เมื่อผู้หญิงอย่างเราอกหัก

ผิดหวังในเรื่องของความรัก

มักจะมีวิธีแสดงออกมากมายหลายแบบ…

แต่สำหรับสาวสวยที่ครบทุกองค์ประกอบของผู้หญิงยุคใหม่

อย่างเธอยังถูกผู้ชายทิ้ง…

จากอาการอกหักที่ถูกบำบัดด้วย

ผู้ชายขายน้ำ Bar Host

ความลับที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้

กำลังจะถูกเปิดเผย...

ธัญยาวี

นาราลักษณ์ (ธัญย่า) สวย เก่ง และร่ำรวย ทายาทเจ้าของสายการบิน พ่วงตำแหน่ง

นักบินประจำ ผู้หญิงที่เพอร์เฟคทุกอย่าง ดันถูกผู้ชายทิ้ง

ทำให้กระทบไปถึงอาชีพนักบิน นับประสาอะไรกับรักแรกของชีวิต ความฝันที่อยากจะใส่ชุดเจ้าสาวต้องพังทลายลงไป

พรรธน์ยศ

ชนม์พัศนภา (พรรธน์) ทายาทเจ้าของห้างสรรพสินค้า และเจ้าของธุรกิจ Bar

Host ที่เปิดเอาไว้เพื่อหาค่าขนมขำๆ และวัตถุประสงค์อีกอย่างคือ

เอาไว้เพื่อช่วย ผู้หญิงที่ต้องการอยากจะผ่อนคลาย จากเรื่องงาน เรื่องชีวิต เข้ามาใน Lady Club Angle  ผู้หญิงทุกคนจะต้องมีแต่ความสุขกลับออกไป

และเรื่องราวความอลเวงก็เกิดขึ้น

เมื่อเขาต้องกลายเป็นพนักงานประจำ Club ของตัวเอง

เพื่อดูแลสาวสวยที่มีใบหน้าอ่อนวัย แต่เมื่อได้รู้อายุจริงๆ ถึงกับอึ้ง

ท่าทางจะอกหักครั้งแรก ถึงได้ประชดความรักมาเที่ยว Bar Host

จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่วุ่นวาย จุดเริ่มต้นที่เกิดจากอารมณ์อ่อนไหว ถ้าเธอมีใจให้หนุ่มที่ขายบริการ ครอบครัว สังคม จะคิดยังไง ในความสัมพันธ์ที่กำลังเกิดขึ้น โดยที่อีกคนก็ต้องการตามหาคนที่รักในตัวตนของเขามากกว่า ทรัพย์สมบัติที่มี โดยปิดบังความจริงว่า แท้จริงแล้วเขาคือใคร

ความสัมพันธ์ที่ต้องถูกเก็บเป็นความลับ มันกำลังเริ่มอึดอัด จากคนรอบข้างที่เฝ้าจับตามอง ถึงความเหมาะสม ทั้งคู่จะพากันผ่านเรื่องราวต่างๆ นี่ไปได้ยังไง หรือว่า มันจะต้องจบความสัมพันธ์ที่กำลังเริ่มนี่อีกครั้ง

Club Lady

Angle

เสียงเพลงบรรเลงที่ดังแข่งเสียงร้องไห้ของผู้หญิงสาวสวยที่อกหักมาได้

3 เดือน

“ไปรักแต่คนใจร้าย

ไม่รักตัวเองบ้างเลย”

ฮือ...ฮือ...

เสียงร้องไห้

สะอึกสะอื้นสลับกับเสียงเพลง ธัญยาวี นาราลักษณ์ นักบินสาวสวย ทายาทสายการบิน

ร้องไห้คร่ำครวญกับความรัก โดยมีเพื่อนรักอย่าง         ภาริช หรือเพื่อนที่สนิท จะเรียกว่า

ริชชี่ มาจากดาราสาวน่ารัก

“โอ๊ย! ร้องมา  3 เดือนแล้ว

น้ำตาของแก มันมีมากขนาดนั้นหรือไง ร้องไห้ไม่หยุด อุตส่าห์พามา บาร์โฮส นี่ต้องมานั่งเฝ้าเพื่อนร้องไห้เป็นเขื่อนภูมิพลแตก

“ก็ฉันเสียใจนิน่า

ฉันรักพี่ชาญจริงๆ นะแก แต่ทำไมพี่ชาญถึงเทฉันได้ ฉันมีจุดบกพร่องตรงไหน สวยก็สวย

รวยก็รวย ความเก่งไม่ต้องพูดถึงเก่งที่สุด” ธัญยาวีพูดน้ำเสียงเศร้า สะอึกสะอื้น

พร้อมกับยกเบียร์ดื่มตามไปด้วย

“ใช่แกเพอร์เฟค

แต่แกให้ในสิ่งที่พี่ชาญขอไม่ได้” ภาริชพูดสวนกลับไป ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

“พี่ชาญเขาฟ้องอะไรแก

แกต้องบอกฉันมา”

“พี่ชาญของแก

เขาไม่ได้ฟ้องอะไรฉันหรอก แต่ฉันดูออกว่า ที่พี่เขาทิ้งเพราะอะไร

ผู้ชายทุกคนก็ต้องการอะไรมากกว่า คำพูด ไม่ใช่แกบอกรัก

รักแต่แกให้เขาขูดผนังห้องทุกคืน จะมีผู้ชายที่ไหนทนได้ว๊ะ ในเมื่อมีผู้หญิงที่พร้อมจะสนองความต้องการของตัวเอง

ผู้ชายก็ต้องสนใจเป็นของธรรมดา”

“อะไร

ฉันไม่ได้ให้เขาขูดผนังห้องสักหน่อย ถ้าพี่ชาญเขาอยากจะได้

ทำไมเขาไม่พูดกับฉันตรงๆ ล่ะ”

“โอ๊ย! อิย่า แกคิดว่า พี่ชาญเขาจะกล้าเอ่ยปากขอแกหรือไง

แกหัดมองตัวเองบ้าง หาจุดบกพร่อง แกทำแต่งาน บินเกือบทุกวัน

พี่ชาญเขาก็ทนกับแกมา         7 ปี 7 ปี

ที่พี่เขาไม่เคยได้อะไรมากกว่า แค่การจับมือกับหอมแก้ม ถ้าแกรักพี่ชาญเขาจริงๆ

แกคงจะยอมเสียสละเวลาว่างของแกไปหาพี่เขาแล้ว นี่อะไรไม่เจอเป็นเดือน

พอมีเวลาก็เอาแต่นอนพักผ่อนอยู่กับห้อง พี่เขาชวนไปไหนก็ไม่ไป

แต่แกมีเวลามาหาฉันได้ทุกวัน พี่เขาเอ่ยชวนไปเที่ยวพักผ่อนกันสองต่อสอง

แกกับบอกว่า  ไม่ว่าง ผู้ชายที่ไหนเขาจะทน”

ภาริชพูดออกไปตรงๆ เขาพอจะรู้ปัญหามาได้สักพักใหญ่ๆ

“แต่มันเป็นความรับผิดชอบของฉัน

เวลาว่างฉันก็อยากจะพัก...”

“นี่ที่ฉันพูดยังคิดไม่ได้อีกหรือไง

7 ปี ที่แกให้พี่เขารอ ฉันว่าพี่ชาญก็คงจะต้องคิดมาสักพักแล้ว

ตัวแกอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่ชาญเลยก็ได้”

“ไม่รู้สึก

ไม่รู้สึกฉันจะมานั่งร้องไห้ เสียอกเสียใจมา 3 เดือนหรือไง ก็แค่ไม่ยอมมีอะไรด้วยแค่นี้

พี่ชาญเขาก็รู้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่า มันจะไม่มีทางเกิดขึ้น        ก่อนแต่งงาน”

“โอ๊ย

ถ้าขนาดนั้นแกก็ไม่ต้องเสียใจแล้ว นี่ฉันอุตส่าห์ลากแกมาเปิดหู       เปิดตาดูกล้ามอกแน่นๆ

กรุณากวาดสายตามองสักนิด ขนาดผู้ชายที่ต้องให้บริการ เจอสภาพแกแบบนี้ยังกลัว

แกนะควรพิจารณาตัวเองได้แล้ว นังย่า”

“แกอยากจะได้ใคร

ก็ก็เลือกเองสิ ฉันไม่ได้ต้องการ อยู่ใกล้ผู้ชายที่ไม่     คุ้นหน้า ...”

“ได้! ถ้าแกให้ฉันเลือกใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฉันเลือก...” ภาริชกวาดสายตา

ไปรอบๆ จนไปหยุดตรงหน้าประตูทางเข้า ผู้ชายรูปร่างสูง ใบหน้าหล่อ ขาว

ผิวพรรณดูดีมากๆ ดูแล้วไม่น่า จะมาทำงานแบบนี้

ภาริช

เดินไปยังเป้าหมายที่เห็นในทันที เพื่อเพื่อนงานนี้เธอจะเปิดประสบการณ์ใหม่

ใครไม่รู้คงไม่คิดว่า เพื่อนเธออายุจะเข้า 30 แล้ว แต่ยังไม่เคยในเรื่องอย่างว่า

จนตอนนี้ก็ถูกผู้ชายทิ้งไปเรียบร้อย

พรรธน์ยศ

ชนม์พัศนภา กำลังยืนพูดคุยกับผู้จัดการ Bar Host อยู่ก็ต้องตกใจ เมื่อได้ยินเสียงทักทายมาจากทางด้านหลัง

“น้องครับ

พี่อยากจะเรียกน้องไปดูแลเพื่อนพี่สักนิด พี่ยอมจ่ายไม่อั้น ช่วยเพื่อนพี่สักนิด

เพื่อนพี่อกหักมา 3 เดือน”

ทั้งพรรธน์ยศและผู้จัดการClub ต่างมองหน้ากัน ผู้จัดการร้านกำลังจะเอ่ยเฉลยความจริง

แต่กลับถูกพรรธน์ยศสั่งห้าม

“แล้วเพื่อนของคุณอยู่ที่ไหน

พาผมไปดูก่อนว่า  ผมพอจะช่วยอะไรเพื่อนของคุณได้บ้าง”

พรรธน์ยศเดินตามร่างตุงติงที่บ่งบอกชัดเจนว่าอยู่ในเพศไหน

เขาเดินตามหลังไปจนถึงโต๊ะของลูกค้า

ธัญยาวีที่กำลังเพลินในการดื่มเพื่อลืมความเจ็บปวด

มองต้นขายาวที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า ไล่สายตามองจากล่างไล่ขึ้นไปจนถึงด้านบน

รองเท้าผ้าใบ       ราคาแพง

เสื้อยืดสีดำสวมทับกับเสื้อหนังยี่ห้อหรู ให้ตายสิ ! ทำไมผู้ชายที่           ภาริช

พามาถึงได้หล่อมากขนาดนี้ ภายในใจแอบคิด ไม่น่าเป็นผู้ชายขายบริการเลย

ธัญยาวีส่ายศีรษะให้กับความคิดของตัวเอง

มือถือแก้วเบียร์ค้าง สานตาที่เธอเผลอจ้อง จนตัวเองสำลักเบียร์ที่ดื่มเข้าไปก่อนแล้ว

“สาบานว่า

เป็นผู้ชาย...”

“เป็นยังไงคะ

น้องพอจะช่วยพี่ได้ไหม” ภาริชหันไปถามน้องที่เธอเรียกมาดูแลเพื่อน

พรรธน์ยศมองใบหน้าสวยหวาน

ภายในใจ ไม่คิดว่า สวยๆ แบบนี้จะมานั่งอกหักได้เลย ก่อนจะตัดสินใจนั่งลงใกล้ๆ

“ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ”

ธัญยาวีทำหน้าตกใจ

พร้อมกับหันไปมองเพื่อนที่ทำท่าทาง กระดี๊กระด๊า ภาริชอมยิ้ม

เมื่อเห็นเพื่อนรักทำหน้าเหวอ

“ถ้าน้องตกลง

พี่ขอฝากเพื่อนพี่ให้น้องดูแลต่อด้วยนะครับ” ภาริช        เอ่ยออกไป

ก่อนจะทำท่าทีก้มลงไปกระซิบชิดใบหู “เพื่อนพี่ไม่เคยเรื่องอย่างว่า       น้องอย่าทำอะไรรุนแรงมากนะครับ” พูดเสร็จก็หัวเราะเบาๆ

“แล้วแกจะไปไหน

แกจะทิ้งฉันไว้ที่นี่ไม่ได้นะเว้ย แกกลับฉันกลับ”

“No…แกจะกลับพร้อมฉันไม่ได้ แกจะต้องอยู่ให้น้องชายคนนี้ดูแลก่อน แกเชื่อฉัน

คนนี้งานดีเกรดพรีเมี่ยม”

ภาริชพูดเสร็จก็โบกมือลาเพื่อนรักเดินออกไปจาก Club ทันที โดยไม่สนใจคำด่าของเพื่อน “ขอให้แกโชคดี

หลังจากนี้แกจะต้องขอบคุณฉัน นังย่า”

ส่วนคนที่ถูกทิ้งเอาไว้กับเด็กบาร์โฮส

“เอ่อ...น้องชาย ถ้าน้องไม่สะดวก  ไม่เต็มใจ น้องชายไม่ต้องฝืนใจมาดูแลพี่ก็ได้”

พรรธน์ยศฟังแล้วก็รู้สึกขำ

ไม่รู้ว่า ตัวเองมีใบหน้าอ่อนกว่าอายุ ถึงได้ถูกเรียกว่าน้องชาย

แต่ฟังแล้วก็รู้สึกดีแปลกๆ นี่เป็นการดูแลแขกครั้งแรกของเขาเช่นกัน ไม่เคยรู้ว่า

เด็กๆ ในClub ของตัวเอง จะต้องเจอกกับแขกสภาพไหนบ้าง

“ไม่เป็นไร

ผมเต็มใจดูแล พี่สาวจะสั่งอะไรเพิ่มหรือเปล่า ให้ผมดูแลได้      นะครับ”

พรรธน์ยศพูดพร้อมกับหันไปสั่งเด็กที่ร้านให้นำเครื่องดื่มมาให้ที่โต๊ะ เด็กๆ

ภายในร้านต่างรู้สึกสงสัยที่เจ้าของ Club มาดูแลลูกค้าสาวรายนี้เป็นพิเศษ

และเป็นคนแรกเลยก็ว่าได้

เมื่อเครื่องดื่มถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ

พรรธน์ยศจัดการเทเครื่องดื่มยื่นส่งให้ลูกค้าสาวสวย โดยหวังว่า

ลูกค้าสาวสวยจะพอใจในการบริการของเขา

“ขอบคุณค่ะ

... น้อง...”ยังไม่ทันที่ธัญยาวีจะได้พูดอะไรต่อ

เธอก็ถูกอีกฝ่ายนำสตอเบอรี่ยัดเข้าไปในปากเธอเสียอย่างนั้น

“กินผลไม้ตัวนี้

มันจะช่วยให้พี่สาวรู้สึกดีขึ้น ดีกว่าดื่มเบียร์เปล่าๆ”

ธัญยาวีแอบต่อว่าในใจ

ห่วงสวัสดิภาพของตัวเองก่อนไหม แต่ก็แอบเสียดายความหล่อที่ดูผิวพรรณหน้าตา

ดูดีมากๆ ไม่น่าเลย อย่างนี้แหละเน้อ              ชีวิตของคนเราที่จะต้องต่อสู้เพื่อให้ได้ความสะดวกสบาย

ต่อ

“ทำอาชีพแบบน้อง

คงจะต้องเจอลูกค้าแบบพี่เยอะใช่ไหม” ธัญยาวีพูด ปากก็คอยงับสตอเบอรี่ที่

หนุ่มหล่อคอยป้อน

“เจอทุกวัน

แต่พี่คือลูกค้าคนแรกที่ผมมานั่งด้วย”

พรรธน์ยศมองริมฝีปากสีสวยที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพู ดูเป็นธรรมชาติมากๆ

“แต่น้องไม่ควรมองผู้หญิงที่เป็นลูกค้า

ด้วยสายตาแบบนี้นะ เพราะมันทำให้ลูกค้าหัวใจอ่อนไหว”

พรรธน์ยศ

พยายามควบคุมความรู้สึกที่มันแปลกประหลาด ตั้งแต่ที่ตัวเองกล้ารับงานเองในครั้งนี้

“ถ้าพี่สาวอ่อนไหวก็ดี

แสดงว่า ผมก็มีเสน่ห์ใช่ได้” ชายหนุ่มพูดเสร็จก็ขยับตัวเองเข้าไปนั่งใกล้ๆ

ก่อนจะแกล้งถามเบาๆ “อกหักเรื่องเล็ก อกเล็กเรื่องใหญ่          นะครับ”

“...”

“หรือว่า

ไม่จริง ผมเห็นผู้หญิงกังวลเรื่องนี้ กันมากกว่านะครับ”

นี่เธอต้องบ้า

ไม่บ้าก็เพี้ยนแน่ๆ ที่มานั่งให้เด็กหนุ่มพูดจาหยอกล้อแบบนี้

ตัวเธอเองเริ่มจะงงและสับสนไปหมดแล้ว

“พูดแบบนี้กับลูกค้าทุกคนหรือเปล่า”

“ผมพูดเฉพาะคนที่ต้องการพูด

ไม่ต้องเขิน ผมมีหน้าที่ทำให้พี่ผ่อนคลาย ทำตัวตามสบายเถอะครับ”

ธัญยาวีคิดไม่ง่ายขนาดนั้นสิ

ที่ต้องมานั่งปรับทุกข์กับคนที่ไม่รู้จัก แต่คิดไปอีกทีมันก็ดี

เพราะสุดท้ายแล้วความสัมพันธ์มันก็เริ่มและจบลงในคืนนี้แน่นอน

“พี่สาวอาจจะยังเกร็งๆ

อยู่ ปล่อยตัว ปล่อยใจให้มันสบาย ผมจะเป็นคนคอบบำบัดพี่สาวเอง”

“เอ่อ..พี่ว่า

พี่กลับดีกว่า” ธัญยาวีเริ่มรู้สึกไม่ไหว

หัวใจเธอมันเต้นกระหน่ำรุนแรงเหมือนหัวใจมันจะหลุดออกมาจากข้างใน

นี่เธออกหักอยู่ไม่ใช่หรือไง ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที ก็ยังร้องไห้ฟูมฟายอยู่

“อย่าพึ่งกลับสิครับ

เพื่อนพี่จ้างผมแพงมาก”

“แต่ว่า...”

“พี่พึ่งอกหัก

พึ่งจะถูกผู้ชายทิ้ง แต่ที่นี่ผมจะไม่มีวันทิ้งพี่ไปในคืนนี้แน่นอน”

ธัญยาวีฟังจากน้ำเสียงที่อบอุ่น

พวกเขาคงจะถูกเทรนมาให้เอาใจผู้หญิงแบบนี้ใช่ไหม ถึงว่า ทำไมถึงมีสาวๆ

อยากจะมาเที่ยวที่นี่กัน แม้แต่เพื่อนเธออย่าง   ภาริชที่มักจะมาเที่ยว บาร์โฮสบ่อยมากๆ

พรรธน์ยศมองและแอบคิดข้างในใจ

ผู้หญิงคนนี้มีอะไรที่พิเศษกับเขามากจริงๆ แม้รูปร่างหน้าตา

จะไกลจากผู้หญิงในอุดมคติของตัวเองมาก

“น้องคิดยังไงกับการมีอะไรกันก่อนแต่งงาน

น้องรู้ไหมว่า พี่ถูกผู้ชายบอกเลิกเพราะพี่ไม่ยอมมีอะไรด้วย ถ้าเป็นน้อง

น้องอยากจะมีอะไรกับแฟนตัวเองก่อนแต่งงานไหม”

“ถ้าจะเอาคำตอบของสุภาพบุรุษก็คงจะตอบว่า

ผมเห็นด้วยที่ผู้ชายจะต้องรอไปจนถึงวันแต่งงาน แต่ถ้าเอาคำตอบจากใจของผมแล้ว

ผมไม่คิดว่า การมีอะไรกันก่อนหรือหลังจะการันตีเรื่องความรักได้

แม้ว่าจะมีตอนแต่งมันก็ไม่ได้บ่งบอกว่า ชีวิตคู่จะไปถึงเป้าหมายเดียวกัน

แต่การที่จะมีอะไรกันก่อนมันก็ต้องเริ่มจากความรู้สึกที่ดีที่สองคนมีให้กันมากกว่า

ความหื่นกระหายอยากจะได้อีกฝ่ายเอาไว้ในครอบครอง”

“ฟังน้องแล้วพี่พึ่งเข้าใจว่า

ทำไมบาร์โฮสถึงได้มีผู้หญิงมาใช้บริการเยอะ แค่พี่ฟังน้องไม่กี่นาที

พี่ยังเคลิ้มเลย”

“ถ้าพี่สาวเคลิ้ม

ก็ควรเลิกเศร้าได้แล้วครับ เราสองคนมาดื่มให้กับการเริ่มต้นใหม่ดีกว่า”

ธัญยาวีถอนหายใจออกมาดังๆ

เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่า ตัวเองแอบรู้สึกดีไปกับผู้ชายบาร์โฮสหนุ่มหล่อคนนี้เสียแล้วสิ

“น้องมาทำงานแบบนี้

แฟนหรือเมียน้องไม่ว่าหรือไง” ธัญยาวีถามในสิ่งที่ต้องการอยากจะรู้

ถ้าอีกฝ่ายมีแฟนหรือมีเมีย ผู้หญิงคนนั้นจะต้องใจกว้างมากแค่ไหน

ที่ยอมให้แฟนหรือสามีมาทำงานแบบนี้

“ผมยังไม่มีครับ

เพราะเรื่องความรักมันไกลจากชีวิตของผมมาก” พรรธน์ยศตอบน้ำเสียงเข้ม

ใบหน้าเรียบเฉยหากพูดเรื่องความรักของตัวเอง

“ไม่น่าเชื่อ

น้องหน้าตาดีมากๆ แต่ก็ไม่แปลก พี่ก็สวย รวยด้วย ยังถูกผู้ชายทิ้งได้

เราสองคนก็คงถูกสวรรค์ลงโทษ ที่เกิดมาหน้าตาดี”

คำตอบที่ทำให้

พรรธน์ยศต้องหัวเราะในคำตอบที่แสนจะหลงตัวเอง

เกิดมาไม่เคยได้ยินผู้หญิงคนไหนพูดออกมาตรงๆ แบบนี้

“อ้าว! หัวเราะ ทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อพี่หรือไง พี่ล้างหน้าพี่ก็ยังสวย

แต่พี่ให้ดูแค่ข้างนอกส่วนข้างในพี่ขอเก็บเอาไว้ให้คนพิเศษดูได้คนเดียวนะ”

“ผมดีใจนะ

ที่พี่พูดคุยดูผ่อนคลายกว่าตอนแรกมาก แสดงว่าพี่เริ่มจะโอเคและเปิดใจให้ผมเข้าไปบำบัดอาการเฮิร์ทของพี่แล้วสินะ”

ถ้าจะให้พูดอย่างตรงไปตรงมา

ผู้หญิงคนนี้ จัดว่า สวยน่ารักมาก ใบหน้าที่เล็กไปเป็นดาราได้สบาย

ดูยังไงก็ไม่น่าจะอกหักได้เลยสักนิด ถ้ามองไปตามทรวดทรงแล้วท่าทางจะซ่อนรูป

มันกำลังทำให้ความปรารถนาบางอย่างของเขาเกิดขึ้นได้ โดยที่ไม่ต้องทำอะไรมากมาย

“น้องว่าพี่สวยไหม

ตอบมาตามความจริงห้ามแอ๊บ”ธัญยาวีพูดอ้อแอ้         นิ้วเล็กๆ ชี้ไปมา ปัดผ่านใบหน้าของเด็กหนุ่ม

“ก็สวยครับ”

พรรธน์ยศตอบออกไป ก็สวยจริงๆนะแหละ

“ก็สวย! ฮือ...แสดงว่า พี่ไม่สวย ถึงว่า ผู้ชายถึงทิ้ง”

ชายหนุ่มถึงกับตกใจ

อะไรอยู่ก็ร้องไห้ฟูมฟายเสียงดัง ก็ชมว่าสวยแล้วทำไมถึงแปลความหมายไปอีกอย่าง

จนต้องรีบปลอบใจ พนักงานคนภายในร้านเริ่มจะสนใจมาตรงจุดที่เขานั่งอยู่

“ผมก็พูดแล้วว่า

ก็สวย คุณจะร้องไห้ทำไม หยุดก่อนใจเย็นๆ” พรรธน์ยศดึงร่างของอีกฝ่ายเจ้ากอด

ลูบไปยังแผ่นหลังเบาๆ โยกตัวไปมาให้หยุดร้องไห้

“ก็สวยมันหมายว่า

มันยังไม่สวยยังไงล่ะ เหมือนก็ดี แต่มันก็ยังไม่ดี น้องเป็นคนที่พูดกับพี่ตรงมาก

หรือว่า พี่จะไปเกาหลี ไปอัพนม” ธัญยาวีไม่ได้พูดเปล่า

เธอคว้ามือหนาไปจับตรงหน้าอก

“...”พรรธน์ยศตกใจ

ใบหน้านิ่งค้าง มันเต็มจนล้นฝ่ามือ มันใหญ่ขนาดนี้ยังจะไปเกาหลี

“หรือว่า

พี่ไปเสริมจมูก กรีดตา หรือว่า ... ตัดคอเปลี่ยนหัวไปเลยดีไหม ฮือ...” ธัญยาวีพูดไปร้องไห้ไป

“อะไรของผู้หญิง

ตรรกะไหน ก็สวยแล้วมันไม่สวยตรงไหน ว๊ะ”              พรรธน์ยศพูดกับตัวเองเบาๆ

มือก็ยังคอยลูบไปยังแผ่นหลังบาง ใบหน้าเล็กที่แนบซบไปบนหน้าอกแกร่ง

“น้องชาย

กล้ามอกแน่นมาก”

พรรธน์ยศได้ยินถึงกับอมยิ้มคำพูดตรงไปตรงมาของคนเมา

ผู้หญิงคนนี้น่ารัก ใบหน้าสวยที่ดูใสซื่อ ไม่รู้ว่า ทำไมผู้ชายถึงได้ทำร้ายจิตใจอย่างนี้

ยิ่งรูปร่างที่ซ่อนอยู่ภายในมันช่างเต็มไม้เต็มมือ ริมฝีปากบางดูอิ่มน่าจูบ

“กฎของหนุ่มบาร์โฮสนายควรท่องเอาไว้”

กฎของหนุ่มบาร์โฮส

1.       ห้ามขอเบอร์ลูกค้า

นอกจากลูกค้าจะเต็มใจให้เอง

2.       ห้ามมีเพศสัมพันธ์กับลูกค้าข้อนี้ห้ามเด็ดขาด

3.       ห้ามเป็นแฟนกับลูกค้า

4.       ห้ามแย่งลูกค้ากันภายในร้าน

5.       ห้ามเรียกร้องเงินจากลูกค้า

(รอให้ลูกค้าให้เอง”

6.       ห้ามพูดจาไม่สุภาพกับลูกค้าเด็ดขา

7.       ห้ามขัดใจลูกค้า

และตอนนี้ลูกค้าคนนี้กำลังทำให้เขาอยากจะขัดใจทำอะไรมากกว่านี้

8.       ห้ามพาลูกค้าไปนอกสถานที่

หรือว่า เรารอให้ผู้หญิงคนนี้พาไป ในเมื่อเขาคือเจ้าของบาร์แห่งนี้

9.       ห้ามทะเลาะกันระหว่างเพื่อนร่วมงาน

10.    ห้ามนัดลูกค้าเองตามลำพังโดยเด็ดขาด

“น้องชายบ่นอะไร

พี่สาวครับ” ธัญยาวีช้อนสายตามองขึ้นไป ดวงตาเยิ้มฉีกรอยยิ้มหวาน

“คุณกำลังทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองนะ”

พรรธน์ยศพูดเตือนสติคนเมาที่ตอนนี้อาจจะรับรู้บ้างไม่รับรู้บ้าง แต่ดูท่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า

“ตรงไหนที่พี่ทำให้น้องชายไม่เป็นตัวของตัวเอง

น้องชายดูแลผู้หญิงดีอย่างนี้บ่อยไหม หรือว่า

พี่เริ่มจะติดใจนักบำบัดอย่างน้องแล้วสิ” คำพูดที่ไม่รู้ว่า ที่พูดออกมานี่

อีกฝ่ายจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าที่พูดกับเขา “มาๆ ดื่มให้กับ ผู้หญิง        อกหัก หัวใจพี่ช่างบอบช้ำ

น้องชายปลอบใจพี่หน่อย”

“ผมว่า พอได้แล้ว!” พรรธน์ยศแย่งแก้วเบียร์ในมือของอีกฝ่าย “คุณพักที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง

ท่าทางจะกลับเองไม่ได้แล้ว เพื่อนคุณก็ไม่อยู่”

ซึ่งปกติพรรธน์ยศไม่เคยสนใจ

หลีกเลี่ยงที่จะทำอะไรที่มีผลต่อการใช้ชีวิตประจำวัน แต่จะให้ใจจืดใจดำ

ทิ้งผู้หญิงคนนี้ก็ดูจะยังไงอยู่

“พี่นะเหรอ...”

ธัญยาวีพยายามนึกก่อนจะหันไปค้นอะไรบางอย่างในกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะชูมันขึ้นมา “อยู่ตรงนี้

น้องชายจะไปส่งพี่สาว       เหรอครับ”

“อยู่ที่เดียวกับเรา!” ทำไมเขาไม่เคยเจอ ถามเป็นชั้นเดียวกับเขาอีก

“น้องทำหน้าแบบนี้

รู้จักใช่ไหม แสดงว่าไปบ่อย”

“บ่อยสิ”

“แล้วน้องรับแขกคืนหนึ่งกี่คน”

พรรธน์ยศกำลังจะพูด

แต่ต้องหยุดชะงัก ไม่อยากจะพูดต่อกับคนเมาแล้ว ก่อนจะเรียกผู้จัดการมาช่วย

สั่งงานผู้จัดการและเด็กๆ ภายในร้านเสร็จก็จัดการอุ้มคนเมาไปอย่างทุลักทุเล

“อือ...น้องชายแข็งแรงจัง

หน้าอกก็หอม...”

“อย่าเบาลมหายไปบนหน้าอกของผม”

พรรธน์ยศพยายามหักห้ามใจ สะกดกลั้นอารมณ์รุ่มร้อนที่กำลังก่อตัวขึ้น

จนไปถึงรถสปอร์ตของตัวเอง จัดการยัดร่างที่เมามาย ปรับเบาะให้นอนราบไป

โชคดีที่รถเขาจอดอยู่ไม่ไกล

ไม่อย่างนั้นคงจะเกิดอารมณ์และเปลี่ยนจากรถไปเป็นที่อื่นแน่นอน

พรรธน์ยศขับรถใช้เวลาไม่นาน

ก็ถึงยังคอนโดมิเนียมหรูของตัวเองและผู้หญิงที่เมามายนอนหลับตาใบหน้าพริ้ม จัดการอุ้มเข้าลิฟต์เพื่อไปยังชั้นของ         หญิงสาว

เมื่อเปิดประตูห้องของหญิงสาวแล้ว

“คุณนั่งตรงนี้นะ เดี๋ยวผมไปเอา        น้ำเย็นๆ

มาให้ดื่ม” พรรธน์ยศพาคนเมาไปนั่งตรงโซฟา ก่อนจะเดินเลยเข้าไปยังห้องครัว

ห้องนี่ตกแต่งคล้ายๆ กันกับห้องของเขา เปิดตู้เย็นเทน้ำดื่มใส่แก้ว เดินกลับไปหาคนที่เขาทิ้งเอาไว้ตรงโซฟา

“เฮ้ย!...”

พรรธน์ยศเดินกลับเข้ามาภายในห้องรับแขกถึงตกใจ

จนเผลออุทานออกมา ภาพที่อยู่ตรงหน้า ผู้หญิงที่เมามายลุกขึ้นมาถอดชุดที่สวมใส่อยู่

เหลือแค่ บราเซียสีขาว มือเล็กๆ ปัดไปตามเรือนร่างที่ขาวเนียน

แสงไฟสีส้มตกกระทบผิวช่างดูเย้ายวน ในขณะที่หญิงสาวกำลังขยับเรือนร่างบนโซฟาที่นั่ง

เพื่อหาจุดที่สะดวกสบาย โดยหลงลืมไปว่า ในห้องยังมีชายหนุ่มที่มีเลือดเนื้อ

ความรู้สึกยืนจ้องมองภาพตรงหน้านิ่ง

“พระเจ้าโปรดอภัยให้กับความคิดบ้าๆ

นี่ด้วยเถอะ”