เสียงฟ้าร้องผสมผสานกับเสียงฝนตกที่กระทบกันด้านนอกหน้าต่าง ในห้องมีเพียงแสงจากโครมไฟข้างเตียงเพียงดวงเดียว

ลาล่าเอามือลูบไปที่ท้องของเธอที่มีอายุเพียงแค่ 5เดือน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด

เวลาตีสามกว่า เสียงพายุที่ดังสนั่น​ขึ้นเรื่อยๆลาล่ายังได้ยินเสียงประตู ลาล่าลุกขึ้นสั่นกลัวทันทีเมื่อเห็นธวินนั้นเปิดประตูเข้ามา

ลาล่าประครองครรภ์​อายุห้าเดือนของเธอพร้อมกับก้มลงขอร้องธวิน ด้วยตาที่แดงกำพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

:ธวินได้โปรด​ปล่อยเด็กในท้องของฉันไปเถอะนะ ตอนนั้นฉันไม่ใด้เป็นคนวางยาในเครื่องดืมของนายจริงๆนะ "นายเชื่อฉันเถอะ"

ธวินยืนเอกสารโอนบุตร​ให้กับมิล่า(น้องสาวฝาแฝดของลาล่า)​ให้กับเธอด้วยสายตาที่เกลียดชังและน่าสมเพช​

::เซน​สะ!! ลาล่า

คืนนั้นถ้าเธอไม่ได้วางยาฉัน ปานนี้ฉันกับมิล่าน้องสาวฝาแฝดของเธอคงได้เเต่งงานเเละมีความสุขกันไปนานแล้ว

ลาล่าหั้นไปมองธวินเดียวสายตาที่เจ็บปวด ในใจเธอก็คิดไปว่า "นี้เหรอผู้ชายที่เธอรักมามากกว่า9ปีกลับทำร้ายเธอและลูกของเขากับเธอถึงเพียงนี้"

:ฉันบอกนายมาตลอดว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำ ธวินโปรด​เชื่อฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ

ธวินมองลงมาตามลาล่าที่กำลังนั่งขอร้องเขาอยู่อย่างน่าสมเพช พร้อมลงไปนั่งข้างหน้าของลาล่ามือข้างหนึ่งกำลังบีไปที่หน้าของลาล่าอย่างหนัก

::ไม่ได้ทำเหรอ!! ให้ฉันเชื่อเธอเหรอ!!

ไม่มีวันนั้นเหรอลาล่า

::เธอมันน่าสมเพช ใช้ทุกวิธีทางเพื่อให้ได้แต่งงานกับฉันสมใจอยากแล้วหนิ แต่ฉันขอบอกเธอไว้เลยน้ะถึงเธอจะได้แต่งงานกับฉันเธอก็ไม่ได้ใจสักครึ่งของฉันไปหรอก

ธวินพูดออกมาด้วยมาเย็นชาแต่ในนัยน์ตา​ของเขากับแฝงด้วยความเครียดเเค้นที่มีให้กับลาล่า

::ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะลาล่าเซ็นสะ

:ไม่!! ธวิน ได้โปรด​อย่าเอาลูกไปเลย นายจะให้ฉันอย่ากับนายก็ได้ แต่ฉันไม่ให้นายพรากลูกไปจากฉันหรอก

ลาล่าพูดด้วยน้ำตาที่ไหล่อาบเต็มแก้มของเธอมือหนึ่งก็จับไว้ที่ท้องของเธออีกมือหนึ่งก็กำลังจับที่ปลายกางเกงของธวิน

ธวินนั้นเมื่อได้เห็นลาล่าเป็นอย่างนั้นในใจของเขาก็รู้สึกกระตุกวาบหนึ่ง

\*:ธวินค่ะ!!!

เสียงของมิล่าดังขึ้นทำให้ธวินนั้นดึงสติกับมา ลาล่าที่ได้ยินเสียงนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองกับหน้าธวินด้วยความรู้สึกเสียใจ

\*:ธวินคุณอยู่กับพี่นี้เองกำลังคุยอะไรกันอยูเหรอคะ?

::ไม่มีอะไร.. ไปกันเถอะ

\*:ธวินค่ะ ฉันขอพูดกับพี่หน่อยน้ะ

::อืม

ธวินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจากนั้นเขาก็เดินออกไป

\*:ลาล่า เมื่อก่อนแกมันโง่แค่ไหน ตอนนี้ก็โง่ยูเหมือนเดิมเลยนะ ทั้งที่แกรู้ว่าที่จริงใครเป็นคนวางยาธวิน แกก็ยังไม่ปริปากพูด เออะ!!! ฉันลืมไปแต่ถึงแกพูดออกไปธวินก็นไม่เชื่อแกหรอก หึ..

หลังจากที่มิล่าและธวินออกไปก็ทิ้งไห้ลาล่านั่งร้องไห้ยูในห้องเพียงลำพัง

ก๊อก!! ก็อก!! เสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นเสียงของคนรับใช้ในบ้านที่นำน้ำมาให้ลาล่าดื่ม

'คุณนายคะ.. คุณอย่าเศร้าไปเลยสักวันมันจะดีขึ้นเองดื่มน้ำและพักผ่อนสักหน่อยน่ะคะ'​

ลาล่าหลังตากที่เธอดืมน้ำและเข้านอนไปนั้นจู่ๆ เธอก็มีอาการปวดท้องขึ้นมาอย่างทรมาณ

เธอหยิบโทรศัพท์​เพื่อโทรหาธวิน แต่พอธวินเห็นลาล่าโทรมาเขากลับตัดสายทิ้งโดยไม่ลังเลยิ่งทำให้มิล่าที่นั่งยูข้างๆดีใจ

ลาล่านั้นหลังจากที่โทรหาธวินไม่ติดด้วยอาการปวดท้องหนังเธอจึงได้สลบไป

ลาล่าตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาล และท้องที่เคยโตของเธอก็หายไป

ตื่นแล้วเหรอ!! เสียงนั้นเมื่อลาล่าได้ยินทำให้ลาล่าตกใจเพราะเป็นเสียงของ วิวาร เพื่อนสนิทที่สุดของเธอ

:วิวาร!!! ลูกล่ะ ลูกของฉันละ

วิวารนั้นเมื่อได้ยินเพื่อนรักของเธอพูดอย่างนั้นก็เสียใจเป็นอย่างมาก

//ลาล่าทำใจดีๆไว้น้ะ เด็กหน่ะไม่ได้อยู่กับเธออีกต่อไปแแล้วเธอแท้งแล้ว

//หมอบอกว่าปกติเด็กที่คลอดก่อนกำหนดนั้นสามารถนำเข้าตู้อบก่อนได้เเต่ในกรณีของเธอไม่สามารถทำได้เพราะเธอนั้นได้กินยาขับเลือดซึ่งส่งผลทำให้เด็กไม่อาจมีชีวิตต่อได้

เมื่อลาล่าได้ยินอย่างนั้นเธอได้กอดเพื่อนรักของเธอและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

:วิวารฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่อีกแล้ว

ลาล่านั้นได้ผลกระจากครั้งนี้มากจนเธอมี อาการเป็นโรคซึมเศร้า และต้องรักษาอยู่ที่ โรงพยาบาล จนกว่าจิตใจของลาล่าจะดีขึ้น

วิวารที่เห็นเพื่อนเป็นอย่างนั้นเเต่กลับไร้วี่เเววของธวินสามีของลาล่า

:วิวาร!!

เสียงของลาล่าที่เรียกชื่อวิวารนั้นเหมือนกับคนที่ใกล้ตายทั้งอ่อนแอไร้พลัง

:วิวารชั้นอยากอย่ากับธวิน..

วิวารที่ได้ยินลาล่าพูดแบบนั้นเธอทั้งตกใจและดีใจพร้อมกันเพราะวิวารนั้นรู้ว่าลาล่านั้นแอบชอบธวินตั้งเเต่ตอนเด็กๆ และเป็นครั้งแรกที่ลาล่าพูดว่าจะอย่ากับธวินในรอบ3ปีที่ลาล่ากับธวินแต่งงานกันมา

//ดีสิลาล่า แต่ก่อนที่เธอจะอย่าเธอต้องพักให้หายดีก่อนนะ เดียวฉันจะช่วยเธอเอง

วิวารพูดกับเพื่อนด้วยความดีใจ

ในขณะที่ธวินนั้นยังไม่รู้ว่าลาล่าได้แท้งเด็กนั้นมิล่าก็ได้มาหาธวิน

':ธวินคะคุณอย่าเอาแต่ทำงานสิคะ คุณรู้ไหมในเวลาที่คุณกำลังตั้งใจทำงานอย่างนี้พี่สาวชั้นได้ไปทำแท้งแล้วน่ะคะ!!

ธวินนั้นเมื่อได้รู้ว่าลาล่าเอาเด็กออกเขาจึงโมโหและไปหาลาล่าด้วยความเเค้น

ปัง!! เสียงประตูห้องเปิดออกอย่างจัง เผยให้เห็นร่างหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้วิญญาณ​

::ลาล่า!!!

ด้วยความโกรธ​ของธวินเขาได้เดินไปบีบคอลาล่าและด่าทอลาล่าด้วยความโกรธ

::เธอมันหน้าสมเพชและใจต่ำช้าขนาดเด็กในท้องของเธอที่เธอรักมากขนาดนั้นยังฆ่าได้ลงคอ

::ฉันละยอมใจเธอเลยจริงๆ

:ธวิน เราอย่ากันเถอะ

คำของลาล่ามำให้ธวินนั้นปล่อยมือออกจากคอของลาล่า หัวใจธวินเหมือนกับโดนมีดปักเขาถอยผลังไปหนึ่งก้าว

::ไม่มีทาง

::ฉันไม่มีทางอย่ากับคนอย่างเธอ ในเมื่อเธออยากแต่งงานกับฉันนักเธอก็ต้องโดนทรมาน​ไปแบบนี้เเหละ

คำตอบนั้นของธวินทำให้มิล่าที่ยืนอยู่ข้างหลังหงุดหงิดขึ้นทันที

:ทำไมล่ะ!! ในเมื่อถ้านายอย่ากับฉันนายก็จะได้แต่งงานกับมิล่าคนที่นายรักไง

:นายอย่ากับฉันเถอะ ในเมื่อนายก็ไม่ได้รักฉันหนิ ฉ.. ฉันก็ไม่เคยรักนายเหมือนกัน ส่วนเรื่องยาที่นายดื่มเข้าไปเมื่อ3ปีก่อน ฉันบอกนายไปหลายครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้ทำ

:และเมื่อนายยูกับฉันเพราะเเค่ฉันท้อง ตอนนี้นายก็ไม่จำเป็นต้องยูกับฉันแล้วหนิ เราก็แค่อย่ากันให้จบๆ นายก็จะได้แต่งงานกับคนที่นายรักไง

ลาล่าพูดด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด นั้นทำให้ธวินปวดใจไม่น้อยเเต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ธวินมองลาล่าด้วยน่าที่เย็นชาแต่ในใจนั้นเขากำลังสับสน

//นี้!!! พวกนายมาทำไรกับลาล่าอีก

เสียงวิวารดังขึ้นทำให้ธวินตกใจส่วนมิล่านั้นเมื่อได้เห็นวิวารเธอก็เกิดอาการสั่นกลัวขึ้น

':ธ.. ธวิน ฉันว่าฉันออกไปข้างนอกก่อนน้ะ

//ทำไม! กลัวฉันพูดความจริง ขนาดนั้นเลยเหรอถึงได้จะหนีออกไปขนาดนี้

//ธวินผู้บริหารลำดับสูง ผู้ที่สูงส่งผู้ที่เพียบพร้อมที่ใครๆต่างก็คิดว่าเขา เพอร์เฟค แต่ใครจะไผรู้ว่าความจริง เขานั้นโง่มาก ถูกผู้หญิง...

'​:นี้!!!!!

เสียงของมิล่านั้นได้ดังขึ้นตัดคำของวิวารไปยิ่งทำให้ธวินนั้นสงสัย

'​:ธวินค่ะ ฉันว่าฉันรู้สึกไม่สบายคุณพาฉันออกไปได้ไมคะ

::อืม

จากนั้นวิวารก็เดินเข้าไปปลอบ ลาล่าที่กำลังร้องไห้อยู่บนเตียง

:วิวารฉันหายดีเเล้ว พาฉันออกจากที่นี้ที

วิวารนั้นสงสารเพื่อนก็พาลาล่าออกจากโรงพยายบาลและให้ลาล่ามาพักที่บ้านของตัวเอง

ลาล่านั้นเหมือนหุ่นไร้วิญญาณ​ร่างกายขาวซีด ได้เเต่นอนบลเตียงของวิวาร

อีกด้านหนึ่งธวินนั้นสงสัยและสับสนคำพูดของวิวาร เขาจึงหาความจริงในคืนนั้น

สองเดือนผ่านไปเร็วเหมือนดังสายลม ลาล่าหายจากอาการป่วยเธอรีบขับรถไปหาธวินเพื่อการหย่า

ในตอนนี้หัวใจของลาล่ามีแต่ความเกลียดชังให้กับธวินเธอเดินตรงเข้าไปหาธวินในห้องทำงาน เอกสารสีขาวดูแล้วมีความสะอาดสะอ้าน​ถูกฟาดลงด้านหน้าของธวิน

::ลาล่า!! เสียงของธวินที่แข็งกร้าว​พูดชื่อของลาล่่าด้วยความโมโห

ลาล่านั้นรู้ดีว่าธวินจะไม่ยอมเซ็นใบหย่าให้เธออย่างแน่นอนสาเหตุ​เพราะเขานั้นคิดว่าลาล่าเป็นคนที่ทำให้เขาไม่ได้แต่งงานกับมิล่าน้องสาวของเธอ

:ธวิน~ นายยังต้องการอะไรจากชั้นอีก แค่นี้ยังไม่สะใจนายอีกรึไง นายต้องการให้ฉันตายไปเลยใช้มั้ย นายถึงจะพอใจ นายถึงจะให้อภัยและนาย... ถึงจะยอมหย่ากับฉัน

ธวินนั้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้นของลาล่าทำให้เขาปวดใจขึ้นมาอีกครั้งอย่างจังแต่ธวินนั้นก็เก็บลงไปได้อย่างรวดเร็ว

::ใช้ ฉันต้องการให้เธอตายๆและหายไปซะได้ก็ดี เธออยากทำให้ฉันไม่สมหวังในความรักมากหนิ อย่างนั้นเธอก็ไม่สำควรได้เหมือนกัน

ตอนนี้แก้มนวลขาวของลาล่าเต็มไปด้วยน้ำตา ความรักที่เธอให้เขามาทั้ง9 ปี เขาไม่เคยเห็นค่ามันเลยสักนิด ถึงแม้ตลอดเวลาสามปีที่เธอได้แต่งงานกับเขามานั้นก็ตาม

มันทำให้ใจของลาล่าเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งความแค้นเรื่องลูก เรื่องความรักที่เขาไม่เคยเห็นและไม่เคยมีให้สักนิด ทำให้เธอเดินออกมาอย่างเสียใจ

ธวินนั้นคว้าแขนลาล่าไว้และผลักเธอไปชนกับผนังห้องอย่าจัง โอ๊ย!! เสียงที่ทั้งอ่อนแอ่และนุ่มนวลพูดขึ้นด้วยความเจ็บปวดแขนของธวินจับใบหน้าของลาล่าไว้และบีบมันด้วยความโกรธ​มืออีกข้างหนึ่งก็กดแขนของลาล่าไว้กับผนังอย่างหนัก

::เธอคิดที่จะมาแค่พูดเรื่องอย่า พอฉันไม่เซ็นก็กลับไปอย่างงั้นเหรอ เธอรู้มั้ยว่าฉันต้องเสียเวลาทำงานไปกับคนอย่างเธอตั้งเท่าไหร่

ธวินปัดหน้าของลาล่าทิ้งและเดินไปอย่างเย็นชา

::เออะ!! ฉันลืมบอกไป อย่าหวังว่าฉันจะอย่ากับเธอ เพราะฉันจะทรมาน​เธอยู่อย่างนี้จนเธอตายๆไปนั้นแหละ

ธวินหันหลังเดินไปอย่างไร้เยื่อใย ทิ้งให้ร่างกายที่ขาวนวลและอ่อนที่ไร้กำลังนั่งทรุดลงกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไม่หยุดไหล

กริ้งๆๆ เสียงรินโทน​โทรศัพท์​ลาล่าดังขึ้น เสียงของผู้ชายอีกคนที่มีน้ำเสียงอ่อนหวานและคำพูดไพเราะ

พี่ชาน!! น้ำเสียงของลาล่าสั่นครอนขึ้นมาอีกครั้ง ลาล่า!!เธอเป็นอะไรไป ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเดียวพี่ไปรับ

ชานเป็นพี่ชายสมัย​เด็กที่สนิทที่สุดของลาล่า และเป็นเพื่อนสนิทของธวิน ชานนั้นแอบชอบลาล่าตั้งแต่เด็กๆ โดยที่ธวินนั้นก็รู้มีแต่ลาล่าเธอเท่านั้นที่ไม่รู้ตัว

:ตอนนี้ฉันอยู่ที่บริษัทของธวิน~ พี่มาหาชั้นหน่อยได้มั้ยคะ...

- ได้ เธอรอฉันที่นั้นน่ะ เดียวฉันไปหา

ชานมาถึงบริษัทของธวิน ก่อนเขาจะเดินไปหาลาล่าที่หน้าประตู ชานได้เห็นธวินเดินอยู่กับมิล่า ชานนั้นเดินเข้าไปชกหน้าธวินอย่างจัง!! ตุ๊บ!

::ชาน!! นี่นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วนายเป็นบ้าอะไรของนาย

-ฉันกลับมาเมื่อไหร่นายไม่ต้องรู้หรอก แต่ที่ฉันชกนายวันนี้เพราะนายทำให้ลาล่าเจ็บปวดใจ

::ฮึ! ที่แท้ที่เป็นเหมือนหมาบ้าแบบนี้เพราะผู้หญิงที่สกปรกแบบนั้นเหรอ

-สกปรกเหรอ นายนั้นแหละที่สกปรกธวิน จิตใจนายทำด้วยอะไร เมื่อ4ปีก่อน ฉันยอมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพื่อไปตัดใจจากลาล่า

: เพื่อให้เพื่อนรักอย่างนายและคนที่ฉันรักมีความสุข นายเคยให้สัญญา​กับฉันว่านายจะดูแลลาล่า แต่ตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่ ทั้งฆ่าลูกของนายเอง และยังทำร้ายลาล่าอีก

คำพูดจองชานทำให้คนที่มิล่าที่ยืนอยู่ข้างๆ หงุดหงิดเพราะเธอรู้ว่าคนที่ธวินนั้นรักไม่ใช้เธอแต่เป็นลาล่า เพียงแต่ตอนนี้ธวินนั้นคิดว่าลาล่าเป็นคนทำให้ชีวิตของเค้าเสียอิสระ​ภาพ​

นี่!!หยุดน่ะ เสียงของลาล่าตะโกนออกมาทำให้ชานที่กำลังจะชกธวินนั้นชะงัก​ลง

::ฮึ ทำไมหละ พอได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นแล้วคิดถึงมากเลยเหรอ แค่เสียงผู้หญิงคนเดียวทำให้หมาบ้าที่อัดฉันที่เป็นเพื่อนสนิทของนายมานานหยุดลงได้

::ผู้หญิงคนนั้นเก่งดีนี้ จับฉันแต่งงานด้วยได้ยังไม่พอ คิดจะเอาเพื่อนสนิทอย่างนายไปด้วย ฉันเตือนนายไว้อย่างน้ะ ระวังตัว​ไว้หละก่อนที่นายจะโง่หลงรักยัยนั้นเหมือนกับฉัน

คำพูดของธวินนั้นทั้งดูถูด และเหยียบย้ำลาล่า ชานนั้นทนฟังคำพูดของธวินไม่ได้จึงชกหน้าธวินต่อ แต่ตอนนี้ธวินนั้นได้ชกกลับชานเหมือนกัน

-ธวิน! นายลืมไปแล้วเหรอที่ความรักที่นายเคยมีให้กับลาล่า นายชอบรอยยิ้มที่ลาล่าให้ไม่ใช้เหรอความรู้สึกทั้งหมดที่นายเคยมีนายลืมไปเเล้วเหรอ 3ปีมานี้นายเคยรับฟังลาล่าบ้างมั้ย? นายรู้สึงเจ็บปวดมั้ยที่เห็นลาล่าร้องไห้

คำพูดของชานนั้นทำให้ธวินลืมความรู้สึกของตัวเองที่เคยรักลาล่าไป ธวินนั้นเหลือบสายตาไปทางลาล่า เขาได้เห็นมิล่าที่กำลังจะผลักลาล่าไปทางรถบรรทุก

::ลาล่าระวัง!! ทำให้ชานนั้นหันไปมองทางลาล่าด้วยความตกใจ

ลาล่าหันไปด้วยความตกใจ เเต่ก็สายเกินไปมิล่านั้นได้ผลักลาล่าเข้าหารถบรรทุกอย่างแรง

แว็ปหนี่งนั้นธวินได้เห็น รอยยิ้มที่ลาล่ายิ้มให้โดยที่เขาไม่เห็นมานานกว่า3ปี ก่อนที่จะโดนรถชน ตอนนั้นธวินมีความรู้สึกผิดเข้ามาอย่างถามโถม

ปัง!!! เสียงของรถยนต์ที่กระทบกับร่างกายของลาล่าดังสนั่นร่างกายของลาล่ากระเด่นไปไกลจากที่ที่อยู่มาก

ทำให้คนที่กำลังทะเราะกับอย่างชานและธวินหยุดลงชานนั้นได้รีบวิ่งเข้าไปหาลาล่า ส่วนธวินนั้นตอนนี้เขาช็อกที่เห็นคนที่เขาเคยรักของเขาล้มลงกับกองเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด

ชานที่กำลังจะอุ้มลาล่าไปนั้นได้โดนธวินตัดหน้าไปก่อน

::แกร่กๆ เสียงล้อเตียงนอนผู้ป่วยด้วยความเร็ว ร่างกายของหญิงสาวที่เคยขาวชมพูเหมือนดังซากุระตอนนี้กลับกลายเป็นร่างกายที่ขาวซีดและเย็นเฉียบ

ธวินได้ส่งลาล่าถึงห้องฉุกเฉิน เสื้อที่เรียบร้อยสะอาดสะอ้านที่ลาล่าเคยจัดไว้อย่างเรียบร้อยในตู้เสื้อผ้าตอนนี้กลับเป็นเสื้อที่ยุ่งเหยิง​และเปื้อนไปด้วยเลือดของลาล่า

::ลาล่าฉันขอโทษ เธออน่าเป็นอะไรไปนะ ฉันขอโทษลาล่า

ชานที่เห็นเพื่อนเป็นอย่างนั้นเขาจึงไปนั่งข้างๆธวินและปลอบเขาด้วยความเสียใจ