ระตา:แกจะพาฉันมาทำไมฉันไม่อยากมาสักหน่อย

"ระตา" สาวน้อยวัย20ปี คณะบริหารปี1 สูง160 น้ำหนัก43 หญิงสาวที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเอาซะเลย ใบหน้าของเธอที่มีแต่รอยสิวเนื่องจากฮอร์โมนของเธอที่ไม่สมดุลกับร่างกาย+กับเธอที่ไม่ค่อยดูแลตัวเอง

ดาด้า:เอาเถอะแกจะอยู่แต่ในห้องหรือไง ออกมาเห็นโลกภายนอกบ้างว่าเขาพัฒนาไปไหนต่อไหนแล้ว แล้วอีกอย่าง จะเปิดเรียนแล้วค่ะ!!

ดาด้า เพื่อนคนเดียวของระตาหุ่นกับส่วนสูงก็พอๆกับระตา แต่เธอต่างกับระตามากเพราะเธอมีใบหน้าที่สวยผิวขาว แถมนิสัยรวยไม่ชอบคบคนที่หน้าตาเพราะเหตุนี้เธอถึงสนิทกับระตาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น

ระตา:ฉันชอบอยู่คนเดียวเงียบๆนี่ แล้วแกแต่งตัวอะไรให้ฉันเนี่ย อึดอัดชะมัดเลย (เสื้อครอปเอวลอยกระโปรงยีนส์สั้น แบบที่ฮิตๆกัน)

ดาด้า:สวยจะตายไป หุ่นแกดีมากๆหัดแต่งตัวซะบ้าง

ระตา:แต่งไปก็เท่านั้นแหละ ~_~ เพราะหน้าเป็นแบบนี้แต่งไม่แต่งก็เหมือนเดิม ระตาได้แต่บ่นอยู่ในใจ

ดาด้า:ฉันรู้นะว่าแกแอบบ่น งั้น...แกก็ซื้อครีมบำรุงสิ เดี๋ยวฉันซื้อให้ก็ได้นะๆ" ดาด้าพร้อมเปย์สำหรับเพื่อนคนนี้

ระตา:ไม่เอา ฉับจะเก็บไว้ซื้อของจำเป็น และแกก็ไม่ต้องซื้อให้ฉันด้วยนะ(ทำเสียงเข้ม)

ดาด้า: แกก็เป็นซะแบบนี้ เราเป็นเพื่อนกันนะ น้อยใจ😔"

ระตา:ฉันรู้ว่าแกรักฉันเราเป็นเพื่อนรักกันมากกก งั้นไว้ฉันอยากสวยเมื่อไหร่ฉันจะบอกแกทันที" ระตาก็อยากสวยนะแต่ครีมบำรุงต่างๆมันช่างแพงซะเหลือเกิน สงสารพ่อแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดต้องส่งเงินมาให้เธอใช้ทุกๆเดือน แต่ถ้าจะให้เพื่อนซื้อให้ก็ยังไงๆอยู่

ดาด้า:ก็ได้ๆฉันเข้าใจแก"แม้ดาด้าจะขัดใจนิดหน่อยแต่ก็ตามใจเพื่อน

ระตา :หายงอนแล้วใช่ไหม"

ดาด้า :หายก็ได้แต่วันนี้แกต้องตามใจฉัน งั้นเอากระโปรงนักศึกษาทรงเอสัก2ตัว ใส่พรุ่งนี้เลยนะ"

ระตา :ดาด้าาาาา ฉันไม่ชอบมันสั้นเกินไป"

ดาด้า :อย่าขัดได้ไหม มันไม่ได้สั้นสักหน่อย" ดาด้าพูดเสียงเข้ม

มหาลัยแห่งหนึ่งในxxx

ระตา :ดาด้าเห็นไหมมันสั้น

ดาด้า :ไม่สั้นหรอกใครๆก็ใส่อย่าคิดมาก เห็นไหมคนมองเต็มเลย

ระตา :เขามองแกต่างหากเล่า(ระตาแย้งเพื่อน) อีกเดี๋ยวก็มีคนต่อแถวส่งขนมจีบแล้วมั้ง(แซวเพื่อน)

ดาด้า: ไม่แน่นอน ฉันจะไม่ชอบใคร ถ้าแกไม่มีฉันก็จะไม่มี

ระตา: หรอจ้ะ

หนุ่มหล่อ :เอ่อขอเบอร์หรือไม่ก็ไอจีหน่อยได้ไหมครับ

ดาด้า: ได้สิคะ (รับมือถือมา) กดๆ

หนุ่มหล่อ:ขอบคุณครับ

ดาด้า:( ยิ้มหวาน )

ระตา: แล้วใครหนอบอกจะไม่มีแฟน

ดาด้า: อะไรแค่คุยไปเหอะ

ระตา: เพื่อนสวย (มองนาฬิกา) ตายแล้วสายแล้ววิ่งเร็ว

หอประชุม

ดาด้า: ขอโทษค่ะที่มาสายพอดีติดธุระนิดหน่อย

รุ่นพี่: ไม่เป็นไรครับมานั่งเลย

ดาด้า: ปะแก (หันมาคุยกับระตา)

รุ่นพี่: เดี๋ยวก่อน น้องอะนั่งได้แต่ยกเว้นน้องคนนั้น (ชี้มาที่ระตา) มานี่ก่อนเดินมาข้างหน้า

ดาด้า: ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม (ดาด้าเป็นห่วงเพื่อนมากกลัวโดนแกล้ง)

ระตา: ไม่เป็นไรสบายๆ (ระตากลัวเพื่อนเดือดร้อน)

รุ่นพี่ : จะคุยกันอีกนานไหมเดินออกมา!!! (ระตาเดินก้มหน้าออกไป) เงยหน้าสิจะก้มทำไม (******เงยหน้าช้าๆ******) ใครแต่งหน้าให้เนี่ยตลกชะมัดฮ่าๆๆๆๆๆ (แล้วทุกคนก็หัวเราะขึ้น) แต่งตัวอะไรวะคิดว่าสวยไง หึๆ

ดาด้า: อ้าวพี่พูดงี้กับเพื่อนหนูได้ไง (ดาด้าเดินออกมาด้วยความโมโห)

รุ่นพี่:อ๋อเพื่อนกันสินะน้องไม่หน้าไปเป็นเพื่อน กับยัยอัปลักษณ์นี่เลยนะคนสวย ฮ่าๆ

...: มันตลกมาเลยหรอวะ? สนุกมากมั้ย (เสียงผู้ที่เดินเข้ามาใหม่)

ทุกคน: กรี๊ดดดดดดดด พี่ธามมม อร๊ายยย

"ธาม" ชายหนุ่มผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลา สูงถึง185 ซม. น้ำหนัก65 ผิวขาว ความหล่อดีกรีระดับพระเอกซีรีย์ เรียนบริหารปี3

นิสัย นิ่ง ร้าย

ธาม: ไง มึงส่องกระจกดูตัวเองยังก่อนจะว่าคนอื่น อีกอย่าง มึงเป็นพี่ว๊ากไงถึงแหกปากอยู่ได้ ขอโทษน้องเขาซะ

รุ่นพี่: ขะ ขอ โทษ (หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย)

ระตา: เอ่ออไม่เป็นไรค่ะ (ถ้าลองด่ากลับคงถูกเล่นงานหนักกว่านี้แน่แต่ในใจโกรธอยู่)

ธาม: น้องกลับไปนั่งที่ได้แล้วไป (หันมาคุยกับระตา)

ระตา: เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุนเพียงเพราะสบตากับพี่เขา คนอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้กันนะ ปากเรียวเป็นกระจับ หน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ผมสีดำสนิท

ธาม: จะจ้องอีกนานไหมหรืออยากยืนอยู่ตรงนี้

ระตา: ค่ะ คะ อ๋อค่ะ กลับค่ะกลับ (เดินออกไป)

ธาม: แถวอยู่นั่นครับ (ชี้ไปที่แถว)

ระตา:อ่อค่ะจริงด้วย (ยิ้มแห้ง)

**การประชุมกิจกรรมต่างๆได้เสร็จสิ้นลง เหลือแค่การจับฉลากพี่รหัสน้องรหัส ซึ่งระตาขอเป็นใครก็ได้แค่ไม่ดูถูกเธอ

คำใบ้ของระตา โรคส่วนตัวสูง ไม่ชอบคนสวย ชอบคนน่ารัก ...รองเท้าสีดำ

ระตา: นี่มันคำใบ้ตรงไหนเนี่ย นี่มันเป็นมุขจีบสาวชัดๆ (มองหาคนใส่รองเท้าสีดำ) พะ พี่ธามหรอ? ไม่ใช่มั้ง จะใช่ได้ไง (มองหาคนอื่นต่อ)

ดาด้า: แกได้คำใบ้อะไรอ่ะ(ระตายื่นให้ดู) นี่มันคำใบ้หรอเนี่ย แล้วเจอยัง

ระตา: (ส่ายหัว)

ดาด้า:จะยากอะไรแค่รองเท้าสีดำ อ้ะ นั้นไง เอ๊ะนั่นพี่ธามนิ หรือว่า....แกได้พี่ธามหรอ

ระตา:ไม่หรอก คนใส่สีดำเยอะแยะ (มองหาแต่ไม่มี) ว่าแต่ทำไมม่มีพี่คนไหนใส่รองเท้าสีดำเลยนะ

ดาด้า: โลกกลมหรือพรมลิขิตนะ

ระตา: หยุดเพ้อเลยดาด้าไม่ใช่หรอก แต่ถ้าใช่จริงไปล่ะก็ พี่เขาคงผิดหวังหน้าดูอุส่าเขียนคำใบ้คงนึกว่าได้สาวสวยน่ารักๆแน่ๆ

ดาด้า: ไปถามให้รู้เรื่องสิ

...:พี่ธามเป็นพี่รหัสหนูหรือป่าวคะ

ธาม: ไม่ใช่ครับ

...:แต่พี่ยังไม่ได้ฟังคำใบ้เลยนะคะ

ธาม:รู้ว่าไม่ใช่น่ะ

....:แล้วของหนูล่ะใช่ไหม หนูได้คำใบ้ว่าหล่อที่สุดค่ะ

ธาม: ไม่ใช่ครับ (หน้านิ่ง) พี่ไม่ใช่พี่รหัสของพวกเธอหรอก รีบไปหาพี่รหัสตัวจริงซะถ้าหมดเวลาอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน

10นาทีผ่านไป

ระตา: เอ่ออออพี่ใช่พี่รหัสของหนูไหมคะ

ธาม: ได้คำใบ้ว่าอะไรล่ะ

ระตา: รองเท้าสีดำค่ะ

ธาม: มีแค่นี้หรอ

ระตา: มีอีกค่ะ

ธาม: ว่ามาสิ

ระตา: เอ่อโรคส่วนตัวสูง ไม่ชอบคนสวย แต่ชอบคนน่ารัก รองเท้าสีดำ ค่ะ

ธาม: ใช่พี่เองแหละ

ระตา: สะตั้นไม่คิดว่าจะเป็นพี่จริง รับหนูเป็นน้องรหัสด้วยนะคะ

ธาม:ok รับ

ระตา: เอ๋ทำไมมันง่ายจังล่ะคะ

ธาม: อยากให้ยาก?

ระตา: ไม่ค่ะๆๆๆ (ยังตกใจอยู่)

ธาม: อะไรไม่ดีใจหรอ

ระตา:หนูต้องดีใจหรอคะ (ระตาาาพูดอะไรออกไปอยากจะกัดลิ้นให้ไปตายซะตอนนี้)

ธาม: .....อยากกินอะไรบอกแล้วกัน เดี๋ยวเลี้ยง

ระตา: ไม่เป็นไรค่ะ

ธาม: มันเป็นธรรมเนียม 😐

ระตา: อ๋อค่ะ

...:เฮ้ยไอ้ธามเจอน้องรหัสแล้วหรอวะ สวยมั้ย

ระตา: เพื่อนพี่คงต้องผิดหวังแล้วแหละค่ะ (พี่ธามหันมามอง) เราก็ไม่ได้พูดผิดสักหน่อยนิ (บ่นพึมพำ)

ธาม : ก็งั้นๆ ไปเรียนเหอะ ไปแล้วนะ(หันมาบอกระตา)

ระตา: (พยักหน้า)

ดาด้า: แน่ๆๆๆๆมองตาค้างเลยนะ ฉันว่าแล้วว่าพี่ธามต้องเป็นพี่รหัสแก

ระตา: หรออ

ดาด้า: ฉันรู้นะว่าแกชอบพี่ธาม

ระตา: ดาด้าาาา พูดอะไรเดี๋ยวคนก็เข้าใจผิดหรอก

ดาด้า: ไม่มีใครได้ยินหรอกหน่า แกจะจีบพี่เลยไหม

ระตา: ดาด้าเลิกพูดได้แล้ว ฉันจะไปจีบพี่เขาได้ไง มีหวัง พี่คงได้ไล่ถีบฉันแน่ๆ ที่มียัยประหลาดไปชอบ

ดาด้า: เมื่อไหร่จะเลิกพูดแบบนี้สักที แกหน้ารักออก นะๆเดี๋ยวฉันสอนวิธีมัดใจชาย

ระตา: ไม่ ไม่เอาๆๆๆ ไม่ฟัง (เอามือปิดหู)

ดาด้า: ฟังก่อนสิ ระตา เอาแบบนี้นะเที่ยงนี้ซื้อน้ำไปให้พี่เขานะๆๆ

ระตา: ม่ายยยยยยยยยยยย ดาด้าไม่เอาา (วิ่งหนี)

โรงอาหาร

ระตา: แล้วทำไมฉันถึงต้องบ้าจี้ตามแกวะเนี่ย (ถือน้ำไว้2 แก้ว)

ดาด้า: จะเข้าถ้ำเสือเหยื่อต้องใจกล้า ห้ามถอยเด็ดขาด ถอยไม่ได้แล้ว สู้ๆ

ระตา: เอาเถอะเป็นไงเป็นกัน (เดินไปที่โต๊ะพี่ๆนั่งอยู่)

...: พี่คะ คือหนู เอาน้ำมาให้พี่ธามน่ะคะ(ตัดหน้าเฉย)

ธาม: ขอโทษนะ พี่ไม่รับน้ำจากคนแปลกหน้าน่ะ

....:อ่อค่ะ เข้าใจแล้ว (ขนาดคนสวยหนังพ่ายแพ้ แล้วหน้าอย่างฉันจะเหลือเหรอะ)

...:อ้าวน้อง ไม่สบายหรอครับทำไมยืนตัวแข็งทื่อแบบนั้น( พี่เขาคุยกับใครกับฉันหรอ)

ระตา: หนูหรอคะ (ชี้ตัวเอง) พี่คุยกับหนูหรอ

...:เรานั้นแหละ หาที่นั่งหรอนั่งตรงนี้ก็ได้นะ แต่มีแต่ผู้ชายน่ะ

ระตา:อ๋อไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะ (หันหลังกำลังจะเดินกลับ)

ธาม:น้องรหัสกูเองแหละ มานี่สิ นั่งนี่ (ดึงแขนระตา)

....:อ่อน้องรหัสมึงหรอกหรอ

ธาม: เออ

....: แล้วไม่คิดจะแนะนำชื่อเลย

ธาม: ไอ้พวกนี้เพื่อนพี่เอง ไอ้นี่ชื่อวิน ไอ้นั้นชื่อบอส เพื่อนพี่ก็มีอยู่แค่นี้แหละ พวกมึงนี่น้องรหัสกู

ชื่อระตา

บอส::หวัดดีครับน้องระตา

ระตา: หวะ หวัดดีค่ะ พี่ๆ (ก็ดูเป็นมิตรดีนะแต่หน้ากลัวไปหน่อย)

วิน: แล้วซื้อน้ำมาทำไม2แก้ว ซื้อมาให้ใครหรอ

ระตา: ป่าวๆค่ะหนูแค่อยากกินสองแก้วน่ะ (ดูดน้ำ2แก้วพร้อกัน) สดชื่อนะคะฮ่าๆๆ (ถ้าบอกว่าซื้อให้พี่ธามคงได้เก็บเศษหน้าแน่ๆ)

บอส: 2แก้ว เนี่ยนะ?

ระตา : พี่ลองทำดูสิสดชื่นมากๆเลยค่ะ(ยิ้มแห้งๆ) อ๋อเพื่อนรออยู่ไปก่อนนะคะ (เผ่นก่อนแล้ว)

ธาม: ระวังหน่อย

ระตา: ไว้เจอกันนะคะ

บอส: ดื่มน้ำ2แก้วเนี่ยนะ? พิลึก

ธาม: หน้ารักดีออก (พึมพำ)

วิน: อะไรรักๆนะ กูได้ยินไม่ชัด

ธาม: ดูปากกูนะ เสือก