ถึง.....รุ่นพี่
ถ้าพี่อยากรู้อะไรเกี่ยวกับนิทาน โทรมานะคะ xxx-xxxxxxx ฉันชอบพี่นะ
จาก...ลูกสาวคนสวยของแม่มด
"เธอชอบฉันจริงๆ เหรอหยางจื่นซิน"
เจ้าของเรือนผมสีดำขลับมองกระดาษโน้ตรูปแอบเปิ้ลในมือหลังคิดทบทวนคำพูดและการกระทำของสาวน้อยเมื่อหลายวันก่อนซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายรอบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีผู้หญิงมาสารภาพรักกับเขาตรงๆและทุกครั้งเขาก็ปฎิเสธไปตรงๆ อย่างไม่คิดอะไร แต่กับรุ่นน้องคนนี้ กลับทำให้เขาหัวใจเต้นผิดจังหวะทุกครั้งเมื่อนึกถึงใบหน้าและน้ำเสียงสดใสของเธอ
"ฉันคงไม่ได้ชอบเธอหรอกน่า"
หนุ่มหล่อส่ายหน้าคบายกำลังไบ่ความคิดนั้นออกจากสมอง ก่อนจะเก็บกระดาษแผ่นนั้นวางคู่กับปากกาลายแอบเปิ้ลที่ได้มาพร้อมกันไว้ในลิ้นชักโต๊ะเขียนเข่นเดิม จากนั้นจึงเตรียมสัมภาระเพื่อเดินทางไปต่างประเทศต่อ
สามวันต่อมา.....
"อื้ม ฉันเพิ่งมาถึงนี้แหละ หมอนั่นก็คงถึงนู่นแล้วสินะ ฝาฟดูแลมันด้วยล่ะริว ขอบใจล่วงหน้า"
ผมกดวางสายหลังมอบหมายให้คนสนิทดูแล 'ใครบางคน' เรียบร้อยแล้ว สิ่งที่ผมทพต่อจากนั้นคือแปะข่าวที่ตัดมาจากหนังสือพมพิมพ์ไต้หวันฉบับเก่าๆ บนกระดานติดโน้ตเพลงเจ้าของห้องก่อนทิ้งตัวลงบนที่นอนหนาหนุ่มเพราะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางอยู่ไม่น้อย ในหัวคิดถึงสาเหตุที่ตัวเองมาจากไทเปในครั้งนี้ ช่างเป็นอะำรที่กะทันหันเพียงอค่ใครบางคนโทรไปหาแล้วบอกว่า 'แม่คิดถึงแก' เท่านั้นแหละ ผมก็แทบจะบินจากโตเกียวมาไทเปแทบจะทันที
"เฮ้อ....ห้องหมอนี่เรียบร้อยเป็นบ้า"
หลังจากกบอกตามองเพดานแะบหันมองรอบๆ ห้อง ก็อดแปลกใจไม่ได้ ห้องนี้ดูสะอาดสะอ้านผิดแปลกแตกต่างจากห้องผู้ชาย (อย่างผม) มาก ข้าวของวางป็นระเบียบไม่ระเกะระกะเต็มไปด้วยเสื้อผ้าไม่ได้ซักเหมือนคอนโดฯ ของผม การทำความสะอาดห้องตัวเองคงเป็นหลักการขั้นพื้นฐานที่คนโสเเขาทำกันสินะ. ไว้กลับโตเกียว ผมคงได้เอาไปใช้บ้างแล้ว
ไม่อยากเชื่อว่า คิไร มันจะใช้ชีวิตโสดไปตบอดจริงๆ ผมลืมบอกไปว่าเจ้าจองห้องนี้มีอุดมการณ์แบบเดียวกับผม คือเราตั้งใจจะครองโสด ไม่มีครอบครัว ไม่มีพันธะผูกพันใดๆ ทั้งสิ้น
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!