* เรื่องนี้นำมาจากฝันของคนสร้างนะคะ แต่ได้ทำการตัดแต่งเนื้อเรื่องเพื่อให้สมจริงและมีอรรถรสในการอ่านนะคะ ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย *

' นี่! ไวๆหน่อนสิ เดี๋ยวอาจารย์ก็มาหรอก ' เสียงชายคนหนึ่งพูดในห้องมืดแห่งหนึ่ง และแล้วก็มีเสียงตอบกลับมาว่า ' ฉันรู้แล้วน่า! แต่เบาๆหน่อย เดี๋ยวคนก็จับได้หรอก! ' เสียงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมอย่างเบาๆ แต่พอทำให้คนในห้องมืดนั่นได้ยิน เสียงชายต้นเรื่องได้ดังขึ้นมาตะคอกใส่ชาบที่ตอบกลับเขาว่า ' กล้าย้อนฉันงั้นรึ! ' เด็กชายที่ได้ฟังเช่นนั้นก็ได้ตั้งสติได้ และทำภารกิจต่อไป...

'หาว' *เสียงคนใดคนหนึ่งหาว* และแล้วก็มีเสียงเรียกขึ้นมาว่า " ไวๆหน่อยนะ วันนี้เป็นวันที่เธอจะไปสอนหลังจากการบรรจุเป็นครูไม่ใช่หรือ " หลังจากพูดจบก็ไม่มีเสียงตอบรับอยู่นานสองนาน เสียงคนที่พูดได้ขาดหายกลายเป็นเสียงในโทรทัศน์แทนขึ้นมา... " สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู่ช่อง xxxx ค่ะ ในวันนี้เป็นวันที่ ** เดือน ** ปี ** ค่ะ ในเวลา 12.00 - 18.00 น. จะมีลมมรสุมที่สามารถฆ่าพวกเราได้เมื่อเราหายใจเข้าไปค่ะ แล้วทุกคนคงรู้แล้วสินะคะว่ามันอันตรายแค่ไหนนะคะ ซึ่งตอนนี้ในทางการนั้นมีการประกาศข่าวออกมาแว่วๆว่า มียาตัวใหม่ที่สามารถช่วยชีวิตคนที่สูดลมมรสุมเข้าไปได้แต่ว่าก็ยังเป็นยาที่กำลังทดลองอยู่ค่ะ ขอย้ำอีกครั้งนะคะ เวลา 12.00 - 18.00 น. นะคะ อ๊ะ ณ ตอนนี้เวลาได้เปลี่ยนไ---- " แต่อยู่ๆเสียงได้ขาดหายไปอย่างกระทันหัน ทันใดนั้นก็มีเสียงใสดังขึ้นมาจากชั้นบนว่า " ฉันเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ! " เสียงผู้ใหญ่ผมยาวคนหนึ่งพูดด้วยความร่าเริงและตื่นเต้น และมีเสียงตอบมาว่า " รู้แล้วๆ ไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนั้นป่ะ แล้วเธอจะปิดไฟทำไมหมดทั้งบ้านล่ะเนี้ย มิโกะจัง " คนที่นอนอยู่บนห้องตอนแรกนั้นคือมิโกะนั่นเอง มิโกะก็ได้เรียกชื่อสาวผมสั้นว่า " โถ่ อาจัง ก็พวกเราต้องประหยัดแล้วนะช่วงนี้ค่าไฟที่เราเช่ามันแพงขึ้นทุกเดือนเลย เพื่อให้แน่ใจเลยต้องปิดหมดไง " แล้วอาจังของเธอก็ได้พูดตอบกลับว่า " นั่นสิ ไม่รู้ว่าทำไมต้องแพงขนาดนี้เนอะ " มิโกะพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเร็วแล้วบอกอาจังว่า ''เรารีบเถอะ ตอนนี้ใกล้เวลารถไฟใต้ดินออกแล้วนะ " พูดจบทั้งสองที่เป็นเพื่อนสนิทกันก็ได้รีบออกไปมุ่งหน้าไปที่รถไฟใต้ดินทันที โดยทั้งสองไม่รู้เลยว่ามีอะไรรอพวกเธออยู่....

15 นาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดทั้งสองคนก็เดินมาถึงรถไฟใต้ดินที่แออัดกันสุดๆ แต่ในทางที่ทั้งสองกำลังมุ่งหน้าไปที่สถานีต่อไปเพื่อไปขึ้นรถเมย์ต่อนั้นก็ได้มีสายจากทางรถไฟใต้ดินออกมาเตือนขึ้นมาว่า " สวัสดีผู้โดยสารทุกท่าน ณ เวลานี้ใกล้ถึงสถานีต่อไปแล้ว ก็ขอให้ทุกท่านเดินทางต่อไปถึงจุดหมายอย่างปลอดภัยนะคะ.. " หลังจากนั้นรถไฟก็ได้หยุดเคลื่อนที่ลงอย่างกะทันหันทำให้อาจังเซไปชนกับชายคนหนึ่งดูน่าสงสัยและทำตัวลุกลี้ลุกลนอย่างมีพิรุธ อาจังไม่ได้คิดอะไรมากพร้อมก้มหัวขอโทษอย่างสุภาพ " ขอโทษค่ะๆ " มิโกะที่เซไปเหมือนกันแต่ได้จับราวไว้ก็ได้ออกมาขอโทษร่วมด้วยในความซุ่มซ่ามของอาจัง หลังจากทั้งสองขอโทษจบเสียงเปิดประตูรถไฟก็เปิดออก ทั้งสองส่งยิัมให้ชายคนนั้นและเดินออกไป แต่ทว่าชายน่าสงสัยคนนั้นได้เดินตามทั้งสองไปด้วย โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย...

10 นาทีผ่านไป ทั้งสองและชายน่าสงสัยที่ตามทั้ง2มานั้นได้มาถึงรถเมย์แล้ว แต่จู่ๆ คนขับรถเมย์ก็ได้เบรถรถอน่างกระทันหันเพราะมาเจองูข้ามถนนที่ตัวใหญ่มาก ส่วนรถอื่นๆก็พากันหยุดเช่นกัน ในช่วงนั้น ช่วงเวลาที่ทุกคนไม่ระวังตัว ชายน่าสงสัยได้ฉกมือถือของมิโกะจังไป และได้วิ่งออกนอกรถเมย์ อาจังที่เห็นนั้นก็ได้จับมือมิโกะจังและพากันตามชายน่าสงสัยคนนั้นไป และอาจังก็ได้ตะโกนบอกคนขับรถเมย์ว่า "วันหลังจะมาจ่ายให้นะคะ!!" หลังสิ้นสุดเสียงทั้งสองก็วิ่งตามชายน่าสงสัยคนนั้น ข้ามถนนไปและได้ไปเลี้ยวที่ซอยหนึ่งเข้า ชายน่าสงสัยได้หายวับไปที่ใดสักที่ทั้งสองจึงตัดสิ้นใจว่าจะแยกกันหาตัวชายคนนั้น โดยมีสเปรย์พริกไทยไว้ป้องกันตัว..

จบตอนที่ 1 ลมมรสุม

*เสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ของมิโกะ* มิโกะสะดุ้งเล็กน้อยเพราะว่าเธอจำได้ว่าโทรศัพท์เธอถูกขโมยไป เธอไม่รอช้ารีบคว้ามือถือในกระเป๋าออกมา มิโกะครุ่นคิดอยู่นานสองนาน สุดท้ายมิโกะก็นึกขึ้นได้ว่า เธอได้นำโทรศัพท์ปลอมมาเพื่อไว้ไปให้เด็กไปที่โรงเรียนเล่นกัน ไม่รอช้า มิโกะได้ส่งข้อความหาอาจังว่า 'อาจัง ไม่ต้องตามแล้วนะ พอดีมิโกะเอาโทรศัพท์ปลอมมา โดยคนนั้นเขานำโทรศัพท์ปลอมไปน่ะ เดี๋ยวอาจังไปที่ทำงานก่อนเลยแล้วกันนะ ' ... 2-3นาทีผ่านไป ระหว่างที่มิโกะกำลังหาทางออก อาจังก็ได้อ่านข้อความที่มิโกะส่งไป อาจังได้ตอบกลับมิโกะว่า ' โอเคจ้า เดินทางปลอดภัยดีๆนะจ้ะอาจัง " อ่านจบ มิโกะได้เอะใจเล็กน้อย เพราะเธอชื่อมิโกะ ไม่ใช่อาจัง แต่อาจังดันเรียกมิโกะว่า อาจัง.. (ปล.อ่านไม่เข้าใจก็ขออภัยนะคะ) แต่ว่ามิโกะก็ไม่ได้เอะใจอะไรมากนัก มิโกะเลยตอบกลับไปว่า ' จ้า บาย ' .... จากนั้นมิโกะก็ได้เดินเลาะทางไปตามทางเพื่อหาทางออก แต่ทว่าเธอได้เห็นเลือดไหลออกมาจากทางหนึ่ง มิโกะตกใจว่านั่นเลือดของใคร เธอรวบรวมความกล้าและเข้าไปดู ...

*ภาพชายน่าสงสัยสมองแตก...*

" กรี๊ดด!! " มิโกะกรี๊ดด้วยความตกใจ มิโกะแทบขาดสติด้วยภาพอันน่าสลดนี้ มิโกะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของอาจังในมือของชายน่าสงสัย แต่มิโกะนั้นกลัวเกินไป เลยไม่กล้าที่จะเข้าไปดูชัดๆ และมิโกะก็วิ่งออกมาจากซอยนั้นได้สำเร็จ โดยที่เธอไมรู้เลยว่าเพื่อนของเธอได้จมกองเลือดอยู่ในซอยถัดไปจากชายน่าสงสัยเพียงเบ็กน้อยเท่านั้น...

*ภาพย้อนกลับมาตอนที่อาจังยังมีชีวิต* "แฮ่กๆ " เสียงอาจังหอบด้วยความเหนื่อย อาจังได้คิดในใจว่า 'ทำไมที่นี้มีซอยแตกออกมาเยอะเสียจริง! แล้วป่านนี้มิโกะเป็นยังไงบ้างเนี้ย! ' *เสียงคนย่องมาจากด้านหลัง* " ใครน่ะ!! ... มิโกะ? " อาจังเรียกชื่อมิโกะด้วยความงงว่าทำไมจึงถือปืนมาด้วย เลยถามไปว่า " ทำไมถึงถือปืนอย่างนั้นหละ! วางลงเถอะ ถ้ามันลั่นขึ้นมาเราจะบาดเจ็บ! " พูดจบ มิโกะทำหน้าสงสัย พร้อมเล็งปืนขึ้นฟ้าและยิง อาจังตกใจมาก เธอแทบร้องกรี๊ด เสียงชายน่าสงสัยพูดว่า " มิกง มิโกะ บ้าบออะไรของเธอ หลอนไปแล้วรึไง! " พูดจบอาจังเห็นภาพลางๆของชายน่าสงสัยที่ตอนนี้เบ็งปืนมาหาเธอ อาจังพูดขึ้นว่า " ... !! นี่มันอะไรกัน! กริ๊ด!! " เธอกรี๊ดแทบสุดเสียง แต่ก็ไม่มีใครได้ยินเธอสักคน... เสียงชายน่าสงสัยตะคอกขึ้นมาว่า " หนวกหูเว้ย!! " ... *ปัง!* เสียงปืนลั่นขึ้นมา เลือดไหลออกจากท้องกระเด็ดไปใส่หน้าชายน่าสงสัย จากนั้นอาจังก็ได้นึกถึงมิโกะขึ้นมา พร้อมคิดในใจว่า 'แม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนตาย.. แต่ฉันชอบและรักเธอมากนะมิโกะ.. ขอให้เธอมีความสุขนะ.. ฮือออ ' *ปัง* เสียงปืนลั่นอีกครั้ง พร้อมภาพชายน่าสงสัยทำท่าตกใจ เพราะว่ากลัวความผิดว่ามีเจตนาฆ่า เพราะความจริงนัดแรกเขาแค่ยิงมัวๆแต่ดันมาโดนอาจัง เขารีบยิงซ้ำเพื่อไม่ให้ใครรู้ หลังเขาตั้งสติได้ก็รีบวิ่งหนีเข้าไปในซอยที่มิโกะกำลังเดินมา จากนั้นเขาได้เห็นภาพหลอนของอาจังเขาตกใจมาก และสดุดล้มลง ไม่นานมิโกะใกล้มาถึง ชายคนนั้นอยู่ๆก็สมองแตกอย่างน่าสลดตามภาพที่มิโกะเห็น...

'.. เจอ... ตัวเป้าหมาย..แล้ว.... ' ... ณ ห้องที่มีคนอยู่มากมาย รอบๆข้างมีเครื่องจักรอุปกรณ์ที่ดูทันสมัยหรืออาจจะล้ำสมัยไปแล้วด้วยซ้ำ ห้องสี่เหลี่ยมดูแน่นนานี้คือห้องของรัฐบาลที่กล่าวไว้ว่าจะทำยานั่นเอง... อะไรกัน นี่คืออะไร ติดตามต่อไปใน ลมมรสุม #3

... จบตอนที่ 2