...> แนะนำตัวละครก่อนเข้าเนื้อหา <...

...พนักงานร้านอาหารของเฮียพ่ายและเฮียโจ : บลู ทัศนัยย์...

...เน็ตไอดอล และ ยูทูปเบอร์ : เทดดี้ ทิเวชินทร์...

...ส่วนตัวละครอื่นๆ เราจะมาแค่ชื่อส่วนจะเป็นใครนั่นเราจะบอกลักษณะประกอบไปด้วย เพราะไรท์ขอยกให้สองคนนี้เป็นตัวละครหลัก...

...และแน่นอน เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นและสตอรี่ทั้งเรื่องเลยไม่อยากให้งงตัวของพระนายนะคะ...

...สุดท้ายนี้นั้น.. V tOP | KOOK BTTM...

...ENJOY NAKA :)...

แสงแดดยามเช้าตกกระทบเปลือกตาสีอ่อนจนต้องขมวดคิ้วมุ่น ก่อนคนในกองผ้าห่มจะดิ้นขลุกขลักไปมาด้วยความรำคาญในเสียงสรรพสัตว์ข้างนอกบ้านที่จะต้องคร่ำครวญเมื่อยาวเช้าตรู่มาถึง

สุดท้ายก็เป็นอันทนไม่ไหว เขาจำเป็นต้องลุกออกมาอย่างจำใจให้กับทุกๆ สิ่งในตอนเช้าแสนน่ารำคาญที่พร้อมใจกันปลุกเขาให้ตื่นจากนิทรา ชี่งน่าเบื่อ น่ารำคาญ เขาเกลียดการตื่นมาของตัวเองในทุกๆวัน ชีวิตของเขามีเพียงแค่ ตื่น อาบน้ำ กินข้าว ถ่ายคริป ตัดคริป ใช้ชีวิตแบบหลบซ่อน ไร้อิสระ

ถ้าย้อนกลับไปเมื่อก่อน เขาก็แค่เด็กคนนึงที่หวังว่าจะท่องโซเชี่ยลเล่นๆ ก็ถ่ายรูป ลงคริป แบบไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้รู้เลยว่าจะมีวันที่ดังเปรี้ยงปร้างจนน่าทึ่ง ตั้งแต่เด็กยันผู้ใหญ่ต่างรู้จักเขาในฐานะ เทดพาทัวร์ ซึ่งก็มาจากที่เขานั้นชอบเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้ว

ก็แค่การเที่ยวเล่นโง่ๆ ตามประสาคนชอบเที่ยว มันไปถูกใจอะไรจนมีวันนี้ได้กันนะ...

ไม่ได้เตรียมใจรับมือกับอะไรทั้งสิ้น ทั้งแฟนคลับที่ไม่ว่าออกไปไหนก็โดนรุมถ่าย การเป็นจุดสนใจ การมีชื่อเสียง ทุกอย่าง เขาไม่ได้เตรียมตัวมาแม้แต่น้อยว่าต้องทำยังไง

ไม่ชอบ

ไม่ชอบทุกอย่าง แต่จะให้เลิกเที่ยวก็คงยาก ในเมื่อวันนี้มาถึงแล้ว ก็คงต้องยอมรับมันให้ได้ ลองปรับจูนสักนิด เทดก็ว่ามันน่าจะดีอยู่นะ..

_

จะสัปดาห์แล้ว ของการเป็นที่นิยมในสังคม เขายังคงไม่ชิน แต่ก่อนออกไปกินข้าวได้ตามปกติ แต่ตอนนี้เขาคงต้องพึ่งการสั่งอาหารออนไลน์แทนแล้ว มันชั่งน่าเศร้า คนพวกนั้นน่ากลัวเกินไป ถ้ามีคนตามเขากลับบ้านมาล่ะคงแย่แน่

ตอนนี้เป็นเวลา 7 โมงครึ่ง ท้องไส้เริ่มประท้วงว่าต้องการสารอาหาร ดังนั้นจึงต้องรีบแต่งตัวและโทรสั่งอาหารก่อนที่ข้างในท้องจะกร่นด่าเจ้าของร่างกายไปมากกว่านี้

" เฮียพ่าย วันนี้เอาเหมือนเดิม "

คำพูดจาที่สนิทสนมกันนั้นบ่งบอกได้ว่าทั้งสองคนสนิทกันไม่มากก็น้อยทีเดียว เฮียพ่าย หรือ พ่าย เป็นรุ่นพี่และเป็นปู่รหัสของเทดดี้เอง ความสนิทสนมนั้นให้สนิทในขั้นหนึ่งเลย ในตอนที่ยังไม่ดังนั้นเทดจะไปนั่งกินที่นั่นเสมอจนเป็นลูกค้าประจำเลยก็ว่าได้

เสียงกดกริ่งหน้าบ้านพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซต์ที่ยังคงไม่ดับนั้นเรียกให้คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาต้องหยิบที่คั่นหนังสือมาคั่นไว้ แอบหงุดหงิดนึกในใจว่าใครกันที่มากดกริ่ง แต่ก็ต้องเก็บสีหน้าไม่พอใจลงทันทีเมื่อเลื่อนประตูกระจกออกไป ปรากฎร่างของชายหนุ่มที่ถอดเอาหมวกนิรภัยมาถือไว้พร้อมกับยื่นถุงพลาสติกที่บรรจุไปด้วยของกินตามที่เขาสั่งไปมาตรงหน้า เขารับมันมา และนำเงินจ่ายให้กับชายส่งอาหารผู้นั้นก่อนจะหันหลังกลับเตรียมเดินเข้าบ้าน

ถุงพลาสติกถูกเปิดออกเพื่อเช็คของด้านใน แต่ก็ต้องสร้างความประหลาดใจให้กับเทดดี้ไม่น้อยเมื่อซองจดหมายสีน้ำตาลปรากฎสู่สายตา ด้วยความสงสัย มีหรือที่จะไม่เปิดอ่าน เทดดี้รีบหยิบซองจดหมายขึ้นมาเปิด เก็บเอาซองลงไปในถุงคืนเมื่อได้กระดาษที่คิดว่าคงเก็บเนื้อความเอาไว้

กลิ่นนี้มัน...

ทันทีที่หยิบกระดาษแผ่นขาวออกมา กลิ่นหอมอ่อนๆก็ลอยตามออกมาด้วย และมันเป็นกลิ่นเดียวกันกับน้ำหอมที่เขาชอบใช้ เป็นไปได้ไหมที่ใครสักคน เจ้าของซองจดหมายนี้จะตั้งใจฉีดมาด้วย?

นั่นยิ่งทำให้เทดดี้สงสัยเข้าไปใหญ่ จึงไม่รอช้าที่จะเปิดอ่านข้อความด้านใน ลายมือที่เขียนตัวหนังสือออกมาได้เป็นเอกลักษ์สะกดตาเทดดี้เหลือเกินหากแต่เนื้อหานี้มัน...

ดวงตากระพริบขึ้นลงปริบๆ สมองกำลังประมวลผลจากข้อความช้าๆ ปากอิ่มเผยออกคล้ายจะพูดตามที่ตัวเองได้อ่านไปอีกรอบซ้ำแต่สมองก็ประมวลผลออกมาเสร็จเสียก่อนว่าสิ่งที่เขียนนั้นมันแปลว่าแบบนี้จริงๆ

ไม่รอช้า เทดดี้หันหลังกลับทันควันมองไปยังหน้าบ้านที่เมื่อไม่นานมานี้ แทบจะเมื่อกี๊เลยด้วย มันเคยมีชายส่งอาหาร เพื่อให้แน่ใจตัวเองว่าเจ้าของจดหมายนี่คือคุณใช่ไหม แต่พอหันไปก็ตกใจไม่น้อย เขาคิดว่าคุณคนนั้นจะกลับไปแล้ว แต่ทำไมยังคงอยู่ตรงนี้..

เมื่อเทดหันไป สายตาก็ปะทะเข้ากับบุคคลคนหนึ่งที่พึ่งส่งอาหารให้เขาเมื่อตะกี๊ส่งสายตาคมๆที่ดูเจ้าเล่ห์นั้นเป็นส่วนที่แมสไม่ได้บดบังไว้มาให้ก่อนจะยักคิ้วแล้วสวมหมวกนิรภัยจึงขับรถออกไป ทิ้งให้เทดดี้ยืนงุนงงทำตัวไม่ถูกแม้แต่น้อย ทั้งสายตาเมื่อครูและข้อความในกระดาษ มันก็คงชัดแล้วว่าจดหมายซองนี้เป็นของใคร...

' Are you single..? ' เนี่ยนะ.....

__________

เอาอินโทรมาให้ดูก่อน

หลังจากนั้นไรท์จะมาทอล์คอีกทีตอนจบนะคะ! จะพยายามทำให้มันเป็นเรื่องสั้นให้ได้5555555 ปกติเคยชินกับสตอรี่ยาวๆ ลองมาแบบสั้นๆดูดีกว่าว่าจะรอดไหม

ฝาก #คุณเทดอาหารมาส่งวก ด้วยนะคะ ไม่มีดราม่าแน่นอนค่ะ!

...This for you, my love...

" พี่เทด ข้าวมาแล้ว "

สิ้นเสียงเรียก เทดดี้ที่กำลังพักจากการนั่งตัดคริปมาเป็นเวลานานตั้งแต่เช้าก็รีบวิ่งออกไปในทันที ตามต้นเสียงไปยังห้องรับแขกซึ่งเป็นที่มาของเสียงเรียกเมื่อครู่ด้วยความรีบร้อน

" มีไหมๆๆ "

กล่องข้าวถูกลดความสนใจ เทดดี้เลือกที่จะเมินมันแล้วเปิดถุงหาบางอย่างที่ไม่ใช่ข้าวกล่อง

ไม่จริงน่า..

...

อ่า... ไม่มีจริงๆหรอ...

สีหน้าของเทดดี้ตอนนี้เป็นยังไงหรอ? ไม่รู้สิ เจ้าตัวก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีแล้วเทดอาจจะยังหาไม่ทั่ว แต่ก็แค่นั้น ปลอบใจตัวเองไปแล้วได้อะไร ถุงพลาสติกใบนี้ไม่ใช่เขาวงกตนะ ไม่มี ก็คือไม่มี..

" อ่า... "

เทดดี้ละออกจากถุงเอนตัวลงนั่งบนโซฟาสีน้ำตาลด้วยความหมดหวัง ถอนหายใจออกมายาวๆได้แต่ปลอบใจว่าวันนี้เขาอาจจะไม่ว่างมาทำอะไรแบบนั้นให้ก็ได้ คิดไว้แล้วว่าสักวันต้องหายไป แต่หวังว่าพรุ่งนี้จะกลับมานะ..

" ชิ่ว นายขำอะไร "

สายตาหมดหวังเมื่อครู่ถูกส่งไปมองค้อนลูกน้องอายุน้อยกว่าข้างกายที่เอาแต่ยืนเอามือปิดปากท่าทางเหมือนคนกลั้นขำอยู่แบบนั้น เห้ย จะขำอะไรนัก คนเศร้าอยู่ไม่ให้รึไงวะไอ้เด็กนี่..

" เปล่าพี่ "

" เปล่าอะไร เมื่อกี๊นายขำพี่ "

ชิ่วยิ้มเล็กๆให้เทด แอบเมมปากลงหน่อยๆเพราะขำในท่าทางของคนพี่ที่ดูสิ้นหวังก่อนจะยอมหยุดการแกล้งไว้แต่เพียงเท่านั้น

เทดเมื่อเห็นว่าชิ่วนั้นเอาแต่ยิ้มให้ก็ชักจะรู้สึกรำคาญขึ้นมาเลยเบนหน้าหนีพร้อมกอดอกเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่โกรธพ่อแม่เพียงเพราะไม่ซื้อของเล่นให้ ก่อนแรงสกิดที่หัวไหล่จะทำให้เทดเผลอเหล่ตามองหน่อยๆด้วยความสงสัย แต่ถึงกระนั่นเทดดี้ก็ยังคงไม่ยอมหันไปหาลูกน้องหน้าโมจินั้นหรอก

หึ! ให้มันรู้ไปสิ คนอย่างทิเวชินทร์น่ะ ไม่หายงอนง่ายๆหรอกเว้ย!

" อ้าวหยิ่งเฉย ไม่เอางั้นโยนทิ้งก็ได้วะ "

มันคืออะไร... ที่ไอ้ชิ่วมันถือน่ะ..

หรือว่า...!

พรึ่บ!!

" !!! "

จริงด้วย!

" หน๊อยแหนะไอ้ชิ่ว พี่จะตัดเงินเดือนนาย! "

ชิ่วขำออกนอกหน้าเสียงดังลั่นเมื่อคนเป็นพี่อย่างเทดดี้รีบหันกลับมาคว้าเอาของในมือตนไปก่อนสีหน้าที่ดีใจอย่างปิดไม่อยู่ของเทดดี้จะปรากฎให้เห็น ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก่อนจะหันมาดุเขาแล้ววิ่งหนีหายขึ้นห้องไปเฉยๆก็เถอะ...

ปึง!

เสียงปิดประตูดังลั่นไม่ใช่เพราะโมโหแต่มันถูกปิดลงเพราะความดีใจเกินเหตุของเจ้าของบ้าน เทดดี้ตาเป็นประกายกระโดดจนตัวโยนแล้วจบลงที่หงายหลังลงบนเตียงแรงๆ

มือเรียวถือเอาซองจดหมายนั้นชูขึ้นให้ได้มองชัดๆ ซองจดหมายสีน้ำตาลเรียบๆ มันถูกสติ๊กเกอร์ลายน่ารักๆแปะทับมากันซองเปิดอีกที กวาดตามองซองจดหมายเล็กที่ไม่มีอะไรให้มองไปมากกว่านั้นแล้วอยู่เนิดนานก่อนมื่อเรียวสวยนั้นจะค่อยๆเคลื่อนมันเข้ามาให้ใกล้ใบหน้าตัวเองมากขึ้นพร้อมกับหลับตาลงเบาๆแล้วสูดดมกลิ่นหอมของตัวกระดาษด้านในที่ถึงแม้ซองจะถูกปิดอยู่แต่กลิ่นมันก็ยังคงลอยเด่นออกมาอย่างชัดเจน

หอม....

กลิ่นที่ไม่ว่าจะสูดดมกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ เทดดี้ไม่เคยเบื่อ ทั้งกลิ่นหอมๆนี้.. และก็ทั้งจดหมายที่ส่งมาให้ทุกวันจนตอนนี้ก็ผ่านมาราวๆสามเดือนกว่าได้แล้ว

" ..... หึ "

ขำออกมาเล็กๆเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงจดหมายฉบับแรก ให้ตายสิวันนั้นนึกหน้าตัวเองออกเลยว่าทำหน้ายังไง ความรู้สึกตอนนั้นช่างตกใจ กลัว และมึนงง ถ้าหากเปรียบกับตอนนี้ล่ะ.. โหย ทุกวันนี้กลายเป็นเขาชอบที่จะได้โต้ตอบกับใครคนนั้นที่ส่งจดหมายให้เขา อ่าใช่ เขาเป็นพนักงานส่งอาหารในร้านเฮียพ่ายนี่นา

พวกเราเจอกันอยู่หลายต่อหลายครั้ง มันอาจจะไม่ทุกครั้งแต่แน่นอน จดหมายนี่มีมาไม่ขาดเลย เขาชอบนะ มันกลายเป็นบางสิ่งที่ต้องทำเป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว ขอไลน์? ขอเฟส? อ่า เบอร์โทร? ไม่ก็ช่องทางการติดต่องั้นหรอ? ฮ่าๆๆ ไม่หรอก ของแบบนั้นน่ะมันไม่จำเป็นเลย จดหมายนี่แก่ชะมัด แล้วยังไงหรอ? ก็ชอบนี่นา มันวัดความอดทนคนอย่างเทดดี้ได้ดีเลยล่ะ เขาน่ะอยากเห็นหน้าคนๆนั้น อยากรู้จักชื่อ อยากได้ยินเสียง.. ทั้งหมดนี่แน่นอนเทดดี้ไม่เคยรู้ ทุกครั้งที่มาเจอกันเขาเห็นเพียงดวงตาเรียวคมแต่อบอุ่นของเขา เสียงน่ะหรอ? เขาไม่เคยเรียกหรอก เขาจะกดกริ่งให้ออกมารับของทุกครั้ง ชื่อน่ะอย่าหวัง นี่คิดว่าเขาไม่เคยถามหรือยังไงกัน? เทดดี้ถามไปถึง 2 รอบ แต่เขาน่ะไม่ตอบเทดแม้แต่รอบเดียวด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่เทดดี้รู้ คือเขาบอกให้เทดดี้รอ เหอะ ไม่บอกด้วยซ้ำว่านานเท่าไหร่หรอที่ให้รอเนี่ย แต่ใครจะสน ทิเวชินทร์คนนี้น่ะ ต่อให้ต้องรอจนแก่เขาก็จะรอ รอจนกว่าจะได้ยินเสียง ได้รู้จักชื่อ และได้เห็นใบหน้านั้น.. นี่เทดดี้กำลังหลงใหลหรอ? อาจจะแบบนั้นก็ได้

" ซองที่... 106 หรอ? ห้ะ..? "

แทบขยี้ตาซ้ำ ในตอนที่คิดอะไรเพลินๆเทดดี้ก็นับซองจดหมายที่เขายังเก็บเอาไว้อย่างดีทุกซองเป็นการเช็คเพื่อความแน่ใจว่าเขาและคนส่งอาหารคนนั้นคุยโต้ตอบผ่านจดหมายมาแล้วกี่วัน

ไม่สิ นี่ไม่จริงแน่ๆ

วันนี้มันควรเป็นซองที่ 107 แต่ทำไมที่เขานับแล้วรวมกับที่มือถืออยู่แล้วมันได้แค่ 106 ล่ะ...

หายไปไหน 1 ซอง...

เขาหวังว่านี่จะเป็นเพียงแค่ตัวเองนับผิดก็ได้ แต่ไม่ว่าจะนับกี่ทีๆมันก็ยังคงตัวเลขเดิมเอาไว้ไม่มีเปลี่ยน จนเทดดี้ต้องจัดการหยิบซองจดหมายที่ถูกมัดเป็นปึกๆไว้พวกนั้นออกมากระจายแล้วดูเลขที่มุมซ้ายล่างของซองทุกซอง มันเป็นมุมที่เทดดี้เขียนเลขซองเอาไว้ว่าซองนี้เป็นซองที่เท่าไหร่ที่ได้มา

เชี่ยแล้ว.. หายซองแรกเลยหรอ...

เข่าแทบทรุดลงกับพื้น เทดดี้มองจดหมายมากมายตรงหน้าอย่างตื่นตระหนก ไม่จริงน่า.. มันต้องปนไปกับกองใดกองนึงแน่ๆ.. ไม่ว่าเปล่าพลันมือก็หยิบกองจดหมายมาแผ่ดูจนครบทุกกอง

ไม่มี..!?

สติแทบจะหลุดอยู่รอมร่อ นี่มันจะมากไปแล้วนะ ซองจดหมายซองแรกมันมีค่ากับเขามากจริงๆ นั่นมันจุดเริ่มต้นเลยไม่ใช่หรอ!? เขาอุตส่าห์ประคบประหงมอย่างดิบดีปานล็อคเก็ตความทรงจำ แต่มันกลับหายไป? ได้ยังไงกัน...?

อยู่ๆความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว อย่าบอกนะ ว่าไอ้ลูกน้องหน้าตาหน้าหมั่นไส้คนนั้น.. ไอ้ชิ่วมันแกล้งอีกแล้วหรอ!

ปึง!!!

" ไอ้ชิ่ว!!! "

คราวนี้ประตูถูกเปิดออกอย่างรุ่นแรงด้วยความโกรธ แอบเห็นว่าไอ้เด็กนั่นยังคงกินข้าวอยู่และตอนเขาเปิด(?)เข้ามาก็มีสดุ้งด้วย แต่ใครสนกัน เทดดี้สาวเท้ายาวๆเข้าไปยืนเท้าสะเอวตรงหน้าของชิ่วทันที

" อะไรพี่- "

" นายเอาไปไว้ไหน "