อัพเดทวันเสาร์​ (บางวันไม่ตรงเวลา)​ เพราะงานมันเยอะการบ้านก็ยังไม่ได้ทำค่ะ​ เพรางั้นขอกำลังใจให้ผู้เขียนทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆด้วยนะคะ​ บางวันอัพหลายตอนเกินไปก็ขอบอกเลยว่า​ ว่างจัด​ คะ

อ๊าาาาาาาาเสียงัวเงียตอนเช้าของเด็กหญิงที่พึ่งตื่นนอน​ เด็กหญิงมีชื่อว่า​ กัสจัง​ กัสจังมีสายเลือดของราชวงศ์​เเต่กัสจังไม่ชอบใส่กระโปรงที่ไม่สามารถมองเห็นขาของเธอได้เเต่​กัสจังชอบกวัดเเกว่งดาบมากกว่า​ เเละมักหนีเเอบไปฝึกการใช้ดาบให้คล่องเเคล่ว​ จึงทำให้ผู้เป็นเเม่เเละพ่อยอมให้เธอไปเรียนที่โรงเรียนมหาสมุทรเพื่อให้กัสจังฝึกดาบอย่างถูกต้องเเละปลอดภัย​ กัสจังเป็นเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวในโรงเรียนเเละเป็นคนเดียวที่สามารถเรียนรู้ได้อย่างว่องไว​ จึงทำให้กัสจังใด้มาเป็นนักดาบมหาสมุทรได้เพียงเเค่1ปี​ เพราะฉะนั้นกัสจังใด้สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนไว้มากมายเเละจดจำใบหน้าที่​ ไม่มีรอยยิ้ม​ ผมสีดำสนิท​ตัวเล็ก​ไม่ค่อยมีเเรงเเต่ประมาทไม่ได้​ มาพร้อมดาบที่คมกลิบ

สวมเสื้อ​นักเรียนญี่ปุ่นสีขาวน้ำเงิน​ เพราะเหตุนั้นกัสจังจึงถูกเรียกไปทำภารกิจอยู่บ่อยครั้ง​ เมื่อกัสจังอายุได้เพียง​ 15​ ปีก็ต้องไปทำภารกิจนอกเมืองจึงทำให้กัสจังบอกลาผู้เป็นพ่อเเม่​ เเละออกเดินทาง​ ภารกิจของกัสจังคือไปคุยกับหัวหน้าสมาคมนักดาบพายุหิมะ​ โดยจะมีผู้นำทางเป็นเด็กหนุ่ม​อายุ​ 15​ ปีโดยที่กัสจังต้องระวังนังเวทย์เป็นอย่างมาก​ ถึงอย่างนั้นกัสจังก็ไม่เคยทำภารกิจพลาด​ เเละไม่เคยหวาดกลัว​ เธอสนเเค่เพียงว่าต้องทำภารกิจให้เสร็จ​เเละเป็นผู้ที่เเข็งเเกร่งที่สุด​

ตลอดการเดินทาง​ กัสจังชอบพูดว่า​ ''​ทำไมภารกิจช่างง่ายดายอย่างนี้​ เเถมต้องมีเด็กผู้ชายมาเดินตามบอกให้เลี้ยวซ้ายเลี้ยวควาด้วยนะ''​ กัสจังเอ่ยเเล้วทำหน้าเซ็งตลอด​ เด็กหนุ่มได้ยินจึงพูดกลับไปว่า''​ความเป็นจริงเเล้วเราอายุเท่ากัน​ เเละฉันชื่อ​ เลนส์​ ''​เด็กชายตอบกลับ''​เเหม​ งั้นหรอ​ เเล้วเมื่อไหล่จะถึงที่หมายละ''​เด็กหญิงเอ่ย​ ''​เธอรีบนักหรอไง​ ใจเย็นๆไว้ยัยผมสั้น''​เด็กชายพูด​ คำพูดของเด็กชายทำให้กัสจังไม่พอใจเเละตอบกลับไปว่า''​เเหม​ ผมสั้นเเล้วไงละ ผู้หญิงผมสั้นก็มีตั้งเยอะ​ ไม่เห็นจะเเปลก''​ คำพูดของเด็กหญิงทำให้เด็กชายรู้สึกสนุกขึ้นมาจึงเอ่ย''​ก็เธอน่ารักมากนะสิ​ มันเลยเเปลก''​เมื่อเด็กชายพูดจบเเล้วหันไปมองหน้าเด็กหญิง

''​หรอ​ เเล้วเมื่อไหล่จะถึงที่หมายละ''​เด็กหญิงเอ่ย​ ''​เธอรีบนักหรอไง​ ใจเย็นๆไว้ยัยผมสั้น''​เด็กชายพูด​ คำพูดของเด็กชายทำให้กัสจังไม่พอใจเเละตอบกลับไปว่า''​เเหม​ ผมสั้นเเล้วไงละ ผู้หญิงผมสั้นก็มีตั้งเยอะ​ ไม่เห็นจะเเปลก''​ คำพูดของเด็กหญิงทำให้เด็กชายรู้สึกสนุกขึ้นมาจึงเอ่ย''​ก็เธอน่ารักมากนะสิ​ มันเลยเเปลก''​เมื่อเด็กชายพูดจบเเล้วหันไปมองหน้าเด็กหญิง​ เด็กหญิงได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก''​เเล้ว เราจะเดินทางต่อหรือจะพักก่อนดิละ''​เด็กชายเอ่ย''​พ..พะ..พักก่อน''เด็กหญิงเอ่ยด้วยความขี้อาย''ตอบเร็วจริงๆเลยนะ''เด็กชายพูด​ ขณะกัสจังเเละเลนส์กำลังพักผ่อนอยู่ๆก็มีฝนตกหนักเเละเสียงฟ้าผ่า​จึงทำให้เกิดเสียงกรี๊ดร้องดังสนั่น​ เมื่อเลนส์ได้ยินจึงถามกัสจังไปว่า''​กัส... กัสจังเธอได้ยินเสียงอะไรเเปลกๆใหม''​เลนส์เอ่ยด้วยความหวาดกลัว​ กัสจังจึงตอบกลับว่า''​เเหม~ ก็ต้องได้ยินอยู่เเล้ว​ เสียงที่มาจากในป่า''​เมื่อกัสจังมองไปทางเด็กชาย​ จึงรู้ว่าเด็กชายกลัวอะไร''​เเล้ว... เราควนทำอะไรต่อละ''​เด็กชายเอ่ยเเล้วทำสีหน้าตื่นตระหนก''​เเหม~ถ้าอยากรู้เราก็ต้องตามไปดู''​เด็กหญิงเอ่ย​''​เเต่... เเต่​ฉันไม่อยากรู้นิ''​เด็กชายพูด''​ก็ได้ๆ​ งั้นนายอยู่ที่นี่​คอยเฝ่าของไว้ก็เเล้วกัน​ ฉันจะไปตามหาเจ้าของเสียง''​เมื่อเด็กหญิงพูดจบ​ เด็กชายรู้สึกตกใจ''​ไม่... ฉันจะไปด้วยเพื่อมีอะไรมาทำร้ายเธอ​''​เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงที่เอาจริงเอาจัง​ จากนั้นกัสจังเเละเลนส์ก็เดินหาเจ้าของเสียงที่ร้องดังสนั่น

เมื่อกัสจังเเละเลนส์ออกตามหาก็ได้พบเจอเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ใต้ต้นไม้​ เลนส์เห็นจึงเข้าไปพูดด้วยจึงทำให้เด็กหญิงหายร้องไห้​ กัสจังจึงคิดได้ว่า ''​ทำไมเด็กคนนี้​ ถึงใส่เครื่องเเบบของนักเวทย์ละ​ ถ้าเป็นนักเวทย์จริงก็ต้องมีหมวกเเม่มดฝึกหัดสิ​ ''​ด้วยความสงสัย​ กัสจังจึงเอ่ยถาม​ คำพูดของกัสจังทำให้เลนส์คิดได้​ เเต่ก็สายไปเเล้วเลนส์ได้ถูกเด็กหญิงใช้เวทย์มนกับตัวเองไปเเล้ว​