ไป๋อวิ๋น เสียงเด็กผู้ชายนั้นขึ้นจากด้านนอกของประตู "ท่านพี่ข้ามาแล้ว เสียงเด็กน้อยน่าตาน่ารักตอบรับกลับด้วยความดีใจ

"เหนื่อยไหมคนเก๋ง ไป๋เจี้ยนถามน้องชายด้วยเป็นห่วง "ไม่ครับ เด็กน้อยตอบกลับอย่างใสซื่อ "พี่เอาของกินมาให้หิวไหม "หิวมากๆ

มือใหญ่ค่อยๆลูบหัวน้องชายทีละน้อยๆ

"เจ้านี้ดื้อจริงๆอะรีบกินซะ พูดจบก็ยื่นตระกล้าใบใหญ่ให้น้องชาย "ขอบคุณครับพี่เนียรู้ใจตลอดเลย "รีบกินซะเดียวมีคนมาเห็นเข้า "ครับ ไป๋เจี้ยนนั่งดูน้องชายกินอย่างอร่อยแววตาวเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดูน้องชายคนนี้มากก่อนที่จะถอนหายใจเอือกหนึ่งแล้วคิดย่อนไปในอดีต ครั้งนั้นไป๋เจี้ยนอายุได้เพียง7ขวบท่านพ่อผู้เป็นที่รักและ

เคารพนับถือก็จากไปโดยไม่ได้ลาตอนนั้น

...ไป๋อวิ๋นพึ่งเกิดได้เพียง7วันด้วยส่ำทำให้ผู้เป็นมารดาของทั้งสองถึงขนาดตรอมใจตายทั้งสองคนจึงถูกเลี้ยงดูโดยไป๋หลินและไป๋หลงผู้เป็นป้าและน้าและเป็นทั้งเจ้าสำนักใหญ่ "ท่านพี่ ท่านเป็นอะไรไปรึ มือเล็กๆค่อยๆเอาไปแตะหน้าผากของผู้ที่เป็นพี่ชาย...

..."เปล่า ไม่มีอะไร"ดีแล้ว ไป๋เจี้ยนไม่พูดอะไรแค่ยิ้มตอบน้องชายอันเป็นที่รักของเขา "อวิ๋นเอ๋อร์ (ชื่อเล่น)"ครับ "พรุ่งนี้พี่จะต้องไปจากนี้แล้วนะ"ไปทำไม ไป๋อวิ๋นมองพี่ชายด้วยสีหวาดหวั่น"พี่ต้องไปทำงานบางอย่างให้ท่านป้าน่ะ"ข้าไม่ให้ท่านไปนะ เด็กน้อยเริ่มงอแง...

"ไม่เอาน่าอวิ๋นเอ๋อร์คนเก่ง มือใหญ่ค่อยๆยื่นมาเช็ดน้ำตาให้น้องชาย " พี่ท่านอย่าทิ้งข้านะ "อืมพี่ไม่ทิ้งเจ้าหรอก "พี่ต้องรีบกลับมานะ

"อวิ๋นเอ๋อร์รับปากพี่นะถ้าพี่ไม่อยู่เจ้าต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังท่านป้าและท่านน้าตั้งใจเรียน

วรยุทธอย่าดื้ออย่าซนเจ้าต้องเป็นคนที่เข้มแข็งและอดทนไว้ศิษย์พี่ศิษย์น้องในสำนักรวมถึงเหล่าอาจารย์และท่านป้าท่านน้ายังรอพึ่งเจ้าอยู่ "ครับข้าจะเข้มแข็งไว้ "ดีมากอวิ๋นเออร์วันหน้าสำนักชีซาอาจจะต้องพึ่งเจ้า

"ท่านพี่ข้าไม่อยากเป็นเจ้าสำนัก "อวิ๋นเอ๋อร์

พวกเราเกิดมาเป็นลูกหลานตระกูลไป๋ต้องเป็นคนที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวอีกอย่างหนึ่งท่านป้ากับน้าคาดหวังในตัวเจ้าสูงถ้าท่านแม่รู้เข้าว่ามีลูกไม่เอาไหนเหมือนพวกเราท่านจะเสียใจขนาดไหน

"ครับ ไป๋อวิ๋นตอบกลับอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

"อวิ๋นเอ๋อร์ เจี้ยนเอ๋อร์ ไป๋หลินเรียกหาหลานชายทั้งสองด้วยความกังวล "อยู่ นี้เอง

"ท่านน้าท่านอย่าทำโทษพี่ข้านะ "ทำโทษ

ไป๋อวิ๋นก้มหน้าไม่พูด "ท่านน้าข้า "พอแล้วไป๋เจี้ยนน้าว่าเจ้ากลับห้องไปก่อนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปเจียนตูแต่เช้า "ครับ ไป๋เจี้ยนหั่นมามองตาน้องชายเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตก่อนที่จะจากกันไปไกล "ไปเถอะ "พี่ใหญ่

วันรุ่งเช้า

"คารวะอาจารย์ "ไป๋เจี้ยนเดินทางปลอดภัยนะลูก "อาจารย์ก็เช่นกันรักษาสุขภาพด้วยนะครับ "อืม "ศิษยฝากอวิ๋นเอ๋อร์ด้วยนะครับ

"ไม่ต้องห่วงหรอกข้าจะดูแลให้อย่างดี

"ขอบคุณครับอาจารย์ "เราไปกันเถอะ

ไป๋หลงผู้เป็นป้ากล่าวขึ้น "พี่ใหญ่ ไป๋อวิ๋นน้อยวิ่งเข้ามากอดพี่ด้วยคาบน้ำตาอย่างอาลัยอาวรณ์ "ไป๋เจี้ยน ผู้เป็นพี่ชายโน้มตัวลงมาแล้วเช็ดน้ำตาให้พร้อมกับกอดปลอบขวัญ "ไม่เป็นไรนะ "พี่ข้าไม่อยากให้ท่านไป

"ไป๋อวิ๋นข้าไปไม่นานหรอกอีกอย่างเจียนตู

กับซีซาก็หาไกลกันไม่ถ้าเจ้าคิดถึงก็ไปหาได้นิ "ไม่เอา "เจ้าสำนักน้อย หลิวอี้แม่นมไป๋อวิ๋น

มาด้วยโน้มน้าวให้ไป๋อวิ๋นใจอ่อน "นะ เจ้าคะ

ไป๋อวิ๋นก้มหน้าไม่พูด "นะไป๋อวิ๋นคนเก๋งของพี่

..."ก็ได้ ทุกคนยิ้มดีใจที่ไป๋อวิ๋นตัวน้อยยอมอ่อนข้อลงบาง "ท่านสัญญานะว่าท่านต้องเป็นเจ้าสำนักที่ดีต่อจากท่านป้าและไม่รังแกประชาชน "ได้ข้าสัญญาเจ้าก็เหมือนกันถ้าวันใดที่เจ้าได้เป็นเจ้าสำนักแล้วเจ้าเองก็อย่าลืมคำตัวเองซะละ "อืม ไป๋หลินและไป๋หลงต่างยิ้มออกมาด้วยความดีใจและภูมิใจ...

ที่เด็กตัวเล็กๆแค่นี้คิดการไกลและเห็นแก่ส่วนร่วมมากกว่าประโยชน์และความสุขส่วนตัว "เราไปกันเถอะ "เดินทางปลอดภัยนะครับ "ลาก่อนไป๋อวิ๋น "ลาก่อนพี่ใหญ่

ทั้งสองโบมื้อลากัน "ป้าไปแล้วนะเจ้าตัวเล็ก

ไป๋หลงกล่าวกับหลานชาย "รักษาตัวด้วยท่านป้า "จ๊ะ ไป๋หลงก้มลงหอมแก้มหลานชายก่อนที่จะขึ้นรกม้าจากไป "ท่านน้าครับ

"อืม "ท่านพี่จะกลับมาไหม "กลับมาสิพี่ชายเจ้าแค่ไปเรียนที่เจียนตูกับท่านป้าเจ้า

"ท่านน้าถ้าไม่มีท่านป้าแล้วพี่ใหญ่ก็จะได้เป็นเจ้าสำนักของสำนักเจียนตูใช่ไหม