.

.

.

แม่วิวาห์ : วิวาห์ อยู่ที่นี่ก็อย่าซนนักนะเรา เกรงใจน้องการันต์ด้วย

วิวาห์ : โธ่แม่ รู้แล้วน่าาา ย้ำอยู่นั่นแหละ

แม่วิวาห์ : ก็เรามันดื้ออย่างนี้ไง! .ยีหัว

วิวาห์ : .ยิ้มแฉ่ง

การันต์ : จะไปกันแล้วเหรอครับคุณอา .มองนิ่ง

แม่วิวาห์ : จ้ะ กลัวจะไม่ทันก่อนงานเริ่มน่ะ.ยิ้ม

การันต์ : ครับ... ม๊าครับเดินทางปลอดภัย .หันไปโค้งให้ผู้เป็นแม่

แม่การันต์ : อืม... คืนนี้เราไม่ได้อยู่บ้านคนเดียว จะทำอะไรก็อย่าให้รบกวนแขก

การันต์ : ครับ

พ่อการันต์ : ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวงานจะเริ่มซะก่อน

ทั้งสามคนเดินขึ้นรถ ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป วิวาห์ได้แต่ยืนมองรถที่ขับห่างออกไปเรื่อยๆจนลับตา ก่อนจะหันไปหาเด็กข้างบ้าน

วิวาห์ : การันต์-- อ่าว? หายไปไหนแล้วอะ?? อะไรเนี่ย นึกจะหายก็หายไปเสียดื้อๆ .ลากกระเป๋าเดินทางเข้าบ้าน

ก้าวแรกที่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน วิวาห์ก็รู้สึกเย็นไปทั้งตัว 'อะไรจะเย็นขนาดนี้ แล้วภาพวาดชวนขนลุกนั่นมันอะไร โว้ยยยย กูจะนอนหลับมั้ยเนี่ย!'

การันต์ : มัวยืนทำอะไร ทำไมพี่ไม่เอาของไปเก็บ

วิวาห์ : กรี๊ดด!!!!

การันต์: ซี๊ด... พี่จะกรี๊ดทำไมเนี่ย .ปิดหู

วิวาห์ : อ...ก..การันต์ มาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยเล่า!

การันต์ : นี่บ้านป๊าผม ผมจะโผล่ไปที่ไหนตอนไหนก็ได้ .มอง.เดินขึ้นบันได

วิวาห์ : .มองตาม

การันต์ : จะยืนตายอยู่ตรงนั้นรึไง .มองนิ่ง

วิวาห์ : ...จิ๊! เออๆ .ยกกระเป๋าเดินตาม

การันต์ : ของพี่...ห้องนี้ .ชี้ห้องประตูสีขาว

วิวาห์: หือ... .เปิดประตูเข้าไปดูข้างใน

โหห~ อย่างหรูอะะ! .โดดลงเตียง

การันต์ : บ้านพี่ไม่มีเตียงรึไง .มอง

วิวาห์ : มี แต่ไม่ได้หรูขนาดนี้ไง~ แล้วห้องนายอยู่ไหนอะ

การันต์ : ถามทำไม

วิวาห์ : โธ่ ก็เผื่อมีเหตุฉุกเฉินไงงงง

การันต์ : ไม่จำเป็น

วิวาห์ : เอาน่าาาา

การันต์: อย่ามายุ่งกับห้องผม

วิวาห์: ทำไม นายแอบซุกหนังสือโป๊เอาไว้เหรอ

การันต์: น่ารำคาญ .เดินหนีเข้าห้อง

วิวาห์ : .... .แลบลิ้นใส่

การันต์ : .เปิดประตู พี่วิวาห์

วิวาห์ : !... อะ..อะไร!? .เลิ่กลั่ก

การันต์ : ...ตอนกลางคืน หลัง5ทุ่ม...ห้ามออกจากห้องมาเดินเพ่นพ่าน เด็ดขาด! .ปิดประตู

วิวาห์ : ..อะไรของเขาเนี่ย .มองตาม

หืม? ประตูสีดำ? ไม้กางเขน? สัญลักษณ์แปลกๆนั่นอีก? .มองสำรวจประตูห้องของอีกคน

วิวาห์ : ...รสนิยมเด็กสมัยนี้มันแปลกดีจริงๆ .เกาหัว.เดินเข้าห้อง

-- 20:30 น. --

ทั้งสองคนทานอาหารเย็นตามปกติ การันต์นั่งมองวิวาห์ที่มีความสุขกับอาหารและขนมหวานรสชาติถูกปาก เป็นภาพที่มองแล้วอดยิ้มตามไม่ได้

การันต์ : พี่วิวาห์...

วิวาห์ : หื้อ? .ตักเค้กเข้าปากคำใหญ่

การันต์ : หลัง5ทุ่ม ให้อยู่แต่ในห้อง เข้าใจมั้ย

วิวาห์ : ...งั้นขอถามได้มั้ย? ทำไม--

การันต์ : กฎของบ้าน .มองนิ่ง

วิวาห์ : ...อ่า โอเค 5ทุ่ม 1วิก็ไม่ได้เหรอ

การันต์ : .มอง

วิวาห์ :...แหะๆ หลัง5ทุ่มเนอะ

-- 22:30 --

วิวาห์ออกมาหาขนมกินเพราะรู้สึกเหงาปาก เจอการันต์ที่เดินถือหนังสืออะไรซักอย่างกำลังเดินขึ้นชั้นสอง... และไม่วายที่วิวาห์จะโดนย้ำเรื่องการอยู่ในห้องหลัง5ทุ่มเหมือนเดิม

-- 23:00 --

ตอนนี้เป็นเวลา5ทุ่มแล้ว ถึงจะอยากใคร่รู้ในเหตุผลแค่ไหนแต่วิวาห์ก็ยังคงทำตามกฎอย่างดี

มินตรา : วาาาเป็นไงบ้าง ที่นั่นนอนสบายมั้ย

อื้อ นอนสบายมากเลย

เตียงกว้างมากๆ ห้องก็หรูสุดๆ : วิวาห์

มินตรา : แล้ว..บรรยากาศน่ากลัวมั้ยอะ

หือออ ขนลุกซู่เลยล่ะ

นึกว่าสถานที่ถ่ายภาพยนตร์สยองขวัญ : วิวาห์

มินตรา : โห... แบบนี้วาต้องสวดมนต์

ก่อนนอนนะ ระวังโดนผีหลอกล่ะ~

มินนนน อย่าแกล้งเราาา :วิวาห์

มินตรา : 555555555 ไม่แกล้งแล้วๆ

พี่กิลมาแล้ว เราไปหาพี่กิลก่อนนะ

จ้าาาา เบื่อคนมีแฟนนน! :วิวาห์

มินตรา : ไม่ต้องมาแซวเลยยย!

เราไปแล้วนะ เดี๋ยวพี่กิลงอน

บ๊ายบาย 👋

บ๊ายบายมินนน : วิวาห์

-- 23:48 --

วิวาห์ : เฮ๊ยยยยยยยยยย เบื่อออออ!~

ร่างเล็กกลิ้งไปมาบนเตียงขนาดใหญ่ ราวกับว่าเป็นพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ

กึก! กึก!

วิวาห์ : หือ? .ลุกนั่งบนเตียง

แกร๊ก! แกร๊กๆๆๆ!!

วิวาห์ : อะ...อะไรอะ!

ร่างเล็กนั่งมองลูกบิดประตูที่ถูกขัดกระชากจากด้านนอกราวกับว่าจะพังเข้ามาเสียให้ได้

แกร๊กๆๆๆ!!!

ยิ่งปล่อยทิ้งไว้ ความรุนแรงยิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

แกร๊กๆๆๆ!!!!.... แกร่ก!

...จนในที่สุดเสียงก็เงียบลง

เคร้ง!... เคร้ง!...

เสียงคล้ายมีใครบางคนลากโซ่ตรวนเดินผ่านห้องวิวาห์ไปอย่างช้าๆ

ปัง!!

จบลงด้วยเสียงปิดประตูอย่างแรง

วิวาห์: ...อะไรกันวะเนี่ย กูเจออะไรอยู่วะ...

ร่างบางนั่งตัวสั่นเทาในผ้าห่ม เหตุการณ์เมื่อครู่ทำเขากลัวแทบบ้า หัวใจเต้นผิดจังหวะ เหงื่อไหลเต็มตัวไปหมด '..การันต์..'

ใช่! เขาต้องไปหาการันต์!!

ไวกว่าความคิด มือเล็กกระชากประตูเปิดออกแล้ววิ่งไปที่ห้องคนอายุน้อยกว่า โดยไม่ทันนึก... '...ตอนกลางคืน หลัง5ทุ่ม...ห้ามออกจากห้องมาเดินเพ่นพ่าน เด็ดขาด! '

วิวาห์ : กะ..การั--..เฮือก!!!

ทันทีที่ประตูสีดำถูกเปิดออก ภาพตรงหน้าทำเอาวิวาห์ทรุดลงกับพื้น...

เด็กหนุ่มวัย20ปี นามการันต์ อยู่ในร่างที่เป็นมนุษย์ แต่กลับมีปีกงอกออกมากลางแผ่นหลัง เขี้ยวแหลมคมงอกออกมาจากเหงือก ดวงตาแดงก่ำราวกับเลือด เล็บยาวสีคล้ำที่มองกี่ทีก็น่าหวาดเสียว

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งตลบอบอวลอยู่ในห้องชวนคลื่นไส้

แกร๊ก!..

เสียงโซ่ตรวนดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมปีศาจร่างใหญ่ค่อยๆย่างกรายเข้ามาใกล้ๆวิวาห์

การันต์ : ..ผมบอกพี่แล้วไม่ใช่เหรอครับ...ว่าอย่ามายุ่งกับห้องของผม...

วิวาห์ : ฮ...กะ..การันต์ ฮึก! .ขยับหนี

การันต์ : ผมบอกพี่แล้วนี่ครับ..ว่าห้ามออกจากห้อง!

วิวาห์ : ฮื่อ!.. ข..ขอโทษ ขอโทษ!!

การันต์ : ในเมื่อพี่วิวาห์ไม่เชื่อฟังผม... งั้นผมคงต้องลงโทษพี่วิวาห์แล้วล่ะครับ:)

To be continued...

เป็นไง!! คุ้นๆกันมั้ย.😂

เรื่องนี้ไม่ได้คิดเอง...แค่เอามาแชร์ต่อเฉยๆ(มั้ง).😂

"fcต้นฉบับค่ะะ.!!💗"

.

.

.

วิวาห์ : ฮึก!..ก..การันต์..พี่ขอโทษ

ร่างเล็กสั่นเทาไปด้วยความกลัว น้ำตาอาบแก้มปากพร่ำพูดหวังให้ปีศาจเบื้องหน้าสงบและไว้ชีวิตตน

'ขอร้อง...'

การันต์ : อย่าร้องไปเลยครับ...ผมจะทำเบาๆ:)

วิวาห์: ม..ไม่! ไม่เอา! ฮื่อ!!

ขาเรียวรวบรวมแรงอันน้อยนิดลุกขึ้นหวังจะหลบหนี

การันต์ที่เห็นแบบนั้นจึงยิ่งโกรธ ดวงตาสีแดงสดสว่างขึ้นเมื่อพลังถูกใช้

วิวาห์ : เฮือก!!..ท..ทำไม..

ร่างเล็กลอยขึ้นจากพื้น ไร้แรงโน้มถ่วง ทำเอาวิวาห์ใจกระตุกวูบ

การันต์ : อย่าคิดหนี:)

พลั่ก!!!

สิ้นเสียงการันต์ ร่างของวิวาห์ก็ลอยไปกระทบกับฝาผนังอย่างแรงจนเครื่องแก้วภายในห้องตกแตกกระจาย

วิวาห์: อึก!!...

ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนพื้น ความปวดร้าวเล่นงานเขาจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ เสียงหัวเราะเย้ยหยันจากการันต์ ทำให้ความเจ็บของเขายิ่งทวีคูณเป็นเท่าตัว

การันต์: ถ้าพี่วิวาห์เป็นเด็กดี...ผมจะยอมปราณีพี่ก็ได้

ร่างสูงกระชากคนตัวเล็กลงบนเตียงกว้าง ก่อนจะคร่อมทับตัวอีกคนไว้ไม่ให้หนี

วิวาห์ : ฮื้ออ!.. การันต์ ไม่ทำแบบนี้ได้มั้ย ไม่เอาแบบนี้นะ อื้ออ!! .ร้องไห้

การันต์ : อื้มม...หอม.. .ก้มลงซุกไซร้คอขาวอย่างช้าๆ

วิวาห์ : อะ...หื้อออ การันต์... อ๊า!!!

คมเขี้ยวถูกฝังลงช่วงหัวไหล่มน ลิ้นสากไล่เลียชิมความหวานอย่างหื่นกระหาย

วิวาห์ : ฮึกก...กัดทำไม .ตัวสั่นคลอนด้วยความกลัว

มือหนาลูบไล้ตามขาอ่อน แล้วจึงมาหยุดที่ก้นลูกพีชของคนตัวเล็กที่มองกี่ทีก็น่าฟัดให้จมเขี้ยว

จูบรุนแรงบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มราวกับกลัวว่ามันจะหายไป รสจูบร้อนแรงแฝงด้วยความวาบหวาน กลิ่นไวน์คลุ้งในรสจูบทำให้รู้ว่าร่างสูงดื่มมันแน่ๆ

วิวาห์ : ฮ..ก..การันต์..

เสียงเล็กสั่นคลอนบ่งบอกถึงความกลัวของอีกคน

ให้ตายสิ...นั่นยิ่งทำให้การันต์ยิ่งมีอารมณ์:)

ไม่รอให้อีกคนได้ตั้งตัว เล็บคมกรีดกางเกงตัวจิ๋วจนขาดวิ่น พร้อมถอดกางเกงของตนก่อนจะโยนทิ้งไปโดยไม่ใยดี 'เหี้ย!!!' วิวาห์ได้แต่อุทานในใจ ดวงตากลมเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า ความกลัวเริ่มแทรกซึมเข้าร่างกายจนรู้สึกขนลุก ขนาดของการันต์...ทำไมมันใหญ่ขนาดนั้น...น่ากลัว มันน่ากลัวเกินไป!

วิวาห์ :ฮ...ฮึก ไม่ได้หรอก ม..มันเข้าไม่ได้หรอกนะ

ร่างหนาไม่พูดอะไร จับอีกคนนอนคว่ำ ยกสะโพกเล็กขึ้นเล็กน้อย

ปึก!!

วิวาห์ : อึก!!! อ๊ะ..!!!-- ฮึก!

ดวงตากลมเบิกกว้าง กัดฟันกลั้นเสียงอันน่าละอาย

มือสวยจิกลงที่นอนจนยับ ความเจ็บและจุกแล่นเข้ามาเล่นงานอย่างไม่ปราณี วิวาห์รู้สึกถึงของเหลวที่ไหลออกมาจากช่องทางฉีกขาด เจ็บ..เจ็บจนร้องไม่ออก 'ช่วยด้วย...'

การันต์ : ..ซี๊ดด.. แน่นชิบ..

วิวาห์ : ฮึก..อ๊ะ!! อ..อย่าขยับ ฮื้ออ!! เจ็บ!

เสียงเล็กครวญครางออกมาอย่างทรมาน ตอนนี้เขาเจ็บไปทั้งตัว เจ็บแทบขาดใจแล้ว

วิวาห์ : อ๊า!!!!

วิวาห์ร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆการันต์ก็ดึงแกนกายออกแล้วกระแทกเข้ามาสุดแรง

วิวาห์ : ก..การันต์ ฮึก! พี่เจ็บ! ฮืออ.. เจ็บ

การันต์ที่เห็นเเบบนั้นก็ยิ่งสนุก จึงเร่งจังหวะและเร่งแรงกระแทกจนคนพี่กรีดร้องออกมา ปลายมีดเย็นยะเยือกถูกทิ่มเข้ากลางแผนหลังสวย สลักอักษรการเป็นเจ้าของ กลิ่นเลือดบริสุทธิ์คลุ้งทั่วทั้งห้อง

มันทำเขาแทบคลั่ง

วิวาห์ : ฮึก..ฮะ อ๊าา!!! เจ็บ! พ..อึก!! ไม่เอา!

ยิ่งวิวาห์ร้องหนักเท่าไร แรงกระแทกก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ราวกับจะให้คนตัวเล็กขาดใจตายเสียให้ได้

การันต์ : อ่าา~...เลือดบริสุทธิ์:) .ก้มลงเลียทับรอยเลือดบนหัวไหล่คนตัวเล็ก

เลือดหอมหวานชวนหลงใหล ทำให้อารมณ์ของปีศาจรุนแรงเกินต้าน แรงกระแทกเป็นจังหวะถูกเปลี่ยนเป็นการกระแทกที่รุนแรงและป่าเถื่อน ไร้ซึ่งความปราณี

การันต์ : อืมม...~ ซี๊ด!..

เสียงครางทุ้มต่ำแสดงถึงความสุขสมและความพอใจ สลับกับเสียงครางหวานที่ร้องออกมาอย่างทรมาน 'เจ็บ..'

วิวาห์ : อั่ก!!.. อ๊ะๆๆ!!! ฮึก! ม..ฮื่ออ!!!

ร่างบางกระตุกเกร็งเมื่อรู้สึกถึงของเหลวร้อนไหลเข้ามาในตัว 'ม..ไม่จริงใช่มั้ย เขาปล่อยมันข้างใน..'

น้ำตาอาบแก้มเนียน ตาบวมช้ำ เลือดซึมออกจากริมฝีปากบางผลจากการกัดกลั้นเสียง ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดและรอยมีด ร่างเล็กเริ่มเกิดอาการหน้ามืด เนื่องจากเสียเลือดและเสียพลังงานไปมากเหลือเกิน

แต่ถึงกระนั้น... ก็ไม่สามารถร้องขออะไรได้ นอกจากนอนรับแรงโหมกระหน่ำจากเจ้าปีศาจร้าย

.

.

.

วิวาห์ : อึก!! พ..พอแล้ว ฮืออ เจ็บ การันต์!

.

.

.

วิวาห์ : ฮ...อ๊าา!!! อย่ากัด!

.

.

.

วิวาห์ :ไม่..ไม่ไหวแล้ว ฮื่อ!! อ...อ๊ะๆๆ!!!

.

.

.

วิวาห์ : อ๊ะๆๆ!! ไม่!!..อ..ไม่เอาข้างใน!! ฮึก!! ไม่อะ--!

อั่ก!!!

.

.

.

การันต์ :อ่า.. สลบไปซะแล้ว..เด็กดีของการันต์:)

To be continued...

"fcต้นฉบับค่ะะ.!!💗"

.

.

.

ร่างเล็กบนเตียงยังคงไร้เรี่ยวแรงจะลุกเดิน แพขนตางอนสวยขยับและค่อยๆเปิดขึ้น ตากลมกระพริบพยายามหาจุดโฟกัส ภายในห้องทั้งมืดและหนาวเย็น มีเพียงแสงเทียนเล็กๆที่ถูกจุดเอาไว้ที่กลางห้องและตามโต๊ะ

วิวาห์ : อ.. อึก!! ..ฮื่ออ..

ทันทีที่ขยับตัวความปวดร้าวก็แล่นเข้ามาทั่วร่างกาย

'..แค่หายใจก็รู้สึกเจ็บเเล้ว' แผลแผ่นหลังเริ่มมีเลือดซึมออกมาอีกครั้งเมื่อวิวาห์พยายามขยับตัวลุกขึ้นนั่ง

แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างร่างหนึ่ง...ร่างของคนที่เขาร้องขอชีวิต ร่างของคนที่ทำเขาเจ็บเจียนตาย ...ผู้ที่ชื่อ 'การันต์'

วิวาห์ : ฮ..ฮึก!

น้ำตาหลั่งออกมาไม่ขาดสาย ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดไหลเข้ามาในหัว ทั้งโกรธ ทั้งแค้น ทั้งเจ็บปวด ความรู้สึกที่โมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ มันอัดอั้นจนเขาอยากจะกรีดร้องออกมาให้เหมือนคนบ้า การันต์ยังคงนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาสีแดง เขาทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผิดกับวิวาห์ที่ตอนนี้อยากจะฆ่าอีกคนให้ตาย

การันต์ : ฟื้นแล้วเหรอครับ

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น แต่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับเนื้อหาในหนังสือ

วิวาห์ :..อ..อือ

เสียงเล็กแหบตอบรับด้วยเสียงที่สั่นเครือ แม้จะอยากฆ่าให้ตายยังไงก็เถอะ...แต่แค่ได้ยินเสียงก็สั่นไปทั้งตัวแล้ว

การันต์ : หิวมั้ย

วิวาห์ : ...อือ .พยักหน้าเบาๆ

มือหนาปิดหนังสือก่อนจะเดินมาหาร่างที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียง

วิวาห์ : ฮ..ฮึก!! ไม่เอาแล้ว!

วิวาห์ที่เห็นการันต์เดินตรงมาหา ความกลัวก็เริ่มแทรกซึมเข้าร่างกายอีกครั้ง 'ไม่เอาแล้วนะ...' ร่างเล็กพยายามขยับถอยหนีจากเงื้อมมืออีกคน

การันต์ : หนีทำไม

วิวาห์ : ไม่เอาแล้ว..ฮึก การันต์ พี่เจ็บ! ไม่อ-- อื้มม!

จูบสัมผัสอ่อนโยนจากการันต์ถูกป้อนให้คนที่อยู่บนเตียง ความนุ่มนวลที่แฝงไปด้วยความหื่นกระหายและความหลงใหล กลิ่นคาวเลือดจากปากวิวาห์มันทำให้เขาอยากจะชิมและกลืนกินมันเสียให้หมด

วิวาห์ : อ..หื้ออ..~

สัมผัสอ่อนโยนจากร่างหนาทำเอาวิวาห์แทบละลาย

หัวใจสั่นคลอนเต้นไม่เป็นจังหวะ อยู่ๆหน้าก็ร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ

การันต์ : ชอบเหรอ .มอง.ยิ้มขำ

วิวาห์ : ...ห..หิวแล้ว .หลบตา

ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะอุ้มอีกคนลงไปที่ห้องอาหาร

--- 10:15 --

อาหารถูกนำมาวางไว้เต็มโต๊ะ วิวาห์มองอาหารด้วยความตื่นเต้น

การันต์ : กินเลยสิ

วิวาห์ : อือ... ก..การันต์ไม่กินเหรอ

การันต์ : เมื่อคืนผมกินอิ่มแล้ว..

แค่ก!!

วิวาห์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับสำลักข้าว 'ถามดีมั้ย..'

การันต์ : วิวาห์

วิวาห์ : หื้อ..?

การันต์ : ขอโทษ

วิวาห์มองร่างหนาที่ก้มหน้าสำนึกผิดพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า ใบหน้าสลดอย่างน่าใจหาย

วิวาห์ : งั้นถามได้มั้ย...

การันต์ : เพราะวิวาห์ดื้อ..

วิวาห์ : แค่นั้นเหรอ

มือเรียวกำเข้าหากันแน่น ให้ตายสิ เขาทำไปเพราะแค่ผมดื้อเนี่ยนะ!!

การันต์ : มันไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว...

วิวาห์ : ..อ..อะไร??

การันต์ : ถ้าวิวาห์ออกมาจากห้องนั้น ผมก็จะไม่สามารถปกป้องวิวาห์ได้

วิวาห์ : การันต์ พี่งงไปหมดแล้ว

การันต์ : ...หลัง5ทุ่มในบ้านหลังนี้ จะไม่ได้มีแค่ผมกับวิวาห์ ปีศาจจะออกมาจากขุมนรกและหาเหยื่อของตัวเอง พวกมันจะกัดกินมนุษย์ที่อยู่ในบ้านหลังนี้ เพราะแบบนี้บ้านเราถึงตกลงกันว่าจะไม่ต้อนรับแขกค้างคืน แต่คุณแม่วิวาห์คือเพื่อนรักของม๊า จะให้ปฏิเสธได้ยังไง

วิวาห์ : ..เดี๋ยวสิ ล..แล้วทำไมต้อง...

การันต์ : ห้องวิวาห์..มีกลิ่นเลือดของผม พวกมันกลัว มันเลยเข้าห้องวิวาห์ไม่ได้

วิวาห์ : ...เลือด?

ร่างเล็กไล่สายตามองตามตัวร่างหนา จนไปสะดุดที่ข้อมือหนา รอยแผลกรีดเป็นทางยาวลากไปถึงข้อพับ... เจ็บมั้ยนะ

การันต์ : เพราะแบบนั้น..ถึงได้ย้ำนักย้ำหนาไง ว่าให้อยู่แต่ในห้อง

วิวาห์ : .....

ทำไมตอนนี้...กลับเป็นเราที่รู้สึกผิดแทนล่ะ...

วิวาห์ : ข..ขอโทษ จะไม่ดื้ออีกแล้ว

การันต์ : ...กลัวมั้ย

ร่างสูงจ้องมองเข้าไปในนัยตากลมที่น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ

การันต์ : ถ้าวิวาห์กลัว...ไปอยู่คอนโดผมก็ได้

วิวาห์ : .....

'ถ้าเราไปอยู่คอนโด แล้วการันต์จะอยู่กับใคร.. อย่างน้อยอยู่ด้วยกันมันไม่ดีกว่าเหรอ..'

วิวาห์ : ..พี่จะไม่ดื้อ

ร่างสูงที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างห้ามไม่ได้

การันต์ : กินข้าวต่อเถอะ .ยิ้ม

วิวาห์ : อื้อออออ การันต์ไม่กินจริงๆเหรอ

การันต์ : เมื่อคืนผมกินอิ่มแล้ว

วิวาห์ : หยุดพูดเลยนะ!!!

การันต์ : ทำไม วิวาห์มีอารมณ์เหรอ

วิวาห์ : ไม่ใช่!!

การันต์ : วิวาห์ชอบมันมั้ย ผมชอบมันมากเลยนะ

วิวาห์ : หยุด!! หยุดเลยไอ้เด็กบ้านี่!!!

บทสนทนาบนโต๊ะอาหารยังคงลื่นไหลไปเรื่อยๆ นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่บนโต๊ะอาหารขาดเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ ตลอด15ปีที่ผ่านมา.. หายไปนานเลย... กลับมาแล้วสินะ คนดีของการันต์:)

To be continued...เนื้อเรื่องจะค่อยๆเผยความจริงออกมาทีละนิดๆนะ.✨

"fcต้นฉบับค่ะะ.!!💗"