...(ย่า ย่ะ ย่ะ ย่า ย่ะ) เสียงเด็กสาวที่กำลังตั้งใจฝึกซ้อม (แปะ แปะ แปะ) เทียนมี่เจ้าเก่งขึ้นมาก...
..."ท่านพ่อเจ้าคะ เหตุใดลูกจึงต้องฝึกวรยุทธเช่นนี้"...
...เทียนมี่ถาม...
..."เพราะเจ้าต้องสืบทอดหน้าที่ต่อจากข้าเพื่อปราบกบฏในราชสำนัก"...
...กิ่งเจิ่นถาน ผู้เป็นบิดาของ กิ่งเทียนมี่ตอบ...
..."แต่ลูกเป็นหญิงนะเจ้านะเจ้าคะ เหตุใดจึงต้องเป็นหน้าที่ของลูกด้วยเจ้าคะ" เทียนมี่ถามอีกครั้ง...
..."ก็เจ้าเป็นบุตรเพียงผู้เดียวของตระกูล ดังนั้นหากไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็นผู้ใดเล่า" ท่านพ่อเริ่มโมโห ขณะนั้น เกี้ยวเหยนเหวิน แม่เลี้ยงของ เทียนมี่ก็เดินเข้ามา...
..."ท่านแม่ทัพ นี่เจ้าพูดไปอย่างนั้นได้ยังไงห้ะ ได้คิดบ้างไหม เจ้าพูดอย่างนี้ท่านแม่ทัพก็ต้องโกรธเป็นธรรมดาเพราะว่าเจ้าเป็นทายาทคนเดียวจองตระกูลเราเข้าใจไหม รีบขอโทษพ่อเจ้าเลยนะ" แม่เลี้ยงกล่าวดุนางแล้วทำสีหน้าไม่พอใจออกมา...
..."ท่านพ่อ ข้าขอโทษด้วยข้าผิดไปแล้วข้าแค่จะล้อท่านเล่นเองไม่คิดว่าจะไปทำให้ท่านโกรธขนาดนี้ได้" เทียนมี่กล่าวทำให้ผู้ที่เป็นพ่อสงบลง...
..."เทียนมี่เจ้านี้นะ " ผู้เป็นพ่อกล่าวพร้อมถอนหายใจ"...
" ท่านพ่อ ในเมื่อข้ามีวิชาความรู้แล้ว ข้าก็อยากจะออกไปข้างนอกบ้างได้ไหมเจ้าคะ" เทียนมี่กล่าวด้วยสีหน้าที่คาดหวัง
..."เทียนมี่ แม้เจ้าจะมีความรู้ที่ข้าถ่ายทอดให้จนหมดแต่นิสัยติดเล่นและใจร้อนของเจ้ายังแก้ไม่หายซักทีตั้งแต่เล็กจนโต" ท่านแม่ทัพกล่าวออกมาด้วยความเหนื่อยใจเป็นอย่างยิ่ง...
..."ท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ...แต่คุณหนูยังเด็กจะไม่ให้ออกไปเที่ยวบ้างคงจะอึดอัดเอาได้" แม่นมกล่าวช่วยเกลี่ยกล่อมให้ท่านแม่ทัพตามใจคุณหนู...
..."ไม่ได้หรอก เราต้องฝึกฝนให้หนักๆ เพราะอีกไม่กี่วันเจ้าจะต้องไปเข้าศึกษาที่ราชสำนักแล้วนะ" ท่านพ่อกล่าวกำชับ...
..."ได้เจ้าค่ะ" เทียนมี่กล่าวด้วยสีหน้าที่จ๋อยๆ...
..."ท่านคงไม่ได้โกรธที่เจ้าหนูนั้นนะเจ้าค่ะ" แม่เลี้ยงถาม...
..."จะไปโกรธนางทำไมนางยังเด็กนัก บางทีพูดเล่นโดยไม่คิดอะไรอย่าไปใส่ใจจะดีกว่า"...
..."อย่าเลยเจ้าคะ" แม่นมกล่าวห้ามคุณหนู...
..." เจ้าอย่าห้ามข้าเลย เจ้าก็รู้นิว่า ข้าอยากจะไปพักผ่อนหย่อนใจก่อนจะไปศึกษาต่อที่สำนัก" เทียนมี่กล่าว...
..." คุณหนูอย่าด้ือข้าไปที่ไหนเลย" แม่นมกล่าว...
..." ช่วยไม่ได้ แฮะ " คุณหนูที่แสนซนคนนั้นกล่าว...
..." ไปก่อนนะ " กิงเทียนมี่กล่าวพร้อมโบกมือให้พี่เลี้ยงก่อนที่จะปีนกำแพงออกไป...
..." แล้วข้าจะบอกท่านแม่ทัพอย่างไรดี " แม่นมกล่าว...
..." ตลาดใต้มีของเยอะแยะเลย " หญิงสาวกล่าวพลางมองซ้ายมองขวา...
..."แต่เผื่อมีคนจำข้าได้ ข้าใส่หน้ากากไว้ก่อนดีกว่า " เทียนมี่กล่าวพร้อมเอาหน้ากากที่พกไว้มาใส่...
..." วันนี้ไม่มีองค์รักษ์ตามมาด้วย รู้สึกดีจริงๆ " ชายผู้นั้นกล่าว...
..."(เสียงหัวเราะชอบใจ)วันนี้แหละเป็นวันที่ข้าเป็นไทแก่ตัวแล้ว" ชายผู้นั้นกล่าว...
..." ไปดูของตรงหน้านั้นหน่อยดีกว่า" เทียนมี่กล่าว...
เสียงผู้คนในตลาดดังมีผู้คนเดินไปมาซื้อของ
..."ดาบเล่มนี้งามนัก ดาบนี้ราคาเท่าไหร่" เทียนมี่ถามช่างตีดาบ...
..." 3 ตำลึง" ช่างกล่าว...
..."ราคาแพง เดี๋ยวก่อนนะ ข้าได้พกเอาถุงเงินออกมาด้วย มันหายไปไหนเสียแล้ว " เทียนมี่กล่าวพร้อมมองหาถุงเงินที่พกมา...
..." เอ๊ะ ถุงเงินของใครเนี่ยมีสัญลักษณ์รูปดอกชงโค ใครซุ่มซ่ามทำล่นไว้นี่" ชายผู้นั้นกล่าว...
..." ท่านพ่อค้า ข้าขอติดไว้ก่อนได้ไหมพอดีว่าข้าทำถุงเงินหายนะ" เทียนมี่กล่าวอ้อนวอนพ่อค้า...
..." ไม่ได้หรอก ของซื้อ ของขายนะ " พ่อค้ากล่าวปฏิเสธหญิงสาว ชายผู้นั้นได้ยินเข้าจึงเข้าไปที่ร้าน...
..." นี่ของเจ้าใช่ไหมข้าเห็นมันตกอยู่ " ชายผู้นั้นถาม...
..." ใช่ๆ อันนี้ของข้าเอง ข้าขอบคุณเจ้ามากนะ " เทียนมี่กล่าวแล้วรีบจ่ายเงินให้พ่อค้า...
..." คราวหลังก็ระวังบ้างนะ " ชายผู้นั้นกล่าว...
...ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมา...
..." ท่านข้าขอติดร่มไปด้วยได้หรือไม่" หญิงสาวกล่าว...
..." เมื่อตะกี้เจ้าว่าอย่างไรนะ" ชายผู้นั้นถามอีกรอบ...
..."ข้าขอติดร่มไปด้วยได้หรือไม่ " เทียนมี่ถาม...
..." แต่เจ้าเป็นผู้หญิงนะ เจ้าจะถูกครหาได้" ชายผู้นั้นกล่าว...
..." ท่านจะกลัวอะไร ท่านไม่เห็นหรอว่าข้าใส่หน้ากากอยู่"...
...เทียนมี่กล่าว...
..."งั้นก็ได้" ชายผู้นั้นกล่าวอย่างไม่เต็มใจ...
..."ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้าไม่รบกวนท่านแล้ว" เทียนมี่หลังจากหยุดตรงที่สะพาน กล่าวแล้วชายผู้นั้นก็เดินจากไป...
...ณ จวนแม่ทัพ...
..." คุณหนูกลับมาหรือยัง" แม่นมมีสีหน้าที่เคร่งเครียดพร้อมกับท่านแม่ทัพที่รอที่ประตูจวน...
..." มาแล้วหรอ เจ้าออกไปไหนมาไหนบอกจะไปคัดพู่กันในห้องตำรา" ท่านพ่อกล่าว...
..." ข้าแอบหนีไปตลาดมาเจ้าค่ะ" เทียนมี่กล่าวพร้อมท่าทางกลัว...
..." เจ้านี้พูดไม่รู้จักฟัง แม่นมไปเก็บของนางทีพรุ่งนี้ข้าจะให้นางไปเรียนที่ราชสำนัก" ท่านแม่ทัพกล่าว...
...(เสียงรถม้า)...
...( ถึงวังหลวงแล้ว)...
..." เนี่ยข้าได้ข่าวมาว่ามีคนที่เป็นหญิงมาเรียนสำนักตื๊งป๋อของเราด้วยล่ะทำไมถึงไม่เรียนเย็บปักถักร้อยเหมือนที่หญิงอื่นเรียนกันมาเรียนทำไมวิชาที่ชายชาตรีอย่างเราเรียนกันถ้าเกิดนางไม่ไว้ก็ร้องไห้งอแง...
..."กำลังนินทาข้าอยู่หรือ" เสียงนี้ทำให้กลุ่มคนที่กำลังนินทาหันไปมองที่ด้านหลั...
..."อุ๊ย ว๊าย ตกใจ นี่มันกิงเทียนมี่"...
..."ทำไมต้องตกใจอย่างกับทำอะไรผิดมาก็ไม่ปาน"...
...เทียนมี่...
...
...
...กล่าว "เปล่าเลย อืมข้าเลย ไม่ใช่ ข้าลืมว่าข้าต้องไปช่วยอาจารย์ปลูกผักสวนครัว" กลุ่มคนกล่าว...
..."ถ้าอย่างนั้นให้ข้าไปช่วยพวกท่านดีไหม"...
...กิงเทียนมี่กล่าว...
..."ไม่ต้องหรอกเจ้ายังใหม่อยู่ข้าไม่กล้าใช้เจ้าหรอก"...
..."ข้าไปดีกว่า เห้อ โลงอกไปที"...
...กลุ่มกล่าวจากนั้นก็รีบหนีจากเทียนมี่แต่ดันไปชนเอากับองค์ชายหยานเทียนเจ๋อร์แต่องค์ชายก็ถามว่า"ทำไมจึงวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเยี่ยงนี้...
...กลุ่มคนกล่าวว่า "ข้าพเจ้ารีบหนีออกมาจากหญิงใจดำอำมหิต...
...พะย่ะค่ะ"...
...องค์ชายจึงเดินไปหาเทียนมี่แล้วถามว่า...
..."เจ้าทำอะไรทำไมสหายรวมสำนักของข้าจึงหนีเจ้า"...
...เทียนมี่กล่าว(แถมสะใจนิดๆ)ว่า...
..."หม่อมฉันก็จะกำลังมีน้ำใจอย่างไรเหล่าเพคะหม่อมฉันเลยถามว่าจะให้หม่อมฉันช่วยพวกเค้าปลูกผักสวนครัวไหมนะเพค่ะ"...
...องค์ชายแกล้งทำท่าทางหงุดหงิด(ความจริงแอบยิ้มชอบใจ)แล้วเดินกลับตำหนักไป...
...ณ สำนักตื๊งป๋อ...
..."...
...อรุณสวัสดิ์ครับอาจารย์ "พวกเจ้ารู้กันแล้วใช่ไหมว่าจะมีผู้ที่เป็นหญิงมาเรียนรวมสำนักกับพวกเจ้า"...
..." ศิษย์รู้แล้วขอรับอาจารย์"ลูกศิษย์กล่าว...
..."แต่เพื่อความยุติธรรมข้าเองก็จะไม่ให้นางเข้ามาเรียนได้ง่ายหรอกนางจะต้องทดสอบศักยภาพให้ข้าดูเหมือนกันลูกศิษย์คนอื่นๆของข้าไม่ว่านางจะเป็นหญิงก็ตาม"...
...อาจารย์กล่าวแก่เทียนมี่...
..."ว่าเองเจ้าชื่อแซ่อะไร" อาจารย์กล่าวถาม...
..." ศิษย์ชื่อเทียนมี่ แซ่ กิง เจ้าค่ะ"...
..." อืม วิชาที่เจ้าต้องสอบคือ การต่อสู้มือเปล่าและมีอาวุธ และอีกอย่างหนึ่งคือ การยิงธนู"...
..."ได้เลยเจ้าค่ะ" เทียนมี่กล่าว...
...เริ่มบททดสอบได้...
...(ย่า ย่ะ ย่า หืบ) เสียงหญิงสาวกำลังต่อสู้อย่างตั้งใจ...
...(เซ๊ง เซ๊ง) เสียงหญิงสาวฟันดาบ...
...(เชิบ เชิญ) เสียงธนูยิงที่เป้า...
...(เสียงปรบมือ)...
..."เจ้าผ่านบททดสอบของข้าเจ้าเข้าสำนักของข้าได้"...
..."ข้าจะให้เจ้าได้มีคนใช้และได้ห้องแยกเนื่องจากเจ้าเป็นหญิงเพียงคนเดียวในสำนัก"...
..."ลูกศิษย์ขอขอบคุณอาจารย์"เที่ยนมี่กล่าว...
..."วันนี้ข้าจะให้เจ้าไปพักผ่อนก่อนแต่พรุ่งนี้เจ้าต้องมาฝึกที่สำนัก"...
..."ลูกศิษย์ขอบคุณอาจารย์"...
..."งั้นข้าขอไปพักผ่อนก่อนเจ้าค่ะ"...
...เทียนมี่กล่าว"...
..."เจ้าก็อย่าหลงตัวเองให้มากนักนะเพราะนี่แต่เพียงเริ่มต้นเจ้าต้องเจออะไรอีกเยอะ" หยานเทียนเจ๋อร์กล่าว...
..."หม่อมฉันไม่เอาไม่เรียก ข้าไม่ได้หลงตัวเองแต่เจ้าต่างหากเทียนเจ๋อร์ทำไมข้าเจอเจ้าทำไมเจ้าต้องหาเรื่องข้าด้วย ถ้าเจ้าแน่จริง...
...พรุ่งนี้ก็มาประลองฝีมือกับข้า" เทียนมี่กล่าว...
..."55เจ้ายังออ่นหัดสู้ข้าไม่ได้หรอก"องค์ชายกล่าวแก่เทียนมี่...
..."เดี๋ยว พรุ่งนี้ก็จะได้เห็นดีกัน ถ้าไม่เป็นองค์ชายนะกระโดดถีบสองขาไปแล้ว เชื้อ มาว่าข้า...
...หรือ"...
...ด้วยความโมโหจึงไม่ได้ดูทางจนชนกับหญิงสาวสวยคนหนึ่ง(โอ๊ย)"ทำไมไม่ดูทางเลย" เสียงสาวสวยบ่น...
..." ข้าขอโทษ" เทียนมี่กล่าว...
..."นี่เจ้ารู้ไหมว่าข้านี้เเหละที่เป็นว่าที่พระชายาขององค์ชายสาม ข้าชื่อ เวินจี้จี้ "...
...(" คิดในใจ ข้าไม่ได้ถามชื่อเจ้าไม่ได้อยากรู้เกี่ยวกับเจ้าสักหน่อย")เทียนมี่คิดในใจ...
..."แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะข้าจะรีบไปหาองค์ชายสาม" เวินจี้จี้กล่าว...
..." องค์ชายสามมีว่าที่พระชายาด้วยหรอนี่แหมเหมาะสมกันอย่างกับว่าแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกัน55"...
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
