“ฮือๆๆ …”

เสียงหญิงสาวร้องไห้กึกก้องกลางโรงอาหารที่มหาลัยแห่งหนึ่งอย่างไม่เกรงใจสายตาคนที่ผ่านไปผ่านมาเลยแม้แต่น้อย มองดีๆ ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของหญิงเป็นหญิงสาวที่มีหน้าตาน่ารักคนหนึ่งผมเธอยาวประบ่าสีน้ำตาลอ่อน รูปร่างสมส่วน สวมชุดนักศึกษากระโปรงยาว นั่งร้องไห้เสียงดังท่ามกลางโรงอาหารโดยมีเพื่อนสาวสวยอีกคนผมดำยาวหน้าคมสวยรูปร่างสมส่วนคอยปลอบใจอยู่ข้างๆ คนที่ผ่านไปผ่านมาอดที่จะจ้องมองไม่ได้ ที่มีสาวใจกล้าร้องไห้เสียงดังแบบนี้ สายตาทุกคู่ที่มองมาคงอยากจะรู้ว่าหญิงสาวที่ร้องไห้นั้น ร้องไห้ให้กับเรื่องอะไร เสียใจเรื่องอะไรหรืออาจแปลกใจว่าทำไมเธอจึงร้องไห้เสียงดัง

“ปูเก้ พอได้แล้ว หยุดร้องไห้ได้แล้วอายเขา” หญิงสาวที่นั่งปลอบใจหันไปกระซิบเพื่อนสาวของเธออย่างอายๆ เธออดที่จะอายแทนเพื่อนของเธอไม่ได้ในเมื่อคนที่ผ่านไปผ่านมาต้องมาหยุดเดินแล้วหันมามองเพื่อนสาวของเธอด้วยความสงสัย หรือคนที่นั่งกินข้าวข้างๆและที่โต๊ะอื่นๆก็หันมามองด้วยสายตาแปลกประหลาด

“ใครจะมองก็มองไปสิ สนใจทำไม คนเขาเสียใจจะให้มานั่งหัวเราะหรือไงกัน” ปูเก้พูดจาเสียงดังตั้งใจพูดให้คนอื่นได้ยิน แล้วเธอก็ไม่ได้แคร์เสียด้วย ยังร้องสะอึกสะอื้นยิ่งกว่าเดิม

“ปูเก้ พอเถอะถ้าอยากเสียใจไปร้องไห้ต่อที่ห้องดีไหม ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนแกเอง ไปเถอะนำไปกัน” ไม่พูดเปล่าพลางลุกขึ้นดึงแขนเพื่อนสาวขี้แยหวังให้เธอลุกออกจากตรงนี้เพราะไข่มุกทนอับอายไม่ไหว

“ไม่..! ฉันจะร้องไห้ตรงนี้!!” ปูเก้ตอบเสียงแข็งและเพิ่มระดับเสียงร้องที่ดังกว่าเดิม

ไข่มุกเห็นสภาพเพื่อนตรงหน้าเธออดที่จะส่ายหน้าอย่างเอือมระอาไม่ได้ คิดอยากจะเดินหนีไปจากตรงนี้และปล่อยให้เพื่อนสาวคนสนิทร้องไห้อยู่คนเดียวไปเลย

“ไข่มุกฮือ... แกจะไปไหน”ปูเก้เห็นไข่มุกทำท่าจะลุกจากที่นั่งจึงรีบเรียกเอาไว้ถามด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้

“ก็ไปจากตรงนี้น่ะสิ แกอยากแหกปากร้องไห้ต่อก็ตามใจแกนะ ฉันไม่อยู่ปลอบใจแกแล้ว ร้องไห้เสร็จแล้วก็ตามมาก็แล้วกันจะไปรออยู่ห้อง”

“เพื่อนใจดำ!!”ปูเก้ประชดประชัน

“แกจะให้ฉันปลอบใจยังไงละ แกถึงจะพอใจจะหยุดร้องไห้สักที” ไข่มุกตอบด้วยความเอือมระอาเรื่องที่ปูเก้เสียใจ เธอก็รับรู้แต่ที่แหกปากร้องไห้เสียงดังคงไม่ใช่แค่เสียใจอย่างเดียวคงจะอยากให้เธอทำอะไรบางอย่างให้มากกว่า

“ไปเที่ยวทะเลกัน!”ตาใสแป๋วเปื้อนคราบน้ำตามองไข่มุกตาไม่กะพริบ

เหนือกว่าความเสียใจคือเรื่องไปเที่ยวทะเลที่ปูอยากจะไปมากกว่าสิ่งใด เธอตื้อไข่มุกอยู่หลายครั้งแต่ไข่มุกก็ไม่ยอมตกลงสักทีครั้งนี้เธอจะยอมไม่ได้เด็ดขาดหัวเด็ดตีนขาดอย่างไรก็จะลากไข่มุกไปให้ได้

"..."

ไข่มุกไม่ได้แปลกใจที่เพื่อนสาวคนสนิทร้องไห้เสียงดังเกินความจำเป็น เพราะเธอรู้จักนิสัยเพื่อนสาวตัวแสบคนนี้ดีกว่าใครความเอาแต่ใจของปูเก้เป็นที่หนึ่งไม่ลองใคร อยากจะไปทะเลให้ได้จนต้องลงทุนร้องไห้หนักเพื่อเรียกร้องความเสียใจ

“ถ้าหยุดร้องไห้ได้ ฉันถึงจะไป”ไข่มุกจำใจต้องตอบตกลงเพราะเธอปฏิเสธเพื่อนสาวคนสนิทนี้หลายครั้งแล้ว 

เมื่อไข่มุกรับปากว่าจะไปเที่ยวทะเลเป็นเพื่อนทุกอย่างจึงอยู่ในความสงบไม่มีเสียงสะอื้นกึกก้องไปทั่วโรงอาหารอีกแล้ว และสองสาวก็ลุกออกจากที่นั่งเดินออกไปอย่างสวยงามเสมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

แต่เมื่อถึงหอพักของปูเก้ เธอกลับไปร้องไห้อีกครั้งแต่ไม่เสียงดังเหมือนในโรงอาหารนี่คือการร้องไห้ที่แท้จริงของเธอ ด้วยเพราะปูเก้ทะเลาะกับแฟนหนุ่มที่คบหา เพราะความเอาแต่ใจของปูเก้ที่ไม่มีใครเกิน ทะเลาะกับแฟนหนุ่มทีไรเธอเป็นฝ่ายขอเลิกแฟนหนุ่มก่อน ทุกครั้งแฟนหนุ่มของปูเก้จะง้อเธอทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเกินขีดจำกัดของเขาแฟนหนุ่มทนไม่ไหว จึงไม่ได้ตามง้อปูเก้เหมือนที่ผ่านมา ทำให้ปูเก้ต้องมานั่งเสียใจร้องไห้ให้กับความปากดีของตัวเอง

อีกด้านของไข่มุก หลังจากที่ปลอบใจเพื่อนสาวคนสนิทของเธออยู่นานกว่าจะถึงบ้านก็ฟ้ามืดไปแล้ว บ้านของไข่มุกอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยที่เธอศึกษาอยู่จึงไม่ได้พักที่หอพักเหมือนเพื่อนคนอื่นเลิกเรียนจึงต้องกลับมาบ้าน เธอเรียนคณะบริหารธุรกิจสาขาการตลาด ฐานะทางบ้านของไข่มุกไม่ได้ร่ำรวยอะไรพออยู่พอกินอยู่กับแม่แค่สองคน พ่อเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่เธออายุได้เพียง4ขวบเท่านั้น ชีวิตนี้เธอจึงมีแต่แม่ และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เธอไม่อยากไปเที่ยวไหนไกลๆ เพราะเป็นห่วงแม่ของเธอมากและเกรงใจแม่ของเธอมาก

“แม่ค่ะ ไข่มุกมาขออนุญาตไปเที่ยวทะเลกับปูเก้ค่ะ ครั้งนี้ต้องไปจริงๆแล้วค่ะแม่เพราะมุกปฏิเสธหลายครั้งแล้วครั้งนี้คงไม่ได้จริงๆค่ะ” ไข่มุกพูดหลังจากกินข้าวกับแม่เรียบร้อยแล้ว

ประนอมอมยิ้มมองลูกสาวอย่างอ่อนโยน ไข่มุกเป็นลูกสาวที่น่ารักสำหรับเธอ ทุกครั้งที่ไปไหนไข่มุกจะตัดสินใจเอาเองปฏิเสธนัดกับเพื่อนๆ เพราะเกรงใจเธอทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้ห้ามดีด้วยซ้ำลูกสาวจะได้เปิดหูเปิดตาบ้าง

“มุกไปเถอะลูกไหนๆก็ไม่ได้เที่ยวนานแล้ว ไข่มุกจะไปกี่วันล่ะ?”ประนอมถาม

“เจ็ดวันค่ะแม่ แม่อยู่คนเดียวได้หรือเปล่าค่ะ ถ้าแม่ไม่ให้มุกไปมุกไม่ไปก็ได้นะคะ"

“แล้วไปกันกี่คนล่ะลูก”

“ไปแค่สองคนค่ะ”

ประนอมเมื่อได้ยินลูกสาวบอกไปกันสองคนก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ในใจก็ไม่อยากให้ไปไหนไกล ถ้าหากบอกลูกสาวว่าไม่ต้องไปเธอก็คงจะโทรบอกเพื่อนว่าไม่ไปในทันที แต่ประนอมสงสารลูกสาว ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นสาวก็ยังไม่เคยไปเที่ยวไหน อยากให้ลูกเปิดหูเปิดตาบ้างไม่อยากขังลูกไว้กับตัวคนเดียว

“จ้าลูก แล้วไปเมื่อไหร่ล่ะ” ประนอมถาม

“วันเสาร์นี้ค่ะแม่ กลับอีกทีวันอาทิตย์หน้าค่ะ แม่อยากได้อะไรไหมคะมุกจะซื้อมาฝาก”

“ไม่เป็นไรจลูก ไปเที่ยวให้สนุกสองสาวเถอะ ไปเที่ยวแล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะมุก แม่อยู่ได้”

“แม่รู้ใจมุกตลอด ก็มุกมีแม่คนเดียวนี่ค่ะจะไม่ห่วงได้ไง”น้ำเสียงออดอ้อนมารดาพร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดแม่ของเธอ

“ปากหวานจริงเชียวเจ้าลูกคนนี้”

เป็นจริงอย่างที่แม่พูด ที่เธอไม่ชอบไปเที่ยวไหนไกลก็เพราะเป็นห่วงแม่ ไข่มุกมีแค่แม่เท่านั้นที่เป็นครอบครัวของเธอแม่จึงเป็นทุกอย่างของเธอเป็นตัวแทนของพ่อด้วย เธอจึงติดแม่และรักแม่ของเธอมาก ด้วยเพราะความสูญเสียพ่อจึงกลัวว่าแม่จะหายไปอีกคน อีกอย่างตอนที่พ่อของมุกเสียตอนนั้นแม่ประนอมก็ยังสาวอยู่มากซึ่งสามารถแต่งงานใหม่ได้สบายเพราะด้วยหน้าตาของแม่ประนอมก็สวยไม่แพ้ลูกสาวเลยทีเดียว แต่เธอก็เลือกที่จะเป็นโสดเลี้ยงลูกสาวสุดที่รักของเธอจนมาถึงปัจจุบัน ในใจไข่มุกไม่ได้รู้สึกแย่อะไรดีใจด้วยซ้ำถ้าหากแม่คิดจะแต่งงานใหม่ แต่แม่ประนอมของเธอก็เลือกเป็นโสดอยู่ดี บางทีหากแม่แต่งงานใหม่เธออาจจะห่วงแม่น้อยลงกว่านี้นิดหนึ่งก็ได้อย่างน้อยก็มีคนดูแลแม่เพิ่มมาอีกคน เธอคิดแบบนั้นจริงๆ

เมื่อถึงวันเสาร์ที่สองสาวจะออกไปผจญภัยที่ท้องทะเลกันสองคนบินตรงจากกรุงเทพมาถึงจังหวัดตราดเพื่อไปเกาะช้าง สถานที่ ที่ปูเก้อยากไปนักหนา ความจริงแล้วแฟนหนุ่มของปูเก้เกิดที่เกาะนี้ แต่ไปทำงานที่กรุงเทพ จะว่าไปแล้วที่ปูเก้เจาะจงมาที่เกาะนี้ที่เป็นบ้านเกิดของชายหนุ่ม อาจเพราะอยากจะคืนดีก็เป็นได้ ไข่มุกรู้สึกเห็นลางสังหรณ์ว่าตัวเองจะเป็นหมาหัวเน่าเร็วๆ นี้แล้ว เมื่อสองสาวมาถึงที่พักริมชายหาดก็เป็นตอนเย็นพอดีจึงออกมาเดินเล่นที่หาดทรายขาว มองเกลียวคลื่นพัดไปพัดมา บรรยากาศรอบๆ ให้ความรู้สึกสบายตาแต่ก็แฝงไว้ด้วยความโรแมนติก ไข่มุกคิดว่าหากเธอเดินจับมือกับชายหนุ่มริมทะเลก็คงจะโรแมนติกไม่น้อย บรรยากาศมันพาไปจริงๆ เธอถึงได้คิดขนาดนี้

อีกด้านหนึ่งชายหนุ่มร่างสูงผิวน้ำตาลหน้าตาคมเข้มสวมแว่นกันแดด เปลือยอกกางเกงขาสั้น ยืนมองสาวน้อยที่มองเกลียวคลื่นอยู่ตรงนั้นตลอดเวลา เขาสะดุดตากับใบหน้าที่สวยคมไม่เหมือนใครและรูปร่างสมส่วนของเธอ ในใจก็พลางคิดไปถึงว่าเธอจะยังโสดอยู่หรือเปล่า

ณ เวลา 19.30น.ที่ชายหาด...

ไข่มุกและปูเก้นั่งเล่นกันอยู่ริมทะเลกันสองสาว ถึงแม้ว่าฟ้าจะมืดไปแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงคลื่นทะเลซัดกระทบฝั่ง ให้ความรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก มิน่าล่ะเวลาคนเขาเสียใจถึงได้อยากมาทะเล เพราะคงอยากจะให้ทะเลพัดพาความเสียใจไปพร้อมกับเกลียวคลื่นนี้ แม้แต่ปูเก้ก็อารมณ์ดีไม่น้อยเลิกงอแงร้องไห้เสียใจอยู่บ้างแล้ว

“มาเที่ยวแล้ว แกสบายใจขึ้นรึยัง” ไข่มุกหันไปถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“ดีขึ้นมากเลยแหละ ครั้งนี้ฉันกับพี่ต่อคงได้เลิกกันจริงๆ แล้วล่ะ”

“ทำไมคิดแบบนั้นละ ฉันก็เห็นพี่ต่อของเธอดูรักเธอมากเลยนะ ทะเลาะครั้งนี้มันรุนแรงมากเลยเหรอ อีกอย่างฉันก็เห็นแกบอกเลิกพี่ต่อบ่อยๆ ก็ไม่เห็นจะเลิกกันสักที”

“ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันนี่ไข่มุก ครั้งนี้พี่เขาไม่ง้อฉันเหมือนเดิมแล้ว พี่ต่อเขาคงเอาจริงแล้วล่ะ เฮ้อใครจะไปทนความเอาแต่ใจของฉันได้” พูดจบปูเก้ทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

“ที่นี่ไม่ใช่โรงอาหาร แกอยากจะร้องไห้หนักแค่ไหนก็ร้องได้เลยนะ ฉันไม่ห้ามแกหรอก ฉันจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนแกทั้งคืนเลย” ไข่มุกเอามือแตะไหล่เพื่อนสาวเบาๆ เป็นการปลอบใจ ปูเก้ได้แต่ก้มหน้างุดแล้วสะอื้นอีกครั้ง ไข่มุกเชื่อว่าครั้งนี้เพื่อนสาวของเธอเสียใจจริงๆ พอเอาเข้าจริงๆ ปูเก้กับร้องไห้ไม่มีเสียงเลย

“ปูเก้” ชายหนุ่มรูปร่างสูงขาวนัยน์ตาสีดำคิ้วหนาสวมชุดลำลองสีขาวเหมาะกับการเที่ยวทะเลหันมาเรียกชื่อเพื่อนสาวของไข่มุกที่ก้มหน้าร้องไห้อยู่ข้างกายเธอ เจ้าของชื่อหันหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาน่าสงสาร แววตาตะลึงเล็กน้อยเมื่อหันมาเจอใบหน้าชายหนุ่มที่เรียกขานชื่อเธอ ใช่เขาคือพี่ต่อแฟนหนุ่มของปูเก้ผู้ที่ทำให้เธอนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้

“พี่มาทำไม” ปูเก้อดที่จะพูดประชดประชันไม่ได้

“พี่ก็มาหาปูเก้ไง” เมื่อพูดจบเขาก็เดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ เพื่อนสาว ไข่มุกเมื่อเห็นแฟนหนุ่มของเพื่อนเดินมาก็จำเป็นต้องลุกเดินออกไปเพื่อให้เพื่อนสาวได้ปรับความเข้าใจกับแฟนหนุ่มโดยที่ยังไม่ได้ทักทายกัน

ไข่มุกกำลังจะเดินกลับที่พักก็มีชายร่างสูงผิวแทนนัยน์ตาเข้มยืนจ้องหน้าของเธออยู่ เธอรู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูกเพราะชายหนุ่มที่จ้องมองเธอ เหมือนมองทะลุไปถึงข้างในจึงทำให้เธอต้องหลบสายตาเขาเข้าทันที

“ผมชื่อเซฟนะครับ เป็นรุ่นพี่ที่ทำงานของคุณต่อแฟนของเพื่อนคุณ”

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ชื่อไข่มุกนะคะ” ไข่มุกตอบไปแบบเขินๆ เธอไม่เคยชินกับการสนทนากับผู้ชายเท่าไหร่ แม้แต่เพื่อนผู้ชายไข่มุกก็ไม่เคยมี อีกอย่างเธอไม่เคยเห็นใครหน้าตาดีขนาดนี้มาก่อนทั้งรูปร่างอย่างกับนายแบบ เธอจึงทำตัวไม่ถูก เมื่อแนะนำตัวเสร็จแล้วไข่มุกจึงเสียมารยาทรีบก้าวเท้าเดินจะกลับที่พักไป แต่ชายหนุ่มไม่ยอมเขาเดินมาหยุดหน้าไข่มุกอีกครั้ง

“คุณมุกจะรีบไปไหนเหรอครับ ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม”

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ พอดีที่พัก…” ไข่มุกเกือบหลุดปากบอกเรื่องที่พัก เธอคิดไปถึงว่าเป็นการจงใจบอกชายหนุ่มไปหรือเปล่าว่าเธอพักที่ไหนเขาจะคิดว่าเธอให้ท่าเขารึเปล่าหรือเขาจะทำอะไรเราหรือเปล่า ไข่มุกไม่เคยมีแฟนไม่เคยคุยกับเพื่อนชายมาก่อนจึงทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ตอนนี้ ชายหนุ่มนัยน์ตาคมเข้มดูออกว่าหญิงสาวคิดอย่างไร ได้แต่ขำในใจถึงความไร้เดียงสาของเธอ เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจจริงๆ

“ที่พักอยู่ใกล้ๆ นี่เหรอครับให้ผมเดินไปส่งไหม ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเดินไปคนเดียวมันอันตรายอีกอย่างคุณก็รู้จักผมแล้ว ผมไม่มีทางทำอะไรคุณได้หรอก”

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ ด้วยความอายที่ชายหนุ่มมองความคิดของเธอออก เธออยากจะหายไปจากตรงนี้เดี๋ยวนี้เลย สุดท้ายไข่มุกก็ยอมให้ไปส่งสองคนเดินคุยกันตลอดทางก่อนถึงที่พัก ทำให้ไข่มุกรู้สึกผ่อนคลายไม่เกรงเหมือนเดิมแล้วเมื่อได้พูดคุยกันเธอรู้สึกสบายใจรู้สึกคุยกันถูกคอ

“แล้วไข่มุกจะอยู่เที่ยวที่นี่อีกกี่วันเหรอครับ”

“อีกหลายวันค่ะ”

“คงจะเหงาแย่นะครับ”

“เหงายังไงเหรอคะ” ไข่มุกสงสัย

“ก็คุณมาเที่ยวกับเพื่อนใช่ไหม แต่ดูแล้วเหมือนคุณจะได้เที่ยวอยู่คนเดียว”

พูดมาแค่นี้ไข่มุกก็เข้าใจได้อย่างง่ายๆ เมื่อเพื่อนสาวของเธอคืนดีกับแฟนหนุ่ม ก็คงจะอยู่ด้วยกันตลอดทั้งห้าวัน แล้วเธอก็จะกลายเป็นส่วนเกิน

“ยังไงห้าวันนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง เพราะผมก็คงจะถูกทิ้งเหมือนกับคุณ”

คนหัวอกเดียวกันทั้งสองก็หัวเราะสนุกสนาน ชายหนุ่มแอบฉวยโอกาสแย่งมือถือจากมือของหญิงสาว แล้วกดเบอร์โทรออกทันที

“นี่เบอร์โทรผมนะ” ชายหนุ่มพูดพลางยื่นมือถือคืนหญิงสาวที่ทำหน้าตกใจ ไข่มุกรับมือถือกลับคืนมาอย่างงงๆ กับการกระทำที่รวดเร็วของชายหนุ่ม

“ไว้เจอกันครับ” เซฟพูดจบหันหลังเดินออกมาทันทีปล่อยให้สาวสวยยืนงงอยู่หน้าที่พักตัวเอง

แล้วก็เป็นดังที่คาดไว้แฟนหนุ่มของปูเก้ที่ตามมาง้อถึงที่บินตรงจากกรุงเทพแทบจะทันที ไม่แปลกใจว่าทำไมแฟนหนุ่มถึงรู้ว่าเพื่อนสาวของเขามาเที่ยวเกาะ ก็เล่นอัพรูปลงโซเชียลขนาดนั้นเป็นการจงใจรู้ขนาดนั้น เมื่อชายหนุ่มเห็นรูปที่อัพลงโซเชียลของแฟนสาวด้วยชุดว่ายน้ำแสนยั่วยวนพร้อมเช็คอินสถานที่เจาะจงให้รู้ว่าพักที่ไหน ไข่มุกจึงเป็นหมาหัวเน่าในทันที

ตอนนี้ปูเก้ได้ทิ้งเพื่อนรักของเธอทันทีที่แฟนหนุ่มมาถึง ตอนนี้เป็นวันที่สี่ที่อยู่เกาะแต่เธอก็ต้องมาอยู่คนเดียวซะงั้น เมื่อเพื่อนตัวดีแสนเอาแต่ใจทิ้งเธอไว้ไปสวีทหวานกับแฟนหนุ่ม มาทะเลทั้งทีต้องอยู่คนเดียว

ไข่มุกจำเรื่องเมื่อคืนได้ดีทีเดียว ในตอนแรกเธออาจจะตกใจกับการกระทำของเซฟอยู่บ้าง เธอไม่รู้ประวัติอะไรของเขารู้แค่ว่าชื่อเซฟเป็นรุ่นพี่ทำงานของพี่ต่อแฟนปูเก้ และก็ยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสาวฟัง เพราะเพื่อนสาวของเธอไม่ได้กลับที่พักตั้งแต่เมื่อคืน และคาดว่าคงไม่กลับ ไข่มุกออกมาเดินเล่นที่ชายหาดคนเดียว ตาก็จ้องมองมือถือที่มีเบอร์ของชายหนุ่มเมื่อคืน เธออยากจะกดโทรไปสิบๆ ครั้งแต่ก็ไม่กล้า เป็นการจงใจให้ท่าเกินไป ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะกล้าทำ เธอรู้สึกดีกับเขาอย่างบอกไม่ถูกด้วยระยะเวลาสั้นๆ แบบนี้

“ไข่มุก”

ไข่มุกหันไปมองเสียงที่เรียกขานเธอ เป็นชายหนุ่มที่เธอคิดอยากจะโทรพอดี

“คุณเซฟ” สาวน้อยยิ้มหวานเมื่อได้เอ่ยชื่อชายหนุ่ม

“ไปดำน้ำกับผมไหม”

“ไปค่ะ” ไข่มุกตอบด้วยน้ำเสียงชื่นบาน

ไข่มุกคิดว่าไหนๆ ปูเก้ก็ทิ้งเธอไว้ที่เกาะนี้คนเดียวแล้ว และไม่มีอะไรทำจึงตอบตกลงชายหนุ่มแทบจะทันที แต่อีกเหตุผลหนึ่งเพราะเธอก็รู้สึกดีๆ กับชายหนุ่มบ้างแล้ว

ทั้งสองออกจากหาดทรายขาวล่องเรือไปเกาะรัง ขณะที่นั่งอยู่บนเรือ ไข่มุกรู้สึกถึงสายตาของเซฟที่จ้องมองมาทางเธอตลอด เธอหลบสายตาเขาหลายครั้งแต่เมื่อหันไปมองใหม่เขาก็ไม่ได้ละสายตาไปจากเธออยู่ดี ไข่มุกถึงกับทนไม่ได้

“คุณเซฟมองหน้าไข่มุกทำไมเหรอคะ”

“ห๊ะ…อะไรนะ” ชายหนุ่มตะโกนถาม

การนั่งอยู่บนเรือด้วยความเร็วสูงทั้งเสียงลมเสียงเรือทำให้ไม่ได้ยินอะไรชัดเจน หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเพื่อเป็นการบอกว่าไม่มีอะไร

เซฟเขยิบเข้ามาใกล้ๆ ไข่มุกโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูหญิงสาวที่บัดนี้หน้าแดงก่ำ

“ผมชอบ มองคนน่ารัก” พูดจบก็ทำหน้ากวนๆ ใส่หญิงสาวที่ตอนนี้ตัวแข็งทื่อไปแล้ว เธอไม่เคยชินกับการเข้าใกล้ผู้ชายมากขนาดนี้ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยมีใครมาจีบ แต่เธอมักจะเว้นระยะกับทุกคนที่เข้ามาจีบเธอ ยกเว้นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเท่านั้นที่มีความพิเศษกว่าคนอื่น

เมื่อไปถึงจุดดำน้ำไข่มุกสนุกสนานกับการชมวิวใต้คลื่นน้ำมองดูปะการังจนลืมเวลา เมื่อกลับไปถึงที่พักเซฟยังไม่ปล่อยให้หญิงสาวไปไหน เขานัดดินเนอร์กับเธอตอนเย็นข้างริมทะเล หญิงสาวตอบรับทันทีไม่อิดออด แม้จะรู้จักกันไม่นานเธอก็ไว้ใจและรู้สึกดีกับเซฟ

เมื่อถึงเวลานัดไข่มุกเดินเข้ามาในร้านเธอรู้สึกแปลกใจมองไปรอบๆ ไม่เห็นผู้คนในร้านเลยสักคนนอกจากเธอเมื่อไปถึง บริกรนำเธอไปที่โต๊ะที่เซฟจองไว้ เธอนั่งลงไปอย่างงงๆ หันไปมองรอบๆ ที่นั่งที่เธอนั่งติดริมทะเลเดินไปไม่กี่ก้าวก็แตะคลื่นทะเลได้เลย เป็นที่นั่งที่ดีที่สุดเลยก็ว่าได้ แสงไฟสลัวอากาศที่พัดผ่านร่างเธอช่างเย็นสบายผ่อนคลาย ไม่นานชายหนุ่มที่เธอรอก็มา เธอมองเขาค้างไปเลย ชายหนุ่มแต่งตัวดูดีกว่าเมื่อตอนกลางวันอย่างเทียบไม่ได้ เดินมาพร้อมช่อกุหลาบแดง ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังจะโดนขอแต่งงาน ทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว

“ผมไม่รู้ว่าคุณชอบดอกไม้ไหม” เขาพูดพร้อมยื่นช่อกุหลาบแดงให้หญิงสาวที่ตัวแข็งทื่อ

เธอยื่นมือรับช่อกุหลาบแดงด้วยความประหม่า ใบหน้าแดงระเรื่อ ชายหนุ่มเห็นแล้วก็อดขำ กับความน่ารักของไข่มุกไม่ได้

เซฟจัดแจงสั่งอาหารทุกอย่างให้หญิงสาว เมื่ออาหารมาเสิร์ฟถึงโต๊ะทั้งสองก็จัดการกินอาหารตรงหน้าจนหมด ชายหนุ่มจึงเริ่มพูดขึ้นมา

“ไข่มุก คุณก็รู้ใช่ไหมว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณ” เซฟพูดขึ้นมาโต้งๆ ทำให้หญิงสาวเมื่อได้ยินถึงกับตะลึงงัน

“มุกไม่เข้าใจความหมายที่คุณพูด” หญิงสาวแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเพราะไม่รู้ว่าเธอจะตอบเขาไปว่าอย่างไร เป็นคำถามที่ไม่กล้าตอบหากตอบไปว่ารู้ก็ไม่รู้ว่าจะโดนถามอะไรต่อไป หากตอบไม่รู้ไข่มุกกว่ากลัวเขาจะจับพิรุธได้เธอเก็บอาการโกหกไม่เก่งเท่าไหร่

ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อเห็นอาการหญิงสาวที่ท่าทีกระวนกระวายลำบากใจแต่ก็ดูขัดเขิน ใจลึกๆ เขาเพียงแค่อยากแกล้งสาวน้อยเล่น เขาชอบที่เธอมีอาการกระวนกระวายและเขินอาย ยิ่งทำให้ชายหนุ่มอยากจะทำความรู้จักมากกว่านี้ ดูก็รู้ว่าหญิงสาวคงไม่เคยคบกับใครมาก่อน เป็นความโชคดีของเขาเหลือเกิน ที่จะเจอหญิงสาวหน้าตาสวยน่ารักแล้วยังดูไร้เดียงสา น่าแกล้งเหลือเกิน

“ผมพูดตรงๆ กับไข่มุกก็แล้วกัน” ขณะพูดก็หันไปจ้องสาวน้อยตรงหน้า มือหนาค่อยๆ ยื่นไปกอบกุมมือเรียวเล็กของสาวน้อย “ผมชอบคุณ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ แต่เมื่อได้สติหญิงสาวจึงได้ถามชายหนุ่ม “คุณเซฟเราเพิ่งรู้จักกันแค่สองวันเองนะคะ”

“แล้วสองวันนี้ไข่มุกอยู่กับผมมีความสุขไหมครับ” หญิงสาวไม่ตอบได้แต่พยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ

“เรื่องของความรักไม่เกี่ยวกับเวลาหรอกนะมุก บางคนเขาเจอกันแค่วินาทีเดียวก็รู้เลยว่าใช่ บางคนคบกันมาเกินสิบเพิ่งรู้ว่าไม่ใช่ก็มี เรื่องของความรักอย่าไปหาเหตุผลกับมันเลย มันเป็นเรื่องของความรู้สึกมากกว่า ผมเจอคุณครั้งแรกวันก่อนตอนที่คุณเพิ่งมาถึงหาดทรายขาวผมเห็นคุณมองทะเลแล้วยิ้มอยู่คนเดียว ตอนนั้นผมก็รู้แล้วว่าผมชอบคุณ”

“คุณพูดแบบนี้กับทุกคนรึเปล่าคะ”

“ผมพูดกับคุณคนเดียว ผมฮอตนะคุณอาจจะไม่รู้ปกติผมไม่เคยมานั่งจีบใครแบบนี้หรอกนะ ผมทำกับคุณคนแรก”

“ใครจะเชื่อคุณค่ะ ฉันไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นี่”

“แต่มีเหตุการณ์หนึ่งนะที่คุณอยู่ในเหตุการณ์”

“อะไรคะ”

“เหตุการณ์ที่ผมบอกว่าชอบคุณไง”

“คุณเซฟ” หญิงสาวหุบยิ้มไม่ได้เลย เธอก็มีความรู้สึกดีๆ ให้กับเซฟอยู่เหมือนกัน ซึ่งก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน

“คุณไม่ชอบผมเหรอ”

“…”

“ไม่ตอบแปลว่าคุณมุกชอบผม”

“คุณเซฟ”

“คุณเรียกเป็นแต่ชื่อผมเหรอ ตอบให้ผมชื่นใจไม่ได้เหรอว่าคุณชอบผม ชอบผมมาก”

“มุกขอไม่ตอบละกันนะคะ ขอให้คุณดูที่การกระทำของมุกแทนดีกว่า”

“จริงๆ ผมแอบไม่พอใจคุณนะ ที่คุณไม่ตอบผม แต่ก็อภัยให้กันได้การกระทำของคุณมุกบอกว่าชอบผม”

“คุณเซฟ ต้องให้มุกพูดให้ได้เลยใช่ไหม”

“ครับ ผมอยากฟัง”

“มุกไม่ตอบค่ะ”

“ก็ได้ครับ” เซฟเลิกพูดจาตามตื๊อหญิงสาว “งั้นไปเดินเล่นกันไหมก่อนที่ผมจะปล่อยให้คุณไปพักผ่อน”

“ไปก็ได้ค่ะ”

ทั้งสองเดินกินลมชมวิวระหว่างทางก่อนจะถึงที่พักของไข่มุก ชายหนุ่มฉวยโอกาสจับมือหญิงสาวไว้แน่นขณะที่ยังเดินเล่นอยู่ หญิงสาวชักมือกลับแต่ชายหนุ่มไม่ยอมทั้งยังกุมมือเธอแน่นกว่าเดิม

“คุณเซฟ ปล่อยมือมุกเถอะค่ะ”

“ผมไม่ปล่อย ผมจะจับมือคุณอยู่แบบนี้แหละ จนกว่าคุณจะบอกว่าชอบผม”

“นี่คุณยังไม่ลืมอีกเหรอคะ”

“ผมไม่เคยลืม บางทีการได้ยินมันก็รู้สึกดีกว่าการกระทำนะครับมุก”

หญิงสาวหยุดเดินหันหน้ามองชายหนุ่มทั้งที่มือก็ยังโดนชายหนุ่มจับไว้แน่น เธอหันไปสบตาอย่างใจกล้า แต่ก็ยังคงความเขินอายอยู่เหมือนเดิม หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“ชอบค่ะ มุกชอบคุณเซฟ” ขณะที่พูดแววตาก็ยังจดจ้องชายหนุ่มไม่วางตาถึงแม้เธอจะเขินอายแต่ก็ยังมีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความรู้สึกตัวเอง “ปล่อยมือมุกได้รึยัง”

ชายหนุ่มกระชากตัวไข่มุกมากอดแนบแน่น “ดีจัง”