เหม่ยถังซาน

อายุ 17

นิสัย เย็นชา รักสัตว์

ชอบ. การใช้กระบี่ การต่อสู้

เป็นบุตรของเจ้าเมืองเหม่ยซาน

ไม่ชอบ คนที่มารังแกน้องสาว

และก็คนตอแหลและคนที่มายุ่งกับซูเฟยเทียน

ยศ. องค์หญิงเมืองเหม่ยซานและเป็นผู้ดูแลสนามประลองเป็นแม่ทัพเมืองเหม่ยซาน

ซูเฟยเทียน

อายุ 18

นิสัย เย็นชา ไม่สนหญิงใดนอกจาก(เหม่ยถังซาน)

ชอบ กระบี่ การต่อสู้ ทำแต่งาน

เป็นบุตรของเจ้าเมืองซูเทียน

ไม่ชอบ ผู้หญิงหวังเงินทอง คนสำออย

ยศ. ท่านอ๋องแห่งเมืองซูเทียนและเป็นแม่ทัพเมืองซูเทียน

เหม่ยฟูซาน

อายุ 6 ขวบ

นิสัย รักพี่สาวหวงเหม่ยถังซานเป็นอย่างมากขี้เล่น

ชอบ. เที่ยวกับเหม่ยถังซาน

เป็นบุตรของเจ้าเมืองเหม่ยซาน

ไม่ชอบ คนสตอ. หวังเงินทอง

ยศ เจ้าหญิงองค์เล็กแห่งเมือวเหม่ยซาน

ณ เมืองซูเทียน

สาวใช้: องค์ชายเพคะ

ซูเฟยเทียน: มีอะไร

สาวใช้: เราเจอเด็กหลงมาในจวนของท่านเพคะ

ซูเฟยเทียน: อะไรนะ/ตกใจ

ซูเฟยเทียน: นำตัวเด็กมาให้ข้าดูหน่อย

สาวใช้: เพคะ

/นำตัวเด็กเข้ามา

เหม่ยฟูซาน: ท่านเป็นใคร

ซูเฟยเทียน: ข้าควรเป็นคนต้องถามเจ้า เจ้าชื่ออะไรอายุอาศัยอยู่ที่ไหน

เหม่ยฟูซาน: หนูชื่อเหม่ยฟูซานอายุ6ขวบอาศัยอยู่ที่

ปัง!!เสียงถีบประตูดังขึ้น

เหม่ยถังซาน: ยัยน้องบื้ออยู่ไหน

เหม่ยฟูซาน: พี่ชายช่วยหนูด้วย

ซูเฟยเทียน:ไม่ต้องกลัวน้าาพี่ชายจะปกป้องหนูเอง/พูดกับเหม่ยฟูซาน

ซูเฟยเทียน: ข้าว่าเจ้ารุนแรงกับเด็กไปนะ

เหม่ยถังซาน: ตรงไหนมิทราบอีกอย่างน้องข้าข้าจะพาน้องกลับบ้าน

ซูเฟยเทียน: ทหารจับนาง

ทหาร: พะย่ะค่ะ

เหม่ยถังซาน:เข้ามาสิพวกอ่อนหัด

เหม่นถังซาน: (ฆ่าเรียบ)

ซูเฟยเทียน: (อะไรกันแค่เพียงเพลงดาบเดียวก็สามารถฆ่าคน20คนในครั้งเดียวเนี่ยนะช่างน่าสนใจจริงๆ/คนในใจ)

เหม่ยถังซาน: นี่ถ้าน้องไม่กลับพี่จะไม่ทำขนมให้ทานนะ

เหม่ยฟูซาน: /รีบวิ่งไปหาเหม่ยถังซาน

เหม่ยถังซาน: /พาน้องสาวเดินออกไปจากจวนท่านอ๋องไป

ซูเฟยเทียน: ไปสืบประวัติสองคนนั้นมา

ขุนนาง: พะย่ะค่ะ

ขุนนาง: ได้ประวัติแล้วพะย่ะค่ะท่านอ๋อง

ซูเฟยเทียน: เล่ามา

ซูเฟยเทียน: ที่แท้ก็องค์หญิงเมืองเหม่ยซานทั้งคู่นี่เอง

ซูเฟยเทียน: ได้เจอกันอีกแน่องค์หญิงเหม่ยถังซาน

ตัดมาฝั่งเหม่ยถังซาน

เหม่ยถังซาน: รีบกินจะได้กลับวัง // พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

เหม่ยฟูซาน: เจ้าค่ะ // ยิ้มแบบมีความสุข

เหม่ยถังซาน: อิ่มริยัง

เหม่ยฟูซาน: อิ่มแล้วเพคะท่านพี่

เหม่ยถังซาน: งั้นกลับเมืองกัน // หันไปบอกน้องสาวของตน

เหม่ยถังซาน: เถ้าแก่คิดเงิน

เถ้าแก่: ทั้งหมด25ใบไม้ทองจ๊ะ

เหม่ยถังซาน: เอาไปเลย30ใบไม้ทอง

เถ้าแก่: ขอบคุณมากๆ

เหม่ยฟูซาน: ป่ะพี่เรากลับกัน

เหม่ยถังซาน: อืม

เหม่ยถังซาน: 💮เวทมนต์จงพาข้ากับน้องกลับเมืองหลวง💮

เมืองเหม่ยซาน

ณ. วังหลวง

เหม่ยฟูซาน: กลับมาแล้วเพคะ

ฮองเฮา: ไปไหนมา // กล่าวด้วยความเป็นห่วง

ฮองเฮา: ไม่กลัวโดนลงโทษหรอ // พูดพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน

เหม่ยถังซาน: ไม่กลัวเพคะ

ฮองเฮา: แล้วไปไหนมาล่ะบุตรข้า

เหม่ยถังซาน: เมืองซูเทียนเพคะ

ฮองเฮา: เห้อเจ้าเนี่ยนะวันๆไม่ก่อเรื่องจะได้มั้ย

เหม่ยถังซาน: ไม่ได้เพคะ ท่านแม่งั้นลูกทูลลา

ฮองเฮา: อืม

หลังจากนั้นทั้งสองก็ไปเล่นใกล้ตำหนักเย็น

แล้วทั้งสองก็เหลือกไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง

เหม่ยฟูซาน: ท่านพี่หญิงที่อยู่ในตำหนักเย็นนั้นคือผู้ใด

เหม่ยถังซาน: พี่ก็ไม่รู้ งั้นเจ้าก็เข้าไปถามสิ

เหม่ยฟูซาน: ไม่เอาอ่ะหนูกลัว

เหม่ยถังซาน: กลัวก็ไม่ต้องไป

เหม่ยถังซาน: พี่จะกลับตำหนักเมฆแล้ว

เหม่ยฟูซาน: เจ้าค่ะเสด็จพี่

ที่พระตำหนักเมฆ

สาวใช้: องค์หญิงกลับมาแล้วไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเพคะ // พูดด้วยความไม่เต็มใจ

เหม่ยฟูซาน: อืม ไปเตรียมน้ำให้ข้าด้วย // เย็นชา

สาวใช้: เพคะ // กัดฟันพูด

เหม่ยฟูซาน: หลังข้าอาบน้ำเสร็จเจ้าก็ไปเตรียมชามาล่ะ // เย็นชา

สาวใช้: เพคะ // กัดฟันพูด

หลายนาทีผ่านไป

หลังอาบน้ำเสร็จ

สาวใช้: ชาได้แล้วเพคะ

เหม่ยถังซาน: ข้าไม่กิน

สาวใช้: ดื่มเถอะนะเพคะ

เหม่ยถังซาน: ใครจะไปดื่มชาที่เจ้าใส่ยาลงไป

สาวใช้: !!!! ท่านรู้

เหม่ยถังซาน: ข้าก็ไม่ได้โง่เหมือนเจ้า // พูดพร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้

สาวใช้: โปรดประทานโทษให้หม่อมฉันด้วยเถิดเพคะ

เหม่ยถังซาน: หึ ประทานโทษงั้นหรอ

เหม่ยถังซาน: ทหาร

ทหาร: พะย่ะค่ะ

เหม่ยถังซาน: เอาให้สาวคนนี้ไปตัดหัวข้อหาวางยาเชื้อพระวงศ์

ทหาร: พะย่ะค่ะ

เหม่ยถังซาน: เห้อเบื่อจริงๆไอ้พวกคนเลว

แอดจะปิดเรื่องนี้บายๆ