*ตัวละคร สถานที่เหตุการณ์ในนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่เเต่งขึ้นเท่านั้น ไม่มีอยู่จริง

นิยายนี้ไม่ได้มีเจตนาดัดแปลงเนื้อหาเดิมของซีรี่ย์และนิยาย เรื่องปรมาจารย์ลัทธิมาร เป็นเพียงเเค่ความต้องการของผู้แต่งเพียงเท่านั้น...

*โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะค่ะคุณรีด^^

*เนื้อหาในนิยายเป็นสิ่งที่ไรท์เขียนเองนะค่ะ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยน้าาา^^

"หลานจ้าน...ปล่อยมือเถอะ...;เว่ยอู่เซี่ยน"

"...;หลานวั่งจี"

"...เจียงเฉิง...;เว่ยอู่เซี่ยน"

"เจียงหวั่นอิ่น...หยุดนะ!;หลานวั่งจี"

"เว่ย อู่ เซี่ยน! ไปตายซะเถอะ!;เจียงหวั่นอิ่น"

"...(ยิ้มพลางหลับตา);เว่ยอู่เซี่ยน"

"Stop ก่อน..."เสี่ยวเฉียวกดปิดทีวี

"อะไรเนี่ยเสี่ยวเฉียวกำลังสนุกเลย!"

"พวกเเกติดซีรี่ย์มากไปป่ะ วันนี้วันเกิดเเกนี่เหมาเหมาเป่าเค้กเสร็จก็มาดูซีรี่ย์เลยเนี่ยนะ! ติดมากเกินไปป่ะ?"เสี่ยวเฉียวบ่น

"ก็ฉันชอบนิ้! ดูร้อยครั้งก็ไม่เบื่อ...เนื้อเรื่องโครตสนุกมากอ่ะเเก..."ฉันพูดพลางกินเค้กที่อยู่ในจาน

"เออๆรู้เเล้ว...ว่าเเต่...แกจะขอพรอะไรหรอในเวลาเที่ยงคืนอ่ะ?"เสี่ยวเฉียวถามอย่างสนใจ

"ใช่ๆ...เขาว่ากันว่าคนไหนที่ขอพรเวลาห้าทุ่มห้าสิบเก้านาที ของวันครบรอบวันเกิดครบ18ปี เเละยังเป็นคนบริสุทธิ์จะสามารถขอพรได้หนึ่งข้อ แม่นมากเลยนะเเก เเกอยากจะขออะไรอ่ะ? บอกหน่อยๆ"เฟยเฟยถามด้วยดวงตาเป็นประกาย

"พวกเเกไร้สาระไปป่ะ มีที่ไหนขอพรได้หนึ่งข้อในวันเกิดตัวเอง เฮอะ...ตอนนี้เวลาไรละ สี่ทุ่มครึ่ง...ฉันจะทำให้ดูว่ามันไม่เป็นจริง..."

เมื่อถึงเวลาห้าทุ่มห้าสิบเก้าเป๊ะๆ

"ฉันขอให้ฉันสามารถไปเกิดเป็นเวินฉิงในเรื่องปรมาจารย์ลัทธิมารเเละสามารถเปลี่ยนเเปลงโชคชะตาของพวกเขาได้ด้วย..."

"เอ๋...? นี่เเกขอบ้าอะไรฟะ!?"

"เกินไปป่ะ "

"ก็ฉันไม่เชื่ออ่ะ เลยขอเล่นๆไป ยังไงซะมันก็ไม่เป็นจริงอยู่เเล้วป่ะ..."

"เฮอะ...อย่างน้อยก็ขออะไรที่มันเป็นจริงหน่อยไม่ได้รึไง?"

"นั่นสิอย่างเช่น...ขอให้พี่ป๋อมาขอคบไรงี้"

"บ้ารึไง! เขามีเเฟนเเล้วนะ!"

"อืมก็จริง...พี่เซียวจ้านคงต้องเสียใจเเน่ๆที่พวกเราคิดจะเเย่งพี่ป้อ..."

"เดี๋ยวก่อนนะ!? เขาไปคบกันตอนไหน?"

"ไม่รู้อ่ะ...มโนไปเอง"

"ถึงจะมโนเเต่ก็มีเเนวโน้มว่าเขาสองคนจะคบกันนะ...ฮิฮิฮิ~"

"พอเเล้วๆ"

"จริงสิเราออกทะเลไปเยอะละ"

"เหมาเหมาถ้าเเกไม่เชื่อก็ไม่ควรไปลบหลู่แบบนั้นนะ"

"ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่นา"

"ลบหลู่เดี๋ยวก็เจอ..."

"เฮอะ..."

"เอาล่ะๆ นี่ก็ดึกมากแล้วพวกเรากลับก่อนนะ พอดีสัญญากับคุณแม่ว่าจะกลับก่อนตีหนึ่งน่ะ"เฟยเฟยพูด

"ฉันก็ไม่มีอะไรมากเเค่ไม่อยากปล่อยให้เฟยกลับคนเดียว"

"งั้นก็บ้ายบายจ้ะ"

"Good night"

"ฝันดีนะ"

หลังจากที่ทั้งสองกลับไปฉันก็เเเช่น้ำในอ่างต่อ...

"อ่า~ feel good..."

อ่ะ รู้สึกเวียนหัวชะมัด

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็น...

"ท่านพี่..."

"...!"เด็กผู้ชายชุดโบราณคนนี้คือใคร

"ท่านพี่ในที่สุดท่านก็ฟื้นเเล้ว ท่านเป็นลมอยู่ที่ตีนเขาตรงนั้นขอรับ"

"เธอคือใคร?"

"เอ๋? ท่านพี่เป็นอะไรไปหรือขอรับ? ข้าไงขอรับ อาหนิงไงขอรับ"เด็กผู้ชายพูดพลางชี้หน้าแนะนำตัวเองอย่างไร้เดียงสา

"อาหนิงหรอ? เธอชื่อเวินหนิงใช่ไหม? ส่วนฉันชื่อเวินฉิง?"ฉันถามเด็กชายอย่างสงสัย ตัวฉันเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่ามือของฉันมันเล็กลงเเละกำลังใส่ชุดจีนโบราณอยู่ด้วย

"ขอรับ!"เด็กชายตอบตกลงพลางพยักหน้า

"ห้ะ!"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่เนี่ย!? หรือว่าคำขอเป็นจริงหรอ? หรือว่าฉันเเค่ฝันไป?

ฉันตบหน้าตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองฝันไปหรือ

เปล่าเเต่...

"โอ้ย!"เจ็บชะมัด! ไม่น่าตบแรงเลย...ฮืออT-T

"ท.ท่านพี่! ท่านเป็นอะไรไปหรือขอรับ?"เวินหนิงตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นฉันได้ตบหน้าตัวเองอย่างนั้น

เจ็บ? เเง...นี่ไม่ใช่ฝันหรอกหรอ? ฮืออออ

"ไม่น่าเลย...ฮึก..."

"เอ๋ะ? ท่านพี่ ท่านเป็นอะไรไปหรือขอรับ?"

ไม่คิดเลยว่าคำอวยพรจะเป็นจริง...ฮึก...รู้งี้น่าจะขอดีๆตั้งเเต่เเรก...ฮือ...ไม่น่าเลยๆ...เเล้วจะกลับไปยังไงล่ะเนี่ย...ยังไม่เคยไปกินอาหารไทยเลย ยังไม่ได้ไปเจอหนุ่มไทยที่เขาลือว่าหล่อ ยังไม่ได้จับมือควงเเขนกับหวังอีป๋อเลย ยังไม่ได้ไปขอจีบพี่เซียวจ้านเลย ยังไม่ได้ไปเกาหลีไปหาพี่มาร์ค(GOT7)เเละพี่จิน(BTS)เลยนะฮึก...ยังไม่ได้มีแฟนเป็นของตัวเองเลยน้าาาาา

ตั้งแต่เกิดไม่เคยมีแฟนเลยนะ ซิงแล้วตายมันน่าสมเพชเกินไปแล้ววววว...

ฮืออออออออ.........TT_TT

"ท่านพี่ขอรับ..."

"ข.ข้าไม่ได้เป็นอะไร ข้าเเค่รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยเดี๋ยวก็หาย..."พูดทั้งน้ำตา

"งั้นหรือ...งั้นเรากลับบ้านเถอะขอรับ"

"อื้อ..."เวินหนิงเดินนำฉันไป

จริงสิ! เมื่อไปถึงที่บ้านของเวินฉิง ฉันจะต้อง

พยายามกล่อมพ่อของเวินฉิงให้พาคนในหมูาบ้านย้ายที่อยู่ไปอยู่ที่อื่น เเละต้องทำยังไงก็ได้ให้ทุกคนในหมู่บ้าน ห้ามใครเข้าใกล้ศาลเทวนารีอีกด้วย!

เหมาเหมา! สู้โว้ยยย!!!

เมื่อมาถึงที่บ้าน ฉันก็เริ่มต้นเเสดงบทบาททันที

โดยการทำตามเเผนที่วางไว้เมื่อตอนที่เดินกลับมาเมื่อกี้ ด้วยไอคิว200ของฉัน!

เเละระหว่างทางนั้นเวินหนิงก็ได้เล่าว่าฉันหายไปในป่าคนเดียวเเละพอเจออีกทีฉันก็อยู่ตรงตีนเขาเเล้ว... เเละฉันยังถามเรื่องต่างๆ อีกมากมาย เวินหนิงก็เล่าอย่างไร้เดียงสา น่ารักจริงๆ

เอาล่ะ! Let's go!

"ฮึก...ฮือ...ท่านพ่อท่านเเม่..."ฉันวิ่งไปหาพ่อเเม่ของเวินฉิงที่นั่งจิบชาอยู่

"อาฉิงเจ้าเป็นอะไรไปรึ?"

"คือ...คือว่า...ฮึก...ข้า...ข้าฝัน...ข้าฝันร้าย...ฮึก..."

"ฝันที่ไหน เมื่อไหร่?"

"ข้า...ข้าเดินหาเก็บสมุนไพรในป่า เเล้วข้าก็โดนเเสงสีขาวลอยมาหา เเล้วข้าก็ฝันร้าย เห็นเทวนารีทำร้ายทุกคน ทำร้ายท่านพ่อ เเล้วข้ากับอาหนิงก็ถูกคุณลุงอุ้มออกจากถ้ำเทวนารีค่ะ"

"หรือว่า...นี่จะเป็นคำเตือนจากฟ้าเหมือนในคำทำนาย..."

"ใช่เเล้ว...ในคำทำนายบอกว่าลูกสาวเราจะเป็นคนมาเตือนเรา เเละอีกอย่างคือ..."

"ถ้าลูกสาวมาเตือนเมื่อไหร่..."

"เราก็ต้องย้ายที่อยู่ให้เร็วที่สุด..."

"..."นี่ทำไมฉันถึงค่อนข้างรู้สึกว่าโชคชะตามันกำลังเล่นตลกกับฉันกันนะ

หรือเป็นเพราะฉันไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติเลยลงโทษไรเเบบนี้ใช่ป่ะ?

"ข้าได้เลือกไว้หนึ่งสถานที่เเล้ว เพราะหลังจากที่ได้ฟังคำทำนายตอนนั้น ข้าก็ได้เตรียมการณ์เรียบร้อยเเล้ว เราจะอยู่ที่นี่ไปก่อนหนึ่งเดือน เเละเราค่อยออกเดินทาง..."

"อาฉิง...ลูกคงเหนื่อยเเล้วสินะ ไปกินข้าวเเล้วก็พักผ่อนซะ..."

"...?"

อะไรกันเนี่ย!!!!

ฉันงงไปหมดแล้วน้าาาาาาาาาาาา!!!!!!

หลายปีต่อมา...

"อาหนิง...เจ้ามาช่วยข้าต้มน้ำที"

"ขอรับ!"

หลายปีมานี้ เนื่องจากฉันค่อนข้างที่จะชอบดูหนัง

โบราณๆ ฉันก็เลยมีทักษะในการเอาชีวิตรอดในภพชาตินี้

ฉันได้ช่วยเปลี่ยนโชคชะตาของเวินหนิงไม่ให้ถูกเทวนารีดูดวิญญาณของเขา เเละสามารถช่วยพ่อเเม่ของเวินฉิง เเละคนอื่นๆไม่ให้ถูกเทวนารีฆ่าตาย

เเละที่สำคัญเราไม่ยุ่งเกี่ยวกับประมุขเวิน เพราะจะทำให้ในอนาคตพวกเราจะต้องโดนลูกหลงไปด้วยเเน่ๆ ถึงเเม้จะยังใช้เเซ่เวินอยู่ก็ตาม

ฉันได้ศึกษาวิชาเเพทย์จีนโบราณสืบทอดตระกูลเวินของเรา เเละก็กลายเป็นหมอที่อายุน้อยที่สุดของหมู่บ้าน เนื่องจากฉันค่อนข้างฉลาดเเละไหวพริบดี...อันที่จริงก็เพราะจริงๆเเล้วฉันอายุก็เยอะเเล้ว เเละอีกอย่างคือฉันยังเป็นนักเรียนที่เรียนได้ติดท็อปของห้องตลอดอ่ะนะ...

"คุณหนูๆ นายท่านเรียกพบเจ้าค่ะ"

"มีเรื่องอะไรหรือ?"

"ท่านประมุขหลานกับท่านอาจารย์หลานมาเจ้าค่ะ"

"ไปบอกท่านพ่อว่าเดี๋ยวข้าจะไป..."

"เจ้าค่ะ"

"อาหนิง...เจ้าต้มยาไว้รอข้านะ..."

"ขอรับ"

เมื่อพูดกับเวินหนิงเสร็จ ฉันก็เดินไปที่เรือนของท่านพ่อ

เมื่อมาถึงก็เห็นชายชุดอาภรณ์สีฟ้า ผูกผ้าคาดหน้าผากลายเมฆา ดูสง่างาม น่าเกรงขาม ถ้าหากฉันจำไม่ผิดนี่น่าจะเป็นหลานฉี่เหริน ตระกูลหลาน เเห่งกูซู เเละก็หลานซีเฉิน ประมุขสกุลหลาน

"ประมุขหลาน อาจารย์หลาน"ฉันทำความเคารพทั้งสองคนอย่างนอบน้อม หลานซีเฉินทำความเคารพกลับเช่นกัน

"ท่านพ่อ ท่านเเม่..."ฉันทำความเคารพท่านทั้งสองด้วย

"อืม..."คุณพ่อพยักหน้ารับเบาๆ

ฉันเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาหลังจากทักทายกันเสร็จ

"ได้ยินมาว่าเเม่นางเวินมีทักษะการเเพทย์สูงยิ่งนัก พวกข้าเลยอยากจะเชิญเเม่นางเวินไปช่วยรักษาผู้อาวุโสหลานท่านหนึ่งที่ป่วยเป็นโรคที่รักษามิหายขาดเสียที"หลานซีเฉินพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มเเย้ม

"เข้าใจเเล้ว...ข้าจะช่วยท่าน..."

"ขอบคุณเเม่นางเวิน"

"ท่านมิต้องขอบคุณข้าหรอก อย่างไรเสีย มันก็คือหน้าที่ของหมอ..."

"พวกเราสกุลหลานต้องขอขอบคุณพวกท่านที่ยอมช่วย วันนี้พวกเราคงต้องขอตัวลาก่อน"

"อะ...ลาก่อนขอรับ"ท่านพ่อเเละท่านเเม่ทำความเคารพทั้งสองคน ส่วนฉันก็ทำความเคารพเช่นกัน

"อาฉิง ลูกไปพักผ่อนเถอะ"

"งั้นข้าขอลาท่านพ่อ ท่านแม่..."

เมื่อฉันกับเวินหนิงเดินทางมาถึงกูซู ก็เห็นประมุขหลานมายืนต้อนรับพวกเราอย่างดี

"ประมุขหลาน"ฉันกับเวินหนิงทำความเคารพหลานซีเฉิง หลานซีเฉินก็เช่นกัน

"เชิญเเม่นางเวินเเละคุณชายเวิน"

"ขอบคุณท่านประมุขหลาน"

พวกเราเดินตามเขามาจนถึงเรือนรับรองเเขกของตระกูลหลาน

"ประมุขหลาน ข้ามีเรื่องอยากให้ท่านช่วยอนุญาติ"

"เชิญเเม่นางเวินกล่าวมา"

"ข้าเห็นว่าที่กูซูมีเเม่น้ำลำธาร เเละมีป่าที่ดูอุดมสมบูรณ์ไปด้วยพืชพรรณที่เกิดเฉพาะพื้นที่เขตหนาวเท่านั้น ดังนั้นข้าเลยอยากจะขออนุญาตท่านประมุขหลาน อนุญาตให้ข้าได้เดินสำรวจได้หรือไม่?"

"ย่อมได้"

"ขอบคุณประมุขหลานที่กรุณา"

"นี่คือที่พักของท่านเชิญพวกท่านตามสบายมิต้องเกรงใจ..."

"ขอบคุณประมุขหลาน"

"จริงสิ ประเดี๋ยวรุ่งขึ้นข้าจะพาเเม่นางไปหาท่านอาวุโส"

"เข้าใจเเล้ว..."

"งั้นข้าขอตัวลา..."

หลังจากที่หลานซีเฉินจากไป ฉันกับเวินหนิงก็

เดินเข้าห้องเพื่อไปพัก

ฉันต้องอยู่รักษาผู้อาวุโสประมาณครึ่งปี เหมือนฉันเป็นหมอประจำของเขาเลยเเฮะ...

"ท่านพี่ขอรับ"เวินหนิงเดินมานั่งรินชาให้ฉัน

"มีอะไรหรือ?"

"ข้าอยากมีเพื่อนที่อยู่ที่นี่ขอรับ"

"..."

"เราต้องอยู่ที่นี่ตั้งครึ่งปี ข้าเหงา..."

"เเล้วเเต่เจ้าเถิด..."

"จ.จริงหรือขอรับ?"

"ข้าชอบโกหกเจ้าหรือ?"ก็โกหกตั้งเเต่เด็กนั่นเเหละ

"ไม่ขอรับ"

"..."

"ท่าน..."

"ไปพักผ่อนได้เเล้ว"

"ขอรับ"

ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า ที่กูซูค่อนข้างหนาวเย็นกว่าเขาต้าฝ่านมาก บรรยากาศก็สงบร่มเย็น เหมาะกับการมาพักผ่อน...

ไม่สิ นี่ฉันมารักษานะเฟ้ย!