อุแว อุแว อุเเว

เสียงเด็ก? เดี๋ยวนะ?นี่ฉันยังไม่ตายเราะ?!

"ดูสิคะคุณ ลูกเราหยุดร้องเเล้ว"

เสียงที่ดังมาจากเหนือหัวทำให้เธอลืมตาขึ้น แต่ด้วยแสงที่กระทบเข้ามาทำให้เธอหรี่ตาได้เพียงเล็กน้อย ถึงกระนั้นเธอก็รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในอ้อมเเขนของใครคนหนึ่งและที่เเย่กว่านั้นคือเธอเป็นเด็กทารก!

อย่าบอกว่านี่คือการเกิดใหม่ที่ว่า!

"ซายะของพ่อเก่งที่สุดเลย" คนที่ดูเหมือนจะเป็นพ่อของเธอ(?)ชะโงกหน้าเข้ามา

ชื่อเพราะมากเลยค่ะคุณ" คุณเเม่(?) เอ่ย ไม่รู้ว่าโชคดีหรืออะไรที่เธอมีชื่อเดียวกับครั้งที่เเล้วเป๊ะ

"ใช่ ผมคิดชื่อนี้มาตั้งแต่รู้ว่าคุณตั้งท้องลูกเเล้ว"

เธอคิดอย่างตื่นเต้นเบาๆหลังจากเริ่มทำใจเรื่องเกิดใหม่ได้เเล้ว

"แต่เราต้องไปทํางานจะทํายังไงดีล่ะ"

"งั้นเราฝากไว้กับเพื่อนบ้านก็ได้"

"ลูกจะต้องอยู่กับเพื่อนบ้านน่ะ เพื่อนบ้านมีลูกอายุเท่าลูกเลยน่ะ ทำตัวดีๆด้วยล่ะ"

"จําได้ว่าชื่อ..."

"คาสึโตะ...คิริงายะ คาสึโตะ"

ห้ะ! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันฟร้ะ!

ทำไมเพื่อนบ้านฉันถึงได้ชื่อเหมือนพระเอกจากอนิเมะที่ฉันชอบล่ะ!

แต่ใจเย็นก่อน มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้...

"จะว่าไปคุณมิเนะทากะเองก็จะมีลูกสาวเร็วๆนี้หนิคะ"

"ใช่แล้ว มิโดริเองก็ตื่นเต้นเชียวล่ะพอรู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูก"

แต่มันจะเหมือนยันชื่อพ่อเเม่เลยเหรอฟร้ะ...

"ดีเลยค่ะ จะได้เป็นเพื่อนเล่นกับซายะด้วย"

"นั่นสินะ แต่เธอพึ่งจะตั้งครรภ์ดังนั้น ซึกุฮะจังคงจะอายุน้อยกว่าปีนึง"

...ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเเล้วล่ะ B1

สลบแปป คร่อก

.

.

.

.

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ผ่านมา 14 ปีแล้วเธอก็รู้ได้ว่าเธอเข้ามาอยู่ในโลกของอนิเมะที่เธอชอบและตั้งเป้าจะใช่ชีวิตอย่างสงบให้จงได้!

นอกจากนี้เราผ่านเรื่องราวมากมายไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พ่อแม่ตายแล้วต้องย้ายมาอยู่คนเดียวและได้รู้ว่าพ่อเป็นCEOที่รวยที่สุดในโลกส่วนแม่เป็นนักเขียนโปรแกรมให้กับบริษัทของพ่อและพ่อได้ทิ้งบัตรไม่จํากัดวงเงินให้เพราะหวังให้เราใช่ชีวิตอย่างสุขสบาย

แม่ได้สอนเราเกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมจนไม่มีใครสามารถเขียนโปรแกรมสู่ฉันได้และก็ตอนเด็กฉันชอบแต่งชายเลยทําให้คาสึโตะคิดว่าฉันเป็นผู้ชาย

จนกระทั่งวันนี้วันที่ 6 พฤศจิกายน 2022 วันที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกๆอย่าง

ใช่เเล้ว วันนี้คือวันที่เปิดให้บริการ SAO เป็นวันเเรกนี่เอง

ภายหลังการนัดแนะว่าจะไปเจอกันที่ร้านขายอาวุธร้านดีที่เมืองเริ่มต้นของเธอกับคาสึโตะ

ทั้งสองคนต่างก็ไม่ได้พูดอะไรด้วยกันไปมากกว่านี้ ไม่ใช่เพราะว่าพวกเธอไม่สนิทกันหรืออะไร ความจริงแล้วพวกเราสนิทและเข้ากันได้อย่างยอดเยี่ยมแต่เป็นเพราะดวงตาของคาสึโตะสะท้อนออกมาชัดเจนมากว่ารอไม่ไหวที่จะได้เข้าเกมส์อีกครั้งนั่นเอง

ความจริงเเล้วเธอเองก็เช่นกัน

ด้วยความโชคดี เธอกับคาสึโตะต่างก็เป็นเบต้าเทสเตอร์ทำให้ได้สัมผัสความมหัศจรรย์ของโลกนี้เเละหลงใหลไปกับมัน จนเธอเกือบลืมไปเสียเเล้วว่า มันเป็นเกมส์ที่คร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย

เมื่อถึงเวลาเข้าเกมส์ เธอจึงรีบกดล็อกอินด้วยความรวดเร็ว

"Link Start!" เธอเอ่ยออกมาขณะที่กำลังนอนส่วมเครื่องเนิร์ฟเกียร์อยู่บนเตียง

เมื่อเธอพูดจบทัศนวิสัยก็มืดไปสักพักก่อนจะตามมาด้วยเส้นเเสงสีต่างๆ ก่อนที่จะปรากฏรายละเอียดต่างๆ เช่นการลงทะเบียน การตั้งชื่อ จนไปถึงการสร้างรูปลักษณ์ของตัวละคร

พอเสร็จขั้นตอนทุกอย่าง เธอก็ถูกส่งมายังเมืองเริ่มต้นเธอจึงรีบวิ่งไปยังที่ที่นัดไว้กับคาสึยะทันที

เมื่อไปยังร้านเธอก็ซื้ออาวุธเป็นดาบยาวสองมือที่เธอมักจะใช้เป็นประจำ ก่อนที่จะรอให้คิริโตะมาที่นี่ซึ่งรอไม่นานเขาก็เข้ามาพร้อมกับชายคนหนึ่งที่ชื่อว่าไคลน์อย่างที่เธอรู้

"นี่ๆคิริโตะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครน่ะมองมาที่พวกเราตั้งนานเเล้วนะ " ไคลน์สะกิดคิริโตะเบาๆก่อนที่จะผงกหัวไปยังชายที่ยืนอยู่ที่มุมร้าน

"อ๋อ ฉันลืมแนะนำไปเลย" คิริโตะเอ่ยก่อนที่จะลากไคลน์มาแนะนำตัวกับชายที่อยู่มุมร้าน

"ซายะ นี่ไคลน์เขาขอให้ฉันช่วยสอนเรื่องพื้นฐานในเกมส์ให้ ส่วนไคลน์นี่ซายะเพื่อนฉันเอง"

"ยินดีที่ได้รู้จัก ว่าเเต่ซื้ออาวุธกันเรียบร้อยเเล้วใช่มั้ย?" ซายะเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ครับ" ไคลน์เอ่ย

"งั้นก็ไปกันเถอะ" ชายหนุ่มเอ่ยก่อนที่จะเดินนำพวกเพื่อนๆไปยังฟิลด์ทุ่งหญ้า

เมื่อมาถึงทุ่งหญ้าคิริโตะก็สอนการโจมตีเล็กน้อยให้แก่ไคลน์ก่อนที่จะปล่อยให้เขาจัดการกับหมูป่าในขณะนั้นซายะจึงเช็คปุ่มล็อกเอาท์ว่าได้หายไปหรือยัง ซึ่งก็ได้หายไปแล้วตามเนื้อเรื่อง

แต่ถึงอย่างนั้นซายะก็ยังไม่ได้บอกทั้งสองคนและหันไปอัพเลเวลด้วยการตีหมูป่าโดยมีเสียงประกอบเป็นเสียงเจ็บปวดของไคลน์

ย๊าก....เหวอ!

ไคลน์ที่พุ่งเข้าใส่หมูป่า โจมตีมันอย่างสะเปะสะปะและไม่โดนตัวเลยเเม้เเต่น้อย ทำให้หมูป่าพุ่งชนเข้าที่ลูกชายอย่างรุนเเรง

"โอ้ย! ลูกชายฉัน! เจ็บชะมัดเลย..."

"นายนี่เว่อร์เป็นบ้า ยังไงก็ไม่รู้สึกเจ็บอยู่เเล้วไม่ใช่รึไง"

"เออ...จริงด้วยเเฮะ"

"เอิ่ม จำที่ฉันบอกได้มั้ยสิ่งสำคัญคือครั้งเเรกของการเคลื่อนไหวน่ะ"

"การเคลื่อนไหว..." ไคลน์พูดกับตนเองเบาๆ

"นายลองมองที่ซายะ" ชายผมดำเอ่ยพลางผงกหัวไปยังซายะที่กำลังจัดการหมูป่าอยู่อีกมุมหนึ่งของทุ่งหญ้า

ไคลน์มองไปยังชายหนุ่มที่กำลังขยับร่างกายด้วยความคล่องเเคล่วและจัดการหมูป่าด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะเริ่มเข้าใจความหมายที่คิริโตะบอก

ฟู่

เขาหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะตั้งท่าโจมตีหมูป่า เมื่อคิริโตะเห็นว่าชายที่ส่วมผ้าคาดหัวสีแดงสามารถใช้สกิลได้เเล้วจึงถีบหมูป่าที่สกัดไว้ไปทางเขา

ทันใดนั้นเขาก็พุ่งตัวออกมา และสามารถจัดการมันได้ในที่สุด

"สำเร็จแล้ว!" เขาตะโกนด้วยความดีใจที่ตนสามารถจัดการมอนสเตอร์ด้วยตัวของตนเองได้ ก่อนที่จะหันมาตบมือกับคิริโตะ

"หึหึ ยินดีด้วย...แต่เจ้านี่มันก็พอๆกับสไลม์ในเกมส์อื่นนั่นเเหละ"

"เอ๋ จริงดิ! ฉันนึกว่าระดับบอสกลางเสียอีก"

"จะไปใช่ยังไงล่ะ" คิริโตะหัวเราะเบาๆก่อนที่จะเก็บดาบเข้าฝักดังเดิมในขณะที่ไคลน์เเยกตัวไปฝึกเดี่ยว

พวกเขาอัพเลเวลของตนจนกระทั่ง 5 นาฬิกาจึงกลับมารวมกันที่ด้านหน้าของทุ่งหญ้า

"เอาล่ะ...อืม จะว่ายังไงดีล่ะอยากจะล่าต่ออีกสักนิดมั้ย?"

"ฉันยังไงก็ได้" ซายะเอ่ยก่อนที่จะหันไปหาคำตอบจากไคลน์

"เเน่นอน! ก็อยากจะพูดแบบนั้นอยู่หรอกนะ...แต่ว่าคงต้องไปกินข้าวก่อน ดันสั่งพิซซ่าให้มาส่งตอน 5โมงครึ่งซะด้วย" ไคลน์เอ่ยพลางกุมท้องเหมือนหิวเต็มประดา

"เตรียมตัวพร้อมเชียวนะ" คิริโตะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอือมๆ

"อ๊ะจริงด้วย! หลังจากนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนในเกมส์อื่นแหนะ พวกนายอยากจะไปเพิ่มเพื่อนกับพวกนั้นมั้ย?"

"อ เอ่อ" คิริโตะเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ขอบคุณนะ แต่คงจะไม่ล่ะ" ซายะเอ่ยตัดบทพี่ชายของตนเพราะรู้ว่าเขาลำบากใจแค่ไหน ซึ่งคิริโตะก็แอบส่งสายตาขอบคุณมาให้เล็กน้อย

"อืม! ไม่ได้จะบังคับอะไรหรอกนะ เอาไว้วันหลังค่อยพามารู้จักก็ได้"

"ขอโทษนะเเล้วก็ขอบคุณด้วย"

"อะไรกัน! ฉันเองต้องเป็นฝ่ายขอบคุณพวกนายตั้งหากที่สอนอะไรหลายๆอย่างให้...ถ้างั้นฉันไปแล้วนะ หลังจากนี้ก็ฝากตัวด้วยล่ะทั้งสองคน"

"เช่นกัน ถ้ามีปัญหาอะไรก็ติดต่อมาได้นะทั้งฉันแล้วก็คิริโตะเลย" ซายะเอ่ย

"โอ้ส! ขอพึ่งหน่อยละกันนะ" เขาเอ่ยพลางโบกมือเป็นเชิงรับทราบ ก่อนที่จะหันไปล็อกเอาท์

อ้าว!

หลังจากที่แยกกันไม่นาน พวกเธอก็ได้ยินเสียงตกใจของไคลน์จึงรีบเข้ามาดู

"นี่...ทำไมถึงไม่มีปุ่มล็อกเอาท์ล่ะ"

"...ไม่มีจริงๆด้วยคิริโตะ" ซายะเอ่ยซ้ำเพื่อเรียกให้อีกฝ่ายรู้ตัว

"จะเป็นเเบบนั้นได้ไงกัน....จริงด้วยแฮะ"เขาเอ่ยก่อนที่จะเปิดเมนูเพื่อเช็คดูและสังเกตว่ามันเป็นเรื่องจริง

"ฮือ ทำยังไงดีนี่มันจะ 5 โมงครึ่งเเล้วนะ!" ไคลน์ส่งเสียงร้องโหยหวน

"ลองติดต่อ GM ดูสิ บางทีอีกฝ่ายอาจจะเตะนายออกจากระบบก็ได้"

"ติดต่อเเล้ว แต่ก็ยังไม่ติดต่อมาเลย"

"บางทีอาจจะเป็นบัคก็ได้ ทางเบื้องบนเองก็คงจะยุ่งๆอยู่เหมือนกันแหละ" เธอเอ่ยปลอบใจไคลน์ทั้งๆที่รู้ความจริงอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"อื้อ นั่นสินะ" ไคลน์ที่ดูใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยเอ่ย

"นายน่ะดูชิวจังนะ ทั้งๆที่สั่งพิซซ่าไปแล้ว" สิ่งที่คิริโตะเอ่ยขัดอารมณ์ที่กำลังจะดีของเขาอย่างรุนแรง ซึ่งทำให้ไคลน์เเสดงท่าทางแปลกๆออกมาอย่างการพยายามจะดึงเนิร์ฟเกียร์ออกจากหัวและได้รับสายตาแบบ'จะไปแกล้งเขาทำไมเนี่ยคิริโตะ'จากเพื่อนของตน

"จริงด้วย! ไม่มีวิธีอื่นเลยรึไงนะ...จะกลับเเล้ว! ล็อกเอาท์!"

"หยุดเถอะน่า มันไม่ได้ผลหรอก" ซายะเอ่ย

"ใช่ เพราะตอนนี้ในชีวิตจริงพวกเราขยับตัวไม่ได้ ดังนั้นทางเดียวที่จะออกไปได้คือ รอให้ระบบแก้บัคได้หรือคนจากอีกฝั่งถอดเครื่องออกจากหัว"

"แต่ฉันดันอยู่คนเดียวนี่สิ...แล้วพวกนายล่ะ"

"อะแฮ่ม ฉันอยู่กับแม่เเล้วก็น้องสาวน่ะ" คิริโตะเอ่ยในขณะที่เหงื่อเริ่มจะเเตกพลั่กแล้ว

"น น้องสาวของคิริโตะเนี่ยอายุเท่าไหร่เหรอ! " ไคลน์ที่ได้ยินดังนั้นจึงทำตาลุกวาวและชะโงกหน้าเข้าไปใกล้คิริโตะจนจะจูบกันอยู่เเล้ว ก่อนที่จะโดนคิริโตะดันออกไป

"ย ยัยนั่นอยู่ชมรมกีฬาแล้วก็เกลียดเกมส์มากด้วยเพราะงั้นไม่มีจุดเชื่อมโยงระหว่างพวกเราหรอกนะ!"

"เห...แล้วซายะล่ะ" เมื่อไคลน์ได้ฟังดังนั้นก็บู่หน้าเล็กน้อยก่อนที่จะหันมาถามเธอ

"ย อยู่กับดนเดียวน่ะ" และโชคดีที่อีกฝ่ายพอได้ยินคำว่าอยู่คนเดียวก็ละความสนใจไปทันที

"แต่ไม่คิดว่ามันแปลกๆมั่งเหรอ" ท่ามกลางความเงียบคิริโตะก็เอ่ยขึ้นมา

"นั่นสินะครับ ถ้าเป็นบัคธรรมดาแค่เตะผู้เล่นให้ออกไปทั้งหมดก่อนก็ได้แท้ๆ" ซายะสมทบ

"พวกนายหมายความว่ายังไงกันเนี่ย" สิ่งที่ไคลน์เอ่ย ทำให้ซายะกับคิริโตะมองหน้ากันอย่างเอือมระอาก่อนที่จะเริ่มอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง

แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงที่เหมือนระฆังดังก้องขึ้นมา

และหลังจากนั้น

พวกเราก็ถูกเทเลพอร์ตไปยังลานกลางเมือง

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จบตอนที่1

พวกเราที่ถูกบังคับเทเลพอร์ตมายังลานกลางเมืองซึ่งเป็นจุดสตาร์ทของเกมนั้นเมื่อมาถึงก็พบว่ามีผู้เล่นหลายพันคนกำลังยืนอยู่ที่นี่เช่นกันและค่อนข้างจะไม่พอใจเป็นอย่างมากมีเสียงโหวกเหวกโวยวายเป็นระยะ

จนกระทั่ง

"อ๊ะ! ดูข้างบนสิ!" อยู่ๆก็มีเสียงใครบางคนดังขึ้นมา ทำให้เพลย์เยอร์ทุกคนหันไปมองตามที่บอก ซึ่งบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยคำว่า warning นั้นก็ปรากฏร่างในชุดผ้าคลุมสีแดงขึ้น

'เพลย์เยอร์ทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่โลกของฉัน'

'ชื่อของฉันคือคายาบะ อากิฮิโกะ เป็นมนุษย์คนเดียวที่สามารถควบคุมโลกใบนี้ได้'

'คงจะรู้เเล้วว่าปุ่มล็อกเอาท์ได้หายไปจากเมนเมนู แต่ว่านี่ไม่ใช่บัคแต่อย่างใด'

'ขอย้ำว่านี่ไม่ใช่บัค แต่เป็นจุดมุ่งหมายดั้งเดิมของ Sword Art Online'

'เพลย์เยอร์ไม่สามารถล็อกเอาท์ออกไปได้ เช่นเดียวกันคนภายนอกก็ไม่สามารถถอดเครื่องได้ และถ้าหากมีการละเมิดกฎนี้ คลื่นไมโครเวฟที่ติดตั้งไว้ที่เนิร์ฟเกียร์จะถูกส่งเข้าไปทำลายสมองของทุกท่านและจบชีวิตลง'

เมื่อเขาเอ่ยจบมีเพลย์เยอร์หลายคนที่ไม่เชื่อเเละคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นจึงพยายามจะออกไปจากลานกว้างนี้ แต่ก็ไม่สามารถออกไปได้เพราะเมื่อพยายามจะออกไปก็มีกำแพงใสๆกั้นเอาไว้

'เป็นที่น่าเสียดายที่ครอบครัวของเพลย์เยอร์บางคนละเมิดกฎและถอดเนิร์ฟเกียร์ออกโดยไม่ยั้งคิด ผลคือทำให้เพลย์เยอร์ 213 คนหายไปจากไอน์แครดและโลกแห่งความเป็นจริงชั่วนิรันดร์'

'อย่างที่ท่านเห็น โลกแห่งความจริงกำลังเป็นข่าวใหญ่รวมถึงรายงานข่าวการเสียชีวิตจะกล่าวว่าการดึงเนิร์ฟเกียร์ออกเป็นอันตรายต่อชีวิตก็ไม่ผิด'

ขณะที่เขากำลังเอ่ยประโยคนั้น ก็มีรูปภาพรายงานข่าวของโลกความเป็นจริงขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นการเสียชีวิตของผู้เล่น หรือภาพครอบครัวของผู้เสียชีวิต

'ดังนั้นจึงขอให้ทุกท่านเคลียร์เกมส์ได้อย่างสบายใจ และขอบอกเอาไว้อีกอย่างว่าระบบฟื้นคืนชีพไม่มีผลอีกต่อไป กล่าวคือทันทีที่ HP เหลือ 0 อวตารของทุกท่านจะหายไปและสมองก็จะถูกทำลาย'

'วิธีที่ทุกท่านจะออกไปได้มีเพียงทางเดียวคือเคลียร์เกมส์ให้ได้ก็พอหรือก็คือไปให้ถึงชั้นที่ 100และกำจัดเฟลอร์บอสให้ได้นั่นเอง'

'สุดท้ายนี้ฉันได้เตรียมของขวัญไว้ให้ทุกท่านเเล้ว สามารถเช็คได้ที่ช่องเก็บของของทุกท่าน'

ซึ่งหลังจากที่ซายะหยิบออกมาแล้ว ก็มีแสงมีฟ้าเเสบตาคลุมรอบตัวเหมือนกับที่เพลย์เยอร์คนอื่นๆเป็น ต่างแค่ว่าเธอไม่ได้ส่งเสียงร้องตกใจเลยแม้เต่น้อย

เกิดใหม่น่าตกใจกว่าอีกจ๊ะ!

เมื่อซายะลืมตาขึ้นอีกครั้ง เเสงสีฟ้าก็ได้หายไปแล้วพร้อมกับใบหน้าของคนรอบตัวที่ได้เปลี่ยนไป

"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคิริโตะ ซายะ" ไคลน์เอ่ยทักจากด้านหลัง

"นายเป็นใครน่ะ...ซายะ! ทำไมหน้านาย..."

คิริโตะถามคนที่ทักเขาก่อนที่จะไปหาเพื่อนของตน เขาพบว่าใบหน้าของซายะเปลี่ยนไปจากอวตารและกลับไปเป็นหน้าเดิมของตน

"!!!" เขาจึงลองมองที่กระจกของตนเอง ก่อนที่จะรู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาเองก็เปลี่ยนไปเช่นกันงั้นก็แปลว่า...

"นายคือไคลน์เหรอ!"

"นายคือคิริโตะเหรอ!" ทั้งสองคนเอ่ยพร้อมกัน

"แล้วทำไมซายะถึงเป็นผู้หญิงกันล่ะ!!"ทั้งสองคนเอ่ยพร้อมกัน

คิริโตะถามอย่างตกใจเมื่อเห็นเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมานานเป็นผู้หญิง ซึ่งคำพูดนั้นส่งผลให้ซายะรู้ตัวว่าเธอนั้นได้เปลี่ยนเป็นร่างจริงแล้ว

"ค คือว่าตอนเด็กฉันชอบแต่งชายนะ นายเลยเห็นแต่ตอนที่ฉันแต่งชายนะ แหะๆ"ซายะบอกความจริงกับคิริโตะทั้งหมด

เรื่องที่ซายะเล่าให้คิริโตะฟังทําให้คิริโตะจิตตกเลยทีเดียว

คนรอบข้างที่เห็นซายะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า "น่ารักสุดๆ" แต่ซายะไม่ได้สนใจรอบข้างเลยไม่ได้ยินที่คนอื่นพูด

"แต่ว่าทำไมถึง..." คิริโตะพึมพำเบาๆแต่ก็ไม่อาจพ้นหูผีของซายะได้

"แสกนยังไงล่ะคิริโตะ" ซายะเอาหน้าเข้าไปใกล้คิริโตะแล้วตอบ

คิริโตะเริ่มหน้าขึ้นสีเพราะความน่ารักของซายะ

"จ จริงสิ! เนิร์ฟเกียร์สามารถครอบคลุมทั้งหัวได้ดังนั้นจึงสามารถแสกนใบหน้าออกมาได้แต่ว่าเรื่องส่วนสูงล่ะ...."

"ตอนที่ใช้เนิร์ฟเกียร์ครั้งแรก มันมีให้ทำไอนั่นไม่ใช่เหรอไอที่ให้จับส่วนต่างๆของร่างกายน่ะ" ไคลน์เอ่ยพลางจับตัวไปด้วย

"อย่างนี่เองสินะ"

"ต แต่ว่าทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!"ไคลน์เอ่ยอย่างหัวเสียและดูหมือนว่าร่างในผ้าคลุมจะรับรู้ถึงคำพูดนั้น เขาจึงเอ่ยออกมาว่า

'ตอนนี้ทุกท่านคงกำลังคิดสินะว่าทำไม...ทำไมผู้พัฒนาเนิร์ฟเกียร์กับ Sword Art Onlineถึงได้ทำเเบบนี้'

'บัดนี้เป้าหมายของฉันได้บรรลุเเล้ว ซึ่งก็คือการแทรกแซงโลก'

'และขอจบการอธิบายเบื้องต้นของ Sword Art Online แต่เพียงเท่านี้'

'ขอให้ทุกคนโชคดี'

ทันทีที่เขาเอ่ยจบ ร่างนั้นก็หายไปและท้องฟ้าก็กลับมาเป็นเช่นเดิมทิ้งให้เพลย์เยอร์ทุกคนงุนงงกับการหายไปก่อนที่จะเริ่มโวยวายกัน

แต่ในขณะนั้นเองซายะและคิริโตะจึงฉวยโอกาสจับมือไคลน์ให้ออกมาด้านนอกลานกว้าง เมื่อเห็นว่ากำเเพงใสที่กั้นไว้ได้หายไปแล้ว

"ฟังให้ดีนะ พวกฉันจะไปที่หมูบ้านต่อไปนายเองก็มาด้วยกันสิ" คิริโตะเอ่ย

"อ เอ๊ะ"

"ถ้าเรื่องที่หมอนั่นพูดเป็นความจริง สิ่งเดียวที่พวกเราต้องทำคือเเข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น"คิริโตะพยายามอธิบายให้ไคลน์ฟัง

ในขณะที่ซายะรู้อยู่เเล้วว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไงและซายะไม่ต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงมันจึงไม่ได้พยายามที่จะโน้มน้าวไคลน์

"เงินกับค่าประสบการณ์ใน MMORPG น่ะมีจำกัด ที่เมืองเริ่มต้นน่ะอีกสักพักคงโดนล่าจนหมดเเน่ เพื่อจะได้ไม่ต้องแย่งกันดังนั้นการไปอีกหมู่บ้านจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด พวกฉันรู้เส้นทางและจุดที่อันตรายทั้งหมดแล้ว ถึงเป็นเลเวล 1 ก็ผ่านได้อย่างสบายเลยทีเดียว"

"แต่ว่านะ...ฉันกับเพื่อนต่อเเถวกันทั้งคืนเพื่อพยายามซื้อเกมส์นี้มา พวกนั้นต้องอยู่ที่ลานกลางแน่ๆดังนั้นฉันทิ้งพวกเขาไม่ได้หรอก"

"..."

"โทษที คงจะรบกวนพวกนายไปมากกว่านี้ไม่ได้เเล้วล่ะนะ...ฉันเองในเกมส์ก่อนหน้าก็เป็นหัวหน้ากิลด์เชียวนะ! เดี๋ยวก็คงจะใช้เทคนิคที่นายสอนมาใช้ประโยชน์ได้เองแหละ!"

"...งั้นเหรอ งั้นก็โชคดีนะ" คิริโตะหันหลังให้กับเขาก่อนที่จะเดินออกมาถึงแม้ว่าไคลน์จะไม่เห็นเเต่เธอเห็นเต็มตาเลยล่ะ

ความเจ็บปวดของคิริโตะน่ะ

"คิริโตะ!"

"หืม?" คิริโตะหันกลับมาพร้อมกับปกปิดความรู้สึกไว้

"นายเองก็น่ารักนะเนี่ยสเป็คเลย แล้วก็ซายะหลังจากนี้ถ้าเจอกันอีกเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเอง" ไคลน์เอ่ยเเซวคิริโตะเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปบอกกับซายะ

"หึ หน้านักรบเถื่อนเเบบนี้เองก็เหมาะกับนายกว่าเป็นสิบเท่าเลยล่ะนะแล้วก็ฉันไม่อนุญาตให้นายพาซายะไปไหนทั้งนั้นละเฟ้ย!" ทันทีที่คิริโตะเอ่ยจบก็รีบวิ่งออกไปทันที

ซายะที่วิ่งตามไปและหยุดชะงักเมื่อพี่หันมามองจุดที่ไคลน์เคยยืนอยู่ คิริโตะสบถออกมาเบาๆก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปอย่างไม่ลดละจนเธออดเป็นห่วงไม่ได้

คงเพราะถ้าไคลน์ที่เป็นเพื่อนของคิริโตะตาย คิริโตะคงต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ

"คิริโตะ หยุดเถอะ" ซายะเอ่ยเมื่อคิริโตะวิ่งนำเธอพร้อมกับกำจัดมอนสเตอร์ทุกตัวที่ขวางหน้าออกไปจนเธอไม่ต้องทำอะไรเลย

"..." แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ฟังเธออยู่ดี

"คิริโตะ! พอได้แล้ว!" เเละในที่สุด เขาก็หยุดวิ่งเสียทีพร้อมกับหันมามองเธอ

"ฉันรู้นะว่านายรู้สึกยังไงแต่ว่าถ้านายยังดึงดันที่จะวิ่งแบบบ้าดีเดือดแบบนี้มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะคะ!" ซายะตะโกนใส่หน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนของตนก่อนที่จะร้องไห้ออกมา

ถึงเธอจะรู้อยู่เเล้วว่าจะเกิดเหตุการณ์เเบบนี้ขึ้นเเต่พอมาได้เห็นของจริงเเล้วมันอดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

"อื้อ ฉันขอโทษนะซายะ" คิริโตะเมื่อฟังคำพูดของซายะก็มีสติขึ้นมาและยกมือปลอบซายะให้หายร้องไห้

"ฮึก! ถ ถ้านายทำอย่างนั้นอีกไม่ต้องมาคุยกับฉันเลยน่ะ!"ซายะพูดขึ้นอย่างคาดโทษก่อนที่จะเช็ดน้ำตาที่ไหลอออกมาให้หมด

"อื้อ ฉันสัญญา"คิริโตะเริ่มหน้าขึ้นสีเพราะตอนที่ซายะร้องให้นั้นมันน่ารักมากเลย

'ฉันหวังว่าจะได้อยู่กับเธอตลอดไปน่ะ"คิริโตะเอ่ยพร้อมกับหน้าขึ้นสี

"สัญญาแล้วนะ! ถ้าไม่ทำตามห้ามคุยกับฉัน10ปีน่ะ!"

หลังจากนั้นพวกเธอจึงรีบเดินทางต่อ ต่างกันเเค่ครั้งนี้ไม่ได้มีเเค่คิริโตะที่วิ่งนำหน้าคนเดียวแต่เป็นสองคนและช่วยกำจัดมอนสเตอร์ที่ขวางทางอยู่ด้วยกันทำให้ประหยัดแรงและเวลาไปได้มาก

และในที่สุดพวกเราก็มาถึงเมืองต่อไปเสียที

"คิริโตะนายเลือกที่พักได้รึยัง"ซายะเอ่ย

"อืม เลือกได้แล้วล่ะแต่มันมีห้องเดียวนี่สิ"คิริโตะเอ่ยพร้อมทําสีหน้าเจ้าเลห์แต่หารู้ไม่ว่าซายะเป็นคนใสซื่อตั้งแต่เด็ก

"โอเค งั้นเอาห้องนี่แหละ"ซายะเอ่ย

เช้าวันต่อมา(คิริโตะไม่ได้ทําอะไรซายะทั้งนั้นจงหยุดความคิดชั่วร้ายนั้นซะ//ไรท์)

นับจากวันเริ่มเกมส์ตอนนี้ก็ผ่านมาเดือนนึงแล้ว คนก็ตายไปเกือบจะ 2,000 คนแล้วแต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีใครสามารถเคลียร์ชั้นแรกได้เลย

และวันนี้ก็คือวันที่พวกเราจะประชุมเรื่องการจัดการบอสชั้นที่ 1

พวกเราสองคนเดินออกมาจากที่พักก่อนที่จะเดินไปยังสถานที่ที่นัดประชุมไว้ และพวกเราก็ตัดสินใจนั่งที่ชั้นบนของที่นั่งเพื่อที่จะได้เห็นรอบๆได้สะดวกและทุกคนก็ได้จ้องมองมาที่ฉัน

"เอาละครับบบ จะขอเริ่มประชุมเเล้วนะครับบบ" ชายผมสีฟ้าตะโกนขึ้นมา

"ผมชื่อเดียเบลล์ ส่วนอาชีพ...ถ้าตามความรู้สึก คือ อัศวินครับ!"ชายคนนั้นเอ่ยอย่างติดตลกเล็กน้อย แต่ก็สามารถเรียกเสียงหัวเราะจากเพลย์เยอร์หลายๆคนได้

ใบหน้าที่ดูขี้เล่นในตอนเเรกนั้นเปลี่ยนไปจริงจังก่อนที่จะเอ่ยออกมา

"ในตอนนี้ปาร์ตี้ของผมพบห้องบอสเเล้ว และเราจะกำจัดบอสของชั้นนี้เพื่อขึ้นไปยังชั้นต่อไป สักวันพวกเราก็จะเคลียร์ไปจนถึงชั้นที่ 100 ได้"

"และนั้นคือหน้าที่ของพวกเรา! ใช่มั้ยล่ะทุกคน!" สิ่งที่เขาเอ่ยขึ้นมาสามารถปลุกใจและเรียกเสียงตบมือจากเพลย์เยอร์ทุกคนได้ไม่น้อย

นับได้ว่าเขาเป็นคนที่มีความเป็นผู้นำอย่างแท้จริง

และเธอคิดว่าบางทีถ้าเขาไม่ตายก่อน อาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรไปในทางที่ดีขึ้นก็เป็นได้ดังนั้น...

ภารกิจเเรก : ช่วยคุณเดียเบลล์!

เธอหมายมั่นในใจว่าจะทำแบบนั้น ก่อนที่จะหันไปฟังที่เขาพูดต่อ

"งั้นก่อนอื่น....ขอให้ทุกคนจับปาร์ตี้ราวๆ 6 คนกันก่อนเลย" เขาเอ่ย ซึ่งพอเขาพูดจบทุกคนก็จับปาร์ตี้กันเกือบจะหมดเเล้ว เหลือเเค่พวกเธอกับอาสึนะที่อยู่ในชุดผ้าคลุมเท่านั้น

"คิริโตะ เราไปชวนเขากันดีมั้ย" ซายะกระซิบกับคิริโตะเบาๆและคิริโตะก็หน้าขึ้นสีเช่นเคย

"อ อื้อ นั่นสินะ...เธอเองก็โดนเเยกอย่างนั้นเหรอ" เขาเขยิบเข้าไปใกล้ๆเธอ ก่อนที่จะเอ่ยถาม

"ไม่ได้โดนแยก แต่ทุกคนดูเหมือนจะเป็นพวกเดียวกันต่างหากก็เลยเกรงใจก็เท่านั้น"

"โซโล่เพลย์เยอร์งั้นเหรอ?...งั้นมาร่วมปาร์ตี้กับพวกฉันมั้ย?"

"...." อาสึนะแอบมองพวกเราจากใต้ผ้าคลุมอย่างไม่แน่ใจเล็กน้อย

"มาร่วมปาร์ตี้กันเถอะ! ยังไงคนเดียวก็จัดการบอสไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ สามหัวดีกว่าหัวเดียวนะ!"

เธอเอ่ยสนับสนุนพร้อมกับพยายามทำท่าทางน่ารักให้มากสุดๆ

และเหตุนั้นทําให้ทั้งสองคนอยากเก็บซายะไว้คนเดียวไม่อยากให้คนอื่นแย่งไป

"นั่นสินะ ยังไงโอกาสก็มีมากขึ้นใช่มั้ยล่ะ"

"...." อาสึนะเงียบไปสักพักก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงตกลงหลังจากนั้นคิริโตะจึงกดชวนให้เข้าปาร์ตี้

"เอาล่ะทุกคนคงจับปาร์ตี้กันหมดแล้วสินะ งั้นก็..." เดียเบลล์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนดูจะจับปาร์ตี้กันได้ครบทุกคนแล้ว ก่อนที่จะโดนแทรกด้วยเสียงของชายคนหนึ่ง

"รอเดี๋ยวก่อน!"

และจู่ๆชายคนนั้นก็กระโดดมาจากชั้นบนสุดของที่นั่งมายังชั้นล่างสุดที่เดียเบลล์ยืนอยู่

ฉันคือคิบะโอ ก่อนที่จะสู้กับบอสฉันมีอย่างนึงที่อยากจะพูด! ในที่นี้น่ะอาจจะมีคนที่ต้องขอโทษเพลย์เยอร์ที่ตายไปกว่า 2,000 คนอยู่นะ" เขาเอ่ยออกมาก่อนที่จะชี้นิ้วไปมั่วๆ

ซึ่งคำพูดนั้นทำให้คิริโตะรู้สึกผิดเป็นอย่างมา

"...คิริโตะไม่เป็นไรน่ะนายยังมีฉันอยู่น่ะ"เธอเอ่ยพลางลูบหัวคิริโตะให้กำลังพี่ชายของตนเบาๆและทำให้คิริโตะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยและก็ทําให้คิริโตะหน้าขึ้นสีอีกเช่นเคย

'นี่แหละเหตุผลว่าทําไมฉันชอบเธอ'คิริโตะเอ่ยในใจ

"ขอบคุณนะซายะ"

"คุณคิบะโอ คนที่คุณพูดถึงคือ...คนที่เคยเป็นเบต้าเทสเตอร์?"

"มันเเน่อยู่เเล้ว! เจ้าพวกเบต้าน่ะ...ตั้งแต่ที่เกมส์นี้เริ่มขึ้นพวกมันก็ทิ้งบีกินเนอร์และหายหัวไปรวมทั้งเอาจุดล่าเเละเควสง่ายๆไปด้วย! นอกจากนั้นก็ไม่สนใจอะไรเลย!"

"ในที่นี้น่ะจะต้องมีอยู่เเน่! จะต้องลากคอพวกมันมาขอโทษและให้ส่งไอเท็มเเละเงินมาให้หมดล่ะนะ! ในฐานะคนที่ร่วมปาร์ตี้เดียวกัน ยอมรับไม่ได้เด็ดขาด!"

ถึงเธอจะดูในอนิเมะมาเเล้ว แต่พอมาเจอฉากนี้กลับรู้สึกไม่ชอบใจเป็นอย่างมากจนอยากจะตอกหน้ามันเลยทีเดียว!

และจากที่เธอเป็นฝ่ายปลอบคิริโตะ ก็กลายเป็นว่าเขาต้องมาทำให้เธอหัวเย็นลงก่อนที่จะเดินลงไปอัดหน้าเจ้าคิบะโอเสียได้

"ขอพูดหน่อยได้มั้ย..." เขายืนขึ้นจากที่นั่งก่อนที่จะเดินไปยืนด้านหน้าของคิบะโอ และเอ่ยต่อว่า

"คุณคิบะโอ สิ่งที่คุณอยากจะสื่อคือการที่พวกเบเต้าเทสเตอร์ไม่มาดูเเลทำให้เพลย์เยอร์จำนวนมากต้องตายสินะ เพื่อเป็นการรับผิดชอบจะต้องขอโทษและชดใช้สินะ"

"ช ใช่สิ!"

"ไกด์บุ๊คเล่มนี้นายก็ได้สินะ ยังไงมันก็เป็นของแจกฟรีในร้านค้าอยู่เเล้วนี่" เอกิลเอ่ยก่อนที่จะหยิบสมุดสีน้ำตาลเล่มเล็กๆออกมา

"ก ก็ได้อยู่นะ! แล้วมันทำไมเล่า!"

"ไกด์บุ๊คเล่มนี้ถูกจัดทำโดยเหล่าเบต้าเทสเตอร์ยังไงล่ะ" หลังจากที่เขาพูดจบก็อธิบายเรื่องต่างๆให้ฟังและบอกให้สนใจในการหารือเรื่องการล่าบอสเสียดีกว่า

ซึ่งการที่เขาพูดอย่างนั้นทำให้เจ้าคิบะโอทำหน้าหง่อยๆ (แต่เธอไม่สงสารหรอกนะ สมน้ำหน้า!) และกลับไปนั่งที่ตามเดิม

เมื่อเดียเบลล์เห็นว่าสถานการณ์สงบลงเขาจึงเริ่มอธิบายเกี่ยวกับการล่าบอสในครั้งนี้ และเมื่ออธิบายเสร็จพวกเขาก็นัดพวกเราที่นี่ตอน 10 โมงเช้าเพื่อไปล่าบอสกัน

ก่อนที่จะเเยกย้ายกันไปในที่สุด

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จบตอนที่2

"...ไม่อยากเสียเพื่อนร่วมปาร์ตี้ไปแฮะ เอาเป็นว่าอย่าตายก็เเล้วกัน"

ผัวะ!

"หยาบคาย!" ซายะตีคิริโตะที่พูดออกมาแบบนั้น

"โอ๊ย! เจ็บนะซายะ!"

"สมน้ำหน้า! ใครใช้ให้นายพูดเเบบนั้นล่ะ!" เธอเอ่ยก่อนที่จะพองแก้มขึ้นซึ่งสายตาคนอื่นเธอดูเหมือนลูกเเมวน้อยเท่านั้น

"อ่าา~ น่ารักจังเลยยย"ผู้คนรอบข้างที่มองซายะ

"ฮะ ฮะ ฮะ" จู่ๆอาสึนะก็หัวเราะขึ้นมาท่ามกลางการเถียงของพวกเราสองคน

"ดูเหมือนว่าจะดีขึ้นแล้วนะ" เธอกระซิบให้ได้ยินเพียงคิริโตะ

"นั้นสินะ..."

ถ้าจะให้ย้อนไปละก็...เมื่อช่วงเย็นหลังจากแยกย้ายกันไป คนในปาร์ตี้ล่าบอสก็จัดงานเลี้ยงขึ้นแต่ยังไงเธอกับพี่ก็ไม่เข้าร่วมจึงปฏิเสธไป และกินขนมปังกับครีมที่ได้จากเควสในเเต่ละวัน

"อ๊ะ! จริงด้วย!" เธอที่กินขนมปังอยู่นึกได้ว่าฉากนี้คิริโตะที่ต้องไปหาอาสึนะดันมาอยู่กับเธอซะได้ และถ้าเธอจะบอกให้เขาไปหามันก็คงจะเเปลกๆเป็นแน่

งั้นเราไปแทนเองละกัน!

"เดี๋ยวฉันมานะ!"

"ด เดี๋ยวซายะ! จะไปไหนน่ะ!" คิริโตะมองตามน้องของตนที่อยู่ๆก็ยืนขึ้นเเละวิ่งออกไปซะอย่างนั้น ก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆเเละแอบวิ่งตามไป

ไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นห่วงหรอกนะ!

เขาวิ่งตามซายะมาที่มุมมืดมุมหนึ่งจนกระทั่งอีกฝ่ายหยุดวิ่งและยืนอยู่ตรงหน้าคนคนหนึ่งที่กำลังนั่งกินขนมปังอยู่

นั่นมัน...คนที่ร่วมปาร์ตี้กับเรานี่นา

"เอ๊ะ"เธอหันมามองอย่างตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้าเป็นเชิงตกลง

"เจ้าขนมปังนั่นน่ะ...ลองกินกับเจ้านี่ดูมั้ย? มันอร่อยมากเลยน้า~"เธอเอ่ยพลางหยิบขวดครีมออกมา

"..." อีกฝ่ายมีท่าทีลังเลเล็กน้อยเเต่ก็หยิบมากินแต่โดยดีคงเพราะเห็นอีกฝ่ายเป็นเด็กผู้หญิงเหมือนตนด้วยแล้ว

"เห็นมั้ย~ อร่อยใช่มั้ยล่ะ~" เธอเอ่ยเมื่อเห็นอีกฝ่ายกินขนมปังหมดแทบจะทันที

"อื้อ"

ดูเหมือนว่าอาสึนะจะเริ่มเปิดใจกับเธอเเล้วสินะ

"เจ้านี่รับเควสได้วันละครั้งน่ะที่หลังหมู่บ้าน 'เควสชื่อการโต้กลับของเเม่วัว'...ถ้าอยากได้เดี๋ยวฉันจะบอกทริกซ์ให้เอามั้ย?"

"...ฉันไม่ได้มาเมืองนี้เพื่อที่จะได้กินของอร่อยๆหรอกนะ"

"...?"

"ฉันน่ะมา...เพื่อที่จะให้ฉันยังเป็นตัวฉัน ถ้าจะให้นั่งอยู่ในบ้านพักในเมืองเฉยๆจนตายน่ะฉันขอเป็นตัวของตัวเองจนวินาทีสุดท้ายจะดีกว่า ถึงเเม้ว่าจะต้องตายให้กับสัตว์ประหลาดก็ตาม..."มือทั้งสองของอาสึนะกำแน่นในขณะที่เธอเอ่ย

"..." เธอที่เห็นดังนั้นจึงขยับเข้าไปให้ใกล้ร่างบางให้มากกว่าเดิมก่อนที่จะกุมมือบางเอาไว้

"กับโลกนี้น่ะ...ไม่อยากจะแพ้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม"

ทันใดนั้น คิริโตะก็ออกมาจากมุมมืดที่แอบซ่อนอยู่ก่อนที่จะพูดประโยคที่ทำให้ผู้เป็นเพื่อนอยากจะเอาเท้าก่ายหน้าคิริโตะของตนเป็นอย่างมาก

จบการย้อนความ

"ดีจังเลยนะ...ที่มีคนร่วมสู้อยู่ข้างๆกันน่ะ" อาสึนะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

"ไม่เห็นจะดีเลย! คิริโตะน่ะชอบทำตัวบ้าๆตลอด! ฉันน่ะขออยู่กับเธอจะดีกว่า!"เธอเอ่ยก่อนที่จะหันไปแลบลิ้นใส่คิริโตะของตน

"หนอย ซายะ!"

"แบร่ๆ"

เเละมันก็กลายเป็นสงครามไล่จับระหว่างซายะกับคิริโตะโดยมีอาสึนะซึ่งนั่งหัวเราะอยู่เป็นคนกลาง ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความสุขนั้นในท้ายที่สุดเธอก่อนโดนคิริโตะจับได้และยีหัวเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนที่พวกเราทั้งสามคนจะเเยกกันไปพักผ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น

พวกเรามาร่วมตัวกันที่ลานเดิมกับเมื่อวานตอนสิบโมงเช้า เมื่อเดียเบลล์เห็นว่าครบทุกคนแล้วจึงเริ่มออกเดินทาง ซึ่งพวกเราที่มีสมาชิกทีมเพียงแค่สามคนจึงได้รับหน้าที่เป็นหน่วยซัพพอร์ต

"...กลุ่มสนับสนุนอย่างพวกเราได้รับหน้าที่ให้จัดการกับลูกน้องที่อยู่รอบบอสสินะ" คิริโตะสรุป

"ใช่เเล้วล่ะ" เธอกับอาสึนะพยักหน้า

"งั้นฉันจะสกัดลูกตุ้มเอาไว้เอง หลังจากนั้นพวกเธอค่อยสวิตช์ก็แล้วกันล่ะ"

"สวิตช์?" อาสึนะเอ่ยอย่างงงๆ

"เอ๋!!! อย่าบอกนะว่าเธอพึ่งจะเคยเข้าปาร์ตี้เป็นครั้งแรกน่ะ!" คิริโตะเอ่ยออกมาอย่างตกใจต่างกับเธอที่รู้ฉากนี้อยู่เเล้วจึงเข้าไปอธิบายให้ฟัง

"สวิตช์น่ะคือการสลับกันโจมตี ถ้าให้อธิบายให้เข้าใจง่ายๆล่ะก็พอเพื่อนร่วมปาร์ตี้สกัดมอนสเตอร์ให้เราก็เข้าไปจัดการต่อเลย จบปิ๊ง!"

"อื้อ อย่างนี้นี่เอง" อาสึนะพยักหน้าเบาๆ ถึงเเม้ว่าเธอจะดูกังวลใจก็ตาม

"สู้ๆนะ เธอทำได้อยู่เเล้ว!"มือข้างหนึ่งของเธอกุมมืออาสึนะไว้ ในขณะที่อีกข้างทำท่าชูกำปั้นขึ้นมา

"ห ให้ตายสิ" คิริโตะพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดพวกเราทั้งหมดก็มารวมตัวกันอยู่ที่หน้าห้องบอส

"ฟังให้ดีนะทุกๆคน! สิ่งที่ฉันจะพูดมีอย่างเดียว! มาชนะกันเถอะ!" เดียเบลล์ตะโกนปลุกใจทุกคนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหันหลังไปเปิดประตูห้องบอส

เมื่อทุกคนเดินเข้ามาครบทุกคนทันใดนั้นประตูห้องก็ปิดลงเป็นสัญญาณว่าจะไม่มีใครออกไปได้นอกเสียจากสมาชิกปาร์ตี้นี้ทุกคนจะตายหรือบอสได้ตายลง

ทุกๆคนมองไปด้านหน้าที่ปรากฏร่างของบอสประจำชั้น 1 ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ขนาดใหญ่ก่อนที่มันจะยืนขึ้นเเละกระโดดออกมาพร้อมชักอาวุธออกมา เป็นสัญญาณว่าการล่าบอสครั้งนี้ได้เริ่มขึ้นเเล้ว

"โจมตีได้!" เดียเบลล์ตะโกนสั่งการให้ทุกคนทำตามหน้าที่ของตนที่วางแผนไว้พวกเราทั้งสามคนจึงวิ่งเข้าไปจัดการลูกน้องที่อยู่รอบๆ

พวกเราที่จัดการมอนสเตอร์ได้สักพัก อยู่ๆก็ได้ยินเสียงคำรามของบอสขึ้นมาก่อนที่จะพบว่ามันเหลือเลือดเพียงเล็กน้อยเท่านั้นและมันก็เริ่มที่จะเปลี่ยนอาวุธเเล้ว

"ทุกคน! ฉันจัดการเอง!" เดียเบลล์เอ่ยก่อนที่วิ่งออกไปประจันหน้ากับบอสเพียงคนเดียวและเป็นอย่างเนื้อเรื่องเดียเบลล์ถูกโจมตีจนกระเด็นออกมาออกมาพร้อมกับคิริโตะที่วิ่งเข้าไปหา

"โธ่เว้ย!" เธอสบถออกมาเมื่อเธอพยายามจะวิ่งไปช่วยอีกฝ่ายแต่ไม่ทันการจึงรีบหยิบโพชั่นออกมาเตรียมยัดปากเจ้าคนมุทะลุนี่!

"..ถ้านาย..เป็นเบต้าเทสเตอร์...ก็น่าจะรู้นี่..." เดียเบลล์เอ่ยอย่างลำบากลำบน ในขณะที่อีกมือนั้นกั้นโพชั่นจากคิริโตะอยู่

"Last Attacting Bonus? นายเองก็เป็นเบต้าเทสเตอร์เหรอ..."

"รู้อยู่เเล้วเฟ้ย! กินไปซะไอบ้านี่!" เธอเอ่ยก่อนที่จะง้างปากคนใกล้ตายให้กินโพชั่นลงไป

"อ๊ะ"คิริโตะกับเดียเบลล์ตกใจที่อยู่ๆเธอก็พุ่งออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้เเล้วยัดโพชั่นลงคอเดียเบลล์ไปแบบไม่เอ่ยไม่กล่าว

"นายบอกเองไม่ใช่รึไงว่าให้มาชนะด้วยกันน่ะ! ถ้ามีใครตายแบบนี้มันไม่เรียกว่าชนะหรอกนะ!"

เธอเอ่ยก่อนที่จะเข้าไปสู้กับบอสก่อน โดยไม่ลืมทิ้งท้ายว่า

"ถ้าทำอะไรโง่ๆอีกล่ะก็ ต่อให้บอสไม่ฆ่านายฉันก็จะฆ่าเอง"

"ฮะ ฮะ" เเต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายก็หาได้กลัวไม่และยังหัวเราะอีกด้วย

ท่าทางที่เหมือนลูกเเมวน้อยนั่นมันอะไรกัน?เขาว่าเขามีเหตุผลที่จะอยู่ต่อนอกจากการรวมทุกคนเป็นหนึ่งเเล้วล่ะมั้ง :)

ตัดภาพไปทางฝั่งของหญิงสาวที่พึ่งจะทำการล่อลวงมา? เธอที่เตรียมจะพุ่งเข้าไปโจมตีนั้นอยู่ๆอาสึนะกับคิริโตะก็มายืนข้างเธอ พร้อมกับบอกว่าจะไปช่วยสู้ด้วย

"รูปแบบเหมือนกับตอนจัดการลูกน้องเลย!"

"เข้าใจเเล้ว!"

พวกเธอพุ่งเข้าไปโดยมีคิริโตะสกัดดาบไว้ให้ส่วนพวกเธอคอยโจมตีทันใดนั้นบอสกลับโจมตีใส่อาสึนะถึงเเม้ว่าจะโดนสกัดโดยคิริโตะเเล้วก็ตาม

"อาสึนะ!" x2

แต่โชคดีที่เธอไม่เป็นไรอะไรมากนัก แต่ผ้าคลุมที่คลุมร่างของเธอกลับหายไปพร้อมกับปรากฏร่างของหญิงสาวผมสีน้ำตาลยาวสลวยคนหนึ่งขึ้น

พวกเราเข้าไปโจมตีกันครั้งเเล้วครั้งเล่า จนคิริโตะเกิดบ้าโจมตีกันแบบไม่ให้พวกเธอมีโอกาสสวิตช์ได้เลยเเม้แต่น้อย และในที่สุดคิริโตะก็พลาดท่าโดนโจมตีกระเด็นไปชนอาสึนะจนล้ม

"คิริโตะ! อาสึนะ!" เธอเอ่ยก่อนที่จะวิ่งไปช่วยสกัดไว้แต่ระยะทางที่วิ่งมันไกลเกินไป

เธออาจจะช่วยไม่ทัน...

แต่เป็นโชคช่วยของทั้งสองคน เอกิลวิ่งเข้ามาสกัดการโจมตีของบอสไว้ได้ทันพร้อมกับสมาชิกปาร์ตี้คนอื่นๆวิ่งเข้ามาโจมตีเช่นกัน

เธอที่โจมตีร่วมกับคนอื่นๆเมื่อเห็นทั้งสองคนที่ล้มไปก่อนหน้านี้ฟื้นพลังเสร็จก็วิ่งเข้าไปหาก่อนที่จะให้วิ่งไปโจมตีครั้งสุดท้ายด้วยกัน

ย้ากกกกกก

ทุกคนในปาร์ตี้ที่กำลังโจมตีบอสเมื่อเห็นดังนั้นก็เปิดทางให้พวกเธอทั้งสามคนวิ่งเข้าไปพวกเราจึงวิ่งเข้าไปเเละจัดการโจมตีบอสพร้อมๆกัน โดยเธอกระโดดขึ้นไปฟันมันจากข้างบนส่วนอีกสองคนไปจัดการฟันร่างด้านข้างของบอส

หลังชุดการโจมตีของพวกเราบอสก็ตายลงพร้อมกับสลายหายไปเป็นสัญญาณว่าการต่อสู้หลังนี้ได้จบลงเเล้ว

พวกเธอพบว่าพวกเธอทั้งสามคนต่างก็ได้รับไอเท็มที่เป็นโบนัสบางทีคงเป็นเพราะโจมตีพร้อมกันสินะ...

"ทำได้ดีนิทั้งสามคน" ท่ามกลางบรรยากาศโห่ร้องดีใจของทุกคน เอกิลก็เดินเข้ามาหาพวกเธอ

แปะ แปะ แปะ

ทุกคนตบมือให้กับพวกเธอทั้งสามคนที่สามารถกำจัดบอสได้รวมทั้งเดียเบลล์ที่เดินออกมาจับมือซายะเอาไว้

"เก่งมากเลยนะทั้งสามคนที่สามารถจัดการบอสได้" เดียเบลล์เอ่ยชมหากแต่สายตากลับมองเพียงเเต่ซายะเดียว

"เดียเบลล์..." ซายะเรียกชื่อเขาเบาๆเป็นเชิงบอกให้ปล่อยมือได้แล้ว เพราะว่า...

"นายเองก็เก่งมากเหมือนกันนะเพราะงั้นเชิญพักให้เต็มที่ได้เลย" คิริโตะเอ่ยออกมาพร้อมกับจับ(บีบ)ไหล่เดียเบลล์(ไม่น่า)เบา และปล่อยรังสีความโกรธออกมา

คิริโตะตอนโหมดหวงแฟนสาวในอนาคตโผล่ออกมาเเล้ว!

แต่เธอก็ลำบากใจกับคิริโตะได้ไม่นานเมื่อมีเสียงจากคนที่เธอรำคาญมากที่สุดออกมา

"ทําไม! ทำไมกัน! นายรู้สกิลที่บอสใช้สินะ! ถ้าบอกมาตั้งแต่เเรกคุณเดียเบลล์ก็ไม่ต้องบาดเจ็บ!"คิบะโอเอ่ยออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิด

ขนาดเดียเบลล์รอด พี่เธอก็ยังโดนปักธงบีตเตอร์สินะ...

"เจ้าสามคนนั่นจะต้องเป็นเบต้าเทสเตอร์แน่ๆ! เพราะงั้นถึงได้รู้รูปแบบการโจมตีของบอส! รู้แล้วเเท้ๆแต่ยังปิดเอาไว้!"คนในปาร์ตี้ของคิบะโอคนนึงชี้มาทางซายะ คิริโตะและอาสึนะ

"คนอื่นก็น่าจะมีนี่ พวกเบต้าเทสเตอร์น่ะ! โผล่หัวออกมาสิ!"แต่ถึงจะบอกแบบนั้นก็ไม่มีใครออกมาเลยสักคน

"เดี๋ยวสิพวกนาย..." เอกิลกับเดียเบลล์ออกไปคุยกับทางฝั่งคิบะโอเพื่อที่จะอธิบาย

เธอหันไปมองคิริโตะที่คิดอะไรบางอย่างได้ ฉากนี้สินะฉากที่คิริโตะถูกเรียกว่าบีตเตอร์เธอจึงพูดกับเขาเบาๆว่า

"ฉันน่ะไม่มีวันทิ้งนายหรอกนะ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา"

'ฉันชักอยากเป็นมากกว่าเพื่อนกับเธอแล้วสิซายะ'คิริโตะเอ่นในใจ

"อื้อ" คิริโตะตอบรับ และหลังจากนั้นพวกเราก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

"เบต้าเทสเตอร์งั้นเหรอ...?"

"ถ้าเป็นไปได้ช่วยอย่าเอาพวกฉันไปเทียบกับพวกกระจอกแบบนั้นจะได้มั้ย?"

"ห๊ะ! ว่าไงนะ!"

"คน 1000 คนที่เข้ามาเล่นเบต้าเทสต์น่ะนะ เป็นเเค่มือใหม่ที่ยังไม่รู้กระทั่งวิธีอัพเลเวล...พวกนายในตอนนี้ยังดูดีกว่าเยอะ"คิริโตะเอ่ยในขณะที่พวกเราเดินไปข้างหน้าไปหยุดอยู่ข้างหน้าเจ้าคิบะโอนั่น

"แต่พวกฉันน่ะไม่เหมือนกับพวกนั้นหรอกนะ พวกฉันน่ะได้ขึ้นไปยังชั้นสูงๆที่ใครๆก็ขึ้นไปไม่ถึงและที่รู้สกิลของบอสน่ะก็เพราะว่าไปสู้กับบอสชั้นบนๆมาตลอดยังไงล่ะแถมยังไม่ต้องพึ่งพาข้อมูลเลยล่ะนะ"

"อะไรล่ะนั่น! นั่นมันเเย่กว่าเบต้าเทสเตอร์อีกนะ! นี่มันโกงชัดๆเลย! ไอขี้โกงเอ๊ย!"

หลังจากที่คิบะโอพูดจบก็มีเสียงโวยวายมาจากรอบๆพร้อมกับด่าพวกเราว่าพวกขี้โกง

"พวกแกมันบีตเตอร์ชัดๆเลย!"

"บีตเตอร์งั้นเหรอ? ไม่เลวนี่" ซายะเอ่ย

"หึ พวกฉันนี่เเหละบีตเตอร์เพราะงั้นอย่าเอาพวกฉันไม่เหมารวมกับเบต้าเทสเตอร์อีกล่ะ"

คิริโตะเอ่ยก่อนที่จะเปิดเมนูขึ้นมาเพื่อที่จะเปลี่ยนชุด

ในขณะที่เธอที่ควรจะกดเปลี่ยนชุดเช่นกันกลับเดินไปหาคิบะโอ กระชากคอเสื้ออย่างเเรงก่อนที่จะต่อยไอโง่ที่รำคาญมาตั้งนานไม่ว่าจะเป็นชาติที่เเล้วหรือชาตินี้ให้กระเด็นไปไกล

"นี่สำหรับการที่แกเรียกพวกเราว่าเบต้าเทสเตอร์"

ซายะเอ่ย(เอาจริงๆฉันเเค่หาเหตุผลมาอ้างเท่านั้นเเหละ)ก่อนที่จะกดเปลี่ยนเสื้อ

โดยชุดของคิริโตะเป็นชุดสีดำทั้งตัวกับผ้าคลุมสีดำยาว ของซายะเป็นชุดสีดํากับผ้าคลุมสีขาวยาวต่างกันเพียงแค่ชุดด้านในเป็นชุดของผู้หญิง (เพราะได้มาจากที่เดียวกันล่ะมั้ง)

หลังจากเปลี่ยนเสร็จพวกเราก็เดินออกมาเพื่อไปยังชั้นที่ 2และอาสึนะที่วิ่งตามหลังมาเพื่อถามเรื่องชื่อของตน

ตึก ตึก ตึก

"เดี๋ยวสิ พวกเธอเรียกชื่อของฉันตอนที่กำลังสู้ด้วยใช่มั้ย"

"ขอโทษนะที่เรียกห้วนๆหรือว่า...ฉันอ่านผิดล่ะ"

"ไปรู้มาจากไหนน่ะ"

"ตรงเเถวนี้จะมีเกท HP ของคนอื่นที่ไม่ใช่ของตัวเองใช่มั้ยล่ะ"คิริโตะเอ่ยพลางชี้ขึ้นไปด้านบนหัวของตน

"...คิริโตะ นี่คือชื่อของนายงั้นเหรอ" อาสึนะเพ่งมองก่อนที่จะอ่านชื่อของคิริโตะออกมาส่วนชื่อของเธออาสึนะรู้อยู่เเล้วตั้งเเต่ตอนที่โดนคิริโตะเรียก

"อา..."

"ฮึ! อยู่ตรงนี้มาตลอดเลยเหรอเนี่ย" อาสึนะขำเล็กน้อย

"...เธอน่ะยังเก่งขึ้นได้อีกนะ เพราะงั้นถ้าในอนาคตมีคนที่เชื่อใจได้ชวนมาเข้ากิลด์ อย่าปฏิเสธล่ะเพราะว่าโซโล่เพลย์เยอร์น่ะมีขีดจำกัดของมันอยู่"

"แล้วพวกนายล่ะ"

"..." คิริโตะเมินคำถามนั้นของอาสึนะไปก่อนที่จะเดินออกมาพร้อมทั้งกดยกเลิกปาร์ตี้ไปด้วย

"ไม่ต้องไปสนใจคิริโตะเขาหรอกนะอาสึจัง เราจะต้องได้เจอกันอีกแน่นอน" ซายะเอ่ยพลางโบกมือลาก่อนที่จะออกมาอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันได้เห็นสีหน้าของอาสึนะเลยแม้เเต่น้อย

"อื้อ ฉันเองก็หวังอย่างนั้น"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

จบตอนที่3

ประกาศเล็กน้อยครับ

สวัสดีครับถ้าใครอยากอ่านเรื่องนี่ก่อนคนอื่นที่ลิงค์เลยครับ

https://www.facebook.com/groups/220515269419436/?ref\=share

ไปแล้วน่ะครับ(ง่วงนอนเฉยๆ)