น้ำหวาน และแป้งหอม สองพี่น้อง ที่รักกันมากยอมทำทุกอย่างเพื่อให้อีกคนสบาย น้ำหวานผู้พี่ยอมเรียนจบเพียงม.3 เสียสละให้น้องได้เรียน ตัวเองออกมาทำงาน น้ำหวานทำงานทุกอย่างตามที่วุฒิจะทำได้ แต่เงินที่ได้ก็ไม่พอ ค่าใช้จ่าย วันดีคืนดีเงินที่หามาได้ก็ถูกขโมย น้ำหวานไม่รู้จะทำอย่างงัย กับโชคชะตา ไหนจะค่าเทอมน้อง ค่ารักษาพยาบาลของแม่ ค่าบ้าน ไม่จ่ายก็จะถูกไล่ออก น้ำไฟก็จะถูกตัด ปัญหาจะบอกคนในบ้านก็ไม่ได้ น้องจะต้องสอบอยู่ปีสุดท้ายแล้ว ถ้าบอกน้องจะหยุดเรียนมาช่วยหาเงินแน่ๆ บอกแม่ อาการก็จะแย่ลง น้ำหวานไม่รู้จะทำอย่างงัยต่อดี ได้แต่นั่งร้องไห้คนเดียวในบ้านแต่แล้วก็มีเสียงสวรรค์หรือนรก พี่เชอร์รี่(ชื่อในวงการ) แต่จริงๆพี่แกชื่อพร แต่ในชุมชนเรียกแกเจ้รี่ ที่มาจาก(กระหรี่) จะชอบแวะหาพูดคุยทุกครั้งที่กลับมา เจ้รี่บอกทำให้แกนึกถึงอดีตตอนสาว ชีวิตแกก็แบบนี้ก่อนที่จะมีวันนี้

ทำงานกับเจ้ไหม เจ้รี่ถามหลังจากนั่งมองน้ำหวานจนหยุดร้องไห้ ทำครั้งเดียวก็ได้ให้ได้ค่าบ้านแล้วเผลอๆ ได้ค่าน้ำ,ค่าไฟ ให้มันผ่านครั้งนี้ไป จะทำต่อหรือจะเลิกก็ได้ น้ำหวานหันมามองหน้าเจ้รี่ แล้วทำไหมเจ้ไม่หยุดละ เจ้รี่หัวเราะ คนที่ไม่มีอะไรเลยแถมบ้านผัวเอาลูกเป็นตัวประกัน อยากได้เงินเท่าไหร่ก็ต้องมีให้ไม่งันไม่ให้เจอลูก เคยทำงานอื่นแล้วไม่มีงานไหนหาเงินได้ไว้และได้เยอะ เจ้ยอมทำทุกอย่างเพื่อได้เจอลูก ไปดีกว่าจะอดร้องไห้ไม่ได้ เกิดชาติหน้าขอเป็นคนรวยนะสวรรค์ "เจ้" น้ำหวานเรียก ฉันจะทำ แต่ฉันยังไม่เคย.....ฉันกลัว ยังไม่เคย!! เจ้รี่ตกใจ อยู่มาได้อย่างงัยต้องนานจนอายุปูนนี้ เจ้ 45 เสียซิงตั้งแต่ 15 ปีนี้หล่อนอายุเท่าไหร่ กำลังจะ 30 จ่ะ หล่อนทำแน่ใช่ไหม มีเสี่ยที่พอรู้จัก ชอบเปิดประมูลเปิดสาวบริสุทธิ์ บ้างคนได้ดิบได้ดีไปเลยนะ เสียด้ายถ้าตอนนั้นเจ้บริสุทธิ์นะ 55+ ตอนนั้นก็เป็นตัวแถมๆ ในงาน ทำถูกใจได้ทริปเยอะนะบอกเลย มีแต่เป๋าหนักๆ ฉันต้องทำอย่างงัยบ้างอะเจ้ ? ไม่ต้องทำอะไรเดี่ยวเจ้คนนี้จัดให้ แต่ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ ยืมฉันก่อนไหม แต่ให้ยืมแค่อาทิตย์เดียวนะ กลัวผัวเลวๆจะขอเงินมาหาให้มันไม่ได้อดเจอลูกเป็นเดือนๆ เจ้อยู่ไม่ได้แน่ ฉันไม่ยืม ฉันจะทำ แล้วต้องทำอย่างงัย หล่อนก็แค่ทำสวย ขัดผิวฉวีวรรณ รอเวลา ที่เหลือจัดการให้เองแต่ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ เพราะได้ข่าวมาอาทิตย์หน้าจะมีงานประมูลแล้ว ถ้าไม่รอบนี้ก็รอไปอีก เป็นเดือนๆ ยังพอมีเวลาทำใจ ให้ตัดสิ้นใจ แต่ถ้าให้ดีก็ไม่อยากให้ทำ งานมันก็ไม่ได้งานดีอะไร ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากทำ ชีวิตเจ้มันเลือกไม่ได้งัย แต่หล่อนยังเลือกได้ ยังเปลี่ยนใจได้ ยังไม่สาย แต่ละวันก็ได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจ เจ้ไม่ได้มีความสุขนะที่ทำ อยู่ได้ทุกวันก็เพราะลูก ~ฉันจะทำ ฉันคิดดีแล้วอย่างงัยก็ได้ตอนนี้ขอให้ได้เงินมาก็พอ ต่อให้มันต้องแรกสิ่งสำคัญที่สุดของลูกผู้หญิงฉันก็ยอม

จากวันที่คุยกับเจ้รี่ ก็มาถึงวันจริง เจ้นัดฉันไว้ตีห้า ตอนนี้จะเจ็ดโมงยังไม่เห็นแม้เงา น้ำหวานบ่นได้ไม่นานเสียงเจ้รี่ก็ดังมาแต่ไกล คุณน้องค่ะ พร้อมแล้วใช่ไหม ~ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมอะเจ้ :มาเปลี่ยนใจวันนี้ไม่ได้แล้วนะ ส่งรายละเอียดไปให้เสี่ยหมดแล้ว ลองไม่ไปสิ เจ้รี่คงเหลือแค่ชื่อ ~ฉันตัดสิ้นใจแล้ว :งันก็ปะ วันนี้หล่อนจะต้องชนะเลิศ ผู้ชายทั้งงานจะต้องอยากได้หล่อน เพราะเจ้คนนี้ได้เตรียมช่างยอดฝีมือไว้รอแล้ว ~ใครอะเจ้ เสียเงินฉันยัง ไม่มีนะ แต่งเหมือนปกติก็ได้ อย่างงัยก็ต้องไม่เหลืออะไร ได้เงินมาก็จบแยก :ตบเลย!! หยุดคิดอะไรที่มันแย่ๆเดี่ยวนี้ ก็รู้แหละจะต้องไปทำอะไร จะทำให้รู้สึกไม่ดีเพื่อ จะทำแล้วก็ต้องให้มันออกมาดีที่สุด ครั้งแรก""""(เสียงเจ้รี่ขาดหายไปพร้อมน้ำตาคลอเบ้า) ~ต้องทำออกมาให้สวยเลยนะ (ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง) "่เจ้รี่ก็ยังไม่พูดอะไรออกมาแต่ก็เดินนำทางพาไปหาช่างที่แกเตรียมไว้ให้" :นางเบลเพื่อนฉันเองทำให้ฟรีไม่คิดเงิน "เจ้รี่พูดแนะนำจบแกก็หลบไปหนังอ่านหนังสือไม่สนใจฉันอีกเลย" เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ๆ แต่ว่าเจ้เบลแกจับฉันขัดผิว ฟอกผิว แล้วก็กำจัดส่วนเกินบริเวณส่วนนั้นของน้องฉันรู้สึกอายเจ้แกมาก ตั้งแต่เกิดมานอกจากแม่ ยังไม่เคยให้ใครได้เห็นมาก่อน แต่เจ้แกหน้ารักมาก ระหว่างทำนั้นนี้ไป แกก็ชวนคุยไม่ให้เราอาย แถมสอนถึงเรียกอันนั้นอันนี้ มันจะเป็นแบบนั้นนี้ ยิ่งกว่าที่ได้เรียนวิชาสุขศึกษามา เริ่มจะหวั่นๆแล้วสิ เพราะเจ้บอกครั้งแรกมันจะเจ็บมากถ้าเจอ ผู้ชายที่มันตั้งหน้าตั้งตาจะทำเราอย่างเดียว เขาเสียเงินซื้อเราแล้วจะทำอะไรกับเราก็ได้ ก็ต้องใช้งานเราจนคุ้มเงิน แต่ขอโชคดีได้ไหม (สวรรค์เห็นแกความเสียสละของลูกด้วยเทอญ) ฉันได้แต่คิดและภาวนา ไปตลอดทาง จนถึงที่หมายตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่รู้เจ้รี่แกไปแต่งตัวตอนไหน วันนี้เจ้แกก็ดูสวยจนผิดตา :พร้อมนะ หลังจากที่แกไม่ยอมคุยกับฉันเกือบทั้งวัน เจ้รี่แกก็เดินมาจับมือฉัน จากที่ฉันหวั่นกลัวมาตลอดภายในใจ มันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา ฉันรู้จักเจ้แกมาตั้งแต่เด็ก แกก็เปรียบเหมือนพี่สาวค่อยช่วยฉันกับน้องตลอด :เจ้จะรอนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ให้หลับตาแล้วนึกถึงสิ่งดีๆ ไม่นานมันจะผ่านไป ฉันเดินเข้าไปกอดเจ้ ไม่นานคนของเสี่ยก็มาพาพวกเราเข้าไปในงาน ทั้งที่แอร์ก็ไม่เย็นมาก แต่กับรู้สึกหนาว พนักงานได้บอกให้ฉันไปรอในห้องๆหนึ่งถ้าถึงเวลาจะมีคนมารับ พอเดินเข้าไปในห้องที่พนักงานบอก มันเหมือนห้องนอนปกติ มีเฟอร์นิเจอร์ครบชิ้น แต่มันกลับดูไม่ปกติ เหมือนมีสายตาจับจ้องดู แล้วจะยังงัยต่อ