สวัดดีค่ะ!!ทุกคน!! ฉัน ซาโยโกะ มิซากะ ตอนนี้ฉันอายุ 32 ปี แล้วก็....ฉันแต่งงานแล้วล่ะ!!!!!(≧▽≦) แล้วสามีของฉันก็คือรุ่นพี่ที่ฉันแอบปลื้มมาตั้งแต่สมัยประถมเชียวล่ะค่ะ!!! อยากรู้แล้วใช่ม๊าาา ถ้าอย่างนั้น อย่าลืมติดตามเรื่องราวความรักของฉัน กับรุ่นพี่นะคะ เรื่องมันมีอยู่ว่า..........

โรงเรียนประถมซายูริ

"เอาล่ะค่ะ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกนะคะ เรามาเริ่มจากการแนะนำตัวกันเลยนะคะ!! คนแรกเริ่มได้ค่ะ!"

เมื่อเริ่มแนะนำตัวจนมาถึงมิซากะ

"สวัสดีค่ะ ฉันซาโยโกะ มิซากะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ"

แล้วก็ไล่ไปจนหมดทั้งห้อง

"เอาล่ะค่ะ!! แนะนำตัวกันหมดแล้ว เราก็เริ่มทำความรู้จักกันไว้นะคะ!!"

ฉันยังไม่ได้บอกทุกคนสินะ ว่าฉันมีเพื่อนสนิทที่มาจากโรงเรียนอนุบาลเดียวกันอย่าง ฮิราอิ ยูมิโกะ ซึ่งเราสองคนก็ได้มานั่งข้างกันอีกด้วย!!!

"นี่!มิซากะ เธอคิดไว้หรือยังว่าในงานกีฬาสีของโรงเรียน เธอจะทำอะไร??"

"อืมมม ฉันอยากเข้าพวกชมรมกีฬานะ แล้วยูมิโกะล่ะ?"

"ชมรมกีฬา??!!"

"เธอช่วยเลือกอะไรที่พวกผู้หญิงเค้าทำกันหน่อยสิ!"

"ก็ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรนี่นา\=_\="

"มาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ด้วยกันสิ!!(☆▽☆)"

"O_o ฉะ...ฉันเนี่ยนะ!!"

"ใช่สิ!!!"

"แต่ฉันเต้นไม่เก่งเอาซะเลยนะ!!"

"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง เธอมีฉันอยู่ทั้งคน!!"

เห็นสายตาและความมุ่งมั่นของยูมิโกะแล้วฉันก็เริ่มรู้สึก...'ตายแน่ฉัน!!!'

"กลับมาแล้วค่ะ~~~~"

"มิกะกลับมาแล้วหรอลูก!"

"ค่ะแม่ แม่ทำแกงกะหรี่หรอคะ กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้านเลยค่ะ"

"ใช่จ้ะ! แล้วเปิดเทอมวันแรกเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ก็ดีค่ะแม่ แถมยังได้อยู่ห้องเดียวกับยูมิโกะอีกด้วยค่ะแม่"

"ถ้าอย่างนั้น แม่ก็คงไม่ต้องเป็นห่วงแล้วสินะ"

"แม่สบายใจได้เลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูไปทำการบ้านก่อนนะคะ"

"จ่ะลูก"

เวลาอาหารเย็น

"กลับมาแล้วจ้า~~~"

"พ่อคะ~~~"

"ว่ายังไง ลูกสาวของพ่อ!"

"ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ วันนี้แม่ทำแกงกะหรี่ของโปรดพ่อไว้ด้วยค่ะ!!"

"ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปกันเลย!!"

"กลับมาแล้วหรอคะคุณ"

"ครับ วันนี้งานเยอะเลยกลับช้าหน่อย ทำให้คุณกับลูกรอนานเลย"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันกับมิกะก็เพิ่งจะทำอาหารเย็นเสร็จเมื่อกี้นี้เอง"

มื้ออาหารอันแสนอบอุ่นได้เริ่มขึ้นพร้อมหน้าพร้อมตา

"คุณคะ ฉันเมื่อเรื่องสำคัญจะบอก"

"ครับ"

"มิกะกำลังจะได้เป็นพี่ค่ะ"

"( ╹▽╹ )">>>พ่อ

"ʘ‿ʘ">>>มิกะ

"(✿^‿^)">>>แม่

"คุณพูดจริงหรอ!!??"

"ค่ะ!!"

"ไชโย!!!!!!!!!"

"มิกะกำลังจะมีน้องจริงๆหรอคะแม่!!"

"จ่ะลูก"

"เย่~~"

สองพ่อลูกต่างก็ดีใจ จนอาหารเย็นจบลงและทุกคนก็แยกย้ายกลับไปพักผ่อน

ฝากติดต่อกันด้วยนะจ๊ะ(｡•̀ᴗ-)✧

หลังจากเปิดเรียนมาได้สองเดือน งานกีฬาสีที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง มิซากะและยูมิโกะก็ได้อยู่สีเดียวกัน และก็ได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ประจำสีด้วยกัน ตามที่ยูมิโกะตั้งใจไว้

"เอาล่ะ วันนี้ครูขอให้ตั้งใจซ้อมกันหน่อยนะ เพราะว่ามันใกล้วันงานเข้ามาทุกทีแล้ว"

"ค่ะ!!!!" ทุกคนต่างพร้อมใจกันซ้อมอย่างหนัก เพราะงานกีฬาสีของโรงเรียน เป็นที่ที่ทุกคนจะได้แสดงความสามารถของตนออกมา

"มิกะ!! ฉันเพิ่งรู้ข่าวจากคุณแม่ว่าเธอกำลังจะมีน้อง ฉันดีใจด้วยนะ"

"ขอบคุณจ่ะยูมิ"

"ฉันล่ะ อยากจะมีน้อยเหมือนคนอื่นๆมั่งจัง (〒﹏〒)"

"..."

"แต่ว่าฉันเป็นลูกคนเดียวก็ดีเหมือนกันนะ สบายดี ไปเราไปซ้อมกันต่อเถอะ!!"

"อื้ม!!!"

หลังจากซ้อมเสร็จทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

"มิกะกลับด้วยกันนะ ยูริจะไปส่ง"

"ไม่เป็นไรหรอกยูริ"

"ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้จ่ะ!"

"จ่ะ!!"

ในขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน ด้วยความที่ว่าแวะซื้อของนอกเส้นทาง ทำให้มิกะหลงทางเข้าจนได้

"แย่ละ!! หลงทางซะได้"

ระหว่างที่กำลังหาทางกลับบ้านก็ได้เจอกับเด็กชายคนหนึ่ง

"เห้!!! หลงทางหรอ"

"ค่ะ!!" มิกะดีใจมาก

"บ้านเธออยู่ที่ไหนล่ะ แล้วทำไมถึงได้มาคนเดียว?"

"ฉันแวะซื้อของให้คุณแม่น่ะค่ะ"

"ช่างเถอะ!! เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไปส่งก็แล้วกัน ขืนให้เธอเดินกลับไปเองมีหวังไม่ถึงบ้าน"

บ้านซาโยโกะ

"เธออยู่แถวนี้หรอ??"

"ใช่ค่ะ ทำอะไรรึป่าวคะ??"

"บ้านฉันอยู่ถัดจากนี้ไปอีกสองบล็อกน่ะ"

"เห้~~~"

"ฉันชื่อ คิตางาวะ ยูสึเกะ"

"ฉันซาโยโกะ มิซากะค่ะ!!"

"เธอถึงบ้านแล้ว งั้นฉันขอตัวล่ะ!"

"ขอบคุณนะคะที่พาฉันกลับบ้าน!"

"อื้ม~~ อย่าไปหลงที่ไหนอีกล่ะ!"

"( ╹▽╹ ) ค่ะ!!"

"ถ้ากลัวหลงเวลาไปไหนก็พกแผนที่เอาละกัน ฉันไปละ!!"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ!!"

มิกะได้แต่มองตามยูซึเกะ จนลับสายตาไป

หลังจากวันนั้น มิกะและยูสึเกะก็ไม่ได้เจอกันอีก แม้ว่ามิกะจะอยากเจอเค้ามากก็ตาม

วันเวลาผ่านไปแต่มิกะก็ยังจำคนที่พาเธอมาส่งที่บ้านนั้นได้ไม่เคยลืม เหมือนเกตการณ์วันนั้นเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน แต่ที่จริงมันผ่านมาจนเธอนั้นอยู่มัธยมต้นแล้ว

"ซาโยโกะ มิซากะ!!!!!!!!"

"อะไรหรอ?"

"เธอคงไม่ได้ฟังฉันเลยสินะ"

"ขอโทษจ่ะยูมิ"

"เธอเหม่อถึงเด็กผู้ชายคนนั้นอีกแล้วใช่มั้ย?"

ยูมิพอจะเดาได้ว่า เพื่อนของเธอคนนี้คงจะตกหลุมรักคนที่พาเธอไปส่งบ้านวันนั้นแล้วแน่นอน

"ยูมิรู้!!??"

"ฉันสังเกตจากอาการของเธอ ตอนแรกก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันว่าชัวร์!!(｡•̀ᴗ-)✧"

"(灬º‿º灬)"

อย่าลืมติดตามและเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะจ๊ะ

(〃ﾟ3ﾟ〃)

"ขอโทษนะคะ พวกน้องเคยเป็นเชียร์ลีดเดอร์มาก่อนใช่มั้ยคะ?"

"ค่ะ/ค่ะ"

"พี่ชื่อ โคโกะ ยูกิเนะ เป็นประธานชมรมเชียร์ลีดเดอร์ค่ะ"

"ซาโยโกะ มิซากะค่ะ"

"ฮิราอิ ยูมิโกะค่ะ"

"พี่อยากให้พวกน้องมาเข้าชมรมกับพวกพี่ เพื่อซ้อมสำหรับเป็นเชียร์ลีดเดอร์ประจำโรงเรียน ถ้าพวกน้องสนใจให้ไปเจอกันที่สนามบาสเกตบอลนะคะ เราจะซ้อมกันที่นั่น"

"ค่ะ/ค่ะ"

หลังเลิกเรียนวันนั้นทั้งสองก็ตัดสินใจไปที่สนามบาสเกตบอล

"พวกน้องมากันจริงๆด้วย!! ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียนเราจ่ะ"

"ซาโยโกะ มิซากะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ!!"

"ฮิราอิ ยูมิโกะ ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวอีกคนค่ะ!"

"เอาล่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรือเกร็งไปนะจ๊ะ ทำตัวตามสบายเลย วันนี้ก็มาเพื่อแนะนำสมาชิกแล้วก็นัดแนะวันซ้อมกันนะคะ มัธยมต้นปี 1 มี 3 คนนะจ๊ะ มีมิซากะ ยูมิโกะ แล้วก็ คาเอมิ ทำความรู้จักกันไว้ก่อนก็ดีนะจ๊ะ เวลาซ้อมจะได้ง่ายหน่อย แล้วก็@#+";"(฿8#(#(฿(฿8฿!_?'!"!:!#(@)~}$[|×\=,........................... โอเคมีใครสงสัยอะไรตรงไหนถามได้เลยนะคะ"

"....."

"ถ้าไม่มีวันซ้อมคือหลังเลิกเรียนตั้งแต่เดือนหน้าเป็นต้นไปนะคะ ขอให้ทุกคนตรงต่อเวลาด้วยนะคะ วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน แยกย้ายกันกลับบ้านได้ค่ะ เจอกันเดือนหน้านะคะทุกคน~~~"

"ค่า~~~~"

หน้าโรงยิม

"มิกะ ยูมิ ฉันกลับละ เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"เจอกันพรุ่งนี้จ่ะ"

"บาย~~"

"มิกะ เจอจะกลับกับฉันมั้ย??"

"ฉันไม่รบกวนเธอดีกว่านะ อีกอย่างบ้านเธอกับบ้านฉันก็อยู่ไกลกัน แถมไม่ได้เป็นทางผ่านของเธออีก"

"เกรงใจอะไรกัน เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว อีกอย่างฉันไม่ได้กินกับข้าวฝีมือคุณน้ามานานแล้วด้วย ไม่รู้ล่ะ อาทิตย์หน้าเธอต้องกลับกับฉัน!!"

"โอเครจ่ะ"

"ถ้างั้นฉันไปละ เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"เจอกันพรุ่งนี้จ่ะ"

พอยูมิโกะกลับไปแล้วมิกะกำลังจะเดินกลับบ้านก็เกินมาเจอกับคนที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอ

"เห้!!! หลงทางอีกแล้วรึยังไง"

ประโยคนี้แม้คนอื่นจะฟังเป็นประโยคธรรมดา แต่สำหรับมิกะแล้ว มันเป็นประโยคที่จำได้ไม่เคยลืม

"คุณยูซึเกะ!!!"

"จำฉันได้ด้วยหรอเนี่ย?? ว่ายังไงหลงทางอีกแล้วหรอ?"

"ปะ..เปล่าค่ะ"

"แล้วทำไมยังไม่กลับบ้าน??"

"ฉันเพิ่งกลับจากชมรมค่ะ"

"ชมรม??"

"ค่ะ"

"กลับบ้านเย็นๆแบบนี้ แถมยังเป็นผู้หญิงไม่กลัวรึยังไง?"

"เอ๋~~"

"เอาเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง! เธอดูโตขึ้นเยอะเลยนะ"

"คุณเองก็เหมือนกันค่ะ!"

"เรียกฉันว่ารุ่นพี่ก็ได้นะ"

"ค่ะรุ่นพี่(.///.)"

"บ้านเธอ...ยังอยู่ที่เดิมใช่มั้ย?"

"คะ....ค่ะ แล้วบ้านรุ่นพี่ล่ะคะ ยังอยู่ที่เดิมมั้ย?"

"อยู่สิ ถ้าไม่อยู่ที่นี่จะให้ฉันไปอยู่ที่ไหน?"

"นั่นสินะคะ"

"เอาล่ะถึงละ ฉันกลับล่ะ ดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ"

"(灬º‿º灬) ค่ะ กลับบ้านดีๆนะคะ!!!"

ฝากติดตาม กดแจ้งเตือน และเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะจ๊ะ ( ˘ ³˘)♥