ณ คฤหาสน์ที่มีแต่ความงดงามเต็มไปด้วยทองคำแต่ดันคละคลุ้งไปด้วยความอัปยศแห่งตระกูล ภายในลึกสุดของป่ามีหอคอยที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากบริเวณของคฤหาสน์ ภายในหอคอยรกร้างใครจะรู้ว่ามีหญิงสาวงามนามว่า สกาเล็ต อาศัยอยู่ที่นั่น ด้วยความโชคร้ายของเธอที่ดันเกิดมาในวันที่ตรงกลับความหายนะของตระกูลพอดีจึงถูกสั่งห้ามให้ยุ่งเกี่ยวกับคฤหาสน์ภายในโดยเด็ดขาด...โชคยังดีที่มีสาวใช้ที่จงรักภักดีคอยอยู่ข้างกายเธอเสมอ

"คุณหนูคะ วันนี้อากาศดีมากเลยนะคะ สนใจไปเดินเล่นบ้างมั้ย??"

"ไม่ล่ะ เรากลัวเจอกับคนในคฤหาสน์นั่นอีก"

"ไปเถอะค่ะคุณหนู อย่างน้อยได้สูดอากาศในวันแรกของฤดูหนาวก็ยังดี"

"เจ้าอยากเดินเล่นงั้นสิ?"

"คุณหนูรู้ทันข้าอีกแล้ว..."

"ไปกันเถอะ" เธอยิ้มแล้วจับมือสาวใช้ออกจากหอคอย

"คุณหนูคะ ดูนั่นสิ!!"

สาวใช้ชี้ให้เธอดูร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังหมดสติ

"ตายแล้ว ทำไงดีล่ะ เราต้องรีบช่วยเขาแล้ว"

เธอพูดพร้อมกับวิ่งไปที่ร่างของชายคนนั้น พร้อมกับจับชีพจร

"ไม่นะ...เขา...เขา...ตายแล้ว..."

"คะ คะ คุณหนูเราจะทำอย่างไรดีคะ"

"เราจะลองปั๊มหัวใจเค้าดู"

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่!" พูดเสร็จเธอก็รีบทำการปั๊มหัวใจจากสูตรที่เคยดูมาจากอินเทอร์เน็ต แหงล่ะ เธอไม่เคยออกไปไหนก็เลยหาอะไรดูไปเรื่อยๆ

"ทำไงดี เค้าตัวเย็นมาก" ด้วยความที่ไม่มีวิธีใดแล้วเธอจึงตัดสินใจจะผายปอดเพิ่ม ขณะที่ก้มลงไปนั้นชายคนนั้นก็ลืมตาขึ้นมา!

"นี่จะทำอะไรน่ะ! คนบ้านนี้เค้าต้อนรับกันแบบนี้หรอ??"

"เอ๊ะ คุณยังไม่ตาย??"

"ห้ะ พูดอะไรน่าขำ ข้าไม่ตายง่ายๆหรอกนะ"

" ตะ แต่ว่า คุณไม่หายใจ"

"นี่ สาวน้อย เจ้าเนี่ยช่างอ่อนต่อโลกจริงๆนะ" ชายคนนั้นพูดจบก็คว้าร่างของหญิงสาวมาไว้ในอ้อมกอด

"คุณจะทำอะไรชั้นน่ะ ปล่อยชั้นนะ"

"อย่าทำอะไรคุณหนูนะ!!"

"หืมมม? คุณหนู"

"ใช่ นี่คือคุณหนูสกาเล็ต แห่งคฤหาสน์ซีเวียร์"

"น่าสนุกดีหนิ"

"คุณหมายความว่าไงคะ?"

"ไปกับข้าแล้วเจ้าจะรู้เอง"

ชายหนุ่มคว้าร่างบางของหญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่คฤหาสน์

"ไม่ได้นะ เราไปที่คฤหาสน์นั้นไม่ได้"

"ทำไม!?"

"ถ้าเราไป ท่านพ่อจะโกรธ..."

"กตัญญูผิดวันไปแล้วล่ะ"

"ไม่นะเราไม่ไป"

"ไม่ไปใช่มั้ย?"

"ชะ ใช่ เอ๊ะ!!!" พูดยังไม่ทันจบชายหนุ่มก็อุ้มหญิงสาวและพาวิ่งไปจนถึงคฤหาสน์

"ไง ท่านซีเวียร์"

"ทะ ท่าน ฟรานซิส"

"ใช่เราเอง"

"น่ะ นั่นมัน ลูกสาวข้า..."

"ใช่ ข้ามาตามสัญญาที่เจ้าบอกข้าไง"

"แต่นั่นมันอาทิตย์หน้านี่ครับ"

"เจ้ามนุษย์โง่ วันไหนก็เหมือนกันแหละ"

"หมายความว่าไงคะ..." หญิงสาวพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

"อ้อ พ่อเจ้ายังไม่บอกหรอ?"

"บอกอะไรคะ?? ท่านพ่อ!??"

" หึ พ่อเจ้า ขายเจ้าให้ข้าแล้ว!!"

"มะ ไม่จริง ท่านพ่อ ไม่จริงสินะคะ ไม่มีทาง!!"

"สกาเล็ตลูกรัก... พ่อต้องทำ..."

"ท่านพ่อ..." หญิงสาวร้องไห้น้ำตานองหน้า

"คุณหนูคะ..."

"ทำไมล่ะคะท่านพ่อ ท่านสั่งอะไรหนูก็ทำ สั่งให้ไปอยู่ในหอนั่นหนูก็ไป สั่งให้ไม่พบเจอกับอิสระ หนูก็ยอม ทำไมท่านพ่อทำกับข้าแบบนี้..." หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา

"ลูกพ่อ พ่อไม่เหลืออะไรแล้ว...พ่อต้องทำ"

"ท่านพ่อ..."

"โอ้ยยย บทโศกเยอะจริง ข้าเบื่อแล้ว ข้าพานางไปนะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมอุ้มหญิงสาวไป

"เดี๋ยวสิครับ นายท่าน"

"ไม่มีเดี๋ยว ตามสัญญา" ชายหนุ่มยิ้มและจากไป...