ชายที่รักนักฆ่า♥

ชาติก่อนเธอเป็นนักฆ่าสาวสวยฝีมือเก่งกาจผู้ที่เคยฆ่าคนมามากมายนับไม่ถ้วย"ฉันมาส่งอาหารที่ชั้น 4คะ~ ขอฉันเข้าไปก่อนได้มั้ยไว้เสร็จงานแล้วจะมาหาคุญนะ”แต่กลับถูกคู่หูคนสนิทฆ่าตายในระหว่างทำภารกิจเพียงเพราะต้องการแย่งผลงาน"ทำไมเธอถึงได้” “เพราะพวกเราไม่ควรอยู่ร่วมโลกกันไงละ!” โชคดีที่สวรรค์ให้โอกาสเธออีกครั้งโดยการส่งเธอข้ามมิติมาในยุคอดีต ไม่คิดเลยว่า... เธอจะตายเพราะความฉลานของตัวเองแถมดันชวยมาเจอกับปีศาจตาเขียวตนนี้อีก “ขอข้าลองชิมเจ้าหน่อยแล้วกัน” เธอข้ามมิติมาก็ถูกดูดเลือดเสียแล้วทำไมถึงเกิดเรื่องนี้ขั้นได้ล่ะ? อะไรนะ?เพื่อถอนพิษงั้นเหรอ?ใครชื่อก็บ้าแล้ว! “เจ้าได้รับพิษจากตัวข้าไปแล้วหากเจ้าหนีไปจากข้าพิษจะกระจายไปทั้วร่างของเจ้า เช่นนั้นเจ้าต้องไห้ข้าดื่มเลือดเพื่อควบคุมไม่ให้พิษแพร่กระจาย”ล้อเล่นรึไงปีศาจตนนี้อาจหาญใช้พิษมาข่มขู่ให้เธอเข้าไปสอดแนมในตำหนักขององค์รัชทายาท! “นอกจากนี้เจ้ายังต้องเข้าไปเป็นนางกำนัลในตำหนักขององค์รัชทายาททำหน้าที่สอดแนมให้แก่ข้า” “ท่านไม่กลัวว่าข้าจะเปิดโปปงเรื่องของท่านรึ!” “หึ เจ้าไม่ทำหรอกเพราะว่าเราต่างก็มีเป้าหมายเดียวกันนี่ หน้าที่ของเจ้าคือต้องไม่ให้ฮ่องเต้และฮองเอาได้รับยาถอนพิษจากนั้นก็ช้วยให้ข้าได้ครองบัลลังก์เพียงเท่านี้ก็ถือว่าเสร็จงานของเจ้าแล้ว” “กรอด นี่ก็แค่แผนชั่วคราวเท่านั้นรอฉันแน่ใจเรื่องทั้งหมดก่อนเถอะ...” “นายจะต้องตายอย่างอนาถแน่ไอ้เศษสวะ!” นักฆ่าในยุคปัจจุบันถูกส่งเข้ามาในตำหนักที่มีแต่ภัยอันตรายรอบด้าน มาลุ้นกันว่าเธอจะช้ายแก้แค้นให้ปีศาจร้ายตนนั้นได้สำเร็จหรือไม่แล้วจะหาวิธีถอนพิษที่ถูกต้องได้อย่างไร รวมทั้งการแฉความลับในวังหลวงอันสวยหรูแห่งนี้

จนได้เป็น*ฮ่องเต่หญิงแห่งแควันหลิง*!

ติดตามตอนต่อไปได้ในวันอาทิตย์ที่ 19 นี้นะค่ะ

ฝากติดตามกันด้วยนะคะ~

ชายที่รักนักฆ่า♥

ตำหนักองค์ชายสาม คนรับใช้พูด“องค์ชายสามเพคะ” “องค์ชายนี่เป็นยาถอนพิษชั้นดีที่หม่อมฉันเตรียมไวให้มันช่ายคลายพิษในร่างกายของท่านได้เพคะ” “ออกไปได้แล้ว” (ขอดูหน่อยชิว่านางจะเป็นยังไง) พรึ่บ (ฉันจำได้ว่าฉัน...ที่นี่...คืนที่ไหน? เจ็บจังเลย...) คฤหาสน์ส่วนตัวของตระกูลสูงศักดิ์

“วางใจได้เลยครับสถานการณ์ด้านนอกปกติดี”

ดีเฝ้าต่นไปห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาดแม้แต่ยุงสักตัวก็ไม่ได้" นางเอก (กว่าจะหาทางเลี่ยงการ์ดพวกนั้นได้ไม่งายเลยจริงๆ)“เป็นเด็กดีพักผ่อนอยู่ที่นี่สักพักนะส่วนชุดนี่ขอฉันยือหน่อยแล้วกัน~”

การ์ดพูด“เธอเป็นใครมาทำอะไรที่นี่?” นางเอกพูด “ฉันมาส่งอาหารที่ชั้น 4 ค่ะ~”ขอฉันเข้าไปก่อนได้ไหมไว้เสร็จงานแล้วจะมาหาคุญนะ”การ์ดพูด“ได้... ได้สิ” ติ๊ง “แม่ปีศาจน้อยเธอจะต้องตายอยู่บนเตียงของฉันในไม่ช้า” “อย่างนั้นเหอรงั้นตอนนี้ให้ฉันช่วยคุญก่อนก็แล้วกัน” “เฮ้อ สังเวยไปอีกหนึ่งแล้วล่ะ เธอคงไม่โกรธที่ฉันแย่งเหยื่อของเธอใช้ไหม”

“ไม่เห็นจะต้องโกรธเลยแค่เธอพอใจฉันก็ไห้เธอใด้หมดนั้นแหละ/ภารกิจเสร็จสิ้นแล้วเราไปกันเถอะ”

“ใด้สิ~” “ทำไมเธอถึงได้...” “เพราะเราไม่ควรอยู่ร่วมโลกกันยังไงล่ะ!” ดังนั้น มีแค่ฉันคนด้วยก็พอแล้วล่ะ”นางเอก“ก็เลยทำแบบนี้งั้นเหรอ... ”

ควับ พรวด แฮ่กแฮ่ก (ไม่คิดเลยว่าเราจะตายอยู่ที่นี่) วูบ (หากต้องตายอย่างไร้ค่าแบบนี้ชาติหน้าเราจะไม่เชื่อใจใครอีก!) (นี่เรา...ตายไปแล้วไม่ใช้เหรอ?) พระเอกคิด (รูปโฉมไม่เลว ขอข้าลองชิมเจ้าหน่อยแล้วกัน) นางเอกคิด (เจ็บชะมัดเลย ทำไมถึงใด้เจ็บขนายนี้) (ที่นี่คือนรกเหรอตายแล้วก็ต้องมาใช้กรรมใช้มั้ย?) (เดี๋ยวนะ... เราจะตายไปแล้วไม่ใช้เหรอแล้วนี้เกิดเรื่องอะไรกันเนี่ย)(เรา...ยังไม่ตายเหรอ?นี่เราข้ามมิติมาใช้มั้ย? ปีศาจตาเขียวตนนี้เป็นอสูงจากนรกหรือเปล่า?)พระเอกคิด(หึ น่าสนใจดีนี่)พระเอกพูด“ตื่นแล้วเหรอ?ไม่นึกเลยว่าเลือดของเจ้าจะหวานล้ำเช่นนี้แต่อีกเดี๋ยวเจ้าก็กลายเป็นศพแล้วล่ะช่างน่าเสียดายจริงๆ”นางเอกคิด(แวมไพร์งั้นเหรอ หรือว่าจีนสมัยโบราณก็มีแวมไพร์ด้วย?! เราน่าจะตายไปแล้วไม่ใช้เหรอ แต่คงเป็นเพราะถูกจับตัวมาสินะ) พระเอกพูด“ว่าอย่างไร?อย่ากให้ข้าปล่อยเจ้ามั้ย ใด้นะแต่หายข้าปล่อยเจ้าแล้วอย่าคิดหนีเชียวละ”นางเอกคิด“ตัวอุ่นนี่นา... หึฉันไม่สนหรอกว่านายจะเป็นคนหรือผีแต่คิดจริงๆเหรอว่าจะรังแกผู้หญิงอย่างฉันใด้ง่ายๆน่ะ เหอะ นายประเมินฉันต่ำเกินไปแล้ว ฉันจะทำให้นายเห็นว่าฉันไม่ใช้ผู้หญิงที่จะชื้อได้ง้ายๆ!)

*โปรด**ติด**ตาม**ตอน**ต่น**ไป

ทำเสร็จเมื่อไหร่ก็ลงเมื่อนั้น

จากนักเขียนที่รัก♡\*