ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีเเต่คำว่า'พอ'

พอเเล้วที่จะรัก พอแล้วที่จะเลิก พอเเล้วที่จะอธิบาย ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมันหรือแค่ออกมาจากความรู้สึกของนายกันเเน่

เรื่องราวของ 'ที่รัก' เด็กผู้ชายร่างบอบบางนัตย์ตากลมโตริมฝีปากน่าสัมผัส ผู้ซึ่งเผลอตั้งท้องกับเเฟนเก่าที่ดันรักมาก 'ทัณฑ์' ผู้ซึ่งเป็นคนเงียบขรึมไม่ค่อยพูดค่อยจาผู้ซึ่งควบคุมเกมส์บางอย่างแต่ก็ต้องเผลอใจให้กับร่างบาง

💜ที่รัก💜

5สัปดาห์ก่อน

แสดงแดดสาดส่องกระทบกับใบหน้าของผมทำให้ผมต้องกระพริบตาถี่ๆแล้วลุกขึ้นจากเตียงนอนแม้จะมีอาการงัวเงียอยู่บ้างแต่ก็ต้องพยายามลุกเพราะนี่ก็สายมากเเล้ว แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเพราะความปวดเมื่อยเนื้อตัวบวกกลับอาการเจ็บช่วงล่างของผม

สายตาของผมจึงหันไปมองคนร่างหนาข้างกายที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆผมเค้าคนนั้นคือแฟนผมเองเราคบกันได้หนึ่งปีกว่าๆแล้ว แล้ววันนี้ก็จะเป็นวันครบรอบสองปีเค้าอายุเยอะกว่าผมแล้วมีชื่อที่ฟังเเล้วให้ความรู้สึกอัตรายพอๆกับใบหน้าที่นิ่งขรึมพี่เค้าชื่อ 'ทัณฑ์' ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับพี่ทัณฑ์อาจเป็นเพราะผมรักเค้าตั้งเเต่วันเเรกที่เจ้าตัวเดินมาขอคบกับผมที่ร้านของพี่ชายผม ทุกอย่างมันดูดีไปหมดดูลงตัวทุกอย่างจนกระทั่งตกดึกของวันนี้ ช่วงดึกๆแบบนี้ผมกับพี่ทัณฑ์ชอบออกไปนั่งเล่นใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านไปไม่ไกล

"พี่ทัณฑ์จำได้มั้ยวันนี้วันอะไร"

"อื้ม"

เจ้าตัวตอบเพียงสั้นๆแต่ก็ทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ก็รู้อยู่เเล้วว่าพี่เค้าพูดน้อยเเต่ก็ยังดีที่เจ้าตัวจำวันครบรอบของเราได้

"ฉันมีของขวัญจะให้พี่ด้วยนะ"

"อะไร"

"เลิกทำหน้านิ่งเครียดแบบนั้นจะได้มั้ยฉันเห็นเเล้วมันดูไม่โอเครอย่างไงไม่รู้"

ผมบ่นแล้วหยิบของในกระเป๋าเสื้อออกมาเเต่ยังไม่ยื่นให้ ผมยิ้มเเล้วมองผู้ชายตรงหน้าวันนี้ผมได้ให้สิ่งสำคัญอย่างที่สองให้กับพี่ทัณฑ์ไปแล้วนั่นก็คือการมี 'เซ็กส์' ครั้งเเรกกับพี่เค้าแล้วสิ่งที่ผมจะให้พี่ทัณฑ์อย่างต่อไปถึงแม้มันจะไม่ค่อยสำคัญสักเท่าไหร่แต่ผมก็อยากจะให้นั่นก็คือสร้อยใบโคลเวอร์มันมีความหมายแสดงถึงความโชคดี

"แบมือมาสิ"

"โอเคร"

"อะ"

ผมวางมันลงบนมือหนาแล้วยิ้มเจ้าตัวก็ยิ้มออกมาให้ผมเหมือนกันแต่ในรอยยิ้มนั้นมันดูเหมือนกำลังฝืนยิ้มยังไงไม่รู้หรือว่าผมจะคิดไปเองคงจะใช่

พี่ทัณฑ์รั้งร่างผมเข้าไปกอดแน่นกว่าปกติจนทำให้ผมรู้สึกอึดอันจนต้องเอามือดันอกแกร่งออกเบาๆ

"พี่ก็มีอะไรจะให้เหมือนกัน"

"อะไรอ่ะ"

ผมถามด้วยความตื่นเต้นมือหนาของพี่ทัณฑ์ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อพร้อมกับหยิบอะไรบางอย่างออกมาพร้อมกับจับมือผมเเล้ววางสิ่งนั่นลงบนมือผมมันเป็นสร้อยเหมือนกันแต่ต่างกันตรงที่มันเป็นใบเมเปิ้ลผมเงยหน้ามองร่างสูงด้วยความงุนงงว่าทำไมต้องเป็นใบนี้แล้วประโยคทัดมาที่ทำให้ผมหายสงสัยก็หลุดออกมาจากริมฝีปากหนาหยักลึก

"เลิกกัน"

"...."

มันเป็นเพียงประโยคสั้นๆง่ายๆที่ฟังเเล้วก็เข้าใจง่ายมากพอๆกับหัวใจของผมที่พังลงได้ง่ายๆเหมือนกัน วินาทีนั้นเหมือนทุกอย่างหยุดหมุนไปหมดใจผมหายเเวบพร้อมกับสายตาของผมที่เฝ้ามองร่างหนาของคนที่ผมรักเดินออกไปอย่างช้าๆ

โดยที่ผมไม่ได้เอ่ยปากรั้งหรือบอกให้เจ้าตัวอธิบายอะไรเลยมันกระทันหันมาก ผมฝืนยิ้มออกมาทั้งที่นำตาบ้านี่มันไหลออกมาตอนไหนไม่รู้แถมฟ้าฝนก็ยังมาเล่นตลกกับผมอีก ไม่แปลกว่าทำไมเวลาดูหนังแล้วมันเศร้าฝนจะตก อาการมันเป็นแบบนี้นี่เองฝนมันช่วยบดบังความจริงที่แสนเจ็บปวดของผมไว้เพื่อไม่ให้พี่ทัณฑ์ได้รู่าผมกำลังเสียใจ

"ชะ โชคดีนะพี่ ฮึก"

ผมพูดออกมาเบาๆแล้วก้มมองดูสร้อยในมือความหมายของใบเมเปิ้ลผมก็รู้ว่ามันหายความว่าไง มันหมายความว่า การจากลาที่น่าเศร้าหรืออาจจะเกี่ยวกับความรักที่ไม่สมหวัง ความหมายบ้าๆนี่มันก็ตลกดี...

...ปัจจุบัน...

"รัก ที่รัก"

"ฮะ อะไรเฮีย"

"เหม่ออะไรอยู่เเล้วเป็นอะไรทำไมถึงได้อ้วกแตกอ้วกแตนขนาดนั้นไม่สบายหรือเปล่า"

ผมชื่อที่รักมีพี่ชายฝาแฝดชื่อว่าที่สุดไม่รู้ว่าตอนที่แม่ท้องคิดอะไรอยู่ถึงได้ตั้งชื่อนี้ให้เราสองคน แล้วที่เฮียสุดถามผมว่าผมเป็นอะไรบอกเลยผมก็ไม่รู้จู่ๆตื่นมาก็รู้สึกเคลื่อนใส้อาเจียนแถมเวียนหัวอีก

"ไม่รู้อะเฮียอยู่ๆก็เป็น นี่ได้กลิ่นกับข้าวเเล้วอยากออกอีกแล้ว"

ผมบอกเฮียสุดแล้วเดินออกจากห้องนำแต่ก็รู้สึกเหมือนจะเดินไม่ค่อยตรงสักเท่าไหร่จนเฮียต้องมาช่วยพยุงผมไปนั่งพักก่อน อาการเเบบนี้ผมไม่เคยเป็นมาก่อนผมมองหน้าเฮียเเล้วอยากจะร้องไห้ขึ้นมาสะงั้น

"หยุดเลยอย่าร้องนะฉันขี้เกรียจเห็นแกร้องไห้ให้กับไอ้ห่านั่นอีกเห็นแล้วอยากจะเดินไปเผาบ้านมัน"

"อื้อ อ้วก"

ผมรีบวิ่งไปที่ห้องนำอีกรอบเมื่อความรู้สึกเคลื่อนใส้มาเยือนอีกครั้งผมไม่ไหวแล้วรู้สึกเหมือนจะเป็นลม แค่นึกถึงหน้าพี่ทัณฑ์หรือแค่ได้ยินชื่อผมก็มีความรู้สึกอยากอ้วกอะมันเหมือนเกลียดขี้หน้าคนร่างสูงที่ใจร้ายใส่ผมในวันนั้น

บอกเลยว่าหลังจากวันนั้นผมร้องไห้เกือบสองอาทิตยเต็มพึ่งทำใจได้เมื่อไม่นานมานี้เองเพราะผมคิดว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีค่าอะไรกับผมอีกต่อไปแล้วผมจะเสียใจทำไมสิ่งที่มันเสียไปแล้วก็ให้มันเสียไปผมจะไม่ยอมให้เจ้าตัวมาทำลายชีวิตผมเด็ดขาด

"ไปหาหมอเถอะดูท่าอาการไม่ค่อยดี"

เฮียสุดอุ้มผมขึ้นแล้วพาไปที่รถที่เฮียผมอุ้มผมไหวก็เพราะว่าผมตัวเล็กกว่าเฮียสุดมากแล้วอีกอย่างถ้าให้ผมเดินเองมีหวังได้ลงไปกองกับพื้นเเน่ๆ

พอมาถึงโรงพยาบาลหมอทำการตรวจร่างกายผมเรียบร้อยตอนนี้ผมกับเฮียกำลังนั่งฟังผลอยู่ ผมก็อยากจะรู้จริงๆว่ามันเป็นอะไรกันแน่ผมจะตายหรือเปล่า

"คนไข้มีอาการเเบบนี้เป็นวันเเรกสินะครับ"

"อ่อครับเช้ามาก็เป็นเลยผมจะตายมั้ยคุณหมอ"

"รักแช่งตัวเองเพื่อ??"

เฮียสุดดุผมเบาพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือผม ผมบีบมือเฮียเเน่นเพราะกลัวผลที่จะออกมาจริงๆหมอมองมาที่ผมแล้วยิ้มให้

"ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงหรอกครับแค่อาการเเบบนี้มันเกิดได้จากการตั้งครรภ์ครับ"

"ห่ะ!"

"..."

เฮียสุดตกใจจนอุทานออกมาส่วนผมก็ตกใจพอๆกัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันผมกำลังโดนผีอำใช่มั้ยใครก็ได้บอกผมที

"คุณที่รักกำลังตั้งครรภ์ได้5สัปดาห์แล้วนะครับ"

"อะ อะไรนะครับ"

ผมถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเองผมก็เคยรู้มาก่อนว่าผู้ชายมันสามารถท้องได้ถ้าเป็นโอเมก้าแล้วผมก็เป็นแต่ไม่คิดว่ามันจะมาเกิดกับตัวเองวันนั้นผมคิดว่าพี่ทัณฑ์ป้องกันแต่ๆทำไมถึงเป็นแบบนี้

เรานั่งรถกลับบ้านทันทีเพราะผมตอนนี้ช็อคมาก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่เลิกกันเเล้วเเต่ทำไมต้องฝากตัวแทนความรักของเราไว้ด้วย

"ฮึก ที่สุด "

"อย่าคิดมาก"

"เฮียผมท้องจริงใช่ป่าว"

"อือจริงแกกำลังมีหลานให้กับเฮียอยู่แกท้องกับไอทัณฑ์ใช่มั้ย"

"อึก"

ผมพูดไม่ออกเพราะเฮียสุดพูดออกมามันใช่จริงๆ แล้วคราวนี้ผมจะทำยังไงผมเช็ดนำตาแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าท้องตัวเองเบาๆผมกำลังมีลูกกับคนใจร้ายคนนั้นที่ทิ้งผมไปโดยที่ไม่เหลือเยื่อใยอะไรกับผมเลย ถ้าวันนั้นผมรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ผมคงไม่ยอมแน่ๆ

แต่ในเมื่อผมมีเค้าเเล้วผมก็คงต้องนึกถึงตัวเองให้มากๆผมจะไม่ยอมให้ผู้ชายคนนั้นเข้ามาอยู่ในความทรงจำของผมอีกเด็ดขาด

"เฮียไม่ต้องบอกเค้านะ"

"เฮียไม่บอกหรอแต่แค่อยากจะไปกระทืบมันเล่นก็เเค่นั้นเฮียถามจริงๆนะรักให้มันครั้งเเรกรึเปล่า"

"ครับ"

"สัสเอ้ย!!"

เฮียสุดทุบพวงมาลัยรถแล้วสมทบคำหยาบออกมาดูเฮียสุดหัวเสียมาก เป็นเพราะอะไรกัน

"ต่อไปนี้อย่าให้มันได้โพล่หน้ามาให้เฮียเห็นอีกถ้าเจอพ่อจะอัดให้ร่วงเลย"

ทำไมต้องโหดขนาดนั้น แต่ก็ดีแล้วที่เฮียสุดโหดเพราะมันจะเป็นเครื่องประกันที่ดีว่าพี่ทัณฑ์จะไม่มีทางเข้าใกล้ผมได้อีกแล้วผมก็จะไม่ให้เจ้าตัวรู้ด้วยว่าผมกำลังมีลูกโดยที่มีพ่อใจร้ายเเบบนั้น

🌈💜....ติดตามตอนต่อไป....💜🌈

💜ที่รัก💜

หลังจากวันนั้นที่ผมรู้ว่าตัวเองท้องก็ผ่านมาเดือนหนึ่งเเล้ว ผมเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ที่บ้านไม่ค่อยได้ออกไปไหนเพราะเฮียสุดบอกว่าไม่อยากให้ไปไหนไกลเดี๋ยวเป็นอะไรไปขึ้นมาจะเเย่ แต่พอผมอยู่ว่างๆแบบนี้เเล้วมันน่าเบื่อมากผมเลยคิดว่าจะไปหาเพื่อนผมสักหน่อยผมให้คนขับรถขับมาส่งหน้าร้านเเห่งหนึ่งซึ่งก็เป็นร้านเพื่อนผมนั่นแหละ

ผมเดินเข้าไปในร้านแล้วมองหาเจ้าของร้านที่ตอนนี้ไปอยู่ส่วนไหนของร้านก็ไม่รู้ ผมเลยถามพนักงาน

"เจ้าของร้านอยู่มั้ยครับ"

"อ้าวคุณที่รัก มาหาคุณจีมหรอคครับคุณจีมพึ่งออกไปเมื่อกี้นี้เองครับ"

"อ๋อครับ "

"นั่งรอด้านบนเลยครับคุณที่รักพอดีกว่าคุณจีมจะกลับมาก็น่าจะนานอยู่ครับ"

ผมพยักหน้าเเล้วเดินขึ้นไปชั้นบนพอมองรอบๆร้านคนก็เยอะเหมือนกันนะตอนนี้ อย่างว่าล่ะร้านจีมมันตกเเต่งดีวัยรุ่นส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเด็กมหาลัยผมเลือกมุมที่เป็นส่วนตัวแล้วนั่งลง กวาดตามองรอบๆตัวก็มีเห็นมีเเต่วัยรุ่นผู้ชายทั้งนั้นรู้งี้ผมไม่น่ามานะ แถมผมท้องอีกไม่รู้ว่าเด็กมันจะสูบบุหรี่กันรึเปล่า ผมว่าผมกลับเลยดีกว่าไม่รอมันเเล้ว นึกได้เเบบนั้นผมก็ลุกแล้วกำลังจะเดินลงบันไดไปชั้นล่าง

แต่เเล้วเท้าผมกับต้องหยุดชงักอยู่กับที่เพราะมือของผมถูกจับเเล้วดึงจากด้านหลังในร้านนี้เป็นร้านกึ่งผับกึ่งคาเฟ่แต่ช่วงเวลาประมาณนี้ก็เป็นคาเฟ่ธรรมดาพอช่วงดึกนั่นแหละถึงเป็นผับเต็มตัว

ผมตกใจหันไปมองเจ้าของมือที่ดึงผมไว้จากด้านหลังพอผมเห็นหน้าคนดึงผมไว้ลมหายใจผมถึงกับสะดุด

"พะ พี่ไฟ"

"อือ.."

ตอบรับเบาๆแต่ก็ทำให้ผมใจหายได้ทำไมนะหรอก็เพราะว่าพี่ไฟเป็นเพื่อนกับพี่ทัณฑ์น่ะสิทีนี้รู้เเล้วใช่มั้ยว่าทำไมผมถึงใจหาย ผมเผลอจับหน้าท้องตัวเองแบบไม่ทันได้รู้ตัว พี่ไฟมองหน้ามือผมที่จับหน้าท้องไว้พอผมรู้ตัวก็รีบเอามือออก

พี่ไฟคงยังไม่ทันได้สังเกตุหรอกมั้งว่าหน้าท้องผมเริ่มนูนขึ้นมาบ้างแล้ว ผมดึงมือตัวเองออกเบาๆแล้วยิ้มเเห้งๆให้พี่ไฟ ดีนะที่วันนี้ผมใส่เสื้อฮูดตัวใหญ่มา

"ไม่เจอนานเลยนะแล้วนี่มาหาไอจีมหรอ"

"เออครับแต่ว่าผมจะกลับเเล้วเพราะว่าจีมมันไม่อยู่น่ะครับเลยว่าจะกลับเลย"

ผมรีบพูดรัวๆแล้วรีบหันหลังจะเดินต่อไป ถ้าพี่ไฟอยู่นี่พี่ทัณฑ์แล้วก็เพื่อนเค้าต้องอยู่ที่นี่ด้วยเเน่ๆ ไม่ได้ผมจะต้องรีบหนีกลับให้เร็วที่สุด

"ไปนั่งคุยกันก่อนสิไหนก็เจอกันเเล้ว"

"ไม่ดีกว่าครับ"

"มาเถอะ"

"เอ่อพี่ไฟผมว่าผม..."

"นั่งลง"

ผมถูกลากมาที่โต๊ะของพี่ไฟทันทีผมพยายามจะปฎิเสธแต่พี่ไฟก็ไม่ยอมให้ผมได้คัดค้านอะไรเลยพอลากมาถึงโต๊ะเจ้าตัวก็สั่งด้วยนำเสียงที่ฟังเเล้วก็รู้ว่ามันเป็นคำสั่ง แงง~~ผมอยากจะร้องไห้ผมก้มหน้าไม่มองใครในโต๊ะเลยแต่ผมก็พอจะสำผัสได้ว่าในโต๊ะนี้ต้องมีคนใจร้ายนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย

มือผมมันสั่นไปหมดแล้วเหงื่อนี่ไหลออกมาเลยทำไงดีผมไม่กล้าที่จะเอ่ยปากทักทายใคร ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับพวกเพื่อนของพี่ไฟเลยด้วย ความรู้สึกของผมที่พอรู้ว่าต้องมีพี่ทัณฑ์ ผมก็รู้สึกจุกในอกเหมือนจะร้องไห้ออกมา ทั้งๆที่คิดว่าผมทำใจได้เเล้วนี่มันผ่านมาตั้งหนึ่งเดือนเเล้วเเละผมคิดว่าผมเข้มเเข็งพอที่จะลืมคนใจร้ายคนนั้น พอเจอเข้าจริงๆมันไม่ใช่อย่างนั้นเลยผมมันอ่อนเเอกว่าที่คิด

"อ้าวน้องรักไม่ได้เจอกันนานเลยนะเป็นไงบ้างสบายดีมั้ย?" เสียงนี้เป็นเสียงของพี่นีออนผมจำได้

"สบายดีครับสบายดีมาก"

"เงยหน้าขึ้นดิคุยกับปลายเท้ารึไง"

"เฮือก!!"

เอาเเล้วไงล่ะ เสียงเเบบนี้ใช่เลยคนใจร้ายคนนั้นแน่นอนพี่ทัณฑ์!! นำเสียงยังมีความนิ่งเหมือนเดิมแต่คำพูดมันต่างออกไปมันเหมือนคนกำลังจะหาเรื่องสะมากกว่าเมื่อกี้ผมเผลอสะดุ้งเล็กน้อย คงจะจริงที่คนอื่นมันจะบอกว่าคนท้องมันขี้ตกใจอารมณ์แปรปรวนบ่อย

"ผมว่าผมกลับดีกว่าครับพอดีอยู่แบบนี้ผมรู้สึกไม่ดี"

"อ้าวแปบสิพี่ยังอยากคุยเล่นกับน้องรักอยู่เลยอย่าไปเลยน้าครับ"

พี่นีออนอ้อนผมอย่างน่ารักอยู่ด้วยเเล้วบอกเลยว่าผมสบายใจมากเพราะว่าพี่นีออนนิสัยร่าเริง สดใสพอมาอยู่กลุ่มนี้เเล้วเหมือนเป็นเเสงสว่างในกับเพื่อนๆเค้าไปเลย

"ผมไม่..."

"ไม่อยากเจอหน้าฉันว่างั้น"

พี่ทัณฑ์พูดแล้วมองมาที่ผม ผมเลยเงยหน้าขึ้นเเล้วยิ้มให้อย่างเต็มใจแม้ในใจจะรู้สึกเจ็บปวดก็ตามผมต้องเข้มเเข็งเพื่อตัวเองเเละลูกสิ

"แล้วแต่พี่คิดเลยครับ"

"งั้นฉันก็คิดว่านายอยากเจอฉัน"

"...."

ผมเงียบเเล้วยิ้มให้เหมือนเดิม อยากให้อยู่ผมก็จะอยู่แต่จะอยู่กวนประสาทคนตรงหน้า ยังชอบพูดให้ผมรู้สึกเหมือนเดิมสินะยอมรับว่ารู้สึกแต่ก็จะเก็บมันไว้ไม่เเสดงให้ใครเห็นเด็ดขาด

"นี่ไอทัณฑ์มึงอย่ามากวนประสาทน้องที่รักกูนะ"

"เหี้ยออนกรุณาหุบปากกูกำลังดูสงครามประสาทอยู่"

พี่ไฟด่าพี่นีออนดูเหมือนพี่ไฟจะสนุกนะที่ได้เห็นผมกับพี่ทัณฑ์ต่อปากต่อคำกันเพราะปกติผมไม่กล้า แล้วในกลุ่มนี้นิสัยพี่ไฟกับพี่ทัณฑ์มีความคล้ายกันอยู่มากแต่พี่ไฟเป็นคนพูดเยอะมากกว่า

"ไอออนกูขอบุหรี่หน่อย"

"!!!"

พี่ทัณฑ์เอ่ยปากขอบุหรี่จากพี่นีออนผมเลยจ้องมองเค้าเขม็งไปที่พี่ทัณฑ์ เค้ารู้ว่าผมไม่ชอบให้เค้าสูบบุหรี่ต่อหน้าผมแต่ก็ยังทำแต่อย่างว่าล่ะเราเลิกกันไปแล้ว แต่ที่มันยิ่งทำให้ผมอยากจะออกไปตรงนี้คือผมกำลังท้องอยู่ไม่สมควรจะได้กลิ่นมันด้วยซำ

ผมนี่มันโง่จริงๆรู้งี้ไม่มาที่นี่หรอก

"ผมขอตัวไปเข้าห้องนำสักครู่นะครับ"

"น้องที่รักจะไม่แอบหนีพี่กลับใช่มั้ย"

"เอ่อไม่หรอกครับ"

พี่นีออนนี่จอมอ้อนเก่งจริงๆนึกดูเเล้วเจ้าตัวเหมือนเด็กน้อยน่ารักๆเลยผมยิ้มให้เเล้วเดินไปตามทางเดินผมเข้าห้องนำชายทำธุระส่วนตัวสักพักแต่ยังไม่ออกไปจากห้องนำ

'ตึก ตึก'

เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาในห้องนำทำให้รู้ว่าด้านนอกมีคนกำลังเดินเข้ามาในห้องนำเเต่สงสัยจะเป็นคนที่มาเข้าห้องนำนั่นแหละ นี่ผมคิดบ้าอะไรอยู่นึกว่าพี่ทัณฑ์จะตามมางั้นหรอ ตลกล่ะเรา

ผมเดินออกจากห้องนำมาล้างมือแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องนำแต่พอผมหันไปมองที่ประตูปรากฎว่าประตูห้องนำปิด!! อะไรว่ะเนี้ย

ผมเหงื่อตกเพราะกลัวประตูล็อกจากด้านนอกเลยรีบเดินจะเอื้อมไปเปิดประตูก็เห็นว่ามันล็อกจากด้านในเฮ้อ...ค่อยยังชั่ว

'ปึง!!'

"!!"

มีมือหนากั้นผมไว้จากด้านหลังผมรีบหันกลับไปมองเห็นว่าเป็นพี่ทัณฑ์ ตกใจหมดเล่นอะไรของเค้าว่ะ

"พี่เล่นบ้าอะไรแล้วล็อกประตูทำไม"

"พอใจ"

"ถอยออกไปมันเหม็น"

ผมพยายามผลักอกเจ้าตัวออกไปเพราะกลิ่นบุรี่แรงมากพอผมก้มมองในมือเจ้าตัวก็ยังเห็นพี่ทัณฑ์คีบบุหรี่อยู่ยังสูบไม่หมดด้วย ได้กลิ่นเเล้วมันอยากจะอาเจียน

"ทำไมต้องถอย"

"บอกให้ถอยไปไงพี่ไม่มีสิทธิทำแบบนี้เราเลิกกันแล้วและกรุณาออกไปให้ห่างจากผม"

"ปากเก่งขึ้นเยอะ"

ใช่ตอนนี้ผมปากเก่งขึ้นมากจริงๆก็เพราะว่าผมต้องปกป้องเด็กในท้องของผมไง แล้วยิ่งเจอพ่อของเด็กด้วยเเล้วผมต้องยิ่งปกป้องเพราะพ่อของลูกกำลังจะทำร้ายเค้าเอง ผมไม่อยากให้พี่ทัณฑ์ต้องทำร้ายลูกตัวเอง

"พะพี่จะทำอะไร"

"ก็ทำแบบที่นายไม่ชอบไง"

"ปล่อย อื้อ!!"

ริมฝีปากของพี่ทัณฑ์สูบบุหรี่เข้าไปแล้วดึงใบหน้าของผมเข้าไปประกบจูบผมรู้สึกได้ว่าพี่ทัณฑ์ปล่อยควันบุรี่เข้ามาในปากผมกลิ่นมันเเสบจมูกแสบคอไปหมด

'ตุบ'

"แค่กๆ อื้อ...."

พี่ทัณฑ์ปล่อยผมเเล้วดึงเข้าไปอีก ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยทำร้ายผมยังไม่พออีกหรอยังจะมาทำร้ายลูกอีกผมพลักพี่ทัณฑ์ออกอย่างเเรง นำตาผมไหลออกมาแล้วมองคนตรงหน้าที่มีสีหน้านิ่งเฉยไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปเลย

"ฮึก ทำแบบนี้ทำไม"

"อยากทำ"

"ลืมไปแล้วรึไงว่าเลิกกันแล้ว...ฮึก"

"แล้ว?"

"เลิกทำเหมือนยังรู้สึกได้มั้ยพี่ทำร้ายผมยังไม่พอพี่ยังมาทำร้ายละ...ฮึกชั่งมันเถอะพี่ไม่สมควรจะรู้ฮึก"

ผมหันหลังเเล้วปลดล็อกประตูเเล้วรีบเดินออกไปจากตรงนั้นเพราะตอนนี้ผมรู้สึกไม่ดีเอามากๆไม่รู้ว่าควันบุหรี่จะทำร้ายลูกผมมั้ยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นำตามันก็ยิ่งไหลลงมาอีก

"อ้าวน้องรักไปไหน..."

"ฮึก ...ฮึก"

ผมเดินผ่ทนพี่นีออนไปโดยไม่ได้เอ่ยปากตอบพี่เค้าเลยตอนนี้ผมไม่ไหวจริงๆกลิ่นบุหรี่ยังติดอยู่ในปากในคอผมอยู่ผมรีบกลับบ้าน

"รักไปไหนมา"

"ที่สุด ฮึก...รักฮึกรักผิดไปแล้วรักขอโทด"

"รักขอโทดเฮียเรื่องอะไรเเล้วไปไหนมาทำไมร้องไห้"

"เฮียต้องไม่โกรธรักนะฮึก.."

"บอกมาก่อน"

"คือรักฮึก ไปหาจีมมา.."

ผมเล่าให้เฮียสุดฟังทั้งนำตา แล้วพอเฮียรู้ว่าผมไปเจอใครมาแล้วเค้าทำอะไรกับผมบ้างเฮียก็ยิ่งโมโห

"ไอสารเลว"

"เฮียอย่าไปยุ่งกับเค้านะรักไม่อยากให้เค้ารู้ว่ารักท้อง"

"ก็เพราะรักท้องมันถึงไม่สมควรทำแล้วถ้าเกิดลูกรักเป็นอะไรขึ้นมาจะทำอย่างไรนี่พึ่งหนึ่งเดือนกว่าๆเองมันอันตราย"

"อึก...ฮึกรักกะ..กลัว"

ผมบอกแล้วลูบท้องตัวเองผมกลัวๆว่าผมจะแท้งทำไมถึงใจร้ายกับผมเเบบนี้ก็รู้ว่าพี่ทัณฑ์ไม่รู้ว่าผมท้อง แต่เราเลิกกันเเล้วพี่เค้าไม่สมควรมาทำแบบนี้กับผมผมร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของเฮียสุดจนหลับไปตอนไหนไม่รู้ ....

🍁🥀....ติดตามตอนต่อไป....🥀🍁