ผลงานนี่เป็นผลงานสยองขวัญที่มีการปรับแต่งเรื่องเล่าที่สืบทอดกันมาบนโลกนี่

()ความคิด//การกระทำ"คำเน้น"*พูด*

*1...2...3..4*(ฉันอยู่บ้านคนเดียวจนกว่าแม่จะกลับมาจากการทำงาน)//เด็กชายพูด

*5..6..7..8..9*(ถึงจะบอกว่าอยู่คนเดียว)//เด็กชายพูด

*10!!จะไปหาแล้วนะ*(แต่ฉันมีเพื่อนอยู่ด้วย)//ออกจากตู้(พวกเราจะเล่นซ่อนหากัน)//เด็กชายหยิบมีดขึ้น

//เด็กชายเปิดประตู*เจอแล้ว!หาเจเจเจอแล้ว*//แทง

(เจเจตุ๊กตาของผมเขาคือเพื่อนข้างในเขามีข้าวสาร)

*เอาล่ะรอบ2ตาเจๆนะ(กฎคือใครเจอให้เอามีดจิ้ม)

*ฉันไปซ่อนนะ*(ฉันชนะตลอดเพราะเจเป็นตุ๊กตา)

//เด็กชายเข้าไปในเครื่องซักผ้า(เจไม่เจอฉันหรอก)

//เด็กชายมองขึ้นไป/ติ๊ดๆ/เสียงกดเครื่องซักผ้า

//เด็กชายรีบออก*อ๊าก!*เด็กชายไปดูที่ๆเจเคยอยู่

ไม่อยู่?!//เด็กชายหันไป//ทีวีเปิด*ซ่า*/ทีวีดับ

ตึกตึกตึกตึก//เสียงเดิน*อยู่ไหนนะ//เสียงปริศนา

ชึบ/เสียงมีด//เด็กชายรีบแอบใต้เตียง(เกิดอะไรขึ้น)

อยู่ไหน..อยูไหน!/ตึกตึกตึกตึก//เสียงเดิน/พรวด

อยู่นี่เหรอ?ปึงครืด/เสียงเปิด/เพล้ง/รูปเด็กชายกับแม่แตกและตกลง(แม่ผมกลัวฮือฮือ)/เด็กชายสั่นกลัว

//พึบ/เสียงเปิดประตู*ลูกชายนอนแล้วเหรอ?/แม่พูด

*มะแม่*ยังไม่นอนอีกเหรอลูก?/แม่/แม!่/ตะโกน/วิ่ง

กอดแม่*แม่หนูกลัวมากเลยฮือออ*หนูจะไม่เล่นแล้ว

*ไม่เล่นซ่อนหาไม่เล่นคนเดียวแล้ว*//ร้องไห้

ลูกเอาตุ๊กตามาเล่นเหรอแม่เห็นไม่ชอบให้เอาไปทิ้งไง

ลูกคุยกับตุ๊กตาแล้วเล่นอะไรแปลกๆอีกแล้วใช่ไหม?

//แม่หยิบตุ๊กตามา/จะเอาไปทิ้งครับตุ๊กตาตัวซวยนี้

/ไฟดับ/แม่ยิ้มน่ากลัวกอดตุ๊กตาหยิบมีดขึ้น/

*ฮิฮิฮิฮ่าฮ่า*//หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง*แม่ครับ?*

*เจอตัวแล้ว*//เอามีดแทง*ฉันชนะแล้ว*/ยิ้ม

มะ..แม่/ฟุบ/ล้มลง/ผมขอโทษ/จับท้อง/นอนล้ง/

แม่...//หลับตาลง//เด็กชายสลบ/แม่ได้สติ/*นี่ฉัน*

ทำอะไรไปกัน?ลูกชาย!/ตุ๊กตาเจเจ/ยิ้ม/หิหิ/หัวเราะ

*กรี้ดดดตุ๊กตาผี*โยนตุ๊กตาทิ้ง/แม่รีบหยิมตุ๊กตาไปทิ้ง

*ต้องทิ้งแบบนี้สินะ*เท่านี้ก็จบแล้ว*ร้องไห้/แม่โทรหาหมอ/คุณค่ะช่วยลูกชายชั้นด้วย/หมอได้พาตัวเข้าไปรักษา/เด็กชายสามารถรอดมาได้เขาต้องรักษาตัวอยูนี่หลายเดือน/เด็กชายได้บทเรียนจากการยุ่งกับสิ่งลี้ลับเขาจะไม่ทำอีกแล้วเขาและแม่อยู่ด้วยกันแต่ก็กังวงว่า"มัน"เจ้าสิ่งนั้นเจเจจะกลับมาฆ่าพวกเราอีก

"End"

ตอนนี้ฉันเป็นนักศึกษาหญิงชื่อจันทร์เมื่อถึงวันเลี้ยงฉลองที่ใกล้จะเรียนจบแล้วฉันจึงเล่าเรื่องสมัยมัธยมต้นชวนหลอนให้เพื่อนฟังกันตอนนั้นฉันอยากไปเล่นกับเพื่อนผู้ชายข้างบ้านคนหนึ่งชื่อโจ ซึ่งก็รู้แหละว่าเพื่อน(โจ)ไม่อยู่  แต่ไม่แน่ใจว่าโจกลับแล้วหรือยัง เลยหยิบโทรศัพท์โทรไปหา แต่เพื่อน(โจ)ไม่มีโทรศัพท์มือถือ เลยโทรไปเบอร์บ้านปรากฏว่ามีคนรับ ปลายสายเป็นผู้ชาย ถ้าเดาจากเสียงน่าจะเป็นวัยกลางคน เราถามว่าเพื่อน(โจ)เราอยู่มั้ย เขาตอบกลับมาอย่างเย็นชาว่าไม่อยู่ เราก็เลยถามต่อว่าโจจะกลับมาตอนไหน ชายคนนั้นบอกไม่รู้ ไม่ว่าเราจะถามอ่ะไรเขาก็จะตอบไม่รู้ไปอย่างนั้นวนไปวนมาจนเราก็เลยวางสายไปเพราะคนว่าเขาไม่ปกติ แล้วมาคิดๆ ว่าบ้านเพื่อน(โจ)มีเพื่อน(โจ)คนเดียวที่เป็นผู้ชาย แต่ก็คิดว่าคงเป็นญาติของโจิมั้ง ไม่กี่นาทีต่อมา คนในบ้านเพื่อน(โจ)พร้อมเพื่อน(โจ)เดินผ่านหน้าบ้านมา เราก็เลยถามว่ามีใครอยู่บ้าน ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน แล้วคนที่รับสายคือใครกัน จะว่าโทรผิดก็ไม่ใช่เพราะปกติโทรเบอร์นี้ตลอด และก็เมมเบอร์โทรศัพท์บ้านคนนี้ไว้ไม่เคยไปเปลี่ยนมันแล้วใครกันล่ะที่เป็น**คนรับสาย?เรายังสงสัยเรื่องนี้ตลอดเวลาตอนนอนเราก็คิดแต่เรื่องนี้ตลอดเวลาเลยไปปึกษาเรื่องนี้กับคนในบ้านและเพื่อน(โจ)และคนในครอบครัวของเพื่อน(โจ)เราเล่าแบบละเอียดยิบเพื่อให้เขาเข้าใจที่เราจะพูดมากขึ้นหลังจากพูดคุยกับทุกคนเราจึงรู้มาว่าที่บ้านของครอบครัวเพื่อน(โจ)ที่เขาอาศัยกันอยู่นี่นั้นนั้นเคยมีคดีฆ่าตัวตายอยู่เป็นเรื่องของลุงวัยกลางคนภรรยาของเขาและเขาผ่านไปหลายปีก็ยังไม่มีลูกกันสักทีจนในที่สุดเขาก็มีลูกเขาหวงโทรศัพอันหนึ่งมันเป็นของพ่อแม่เขาที่เสียไปและในระหว่างทางที่เขาจะพาภรรยาของเขาไปโรงพยาบาลเพราะเธอใกล้คลอดลูกแล้วก็โดนคนดักทำร้ายจนแท้งลูกและโดนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสจนในที่สุดก็เสียชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลลุงคนนั้นจึงฆ่าตัวตายวนเวียนอยู่ในบ้านนั้นต่อไป

"End**"

เราชื่อเปรมตอนนั้นไปค่ายที่สัตหีบ นอนรวมกันกับเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งและเพื่อนอีกสองคน เพื่อนนอนเหมือนละเมอและมีเสียงเหมือนร้องไห้ออกมา เราเห็นเป็นเงาผู้ชายนั่งอยู่ข้างๆ เพื่อน ก็นึกว่าเขาแค่หยอกกัน แต่เสียงร้องดังจนเราตื่น เลยลุกขึ้นมาด่าเพื่อนว่าพวกมึงจะหยอกกันทำไมดึกๆ ดื่นๆ เพื่อนผู้ชายที่นอนละเมอร้องไห้อยู่ก็เลยตื่นขึ้นมาร้องใหญ่เลย เพื่อนบอกว่ามีคนมานั่งทับหน้าอกมัน… สรุปว่า คนท่ีเราด่าไปเมื่อกี้ไม่ใช่เพื่อนอีกคนหนึ่งที่มาด้วยกัน และห้องนอนก็ไม่ได้มีหลายคนขนาดที่จะไม่รู้ว่าใครเป็นใครมีแค่4คนเพื่อนไม่น่าจะหยอกแรงกันคนาดนั้น ตอนเช้าเลยถามครูฝึกคนหนึ่ง เขาเลยบอกว่าเคยมีเด็กลื่นล้มตกน้ำจมน้ำตาย คนที่มาเข้าค่ายคนอื่นๆมักจะเจอน้องคนที่จมน้ำตายคนนี้มาอำกันบ่อยๆ…หลังจากนั้นต่อมา1เดือนคนาดนั้นก็นั่งรถเมล์ไปกับเพื่อนเส้นรัชดาไปโรงเรียนกัน ผ่านป้ายรถเมล์แถวๆ อโศกก็เห็นชายหญิงคู่นึงที่ป้ายรถเมล์น่าจะเป็นคู่รักกัน ก็ไม่ได้สนใจอะไร พอรถเมล์วิ่งไปเรื่อยๆ อีกสองสามป้าย ก็เห็นชายหญิงคู่เดิมยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ในท่าเดิม เราเลยนิ่งเงียบไป(คุ้นตาจังว่ะ)เราคิดอยูในใจ จนไปถึงป้ายที่ต้องลงคือศูนย์สิริกิติ์ พอลงจากรถ เพื่อนที่นั่งไปด้วยกันพูดขึ้นคำแรกเลยว่า “มึงเห็นเหมือนที่กูเห็นมั้ย ที่ป้ายรถเมล์” เราก็ไม่อยากถามต่อว่าเห็นอะไร แต่ในใจคือ(เชี่ย… )เลยตอบไปคำเดียวเลย “อื้อ”  แม้เรื่องผ่านมาหลายปี แต่ยังจำหน้าสองคนนั้นได้ติดตาโครตหลอนและพอไปถามคนระแวกนั้นพบว่าเป็นคู่รักที่คิดสั้นจะมาฆ่าตัวตายแลัวพอรถเมย์มาก็วิ่งกันตัดหน้ารถเมย์พบว่าพอเรียกทีมกู้ภัยมาคู่รักคู่นั้นก็ตายคาที่แล้วและนำศพไปทำพิธีจัดงานศพพบคู่รักคู่นั้นเครียดเพราะพ่อแม่ฝ่ายหญิงไม่ยอมให้ทั้งสองคนคบกันบวกกับเรื่องเรียนเพราะใกล้สอบแล้วจึงติวหนักกลับบ้านสองทุ่มคู่รักคู่นี้จึงตัดสินใจพากันฆ่าตัวตายตามกันไป

"End"