... Human mask : หน้ากากมนุษย์ คนเราทุกคนใส่หน้ากากเข้าหากันทั้งนั้น เรื่องราวที่เราจะยกตัวอย่างความน่าสะอิดสะเอียนนี่ของมนุษย์ เป็นเรื่องราวของสาวน้อยที่ชื่อว่า ...

..."อเคเชีย" ...

เรื่องราวชีวิตที่ต้องแสดงเพียงด้านเดียวของตนเอง ต้องใส่หน้ากากอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครที่เข้าใจเธอเลย...จริงหรือไม่?-

: G.T.real

"ไง~!!!สวัสดีตอนเช้าทุกคนนน"

เด็กสาวผมดำขลับ เดินเข้ามาภายในห้องเรียน เขาดูเป็นคนที่สร้างสรรค์ให้กับห้องเรียน ทุกๆครั้งจะยิ้มรับปัญหา ไม่เคยมีซักครั้งที่จะแสดงสีหน้าโกรธ หรือ ร้องไห้ ให้กับเพื่อนในชั้นได้เห็น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ก็จะรับฟัง และช่วยเหลือ..

"เธอเนี่ย ร่าเริงได้ทุกวันจริงๆเลยนะ ฉันก็อยากร่าเริงได้ทุกเวลาเหมือนเธอบ้างจัง"

'มิว' เพื่อนสนิทของอเคเชียกล่าวขึ้น

"ฮ่าๆ จะเป็นแบบฉันได้น่ะ อีกร้อยปี!!!"

อเคเชียตะโกนเสียงดันลั่นห้อง ทำเอาเพื่อนทั้งห้องขำกันยกใหญ่ พูดได้เลยว่า ถ้าไม่มีเธอ ในห้องคงเงียบเหงากันแน่นอน

"จริงสิ~!! ชะแว่บบ~~~!!!"

เธอหยิบกล่องของขวัญกล่องใหญ่ออกมาจากกระเป๋า

"ได้ยังไงกัน!!ไหนบอกว่าจะไม่ซื้อมาให้ยังไงล่ะ"

วันนี้เป็นวันเกิดของมิว ซึ่งอเคเชียเป็นคนให้ของขวัญเป็นคนแรก และเป็นคนบอกสุขสันต์วันเกิดแด่เพื่อนรักคนนี้เป็นคนแรกอีกด้วย

"อ้าว..วันนี้วันเกิดมิวหรอกหรอเนี่ย~สุขสันต์วันเกิดนะค้าาา คุณเพื่อนร้ากกก แต่ฉันดันไม่มีของขวัญให้ซะได้~"

'หลิว' เพื่อนสนิทอีกคนนึงของอเคเชียและมิว พุ่งเข้ามากอดมิวจากด้านหลัง

" ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกน่าา ว่าแต่ขอบใจจริงๆนะอเคเชีย เธอเป็นเพื่อนคนแรกที่ให้ของขวัญฉันเลยล่ะ "

มิวหันมากอดเด็กสาวตรงหน้าพร้อมกับกล่าวขอบคุณ

"รู้แล้วน่า ฉันน่ะจำวันเกิดเพื่อนทุกคนได้อยู่แล้ว!!"

อเคเชียจะให้ของขวัญวันเกิดกับเพื่อนทุกคนของเธอ เพราะเธอเป็นคนที่รักเพื่อนมาก ไม่ว่าเธอจะมีเรื่องไม่สบายใจแค่ไหน หรือน้อยใจแค่ไหนที่มีแค่เธอที่ให้ของขวัญเพื่อน แต่ไม่มีเพื่อนสนิทคนไหนซักคนของเธอที่ให้ ของขวัญเธอในวันเกิด แม้แต่วันที่ก็ไม่แม้แต่จะจำได้ ความรู้สึกที่น่าน้อยใจนี่...เธอต้อวเก็บมันไว้ลึกๆภายในใจ..

15 : 30 น.

"อเคเชีย!!!เย็นนี้ไปคาราโอเกะกันเถอะน่าา เธอผลัดมาหลายวันแล้วนะ~"

อเคเชีย ถึงเธอจะสนิทกับเพื่อนมากมาย แต่ถ้าไม่จำเป็น เธอจะกลับบ้านทันที จึงไม่ได้ไปสังสรรค์กับเพื่อนนอกจากเวลาไปร.ร.เลยซักครั้ง

"ขอโทษน้าา วันนี้ฉันรีบกลับน่ะ!! มีลงดันเจี้ยนตอน6โมงน่ะ!!"

ทุกๆครั้งที่กลับบ้านเร็ว ก็จะหาข้ออ้างสารพัด เป็นข้ออ้างที่ดูยังไงก็ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเธอโกหก

หลายวันถัดมา

ACACIA TALK

วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่..ไม่สิ ถึงปกติจะอารมณ์ไม่ดีบ่อยก็เถอะ แต่วันนี้มันอึดอัดมากกว่าปกติ..จนไม่อยากจะไปร.ร...พอคิดว่าจะต้องไปร.ร.ไปเจอกับคนพวกนั้นก็อึดอัดจนทำอะไรไม่ถูก ชีวิตที่ต้องใส่หน้ากากอีกวัน มันช่างน่าขมขื่น

.

.

.

.

ฉันตัดสินใจที่จะไม่พูดคุยกับใคร โดยพิมข้ออ้างในไลน์กลุ่มว่าฉันปวดฟัน ฉันต้องการที่จะพักซักวัน เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการไปโรงเรียนในเทอมนี้ เพราะถ้าหากฉันคุยกับพากเขา ฉันอาจจะควบคุมอารมณ์โกรธไม่ไหวจนต้องตวาดใส่พวกเขาแน่..

"ทำไมวันนี้อเคเชียไม่พูดอะไรเลยล่ะ ห้องเงียบแปลกๆเลยนะเนี่ย~"

เด็กผู้หญิงคนนึงเดินมาหลังห้องเพื่อถามไถ่ เพราะเห็นวันนี้เด็กสาวตัวร่าเริงของห้องดูเปลี่ยนไป

"วันนี้ ยัยนี่มันปวดฟันน่ะ ฮ่าๆไม่รู้ไปทำอีท่าไหนเหมือนกันนะ น่าขำชะมัด"

หลิวตอบคำถามแทนฉัน

พักกลางวัน

ACACIA TALK

ทั้งที่คิดว่าจะไม่คุยกับพวกนั้นแท้ๆ แต่เน็ตฉันดันหมดซะได้ ตอนนี้ฉันกำลังรีบมากแท้ๆ ฉันต้องหาข้อมูลรายงานแล้วส่งให้ทันภายใน30นาทีนี้ เห้อ..

" นี่ ขอยืมเน็ตหน่อยสิ "

จริงๆแล้วเน็ตฉันหมดมาประมาณ2 วันแล้ว แต่ช่วงนี้ทางบ้านฉันมีปัญหาด้านการเงินนิดหน่อย ฉันก็เลยพยายามที่จะไม่ใช้เน็ต ฉันจะยืมเพื่อนเพียงแค่ฉันจำเป็นจริงๆ ซึ่งก็ไม่ได้ เยอะขนาดนั้น วันนึงแค่ 1-2ครั้งเท่านั้น

"เธอเนี่ย ไม่มีปัญญาเติมเน็ตรึไงกันนะ~! ฉันขี้เกียจแชร์ให้เธอแล้ว ขอคนอื่นก่อนละกัน!"

ฉันพยายามระงับอารมณ์โกรธเอาไว้ วันนี้ฉันรีบจริงๆ ฉันจึงหันไปขอยืมเพื่อนในกลุ่มฉันประมาณ 6-7 คน แต่ทุกคนก็ปฏิเสธฉัน เพราะฉันยืมพวกเค้าติดมา 2 วันแล้ว ฉันไม่ได้ยืมพวกเค้าทั้งวัน ถ้าไม่มีรายงานนี่ฉันก็ไม่อยากยืมพวกเค้าด้วยซ้ำ..

.

.

เส้นความอดทนของอเคเชียได้ขาดลง หน้ากากที่เคยใส่มาตลอดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

"ถ้าจะเล่นก็ให้มันน้อยๆหน่อย.."

เธอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ใบหน้าที่ไม่ได้มีรอยยิ้มตอบรับเหมือนเดิม ไม่เหมือนกับที่เพื่อนๆเธอคิด พวกเค้าคิดว่า เธอจะหันกับมายิ้มแล้วบอกว่า 'ไม่เป็นไร' เหมือนกับที่เธอทำเป็นประจำ..วันนี้อเคเชียเปลี่ยนไป..พวกเค้ารับรู้ถึงเรื่องนี้เหมือนกันทั้งหมด

"คิดว่าฉันเป็นตัวอะไร? ถึงจะยิ้มแล้ว บอกว่าไม่เป็นไรได้ทุกเรื่อง? คิดว่าฉันเป็นตัวตลกรึไงกัน มันน่าสะอิดสะเอียนจนแทบอ้วกเลยรู้มั้ย ที่ต้องมานั่งยิ้มให้พวกที่ไม่สนใจแม้แต่วันเกิดของเพื่อน หรือความคิดของเพื่อนว่าเค้าจะเจ็บปวดหรือน้อยใจมั้ย ถ้าจะทำเหมือนฉันเป็นตัวตลกในห้องล่ะก็ ให้มันน้อยๆหน่อยนะ ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนที่พวกเธอคิดหรอกนะ"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

'ฉันทำอะไรลงไป' ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาในหัวฉันตลอดเวลา

หลังจากที่ฉันระบายความในใจออกมา รู้ตัวอีกที ฉันก็ทำพูดเรื่องพวกนั้นออกไปจนหมด แต่ผลลัพธ์มันจะออกมาตรงกันข้าม แทนที่จะเข้ามาขอโทษแล้วปรับความเข้าใจกัน..พวกนั้นกลับ..เงียบใส่ฉัน ทำไมกันล่ะ ฉันพูดแรงไปหรอ คงต้อง..ขอโทษซะแล้วสิ

"นี่ งานค้างวิชาประวัติต้องส่งภายในวันนี้นะ พวกเธอส่งยัง?"

..อะไรกันสายตาแบบนั้น ทั้งที่คิดว่าหนีรอดแล้วแท้ๆ..สายตาที่มองด้วยความเกลียดชัง สายตาที่มองด้วยความรำคาญ ทั้งที่เวลาพวกเธอโกรธ ฉันจะเป็นคนเดียวในกลุ่มที่คอยตามง้อ แต่พอมาเป็นฉัน ฉันที่ไม่เคยโกรธเลย

ฉันที่..เป็นคนใส่ใจความรู่สึกพวกเธอที่สุด..ทำไมถึง...

.

.

.

น้ำตาของสาวน้อยไหลริน ช่วงเวลานั้นเสียงกริ่งเลิกเรียนได้ดังขึ้นพอดี อเคเชียวิ่งกลับบ้าน พร้อมน้ำตา แม้แต่เวลานี้ เธอก็ยังไม่อยากให้เพื่อนๆของเธอได้เห็นน้ำตาแห่งความอ่อนแอนี่ มันช่าง..น่าขมขื่น

กำแพงที่ก่อตัวในใจกลับสูงขึ้งทั้งที่ควรจะต่ำลง หน้ากากใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นมาหนากว่าเดิม

ไม่ใช่เพียงที่โรงเรียน ตั้งแต่จำความได้ เธอก็ใส่หน้ากากมาโดยตลอด ทั้งที่บ้าน โรงเรียน หรือที่ไหนๆ ภายนอกเป็นเด็กที่ร่าเริง แต่ภายในกลับร้องไห้อยู่ตลอดเวลา ขอแค่ต้องการใครซักคนเข้ามา..ใครซักคนที่คอยรับฟังได้ ความขมขื่นที่ก่อตัวขึ้นมา เธอต้องการให้มันหายไปเหลือเกิน

| จงเอาชนะใจตนเอง จงมีชีวิตอยู่ต่อไปแม้จะเจ็บปวดหรือยากลำบาก จงทำให้ชีวิตดีขึ้นด้วยมือของตนเอง อย่าเอาแต่ร้องขอ ซักวันนึง..จะมีคนมาบอกคุณเอง ถึงวิธีที่คุณจะมีความสุข คนคนนั้น..คือคนที่จะคอยอยู่ข้างคุณ |

พระเจ้า!! : เคยมีคนคนนึงบอกเรามาค่ะ!! ถึงข้อเสียของเรา คนที่พังกำแพงของเราเข้ามา คนที่ทำให้เรา..อยากบอกขอบคุณซักล้านครั้ง เขาบอกกับเราว่า

" ถ้าคุณยังมัวแต่คิดจะหนีปัญหา คุณจะไม่สามารถที่จะมีความสุขได้เลย "

555ตลกใช่มั้ยคะ ทั้งที่ตัวเองก็ยังหนีปัญหาอยู่แท้ๆและยังบอกอีกนะคะว่า!!

"ถ้าคุณไม่ยอมที่จะลดกำแพงนั่นลง และยังเพิ่มมันให้สูงขึ้น ผมที่พยายามจะปีนข้ามมันไป จะทำยังไงล่ะครับ แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็จะพยายามข้ามมันไปให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม"

ดูสิคะๆๆเขาบอกจะปีนเข้ามาล่ะ ตอนนี้เขาปีนเข้ามาได้จริงๆนะคะ!!!5555

เพียงแต่ พอปีนเข้ามาได้แล้ว ก็หายออกไป ..แถมยังทิ้งกำแพงที่สูงใหญ่กว่าเดิมไว้ในใจของเราอีกด้วย555

: ถึงยังไงเราขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังท้อแท้อยู่!!! ต้องเข้มแข็งให้ได้เหมือนอเคเชียนะคะ.. :