...เรื่องนี้ไรท์ได้แรงบันดาลใจมาจากความฝันของเพื่อนคนนึงค่ะ...
...เขาฝันแบบนี้บ่อยมาก ไรท์จึงนำมาเขียนให้ได้ชมค่ะ...
.......
.......
.......
.......
.......
สวัสดีนะคะ เราชื่อว่าเน คือว่า...เราฝันแบบนี้บ่อยมากเลยล่ะ
ความฝัน...ความฝันที่เหมือนเราจะสลายไป
ความรู้สึกที่เหมือนจริงเอามาก ๆ มัน...หมายถึงอะไร
เรา...ขอเริ่มเล่าเลยแล้วกันนะ เรื่องมันเริ่มตอนที่เราหลับไป
.
.
.
.
.
.
ภายในความฝัน
"ยังไม่ถึงบ้านอีกเหรอ"
ฉันมองนาฬิกาข้อมือแล้วมองท้องฟ้า ท้องฟ้าเป็นสีครามบ่งบอกว่ามืดมากแล้ว
ตุบ ตุบ ตุบ
ฉันเลี้ยวเข้าซอยเพื่อจะไปที่บ้าน แต่สิ่งที่ฉันเห็นทำเอาฉันฉะงัก
ฉันมองไปที่วัด แล้วพบกับผีเปรตตัวหนึ่งกำลังมองมาที่ฉัน มันส่งเสียงหวีดร้องแสบแก้วหู ตาสีแดงฉานของมันทำเอาฉันขนลุก
ฉันรีบวิ่งไปและพบเจอกับเด็กสาวสองคน เธอมีใบหน้าที่ฉันรู้สึกคุ้นมาก แต่ก็คิดไม่ออก ตอนแรกฉันกะว่าจะลองเดินไปหาเธอ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักกับคำพูดของพวกเธอ
"มาอยู่กับเราสิ..."
"มาอยู่กับเรานะ..."
เอ๊ะ !!!? อะไร...ยังไง อยู่นี่คืออะไร
"ไม่ต้องกลัวหรอก"
"ใช่ ๆ ยังไงเธอก็ต้องอยู่กับเรา...คิก ๆๆๆๆ"
ฉันขาสั่นก้าวขาไม่ออก เพราะตอนนี้ตัวของเธอสองคนโชกเลือด ผมที่ตอนแรกถูกรวบไว้อย่างสวยงาม ถูกปล่อยลวปิดบังใบหน้า
เมื่อหันหลังไปก็พบกับผีเปรตที่ยกเท้าขึ้นสูง
.
.
.
.
.
และเหยียบลงบนตัวฉัน
.
.
.
.
.
.
ฉันตื่นขึ้นมาในสถานที่เดิม และพบว่าตัวฉันกำลังวิ่งอยู่ และเมื่อหันหลังก็พบกับเด็กสาวสองคนที่กำลังถือมีดไล่ตาม พร้อมกับคำพูดที่ว่า มาอยู่กับพวกเรา
ไม่ !!! ฉันไม่ไป !!!! ฉันจะตายไม่ได้ !!!!!
ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่โรงเรียน โรงเรียนที่ฉันอยู่ มองไปทุก ๆ ทางไร้สิ้นประตูที่จะหนี จากเดิมที่เป็นโรงเรียน ถูกเปลี่ยนเป็นป่าช้า
"นี่มัน....อะไร..."
ฉันนิ่งค้าง ทำอะไรไม่ถูกเหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่ใบหน้า
"คิก ๆๆๆๆๆ"
เสียงหัวเราะที่ได้ยินมันช่างน่าขนลุก ฉันที่ไม่ทันตั้งตัวทำอะไรไม่ถูก ถูกเธอฟันเข้าที่คอ...
.
.
.
.
.
.
.
ฉันลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่ศาลาภายในโรงเรียน เมื่อหันไปมองทุกที่ไม่มีประตู
เมื่อเงยหน้าก็พบกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งหน้าจะเป็นรุ่นพี่...
"พะ....พี่คะ !!! พี่ช่วยหนูหน่----"
รุ่นพี่เงยหน้ามา ฉันพบใบหน้าโชกเลือดของเขา
"ช่วยเหรอ ? หึหึหึ ยังไงเธอก็ต้องมาอยู่กับเรา !!!!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด !!!!!?"
"จะเรียกให้เขาช่วยงั้นเหรอ คิก ๆๆๆๆ"
อะไร...ฉันมองรุ่นพี่ก็เห็นว่าใบหน้าเขาเหมือนคนที่ตายมานานมาก เน่าเฟะไปหมด
บรืนนนนน
เสียงรถขับมาและฉันก็พบกับกระบะ มันขับชนร่างของฉัน....
.
.
.
.
.
.
เฮือก !!!!
ฉันสะดุ้งตื่น มองไปรอบ ๆ ห้อง...ห้องของฉัน
"ฮึก....ฮึก ฮือออ ๆ"
"อีเน !!!!! มึงจะร้องไห้ทำไม !!!!"
ฉันเงยหน้า...แม่ ? แม่นี่นา
"แม่...แม่ !!!!! หนูฝัน....หนูฝันว่าหนูตายแม่ !!!!!"
"มึงมันเพ้อเจ้ออออ เสียงดังน่ารำคาญ นอนได้แล้ว !!!!! เล่นเกมแล้วเก็บไปฝันล่ะสิ"
เกมเหรอ...เกมก็ดีสิ...แต่ความรู้สึกมันเหมือนจริงทุกอย่างนี่นา
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
...เรื่องนี้ทำมาจากเรื่องจริงน้าาา...
"ฉันไม่เชื่อหรอก !!!!! ว่าสวรรค์และนรกมีจริง ๆ น่ะ !!!!"
"อย่าพูดอย่างนั้นสิวา ถ้าพูดแบบนั้น มันไม่ต่างจากการลบหลู่เลยนะ..."
"ถ้ามีจริงก็ออกมาสิ !!!! จะหลบ ๆ ซ่อน ๆ เพื่ออะไร"
.
.
.
.
.
ทำไมกัน...ทำไม...ถึงเป็นแบบนี้ ฉันมองร่างตัวเองที่นอนอยู่ แต่ฉัน...ไม่ได้อยู่ที่ร่าง
"ไม่จริงน่า..."
"ตื่นแล้วหรือ..."
"แก...เป็นใครน่ะ !!!"
ฉันตกใจที่อยู่ ๆ ก็มีคนเข้ามาในห้องนอน
"เจ้ามิจำเป็นต้องรู้หรอก..."เขาพูดและหันไปมองที่ร่างของฉัน
หรือว่า..."แกมาเอาวิญญาณฉันเหรอ !!!!"
ไม่ผิดแน่...นี่ฉันตายแล้วงั้นเหรอ
"ไม่...เจ้ายังไม่ตาย นี่เป็นเพียงแค่ดวงจิตที่หลุดจากร่างเท่านั้น ข้าเพียงแค่นำมันออกมา แต่เดี๋ยวข้าก็จักนำไปคืน"
อะไรกัน...
"งั้นจะรออยู่ทำไมล่ะ !!!! ก็รีบ ๆ ทำให้กลับไปสักทีสิ !!!!"
"คงจะไม่ได้ คนที่ลบหลู่ความตายอย่างเจ้า จักต้องได้เรียนรู้..."
"เรียนรู้ ? เรียนรู้อะไร"
"เจ้าคงเคยได้เรียนใช่หรือไม่ ว่าสวรรค์นั้นมีกี่ชั้น"
"ก็เคยสิ...ทำไมจะไม่เคย ไอ้เรื่องน่าเบื่ออย่างนั้น"
เหอะ !!! จะเรียนไปเพื่ออะไรก็ไม่รู้
"งั้นเจ้าจงตอบคำถามเรา ว่าสวรรค์แต่ละชั้นชื่ออะไร"
อะไรเนี่ย !!!!!
"เออ ๆ ได้
ชั้นที่หนึ่งก็ จตุมหาอะไรสักอย่าง
ชั้นที่สองก็ ดาวกระดึง
ชั้นที่สามก็ ย่ามาอะไรเนี่ยแหละ
ชั้นที่สี่ก็ ดุสิต ที่ชื่อเหมือนสวนสัตว์อะ
ชั้นที่ห้าก็ นิมมารไรสักอย่าง
ชั้นที่หกก็ สวัสดี
ชั้นที่เจ็ดอันนี้จำไม่ได้แฮะ "
"..."
คนที่อยู่ตรงหน้ามองมาที่ฉันด้วยแววตาเดือดดาน อะไรกันฉันก็พูดให้แล้วไง
"นี่เจ้าเคยเรียนธรรมะหรือไม่ !!!!"
"เรียนสิ !!!!"
"ตอนนี้เจ้าอยู่ชั้นอะไร !!!"
อะไรของหมอนี่วะ !!!!
"เรียนจบแล้วทำไม"
"เจ้าลอกเพื่อนระหว่างเรียนสินะ"
อะไรของมันเนี่ย !!!!!!
"ครูให้เอากระดาษเข้าห้องสอบ..."
"หึ...ข้าว่าแล้ว เจ้าคงจักไม่ตั้งใจเรียนเลยสิท่า"
"วิชาน่าเบื่อแบบนั้นจะเรียนไปทำไม"
"มันจำเป็นกับเจ้า งั้น...เราจะเริ่มพูดให้เจ้าฟังแล้วกันนะ"
คนที่อยู่ตรงหน้าเริ่มเดินไปที่เตียง แล้วนั่งลงพร้อมกับเริ่มพูดออกมา
"สวรรค์ชั้นที่หนึ่ง มีนามว่า จตุมหาราชิกา เป็นที่อยู่ของเทพยดา มีท้าวมหาราช ๔ พระองค์ปกครอง คือ ท้าวธตรัฐมหาราช ท้าววิรุฬหกมหาราช ท้าววิรูปักษ์มหาราช ท้าวเวสสุวัณมหาราช มีอายุขัย ๕๐๐ ปีทิพย์ ก็เท่ากับ ๙ ล้านปีมนุษย์ น่ะแหละ สวรรค์ชั้นนี้ คือสวรรค์ที่ถ้าเหล่ามนุษย์ทำบุญมามากกว่าการทำบาปนิดหน่อย ก็จะไปเกิดที่นั่น แต่จะเกิดเป็นอะไรก็แล้วแต่กรรมที่ทำมา เช่นทำบุญด้วยการตักบาตรด้วยอาหารร้อนจัด เพื่อตั้งใจที่จะทำให้คนทานปากพอง ก็จักไปเกิดเป็นเปรต สวรรค์ชั้นนี้ไม่ต่างจากการอยู่บนโลกมนุษย์ มีเหตุการให้เกิดการทะเลาะวิวาท ต่อสู้อยู่มากมาย จึงทำให้ต้องมีผู้ปกครองถึงสี่องค์ ปกครองกันองค์ละทิศนั่นแหละ"
เอ๋...
"แปลว่าอยู่บนสวรรค์ก็ใช่จะเจอแต่เรื่องดี ๆ ใช่มั้ย"
"อืม...ผู้ที่อยู่สวรรค์ชั้นบนสามารถลงมาที่ชั้นล่างได้ แต่ชั้นล่างก็มิอาจขึ้นไปชั้นบนได้"
อะไรกัน...
"แบบนั้นไม่ขี้โกงไปหน่อยเหรอ"
"เจ้าว่าคนทำบาปสมควรได้รับสิ่งดี ๆ หรือไม่เล่า"
เอ๊ะ !!! ฉันส่ายหน้าไปมา ไม่อาจพูดได้
"นั่นแหละ...เราจึงต้องทำเช่นนี้ เอาล่ะต่อไปก็คือ...ดาวดึงส์สินะ"
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไรท์ : พึ่งเคยเขียนการ์ตูนความรู้จริง ๆ จัง ๆเลยค่ะ ยากมาก หวังว่าจะชอบนะคะ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะTT
"เอาล่ะ !!! ต่อไปข้าจักมิสอนเจ้าแล้ว เอาเป็นว่า...ให้เจ้าเรียนภาคปฏิบัติแล้วกัน"
"มะ..หมายความว่ายังไง...แกจะ...ให้ฉันไปนั่งสมาธิ...แล้วสวดสัพเพสัตตาเหรอ !!!! ไม่อ๊าวววววววววว !!!!!!!"
ฉันร้องโอดโอย ให้ฉันทำอะไรก็ได้ !!!! ที่ไม่ใช่การปฏิบัติธรรมนั่น !!!!
"เจ้าสติเสียไปแล้วหรือ ขืนให้เจ้าทำแบบนั้น ชาติหน้าความรู้ก็คงไม่เข้าหัวเจ้าอยู่ดี"
เอ๊ะ !!? ฉันโดนด่าว่าโง่รึเปล่า
"แล้วแกจะให้ฉันทำอะไรเล่า"
"ไปหาพระอินทร์"
"หมายถึงให้ฉันนอนเหรอ ได้นะ !!!"
คนตรงหน้ามองมาที่ฉันด้วยแววตาเหนื่อยหน่าย อะไร ? การไปหาพระอินทร์ก็คือการนอนไม่ใช่รึไง ?
"อยากจะบ้าตาย...นี่ข้ากำลังสอนมนุษย์อยู่จริงหรือไม่"
คนตรงหน้านำมือกุมขมับ แถมยังถอนหายใจอีกแนะ !!!
"ข้าหมายถึงให้เจ้าไปหาพระอินทร์จริง ๆ ที่สวรรค์ชั้นดาวดึงส์ต่างหากเล่า !!!!"
"ถะ...ถ้างั้นก็บอกแต่แรกสิ ฉันก็นึกว่าหมายถึงให้ฉันนอน..."
"เอ้าเงียบแล้วหลับตาเสีย อีกประเดี๋ยวเจ้าก็จักได้ไปหาพระอินทร์แล้ว"
ฉันทำตามที่เขาบอก เหมือนมีบางอย่างมาสะกิดใจให้ฉันเชื่อขึ้นมา คนตรงหน้าจับมือฉัน ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวของฉันเบาหวิว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ถึงแล้ว..."
ฉันลืมตาขึ้นมองไปรอบ ๆ แสงสว่างจ้าทุกอย่างสวยและดูอ่อนนุ่ม แถมมีความละเอียดอ่อนเอามาก ๆ
"ทะ...ที่นี่น่ะเหรอสวรรค์น่ะ"
"อืม...ยิ่งขึ้นไปสูงเท่าไหร่ ความสวยงามและกว้างใหญ่ก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้นล่ะนะ"
ตุบ ตุบ
"อ้าว !!! สวัสดีขอรับ"
ฉันหันไปมองและพบกับคนที่...โคตรหล่อ !!!!!
"อะแฮ่ม ๆ อืม...แล้วนี่พระอินทร์ทรงอยู่ที่วิมานหรือไม่"
"อยู่ขอรับ ^^"
คนที่อยู่กับฉัน (ซึ่งไม่บอกแม้แต่ชื่อ !!!) พยักหน้าก่อนจะพาฉันเดินเข้าสู่วิมาน
วิมาน
"นี่ ๆ คนที่อยู่บนสวรรค์นี่หล่อทุกคนรึเปล่า~"
ฉันให้ไปถามเขา
"อืมก็นะ...คนที่มาที่นี่น่ะ จะมีรูปลักษณ์ที่งดงามกันทุกคน"
"อ๋ออออ"
ฉันพยักหน้าแล้วก็เดินตามเขาไปเรื่อย ๆ
"อา...นั่นไงล่ะพระอินทร์"
ฉันหันไปมอง นั่นมัน...นั่นมัน....
"อย่ามาโกหกนี่ไม่ใช่พระอินทร์สักหน่อย !!!!!!!"ฉันตะโกนออกมา
"พระอินทร์น่ะต้องตัวเขียว ๆ สิ !!!! นี่น่ะตัวขาวอย่างกับหลอดไฟนีออน !!!!"
"หึหึ"
คนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นพระอินทร์เดินมาหาฉัน
"ถูกแล้วล่ะ เรานี่แหละคือพระอินทร์ เพียงแต่นั่นเป็นความเชื่อผิด ๆ เท่านั้นล่ะนะ"
"อะ...เอ๊ะ !!?"
ฉันได้แต่ยืนงง
"พระอินทร์น่ะมิได้มีกายสีเขียว เจ้าก็เห็นนี่ว่าเรากายสีอะไร"
"สีหลอดไฟนีออ---อุ๊บ"
ฉันถูกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นำมือมาปิดปาก ไอ้หมอนี่ขึ้นสวรรค์ได้ยังไงกัน
"ขะ...ขอโทษนะครับ นี่เจ้าพูดอะไรรู้ตัวรึเปล่า"
เขารีบขอโทษขอโพยพระอินทร์แล้วหันมาทางฉัน
"ฮะ ๆ ไม่เป็นไรหรอก เอาล่ะเจ้าอยากรู้อะไรล่ะ"
ฉันรีบเอามือมาแงะมือคนข้าง ๆ ออก
"คือว่า...พระอินทร์นี่มีอิทธิฤทธิ์ในการช่วยเหลือมนุษย์รึเปล่า"
เขานิ่งไปแล้วพยักหน้า"มีสิ...แต่บางคนก็ไม่อยากช่วยล่ะนะ แต่ถ้าคนที่มีบุญมากมาขอร้องล่ะก็ แท่นปัณฑุกัมพลที่ปกติจะนุ่มสบายก็จะร้อนขึ้นมา ซึ่งบางคนเราก็ช่วยได้ บางคนก็ไม่ได้ล่ะนะ"
"แล้วเทวดากับนางฟ้านี่มีอายุขัยรึเปล่า"
"มีสิแต่นานกว่ามนุษย์มากเลยล่ะ ส่วนเราก็มี และผู้ดูแลสวรรค์ก็จะทำการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ"
เอ๋ !!! นึกว่าจะเป็นอมตะซะอีก
"คนที่ทำบุญมามากก็สามารถเลือกเกิดได้เช่นกัน"
"หมายถึงยังไง"
"เช่น จะไปเลือกเกิดเป็นมนุษย์เพื่อสั่งสมบุญ จะเกิดบนสวรรค์เหมือนเดิม หรือจะไปเกิดที่นรกก็แล้วแต่พวกเจ้า แต่เทวดาบางตนก็ต้องตายตามอายุขัยที่มี"
อะไรกัน...
"แล้วเทวดาตกนรกได้รึเปล่า"
"ได้สิ...ก็ต้องชดใช้บาปล่ะนะ"
"แล้วสวรรค์ชั้นนี้น่ะ...เป็นยังไงกันแน่"
พระอินทร์นิ่งไป จากนั้นจึงเริ่มเล่า"สวรรค์ชั้นนี้เป็นสวรรค์ชั้นที่2 มีนามว่า สวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ที่เรียกว่าไตรตรึงษ์หรือดาวดึงส์ เพราะเป็นเมืองใหญ่มี ๑,๐๐๐ประตู มีพระเกศจุฬามณีเจดีย์ มีไม้ทิพย์ ชื่อ ปาริชาตกัลปพฤกษ์ ส่วนเราเป็นผู้ปกครอง สวรรค์ชั้นนี้เหล่าเทวดามีอายุขัย ๑,๐๐๐ ปีทิพย์ (๓๖ ล้านปีมนุษย์)"
"แล้ว...สวรรค์ชั้นนี้น่ะได้จากการทำบุญอะไร ถึงจะได้ขึ้นมา..."
"บุรพกรรม เมื่อเป็นมนุษย์ มีจิตบริสุทธิ์ยินดีในการบริจาคทาน และการให้ทาน เป็นผู้ไม่มีความหวังให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลแห่งทานแล้วให้ ไม่มีการสั่งสมให้ทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยความคิดว่า “ตายแล้วเราจักได้เสวยผลทานนี้” แต่ให้ทานด้วยความคิดว่า “การให้ทานเป็นการกระทำดี” งดงามด้วยพยายามรักษาศีล ไม่ดูหมิ่นผู้ใหญ่ในตระกูล ฯลฯ*"
"งะ...งั้นเหรอ..."
"อืม งั้นไว้ถ้าเจ้าสั่งสมบุญจนสามารถขึ้นมาได้ละก็ ไว้เรามาเจอกันนะ^^"
ฉันพยักหน้า จากนั้นจึงก้มหัวแล้วกล่าวขอบคุณ เมื่อได้มาสัมผัสฉันีู้สึกเชื่อขึ้นมานิดหน่อย...
"ไปกันเถอะ..."
"อืม"
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไรท์ : ยากค่ะ แต่งยากมาก TwT
*ขอขอบคุณแหล่งที่มา : gotoknow ไตรภูมิ สวรรค์ 6 ชั้น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
