แม้เธอเกิดจากความผิดพลาด แต่ผมจะเลี้ยงเธอให้โตมาด้วยความรัก และความใส่ใจ

บูม

แม่ล่ะคะ...ทำไมแม่ไม่อยู่กับเราเลย

น้องแบม

ฉันจะเอาชนะความรักที่เขามีให้แฟนเก่ายังไง

ฉันจะไปแทนที่แม่ของลูกเขาได้ยังไง

คุณครู

กูยังอยู่ อย่าหวังว่าใครจะได้

นิ้ง

**ภาคแยกจาก "เด็กใจแตก" นะคะ

...**ใครอยากรู้อดีตของพี่บูม เข้ามาอ่านเรื่องเด็กใจแตกได้ที่หน้าโปรไฟล์นะคะ**...

สำหรับใครที่ไม่ชอบรอ และอยากสนับสนุนแอด สามารถเข้าไปซื้ออีบุ๊คอ่านตั้งแต่ต้นจนจบได้ที่ เมพมาร์เก็ตค่ะ

แต่ถ้าใครไม่สะดวก รออ่านในแอพมังงะตูนได้เลยค่ะ แอดจะอัปทุกวัน แต่ก็ต้องรอทางเว็บอนุมัติอีกทีนะคะ อาจจะช้าก็ตรงขั้นตอนรอทางเว็บตรวจสอบนี่แหละค่ะ 😂

ปิ๊งรักคุณพ่อลูกติด

ผ้ายับที่พับไว้ เขียน

บทนำ

“จะไปไหนอีก” ผมหันไปถามแม่ของลูกที่ไม่ใช่เมีย มันกำลังเดินออกจากบ้านด้วยชุดสั้นรัดจนเหมือนจะหายใจไม่ออก โชว์สารรูปโทรมๆ ของคนขี้ยาแสนน่าเกลียดของมัน

“แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วย อยู่กันมากี่ปีละ เพิ่งจะมานึกหวงกูหรือไง” นิ้ง หันมาโวยเสียงดัง

“จะแหกปากหาสวรรค์วิมานอะไรวะ น้องแบมดูการ์ตูนอยู่ เดี๋ยวก็ได้ยินหมด” ผมพยายามใจเย็นกับมันให้ถึงที่สุด

“ได้ยินแล้วมันจะทำไม กูไม่ได้คุยกับมัน กูคุยกับมึง”

“กูไม่อยากให้น้องแบมมาฟังคำพูดแบบนี้”

“แหมมม จะเลี้ยงลูกให้แรดเงียบแบบอีแก้มแฟนเก่ามึงหรือไง”

“มึงอย่าโยงหาคนอื่นได้ไหม เขาไม่ได้เกี่ยวด้วย”

“เหอะ แทงใจดำเข้าล่ะสิ หลงคิดว่าอีแก้มมันใสใส ที่ไหนได้ร้ายกว่ากูที่แรดๆ แบบนี้ซะอีก”

“มึงอย่าเอาตัวเองไปเปรียบกับเขาเลย มันทุเรศ”

“อีแก้มสิทุเรศ หึคลำดูไม่มีหางมันก็เอาหมด”

“แต่เขาก็เรียนจนจบมีการมีงานทำ”

“มีผัวที่ได้ตบได้แต่ง เห็นว่ากำลังจะมีลูกแล้วด้วยนะ รักแทบตาย สุดท้ายก็ไม่ได้แดก” ผมอยากจะตบเข้าที่หน้ามันแรงๆ สักที ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นผู้หญิง ป่านนี้คงจมกองเลือดไปแล้ว

“พ่อกับแม่ทำอะไร เสียงดังจัง” น้องแบมลูกสาววัยห้าขวบของผมเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น ลากตุ๊กตาตรงเข้ามาหาผม

“มึงกลับไปดูการ์ตูนมึงโน่น ผู้ใหญ่เขาจะเถียงกัน อย่าสาระแน”

“นิ้ง!!” ผมหันไปนิ้งทันทีที่ได้ยินมันดุลูก ผมขอมันมาตลอดว่าอย่าดุลูกโดยไม่มีเหตุผล ผมตั้งใจเลี้ยงลูกมาด้วยเหตุผลและความเข้าใจ ผมยอมมันแทบจะทุกอย่างเพื่อแลกกับที่ให้มันแสดงบทแม่ที่ดี

“ทำไม หนอยทำเป็นบีบน้ำตาหลบหลังพ่อ ตอแหลแต่เด็กเลยนะมึงเนี่ย”

“นิ้ง!! จะไปไหนก็ไป เดี่ยวลูก....พี่เลี้ยงเอง”

“อุ๊ย อุ๊ยๆ อุ๊ยๆ เดี่ยวลูกพี่เลี้ยงเอง ตอแหลได้พ่อมาเต็มๆ สินะ ไม่เป็นไรๆ ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอพ่อลูกแล้วก็ได้ แต่ขอเงินหน่อยสิ” มันพูดก่อนจะแบมือขอ

“ที่ให้ไปล่ะ เมื่อวานเองนะ”

“โอ๊ย!! เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวานไง กินเหล้าคืนเดียวก็หมดแล้วมั้ย”

“งานการก็ไม่ทำขอแต่เงิน” ผมไม่อยากจะต่อว่ามันให้ลูกเห็นเลย แต่มันอดไม่ได้จริงๆ

“จะเอายังไง จะให้ไปหรือไม่ให้ไป ถ้าไม่ให้เงินก็จะเถียงโชว์ลูกอยู่ตรงเนี้ย!! จะเอาแบบนั้นมั้ย” ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ ทำอะไรมันไม่ได้ รอเวลามันไปหาผัวใหม่ ไล่ยังไงมันก็ไม่ไป ลูกก็ดันร้องไห้อีกพอมันไปมีผัว บวกกับเขาไม่เอามันจริง สุดท้ายก็กลับมาตายที่เดิม

“ไปก่อน เดี๋ยวโอนไปให้”

“ขอสามพันนะ”

“อืม”

“น่ารักที่สุด แม่ไปเที่ยวก่อนนะลูก อยู่กับพ่อนะคะ...” มันเอื้อมมือมาตบไหล่ผมก่อนจะก้มลงไปบอกกับน้องแบม ถ้ามันเป็นแบบนี้ได้ตลอดก็จะอยู่กันแบบไม่มีปัญหาเลย แต่มันกับผมคุยกันดีดีได้ไม่ถึง 10 คำก็เข้าเรื่องทะเลาะกันแล้ว บอกตามตรงว่าตั้งแต่อยู่กันมา ไม่เคยมีอะไรกันเลยนับตั้งแต่ผูกแขน จนถึงวันนี้ ความรักทั้งหมดผมก็ยกให้น้องแบม ลูกสาวผมแค่คนเดียว ไม่ใช่เพราะผมยังรักแก้มแบบที่นิ้งมันบอก ความรักที่เคยมีให้แก้มถึงวันนี้มันกลายสภาพเป็นความหวังดีและ ความยินดีที่ได้เห็นคนที่เราเคยรักและยังรู้สึกดีในฐานะพี่น้อง หรือแค่คนเคยรู้จักเท่านั้น

“แม่จะกลับมาหรือเปล่าคะพ่อ” น้องแบมเงยหน้าขึ้นมาถาม ทำให้ผมต้องย่อตัวลงแล้วบอกกับลูก

“มาแน่ๆ ค่ะ แม่แค่ไปเที่ยวพักผ่อน” ผมไม่เคยอยากโกหกลูกเลย แต่มันจำเป็นจริงๆ

“ทำไมแม่ไม่พาหนูไปด้วย”

“ทำไมล่ะ น้องแบมไม่อยากอยู่กับพ่อเหรอ”

“อยาก แล้วก็อยากให้แม่อยู่ด้วย” คงเพราะความผูกพันของแม่กับลูกล่ะมั้งที่ทำให้น้องแบมยังต้องการนิ้งมันอยู่ ทั้งที่จริงๆ แล้วมันเองก็แทบจะไม่ได้เลี้ยงลูกเลย จะยอมทำดีก็แค่ตอนที่จะเอาเงินเท่านั้น แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันหรอก ขอแค่ไม่สร้างความเดือดร้อน จะอยู่หรือจะไป ก็ตามใจมัน เพราะผมเองก็ไม่ได้สนใจ แล้วก็ไม่ได้อยากหาใครมาเพิ่ม

ฉันกลับจากบ้านของหลานป้าเจ้าของบ้านเช่า ก็มาวุ่นอยู่กับการทำความสะอาด ปกติฉันเป็นคนที่ทำความสะอาดบ้านตลอดอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้งานหินจริงๆ ไม้กวาดเก่าๆ ที่ตั้งอยู่ในบ้าน กับไม้ถูที่ฉันสละเสื้อตัวเองไปหนึ่งตัว ปาดเหงื่อแล้วปาดเหงื่ออีก บ้านก็ยังไม่สะอาดตามที่คาดหวังสักที

“ครูครับ” ฉันสะดุ้งตัวโยน เมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง หันไปก็เจอคุณบูมหลานป้าเจ้าของบ้านเช่ายืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับลูกสาวในมือมีถังน้ำ ไม้ถู แล้วก็ไม้กวาด

“ขอโทษที่มาเงียบๆ นะครับ พอดีป้าลีโทรมาบอกว่าในบ้านไม่น่าจะมีอุปกรณ์ทำความสะอาด ให้ผมเอามาให้” อันที่จริงฉันก็ทำจนจะเสร็จแล้ว แต่เขาเอามาให้ก็ดีแล้วนี่เนอะ

“ขอบคุณนะคะ”

“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ” เขาเอ่ยถาม อย่างสุภาพ

“อ๋อไม่เป็นไรค่ะ นี่ก็โอเคแล้ว” ฉันเกรงใจ แล้วก็กลัวเมียของเขาด้วย เห็นว่าดุ แต่ถึงไม่ดุก็ไม่ควรใกล้ชิดสนิทกันอยู่แล้ว

“โอเคแน่นะครับ เช็กน้ำเช็กไฟหรือยัง เพราะบ้านนี้ป้าลีไม่ได้อยู่นานแล้วเหมือนกัน”

“เอ่อ...” เพราะตอนนี้มันยังเช้าอยู่ ฉันเลยไม่ได้เปิดไฟ แต่น้ำในห้องน้ำฉันก็เปิดเอามาถูบ้านแล้ว

“งั้นเดี๋ยวผมช่วยดูให้แล้วกัน แล้วนี่ก็อุปกรณ์ทำความสะอาด เผื่อเปลี่ยนใจอยากกวาดอีกสักรอบ” เขายื่นไม้กวาดส่งให้กับฉัน

“เดี๋ยวน้องแบมอยู่ช่วยครูทำความสะอาดนะคะ”

“ค่ะ” เขาก้มบอกกับลูกสาวก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านพร้อมอุปกรณ์ที่เตรียมมา

“ครูชื่ออะไรคะ” น้องแบมที่ยืนมองฉันอยู่เดินเข้ามาถาม ฉันยิ้มตอบด้วยความเอ็นดูก่อนจะย่อตัวลงเพื่อตอบกับเด็กหญิงตัวน้อย

“ชื่อครูไอรินค่ะ”

“คุณครูสวยจัง” เด็กหญิงตรงหน้าจ้องฉันตาเป็นประกายก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาจ้องใกล้ๆ

“หนูก็น่ารักมากๆ เลยค่ะ มาเดี๋ยวครูขอทำงานบ้านก่อนเนอะ” ฉันมัวแต่ทักทายกับน้องแบมจนเผลอลืมไปเลยว่างานบ้านยังค้างอยู่ ไหน ๆ ก็ได้อุปกรณ์ดีดีแล้วทำใหม่สักรอบก็แล้วกัน

ปัดๆ กวาดๆ อยู่พักหนึ่งรู้ตัวอีกทีก็สะอาดจนเป็นที่น่าพอใจแล้ว

“ไฟปกติดีทุกอย่างแล้วนะครับ ถ้ามีอะไรก็เดินไปเรียกได้เลย”

“อ๋อ ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับบ้านใกล้เรือนเคียงกัน อีกอย่างถ้าดูแลไม่ดีเดี๋ยวป้าลีมาด่าผมตายเลย”

“ฉันทำคุณเดือดร้อนหรือเปล่าคะ”

“ไม่หรอกครับ แล้วนี่ครูจะไปตลาดหรือเปล่าช่วงเย็นๆ ใกล้ๆ นี้มีตลาดอยู่เผื่ออยากได้อะไร”

“เอ่อ คุณต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอคะ”

“เดี๋ยวพาน้องแบมไปตลาดอยู่แล้ว กลับจากตลาดก็พาไปส่งบ้านป้าลี แล้วเดี๋ยววนกลับมาส่งคุณค่อยไปร้านก็ได้”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ”

“แต่ในครัวไม่มีอะไรเลยนะครับ ร้านข้าวแถวนี้ก็ไม่อร่อยด้วย” เขาต้อนให้ฉันต้องจนมุมและยอมไปกับเขาจนได้ เราเก็บข้าวของล้างหน้าล้างมือแล้วก็ขึ้นรถไปตลาดด้วยกัน 3 คน นี่ถ้าเมียเขามาเจอเข้าได้โดนตบแล้วลาดด้วยน้ำกรดแน่

“เดี๋ยวไอรินเดินเลือกๆ ของแล้วจะมารอที่รถนะคะ” เพราะฉันกลัวคนอื่นมองไม่ดี ถึงที่หมายฉันก็รีบออกตัวก่อนเลยว่าจะเดินแยก

“ครูไม่ได้ด้วยกันเหรอคะ” น้องแบมที่เกาะแจอยู่กับพ่อหันมาถาม

“เอ่อคือว่า...”

“ไม่เป็นไรหรอกน้องแบม ครูเขาอาจจะต้องซื้อของใช้ส่วนตัวก็ได้ เราไปกันสองคนแหละเนอะ”

“ค่ะ” ฉันไม่ทันได้พูดอะไรคุณบูมก็แก้ต่างให้ฉันก่อน

“งั้นเดี๋ยวถ้าครูซื้อของครบแล้วมาเจอกันที่รถนะครับ แต่ถ้าผมเดินเสร็จก่อนก็จะรอที่รถเหมือนกัน”

“ค่ะ” ฉันมองดูเขาเดินจูงมือลูกสาวกลืนหายเข้าไปในผู้คนที่เดินจับจ่ายซื้อของพลุกพล่าน รีบไปซื้อของดีกว่าเดี๋ยวลีลาเขาต้องรอนานอีก

“ฉันเดินหาร้านที่มันขายข้าวของเครื่องใช้ พวกน้ำยาล้างจาน ผงซักฟอก ของใช้ในครัวเรือนที่จำเป็นเพราะอย่างที่บอกฉันมาแต่ตัว โชคดีที่ไปเจอร้านใหญ่ขายของพวกนี้พอดีเลยซื้อตะกร้า ไม้แขวนเสื้อ รองเท้าแตะ จับนั่นใส่นี่จนเพลิน จนเมื่อถึงตอนที่ต้องเอาไปคิดเงิน

“ทั้งหมด 2,078 บาท” เสียงแม่ค้าเงยหน้าขึ้นมาบอกหลังจากบวกราคาของที่ฉันหยิบอย่างเพลินมือเสร็จ ตะ ตายล่ะ!!! ฉันทำกระเป๋าตังค์หล่นไว้บนรถแน่ๆ ทำไงดีนะ

“คือ....” ฉันอายที่จะบอกออกไปว่าไม่ได้เอาเงินมา คนที่ยืนต่อแถวอยู่ก็เยอะ แต่จะยืนอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่รีบจ่ายเงิน คนอื่นก็จะต้องรอนาน

“คืออะไร!!” ฉันถูกแม่ค้าตะคอกใส่ดังลั่นร้าน ยิ่งทำให้ฉันกลัวที่จะบอกว่าตัวเองลืมเอาเงินมา เพราะมันฟังดูเหมือนเป็นข้ออ้าง ที่จะไม่จ่ายเงินจำนวนมากนี้

“ฉันลืมเอากระเป๋าตังค์มาค่ะ”

“ลืม!!! แหมแม่คุณ หยิบจนเพลินแล้วไม่มีตังค์จ่ายหรือเปล่า ทำไมไม่คำนวณว่าตัวเองมีจ่ายเท่าไหร่ ฉันเสียเวลาคิดเงินให้ตั้งนาน แล้วจะมาเนียนไม่เอาเหรอ!!” แม่ค้าเอะอะลั่น ฉันเริ่มกลัวจนตัวสั่น คนรอบข้างก็พากันมองแล้วซุบซิบนินทา บ้างก็หัวเราะเยาะ

“ฉันลืมเงินไว้ที่รถจริงๆ ค่ะ เดี๋ยวขอเดินกลับไปเอา แล้วจะกลับมาจ่ายทั้งหมด”

“จะหนีล่ะสิ เหอะเจอมาเยอะแล้ว เฮ้ยใครช่วยคนตัวแม่นี่หน่อยนะ ไม่รู้มาขโมยของหรือเปล่า” แม่ค้าคนเดิมตะโกนบอกคนในร้าน กลุ่มวัยรุ่นที่กำลังจัดของอยู่ต่างละมือจากหน้าที่แล้วพุ่งตรงมาที่ฉัน

“ยะ อย่านะ!!”

“พวกมึงหยุดเลยนะ ไอ้พวกนี้อีแหววมาค้น!!” ก็ยังดีที่เจ๊เจ้าของร้านยังมีจิตใจที่เป็นคนอยู่บ้าง เขาเรียกให้ผู้หญิงเป็นคนมาค้นฉันแทน

“ครูไอริน” เสียงของคุณบูมดังมาจากหน้าร้าน มันทำให้ใจฉันที่กำลังหวาดวิตก และอับอาย ดีขึ้นมาอย่างมีความหวัง

“มีอะไรหรือเปล่า” เขาเดินตรงเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าตังค์ของฉันที่อยู่ในตะกร้าในมือของเขา

“พอดีฉันลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่รถ แล้วเผลอหยิบของไปซะเต็มที่ ก็เลย....” ฉันไม่กล้าพูดต่อ เพราะเมื่อนึกถึงแล้วใจมันก็เต้นตุบๆ ตาก็พาลร้อนผ่าวเหมือนจะน้ำตาไหล

“เจ๊ทำไมเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย นี่ครูไอรินเพิ่งย้ายมาเช่าบ้านป้าลี” คุณบูมหันไปบอกกับเจ๊เจ้าของร้าน

“ใครจะไปรู้ เจอมาเยอะก็ระแวงสิวะ”

“นี่กระเป๋าตังค์ครับ” ฉันนี่มันจริงๆ เลยนะ เฮ้อเมื่อไหร่จะโตสักที แบบนี้ไงแม่ถึงไม่อยากให้ออกไปไหนสักที หลังจากจ่ายเงินเสร็จเราก็รีบออกจากร้านทันที

“ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่ได้คุณคงแย่” ฉันหันไปบอกกับคุณบูมที่เวลานี้หิ้วข้าวของรุงรังจนฉันต้องช่วยจูงน้องแบม

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ตลอด ถ้าครูไม่ถืออะไร ต่อไปเอาเบอร์ผมไว้ก็ได้ มีอะไรก็โทรมา ไหนๆ ป้าลีก็ฝากให้ช่วยดูแล้ว” เขาเป็นคนดีมากจริงๆ แม่น้องแบมนี่โชคดีมากที่มีสามีดีขนาดนี้ แต่นั่นแหละสิ่งที่ทำให้ฉันคิดว่าตัวเองควรอยู่ให้ห่างจากเขาเอาไว้