ทุกคนคงไม่อยากจะเชื่อสินะว่าชีวิตจองฉันนั้นตกอับแค่ไหน.... ฉันชื่อ มิเกล ออเบิร์ด อายุ16ปี เป็นคนธรรมดาๆทั้วไป ที่ไม่มีอะไรโดดเด่นในตัวเลยซักครั้ง ฐานะทางบ้านฉันค่อนที่จะแย่ลงเรื่อยๆ เนื่องมาจากพ่อและแม่ของฉันที่คอยเอาเงินที่ฉันหามาได้ไปซื้อเครื่องดื่มแอลกอฮอร์และเล่นการพนัน ฉันพยายามหาเงินเพื่อที่จะส่งตัวเองเรียน แต่กลับโดนเอาเงินเหล่านั้นไป ฉันจึงจำเป็นที่จะซ่อนเงินเพื่อเก็บไว้เป็นค่าเทอมของตัวเอง นอกจากนั้นแล้วในรั้วโรงเรียนของฉัน ฉันก็เปรียบเสมือนอากาศที่ไม่มีใครมองเห็น ทั้งอาจารย์และเพื่อนๆก็ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน มีบางครั้งที่ฉันสอบได้ที่1ของโรงเรียน พวกเพื่อนๆผู้หญิงก็มักจะมาหาเรื่องฉันเพราะคิดว่าฉันโกงข้อสอบ ฉันอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ทุกคนแต่ก็ไม่มีใครเชื่อและฟังฉันเลยทุกครั้ง และยังมาด่าฉันอีกด้วยว่า"พ่อแม่ไม่เคยสอนเรื่องมารยาทรึไง ยัยครอบครัวการพนัน"...

ณ บ้านของมิเกล

มิเกล:กลับมาแล้วค่ะ (อึก...เอาอีกแล้วงั้นหรอ) ภาพตรงหน้าของมิเกลก็คือ พวกผู้ใหญ่ที่กำลังนั่งดื่มแอลกอฮอร์และเล่นการพนัน

แม่:"กลับมาแล้วก็ดี ไหนล่ะเงินของแก เอามาให้ฉันสิ!"

มิเกล:ไม่มีแล้วค่ะแม่//ทำหน้าเศร้า

แม่:ห๊า!! เงินก็หามาไม่ได้ยังมีหน้ากลับมาบ้านหลังนี่อีกหรอ ไสหัวกลับไปหาเงินเลย//ตะคอกใส่

มิเกล: .....//หันหลังกลับ

พ่อ: เดี๋ยว! เอากระเป๋าของแกมาให้ชั้นดูเดี๋ยวนี้

มิเกล:ไม่มีแล้วจริงๆค่ะ ถ้าหนูมีหนูคงให้พ่อกับแม่นานแล้วนะคะ

พ่อ:ก็บอกให้เอามาไง! หูแกหนวกรึไง!!//ตะคอกใส่สุดเสียง

มิเกล:อึก //กอดกระเป๋าแน่น

แม่:เอามานี่! ฉันจะดู!//แย่งกระเป๋า

มิเกล:ม...ไม่ให้ค่ะ//ผลักแม่ล้มลงกับพื้น

แม่: โอ้ย!!! นังเด็กบ้านี่! กล้าผลักฉันหรอ!!//ตะคอกใส่

มิเกล: อ่ะ! ข...ขอโทษค่ะแม่//เข้าไปช่วย

แม่: อย่ามาแตะ!นังเด็กโง่!!!!//ปัดมือมิเกลทิ้ง

คนอื่นๆ: "เป็นเด็กเป็นเล็กนังกล้ามำแม่ตัวเองได้อีกหรอเนี่ย" "ไม่รู้จักโตซะจริงๆเลย!" "ถ้าเป็นลูกชั้น ชั้นคงตีไม่ให้ไปไหนได้หรอกนะ" บลาๆๆๆ

มิเกล://กำหมัด// อึก...พวกคุณจะไปรู้อะไรกัน!!! วันๆก็เอาแต่ดื่มเหล้า งานการไม่เคยทำ!! คิดว่าตัวเองดีงั้นหริถึงกล้ามาสอนคนอื่นน่ะ!! //ตะคอกใส่

พ่อ:ใครสั่งใครสอนให้แกพูดกับผู้ใหญ่แบบนี้!!//โมโห

มิเกล:..... หนูทนไม่ไหวแล้วนะคะที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้น่ะ ถ้าหนูเลือกได้หนูไม่ยอมเกิดมาหรอกค่ะ!!!!!

แม่:นังลูกคนนี้นี่!!!*เพี๊ย!!*//ตบหน้ามิเกล

มิเกล://อยู่ในอาการหวาดกลัว และค่อยๆลุกขึ้น// ได้ค่ะ...ถ้าพ่อกับแม่ทำกับหนูขนาดนี้ หนูก็จะไม่อยู่โลกนี่หรอกค่ะ

พ่อ:เหอะ!! จะทำได้ซักแค่ไหนกันเชียว แป๊ปๆก็คงเดินกลับมาแล้ว//ยิ้ม

คนอื่นๆ://หัวเราะ

มิเกล:ได้ค่ะ ถ้าพ่อพูดแบบนี้หนูก็จะไป//เดินออกจากบ้าน

ปัง!!*เสียงปิดประตู*

"คืนพระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์ส่องลงมาผ่านฟากฟ้า มีหญิงสาวเดินเร่ร่อนบนท้องถนนที่ไม่จุดมุ่งหมาย สายลมอ่อนๆที่พัดใบไม้มาจากต้นไม้ใหญ่ ความหนาวเย็นที่เริ่มก่อตัวขึ้น และสุดท้าย..."

มิเกล:ไม่เอาอีกแล้ว...ฉันเบื่อที่จะอยู่บนโลกนี้แล้ว ฉันเหนื่อย...มามากพอแล้ว ลาก่อนโลกที่ฉันเกลียด*ตู้ม!*//มิเกลปล่อยตัวเองลงมาจากราวกั้นแม่น้ำ

"มิเกลได้จบชีวิตของตัวเองลงในแม่น้ำสายหนึ่งในเมืองS ซึ่งในคืนนั้นก็ไม่มีคนออกมาเดินเพ่นผ่านเหมือนทุกๆวัน เธอปล่อยตัวเองลงมาจากรั้วกันแม่น้ำ เธอ...ได้เสียชีวิตลงเพราะความหนาวเย็นและขาดอากาศหายใจ"

ณ คฤหาสนน์ธรานซิเวเนียร์

เอริน:(อึก...นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย รู้สึกปวดหัวจัง)//ค่อยๆเอามือจับที่หัวตัวเอง

เอมิลี่:อ่ะ! คุณหนู ตื่นแล้วงั้นหรอคะ//ทำหน้าตกใจ

เอริน:อืม....ที่นี่ที่ไหน แล้วฉันเป็นใคร//สติเลือนลาง

เอมิลี่:คุณหนูคะ คุณหนูจำไม่ได้หรอคะว่าคุณหนูเป็นใคร คุณหนูก็คือ คุณหนู เอริน ธรานซิเวเนียร์ บุตรสาวของท่านดยุกเพียงคนเดียวในอาณาจักร เลเวนด้าออนเลน เมื่อ3สัปดาห์ที่แล้วเป็นวันเกิดของคุณหนูที่อายุครบ7ขวบไงคะ//ตื่นตระหนก

เอริน:ง...งั้นหรอ...คะ (ที่แท้ฉันก็คือเอริน ธรานซิเวเนียร์ นี่เอง)//หน้าซีด

เอมิลี่:คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าคะ ต้องการเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ//เอาใจใส่

เอริน:ข้าต้องการที่จะอาบน้ำ...(โอ้ย!!!นี่มันอะไรเนี่ย! แต่ก็ดีกว่าฌลกนั้นก็แล้วกันนะ)เฮ้อ//ถอนหายใจ

เอมิลี่:คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมถึงถอนหายใจเช่นนั้น//เป็นห่วง

เอริน:ข้าไม่เป็นอะไร ว่าแต่พี่สาวคือใครหรอคะ

เอมิลี่:(นี่คุณหนูจำเราไม่ได้จริงๆหรือ) ดิฉันมีนามว่า เอมิลี่ บราซัน เป็นคนรับใช้ส่วนตัวของคุณหนูค่ะ//ก้มตัวเล็กน้อย

เอริน:งั้นหรอคะ งั้นเอมิลี่ไปเตรียมน้ำอาบให้ข้าหน่อยได้ไหมคะ

เอมิลี่:ได้ซิคะคุณหนู(คุณหนูดูเปลี่ยนไปมากเลย แต่ก่อนไม่ใช่คนเรียบร้อยเช่นนี้นี่)//ไปเตรียมน้ำ

เอริน:(เฮ้อ~~ ในที่สุดก็ไปซักที ไม่เข้าใจเลยจริงๆทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ทั้งๆที่เรากระโดดน้ำเพื่อปิดชีวิตตัวเองแล้วแท้ๆ แต่ทำไมเราถึงกลับมาอยู่ในโลกแบบนี่ล่ะ จะว่าไปแล้วตั้งแต่เมื่อกี้นี้ ทั้งเสื้อผ้า และทิวทัศน์รอบๆทำให้คิดถึงโลกของนิยายเลยแหะ เราคงถูกดูดมาที่นี่สินะ)//ดูรอบๆห้อง

เอริน:(หวังว่าร่างของเด็กคนนี้ยังจะเดินได้อยู่นะ)//ลงมาจากเตียง (อ่ะ! โชคดีที่ยังเดินได้ ระหว่างรอก็คงจะน่าเบื่อหาข้อมูลหน่อยดีกว่าแหะ)

เอมิลี่:คุณหนูค่ะเตรียมน้ำอุ่นๆเรียบร้อยแล้วค่ะ//ออกมาจากห้องอาบน้ำ

เอริน:เฮือก! งั้นหรอกหรอคะ ข้จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ//รีบไปห้องอาบน้ำ

*ซ่า~~* เสียงของน้ำที่ไหลอยู่ตลอดเวลา

15นาทีต่อมา

เอมิลี่:จะใส่ชุดไหนดีคะ//เปิดตู้เสื้อผ้า

เอริน:ข้าเลือกชุดนั้นค่ะ ชุดสีแดงอมดำค่ะ//ชี้นิ้วให้ดู

เอมิลี่:จะใส่ชุดนี้จริงๆหรอคะคุณหนู//หยิบชุดออกมาให้ดู

เอริน:แน่นอนสิ เอามาให้ข้าใส่เลยค่ะ

เอมิลี่:ได้ค่ะคุณหนู//ทำตามคำสั่ง//เช่นนั้นอาหารจะรับเป็นอะไรดีคะ

เอริน:ข้ายังไม่หิวค่ะ ถ้าแต่งตัวเสร็จแล้วเอมิลี่ไปพักได้เลยค่ะ//ยิ้ม

เอมิลี่:เข้าใจแล้วค่ะคุณหนู

หลังจากแต่งตังเสร็จแล้วเอมิลี่ก็เดินออกจากห้อง ซึ่งเป็นโอกาสที่ดีที่ฉันจะได้หาข้อมูลของเด็กสาวคนนี้ ฉันเดินไปที่ลิ้นชักข้างเตียงนอนและเปิดดู ฉันเจอไดอารี่ที่แอบเก็บไว้ในลิ้นชักชั้นจึงเปิดอ่าน ในนั้นบอกไว้ว่า

"ข้าชื่อ เอริน ธรานซเวเนียร์ เป็นบุตรสาวของท่าน

ดยุกแห่งอาณาจักร เลเวนด้าออนเลน ร่างกายของข้ามีอวัยวะบางส่วนฉีกขาดทำให้ร่างกายของข้านั้นอ่อนแอ ข้าเป็นเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว แต่ข้าไม่อยากบอกกับท่านพ่อ เพราะท่านเป็นคนที่เย็นชา ไม่ค่อยใส่ใจข้า ข้าจึงพยายามเป็นเด็กสาวที่ดูปกติเหมือนเด็กคนอื่นๆทั่วๆไป และข้าก็ไม่อยากให้เอมิลี่รู้เรื่องนี้เพราะข้ากลัวว่าเอมิลี่จะไม่กล้าจับตัวข้า ที่ข้าต้องเอาแต่ใจและโหดร้ายก็เพื่อไม่ให้ตัวข้านั้นต้องทรมานกับความเจ็บปวด ข้ารู้ดีว่าข้าทำอะไรไปบ้างแต่ข้าก็อยากจะขอโทษทุกๆคนและขอบคุณทุกๆคนในเวลาเดียวกัน และอีกอย่างก็คือ เมื่อไหร่ที่ข้านั้นกระอักเลือดออกมาแสดงว่าข้า ใกล้ขีดแห่งความตายมากขึ้นเรื่อยๆเลยล่ะ ข้านั้นไม่รู้เพียงสิ่งเดียวก็คือ ท่านแม่ของข้าหายไปไหน ทั้งท่านพ่อ เอมิลี่ และคนอื่นๆเหมือนกำลังปิดบังอะไรซักอย่างอยู่ ซึ่งพวกเขาไม่ต่องการให้ข้ารู้"

เอริน: (ที่แท้เอรินก็เป็นเด็กที่ร่างกายอ่อนแอสินะ//ทำหน้าเศร้า//ว่าแต่ ท่านแม่ของเอรินอยู่ไหน

หายตัวไปหรอหรือเสียชีวิต อืม ในไดอารี่เล่มนี้ก็ไม่มีข้อมูลของท่านแม่เลยมีแต่บอกว่า "ทุกคนกำลังปิดบังอะไรซักอย่างอยู่" แสดงว่าต้องมีความลับอะไรซักอย่างที่ตัวของเอรินไม่สามารถรับรู้ได้ พอคิดดูแล้ว เราก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย เลิกคิดดีกว่าเรา ลองไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยดีกว่า

//เดินออกจากห้อง

หลังจากที่เอรินได้เดินออกจากห้องนอนของตัวเอง เอรินได้เดินบนทางเดินและเดินดูภายในคฤหาสน์ สาวใช้หลายคนต้องตกใจเนื่องจาก คุณหนูเอริน ธรานซิเวเนียร์ ได้ฟื้นจากการหลับไหลที่ยาวนาน และอีกสิ่งที่แปลกอีกก็คือ คุณหนูเอรินคนก่อนที่เป็นคนนิสัยไม่ดีได้กลายมาเป็นคุณหนูที่ดูร่าเริง และไม่ต่อว่าใครๆ ซึ่งทำให้เหล่าสาวใช้นั้นไม่เข้าใจกับเรื่องเหล่านี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ส่วนมิเกลที่อยู่ในร่างคุณหนูเอรินก็ต้องพยายามปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมและสังคม ถึงแม้คุณหนูเอรินจะยังเด็กแต่ด้วยที่คุณหนูเป็นบุตรสาวของท่านดยุก ทำให้เธอต้องพยายามมากกว่าใครๆ เอรินได้ไปเดินเล่นรอบๆคฤหาสน์ซึ่งเธอก็รู้สึกชอบที่นี้เอามากๆ ทั้งเงียบและเย็นสบาย ซึ่งเป็นอากาศที่หาได้ยาก

*ฟิ้ว~~* เสียงลมอ่อนๆที่ได้ยินนั้น เกิดจากที่ในตัวคฤหาสน์นั้นเงียบจนทำให้ได้ยินเสียงของธรรมชาติ *จิ๊บๆ* เสียงนกร้องอยู่บนต้นไม้ทำให้รู้สึกถึงความสงบในเวลาเดียวกัน

เอรินได้กลับเข้ามาเดินในคฤหาสน์เนื่องจากเธอยังจำทางไม่ได้และเพราะกลัวว่าจะหลงทาง เธอเดินเล่นมาเรื่อยๆ เธอได้เดินมาเจอห้องสมุด ในห้องนั้นมีหนังสือหลายเล่มเรียงอย่างเป็นระเบียบและสวยงาม เดินมาเจอห้องครัวที่ดูสะอาดตาอยู่ตลอดเวลา และอาหารที่มากมาย ห้องรับแขกและห้องอื่นๆอีก แต่มี่สิ่งหนึ่งที่เตะตาเอรินทำให้เธอต้องหยุดมอง สิ่งนั้นคือประตูที่สวยมากกว่าประตูบานใดๆ เอรินได้เปิดประตูบานนั้นและได้รู้ว่าที่นี่ เป็นห้องนอนของท่านพ่อตัวเอง เอรินได้เดินสำรวจดูรอบๆโดยที่ท่านพ่อของตัวเองนั้นไม่อยู่ที่นั่น เธอเดินสำรวจดูเรื่อยๆก็ได้เจอกับรูปภาพหนึ่ง ซึ่งรูปนั้นเป็นรูปวาดของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีหน้าตาที่สวย เธอมีผมสีแดง ดวงตาสีน้ำเงิน เธอมีรูปร่างลักษณะที่คล้ายกับตัวของเอริน

เอริน: (ผู้หญิงคนนี้คือใคร ทำไมถึงดูสวยขนาดนี้)//มองที่รูปภาพ

ท่านดยุก:เจ้าเข้ามาในที่นี่ได้เช่นไร//มองลงมาที่เอริน

เอริน://หันกลับไป และเงยหน้าดู// ข...ข้าแค่เห็นว่าประตูห้องนี้ดูสวยก็เลยเข้ามาดูข้างใน แต่ไม่นึกเลยว่าจะเป็นห้องของท่านพ่อ(ซวยแล้วไงโดนจับได้จนได้ นี่เราต้องโดนทำโทษไหมเนี่ย)

ท่านดยุก://อุ้มเอรินขึ้น// เจ้าฟื้นแล้วงั้นหรอ นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก

เอริน:ข้าฟื้นขึ้นมาได้ไม่นานเองค่ะท่านพ่อ จ้าไม่ตายง่ายๆหรอกนะคะ(นี่เราพูดอะไรไปเนี่ย)//หน้าซีด

ท่านดยุก:งั้นหรอ ก็ดีนี่ ลูกสาวของข้ากล้าพูดเช่นนี้แสดงว่ากลับมาเหมือนเดิมแล้วสินะ สมแล้วที่เป็นลูกสาวของข้า

เอริน:แฮะๆ ขอบคุณค่ะท่านพ่อที่เป็นห่วงข้า(โอ้ย!! เมื่อไหร่จะปล่อยเนี่ย)

ท่านดยุก:เจ้าฟื้นขึ้นมาแล้วเอมิลี่ไปไหน

เอริน:พี่เอมิลี่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้า แล้วข้าก็บอกให้พี่ไปทำธุระของตัวเองค่ะ//ยิ้มหวาน

ท่านดยุก:งั้นหรอ..เจ้าทานอะไรรึยัง ถ้ายังข้าจะได้ให้คนรับใช้เอามาให้

เอริน:ข้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยค่ะ และข้าก็ไม่หิวค่ะ(ถ้าทำตัวดีๆผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ทำโทษเราก็ได้)

ท่านดยุก:งั้นหรอ แล้วทำไมมายืนดูที่รูปวาดนี้ล่ะ//อุ้มเอรินให้อยู่อ้อมแขน

เอริน:ข้าสนใจผู้หญิงในรูปวาดนี้ค่ะ ผู่หญิงคนนี้เป็นใครหรอคะ

ท่านดยุก:*เงียบ* ผู้หญิงในรูปวาดนั้นก็คือ แม่ของเจ้า เกลด้า เบิร์ดออง นางเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ข้ารักและอยากแต่งงานมากที่สุก//ทำหน้าเศร้า

เอริน:(ท่านพ่อคงคิดถึงท่านแม่มากสินะ)ท่านแม่ อยู่ไหนหรอคะ?

ท่านดยุก:นาง...ไม่อยู่แล้ว นางหายตัวไปหลังจากที่เจ้าเกิดมาเอริน ธรานซิเวเนียร์...

เอริน: (ผู้ชายคนนี้โกรธเราสินะที่ทำให้คนที่รักต้องตาย)

ท่านดยุก: เจ้าออกไปเล่นข้างนอกก่อนล่ะ อย่าไปเล่นจนหลงทางล่ะกันนะ ข้าต้องการอยู่คนเดียว//วางเอรินลงกับพื้น

เอริน:ค่ะ ท่านพ่อ//วิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

*ปึง*เสียงประตูที่ถูกปิดดัง ทำให้รู้ว่าเอรินไม่อยู่ข้างในห้องแล้ว