สวัสดีทุกคนฉันชื่ออีม ฉันอายุ15ปี ฉันเรียนอยู่ที่โรงเรียนเอกชนสอนศาสนาที่นึง ใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ แต่แล้ววันนึงฉันก็ต้องหยุดเรียน!เพราะด้วยความว่าฉันป่วยเป็นโรคซึมเศร้าก่อนที่ฉันจะเป็นนั้นฉันช่วงนั้นแทบจะร้องไห้กับตนเองหนักมากทุกวันจนคืนนึงแม่ของฉันบอกว่า" ไปหาหมอมั้ยลูก แม่ว่าหนูไม่ไหวละน่ะ" ฉันตอบกลับไปว่า " ฉันเองก็ไม่อยากจะทนเหมือนกัน ทำยังไงก็ได้ให้หาย! ชีวิตลูกไม่เคยมีอะไรเลย ไม่เคยแม้กระทั่งอะไรเลย " ฉันเป็นเด็กที่ไม่มีตัวตน เป็นเด็กที่ผู้ใหญ่ไม่สนใจ การเป็นเด็กที่ไม่มีตัวตนไร้ตัวตน มันเจ็บปวดทรมานมากเลยนะ หนามซ้ำชีวิตของฉันเต็มไปด้วยหนาม ชีวิตวัยเด็กของฉันเป็นอะไรที่มันไม่หน้าจดจำ ฉันอยู่พ่อมากกว่าเพราะแม่ฉันต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดฉันกับเขาจึงไม่ค่อยมีเวลาให้กัน ฉันมีพ่อที่วันๆทำแต่งานไม่เคยสนใจลูก ฉันไม่เคยเรียกร้องอะไรจากพ่อเลย พ่อของฉันมักจะสนใจเด็กคนอื่นมากกว่าลูกซึ่งนั้นถือว่าเป็นแผลที่ใหญ่สำหรับฉันเลยทีเดียวก็ว่าได้

พ่อฉันไม่เคยสนใจเลยว่าฉันจะมีความสุขหรือไม่ฉันจะเป็นอย่างไรเขาเอาแต่ตวาดใส่ฉันอยู่เรื่อยจนฉันกลายเป็นเด็กที่กลัวพ่อแม่เลยก็ว่าได้ดังนั้นตั้งแต่ฉันเด็กจนถึงฉันโตมาฉันจึงมีอะไรไม่บอกพ่อแม่เพราะด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ฉันไม่กล้าที่จะบอกเล่าความรู้สึกของฉันให้กับใครถึงแม้มันจะไม่ถูกใจฉันก็ตามและนั้นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นเด็กที่เก็บกดมาโดยตลอด ตลอดเวลา10กว่าปีฉันต้องทนกับความทุข์ทรมาน ดูถูก ว่า ด่าทอ พูดไม่ดีกับฉัน ทำให้รู้สึกไม่ดี ทั้งๆที่แคร์ทุกคนแต่ทำไมเขาถึงไม่แคร์ฉันบ้าง รู้มั้ยว่าตลอดระยะเวลา10ปีฉันต้องเจอกันความเจ็บปวดแสนทรมานเหลือเกินฉันไม่มีแม้กระทั่งที่ระบายเมื่อก่อนฉันจะมีที่ระบายที่นึงคือป่าเวลาที่ฉันรู้สึกไม่ดีฉันมักจะไปที่ป่าคนเดียวฉันจะไปอยู่ที่นั่นสักพักแต่แล้ววันนึงฉันก็ถูกห้ามิให้ไปที่นั่นหลังจากนั้นฉันจึงเปลี่ยนไประบายต่อในสมุดแต่จู่ๆมาวันก็ดันมีคนไปเห็นและเปิดอ่านเอามันทำให้ฉันไม่ชอบฉันโกรธเคืองคนๆนั้นมากแต่แล้ววันนึงหบังจาก2ปีผ่านไปฉันก็ดันทราบว่าตนเองป่วยเป็นโรคซึมเศร้าแต่ก็ยังไม่มีใครรู้ฉันต้องเจอเรื่องทุกข์ทรมานที่แสนจะทรมานมากๆตอนนั้นฉันป่วยหนักจนควบคุมตัวเองไม่ได้ไปก็ยังไม่มีใครรับรู้ในส่วนลึกของฉันเงียบมากเงียบจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยซึ่งในความเงียบนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานที่ฉันไม่อาจจะบอกใครได้ฉันได้ไปเก็บมันไว้อยู่คนเดียวเก็บมันไว้อยู่เงียบๆมีแค่ฉันคนเดียวก็อย่างที่รู้ไม่มีใครเข้าใจและรับรู้ความรู้สึกส่วนลึกของฉันไม่มีใครแคร์ส่วนนั้นมันเป็นจุดที่แสนทรมานมากสำหรับฉันเตือนฉันให้ไปเก็บมันไว้แต่คนเดียวฉันไม่กล้าแม้กระทั่งจะบอกถึงความรู้สึกตัวตนของฉันที่แท้จริงว่าจริงๆแล้วฉันรู้สึกอย่างไรที่ผ่านมาฉันได้แต่ฝืนยิ้มอยู่ตลอดฉันควบคุมตัวเองไม่ได้จนฉันได้ทำร้ายตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันเป็นวิธีนึงที่จะช่วยระบายสิ่งเลวร้ายออกไปจากฉันได้ในขณะเวลานั้นฉันได้แต่ยิ้มพร้อมทั้งน้ำตาและหวังว่ามันจะมีวันที่ดีสำหรับฉันและแน่นอนวันนั้นก็ยังไม่มาถึงอยู่ดีฉันได้แต่ถามถามตัวเองว่าวันไหนที่วันนั้นจะมาถึงฉันรอวันนั้นมาโดยตลอดวันแห่งความสุขวันที่ฉันจะได้มีความสุขเหมือนกับที่ใครเขาเป็นฉันไม่เคยมีความสุขชีวิตฉันได้แต่โหยหาแต่คำว่าความสุขความสุขอยู่ที่ไหนกันตรงไหนอย่างไรเมื่อไหร่ฉันไม่เคยรับรู้ถึงมันเลยแม้แต่น้อยแต่ฉันก็แอบมีหวังว่าสักวันหนึ่งวันแห่งความสุขนั้นจะมาถึงแม่วันนั้นอาจจะไม่มีเลยก็ตามและฉันก็หวังว่าสักวันหนึ่งจะมีใครสักคนที่เข้าใจถึงฉันชีวิตฉันไม่ต้องการอะไรมากนอกจากใครสักคนสองคนก็ได้ที่เข้าใจความรู้สึกของฉันเข้าใจว่าฉันเป็นยังไงเข้าใจถึงตัวตนที่แท้จริงของฉันฉันต้องการเพียงเท่านั้นจริงๆแล้วฉันก็ไม่หวังอะไรมากจากเขาถึงไม่ตอนนี้สุขภาพจิตของฉันไม่ดีเหมือนใครเขาก็ตามฉันทุกข์ทุกวันในแต่ละวันของฉันนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกแย่ๆฉันได้เดินตามวันที่มันแย่ๆทุกอย่างมันแย่ไปหมดนี้สำหรับฉันก็ฉันเขียนนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อหวังว่าจะมีคนเข้าใจถึงความรู้สึกของคุณป่วยเป็นโรคซึมเศร้าฉันต้องการแค่นี้จริงๆหลังจากนั้นมาฉันก็ได้มีเพื่อนเพิ่มมาไหมคนนึงเพื่อนคนนั้นเขาชื่อว่าโรคซึมเศร้าเขาเป็นอยู่ฉันมาโดยตลอด

...ทุกวันฉันได้แต่หวนหาคำว่าความสุขฉันได้แต่หามันอยู่ตั้งนานวันไหนกันความสุขของฉันจะกลับคืนมาหาฉัน นับจากนี้ไปฉันจะไม่เจอมันอีกต่อไป ฉันใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความหวังฉันหวังว่าสักวันนึงเพื่อนของฉันที่ชื่อว่าความสุขแต่กลับมาหาฉันสักที ฉันได้แต่ร้องไห้อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆพร้อมกับมีบุคคลนึงหญิงในเสื้อกาวน์ ยิงในเสื้อกาวน์คนนั้นเขารับฟังฉันด้วยใจฉันเรียกร้องให้ระบายความทุกข์ทรมานที่ฉันพบเจอตลอดชีวิตฉันได้ระบายให้เขาฟังฉันรู้สึกขอบคุณพระเจ้าเป็นอย่างมากที่สูงหญิงในชุดกาวน์มาให้ฉัน หญิงในชุดกาวน์เขาจะให้ความช่วยเหลือฉันออกไปจากป่าแห่งความทุกข์โลกแห่งความทุกข์ การรักษาของฉันงั้นเต็มไปด้วยความหวังฉันหวังว่าสักวันนึงฉันจะได้ออกจากป่าแห่งความทุกข์ป่าที่เป็นไปด้วยเสือสิงห์น่ากลัวและมารร้ายการรักษาดำเนินไปได้ถึง 1 สัปดาห์ฉันรู้สึกเหมือนตนเองกำลังจมดิ่งเหมือนศพที่ลอยดิ่งอยู่ในแม่น้ำแห่งความทุกข์ทรมานโลกที่มันไม่สวยงาม มันทำให้ฉันยิ่งจมลึกเข้าไปอีกฉันรู้สึกดิ่งลง อยากฆ่าตัวตาย อยากทำร้ายตนเอง หลายคนรอบตัวได้บอกกับฉันว่าชีวิตคนเรามีค่าอย่าให้ใครมาประเมินค่าของเราฉันอยากจะตะโกนออกไปว่าแล้วที่ฉันเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะพวกเขาหรอกหรอตราบใดที่เรายังไม่มาถึงจุดนี้เราจึงยังไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไรหรอเสียงน้ำตาหยดลงมาหญิงในชุดกาวเลื่อนกล่องทิชชูเขาให้ทิชชูกับฉันเขารับรู้ถึงความทุกข์ทรมานที่ฉันมี ฉันรู้สึกดีใจอย่างมากที่อย่างน้อยในชีวิตฉันก็มีเขาที่เข้าใจฉัน ฉันกำลังจิตแพทย์เราคุยกันได้สักพักนึงจากนั้นก็ถึงเวลาที่ฉันต้องบอกลาหญิงในชุดกาวน์แล้วชีวิตของฉันหลังจากนั้นเปรียบเสมือนฉันถูกจับเข้าคุกแห่งความทุกข์ทรมานอีกครั้ง ฉันกลับไปบ้านพร้อมกับขาที่มันหมดเรี่ยวแรงแห่งนักสู้หมดเรี่ยวแรงในการทำทุกอย่างฉันไม่อยากทำอะไรอีกต่อไปแล้วและแล้วพอฉันกลับมาถึงบ้านฉันก็ลงไปจมอยู่บนกองเตียง ฉันใช้ชีวิตในแต่ละวันแทบจะไม่มีความหวังอะไรเลยแม้แต่น้อย ชีวิตฉันคิดแต่เรื่องตายฉันรอวันนั้นมาโดยตลอด ฉันถามตนเองมาโดยตลอดว่าเมื่อไหร่วันนั้นจะมาถึงเพราะฉันแทบจะไม่มีความสุขเลยในการเป็นอยู่ในทุกวันนี้...