ผู้หญิงทุกคน..ไม่มีใครไม่อยากมีสถานะหรอกจริงมั้ย

ยิ่งกับผู้ชายที่เรารักแล้ว  เราก็อยากจะมีส่วนหนึ่งในชีวิตเค้าเช่นกัน

แต่สถานะของฉันตอนนี้มันเป็นสถานะที่ฉัน

ไม่ได้ยินยอมเท่าไหร่.. แต่จะทำยังไงได้ ฉันไม่อยากเสียเค้าไป

ฉันเลยยอมรับสถานะนั้นอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ F.W.B

(Friend with benefits)

มันคือสถานะของฉันตอนนี้กับเขาคนนั้น

แต่ยิ่งนับวัน

เวลายิ่งผ่านไป  เค้าก็ยิ่งร้ายขึ้นเรื่อยๆ  ฉันคงทนกับมันไม่ไหวแล้ว และในใจ

มันก็เริ่มหวั่นไหวไปหาอีกคนแทน

"ปังๆๆ"

“โอ้ยยย!!

รู้แล้วๆ จะทุบให้มันพังเลยรึยังไง.. ประตูก็พังพอดี”

(ฉันชื่อแป้ง

แป้งร่ำเป็นเด็กนักศึกษาธรรมดาๆ บ้านไม่ได้รวย ฐานะปานกลางถึงยากจน มันมีด้วยหรอ..

มีแต่ยากจนถึงปานกลาง หึๆ ก็คงเป็นบ้านของแป้งนี่แหละมั้ง ปานกลางก็คือพี่ชายแป้งเอง

ส่วนยากจนก็คงจะเป็นที่ตัวแป้งนี่แหละ มีพี่ชายนะหนึ่งคน เป็นคนที่ส่งเสียและเลี้ยงดูแป้งอยู่ตอนนี้

พ่อแม่เราเสียหมดแล้ว เราก็คงจะเหลือกันแค่สองคนนี่แหละ)

แป้งร่ำ

: อะไร? อื้อ!!!

(คนที่มันกำลังยืนจูบแป้งอยู่ตอนนี้คือไต้ฝุ่น

เราเป็นแฟนกันหรอ?  ไม่ใช่

เราเป็นแค่เพื่อนกัน สถานะระหว่าเรามันก็คือ Friend with benefits. เพื่อนกัน เอากันได้นั่นแหละ )

แป้งร่ำ

: เดี๋ยวๆ  เป็นอะไร?

ไต้ฝุ่น

: เอาก่อนค่อยเล่านะ

(เรามีความสัมพันธ์แบบนี้กันมาตั้งแต่เราอยู่ปี1.ไม่รู้ว่ามันพลาดรึเปล่า คือตื่นมาเราทั้งสองก็อยู่ในร่างเปลือยเปล่าทั้งคู่อยู่บนเตียง

นับตั้งแต่นั้นมา ความสัมพันธ์ของเรามันก็เป็นแบบนี้ตลอดมา)

(ไต้ฝุ่นอุ้มฉันทั้งยืนแล้วเดินตรงมาที่เตียง

แป้งไม่ได้อยู่คอนโดหรูๆ เหมือนใครๆเค้าหรอกนะ มีปัญญาอยู่แค่หอพักแค่นั้นแหละ และทุกอย่างมันก็อยู่รวมกันอยู่ในห้องเดียว

รวมถึงเตียงนอนด้วย เปิดประตูเข้ามาเดินอีกห้าก้าวก็ถึงเตียงนอนแล้ว)

แป้งร่ำ

: เมื่อไหร่จะเจอคนที่แกจะจริงจังด้วยซักที

ไต้ฝุ่น

: มึงไม่อยากให้กูแล้วหรอ?

แป้งร่ำ

: เปล่า!! แกก็มีแฟนไง ทำไมไม่ไปทำกับแฟนตัวเองบ้าง

ไต้ฝุ่น

: แม่ง!!

แป้งร่ำ

: โอ้ย!!

ไต้ฝุ่น

: เห้ย! ขอโทษ..

แป้งร่ำ

: เสร็จแล้ว จะเล่ามาได้ยัง

ไต้ฝุ่น

: วันนี้กูไปหาแฟนกูที่ห้อง

แป้งร่ำ

: อืม..

ไต้ฝุ่น

: เปิดประตูเข้าไป เจอมันกำลังขึ้นขย่มผู้ชายคนอื่นอยู่

แป้งร่ำ

: ห้ะ?

ไต้ฝุ่น

: เพราะงี้ไงแป้ง กูถึงไม่อยากจริงจังกับใคร มันจะมีผู้หญิงที่ไหนดีเหมือนมึงอีกมั้ยวะ

แป้งร่ำ

: แป้งก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นมั้ย.. ไม่งั้นเราคงไม่มาอยู่ในสถานะแบบนี้กันหรอกนะ

ไต้ฝุ่น

: ถ้ากูเจอเค้า กูจะไม่ปล่อยเค้าไปเลย

แป้งร่ำ

: อืม.. ขอให้แกเจอคนนั้นเร็วๆก็แล้วกัน แป้งไปห้องน้ำก่อนนะ..

(ฉันเดินเข้ามาในห้องน้ำ

ก็เปิดฝักบัวใส่ตัวเอง น้ำตามันค่อยๆ ไหลออกมา และสุดท้าย ก็นั่งลงปล่อยโฮมันออกมา

ทำไมเราต้องเป็นเพื่อนกันด้วย เพราะคำว่าเพื่อนใช่มั้ย แป้งถึงได้เจ็บกับผู้ชายคนนี้มาก

และเจ็บมาตลอดด้วย )

(เราให้ข้อตกลงกันไว้ก็คือ

เราจะจบกันก็ต่อเมื่อไต้ฝุ่นมันเจอคนที่เค้าจะจริงจังด้วยเท่านั้น และแป้งก็จะหยุดความสัมพันธ์นี้ได้ก็ต่อเมื่อแป้งมีแฟน

ซึ่งแป้งเอง ยังไม่อยากมีใคร แป้งอยากอยู่ในความสัมพันธ์นี้ไปนานๆ แป้งผิดมั้ย ถ้าแป้งจะยอมรับตรงๆ

ไปเลย ว่าแป้ง รักเพื่อนร่วมเตียงคนนี้ แป้งรักเค้าตั้งแต่อยู่ปี1.ตั้งแต่เรายังไม่ได้คงสถานะแบบนี้ด้วยซ้ำไป แต่กับเค้า คงคิดแค่ว่าแป้งเป็นเหมือนที่ระบาย

เวลาที่ไม่สบายใจ.. ทะเลาะกับแฟน หรือเวลามีความต้องการ แป้งก็ทำหน้าที่นั้นให้กับเค้าได้ดี)

ไต้ฝุ่น

: แป้ง เปิดประตูหน่อยกูปวดฉี่

(ฉันก็เดินไปเปิดประตูห้องน้ำให้เค้าเข้ามา)

ไต้ฝุ่น

: อาบน้ำหรอ?

แป้งร่ำ

: อื่อ เดี๋ยว..ก็ไหนบอกปวดฉี่

ไต้ฝุ่น

: กูโกหก  ทำไมกูถึงไม่เบื่อที่จะมีอะไรกับมึงเลยวะ

แป้งร่ำ

: ไม่รู้สิ แป้งคงทำให้แกได้ทุกอย่างมั้ง..

ไต้ฝุ่น

: ก็คงจริง มึงเด็ดจริงๆนั่นแหละ

(จบกันไปอีกรอบในห้องน้ำ)

แป้งร่ำ

: พอมั้ยเหนื่อย

ไต้ฝุ่น

: อืม.. มาอาบให้จะได้ไปนอนกัน

แป้งร่ำ

: จะค้างนี่หรอ?

ไต้ฝุ่น

: อื่อ ขี้เกียจกลับแล้ว นอนนี่แหละ..

แป้งร่ำ

: ไม่ได้

ไต้ฝุ่น

: ทำไม?

แป้งร่ำ

: ไม่ได้.. ตกลงกันแล้วไง..

ไต้ฝุ่น

: อ่ะ ก็ได้ ไว้พรุ่งนี้จะมาหาอีกนะ

(อาบน้ำกันเสร็จก็พากันออกมา)

แป้งร่ำ

:ไปรับโทรศัพท์ก่อนมั้ย.. เผื่อเค้าจะมีธุระสำคัญ ได้ยินนานแล้วนะ

(แล้วเค้าก็เดินไปรับตามที่ฉันบอก..)

ไต้ฝุ่น

: อื่อ

(เค้าก็ทำตามที่ฉันบอก

และเดินไปรับโทรศัพท์ที่มันเอาแต่ดังอยู่ตรงนั้น)

ไต้ฝุ่น

: มีอะไร!! ยังมีหน้าจะโทรมาอีกหรอวะ!!

? :  ..

ไต้ฝุ่น

: อยู่ไหนมันก็เรื่องของกู อย่าโทรมาอีกรำคาญ

? :

ไต้ฝุ่น

: รำคาญแค่นี่นะ แล้วก็ไม่ต้องเสือกโทรมาอีก ขอโทษนะที่ต้องบอกว่าเลิกกันเถอะ!!!!

(วางสายเสร็จเค้าก็กลับมาทำสีหน้าไม่พอใจอีกครั้ง..)

ไต้ฝุ่น

: กลับแล้วนะ..

แป้งร่ำ

: อืม..

ไต้ฝุ่น

: เดินไปส่งหน่อยสิ..

แป้งร่ำ

: เดินไปเองก็ได้มั้ยประตูก็แค่นี้  แป้งยังไม่ได้แต่งตัวเลย..

ไต้ฝุ่น

: แค่ส่งหน้าประตูเอง  ไม่มีใครเห็นหรอกหน่า..

แป้งร่ำ

: อ่ะ.. ไปสิ..

(เดินมาถึงหน้าประตูเค้าก็เข้ามาจูบแป้งก่อนจะเปิดประตู)

ไต้ฝุ่น

: หึ!!!!

แป้งร่ำ

: ดะ..เดย์..

(ดีเดย์..ผู้ชายที่ออกตัวตั้งแต่แรกว่ารักฉัน..

และจนถึงวันนี้เค้าก็ยังไม่เปลี่ยนใจ ถึงจะรู้ว่าสถานะตอนนี้ของฉันมันเป็นยังไง แต่เค้าก็ยืนยันว่า..จะรอ..)

แป้งร่ำ

: มาตั้งแต่เมื่อไหร่?

ดีเดย์

: สักพัก..

(เหตุการณ์ตอนนี้คือ

ฉันยืนอยู่หน้าประตูโดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวคลุมร่างกายเอาไว้ และก็มีผู้ชายสองคนยืนประจันหน้ากันอยู่ด้วยสีหน้าที่มันไม่ค่อยดีนัก..)

แป้งร่ำ

: กลับไปได้แล้ว..

ไต้ฝุ่น

: เปลี่ยนใจแล้ว ยังไม่อยากกลับ

แป้งร่ำ

: ฝุ่น!!!

ไต้ฝุ่น

: เออกลับก็ได้วะ!

(เค้าเดินออกไปด้วยอาการที่ไม่พอใจ

ส่วนผู้ชายที่ยังยืนอยู่ตรงหน้าเค้าก็เอาแต่จ้องหน้าฉัน..)

แป้งร่ำ

: เข้ามาสิ..

(เค้าเดินตามเข้ามา

แล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ )

ดีเดย์

: ไปใส่เสื้อผ้า!

แป้งร่ำ

: อืม

----------------------------------------------------------------------------

 ดีเดย์

ไต้ฝุ่น