"หรานหร่านลูก รีบลงมากินข้าวเช้าได้แล้ว วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแล้วก็วันรายงายตัววันแรกของหนูนะอย่าไปสายเชียว! ได้ยินมั้ย"
น้ำเสียงนุ่มนวลที่แสนคุ้นเคยของผู้หญิงคนหนึ่งดังลอดประตูห้องมา
ก่อนที่จะผ่านเข้าไปด้านในใบหูของเฉินหร่าน
เด็กหญิงที่อยู่บนเตียงส่งเสียงงึงงำฟังไม่ได้ศัพท์อยู่ในลำคอ ดวงตาสะลืมสะลือ ปากก็พึมพำออกมาเบาๆ "อยากนอนจังเลย..."
เธอพึมพำเสร็จพลันกระพริบตาขึ้นอย่างงัวเงีย รู้สึกเหมือนว่าเปลือกตาหนึกอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ภาพตรงหน้าก็ยิ่งมืดลงด้วยเหมือนกัน ไม่นานนักเธอก็ค่อยๆ ผล็อยหลับไปอีกครั้ง
แต่ยังไม่ทะนได้หลับสนิทดี น้ำเสียงนุ่มๆ นั้นก็ดังลอดผ่านประตูห้องเข้ามาอรกครั้ง ลอยละล่องเข้าไปในเซลล์ประสาทของเธอ
"หรานหร่านจ๊ะ เป็นดีนะลูก รีบตื่นเถอะ"
ครั้งนี้ไม่ได้รู้สึกตัวตื่อนเพราะหนวกหู สิ่งนี้ทำให้เธอเผลอขมวดขิ้วฉับโดยไม่รู้ตัก เธอเป็นคนอัธยาศัยดีมาตลอด เรื่องนี้เป็นจุดอ่อนร้ายแรงที่สุดของเธอจะโมโหเวลาที่พึ่งตื่นนอน
หลังจากที่ถูกรบกวนครั้งแล้วครั้งเล่า ต่อให้คนคนนั้นเป็นแม่ของเธอก็ตาม เธอก็ยังรู้สึกโมโหอยู่บ้างเหมือนกัน!
ในตอนนั้นเอง เธอปรือตาขึ้นมา ยกหัวขึ้นน้อยๆ หันหน้ามองไปทางประตูที่ปิดไว้สนิทแล้วตะโกนดังลั่น "เลิกเรียกหนูได้แล้วน่า แม่นี่รำคาญที่สุดเลย!"
เมื่อเธอตะโกนเสร็จ หัวที่มึนดื้อมาตลอดถึงได้รู้สึกตื่นตัวขึ้นมาบ้าง คราวนี้เสียงของคุณแม่เฉิงลอยเข้ามาในหูของเธอกอีกครั้ง น้ำเสียงฟังดูอารมณ์ดีเช่นเดิม ไม่ได้โมโหเพราะถูกเธอตะคอกใส่แต่อย่างใด!
นึกดูแล้ว คุณแม่เฉิงคงรู้ดีว้าอารมณ์ของลูกสาวตัวเองเป็นอย่างไร เพราะอย่างนั้นถึได้ตอมมาอย่างอารมณ์ดี "โอเคๆ แม่ไม่ตะโกนแล้ว หรานหร่านรีบๆ ตื่อนหน่อยรู้มั้ย!"
เฉิงหร่านรู้สึกตัวขึ้นแล้วไม่น้อย ได้ยินคุณแม่เฉิงพูดแบบนี้ เธอจึงขานรับไปครั้งหนึ่งแทนการบอกว่าได้ยินแล้ว
เธอไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียงโดยทันที แต่กลับพลิกตัววูบ กลิ้งไปมาอยู่ในผ้าห่มสองสามทีจากนั้นถึงได้ยอมลุกจากเตียงแล้วสวมรองเท้าแตะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก
คราวนี้เธอได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำของพ่อดังลอดเข้ามา
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
