“นี่แยมน้องสาวแก” ชายวัยกลางคนเอ่ยปากขึ้นมาหลังจากที่ฉันเข้ามานั่งในห้องโถงห้องรับแขกนี้ได้พักหนึ่ง เราสี่คนแม่ฉันลุงฟาพี่โฟนและฉัน ถูกเรียกให้มารวมตัวกันเพื่อแนะนำตัวเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน

ซึ่งทุกคนถูกแนะนำตัวหมดแล้วล่ะ ยกเว้นฉันน่ะนะ

“ผมเป็นลูกคนเดียว ไม่มีน้องสาวและจะไม่มีวันมี”

“ตาโฟน”

“ครับ?”

รอยยิ้มทะเล้นแปดเปื้อนออกมาจากมุมปากของคนตัวสูงหนาที่ขึ้นชื่อว่า โฟน คนที่ได้สิทธ์เป็นพี่ชายของฉันหลังจากที่แม่มีสามีใหม่ได้ไม่นานนัก นั่นก็คือพ่อของพี่โฟนหรือคุณลุงฟานั่นแหละ

ใช่ค่ะ..

หลังจากที่แม่ตกลงปลงใจย้ายมาอยู่บ้านหลังเดียวกับพ่อเลี้ยงฉันก็ต้องย้ายตามมาด้วยเพราะไม่มีสิทธ์ออกเสียงอะไรทั้งนั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้

แม่บอกแค่ว่า.. ความสุขของแม่ ลูกอย่าขัด เท่านั้นเอง

อันที่จริงแม่กับลุงฟาก็พึ่งคุยกันได้เมื่อไม่นานมานี้ มันก็เร็วไปแหละที่ตกลงย้ายมาอยู่ด้วยกัน ฉันไม่รู้ว่าแม่คิดอะไรอยู่ถึงเลือกที่จะมาอยู่กับลุงฟา เพราะดูจากท่าทางของลูกชายลุงฟาแล้ว.. เขาคงจะไม่ชอบเราสองแม่ลูกแน่นอน นี่ขนาดเจอกันวันแรกเขายังมองฉันป่านจะกินเลือดกินเนื้อ นึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าเราอยู่ร่วมชายคากันไปนานกว่านี้

เขาจะไม่ฆ่าฉันตายคามือหรอกเหรอ?

“ไม่เป็นไรค่ะ เรียกป้าก็พอแล้ว” แม่ฉันยิ้มอ่อน แม่เองก็เป็นคนใจดีคนหนึ่งเลยนะติดที่ว่าถึงใจดีกับผู้ชายคนนี้ไป ก็คงจะไม่เห็นผลอะไร

“ชัดนะครับพ่อ?” เขายิ้มร้ายแล้วถึงจะทำท่าลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกไป แต่เสียงของลุงฟาก็ขัดไว้ก่อนอีกรอบหนึ่ง

“เดี๋ยว”

“ครับ?”

“น้องสอบติดมหา’ลัยเดียวกับแก แกต้องไปรับไปส่งน้องที่มหา’ลัยหลังจากเปิดเทอม เพราะว่าน้องยังขับรถไม่เป็น” ฉันก้มหน้าลงฉงนไม่กล้าสบตาใครทั้งนั้น แต่จากที่ได้ยินคำพูดของลุงฟาเมื่อครู่ ฉันก็พอจะเดาสายตาของคนที่ชื่อโฟนได้ว่าเขากำลังทำสีหน้าแววตายังไง

“มือตีนไม่มีเหรอ? ถึงต้องให้ผมไปรับไปส่ง?”

“ก็ถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันบอก ก็หาเงินใช้เองก็แล้วกันนะ อย่าหวังว่าจะได้เงินจากฉันไปใช้แม้แต่บาทเดียว...”

“พ่อ!!”

“คิดดูดีๆนะ จบชีวิตของคุณชายเลยนะโฟน” คำขู่ของชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะใจดีแต่แอบแฝงไปด้วยความร้ายกาจพ่นออกมา สร้างความหัวเสียให้แก่คู่สนทนาเป็นอันมาก ฉันเงยหน้าขึ้นไปเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่โฟนจ้องฉันอยู่พอดี ครู่หนึ่งพี่โฟนถึงได้โวยวายอออกมาเป็นคำหยาบคาย

“โถ่เว้ย!! ไอ้สัตว์!!” เขากัดฟันมองหน้าฉันในขณะที่ฉันทำได้แค่เพียงหลบตา

ไม่นานนักเขาก็ออกจากห้องโถงไปทิ้งให้เราเหลือกันแค่สามคน

ลุงฟาแกก็ดูเหมือนจะดีกับฉันและแม่นะ ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าใจคนเรามันเป็นแบบไหน แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยากมาอยู่บ้านเขา แต่เพราะแม่เพียงคนเดียว ฉันเลยต้องมาอยู่ที่นี้

“อย่าไปถือสามันเลยนะ เดี๋ยวไปดูห้องนะหนูแยม ลุงให้คนเตรียมไว้แล้ว”

“ขอบคุณค่ะ..”

ฉันพยักหน้ารับคุณลุงแก แล้วหลังจากนั้นไม่นานถึงจะมีแม่บ้านมาช่วยฉันยกของและพาฉันไปยังห้องนอนของตัวเองที่ถูกจัดเตรียมไว้

ฐานะของลุงฟาแกน่าจะไม่ธรรมดานะ และส่วนหนึ่งที่แม่มาอยู่กับลุงฟาที่นี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเงิน.. เงินของลุงเขา

ฉันไม่ได้อยากมองแม่ตัวเองในด้านที่มันลบแบบนี้หรอกนะ แต่กลับกันในสิ่งที่แนคิด มันอาจจะเป็นความจริงก็ได้

ฉัน แยม นางสาว นันท์นลิน สินทรัพย์ ฉันพึ่งจบมัธยมหกมาได้ไม่นานและสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังของจังหวัด ที่สอบติดก็เพราะความตั้งใจล้วนๆ ใครก็รู้ว่าฉันชอบอ่านหนังสือ

เพราะตั้งแต่ที่พ่อเสียไปหลายปีก่อน

ฉันก็เริ่มกลายเป็นคนไม่มีสังคมแบบคนอื่นเขา เพราะฉันมันขี้แยเกินไป ฉันไม่สามารถทนแรงกดดันหรืออะไรหลายๆอย่างนานๆได้ ยอมรับเลยว่าฉันมันขี้ขลาด.. และไม่กล้าที่จะมีเพื่อนเยอะเหมือนคนอื่น

แต่นั่นมันก็นานมาแล้วล่ะ การเริ่มต้นชีวิตของฉันใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัยในอีกไม่นานนี้ ฉันตั้งใจว่าจะเป็นคนใหม่ จะกล้าที่เข้าหาคนอื่นก่อน ฉันหวังว่ามันจะไม่ได้ยากเกินไปสำหรับฉันนะ

“ป้าคะ.. แล้วห้องข้างๆ แยมคือห้องของใครหรอกคะ?” ฉันถามออกมาหลังจากที่กำลังจัดของให้เข้าที่ โดยมีป้าแม่บ้านช่วยจัด

ขอบอกว่าบ้านหลังใหญ่มากจริงๆ ใครได้มาเห็นบ้านของลุงฟาก็คงจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เขานั้นโคตรรวย

ต่างจากฉันในบ้านหลังเก่าอย่างลิบลับเลยฮะ บ้านฉันทั้งเล็กทั้งเก่าแถมยังจ่ายค่าบ้านยังไม่หมดเลยด้วยซ้ำ หนี้สิ้นก็เยอะจนนับแถบไม่ถ้วน แต่ที่ติดหนี้ก็เพราะว่าส่งฉันเรียนให้จบสูงๆทั้งนั้นแหละ

ไม่แปลกใจเลยนะที่แม่ต้องลงย้ายมาอยู่กับลุงฟาเร็วขนาดนี้

ฉันคงถูกตราหน้าว่าเกาะลุงฟากินแหละ..

“ห้องคุณโฟนค่ะ”

“อ๋อ...”

“มีอะไรแหรอคะ?”

“เปล่าค่ะ” ฉันส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ เป็นการตอบกลับแต่ป้าแม่บ้านกลับหลบสายตาของฉันแล้วทำเหมือนไม่เห็นรอยยิ้มของฉันที่ส่งไปเลย

ทำไมถึงได้ดูหยิ่งขนาดนี้...

สักพักใหญ่ๆ เลยแหละกว่าจะจัดห้องเสร็จพอจัดเสร็จเรียบร้อยฉันก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ไม่รู้เลยว่าอนาคตจะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่ฉันคิดว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องง่ายแน่..

“นี้มันกลิ่นบุหรี่นี่...”

ฉันที่นอนทำท่าทางเคลิ้มจะหลับอยู่รอมร่อต้องลืมตาตื่นขึ้นมาใหม่เมื่อได้กลิ่นนี้ กลิ่นที่ฉันโคตรจะไม่ชอบเลย

ฉันมองซ้ายขวาหาต้นตอ และถึงจะรู้ในเวลาไม่นานว่ามันมาจากไหน อาจจะเป็นห้องข้างละมั้งที่สูบบุหรี่แถมระเบียงของฉันก็เปิดอ้าไว้อยู่ กลิ่นมันคงจะลอยเข้ามาเพราะงั้นเราก็ควรออกไปปิดประตูสักหน่อย

“ไง..”

“เฮ้ย!” ฉันแอบตกใจเบาๆ เมื่อเดินออกมาหวังจะมาปิดประตูแล้วเจอกับร่างสูงของคนที่พึ่งจะหัวร้อนใส่ฉันเมื่อไม่นานมานี้

“มาเกาะพ่อฉันกินคิดว่าจะเป็นเรื่องง่ายเหรอนันท์นลิน”

“.............”

“ผ่านด่านฉันให้ได้นะสาวน้อย เพราะฉันจะไม่ยอมให้ปลิงอย่างเธอดูดเงินจากพ่อไปได้แน่”

อะไรกัน นี่เจอหน้ากันแปปเดียวก็แขวะฉันแล้วเหรอ?

แถมยังหาว่าฉันเป็นปลิงอีก ไร้สาระที่สุด คงมีเขาคนเดียวนั่นแหละที่คิดเรื่องแบบนี้ได้ แบบนี้แล้วฉันไม่คุยด้วยดีกว่า!

“เดี๋ยว!”

“คะ?”

“เธอชื่อเล่นว่าอะไรนะน้องสาวของพี่” ฉันทำคิ้วขมวดทันทีหลังจากได้ยินสรรพนามที่เขาเรียกฉัน น้องสาวของพี่อย่างนั้นเหรอ ก่อนหน้านี้เขายังทำท่าไม่อยากมีน้องสาวอยู่เลยนะมาไม้ไหนกันเนี่ย...?

“ยะ แยมค่ะ” ถึงอย่างนั้นฉันก็เลือกที่จะตอบแบบเกๆกังๆอยู่ดี

“พี่โฟนนะคะ” ร่างหนายิ้มร้าย ทิ้งบุหรี่ลงไปยังพื้นด้านล่างแล้วถึงจะพ่นควันที่เหลือออกมา มันดูโคตรแบดบอยเลยในสายตาของฉัน แต่ที่เขาทำแบบนี้มันก็ออกมาน่ากลัวแปลกๆในอีกมุมหนึ่ง..

ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไปหลังจากนั้น แต่ฉันเลือกที่จะหดหัวหดตัวกลับเข้ามาห้องของตัวเองแทนแล้วล็อกประตูอย่างแน่นหนา

ฉันจะเจออะไรบ้างเนี่ยยยย!!!!

*คนในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในนิยายใดๆทั้งสิ้น*

กลางดึก ฉันตื่นขึ้นมาเพราะความหิวที่ไม่เคยปราณีตัวเอง แรกๆฉันก็ตั้งใจว่าจะไม่กินแล้วเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้วจริงๆ

แต่ทว่า.. ยิ่งอดทนมาเท่าไหร่ มันก็ยิ่งหิวขึ้นมาเท่านั้น หิวจนทนไม่ไหว จำใจต้องลงมาหาอะไรกินด้านล่าง ทั้งที่บ้านทั้งหลังมืดสนิทไปแล้ว

ฉันเดินลงมาด้านล่างพร้อมกับไฟจากไฟฉายมือถือ น่าแปลกที่ฉันหาปุ่มเปิดไฟไม่เจอสักที เพราะงั้นแหละ ฉันถึงต้องใช้ไฟฉายแทน

“มีอะไรในตู้เย็นบ้างนะ?” ฉันพูดกับตัวเองในขณะที่กำลังเปิดตู้เย็นเพื่อมองหาบ้างอย่างมาประทังท้อง

แต่กลับต้องชะงักลงไป เมื่อจู่ ๆ ก็มีอ้อมแขนของใครสักคนรัดฉันจากด้านหลัง พร้อมกับมือปริศนาที่เลื่อนขึ้นมาปิดปากของฉันในทันที

“อื้อ!!!”

“ชู่ววว จะทำอะไรสาวน้อย?” เสียงหยาบโลนกระซิบถามข้างหู พร้อมกับฝ่ามืออีกข้างที่เริ่มลูบไล้ตามเรือนร่างของฉัน

ฉันยืนนิ่งไม่กล้าตะโกนอะไรออกมาทั้งนั้น ทั้งที่ปากที่ถูกปิดเมื่อครู่ ถูกเปิดให้เป็นอิสระแล้ว

ไม่ต้องเดาให้มากความว่าใครคือคนด้านหลัง เพราะแค่ลมหายใจที่รินรดกกหูของฉัน ฉันก็รู้ได้เลยว่าคน ๆ นั้นคือ ‘พี่โฟน’

“ปะ ปล่อยแยมนะคะ..” ฉันหลับตาลงแนบสนิท ข่มน้ำเสียงของตัวเองให้เป็นปกติที่สุดแล้วตอบกลับไป

ฝ่ามือหยาบ ๆ ของพี่โฟนเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาภายใต้ร่มผ้า สัมผัสเนื้อบริเวณหน้าท้องของฉันไปมาจนขนลุกไปหมด

ก่อนจะเริ่มเลื่อยต่ำลงไปจนเริ่มที่จะเข้ามาอยู่ภายในกางเกงนอนผ้าตินของฉัน

“กินดึก ๆ แบบนี้มันจะทำให้อ้วนเอานะ กู.. ไม่สิ.. พี่ช่วยออกกำลังกายเอาไหม?” พี่โฟนกระซิบถามที่ข้างหู

ฉันได้แต่หายใจแรง ๆ หลายครั้งต่อหลายครั้ง เพราะไม่รู้เลยว่ามือของพี่โฟนมันจะเข้าไปสัมผัสจุดสงวนของฉันเมื่อไหร่

แค่หิวทำไมต้องมาตกอยู่ในสถานะการณ์แบวฝบนี้ด้วยนะ!!

“ปล่อยแยมนะ!!”

ผลั่กกก!!!

วินาทีสุดท้ายก่อนที่มือพี่โฟนจะหยามฉันมากกว่านี้ ฉันผลักตัวออกจากเขาด้วยแรงที่มี แล้วผลักอกแกร่งของเขาอย่างจัง ไม่นานหนักเสียงแก้วแตกก็ตามมา

เพล้งงง!!!

“โอ้ยย!!! ยัยเด็กบ้า!!”

ในความมืดฉันไม่อาจรู้ได้เลยว่าเขาไปชนอะไรตกแตก แต่ฉันก็รู้แค่ว่าต้องเอาตัวเองให้ออกจากจุด ๆ นี้เท่านั้นแหละ

ฉันกำมือถือในมือแน่นพร้อมกับรีบสาวเท้าออกมาจากห้องครัวเมื่อครู่ ไม่สนว่าคนด้านหลังจะเป็นยังไง แต่ฉันต้องรีบออกกลับไปที่ห้อง ฉันรู้แค่นั้นจริง ๆ ห้องนอนอาจไม่ได้ปลอดภัยที่สุด แต่ก็ดีกว่าอยู่ใกล้ผู้ชายที่ชื่อโฟน

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก!

หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อกลับเข้ามาในห้องได้สำเร็จ เหตุการณ์เมื่อกี้มันเข้าขั้นอันตรายที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย

เราเจอกันได้ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงพี่โฟนก็แผงฤทธิ์ให้ฉันเห็นแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าต่อจากนี้มันจะเป็นยังไง

เรื่องหิวกลืนหายไปหมดกับหัวใจที่เต้นแรงในตอนนี้ พี่โฟนเขาดูร้ายกาจมากจริง ๆ !

ฉันคงต้องระวังตัวกับเรื่องของพี่โฟนมากเลยแหละ!

ฉันล็อกห้องอย่างหนาแน่นล็อกและปิดประตูทุกบานรวมไปถึงประตูระเบียงด้วย ต้องปลอดภัยไว้ก่อนเพราะไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

คืนนั้นฉันแทบจะนอนไม่เป็นนอนเพราะความระแวง ถึงแม้มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันว่า พรุ่งนี่เช้าเราได้เจอหน้ากัน.. พี่โฟนอาจหักคอฉันให้ตายคามือเขาเลยก็ได้

“นอน!” สมองฉันเริ่มไม่อยู่สุกล่ะ เวลานอนควรจะนอนนะเว้ย ไม่ใช่เอาแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง

เอาน่า.. พรุ่งนี้ย่อมดีกว่าเสมอ!

รุ่งเช้า...

ฉันตื่นสายนิดหน่อยเพราะเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนเลย บทได้นอนก็เลยลากยาวเป็นธรรมดา ฉันอาบน้ำอาบท่าลงมาด้านล่างตามปกติ ในเวลาราวแปดโมง

บ้านเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ จะเดินเข้าห้องครัวเหตุการคืนนั้นก็ฉายเข้ามาในหัวอีก

เฮ้อ!! เป็นแยมนี่มันลำบากจริง ๆ เลย เอาเป็นว่านั่งดูทีวีฆ่าเวลาไปก่อนก็แล้วกัน ไม่รู้ว่าแม่ไปไหน แล้วเมื่อไหร่แม่จะลงมา

“ไง”

“ ! ” แต่ไม่ทันที่ก้นจะแตะกับโซฟาหรอกนะ สายตาของฉันมันเหลือบไปเห็นคนที่เข้ามาเยือนใหม่ส่งสารตาปานจะกลืนเลือดกลืนเนื้อมาให้ฉันอยู่

ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แล้วมองหน้าพี่โฟนกลับ ราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกินขึ้น..

“มึงทำกูเจ็บ” มือขวามือพี่โฟนถูกชูขึ้นมาพร้อมกับผ้าที่พันอยู่รอบ ๆ ฉันรู้ดีหรอกนะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ฉันเลยทำได้เพียงเม้มปากลงแน่นเท่านั้น

มันไม่ใช่ความผิดของฉันคนเดียว ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้น... เขาก็ไม่ได้เจ็บตัวหรอก!

“แยมไม่ได้ตั้งใจค่ะ พี่เข้ามาลวนลามแยม!”

“หึ..”

“หึอะไรคะ!!?”

“มึงควรจะขอโทษกูด้วยซ้ำนะแยม”

“แยมไม่ได้ผิดฝ่ายเดียวนี่คะ”

“หัวแข็ง!”

“แยมพูดความจริงต่างหาก!”

“ ! ”

“พี่คงจะเกลียดแยม!”

“กูไม่เกลียดมึงหรอก แต่กูเกลียด... แม่ของมึง”

ฉึก!!!

เหมือนโดนมีดเล่มคมปักลงกลางใจเลยแฮะ! เกิดมายังไม่เคยเจอใครพูดจาแบบนี้มาก่อนเลย กล้าบอกลูกสาวของเขาว่าตัวเองเกลียดอย่างนั้นเหรอ? แบบนี้มันไม่ไว้หน้ากันเลยนี่นา!

“ถ้าพี่จะเกลียดก็เกลียดทั้งสองคนสิ!!” ฉันยืดอกท้าทาย

เอาสิ จะเกลียดแม่จะเว้นลูกไว้ทำไม ฉันในฐานะของคนเป็นลูก ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาเกลียดแม่ของฉันหรอก

และฉันก็จะปกป้องแม่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้!

“มึงแน่ใจนะว่าอยากให้กูเกลียดด้วยอีกคน?” พี่โฟนถามอย่างไม่เชื่อหู มือกำพวงมาลัยรถยนต์แน่นจนฉันแอบหวั่นใจแปลกๆ

ใจดีสู้เสือไว้ก่อนแล้วกัน!

“ค่ะ!”

“งั้นมึงก็เตรียมตัวเจอกับความเกลียดของกูได้เลย” ประโยคนี้พี่เขายิ้มมุมปาก ฉันเผลอหันไปมองใบหน้าของเขาแปปหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาเป็นปกติ

กลัวอะไร! ฉันจะไม่ยอมหรอกนะ!!

*คนในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในนิยายใดๆทั้งสิ้น*

ยอมรับตามตรงว่าเรื่องที่พูดไป น่าจะไปสะกิดไฟในตัวของพี่โฟนไม่ใช่น้อย หลังจากที่เราพูดสื่อสารกันแบบนั้น พี่โฟนก็เดินโมโหออกไปเลย ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว ซึ่งฉันเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

ฉันเองก็พึ่งคิดได้ตอนนี้นี่แหละค่ะ ไม่น่าจะพูดอย่างนั้นออกไปเลยจริง ๆ แต่จะให้ทำยังไงได้

เขาพูดแบบนั้นน่ะ คนที่เขาเกลียดคือแม่ของเรานะ มันยอมที่จะนั่งเงียบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้จริง ๆ

“ฟู่ว!” ฉันถอนหายใจยาวแล้วทรุดตัวนั่งลงกับโซฟา

ไหนจะต้องเจอหน้ากันทุกวัน ไหนจะต้องติดรถไปกับเขาเวลาไปมหา'ลัย นี่มันเข้าขั้นซวยของชีวิตชัด ๆ ปากฉันก็นะ!

มันจะพูดเร็วไปไหน!

“อ้าวแยม กินไรหรือยังลูก?” แม่เดินเข้ามาทักฉันที่กำลังเหม่อลอยคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

“ยังเลยค่ะ”

“ทำไมไม่กินล่ะ? แม่บ้านทำกับข้าวไว้ตั้งเยอะแยะ”

“แม่ไปไหนมาคะ?”

“ทำ.. ธุระ” แม่ตอบตะกุกตะกักเหมือนคนโกหก ฉันจำผิดแม่ได้อยู่หรอก แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดดีกว่า แม่คงจะไปจดทะเบียนสมรสล่ะมั้ง

ทั้งที่ฉันก็บอกไปแล้วแหละว่าไม่ต้องจดหรอก อยู่กันแบบเพื่อนดีกว่า

คนอย่างแม่หรือจะฟังลูกอย่างฉัน

“ค่ะ”

“หิวก็ไปหาอะไรกินนะลูก พรุ่งนี้... พ่อเขาจะให้โฟนไปส่งหนูซื้อเสื้อผ้าใหม่” แม่พูดขึ้นมาหน้าตาเฉย เอาจริง ๆ นี่แม่ลืมไปหรือเปล่าว่าพี่โฟนกับฉันเราพึ่งรู้จักกันแถมยังไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ ด้วย

“แต่แม่..”

“ต้องไป.. ทำความรู้จักกันไว้ เราเป็นพี่น้องกัน” อยากจะย้อนถามแม่กลับจริง ๆ ว่าแม่เคยถามฉันหรือพี่โฟนไหม ว่าเราสองอยากเป็นพี่น้องกันหรือเปล่า?

“แล้วแต่” ฉันไหวไหล่เล็กน้อยแล้วทำหน้าไม่สบอารมณ์เดินถัดจากไหล่ของแม่มาเลย โดยไม่หันไปปิดทีวีด้วย

อันที่จริงทีวีห้องฉันก็มีแหละ มันแค่น่าเบื่อเพราะห้องมันใหญ่เกินไปแค่นั้น

ไม่รู้ว่าแม่จะทำสีหน้ายังไงหลังจากที่ฉันเดินออกมานะ

ฉันว่าแม่เป็นแม่ที่ไม่เคยเข้าใจฉันเลย แถมยังไม่รู้จักพอด้วย แม่จะรู้ไหม ว่ากำลังทำให้ครอบครัวของพี่โฟนแตกแยก

พี่โฟนเขารับไม่ได้หรอกกับอะไรแบบนี้ ไม่เข้าใจแม่เลยจริง ๆ

“เฮ้อออ!” สุดท้ายก็ต้องกลับมาหายใจทิ้งเล่น ๆ บนห้องนอนของตัวเอง บ้านที่สะดวกสบายกว่าบ้านเก่าทำให้ฉันรู้สึกเบื่อหน่าย

แถมยังต้องมาเจอสังคมแบบนี้อีก เจอพี่โฟน? เฮ้อ แค่คิดจะรับมือมันก็เหนื่อยแล้ว!

ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเล่นมือถือ กิน นอน ดูทีวี นอน กิน เล่นมือถือ มันวนเวียนแบบนี้ทั้งวันทั้งคืน สอบติดมหา'ลัยแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องอ่านหนังสืออีกต่อไป ชีวิตดูน่าเบื่อไปเลยเพราะไม่มีอะไรทำ

รุ่งเช้าของวันใหม่...

ฉันถูกแม่บ้านเรียกให้ตื่นนอนราวเจ็ดโมง อาบน้ำแต่ตัวแล้วลงไปทานข้าวด้านล่าง สัมผัสคำว่าคุณหนูแบบจริง ๆ จัง ๆ

พี่โฟนเองก็ลงมาทานเหมือนกัน แต่เขาน่ะพูดกับแม่ของฉันไม่ดีหรอก พูดเหมือนไม่อยากจะพูดด้วย แต่พอพูดกับพ่อเขา มันก็ไม่ได้หยาบคายหรือมีน้ำเสียงแย่ ๆ อะไรหรอกนะ

เว้นแต่แม่ฉันคนเดียว และอาจจะเป็นฉันด้วยแหละมั้ง เพียงแค่ฉันไม่พูดเท่านั้น

“วันนี้พาน้องไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ใส่ แล้วซื้อมือถือใหม่ให้น้องด้วยนะ...” จู่ ๆ พ่อก็พูดขึ้นมา ฉันขอเรียกว่าพ่อเลยก็แล้วกันนะ ไหน ๆ ก็อยู่ในสถานะพ่อแล้ว

ฉันจำได้แหละที่แม่บอกเมื่อวาน แต่ฉันชักสีหน้าขนาดนั้น คิดว่าแม่จะเข้าใจแล้ว.. นี่ไม่เลย....

“ครับ?” พี่โฟนทวนคำถาม

“ไปส่งน้องหน่อยนะโฟน” แม่ฉันแทรก ยิ้มหวานปานน้ำผึ้งเดือนแปดให้เขา ทว่ากลับได้คำถามกวนประสาทของเขาตอบมาแทน

“ผมคุยกับป้าเหรอ?”

“โฟน..” พ่อเค้นเสียงต่ำแสดงท่าทางดุดันใส่พี่โฟน พี่เขาเลยตักข้าวใส่ปากแทน

“ช่วยไม่ได้อยากเผือกเอง” ประโยคนี้พี่โฟนพูดเบา ๆ ไม่ตั้งใจฟังคงไม่ได้ยินหรอก แต่ฉันได้ยินชัดเพราะตั้งใจฟัง แถมยังนั่งข้างเขาอีกด้วย

“พ่อคะ พี่เขาไม่อยากไปหรอกค่ะ ให้แยมไปคนเดียวเถอะค่ะ เพื่อนแยมแถวนี้.. ก็มีค่ะ” ความจริงไม่มีหรอก พูดไปแบบนั้นแหละ

“ผมอยากพาน้องไป” พี่โฟนสวนขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ ไม่รู้ว่ามีแผนอะไรในหัวหรอกนะ หันหน้าไปมองเขาทีไร รอยยิ้มเจ้าเหล์ก็ปรากฏบนใบหน้าทุกที

“นี่ไง เจ้าตัวเสนอเองเลย.. ไปกับพี่เขาเถอะปลอดภัยกว่า” ปลอดภัยกว่าจริงเหรอ? จะเอาฉันไปฆ่าหมกป่าหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ค่ะ” ฉันยิ้มแห้ง

“อิ่มยัง ไปกันเลยอยากไปแล้ว”

“ยังไม่อิ่มค่ะ” ฉันยกยิ้มมุมปากบ้าง เพราะรู้สึกเหมือนได้หักหน้าเขาไปเต็ม ๆ เขาอยากไป แต่ฉันไม่ได้อยากไป

“ไปนะครับพ่อ ข้างนอกมีไรให้กินเยอะเลย!”

“อ๊ะ! พี่!”

ข้อมือเล็กของฉันถูกกระชากให้ยืนขึ้นตามแรงของพี่โฟน เมื่อกี้ฉันบอกว่ายังไม่อิ่มนะ ถ้าจะทำขนาดนี้ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะถามทำไม!!

“ตาโฟน! น้องจะเจ็บเอานะ!!” เสียงตะโกนไล่หลังของพ่อดังขึ้นมาติด ๆ แล้วถามว่าคนอย่างพี่โฟนน่ะเหรอจะฟัง

เขามีแต่กระชากและบีบข้อมือฉันแรงขึ้นมากกว่า

“ใส่!” พี่โฟนยื่นหมวกกันน็อคมาตรงหน้าฉันหลังจากที่ลากฉันมาถึงโรงจอดรถ

“ทำไมต้องใส่ พี่ไม่เอารถยนต์ไปล่ะคะ?” ปากถามแต่สายตาของฉันก็จ้องมองหมวกกันน็อคในมือของพี่โฟน

“ก็ไม่อยากขับอ่ะ อยากขี่?”

“แล้วพี่ให้แยมใส่พี่จะใส่อะไรคะ?” ฉันถามกลับ

“ถามไรมากว่ะ ก็ถ้ากูขับไปชนใครล้ม กูก็ตายแทนไง ส่วนมึงก็ไม่ต้องตาย แค่พิการ”

กรี๊ดดดด!

ใครก็ได้ช่วยเอาหมาในปากของเขาออกไปที ใครบอกให้พูดจาแบบนี้เนี่ย แบบนี้ฉันจะกล้าซ้อนแบบสบายใจได้ไง!

“เร็ว!”

“ขับช้า ๆ นะคะ” ฉันเบ้ปากออกนิดหน่อย แต่ก็จำใจต้องใส่อ่ะแหละ ยังไงก็ดูปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อย

“กูขี่ ไม่ได้ขับ”

“ ! ”

ฉันจิปากเบา ๆ กับคำพูดของเขา พี่โฟนคร่อมบิ๊กไบร์คันเก่ง แล้วค่อย ๆ เคลื่อนตัวมันมาตรงหน้าของฉัน เพื่อให้ฉันได้ก้าวขึ้น

และฉันก็พึ่งเห็น.. ว่ามือเขายังเจ็บอยู่

“มือพี่ยังเจ็บอยู่เลย”

“หมาทำ ช่างมันเถอะ”

“ นี่! ” หลอกด่าเก่งซะมัดยาก! ถ้าฉันหัวอ่อนฉันคงจะไม่รู้เลยแหละว่าเขาด่าฉันน่ะ

“ขึ้นดิ ลีลาฉิบหายเริ่มหงุดหงิดแล้วนะเว้ย!”

“เออ!”

ไงล่ะชีวิตของน้องแยม สุดท้ายก็ได้มาเป็นสก๊อยซ้อนท้ายคุณพี่โฟน พี่ชายสุดหล่อแต่นิสัยสุดแย่ซะจนได้

ถ้าฉันขับรถเป็นเมื่อไหร่ จะไม่มีทางติดรถเขาแน่นอน ฉันสาบาน!

พี่โฟนขี่อย่างชำนาญมือและชำนาญทาง ถ้าไม่ติดว่าทีไฟแดง ป่านนี้เราคงจะเหาะไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้วแหละ ดีที่ว่ารถค่อนข้างติด มันเลยไปได้ช้าลง

คือถ้าถนนโล่ง เขาเร่งเครื่องจนฉันเกือบปลิว!

“ร้อนจะตายแล้วสัด ติดหาห่าไรหนักหนาไอ้เหี้ย!” พี่โฟนพ่นคำหยาบออกมา แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนใจร้อนมากแค่ไหน ฉันก็ร้อนไม่ต่างจากเขา แต่ฉันยังทนได้

นี่แหละ! ไม่เอารถยนต์มาเอง!!

“โง่” ฉันพึมพำเสียวเบาหวิว

“กูได้ยิน”

เท่านั้นแหละค่ะ เหมือนคำพูดของฉันเป็นน้ำมันราดกองเพลิงเลย รถของพี่โฟนเคลื่อนตัวออกอย่างไว! เมื่อไฟเขียว ฉันรีบกอดรัดเอวเขาไว้แน่นเพราะกลัวตก

จากที่ก่อนหน้านี้บอกเขาไปว่าเขาขี่เร็วขอยกเลิกคำพูด ตอนนี้เร็วยิ่งกว่าอีก ไม่กอดคือตาย!!

เอี๊ยดดดด!!

“กรี๊ด!!” ฉันหลับตาลงแน่นเมื่อเสียงเบรกดังลั่น ไม่รู้ว่าเขาขับมาทางไหนยังไง หรือผ่านตรงไหนมาบ้าง

ฉันหลับตาตลอดทางเลยค่ะ!

“กรี๊ดทำหอกอะไร! ลง!! อายเขา!” ยังมีหน้ามาว่าให้ฉันอีก!

“ก็กลัวนี่!” ฉันเถียงและยอมก้าวขาลงจากรถ แม้ขาจะสั่น ๆ แต่ฉันก็มาถึงปลอดภัยแล้วน่ะนะ

เดี๋ยว!!

“นี่มันไม่ใช่ร้านขายเสื้อผ้า หรือห้างนี่คะ” ฉันหันหน้าไปหาพี่โฟนอย่างสงสัย

“ก็ใช่ไง นี่คอนโดเพื่อนกู”

“เอ้า! พาแยมมาทำไม!!!” ฉันกัดฟันกร่อดตะเบ่งเสียงใส่หน้าเขาทั้งที่ยังไม่ได้ถอดหมวกกันน็อคออก และฉันก็แทบเหว๋อเพราะคำพูดต่อมาของพี่โฟนทำหัวใจฉันตกไปอยู่ตาตุ่ม!

“รุมโทรม”

“ ! ”