กาลครั้งหนึ่ง มีหนูน้อยผู้โดดเดี่ยวผู้โหยหาความสุขความรัก ในห้องที่แสนมืดไร้แสงตะวัน ร่างกายอันผอมแห้งที่เต็มไปด้วยแผลทั่วร่างกายแต่ด้วยร่างกายมนุษย์ยุคปัจจุบันสามารถพัฒนาไปใกลสามารถเพิ่มพลังต่างๆได้ แต่ด้วยเหตุนี้หนูน้อยจึงทรมานร่างกาย จากการขาดอาหาร

"เจ้าหนูเจ้าต้องการสิ่งใด"เสียงที่สงบในห้องที่มืดและเงียบเหมือนอยู่ในความฝันยามราตรี

นัยน์ตาที่เหมือนความมืดมิดไร้แสงสว่างกับร่างกายขาวซีดราวกับหิมะมองหาต้นเสียงนั้นในความมืดมิด"ผมข-แค่-"เสียงขาดหายเสมือนคนสิ้นลมหายใจ

"..."

"..."

"ไร้สาระเสียจริงทำไมข้าต้องสนใจคำขอเจ้า"เสียงที่สั่นเครือในความมืดเหมือนเด็กร้องไห้ที่เหมือนของเล่นที่ตนรักพังหายไป

"เรียบร้อย"

"ขอให้มีความสุขกับของขวัญข้าเพราะข้ายิ่งใหญ่ไม่ใช่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้านะ ฮ่าฮ่า"

แสงสว่างส่องจากข้างหน้าต่างหลังใหญ่ หนูน้อยขี้เกียจตื่นนอนคล้ายแมวขี้เซาที่ไร้อารมณ์"อรุณสวัสดิ์ครับ"

\[สวัสดียามเช้าครับวารี\] เสียงคล้ายคนคุนเคยดังขึ้นมาในหัวของวารี ร่างกายอันผอมแห้งไม่มีอีกแล้วมีแต่หนุ่มหล่อวัย6ขวบ นัยน์ตาสีดำไร้แสงประกายข้างกายมีปีศาจน้อยกำลังนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม

หลังเกิดใหม่ ตอนนี้วารีอายุ6ขวบ เป็นตัวประกอบในนิยายแฟนตาซี อาส สุดยอดผู้กล้า 'เห้อ..คิดถึงตอนนั้นจังนะ'

ตอนนั้น

'หลังแสงสว่างดับลงผมไม่สามารถลืมตาได้ผมยังไม่ตาย? ทำไมขยับไม่ได้ เหมือนเป็นทารกเลย'

[สวัสดีครับ ต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า]

[ใช่/ใช่]

'ผมยังพูดไม่ได้ครับ แต่ในที่สุดก็ลืมตาได้ตอนนี้ผมอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง ป่าแห่งความตายหรือป่าลวงตา'

[3..2..1..0]

[งั้นผมจะดูแลคุณเอง] หลังจากเสียงหายไปไม่นานปรากฏปีศาจตัวน้อยสูงกว่าเราหนึ่งเท่าตัวมีปีกน้อยๆสองข้าง ตัวสีดำนัยน์ตาสีแดง เขา 3 ข้างขายมงกุฎอันเล็กๆถือว่าหล่อและน่ารักในเวลาเดียวกัน

'อะไรเนี่ย'

ปีศาจตัวน้อยโอบกอดเรา 'อุ่นจัง' ปีศาจตัวน้อยสร้างบ้าน นั้นคือครั้งแรกที่ผมเห็นเวทมนตร์ 'มันสวยงามมากสีดำที่เหมือนกลืนกินทุกอย่างได้ เวทมนตร์สร้างอาหารได้ด้วยแล้ว เค้าป้อนอาหารเรา ดูแลเรา..'

'ปีศาจตัวน้อยดูแลเราเรื่อยมาจนเราอายุสองขวบเริ่มเอาหนังสือสอนหนังสือมาให้เราอ่าน เราก็ไม่รู้ว่าเอามาจากใหนหรอกนะคงไม่ได้ขโมยมาหรอกนะ'

'ตอนอายุสองขวบเราเริ่มพูดได้ เราพูดกับเค้าครั้งแรก หลังจากไม่ได้คุยกับใครตั้งนาน'

"ขอบคุณนะ" เราพูดคำนี้ในใจหลายร้อยหลายพันรอบเพื่ออะไรก็ไม่รู้แต่ที่รู้เราตื่นเต้นมาก

"อื้อ..ไม่เป็นไร"

เราถามว่าที่นี่คือที่ไหนเขาบอกเราให้ลองถามระบบดู แต่เรายังไม่ได้ถามระบบก็ได้ยินเสียง [สวัสดี เราระบบ เราอยู่ป่าต้องห้ามชื่อว่าป่าอนันต์นะ เราอยู่ในโลกนิยาย แฟนตาซี โดยมีตัวนำเรื่องเป็นผู้กล้า ชื่อว่า อาส แคสัน หาพวกตีมังกร ปราบปีศาจ เปิดฮาเร็ม เก็บเวลแค่นั้นแหละ]

"ดูจากสีหน้า...เหมือนนายไม่ชอบนิยายเรื่องนี้เลยนะ"

"จะว่าชอบก็ไม่ถูก ไม่ชอบก็ไม่เชิง"

ตอนนี้เราอายุสามขอบเราเรียนเวทมนตร์กับปีศาจเราถามว่าชื่อเค้า

เค้ายิ้มขึ้นเหมือนคิดอะไรอยู่...เค้าบอกว่าไม่สามารถบอกเราได้และสามารถให้เราเรียกตามสบายเลย

เราเลยตั้งชื่อเค้าว่า บัดดี้ เมี้ยวมุ้ง มันเป็นชื่อสนุขและแมวบ้านผม

เรารู้สึกว่าเค้าดีใจมากเลยนะตอนนั้นและเราก็รู้สึกดีใจเช่นกัน

ตอน4ขวบเค้าเริ่มอธิบายระบบว่ามันทำอะไรได้บ้าง มันคล้ายเกมเลย ตอนอธิบายเค้าดูน่ารักมาก

ตอน5ขวบสอนเราเกี่ยวกับภาษาปีศาจ เค้าบอกให้เราใช้ตอนที่เราอยู่ในอันตรายเท่านั้น เพราะผลเสียมันร้ายแรกมาก

และตอนนี้เรา6ขวบแล้ว

"ตื้นได้แล้วบัดดี้"ผมปลุกแบบเพื่อนรักที่อ่อนโยน

"ข้าน่ะตื่นนานแล้ว"

"เราจะไปเที่ยวกัน"บัดดี้พูดโดดที่มองไปที่หน้าต่างด้านนอกมีดอกไม้ที่เราปลูก ปล. ใช้เวทมนตร์

"บ้านที่บัดดี้สร้างก็สวยนะผมชอบมากเลย"

"ฮ่าฮ่าเพราะข้าสุดยอดไงล่ะ ไปกันเตรียมตัว"

"อืม" 'นายสุดยอดเสมอ'

ความคิดทางบัดดี้

ข้าตื่นขึ้นมา ตัวฉันผูกติดกับเด็กคนนึ่งแปลว่าถ้าแกตายฉันก็ต้องตายสินะ ข้าจะดูแลแกหน่อยก็แล้วกัน ข้าเบื่อมากตอนดูแลเด็กเลยไปขโมยหนังสือในวังแห่งหนึ่งจนหมด ข้าเห็นว่าเด็กตัวน้อยสนใจอ่านหนังสือเลยสอนซะหน่อย อ่านครั้งเดียวจำได้เลย อัฉริยะ เลยสอนเวทมนตร์ ต่อไปเลยสอนภาษาปีศาจ กับความสามารถของระบบที่ผูกติดเรารู้ความสามารถและควบคุมได้นิดหน่อย

เราเล่น เราฝึก เราหิว เรากิน เราถาม เราตอบ เราปลูกดอกไม้ เราสร้างบ้านเพิ่ม เรียนเวทมนตร์ ภาษาปีศาจ ข้าว่าก็ไม่เลว ข้าบอกเด็กน้อยตอนเข้า6ขวบเราจะอกเดินทางกัน

เด็กน้อยถามชื่อข้า..ข้าไม่มีชื่อ..ข้าเลยบอกให้เค้าตั้งให้ทางอ้อม ฮ่าๆ ข้าบัดดี้ เมี้ยวมุ้ง ผู้ยิ่งใหญ่

เด็กน้อย 6 ขวบ เราจะออกเดินทางไปด้วยกันเด็กน้อย -ᄒᴥᄒ-

"เช้าอันสดใส นกร้องขับขาน ดอกไม้เบ่งบานในวันเช่นพวกเราจะออกเดินทางกันแล้ว"วารีพูดด้วยสีหน้ายากมอกออก

"เจ้าหนู อย่าตื่นเต้นให้มันมากนัก"

"บัดดี้..เราเหมือนฝาแฝดกันเลย"เวทมนตร์ของบัดดี้สุดยอดไปเลย ตอนนี้เวทมนตร์ของฉันถึงขั้นใหนแล้วนะ

"แน่นอน..เพราะข้าสุดยอด"

"ระบบของดูสถานะร่างกายผมหน่อยครับ"

[วารีครับ คุณสามารถคิดในใจได้นะครับ]

จากนั้นรายละเอียดร่างกายวารีก็ปรากฏขึ้นลักษณะคล้ายเกมสมัยเก่า

ชื่อ: วารี

อายุ: 6 ปี

อุปกรณ์: เสื้อผ้าคุณภาพสูง แหวนมิติขนาดใหญ่

ความสามารถพิเศษ: พลังจิต ระดับสูง/ร่างกายกลายพันธุ์ระดับสูง/สติปัญญา ระดับสูง/เวทมนตร์ ระดับกลาง/ภาษาปีศาจ ระดับสูง/ทักษะการต่อสู้ ระดับกลาง

'ความสามารถจากโลกเก่าไม่อยากคิดถึงมันเลยพวกเราต้องกลายเป็นหนูทดลองตั้งแต่เด็ก..แย่จัง'

"เป็นอะไรไป"ผมหันไปมองบัดนี้ที่แปลงร่างเป็นผม ดวงตามืดมน ร่างกายขาวราวหิมะ ผมสีดำ ให้ความรู้สึกน่ากลัว ลึกลับ และน่าสงสารในเวลาเดียวกัน ถึงจะมีความหล่อแบบเด็กก็เถอะ

"ไม่เป็นไรครับ..ผมชอบรูปร่างคุณมากกว่านะ"

"แน่นอนข้าหล่อเท่และยิ่งใหญ่ฮ่าๆ"

"เอาล่ะเราไปกันเถอะข้าถามระบบแล้วมีหมู่บ้านใกล้ๆนี้"

"ผมของเรียกคุณบัดดี้ว่าพี่ชายได้ไหมครับ"

"ตามสบายฮ่าฮ่า"

"อื้ม..ไปกันเถอะครับ..พี่ชายบัดดี้"

"ฮ่าๆ"

เราสองเดินไปตามป่าที่สวยงามเหนื่อยก็พัก..หิวก็ทานผลไม้ ร่ายกายพวกเราสองคนไม่ธรรมดาสามารถอดนอนได้หลายวันสบายๆ บางครั้งจะมีมอนสเตอร์น่าเกียดมาบ้างแต่โดยพวกเราจับซ้อมเวทมนตร์แล้วบ่อยไป

วันที่ 3 หลังจากเดินทางในที่สุดเราก็เจอหมู่บ้าน

[หมู่บ้านไร้ชื่อ เป็นพื้นที่ป้องกัน ไม่ให้มีใครหลงเข้าไปในป่าครับ]

"ไปกันเถอะ วารี"บัดดี้กล่าวพร้อมจับมือเรา

"อืม.."รู้สึกปลอดภัยจัง อบอุ่น ขอเพียงแค่มีนายข้างๆ

ด้าน บัดดี้

เจ้าหนูดูตื่นเต้นจัง แค่ไปเที่ยวด้านนอกทำไมต้องรู้สึกโมโหนิดๆนะ แต่เดี๋ยวข้าก่อเรื่องไว้ด้านนอกปลอมตัวหน่อดีกว่า (｡•̀ᴗ-)✧

ชอบร่างกายข้าหรอ..หึหึฮ่าฮ่าฮ่า มันแน่นอนอยู่แล้วเพราะข้ามันสุดยอดไงล่ะ

ตอนเดินทางข้าแอบใช้เวทมนตร์การเดินทางนี้มันต้องสุดยอดเหมือนข้า

เวทมนตร์ ปรับอุณหภูมิ สร้างดอกไม้ อาเขต

เข้าจะเบื่อหรือเปล่านะ ข้าเลยเรียกสัตว์สักตัวมาให้เล่น

ถึงหมู่บ้านแล้ว หึเจ้าหนูคงกล้วสินะจับมือข้าสิ