แนะนำตัวละครไม่มี image

นางเอกภพก่อน: นาย ราชพฤกษ์ ชื่อเล่น ต้นไม้ อายุ 30ปี เพศชาย นิสัย: พูดเพราะ เรียบร้อย อ่อนโยน ใจดี บางครั้งก็ดูเย็นชา โกรธยาก แต่ถ้าได้โกรธขึ้นมาจริงๆแล้วใครก็เอาไม่อยู่

นางเอก(นางร้าย): ชื่อ ราณี ศุภวัฒน์ อายุ 21 ปี

นิสัยเดิม: งี่เง่า เอาแต่ใจ ไม่มีเหตุผล ไม่ฉลาด ไม่มีความอดทน แต่ที่จริงแล้วเธอก็เป็นคนใจดี

นิสัยใหม่หลังจากที่ต้นไม้เข้าร่าง: พูดเพราะเรียบร้อย เย็นชา อ่อนโยน ใจดี โกรธยาก

พระเอกของราณี(ต้นไม้): ชื่อ อนาคิน คิงส์ เทเยอร์ อายุ 38 ปี

นิสัย: เงียบขรึม เย็นชา โหด พูดน้อย รักเมีย

อาชีพ(บังหน้า) : เป็นคนสวนอยู่ที่บ้านศุภวัฒน์ ใช้ชื่อว่าภาคิน

อาชีพ(จริงๆ) : เป็นปริศนา

น้องสาวนางเอก: ชื่อ พิมดาว รุ่งเทวี ชื่อ 20ปี (นางร้าย) (ลูกเมียน้อยพ่อนางเอก)

นิสัย(ภายนอก): เรียบร้อย (?) จิตใจดีรักเด็ก(?) อ่อนโยน(?) เป็นคนดี(?)

นิสัย(จริงๆ): เสแสร้งสร้างภาพเป็นคนดี ชอบเหยียดคนอื่น รังแกคนที่อ่อนแอกว่า รังเกียจคนจน โดยเฉพาะภาคิน ชอบแย่งผัวชาวบ้าน

อดีต****คู่หมั้นนางเอก: ชื่อ รัชชานนท์ รัตติกร อายุ 25ปี

นิสัย: มีดีแค่หน้าตา ตามมารยาหญิงไม่ทัน ฉลาด(แต่เรื่องโง่ๆ) เป็นสุภาพบุรุษ หูเบา (ครบเครื่องนิสัยพระเอกละครน้ำเน่า)

เอี๊ยดดดดดดโครมมมม!!!!!

เสียงอึกกระทึกครึกโครมดังสนั่นกลางถนนในเมืองหลวงของประเทศไทย เสียงกรีดร้องของคนบริเวณโดยรอบดังขึ้นเมื่อมีรถตู้โดยสารชนเข้ากับร่างของคนคนนึง

"นี่เราตายแล้วหรอ" ราชพฤกษ์ ในร่างโปร่งแสงพูดขึ้น พลางมองร่างของตัวเองนอนจมกองเลือดอยู่ พร้อมกับผู้คนวิ่งเข้ามามุงดูร่างของเขาแต่ก็ไม่มีใครโทรเรียกรถพยาบาลหรือโทรแจ้งตำรวจ

ราชพฤกษ์ถอนหายใจเบาๆให้กับความเป็นไทยมุง จนมีพลเมืองดีคนนึงโทรแจ้งตำรวจและโทรเรียกรถพยาบาล ร่างสูงก็ขอบคุณเขา พร้อมนึกขึ้นมาอย่างมีความหวังว่าเขาจะได้กลับเข้าร่างตัวเองอีกครั้ง

แต่ดูเหมือนโชคชะตาก็ไม่เข้าข้างเขาเลย ในขณะที่เขากำลังดูร่างตัวเองส่งโรงพยาบาลก็มีแสงสีขาวดึงเขาเข้าไปในแสงนั่น

ในห้องนอนห้องนึงมีร่างสองร่างกำลังนอนกอดก่ายกันอยู่ ไร้อาภรณ์สวมกาย ร่างอวบอิ่มของหญิงสาวคนนึงกระตุกเล็กน้อยโดยไม่ทราบสาเหตุ ดวงตาหวานลืมตาขึ้นมามองสอดส่องไปมาๆ ด้วยความสงสัย

เฮือก!!!

'ที่นี่ที่ไหน' ความคิดนี้เข้ามาในหัวราชพฤกษ์ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมาเพราะความทรงจำสุดท้ายเขาโดนรถชนนอนจมกองเลือดอยู่กลางถนนไม่ใช่หรอ แต่ก็สงสัยได้ไม่นานก็มีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในความทรงจำของเขา

ราชพฤกษ์เกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรงจนสลบไปในที่สุด ไม่ได้ทันสังเกตสิ่งรอบๆตัว

เสียงเอะอะโวยวายทำให้ร่างบางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พลางทำความเข้าใจกับความทรงจำของใครบางคนที่อยู่ในหัวของเขา พร้อมมือของใครบางคนตบมาที่หน้าของเขาอย่างรุนแรง

เพี๊ยะ!!!!

"งามหน้าจริงๆนะลูกไม่รักดี นี่แกโดนถอนหมั้นจนเป็นบ้าไปแล้วหรอ ถึงต้องมานอนกับคนอย่างไอ้ภาคินแบบนี้" เสียงกรรโชกแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอิทธิพล พ่อของเจ้าของร่าง

ใช่....เจ้าของร่าง ราณี ศุภวัฒน์ คือเจ้าของร่างที่เสียชีวิตจากการดื่มแอลกอฮอล์เกินขนาด และเขาก็มาเข้าร่างนี้แทน

และอีกอย่าง..เจ้าของร่างเป็นลูกชังของอิทธิพลผู้เป็นพ่อ

"มันเป็นความผิดของพิมพ์เองค่ะคุณพ่อ พิมพ์ผิดเองที่แย่งคู่หมั้นมาจากพี่ณี" เสียงหวานแหลมดังเข้ามาในโสตประสาทของราชพฤกษ์ พิมพ์ดาว ลูกติดเมียน้อยพ่อเจ้าของร่าง

"โถ่....พิมพ์ลูกพ่อ ลูกไม่ผิดเลยสักนิด ผิดนังลูกไม่รักดีของพ่อต่างหาก ทำตัวให้เขารำคาญจนทนไม่ไหวต้องถอนหมั้น อับอายขายขี้หน้าคนอื่นเขาไปทั่ว" ถ้าเป็นไปได้ราชพฤกษ์ก็อยากจะกรอกตาเป็นเลข 8 ให้กับความลำเอียงของผู้เป็นพ่อ ที่หลงลูกเมียน้อยจนหน้ามืดตามัว

"ส่วนแกนังลูกไม่รักดี จัดการใส่เสื้อผ้าซะแล้วไปพบฉันที่ห้องนั่งเล่น" พูดจบก็พากันยกโขยงกันออกไป ราชพฤกษ์ก็ลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีบางอย่างไรออกมาจากตัวเขา พร้อมความปวดหน่วงที่กลางกาย

แต่เขาก็ไม่พยายามสนใจสิ่งพวกนั้น ร่างบางรีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างสิ่งที่อยู่ในตัวเขาออกให้หมด

ผ่านไปไม่นานราชพฤกษ์ก็ออกมาพร้อมกับชุดเมื่อคืน ซึ่งมัน...เป็นชุดเปิดเผยเนื้อหนัง ทำให้ราชพฤกษ์ที่อยู่ในชุดนี้กระอักกระอ่วนไม่น้อย

"ผมจะรับผิดชอบของหนูเองครับ" เสียงของภาคินดังขึ้นทันทีที่ราชพฤกษ์ออกจากห้องน้ำ

"ไม่...ไม่เป็นไรค่ะอาภาคิน เรื่องเมื่อคืนมันเป็นเหตุสุดวิสัย ณีไม่ได้ติดใจอะไรค..ค่ะ" ราชพฤกษ์พยายามพูดช้าๆ เพื่อที่จะพูดให้ดูเป็นผู้หญิงมากที่สุด ในใจเขาก็กระอักกระอ่วนเล็กน้อยที่พูด คะ ค่ะ

"ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ" ด้วยความที่ภาคินเป็นคนมีความรับผิดชอบจึงพูดออกไปอย่างหนักแน่น

แต่ก็นั่นแหละมันเป็นความรับผิดชอบ ความรับผิดชอบเท่านั้น

"แล้ว..อาไม่มีภรรยาหรือคนรักหรอครั....คะ"

"ไม่มีครับ" ราชพฤกษ์พยักหน้าเข้าใจ

"ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเลยไหมครับเดี๋ยวคุณท่านรอ "

"ได้ครั...ค่ะ" แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องเพื่อไปห้องนั่งเล่นตามคำสั่งประมุขของบ้าน

ทั้งสองคนมาที่ห้องโถงตามคำสั่งของประมุขบ้าน หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ ราชพฤกษ์ในร่างราณีกับภาคินนั่งลงบนพื้น

" แกนะแก ทำเรื่องงามหน้ากับคนสวน แกไม่คิดว่าฉันจะอายบ้างเลยหรือไงที่มีลูกแบบแก ทำไมแกไม่ดูอย่างน้องสาวแกบ้าง แกจะทำให้ฉันปวดหัวไปถึงไหน" ถ้าราณีตัวจริงมานั่งฟังอยู่ตรงนี้ก็คงจะ ร้องไห้น้ำตาไหลนองพื้นไปเเล้ว แต่ไม่ใช่กับราชพฤกษ์

" ฉันก็ไม่คิดว่าคุณจะยกลูกเลี้ยงมาเปรียบเทียบลูกในไส้" ถ้อยคำที่ห่างเหินทำให้เจ้าบ้านขมวดคิ้วแน่น ลูกสาวตัวดีของเขาไม่เคยเรียกเขาแบบนี้ มีแต่คำว่าคุณพ่อคะ คุณพ่อขา

" พี่ราณีทำไมพูดกับพิมพ์แบบนี้ล่ะคะ" เสียงหวานใสที่เพราะสำหรับใครๆแต่ไม่ใช่สำหรับเขา ราชพฤกษ์มองว่าเสียงแบบนี้ดูน่ารำคาญดูง้องแง้ง ไม่เจริญหูเลยสักนิด

" มีน้องสาวดีๆที่ไหนบ้างเที่ยงคู่หมั้นพี่สาวตัวเอง" ราชพฤกษ์พูดเสียงนิ่มๆ แต่ก็ทำให้พิมพ์ดาวหน้าซีดราวกับไก่ต้ม

" แกก็เลยประชดชีวิตด้วยกันไปนอนกับคนสวนในบ้านของฉันนั้นสิ" อิธิพลพูดเสียงเหยียดหยาม ทำเอาราชพฤกษ์ ให้คะแนนความประทับใจอิทธิพลลบพันทันที

" แล้วคุณอาภาคินไม่ดีตรงไหน ดีไม่ดีเขาอาจจะดีกว่าคุณก็ได้" ราชพฤกษ์พูดออกมาตามความเป็นจริง

"ดีกว่า? ไอ้ภาคินมันดีกว่าฉันตรงไหน" ราชพฤกษ์ถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะร่ายยาวข้อดีของภาคินให้แก่ประมุขบ้านฟัง

" อาภาคิน ยังไม่มีเมีย แล้วเขาก็มีความลูกผู้ชายพอที่จะรับผิดชอบฉัน อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้แย่งเขามาจากคนรักเหมือนใครบางคน" ราชพฤกษ์พูดกระทบเมียน้อยพ่อราณี แต่มันก็เป็นเหมือนมีดแทงใจอิทธิพลอย่างจัง

"แก!! ออกไปต่อจากนี้แกไม่ใช่ ลูกสาวฉัน" อิทธิพลก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าลูกสาวของเขาไม่ใช่คนของศุภวัฒน์แล้วมันจะเอาตัวรอดยังไง อิทธิพลก็คิดผิดเพราะว่าในตอนนี้ลูกสาวคนโตของอิทธิพลได้ตายจากไปแล้วตอนนี้ราชพฤกษ์วิญญาณชายหนุ่ม ที่บังเอิญได้มาเข้าร่างนี้เป็นถึงนักโภชนาการของโรงพยาบาลชื่อดังแล้วราชพฤกษ์ก็เก่งเรื่องหุ้นด้วย บวกกับความสามารถของราณี ศุภวัฒน์คนก่อน ที่มีความรู้ด้านบริหารธุรกิจไม่น้อย เท่านี้ราชพฤกษ์ที่อยู่ในร่างนี้ก็สามารถ เอาตัวรอดได้สบาย

"ส่วนแกไอ้ภาคิน ฉันไล่แกออก" ภาคินยอมรับคำสั่งนี้แต่โดยดีเพราะรู้ว่าตัวเองก็ผิดที่ไม่ยับยั้งชั่งใจเช่นกัน สวนราชพฤกษ์ก็ขึ้นห้องราณีจากความทรงจำของร่าง เขาเก็บเอาของส่วนตัวที่สำคัญของราณี ไป พอจะออกจากห้องก็พบเมียน้อยของพ่อราณีเข้ามายืนขวางประตูไว้

"แหมๆ คุณหนูราณีคนเก่ง ถูกลดสถานะจากลูกสาวมหาเศรษฐีเป็นเมียคนสวนหรือนี่ ช่างน่าสงสารจริง" พริ้งพราวเมียน้อยของพ่อราณี ยิ้มเยาะด้วยความสาสมใจที่ราณีตกหลุมพรางของเธอและลูกสาวได้สำเร็จ

" คนที่น่าสงสารน่ะมันเธอและลูกต่างหาก"

"หมายความว่ายังไง"

" ก็หมายความว่าเธอและลูกถีบตัวเองขึ้นมา จากการเป็นเมียน้อยสู่คุณหญิงของบ้านหลังนี้ด้วยการแย่งคุณพ่อไปจากคุณแม่ของฉัน แต่ว่าเธอชื่อเรื่องกรรมมั้ย คนที่ผิดลูกผิดเมียคนอื่นตายไปก็ต้องได้รับโทษจากนรก หรือไม่เธอก็ต้องสูญเสียคนที่เธอรักไป ใช้ได้คุณพ่อของฉันมาด้วยวิธีไหนเธอก็ต้องสูญเสียคุณพ่อของฉันไปด้วยวิธีนั้นเหมือนกัน ต่อจากนี้ฉันก็ขอให้พวกเธอมีความสุข กับของที่ไม่ใช่ของเธอแม้แต่เสี้ยวเดียว" ราณี ยิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง แล้วก็ออกจากเครื่องอัดอย่างนี้โดยไม่ลังเลและไม่หันหลังกลับมาเลยสักนิด พอเดินมาถึงหน้ารั้วประตูบ้าน ก็เพราะภาคินยืนอยู่

" ต่อจากนี้ไปคุณหนูจะไปอยู่ที่ไหนครับ" ภาคินถามขึ้น

" คงจะไปเช่าอพาร์ทเม้นท์เล็กๆอยู่ละมั้งคะ" พ่ออยู่ในร่างนี้นานเข้า คำพูดของเขาก็ดูเป็นผู้หญิงมากขึ้น บางทีเขาก็เกลียดนิสัยปรับตัวกับอะไรง่ายของเขาจริง

" ให้ผมรับผิดชอบคุณหนูนะครับ"

" แต่ณีเคยบอกอาแล้วไม่ใช่หรอคะว่าไม่ต้องรับผิดชอบณีก็ได้"

" ให้ผมรับผิดชอบคุณหนูเถอะครับ อย่างน้อยๆให้ผมได้ดูแลคุณหนูที่ผมเป็นต้นเหตุทำให้ชีวิตของคุณหนูพัง หวังว่าคุณหนูจะไม่รังเกียจคนจนจนอย่างผมนะครับ"

" อาภาคินก็รู้นี่คะว่าณีไม่เคยรังเกียจอาภาคินเลย" เพราะนิสัยเดิมของราณีอ่อนโยน และเป็นพวกปิดทองหลังพระ

" ถ้าอย่างนั้นให้ผมได้รับผิดชอบคุณหนูนะครับ" ราณีคิดสักพักก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้เป็นการตอบรับ

"ค่ะ"