ตอนเรียนวิชาวิทยาศาสตร์อยู่ในคาบที่ห้า ผมได้ยินเสียงดังลังเล้ง ๆ มาจากทางด้านนอก

แกวก! โอ้ว! ครืด! " ฮิย่า! "

เหมือนมีใครกำลังถูกเป็ดไม่ก็ไก่ผีสิงทำร้ายอยู่เลย และเชื่อผมเถอะนั่นเป็นสถานการณ์ที่ผมเคยประสบมาก่อน ดูจะไม่มีใครสังเกตเห็นเหตุการณ์สับสนอลหม่านนี้ เรากำลังทำแล็บกัน ทุกคนเลยเอาแต่คุยกันไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะแอบดูเหตุการณ์ข้างนอกโดยแสร้งทำเป็นยืนล้างบีกเกอร์อยู่

และใช่เลยในตรอกมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชักดาบออกมาจากฝักแล้วเธอตัวสูงและล่ำบึกเหมือนนักกีฬาบาสเกตบอล มีผมสีน้ำตาลจับกันเป็นปอย ๆ สวมกางเกงยีน รองเท้าบูตทหาร กับเสื้อแจ็กเก็ตผ้าฝ้ายหยาบ เธอกำลังฟาดฟันอยู่กับฝูงนกสีดำที่ตัวใหญ่ประมาณอีกา บนเสื้อผ้าของเธอมีขนนกปักอยู่หลายจุด เหนือตาซ้ายมีแผลสดที่มีเลือดไหล ขณะที่ผมมองดูอยู่นกตัวหนึ่งก็ยิงขนนกออกมาประดุจลูกธนูและมันก็ปักเข้าที่ไหล่ของเธอ เธอสบถแล้วฟันดาบใส่เจ้านกตัวนั้น แต่มันบินหนีไปได้ก่อน

โชคร้ายที่ผมจำเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ เธอคือแคลรีส ศัตรูเก่าของผมจากค่ายมนุษย์กึ่งเทพ ปกติแคลรีสจะอาศัยอยู่ที่ค่ายตลอดปี ผมนึกไม่ออกเลยว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ในย่านอัพเปอร์ อีสต์ ไซด์กลางวันแสกๆ ของวันที่มีเรียนแบบนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังลำบากอยู่ คงยืนหยัดได้อีกไม่นานนัก

ผมทำในสิ่งเดียวที่ผมจะทําได้

" คุณนายไวท์ครับ " ผมพูด " ผมขอไปห้องน้ำผมรู้สึกเหมือนจะอ้วก "

พวกคุณครูจะชอบสอนเราว่าคำว่า ครับ/ค่ะ คือคำวิเศษ แต่นั่นไม่เป็นความจริงหรอก คำว่า อ้วก ต่างหากคือคำวิเศษ มันจะช่วยให้คุณได้ออกจากห้องเรียนเร็วกว่าอะไรทั้งหมดเลยล่ะ

" ไปเลย! " คุณนายไวท์บอก

ผมวิ่งออกไปนอกประตูพลางถอดแว่นนิรภัย ถุงมือ และผ้ากันเปื้อนสำหรับทำแล็บ ผมหยิบอาวุธที่ยอดเยี่ยมที่สุดของผมออกมา ... มันคือปากกาลูกลื่นด้ามหนึ่งที่เรียกว่าริพไทด์***

ไม่มีใครมาขวางทางผม ผมผ่านห้องโถงออกมาทางโรงยิม จากนั้นก็เข้าไปในตรอกทันเห็นแคลรีสใช้ใบดาบตบนกปีศาจตัวหนึ่งในท่าตีลูกโฮมรันพอดี นกตัวนั้นร้องเสียงแหลมและลอยควงสว่านออกไปกระแทกกำแพงอิฐ จากนั้นก็ร่วงลงถังขยะ แต่ยังเหลืออีกสิบกว่าตัวที่รุมล้อมเธออยู่

" แคลรีส! " ผมตะโกน

เธอเพ่งมองผมอย่างไม่เชื่อสายตา " เพอร์ซีย์เหรอนายมาทำอะไร... " เธอถูกตัดบทโดยลูกศรขนนกห่าหนึ่ง มันพุ่งผ่านเหนือศีรษะเธอและปักตรึงเข้าที่กำแพง

" ฉันเรียนที่นี่ " ผมบอกเธอ

"ฉันนี่มันดวงซวยจริงๆ " แคลรีสส่งเสียงฮีตฮัด แต่เธอก็กำลังง่วนอยู่กับการต่อสู้เกินกว่าที่จะบ่นอะไรได้มากมายกว่านี้

ผมถอดปลอกปากกา แล้วมันก็ยึดออกมาเป็นดาบสัมฤทธิ์ที่ยาวสามฟุต ผมเข้าร่วมวงต่อสู้ ฟันพวกนกและใช้ใบดาบปัดป้องขนนกแคลรีสกับผมนั้นและเนื้อนไปด้วยกันจนกระทั่งฝูงนกเหลือเพียงแค่กองขนที่ร่วงอยู่บนพื้น

เราทั้งคู่หอบหายใจหนักหน่วง ผมมีแผลขีดข่วนนิดหน่อยแต่ไม่มีอะไรสาหัส ผมดึงลูกศรขนนกเล่มหนึ่งออกมาจากแขน มันปักไม่ลึกมากตราบเท่าที่มันไม่มีพิษผมก็ไม่เป็นอะไร ผมหยิบถุงอาหารเทพออกมาจากเสื้อแจ็กเก็ตที่ซึ่งผมชอบเก็บมันเอาไว้เผื่อยามฉุกเฉิน จากนั้นก็หยิบแท่งหนึ่งมาหักครึ่งแล้วยื่นให้แคลรีส

"ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนาย” เธอบ่นอิดออด แต่ก็รับอาหารเทพไป

เรากลืนไปสองสามคำ...ไม่เยอะเกินไปนัก เพราะว่าอาหารของเหล่าเทพเจ้าสามารถเผาคุณเป็นเถ้าถ่านได้ถ้าบริโภคมากเกิน ผมว่านั่นคงเป็นเหตุผลที่เราไม่ค่อยได้เห็นเทพเจ้าอ้วน ๆ บ่อยนักพอผ่านไปสองสามวินาทีบาดแผลและรอยของเราก็หายไป

แคลรีสเก็บดาบเข้าฝักและปัดเสื้อแจ็กเก็ตผ้าฝ้ายหยาบ " เอาล่ะไว้เจอกัน "

" เดี๋ยวสิ! " ผมพูด " เธอจะไปเฉยๆแบบนี้ไม่ได้นะ

" ได้สิ"

" นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอมาทำอะไรไกลจากค่ายตั้งขนาดนี้ แล้วทำไมนกพวกนั้นถึงไล่ล่าเธอ "

แคลรีสผลักผม หรือพยายามจะผลักผม แต่ผมก็คุ้นเคยกับลูกเล่นของเธอดีเกินไปผมจึงฉากออกข้างจนเธอเซถลา

" ไม่เอาน่า " ผมบอก " เธอเพิ่งจะเกือบถูกฆ่าตายที่โรงเรียนของฉันนะเพราะงั้นมันก็เป็นธุระของฉันแล้ว "

" ไม่ใช่ซะหน่อย! "

" ให้ฉันช่วยน่า "

*** ริพไทด์ ( riptide ) กระแสน้ำที่ไหลต้านกระแสน้ำอื่นทำให้เกิดน้ำวน

เธอสูดหายใจอย่างสั่นระริกผมรู้สึกได้ว่าเธออยากจะต่อยผม แต่ในขณะเดียวกันดวงตาของเธอก็ฉายแววอับจนหนทางเหมือนเธออาศัยขอปัญหาใหญ่

" พวกพี่น้องผู้ชายของฉันน่ะสิ " เธอว่า " พวกเขาแกล้งฉัน "

" อ้อ " ผมไม่แปลกใจอะไรนักแคลรีสมีพี่น้องอยู่ในค่ายฮาล์ฟบลับจำนวนมากพวกเขาทุกคนชอบกลั่นแกล้งกันเองผมว่านั่นก็คงไม่ใช่เรื่องเหนือความคาดหมายอะไรในเมื่อพวกเขาเป็นบุตรธิดาแห่งแอรีสเทพเจ้าสงคราม " คนไหนล่ะเซอร์แมนเหรอหรือว่ามาร์ก "

" ไม่ใช่ " เธอพูดด้วยเสียงที่ฟังดูประหวั่นพรั่นพรึงยิ่งกว่าครั้งไหนที่ผมเคยได้ยินมาก่อน " พี่น้องผู้อมตะของฉันต่างหากโฟบอสกับเตมอส "

เรานั่งกันอยู่บนม้านั่งในสวนแล้วแคลรีสก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังผมไม่กังวลเรื่องการกลับโรงเรียนมากนักเพราะคุณนายไวท์คงจะสันนิษฐานว่าครูพยาบาลได้ส่งผมกลับบ้านไปแล้วและคาบที่หกก็เป็นวิชาช่างคุณเบลล์ไม่เคยเข้าสอน

" ตกลงคืออย่างนี้ใช่มั้ย " ผมพูด " เธอเอารถของพ่อไปขับเล่นแล้วตอนนี้มันก็หายไป

" มันไม่ใช่รถ " แคลรีสคำราม "มันเป็นรถม้าศึกต่างหาก! แล้วพ่อก็สั่งฉันเองว่าให้เอามันไปขับมันเหมือนกับเป็น...การทดสอบน่ะ ฉันควรจะเอามันกลับไปคืนพ่อตอนพระอาทิตย์ตกดิน แต่... "

" เธอโดนพวกพี่ชายจี้รถไป "

" รถม้าศึกต่างหาก " เธอแก้คำพูดผม " คืองี้พวกเขาเป็นคนขับรถม้าศึกขาประจำของพ่อพวกเขาเลยไม่ชอบให้ใครคนอื่นได้ขับดันนั้นก็เลยมาขโมยรถม้าศึกไปและไล่ตะเพิดฉันมาด้วยนกยิงลูกดอกง่เง่าฝูงนั้น " " พวกมันเป็นสัตว์เลี้ยงของพ่อเธอเหรอ "

เธอพยักหน้าอย่างขมขื่น " พวกมันทำหน้าที่เฝ้าวิหารสรุปคือถ้าฉันไม่ตามหารถม้าศึกคันนั้นให้เจอ... "

เธอดูเหมือนคนกำลังจะเสียสติ แต่ผมไม่โทษเธอหรอกเพราะผมเคยเห็นแอรีสพ่อของเธอโมโหมาก่อนและมันก็ไม่ใช่ภาพที่น่าดูเลยถ้าแคลรีสทำให้เขาผิดหวังเขาอาจจะเล่นงานเธอหนักเลยล่ะ หนักมาก

" ฉันจะช่วยเธอเอง " ผมพูด

เธอแยกเขี้ยวขู่ " นายจะมาช่วยทำไมฉันไม่ใช่เพื่อนของนายซะหน่อย "

เรื่องนั้นผมไม่เถียง แคลรีสเคยทำตัวโหดร้ายใส่ผมมาประมาณหนึ่งล้านครั้งได้ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ชอบให้เธอหรือใครก็ตามถูกแอรีสซ้อมหรอกผมกำลังพยายามหาวิธีอธิบายสิ่งนี้ให้เธอฟัง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดว่า " โอ้ ดูสิ ฉันว่าเธอร้องไห้แล้วล่ะ "

วัยรุ่นชายคนหนึ่งกำลังยืนพิงเสาโทรศัพท์อยู่ เขาสวมกางเกงยีนเซอร์ ๆ เสื้อยืดสีดำและเสื้อแจ็กเก็ตหนังบนหัวมีผ้าคาดหัวคาดอยู่ในเข็มขัดของเขามีมีดเสียบอยู่หนึ่งเล่มเขามีดวงตาสีเปลวเพลิง

" โฟบอส " แคลรีสกำมือแน่น " รถม้าศึกอยู่ที่ไหนไอ้งี่เง่า "

" เธอเป็นคนทำมันหายเองนี่ " เขาแหย่ " อย่ามาถามฉัน"

" ไอ้จอมแสบ ... "

แคลรีสชักดาบและพุ่งเข้าใส่ แต่โฟบอสก็หายแวบไปในขณะที่เธอเหวี่ยงดาบใบดาบของเธอจมเข้าไปในเสาโทรศัพท์

แล้วโฟบอสก็มาปรากฏตัวอยู่ข้างๆผมบนม้านั่งเขาหัวเราะ แต่ก็เงียบไปเมื่อโดนผมเอาปลายดาบริพไทด์จอลำคอ

" นายเอารถม้าศึกมาคืนจะดีกว่านะ " ผมบอกเขา" ก่อนที่ฉันจะโกรธ "

เขาแสยะยิ้มและพยายามทำตัวให้ดูห้าวหรือดูห้าวเท่าที่จะทำได้เวลาเต้ต้องหาคนมามีดาบจ่ออยู่ใต้คาง " แฟนเธอคนนี้นี่ใครน่ะแคลรีสเดี๋ยวนี้ต้อช่วยสู้ศึกของตัวเองแล้วเหรอเนี่ย "

" เขาไม่ใช่แฟนฉัน! " แคลรีสกำลังดึงดาบออกมาจากเสาโทรศัพท์ " เขาไม่ใช่เพื่อนฉันด้วยซ้ำนั่นคือเพอร์ซีย์แจ็กสัน "

แล้วก็มีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปในสีหน้าของโฟบอสเขาดูตกตะลึงถึงกับดูพรั่นพรึงเลยด้วยซ้ำ " บุตรแห่งโพไซดอนเหรอคนที่ทำให้เพอร์ซีย์แจ็กสันกับแมกับมนุษย์กึ่งเทพที่ถูกสาปส่งอย่างนั้นเหรอ "

" ฉันไม่ได้มาเที่ยวกับเขา! "

ดวงตาของโฟบอสเรืองวาวเป็นสีแดงที่สว่างจ้า

แคลรีสกรีดร้อง เธอเอามือตบอากาศราวกับกำลังถูกทำร้ายโดยฝูงมองไม่เห็น " ขอร้องล่ะอย่านะ! "

" นายทำอะไรกับเธอ " ผมร้องถาม

แคลรีสถอยร่นไปจนถึงถนน ทั้งยังกวัดแกว่งดาบอย่างคลุ้มคลั่งไปด้วย

" หยุดมันซะ! " ผมบอกโฟบอสและกดตาบเข้าไปที่คอของเขาลึกขึ้นเล็กน้อย แต่เขาก็หายตัวไปเฉยๆเขากลับไปโผล่ที่เสาโทรศัพท์อีกครั้ง

" ไม่ต้องตื่นเต้นไปแจ็กสัน " โฟบอสว่า" ฉันแค่ทำให้เธอเห็นในสิ่งที่เธอกลัวก็เท่านั้น "

แล้วแสงเรื่องนั้นก็หายไปจากดวงตาของเขา

แคลรีสล้มพับลง เธอหายใจหนักหน่วง" ไอ้บ้าเอ๊ย " เธออ้าปากหอบ " ฉันจะ.. ฉันจะเล่นงานนาย "

โฟบอสหันมาทางผม " แล้วนายล่ะเพอร์ซีย์แจ็กสันนายกลัวอะไรเอาไว้ฉันจะหาให้เจอเองฉันหาเจอเสมอแหละ "

" คืนรถม้าศึกมา " ผมพยายามทำน้ำเสียงให้ราบเรียบ " ขนาดพ่อนายฉันยังเคยจัดการมาแล้วครั้งนึงเลยเพราะงั้นนายขู่ให้ฉันกลัวไม่ได้หรอกนะ "

โฟบอสหัวเราะ " ความกลัวนั่นแหละคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคนเขาพูดกันไว้ว่าอย่างนี้ไม่ใช่เหรอเอาล่ะฉันจะบอกความลับเล็ก ๆ อย่างนึงให้ฟังนะพวกเลือดผสมฉันนี่แหละคือความกลัวถ้านายอยากได้รถม้าศึกก็มาเอาไปเองมันอยู่เหนือน้ำนายจะได้เจอมันในที่ที่มีสัตว์ป่าตัวน้อย ๆ อาศัยอยู่เป็นที่ที่เหมาะสำหรับนายเลยล่ะ "

เขาดีดนิ้วแล้วก็หายตัวไปในม่านไอน้ำสีเหลือง