ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง มีคุณครูได้กล่างถึงปีศาจที่อยู่คนละมิติขึ้นมาว่า " ในโลกนี้มี 2 มิติ มิติแรกคือมิติที่เราอาศัยอยู่ และมิติที่ 2 เป็นมิติของปีศาจ พวกมันนั้นจะมักจะกินมนุษย์ และปรากฏตัวในวันที่พระจันทร์เต็มดวง และ ในวันที่พระจันทร์มืดสนิท พวกมันมีพลังที่แข็งแกร่งมาก ดังนั้นพวกเราจึงสู้มันไม่ได้เลย แต่ก่อนเมื่อประมาณ 200 ปีมาแล้ว พวกมันนั้นจะออกมาทุกวันตอนค่ำ แต่ทว่าก็มีมนุษย์ที่กล้าหาญคนหนึ่ง ไปต่อรองกับปีศาจตนหนึ่งว่า ให้ออกมาตอนวันที่พระจันทร์เต็มดวง และ วันที่พระจันทร์มืดเท่านั้น พวกปีศาจตอนแรกกะว่าจะสังหารมนุษย์คนนั้น แต่มนุษย์คนนั้นแข็งแกร่งมากอย่างไม่น่าเชื่อ เขาได้ปราบปีศาจได้ และปราบไปเรื่อยๆ จนไปถึงปราสาท ที่ผู้นำปีศาจทั้งหลายอยู่

เขาได้เข้าไปต่อรองกับพวกปีศาจ แต่ปีศาจส่วนหนึ่งก็ค้านขึ้นมาว่า 'แต่พวกเราก็ไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีอาหาร! ' เขาได้ตอบกลับไปว่า 'แต่ถ้าพวกข้าตาย พวกเจ้าก็ไม่มีอาหารกินอยู่ดี ข้าจะให้พวกเจ้ากินพวกข้าได้แค่ตอนวันที่พระจันทร์เต็มดวง และ วันที่พระจันทร์มืดสนิท เท่านั้น ' หลังจากพูดจบก็มีปีศาจตนหนึ่งจะไปทำร้าย แต่ทว่าราชาปีศาจก็ได้สังหารปีศาจตนนั้นแล้วพูดว่า ' ข้ารับคำ แต่ว่าเจ้าต้องทำตามสัญญา แล้วต่อไปนี้จะทำอย่างไรกับพวกที่หิวโหยกัน ' หลังจากพูดจบ คนที่ไปต่อรองกับปีศาจได้พูดว่า ' ข้ารู้ว่าพวกเจ้าสามารถทนความหิวได้หลายเดือน! ' ราชาปีศาจก็ได้ชมว่า ' รู้ดีนักนะ ข้าสัญญา กลับไปเถิด ' แล้วจากนั้นเขาก็กลับมาอย่างปลอดภัย เขาเป็นผู้ชาย อายุไม่สามารถค้นหาได้ และชื่อ อาโตะ .... เอาล่ะนักเรียน คาบนี้คงจบแล้วล่ะ ในหนังสือหน้า 175 มีประวัติทั้งหมดที่ครูเล่าอยู่ ถ้านักเรียนอยากรู้เพิ่มก็ไปหาในหนังสือนะจ้ะ หรือว่าจะถามครูก็ได้ " แต่ก็มีเด็กชายคนหนึ่งได้ถามขึ้นมาว่า "เขาไปที่มิติปีศาจได้ยังไงหรอครับ" ครูจึงตอบว่า "เขาคงได้ตามปีศาจไปที่มิตินั้นที่เป็น..ปีศาจตนแรกที่เขาฆ่าไปน่ะ แต่ครูไม่รู้นะว่าเขาตามไปได้เช่นไร พวกปีศาจจะสังหารเราที่มิติเราเท่านั้นแหละจ่ะ เอาล่ะ พวกเธอไปกินข้าวได้แล้วล่ะ จะเที่ยงแล้ว " แล้วหัวหน้าห้องก็ได้ทำการเคารพ " สวัสดีครับ/ค่ะ "

ตัดไปที่เด็กหญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งรอใครสักคนที่โรงอาหาร แต่แล้วก็มีคนเรียกเธอ " เอมม่า! ฉันอยู่ตรงนี้ ไปนั่งรออะไรตรงนั้นกัน 555+ " เอมม่าก็ได้บอกว่า " งั้นหรอ ขอโทษๆ " ทั้งสองคนก็หัวเราะคิกคักพร้อมเดินไปซื้ออาหารแล้วกลับมาที่เดิม เอมม่าได้พูดว่า " มะนาวคิดว่ายังไงหรอ ที่ครูเล่าเรื่องปีศาจ " มะนาวก็ตอบไปว่า " ฉันก็ไม่รู้สิ แต่ฉันเชื่อ เพราะว่าปู่ของฉันได้เสียไปเพราะปีศาจน่ะ.. " เอมม่าตกใจ พร้อมขอโทษมะนาวเพื่อนสนิท มะนาวได้พูดว่า " 555+ ไม่เป็นไรหรอก ฉันทำใจได้แล้ว แต่ว่าวันนี้เป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวงรึป่าวเนี้ย " เอมม่าได้ตอบว่า " ดันใช่ด้วยน่ะสิ ฉันว่านะ ต้องมีคนไม่เชื่อแน่ๆ เพราะว่ามีน้อยมาที่จะรู้ เอ... แต่ว่าเธอรู้ได้ไงว่าปู่เธอเสียจากปีศาจ มะนาวได้ตอบว่า " เพราะว่าปู่ฉันถูกชันสูตรเรียบร้อยแล้วเลยรู้น่ะ " เอมม่าก็ได้ถามไปอีกว่า " แล้วปู่เธอเสียไปกี่ปีเเล้วอ่ะ.. แต่ เอ๊ะ นี่เสียมารยาทใช่มั้ย ขอโทษนะ " มะนาวก็ได้บอกว่า " ไม่เป็นไรๆ เสียไปตั้ง 20 ปีที่แล้วแหละ ฉันทำใจได้แล้ว ฉันอายุตั้ง 19 ปีแล้ว ไม่เห็นเป็นไรเลย " เอมม่าก็บอกว่า " อืม แต่เมื่อไรเธอจะกินเนี้ย เดี๋ยวหายร้อนแล้วไม่อร่อยนะ 555+ " แล้วทั้งสองคนก็กินอาหารกันพูดคุยกันไปอย่างเพลิดเพลิน

จบตอนที่ 1

หลังจากทั้งสองคนทานข้างเสร็จก็ไปขึ้นห้องตามปกติ และแล้วเวลาก็ผ่านไปจนถึงตอนเย็น คุณครูได้พูดขึ้นว่า " นักเรียกทุกคน ตอนนี้หมดเวลาเรียนแล้วล่ะจ่ะ กลับบ้านกันอย่างปลอดภัยนะจ้ะ " แล้วหัวหน้าห้องก็ได้บอกทำความเคารพว่า "สวัสดีครับ/ค่ะ " แต่แล้วครูก็พูดขึ้นว่า " ยกเว้นเอมม่านะจ้ะ วันนี้อยู่ช่วยครูหน่อยนะจ้ะ " เอมม่าก็ไม่ได้คัดค้านสิ่งใดเลย เอมม่าออกท่าทางดีใจ พร้อมคิดในใจว่า " นี่เราจะได้คะแนนจิตพิสัยเพิ่มแน่ๆ " แต่เหมือนเอมม่าและคุณครูลืมไปเสียแล้วว่าวันนี้เป็นวันที่ปีศาจนั้นได้ออกล่า... และแล้วเวลาก็ผ่านไปถึง 2 ทุ่ม คุณครูก็ได้พูดว่า " ทำได้ดีมากจ่ะเอมม่า กลับบ้านได้แล้วล่ะนะ ระวังด้วยนะจ้ะ เดี๋ยวครูจะเพิ่มคะแนนให้นะจ้ะ " เอมม่าก็ได้ตอบว่า " ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ " และก็เดินจากโรงเรียนไป ตัดมาที่คุณครูซึ่งกำลังตรวจดูว่าวันพรุ่งนี้มีคาบเรียนอย่างไรบ้าง และได้ตระหนักถึงวันนี้ที่เป็นวันออกล่า เธอก็ได้คิดในใจว่า " พระเจ้าโปรดช่วยเด็กนักเรียนคนนั้นปลอดภัยด้วยเถอะ .. เห้อ ถ้าเอมม่าเป็นอะไรขึ้นมาฉันคงรู้สึกผิดมากแน่เลย.. " และตัดไปที่เอมม่ากำลังเดินกลับบ้านพร้อมความกลัวในความวังเวง เพราะปกติถ้าไม่ใช่วันที่พระจันทร์เต็มดวงก็นังมีคนอยู่ และเธอก็แงนขึ้นไปมองบนท้องฟ้าและสังเกตุว่าวันนี้คือวันที่พระจันทร์เต็มดวง ระหว่างนั้นก็มีใครไม่รู้มาล็อคตัวเธอและปิดปากเธอจากด้านหลัง เอมม่าพยายามดิ้นรนเพื่อหลุดจากคนที่มาจับเธอ แต่ก็ไม่สำเร็จ และคนๆนั้นได้พูดว่า "อย่าตื่นตระหนกไปเลย ออกแรงไปก็เสียปล่าว " และ ณ ตอนนั้นเอมม่าก็ได้สลบไปด้วยอาการที่ตกใจ เมื่อเอมม่าตื่นขึ้นมาอีกที เธอก็อยู่ในป่ากับผู้ชายคนหนึ่ง เอมม่าก็ได้ถามเขาไปว่า " คุณเป็นใคร แล้วที่นี่คือที่ไหน คุณใช่คนที่จับตัวฉันมารึป่าว!? " ระหว่างนั้นเธอก็ได้เขยิบออกห่างจากชายคนนั้น แล้วชายคนนั้นก็ได้แนะนำตัวว่า " สวัสดีครับเจ้าหญิง ผมเป็นคนพาท่านมาที่นี่เองครับ ผมชื่อ ฟลุ๊ค ครับ อายุ 220 ปี ..เอ่อ อายุ 22 ปีครับ ตอนนี้ท่านอยู่ในป่าครับ ระหว่างกระผมมายังมิตินี้เกิดข้อผิดพลาดครับ " แล้วเอมม่าก็ค้านว่า " แล้วนายจะกินฉันมั้ยเนี้ย! แล้วนายมีจุดประสงค์อะไรกันแน่!? " แล้วฟลุ๊คก็ได้ตอบว่า " ผมไม่กินคุณหรอก ผมทำตามกฎหมายที่พระราชาสั่งไว้ แล้วที่ผมพามาเพราะว่าพระราชาสั่งให้พาตัวคุณมาน่ะครับ " แล้วท่านพระราชาของนายนี่... จะสั่งให้มนุษย์อย่างฉันเข้ามาทำไมกัน ฉันมีค่าขนาดนั้นเลยงั้นหรอ! หรือว่าพระราชาของนายจะกินฉัน! " ฟลุ๊คก็ได้บอกว่า " ท่านไม่กินคุณหรอก เขาเป็นบิดาของท่านนี่ " หลังจากพูดจบเอ็มม่าก็ตกใจมาก และได้ถามต่อว่า " พูดเรื่องอะไรกัน! ฉันเป็นเด็กกำพร้าพ่อนะ! " ฟลุ๊คก็ได้ตอบว่า " เอิ่ม มารดาท่านไม่บอกเลยหรือ " เอมม่าส่ายหัว แล้วเอมม่าก็คิดในใจว่า ' คนๆนี้ ไม่สิ ปีศาจตนนี้ไม่ได้หลอกเราใช่มั้ยเนี้ย.. แต่ว่าฉันว่าเขาคงไม่เป็นพิษเป็นภัยต่อเราหรอกมั้ง ' แล้วเอมม่าก็ได้พูดว่า " ความจริงไม่ค้องพูดเป็นทางการก็ได้นะ " แล้วฟลุ๊คก็ได้ค้านว่า " แต่คุณเป็นเจ้าหญิงนะครับ!? " เอมม่าก็บอกว่า " นี่เป็นคำสั่งของฉัน! " เอมม่าพูดอย่างคัดใจ ฟลุ๊คตกใจเล็กน้อยพร้อมก้มหัวลงคุกเข่า " พร้อมรับคำบัญชา ต่อไปนี้เรัยกผมว่า ฟลุ๊ค เถอะ แล้วผมขอเรัยกคุณว่า เอมม่า นะครับ " เอมม่ายิ้มร่า " ได้สิ พี่ฟลุ๊ค~ แต่พี่ฟลุ๊คเรียกแทยคัวเองว่าพี่เถอะนะ ส่วนฉันจะเรียกแทนตัวเองว่าหนู โอเคนะ? " ฟลุ๊คพยักหน้าตอบรับ แล้วหบุ๊คก็คิดในใจว่า ' น่ารักเกินไปแล้ว ' เอมม่าก็ถามต่อว่า " แล้วพวกเราจะทำยังไงต่อล่ะ " ฟลุ๊คตอบว่า " พี่รู้ทางน่ะ.. เอ่อ ขออนุญาตอุ้มหน่อยนะ คือถ้าบินไปจะไวกว่า ... แต่ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร " ฟลุ๊คพูดด้วยอาการเขิลๆ เอมม่าก็แอบขำในความซื่อของฟลุ๊ค " ได้อยู่แล้วล่ะ แต่พี่ฟลุ๊คจะแปลงร่างหรอ? " ฟลุ๊คก็บอกว่า " พี่สาวมารถงอกปีกเก็บปีกได้น่ะ... " หลังจากพูดจบ เอมม่าก็พึมพำว่า " หน้าแตกแล้วสิ.. " แล้วฟลุ๊คก็ได้อธิบายเพิ่มว่า " พี่เป็นเผ่าแวมไพร์น่ะ เลยมีปีก แต่พวกเราไม่สามารถแปรทางร่างได้เหมือนเผ่ายักษ์หรอกนะ เดี๋ยวระหว่างทางเดี๋ยวพี่อธิบายให้ว่าในมิติมีเผ่าอนู่กี่เผ่า " เอมม่าก็บอกว่า " อือ " หลังจากได้รับคำตอบแล้วฟลุ๊คก็ได้อุ้มเอมม่า แล้วเอมม่าก็ร้องตกใจขึ้นเพราะไม่นึกว่าจะแข็งแรงขนาดนี้ " **** " ฟลุ๊คยืนอึ้งอยู่สักพัก แล้วเอมม่าก็รู้สึกได้ว่าตัวเองพูดอะไรไม่ดีออกไป เอมม่ารีบขอโทษฟลุ๊ค " พี่ฟลุ๊ค หนูขอโทษ มันลืมตัว! " ฟลุ๊คกั้นขำไม่อยู่ขำลั่นป่าเลยทีเดียวเชียว เอมม่าก็ได้เขิลอายอยู่อย่างนั้น แล้วก็บอกฟลุ๊คว่า " ปะ ไปเถอะ แล้วก็หยุดหัวเราะได้แล้วน่า " และแล้วฟลุ๊คก็กางปีกบินออกไปในทิศทางหนึ่งอย่างช่ำชอง ระหว่างนั้นฟลุ๊คก็ได้อธิบายว่า " ในมิตินี้นั้นมีเผ่าอยู่หลายเผ่า ซึ่งจัแบ่งตามความแข็งแกร่ง เรามีเผ่าหลักอยู่ 2 เผ่าเท่านั้น ส่วนที่เหบือเป็นพวกกระจอ--- เอ่อ.. พวกที่ไม่แข็งแกร่งเท่าไร " เอมม่าได้ขัดไปว่า "จะบอกว่ากระจอกก็ไม่เห็นเป็นไรนี่555+ " ฟลุ๊คก็ได้อธิบายต่อว่า " งั้นต่อเลยนะ เผ่าแรกคือเผ่าแวมไพร์ และเผ่ารองต่อมาคือ เผ่าหมาป่า แต่ว่าพี่รู้นะว่าเอมม่าคิดอะไรอยู่ คงสงสัยสินะว่าพวกเราไม่กินเลือดมนุษย์งั้นหรอ สรุปคือ พวกเราแต่ก่อนก็กินเลือดมนุษย์นั่นล่ะ แต่ทว่าตอนนี้ก็กินเลือดหมูแทนน่ะ " เอมม่าค้านว่า " แต่ที่นี่น่ะไม่มีพวกสัตว์แบบนั้นนี่? " ฟลุ๊คก็ได้ตอบไปว่า " พวกเราแฝงตัวเอาน่ะ ในวันที่พระจันทร์เต็มดวง และในวันที่พระจันทร์มืด พวกเราก็ได้ไปซื้อตั้งแต่ตอนเย็นสำหรับทุกครอบครัวเลยล่ะนะ " เอมม่าตกใจเล็กน้อย แล้วฟลุ๊คก็ได้อธิบายต่อว่า " อีกไม่กี่นาทีจะถึงแล้วล่ะ นี่เอมม่าเป็นคนแรกที่เป็นมนุษย์ที่ได้เข้ามาในมิตินี้นะ ... ไม่สิ คนที่สอง น่ะ เดี๋ยวพวกเราจะเดินทางไปปราสาทที่พ่อของเอมม่าอยู่นะ " ... ผ่านไป 30 นาที เอมม่าพูดขึ้นว่า " โห ที่นี่สวยจัง ถึงจะมีท้องฟ้าสีแดงก็เถอะ แต่ว่าไม่เหนื่อยเลยหรอเนี้ย หนูตัวหนักมากเลยนะ " ฟลุ๊คก็ได้ตอบว่า " พี่เป็นปีศาจนะ มีพลังเยอะกว่ามนุษย์อย่างเอมม่าอยู่แล้ว แต่พี่ก็เริ่มเหนื่อยแล้วเหมือนกันน่ะ เพราะบินมานานแล้ว.. " เอมม่าก็ได้ตอบว่า " งั้นพี่ฟลุ๊คเดินแทนสิ หนูน่ะพอเดินได้อยู่นะ " หลังจากพูดจบ ฟลุ๊คก็ได้พยักหน้าตอบในทันที แล้วค่อยๆบินลงมายังพื้น และปล่อยเอมม่าลงอย่างนุ่มนวล ...

จบตอนที่ 2