NovelToon NovelToon

อัศจรรย์วันขอพร

บทนำ

*ตัวละคร สถานที่เหตุการณ์ในนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่เเต่งขึ้นเท่านั้น ไม่มีอยู่จริง

นิยายนี้ไม่ได้มีเจตนาดัดแปลงเนื้อหาเดิมของซีรี่ย์และนิยาย เรื่องปรมาจารย์ลัทธิมาร เป็นเพียงเเค่ความต้องการของผู้แต่งเพียงเท่านั้น...

*โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะค่ะคุณรีด^^

chapter 1

*เนื้อหาในนิยายเป็นสิ่งที่ไรท์เขียนเองนะค่ะ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยน้าาา^^

"หลานจ้าน...ปล่อยมือเถอะ...;เว่ยอู่เซี่ยน"

"...;หลานวั่งจี"

"...เจียงเฉิง...;เว่ยอู่เซี่ยน"

"เจียงหวั่นอิ่น...หยุดนะ!;หลานวั่งจี"

"เว่ย อู่ เซี่ยน! ไปตายซะเถอะ!;เจียงหวั่นอิ่น"

"...(ยิ้มพลางหลับตา);เว่ยอู่เซี่ยน"

"Stop ก่อน..."เสี่ยวเฉียวกดปิดทีวี

"อะไรเนี่ยเสี่ยวเฉียวกำลังสนุกเลย!"

"พวกเเกติดซีรี่ย์มากไปป่ะ วันนี้วันเกิดเเกนี่เหมาเหมาเป่าเค้กเสร็จก็มาดูซีรี่ย์เลยเนี่ยนะ! ติดมากเกินไปป่ะ?"เสี่ยวเฉียวบ่น

"ก็ฉันชอบนิ้! ดูร้อยครั้งก็ไม่เบื่อ...เนื้อเรื่องโครตสนุกมากอ่ะเเก..."ฉันพูดพลางกินเค้กที่อยู่ในจาน

"เออๆรู้เเล้ว...ว่าเเต่...แกจะขอพรอะไรหรอในเวลาเที่ยงคืนอ่ะ?"เสี่ยวเฉียวถามอย่างสนใจ

"ใช่ๆ...เขาว่ากันว่าคนไหนที่ขอพรเวลาห้าทุ่มห้าสิบเก้านาที ของวันครบรอบวันเกิดครบ18ปี เเละยังเป็นคนบริสุทธิ์จะสามารถขอพรได้หนึ่งข้อ แม่นมากเลยนะเเก เเกอยากจะขออะไรอ่ะ? บอกหน่อยๆ"เฟยเฟยถามด้วยดวงตาเป็นประกาย

"พวกเเกไร้สาระไปป่ะ มีที่ไหนขอพรได้หนึ่งข้อในวันเกิดตัวเอง เฮอะ...ตอนนี้เวลาไรละ สี่ทุ่มครึ่ง...ฉันจะทำให้ดูว่ามันไม่เป็นจริง..."

เมื่อถึงเวลาห้าทุ่มห้าสิบเก้าเป๊ะๆ

"ฉันขอให้ฉันสามารถไปเกิดเป็นเวินฉิงในเรื่องปรมาจารย์ลัทธิมารเเละสามารถเปลี่ยนเเปลงโชคชะตาของพวกเขาได้ด้วย..."

"เอ๋...? นี่เเกขอบ้าอะไรฟะ!?"

"เกินไปป่ะ "

"ก็ฉันไม่เชื่ออ่ะ เลยขอเล่นๆไป ยังไงซะมันก็ไม่เป็นจริงอยู่เเล้วป่ะ..."

"เฮอะ...อย่างน้อยก็ขออะไรที่มันเป็นจริงหน่อยไม่ได้รึไง?"

"นั่นสิอย่างเช่น...ขอให้พี่ป๋อมาขอคบไรงี้"

"บ้ารึไง! เขามีเเฟนเเล้วนะ!"

"อืมก็จริง...พี่เซียวจ้านคงต้องเสียใจเเน่ๆที่พวกเราคิดจะเเย่งพี่ป้อ..."

"เดี๋ยวก่อนนะ!? เขาไปคบกันตอนไหน?"

"ไม่รู้อ่ะ...มโนไปเอง"

"ถึงจะมโนเเต่ก็มีเเนวโน้มว่าเขาสองคนจะคบกันนะ...ฮิฮิฮิ~"

"พอเเล้วๆ"

"จริงสิเราออกทะเลไปเยอะละ"

"เหมาเหมาถ้าเเกไม่เชื่อก็ไม่ควรไปลบหลู่แบบนั้นนะ"

"ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่นา"

"ลบหลู่เดี๋ยวก็เจอ..."

"เฮอะ..."

"เอาล่ะๆ นี่ก็ดึกมากแล้วพวกเรากลับก่อนนะ พอดีสัญญากับคุณแม่ว่าจะกลับก่อนตีหนึ่งน่ะ"เฟยเฟยพูด

"ฉันก็ไม่มีอะไรมากเเค่ไม่อยากปล่อยให้เฟยกลับคนเดียว"

 

"งั้นก็บ้ายบายจ้ะ"

"Good night"

"ฝันดีนะ"

หลังจากที่ทั้งสองกลับไปฉันก็เเเช่น้ำในอ่างต่อ...

 

"อ่า~ feel good..."

อ่ะ รู้สึกเวียนหัวชะมัด

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็น...

"ท่านพี่..."

"...!"เด็กผู้ชายชุดโบราณคนนี้คือใคร

"ท่านพี่ในที่สุดท่านก็ฟื้นเเล้ว ท่านเป็นลมอยู่ที่ตีนเขาตรงนั้นขอรับ"

"เธอคือใคร?"

"เอ๋? ท่านพี่เป็นอะไรไปหรือขอรับ? ข้าไงขอรับ อาหนิงไงขอรับ"เด็กผู้ชายพูดพลางชี้หน้าแนะนำตัวเองอย่างไร้เดียงสา

"อาหนิงหรอ? เธอชื่อเวินหนิงใช่ไหม? ส่วนฉันชื่อเวินฉิง?"ฉันถามเด็กชายอย่างสงสัย ตัวฉันเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่ามือของฉันมันเล็กลงเเละกำลังใส่ชุดจีนโบราณอยู่ด้วย

"ขอรับ!"เด็กชายตอบตกลงพลางพยักหน้า

"ห้ะ!"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่เนี่ย!? หรือว่าคำขอเป็นจริงหรอ? หรือว่าฉันเเค่ฝันไป?

ฉันตบหน้าตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองฝันไปหรือ

เปล่าเเต่...

"โอ้ย!"เจ็บชะมัด! ไม่น่าตบแรงเลย...ฮืออT-T

"ท.ท่านพี่! ท่านเป็นอะไรไปหรือขอรับ?"เวินหนิงตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นฉันได้ตบหน้าตัวเองอย่างนั้น

เจ็บ? เเง...นี่ไม่ใช่ฝันหรอกหรอ? ฮืออออ

"ไม่น่าเลย...ฮึก..."

"เอ๋ะ? ท่านพี่ ท่านเป็นอะไรไปหรือขอรับ?"

ไม่คิดเลยว่าคำอวยพรจะเป็นจริง...ฮึก...รู้งี้น่าจะขอดีๆตั้งเเต่เเรก...ฮือ...ไม่น่าเลยๆ...เเล้วจะกลับไปยังไงล่ะเนี่ย...ยังไม่เคยไปกินอาหารไทยเลย ยังไม่ได้ไปเจอหนุ่มไทยที่เขาลือว่าหล่อ ยังไม่ได้จับมือควงเเขนกับหวังอีป๋อเลย ยังไม่ได้ไปขอจีบพี่เซียวจ้านเลย ยังไม่ได้ไปเกาหลีไปหาพี่มาร์ค(GOT7)เเละพี่จิน(BTS)เลยนะฮึก...ยังไม่ได้มีแฟนเป็นของตัวเองเลยน้าาาาา

ตั้งแต่เกิดไม่เคยมีแฟนเลยนะ ซิงแล้วตายมันน่าสมเพชเกินไปแล้ววววว...

ฮืออออออออ.........TT_TT

"ท่านพี่ขอรับ..."

"ข.ข้าไม่ได้เป็นอะไร ข้าเเค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยเดี๋ยวก็หาย..."พูดทั้งน้ำตา

"งั้นหรือ...งั้นเรากลับบ้านเถอะขอรับ"

"อื้อ..."เวินหนิงเดินนำฉันไป

จริงสิ! เมื่อไปถึงที่บ้านของเวินฉิง ฉันจะต้อง

พยายามกล่อมพ่อของเวินฉิงให้พาคนในหมูาบ้านย้ายที่อยู่ไปอยู่ที่อื่น เเละต้องทำยังไงก็ได้ให้ทุกคนในหมู่บ้าน ห้ามใครเข้าใกล้ศาลเทวนารีอีกด้วย!

เหมาเหมา! สู้โว้ยยย!!!

เมื่อมาถึงที่บ้าน ฉันก็เริ่มต้นเเสดงบทบาททันที

โดยการทำตามเเผนที่วางไว้เมื่อตอนที่เดินกลับมาเมื่อกี้ ด้วยไอคิว200ของฉัน!

เเละระหว่างทางนั้นเวินหนิงก็ได้เล่าว่าฉันหายไปในป่าคนเดียวเเละพอเจออีกทีฉันก็อยู่ตรงตีนเขาเเล้ว... เเละฉันยังถามเรื่องต่างๆ อีกมากมาย เวินหนิงก็เล่าอย่างไร้เดียงสา น่ารักจริงๆ

เอาล่ะ! Let's go!

"ฮึก...ฮือ...ท่านพ่อท่านเเม่..."ฉันวิ่งไปหาพ่อเเม่ของเวินฉิงที่นั่งจิบชาอยู่

"อาฉิงเจ้าเป็นอะไรไปรึ?"

"คือ...คือว่า...ฮึก...ข้า...ข้าฝัน...ข้าฝันร้าย...ฮึก..."

"ฝันที่ไหน เมื่อไหร่?"

"ข้า...ข้าเดินหาเก็บสมุนไพรในป่า เเล้วข้าก็โดนเเสงสีขาวลอยมาหา เเล้วข้าก็ฝันร้าย เห็นเทวนารีทำร้ายทุกคน ทำร้ายท่านพ่อ เเล้วข้ากับอาหนิงก็ถูกคุณลุงอุ้มออกจากถ้ำเทวนารีค่ะ"

"หรือว่า...นี่จะเป็นคำเตือนจากฟ้าเหมือนในคำทำนาย..."

"ใช่เเล้ว...ในคำทำนายบอกว่าลูกสาวเราจะเป็นคนมาเตือนเรา เเละอีกอย่างคือ..."

"ถ้าลูกสาวมาเตือนเมื่อไหร่..."

"เราก็ต้องย้ายที่อยู่ให้เร็วที่สุด..."

"..."นี่ทำไมฉันถึงค่อนข้างรู้สึกว่าโชคชะตามันกำลังเล่นตลกกับฉันกันนะ

หรือเป็นเพราะฉันไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติเลยลงโทษไรเเบบนี้ใช่ป่ะ?

"ข้าได้เลือกไว้หนึ่งสถานที่เเล้ว เพราะหลังจากที่ได้ฟังคำทำนายตอนนั้น ข้าก็ได้เตรียมการณ์เรียบร้อยเเล้ว เราจะอยู่ที่นี่ไปก่อนหนึ่งเดือน เเละเราค่อยออกเดินทาง..."

"อาฉิง...ลูกคงเหนื่อยเเล้วสินะ ไปกินข้าวเเล้วก็พักผ่อนซะ..."

"...?"

อะไรกันเนี่ย!!!!

ฉันงงไปหมดแล้วน้าาาาาาาาาาาา!!!!!!

chapter 2

หลายปีต่อมา...

"อาหนิง...เจ้ามาช่วยข้าต้มน้ำที"

"ขอรับ!"

หลายปีมานี้ เนื่องจากฉันค่อนข้างที่จะชอบดูหนัง

โบราณๆ ฉันก็เลยมีทักษะในการเอาชีวิตรอดในภพชาตินี้

ฉันได้ช่วยเปลี่ยนโชคชะตาของเวินหนิงไม่ให้ถูกเทวนารีดูดวิญญาณของเขา เเละสามารถช่วยพ่อเเม่ของเวินฉิง เเละคนอื่นๆไม่ให้ถูกเทวนารีฆ่าตาย

เเละที่สำคัญเราไม่ยุ่งเกี่ยวกับประมุขเวิน เพราะจะทำให้ในอนาคตพวกเราจะต้องโดนลูกหลงไปด้วยเเน่ๆ ถึงเเม้จะยังใช้เเซ่เวินอยู่ก็ตาม

ฉันได้ศึกษาวิชาเเพทย์จีนโบราณสืบทอดตระกูลเวินของเรา เเละก็กลายเป็นหมอที่อายุน้อยที่สุดของหมู่บ้าน เนื่องจากฉันค่อนข้างฉลาดเเละไหวพริบดี...อันที่จริงก็เพราะจริงๆเเล้วฉันอายุก็เยอะเเล้ว เเละอีกอย่างคือฉันยังเป็นนักเรียนที่เรียนได้ติดท็อปของห้องตลอดอ่ะนะ...

"คุณหนูๆ นายท่านเรียกพบเจ้าค่ะ"

"มีเรื่องอะไรหรือ?"

"ท่านประมุขหลานกับท่านอาจารย์หลานมาเจ้าค่ะ"

"ไปบอกท่านพ่อว่าเดี๋ยวข้าจะไป..."

"เจ้าค่ะ"

"อาหนิง...เจ้าต้มยาไว้รอข้านะ..."

"ขอรับ"

เมื่อพูดกับเวินหนิงเสร็จ ฉันก็เดินไปที่เรือนของท่านพ่อ

เมื่อมาถึงก็เห็นชายชุดอาภรณ์สีฟ้า ผูกผ้าคาดหน้าผากลายเมฆา ดูสง่างาม น่าเกรงขาม ถ้าหากฉันจำไม่ผิดนี่น่าจะเป็นหลานฉี่เหริน ตระกูลหลาน เเห่งกูซู เเละก็หลานซีเฉิน ประมุขสกุลหลาน

"ประมุขหลาน อาจารย์หลาน"ฉันทำความเคารพทั้งสองคนอย่างนอบน้อม หลานซีเฉินทำความเคารพกลับเช่นกัน

"ท่านพ่อ ท่านเเม่..."ฉันทำความเคารพท่านทั้งสองด้วย

"อืม..."คุณพ่อพยักหน้ารับเบาๆ

ฉันเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาหลังจากทักทายกันเสร็จ

"ได้ยินมาว่าเเม่นางเวินมีทักษะการเเพทย์สูงยิ่งนัก พวกข้าเลยอยากจะเชิญเเม่นางเวินไปช่วยรักษาผู้อาวุโสหลานท่านหนึ่งที่ป่วยเป็นโรคที่รักษามิหายขาดเสียที"หลานซีเฉินพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มเเย้ม

"เข้าใจเเล้ว...ข้าจะช่วยท่าน..."

"ขอบคุณเเม่นางเวิน"

"ท่านมิต้องขอบคุณข้าหรอก อย่างไรเสีย มันก็คือหน้าที่ของหมอ..."

"พวกเราสกุลหลานต้องขอขอบคุณพวกท่านที่ยอมช่วย วันนี้พวกเราคงต้องขอตัวลาก่อน"

"อะ...ลาก่อนขอรับ"ท่านพ่อเเละท่านเเม่ทำความเคารพทั้งสองคน ส่วนฉันก็ทำความเคารพเช่นกัน

"อาฉิง ลูกไปพักผ่อนเถอะ"

"งั้นข้าขอลาท่านพ่อ ท่านแม่..."

เมื่อฉันกับเวินหนิงเดินทางมาถึงกูซู ก็เห็นประมุขหลานมายืนต้อนรับพวกเราอย่างดี

"ประมุขหลาน"ฉันกับเวินหนิงทำความเคารพหลานซีเฉิง หลานซีเฉินก็เช่นกัน

"เชิญเเม่นางเวินเเละคุณชายเวิน"

"ขอบคุณท่านประมุขหลาน"

พวกเราเดินตามเขามาจนถึงเรือนรับรองเเขกของตระกูลหลาน

"ประมุขหลาน ข้ามีเรื่องอยากให้ท่านช่วยอนุญาติ"

"เชิญเเม่นางเวินกล่าวมา"

"ข้าเห็นว่าที่กูซูมีเเม่น้ำลำธาร เเละมีป่าที่ดูอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพรรณที่เกิดเฉพาะพื้นที่เขตหนาวเท่านั้น ดังนั้นข้าเลยอยากจะขออนุญาตท่านประมุขหลาน อนุญาตให้ข้าได้เดินสำรวจได้หรือไม่?"

"ย่อมได้"

"ขอบคุณประมุขหลานที่กรุณา"

"นี่คือที่พักของท่านเชิญพวกท่านตามสบายมิต้องเกรงใจ..."

"ขอบคุณประมุขหลาน"

"จริงสิ ประเดี๋ยวรุ่งขึ้นข้าจะพาเเม่นางไปหาท่านอาวุโส"

"เข้าใจเเล้ว..."

"งั้นข้าขอตัวลา..."

หลังจากที่หลานซีเฉินจากไป ฉันกับเวินหนิงก็

เดินเข้าห้องเพื่อไปพัก

ฉันต้องอยู่รักษาผู้อาวุโสประมาณครึ่งปี เหมือนฉันเป็นหมอประจำของเขาเลยเเฮะ...

"ท่านพี่ขอรับ"เวินหนิงเดินมานั่งรินชาให้ฉัน

"มีอะไรหรือ?"

"ข้าอยากมีเพื่อนที่อยู่ที่นี่ขอรับ"

"..."

"เราต้องอยู่ที่นี่ตั้งครึ่งปี ข้าเหงา..."

"เเล้วเเต่เจ้าเถิด..."

"จ.จริงหรือขอรับ?"

"ข้าชอบโกหกเจ้าหรือ?"ก็โกหกตั้งเเต่เด็กนั่นเเหละ

"ไม่ขอรับ"

"..."

"ท่าน..."

"ไปพักผ่อนได้เเล้ว"

"ขอรับ"

ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ที่กูซูค่อนข้างหนาวเย็นกว่าเขาต้าฝ่านมาก บรรยากาศก็สงบร่มเย็น เหมาะกับการมาพักผ่อน...

ไม่สิ นี่ฉันมารักษานะเฟ้ย!

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!

novel PDF download
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!