นาวี นักแสดงหนุ่มวัย 27 ปี ผมสีดํายาวสลวยพร้อมใบหน้าหวานคล้ายผู้หญิง ตาสีฟ้าอ่อน ทําให้เขามักตกเป็นหัวข้อสนทนาอย่างสนุกปากอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้คิดใส่ใจหรือโกรธเคืองด้วยซํ้า แต่ในสายตาของหนุ่มผมยาวกลับคิดว่าการที่เขาตกเป็นหัวข้อสนทนานั้นหมายความว่าเขาเป็นนักแสดงที่ผู้ชมต่างให้ความสนใจไม่น้อย

"แอ๊ะ! นี่พระเอกเรื่อง 'หัวใจใต้สายหมอก' รึเปล่า"

"ใช่ๆ คนนี้แหละ"

บทสนทนาของสาวน้อยวัยมัธยมปลายทําให้หนุ่มผมยาวหยุดชะงัก

ปกติหัวข้อการสนทนาจะเป็นเขาไม่ใช่หรือ?

หนุ่มผมยาวครุ่นคิดในใจพรางมองสาวน้อยทั้งสองที่กําลังเลื่อนดูมือถือไปคุยไปอย่างสนุกปาก

"เขาชื่ออะไรนะ ใช่ เจียนหั่ว รึเปล่า?"

"ลูกครึ่งจีนหรือ?"

หนุ่มผมยาวที่อยู่ใต้แว่นตากันแดดสีดําและหมวกสีขาวตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อแต่แล้ว..

"นาวี!"

สิ้นเสียงผู้จัดการหนุ่มรีบเดินมาหาคนตรงหน้าทันที

"ชู่วว.."

"อ๋อ โทษที"

"ดีนะที่คนไม่หันมามอง"

"แล้วนี่นายสนใจอะไร?"

หนุ่มผมยาวไม่ตอบแต่หันขวับเดินหนีจากจุดนั้นไปยังลานจอดรถใกล้ๆ

"เชิญครับ"

หนุ่มผู้จัดการรีบวิ่งตามมาก่อนจะเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับของรถเปิดประทุนคันสีขาว

"เรียกแบบนั้น..ฉันก็ขนลุกเป็นนะกวิน"

คนที่นั่งบนเบาะข้างคนขับพูดพรางลูบแขนของตน

กวิน ผู้จัดการส่วนตัวของนาวี อายุ 29 ปี สนิทกับนาวีมาตั้งแต่มหาลัยแม้จะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อง กวินมักจะคอยเตือนและให้คําปรึกษากับนาวีบ่อยครั้ง นาวีจึงเลือกรุ่นพี่คนนี้เป็นผู้จัดการส่วนตัว

"ใครใช้ให้คนดังอย่างคุณนาวีนํารถเปิดประทุนออกมาใช้ครับ?"

ผู้จัดการหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะคนขับหันมาเอ่ยประโยคประชดประชันนิดๆให้คนที่นั่งข้างๆเขาก่อนจะออกรถ

"ทําไมอ่ะ จะเอาลูกชายออกมาไม่ได้เลยรึไง?"

หนุ่มผมยาวพูดก่อนกอดอก

"จริงๆก็ไม่อยากว่าหรอกนะ แค่จะบอกว่าถ้าเป็นรถเปิดประทุนแบบนี้ชาวบ้านก็ยิ่งเห็นนายง่ายขึ้นน่ะสิ"

ผู้จัดการกล่าวพรางถอนหายใจกับความอวดรวยของหนุ่มที่นั่งข้างๆเขา จู๋บรรยากาศก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบจนรถหยุดด้วยไฟแดง

"รู้จักคนที่ชื่อ 'เจียนหั่ว' รึเปล่า?"

"รู้จักสิ ดังจะตายไป เดินไปทางไหนก็มีแต่สาวกรี๊ด"

หนุ่มผู้จัดการกล่าวก่อนจะทําเสียงล้อเลียน แต่คนข้างๆกลับไม่มีอารมณ์ขันเหมือนกับเขา

"แล้ว?"

"วันนี้นายเป็นอะไรเนี่ย"

"เปล่า"

มือเรียวยาวสบัดไปมาอย่างรําคาญ

เจียนหั่ว หมายความว่า เปลวเพลิงที่อ่อนโยน

หลังจากวันนั้น นาวีได้ยินเสียงซุบซิบลอยล่องไปทั่วทุกที่โดยหัวข้อบทสนทนานั้นน่ะหรือ? ถ้าไม่ใช่พ่อหนุ่มหน้าหวานผมยาวก็..พ่อหนุ่มเปลวเพลิง

"น่าหงุดหงิด.."

หนุ่มผมยาวพูดพึมพำกับตนโดยที่ไม่รู้ว่าผู้จัดการตัวดีกําลังฟังอยู่

"เรื่องพ่อหนุ่มเปลวเพลิงเหรอ?"

"หืม? ช่วงนี้นายรู้ใจฉันแปลกๆนะ"

"ก็มีอยู่ไม่กี่เรื่องที่ทําให้นายมานั่งหน้ามุ่ย ถ้าไม่ใช่เรื่องเรตติ้งละคร ก็คงเป็นเรื่องศัตรูที่สามารถทําให้นายมานั่งด้วยสีหน้าแบบนี้"

หนุ่มผู้จัดการเอ่ย เขาสนิทกับหนุ่มผมยาวนี้ไม่น้อย จึงรู้ท่าทีของหนุ่มที่นั่งข้างๆเขา

"เลิกกองแล้วใช่ไหม งั้นฉันขอตัว"

หนุ่มผมยาวหยิบเสื้อนอกตัวโปรดก่อนจะเดินตรงไปประตูตรงหน้า

"ฉันไป-"

"ไม่ล่ะชอบใจ ฉันจะไปเดินเล่น'คนเดียว'สักหน่อย เดี๋ยวฉันขับกลับคอนโดเอง"

หนุ่มผมยาวพูดพรางเปิดประตูออกไปจากห้องแต่งตัวทิ้งผู้จัดการของเขาให้นั่งอย่างโดดเดี่ยว

ณ ถนนตอนกลางคืน

ทางทั้งสองข้างเต็มไปด้วยร้านค้า แสงไฟสว่างจ้า

นาวีไม่ค่อยได้มีบรรยากาศแบบนี้รอบตัวบ่อยนัก บางครั้งเวลาอยากจะออกมาเดินเล่นผู้จัดการตัวดีของเขาก็พยายามรั้งจนเขาตัดใจ

"แม่สาวตรงนั้นน่ะ"

หนุ่มผมยาวสะดุ้ง ไม่เคยมีใครทักเขาแบบนี้มาก่อน ถึงแม้หน้าตาเขาจะหวานมากขนาดไหน แต่ร่างกายเขาก็บ่งบอกว่าเป็นชาย ทั้งสูง ทั้งมีกล้ามเนื้อแม้จะน้อยกว่าชายที่เข้ายิมเป็นประจําทั่วไปหน่อยก็ตาม แต่ก็ดูยังไงก็เป็นชาย

"แม่สาว~"

"หืม?"

นาวียังคงตกใจกับคําพูดของชายคนคล้ายเมาจนไม่รู้ว่าชายผู้นั้นเดินโซเซเข้ามาใกล้เขาเพียงใด

"เจียนหั่ว!"

คนนี้น่ะหรือเจียนหั่ว?

เมื่อได้สติหนุ่มผมยาวรีบหันมาทางคนเมาที่ตัวสูงกว่าเขาสัก6ซม. นาวีสํารวจใบหน้าเจ้าของฉายาพ่อหนุ่มเปลวเพลิง

"มองหน้ากันแบบนี้?.."

หนุ่มผมยาวชะงักเพราะสายตาที่มีเสน่ห์ของอีกฝ่ายจ้องมาที่เขา

"เดี๋ยวจับมาจูบเลย"

สิ้นสุดประโยคร่างหนาจู่ๆก็ทิ้งตัวลงบนร่างของหนุ่มผมยาว

"คุณนาวี!?"

ผู้หญิงคนหนึ่งที่ตะโกนเรียกชื่อของชายร่างหนารีบวิ่งมาทางนาวี

"ขอโทษแทน เพลิง ด้วยนะคะ"

"อ่า ผู้จัดการของเขาสินะครับ"

หนุ่มผมยาวพยายามยิ้มกลบเกลื่อนความหนักที่เขาต้องแบกรับชายร่างหนานี้เอาไว้ ผู้หญิงตัวเล็กๆข้างหน้าเขารีบดึงตัวของเจียนหั่วออกไป

"คงดื่มหนัก ขอโทษแทนเพลิงอีกครั้งด้วยนะคะ"

"เพลิง?"

"ชื่อไทยในวงการเขาน่ะค่ะ"

ผู้จัดการหญิงยิ้มอย่างสดใสให้หนุ่มผมยาว

"คุณนาวีนี้หน้าสวยอย่างที่เขาลือกันจริงด้วยค่ะ"

หนุ่มผมยาวไม่สนใจคําชมของผู้จัดการสาวแม้แต่นิด เขาเห็นว่าผู้จัดการสาวสีหน้าไม่ค่อยดี คงเป็นเพราะพ่อหนุ่มเปลวเพลิง

"ให้ผมช่วยพยุงไหมครับ?"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

"แม่สาวน้อย ไปที่ห้องพี่ไหม ไม่มีใครรู้หรอก" เมื่อคนเมาพูดจบ เจ้าตัวก็จับคางของนาวี

"เดี๋ยวเถอะเพลิง!"

"โอ้ย!"

มือของสาวผู้จัดการก็รัวตีที่ฝ่ามือของหนุ่มร่างหนาทันที

"ไม่เป็นไรหรอกครับ"

ถึงแม้เขาจะพูดแบบนั้นแต่มือของเขาก็กําหมัดแน่นพร้อมชกคนที่อยู่ตรงหน้า แต่เป็นเพราะเขาสงสารสาวน้อยตรงหน้าที่ต้องแบกรับร่างหนักๆ เขาจึงอาสาช่วยพยุง

ใจเย็นๆไว้นาวี ไม่ต่อยคนเมา ไม่ต่อยคนเมา..

"ดิฉันคงต้องรบกวนคุณนาวีจริงๆแล้วล่ะค่ะ.."

ณ บ้านทาวน์เฮ้าส์แห่งหนึ่งในย่านธุรกิจ

"ขอบคุณมากเลยนะคะคุณนาวี ถ้าไม่มีคุณนาวีมาช่วยพยุงเพลิง วันนี้ก็คงไม่ได้กลับ"

"ไม่เป็นไร"

หนุ่มผมยาวเอ่ยก่อนที่จะทิ้งร่างใหญ่ของคนเมาลงบนโซฟาสีขาว

"ขอโทษด้วยนะคะ.."

"ขอโทษเรื่องอะไร?"

"ที่เจ้าตัวดีนี่มันไปพูดล่วงเกินคุณนาวีน่ะค่ะ"

พอเอ่ยจบหญิงสาวร่างเล็กไม่รีรอหยิกหูของชายที่กําลังหลับไหล

"อ..โอ้ย!"

"เอาซะให้เข็ด ถ้าหายเมาแล้ว จะหนักกว่านี้อีก"

"เอ่อ..คุณนาวีคะ"

เมื่อหยิกหูจนสะใจแล้วเจ้าตัวก็รีบหันมาหาชายหนุ่มผมยาว

"ครับ?"

"นี่นามบัตรฉันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"

หญิงสาวร่างเล็กยื่นบัตรพร้อมสีหน้าเป็นมิตร

ใครเล่าจะไม่รับสิ่งของจากหญิงสาวหน้าตาเอ็นดู?

นาวีคิดในใจก่อนจะรับมา

"ดิฉันชื่อดอกเหมยค่ะ หรือเรียกว่าน้องเหมยก็ได้ค่ะ"

"ครับน้องเหมย"

จู่ๆสาวน้อยก็เงียบสะงัด แก้มของใบหน้าที่น่าเอ็นดูแดงจนคล้ายลูกพีชและลามไปถึงใบหู เมื่อชายหนุ่มที่สาวต่างชื่นชอบมาเรียกชื่อคนแบบนี้ด้วยเสียงนุ่มนวลแบบนี้ จะมีใครทนไหว?

"งั้นผมไปแล้วนะครับ"

นาวีเดินไปที่ประตูก่อนจะส่งยิ้มให้ดอกเหมย

"ค ค่ะ.."

ผู้จัดการสาวโบกมือกลับ เมื่อชายหนุ่มที่ได้ฉายางามกว่าผู้หญิงกลับไปแล้ว สาวน้อยก็รีบเอาหมอนมาจิก

"ฉันรักเขา!!!!"

ใครจะไปรู้เล่า? ว่าผู้จัดการสาวของหนุ่มนักแสดงที่หน้าตาหล่อเหลากลับไปเป็นแฟนคลับของหนุ่มหน้าหวาน

"นี่เพลิง ถ้านายได้ครึ่งของคุณนาวีเขาสักหน่อยฉันคงไม่ต้องเหนื่อยแบกนายกลับ"

ผู้จัดการสาวพูดแซะชายที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า

"มารับฉันหน่อย"

ที่หน้าบ้านทาวน์เฮ้าส์สีเทา ชายหนุ่มผมยาวยืนโทร.ไปหาผู้จัดการส่วนตัว

"เดี๋ยวส่งโลเคชั่นไปให้"

เมื่อพูดจบหนุ่มผมยาวก็ตัดสายและส่งโลเคชั่นตามที่คุยไว้กับคนปลายสาย

08:20

"หืม..น้องเหมย?"

คนที่หลับไหลมาทั้งคืนก็ตื่นขึ้นพร้อมอาการปวดหัว

"ดื่มนี่สิ"

ผู้จัดการสาวยื่นแก้วสีดําให้หนุ่มที่เหมือนกําลังแฮงค์

"ขอบใจ"

"ฉันเหนื่อยแทบตาย ดีนะที่มีคนมาช่วย"

"ใคร?"

ผู้จัดการสาวยิ้ม

"ไม่บอก~"

"บอกมาเถอะน่า น้องเหมยคนสวย"

เพลิงเอ่ยพร้อมเสียงออดอ้อน

"อย่ามาทําเสียงอย่างนี้นะ เหมือนแมวตัวใหญ่อ่ะ"

"ตกลงเป็นใคร? อย่าบอกนะว่าแฟนเหมยอ่ะ"

"ไม่ช่ายย~ ช่วงนี้แฟนเหมยยุ่ง"

ชายหนุ่มร่างหนาลุกขึ้นนั่ง พยายามนึกถึงเมื่อคืนว่าใครเป็นคนช่วยผู้จัดการสาวแบกตนกลับมา

"ถ้าเพลิงตอบได้ เหมยให้เลยอ่ะ ห้าสิบบาทถ้วน"

"แค่ห้าสิบ? ไม่เล่นด้วยละ" ชายหนุ่มพูดพรางบิดขี้เกียจ

"เห้ยๆ ช้าก่อน เหมยอยากให้เพลิงทายคนนี้จริงๆ"

ชายหนุ่มชะงักแม้สงสัยว่าทําไมผู้จัดการของตนต้องให้ความสําคัญขนาดนี้ด้วย แต่ก็ต้องเล่นไปตามเกม จู่ๆเขาก็นึกถึงภาพชายหนุ่มหน้าหวานที่ตนเจอหน้าร้านเหล้า

"ไอ้หน้าหวาน..?"

"ใช่ๆคนนั้นแหละ ที่เหมยเคยเล่าให้ฟังไง ว่าผู้ชายอะไรงามกว่าผู้หญิงอ่ะ นาวีอ่ะนาวี"

"ไม่เห็นสวยเลย"

"แต่ก็สวยขนาดเพลิงเรียกเขาว่า'ผู้หญิง'อ่ะนะ