ร่างใหม่:

ชื่อ : ฮาโมนี่ คริสตีน่า

อายุ : 17 ปี (โตเต็มที่ตอนอายุ 7 ขวบ)

เผ่าพันธ์-ลูกเสี้ยว : แวมไพร์,แม่มด,มนุษย์,เงือก

ความสามารถพิเศษ : พลังจิตทุกรูปแบบ,เวทมนตร์ทุกชนิด,แอนิเมจัสเป็น สิงโตกับนกเหยี่ยว,พาร์เซลเมาท์,หายตัวได้,เสกคาถาโดยไม่ใช้ไม้กายสิทธิ์(แค่บางคาถาที่ง่ายนะ),การสกัดใจ,การพินิจใจ(อ่านใจ)

ไม้กายสิทธิ์ : (อ่านเอาเอง)

จุดอ่อน : ด้วยความที่ว่าเธอเป็นลูกเสี้ยวแวมไพร์ ทำให้ทุกๆหนึ่งเดือนร่างกายเธอจะกลับมาเป็นมนุษย์เหมือนเดิม ผ่านไปหลังจากนั้นอีก7วัน ร่างกายเธอจะกลับไปเป็นแวมไพร์และมันจะหมุนเวียนเป็นอยู่อย่างนี้ไปตลอด...

ลักษณะภายนอกของร่างกาย : มี 3 แบบ

แบบที่ 1 ร่างแวมไพร์

-ในตอนที่ตัวเธอกลายร่างกลับมาเป็นแวมไพร์ สีผม และสีตาเธอจะเปลี่ยน แต่ผิวของเธอยังขาวซีดอยู่ตลอด โดยผมที่เปลี่ยนกลายเป็นสีขาวยาวลงมาถึงเอว ตาเป็นสีแดง หัวใจจะหยุดเต้น ตัวเย็นเฉียบและกลิ่นของเธอจะเป็นเหมือนกับแวมไพร์ทั่วไปๆ แต่ร่างแวมไพร์ของเธอจะมีพละกำลังเหนือกว่าแวมไพร์ธรรมดาทั่วไปมาก เพราะด้วยความที่ร่างแวมไพร์ของเธอมีเลือดของมนุษย์ค้างอยู่ในร่างกายตลอด(ทั้งก่อนและตอนจะเปลี่ยนสภาพ)

แบบที่ 2 ร่างมนุษย์

-เมื่อถึงเวลาเปลี่ยนสภาพ ร่างที่เป็นแวมไพร์ของเธอจะกลับมาเป็นมนุษย์เหมือนเดิม สีผมจะเปลี่ยนเป็นสีดำสั้นลงมา ตาก็จะเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลออกดำ หัวใจจะเริ่มเต้นอีกครั้ง ตัวจะเริ่มอุ่นขึ้นมีเส้นเลือด และมีเลือดไหลเวียนอยู่ตามร่างกายของเธอ แล้วถึงแม้ร่างกายจะกลับมาเป็นมนุษย์ แต่ร่างมนุษย์ของเธอก็ได้นับว่าฟื้นฟูร่างกายได้เร็วกว่ามนุษย์ปกติทั่วไปมาก แข็งแรงกว่าอีกด้วย และกลิ่นเลือดของเธอนั้นไม่ทำให้พวกแวมไพร์ที่ได้กลิ่นไม่รู้สึกกระหาย มันหอม เหมือนเป็นยาสมุนไพรช่วยให้รู้สึกดี

แบบที่ 3 ร่างเงือก

-เธอสามารถกลายร่างเป็นเงือกได้ในเฉพาะตอนที่กลับมาเป็นมนุษย์เท่านั้น!! เวลาอยู่ในร่างเงือกเธอสามารถหายใจใต้น้ำได้ แต่ถ้าไม่กลายเป็นเงือกเธอจะหายใจไม่ได้ ร่างเงือกของเธอ มีครีบหางสีส้ม ตาจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้า ผมจะเปลี่ยนเป็นสีทอง

“พระเจ้า”

“ว่าไง?”

“ฉันอยากไปเกิดในโลก Harry Potter และตามด้วยโลก แวมไพร์ ทไวไลท์ หรือไปทั้งสองโลกเลยก็ได้ และขอเกิดเป็นตัวตนไม่ธรรมดาด้วยนะ”

“ได้เลย เดี๋ยวข้าจัดให้!!” พระเจ้าตอบตกลง

จากนั้นก็เกิดแสงสว่างขึ้นมาร่างเธอคนนั้นก่อนหายไปจากตรงนั้นทันที...

จะได้ไปเกิดใหม่แล้วสินะ...

จะได้ไปโลกไหนก่อนดีนะ...

ขณะที่เธอนั้นเธอเหมือนจะได้ยินเสียงแว่วๆของพระเจ้าเหมือนมอบพรวิเศษให้

ไม่มีอำนาจใดๆมากล้ำกลายหรือทำอะไรเจ้าได้

แค่นั้นก่อนที่ฉันจะรู้สึกตัวก็มีแสงสว่างบาดตาอยู่ตรงหน้าจากนั้นก็...

ที่ ฟอร์ค,รัฐวอชิงตันดีซี

เมืองที่มีฝนตกชุ่มตลอดทั้งปี มีประชากรแค่ประมาณ3,000กว่าคน ภายในป่าใหญ่ท้องฟ้าที่มืดครึ้มเหมือนฝนจะตกตลอดเวลาแลเป็นสิ่งปกติสำหรับคนที่อยู่ภายในรัฐนี้ที่นี่คือฟอร์คสรัฐที่มีฝนตกมากที่สุดและเป็นรัฐที่เปียกที่สุดในอเมริกาบ้านหลังหนึ่งตั้งเด่นอยู่กลางป่าปลอดจากผู้คน

บ้านที่ตั้งอยู่บนเขาแห่งหนึ่ง...

“อื้อ” ร่างของเด็กสาวค่อยๆสะลึมสะลือตื่นขึ้นมามอง สำรวจสภาพของห้องที่ถูกจัดอย่างดีและ...



ก่อนจะมีกระดาษแผ่นหนึ่งร่วงลงมาตรงหน้าเธอ ก่อนจะเปิดอ่าน ในนั้นมีข้อความเกี่ยวกับตัวตนของเจ้าของร่างนี้(แต่ก็แค่คร่าวๆไม่มากนัก แต่ก็พอรู้เรื่อง)

เธอคนนี้มีชื่อว่า ฮาโมนี่ คริสตีน่า พ่อของเธอเป็นลูกครึ่งมนุษย์ ครึ่งแวมไพร์ที่เกิดจากมนุษย์ ส่วนแม่ของเธอเป็นลูกครึ่งแม่มด ครึ่งเงือก ซึ่งตอนนี้พวกท่านทั้งสองได้เสียชีวิตลงไปแล้ว...

และได้เขียนพินัยกรรมยกทรัพย์สมบัติทั้งหมด ให้กับเธอแต่เพียงผู้เดียว และบ้านที่เธออยู่ตอนนี้ก็คือมรดก ที่พ่อแม่ของเธอซื้อไว้แต่ยังไม่เคยมาเห็น เพียงแค่ซื้อไว้เท่านั้น เผื่อจะย้ายมาอยู่นะ

ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมา วิ่งด้วยความรวดเร็วไปที่หน้าต่าง มองออกไปรอบๆ มีแต่ป่าทั้งนั้นเลย!! ก่อนที่เธอจะหันกลับมาข้างใน ภาพความทรงจำต่างๆก็ไหลเข้ามา...

เธอคนนี้พึ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ที่นี่ได้วันเดียว ยังไม่มีใครเห็นหน้าเธอ ฮาโมนี่ ชื่อใหม่ที่โลกใบนี้ของเธอ ผมสีดำ ตาสีดำ เธอจับที่ข้อมือของตัวเองมือไม่เย็น ก่อนจะวางมือไว้บนอก อืม หัวใจยังเต้นอยู่? แสดงว่าเธอกำลังอยู่ในร่างมนุษย์สินะ อีก 7 วันร่างกายเธอจะกลับมาเป็นแวมไพร์ คงต้องเตรียมของซะแล้วล่ะสิ!

เช้าวันต่อมา...

ในห้องอาบน้ำ...

ขาที่ถูกเปลี่ยนเป็นครีบหางสีส้มเป็นประกายเงาวับของเธอ กำลังสะบัดไปมาและแช่น้ำอย่างสบายตัว อ่า! ไหนๆเธอก็มีเชื้อสายเงือกแล้ว ขอลองกลายเป็นเงือกหน่อยแล้วกัน? 

เวลาผ่านไป...

เป็นเวลาไม่นานที่เธอลุกขึ้นมาจากอ่าง หางเปลี่ยนกลับไปเป็นขาทันทีตามใจนึก ก่อนที่เธอจะเดินวาปหายตัวไปใส่เสื้อผ้า...

ฉันที่ตอนนี้กำลังมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก ผิวสีขาวที่ซีดไปหน่อย ผมสีดำ ตาสีดำในแววตา มีแต่ความว่างเปล่า ก่อนที่เธอจะหยิบบางอย่างขึ้นมาจากกล่องที่อยู่ข้างๆ พลันผมสีดำของเธอก็กลายเป็นสีขาวยาวลงมาถึงเอว...



'ยังไงซะเราก็อยู่ในร่างมนุษย์ได้แค่เจ็ดวัน จะต้องมีคนสงสัยแน่!!เวลาที่อยู่ในร่างแวมไพร์ว่า ทำไม?ผมเธอถึงเปลี่ยนสีและยาวขึ้น'เธอคิด

ก่อนจะวางไม้กายสิทธิ์ลวดลายวิจิตรสีเนื้อไม้บนโต้ะและมองสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกทีนึง...

ก่อนหายตัวไปจากตรงนั้น และมาโผล่เอานอกบ้าน...



ฮาโมนี่เดินสำรวจรอบๆบ้านที่มีแต่ป่าไม้ขึ้นเต็มล้อมรอบไปหมด

ก่อนที่จะเดินไปที่โรงจอดรถ และเลื่อนเปิดประตูโรงรถขึ้นมา ก็มีแต่ฝุ่น ก่อนจะชักไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาร่ายคาถาทำความสะอาดเท่านี้ก็เรียบร้อย...

ใช้เวลาไม่นานเธอก็สามารถขับรถเก๋งสีเทามาถึงร้านอาหารแห่งหนึ่ง..

บอกตรงๆกว่าจะขับมาถึงที่นี่ก็เรียกว่าไกลอยู่เหมือนกันบ้านพักของเธอดันอยู่บนเขามีป่าไม้ล้อมซะด้วย แต่ว่ารถก็ไม่ติดมากเพราะไม่ใช่ในเมืองทำให้ขับมาถึงเร็วอยู่เหมือนกัน?

“เอาxxxxนี้คะ” เธอพูดให้กับพนักงานที่มารับออเดอร์ ก่อนจะเก็บเมนูไป

ฉันก็ได้แต่นั่งรออาหาร ซึ่งอาหารที่สั่งไปก็ใช้เวลานานอยู่พอสมควร...

ทันใดนั้นเองสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นคนๆนึงผ่านทางด้านกระจกเข้า...



ชาร์ลี สวอน!!

พ่อของแม่นางเอก!!ในหนังเรื่องแวมไพร์ ทไวไลท์

งั้นแสดงว่าเราอยู่ที่โลกแวมไพร์ ทไวไลท์

นี่ก็แปลว่าเธอจะได้เจอเอ็ดเวิร์ด คัลเลนพระเอกของเรื่อง และเบลล่า สวอนนางเอก รวมทั้งพวกหมาป่าและพวกครอบครัวคัลเลนด้วย!! และนี่ยังแปลว่าเธอต้องเข้าร่วมสงครามแวมไพร์ด้วยหรอเนี่ย!! แค่คิดก็หงุดหงิดแล้ว!!

ฮาโมนี่เธอได้แต่ทำหน้ากลุ้มใจ ความคิด ความรู้สึกตีกันจนยุ่งไปเหยิงหมด ได้สติมาก็เมื่ออาหารที่สั่งมาเสริร์ฟแล้วพอดี...

เธอรีบกินอาหาร ก่อนจะรูดบัตรเพื่อชำระเงิน แล้วรีบเดินออกจากร้านไปทันที สวนทางเข้ากับชาร์ลี สวอนที่เดินเปิดประตูเข้ามาในร้าน

เธอเหลือบมองเขาแวปเดียวเท่านั้นก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถ และรีบขับออกไป...

ทางด้านชาร์ลี สวอน...

เมื่อกี้เขาได้เดินสวนกันกับเด็กสาวผมสีขาวยาวคนนึง ที่เหลือบมองเขาเมื่อตะกี้นี้ ก่อนจะเดินผ่านไป...

เขาไม่คุ้ณหน้าเธอคนนั้นเลย พึ่งมาใหม่หรอ?

“ไงชาร์ลี วันนี้ออกตรวจหรอ?” ลุงคนนึงถาม

“เออ.. ใช่ แค่ตรวจดูความเรียบร้อย เดียวก็กลับแล้ว” ชาร์ลีตอบ

“ว่าแต่...”

“อะไรหรอ?” ลุงคนนั้นถาม

“เด็กสาวผมสีขาวที่เดินผ่านฉันเมื่อกี้นี้ นายรู้จักเธอบ้างมั้ย! ฉันไม่คุ้นหน้าเธอคนนั้นเลย...”

“อ๋อ.. เธอคนนั้นพึ่งย้ายมาใหม่...เห็นเธอบอกว่าชื่อ ฮาโมนี..นี่ อะไรนี่แหละ? ส่วนบ้านของเธอคนนั้นรู้สึกจะอยู่บนเขาใกล้ๆกันกับพวกคัลเลนเลยนี่แหละ”

“อ้อ หรอ” จากนั้นชาร์ลี ก็เดินออกไป...

ทางด้านฮาโมนี่...

ที่ Supermarket...

ฉันที่ตอนนี้กำลังเลือกซื้อของใช้จำเป็นต่างๆมาเตรียมตุนไว้เช่น พวกอาหารแช่แข็ง พวกเนื้อสัตว์ ปลา(ซื้อไว้ทำอาหารกินเองที่บ้าน) อาหารแห้ง อาหารกระป๋อง มาไว้เผื่อตอนกลับร่างมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง เพราะเธอรู้สึกว่าร่างมนุษย์ของเธอนี้จะกินอาการได้เยอะกว่าคนปกติทั่วไปมาก ไม่รู้ว่าหิวมาจากไหน ที่ผิดปกติมากที่สุดคือกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน

เมื่อเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็นไว้แล้ว ต่อไปก็ขนมขบเคี้ยว ฉันที่ตอนนี้กำลังเอื้อมมือไปหยิบกล่องขนมจำพวกลูกอมหลากสี ก็เขย่งเท้าแต่ก็เอื้อมไม่ถึง ถ้าใช้พลังจิตให้ลอยมาใกล้คงไม่ได้เดี๋ยวมีใครเห็น เธอพยายามเขย่งเท้าอีกรอบและกำลังจะคว้าได้ก็มีมือหนาของใครคนนึงคว้าไปไว้ได้...

ฉันหันมามอง ก่อนที่เขาจะยื่นกล่องนั้นมาให้ซึ่งฉันก็กล่าวขอบคุณตามมารยาท

“นี่ครับ” เขายื่นกล่องขนมมาให้ฉัน

“เอ่อ ขอบคุณคะ” ผู้ชายที่อยู่ตรงนี้มีผิวสีแทน ผมยาวสีดำ ตาสีดำ โอ้! ท่าทางกล้ามจะใหญ่ซะด้วย เขาคนนั้นก็คือ...



เจคอบ แบล็ค!!

โอ้!ฉันนี่!!โครต!!อยากจะกรี้ดดังๆเลย ได้เจอพ่อหนุ่มหมาป่าสุดหล่อใจดี ขนฟูฟ่อง น่ากอด!!

ฉันมองสำรวจเขาด้วยความตกใจแป๊บเดียวเท่านั้น!! ก่อนจะกลับมาสีหน้านิ่งดังเดิม

ดีนะที่ตอนนี้ฉันอยู่ในร่างของมนุษย์ ทำให้เขาได้กลิ่นมนุษย์จากฉันและไม่สงสัยอะไร ไม่งั้นความลับเราต้องแตกแน่ๆ

“คุณเป็นคนที่นี่หรอ?ทำไมผมไม่เคยเห็นคุณเลย” เจคอบถามออกมา

“เอ่อ..ไม่ใช่หรอกค่ะฉันย้ายมาจากนิวยอร์คมาเรียนเกรด 11 ที่นี่น่ะคะ”

“อ้อ งั้นยินดีตอนรับสู่เมืองฟอร์คครับ ผมเจคอบ แบล็คเรียกเจคอบเฉยๆก็ได้” เขาว่า

“โอเคเจคอบ ยินดีที่ได้รู้จักฉัน ฮาโมนี่ คริสตีน่าค่ะ” ฉันแนะนำตัว ก่อนที่เขาจะยิ้มให้ฉัน

“ครับ”

“กำลังจีบสาวอยู่หรอ เจคอบ” ระหว่างที่เราทั้งสองคุยกันก็มีเสียงผู้ชายคนนึงดังแทรกขึ้นมา ฉันหันไปดูพบว่าเป็น บิลลี่ แบล็ค พ่อของเจคอบนี่เอง!! เขามาพร้อมกับรถเข็นที่เขานั่งไปไหนมาไหนเสมอ เท่าที่ดูมานะ!??

“เปล่าพ่อ ผมแค่ช่วยเธอหยิบของเอง เธอหยิบไม่ถึง” เจคอบรีบแก้ตัวกับพ่อเขาทันที

“งั้นหรอ?”

“แล้วหนูคือ?” บิลลี่หันมาถามฉัน

“ฮาโมนี่คะ ยินดีที่ได้รู้จักหนูชื่อ ฮาโมนี่ คริสตีน่า พึ่งย้ายเข้ามาที่เมืองนี้เองคะ” เธอตอบ บิลลี่ที่ได้ยินก็พยักหน้า ก่อนจะนึกเรื่องนึงที่ชาร์ลี เล่าให้ฟังเมื่อไม่นานมานี้เอง ตอนเจอกับเขา

“อ๋อ ฉันพอรู้จักเธอ ชาร์ลีเล่าว่า เธอคือคนที่เดินสวนกับเขาที่ร้านอาหารนั้น...” บิลลี่

“แล้วทำไมถึงรู้ได้ล่ะคะว่าเป็นหนู” ฉันถามต่อ

“ก็ชาร์ลีเพื่อนฉัน เล่าว่าเดินสวนกันเด็กสาวผมสีขาวคนนึงและ....” บิลลี่เล่า

“โอเคคะๆ หนูเชื่อแล้ว ถ้ายังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ” ฉันว่า

“แน่นอน สาวสวยอย่างเธอลุงจะดูแลอย่างดีเลย” บิลลี่ว่าอย่างขำๆ

“โถ่ พ่อ!” เจคอบร้องอย่างเขินๆ จะว่าไปเธอคนนี้ก็สวยเหมือนกันอย่างที่พ่อพูดจริงๆนั่นแหละ

“น่าๆ ก็จริงนิ” บิลลี่หันไปพูดเจคอบ

“ฮะๆ ลุงบิลลี่ก็พูดเกินไปค่ะ ว่าแต่คุณลุงพักอยู่แถวนี้หรอคะ?” เธอถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องไปงั้น

“ป่าวหรอกบ้านลุงอยู่เขตสงวนว่างๆ ก็เข้ามาเที่ยวสิคนบ้านลุงไม่กัดหรอก” ลุงบิลลี่เอ่ยชีกชวย ฉันก็ขำออกมาเบาๆ

“พอเถอะ!พ่อจะไปหาลุงชาร์ลีไม่ใช่หรอ? เดี๋ยวลุงเขาก็รอเก้อหรอก” เจคอบว่า

“จริงด้วยสิ! งั้นลุงคงต้องไปแล้วไว้เจอกันใหม่นะหนู” ลุงบิลลี่พูดพร้อมกับเข็นรถออกไป

“คะ”

“ขอโทษแทนพ่อด้วยนะเขาชอบแหย่เล่นเป็นประจำ” เจคอบหันมาหาฉัน

“ไม่หรอก! ดูคุณลุงเองก็อารมณ์ดีท่านทำอะไรมีความสุข ก็ปล่อยๆบ้างเถอะเจคอบอย่าคิดมาก” ฉันเตือน

“อื้อ! เธอเป็นคนสวยนะ ฉันชอบผมของเธอที่ดูแปลกดีนะ” เขาพูดขึ้นด้วยความเขินนิดๆ พร้อมกับมองเส้นผมขาวเงาวับของเธอ

รู้ๆใครๆก็ทักฉันอย่างงั้นตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ได้ไม่พ้นวันแล้ว อีกหน่อยคงเอาไปเล่าต่อแล้วละมั้งนะ?

เจคอบรู้สึกว่าในหนังที่ฉันดูนายจะชอบเบลล่าใช่มั้ยล่ะ!

แต่คนที่นายควรจะรักก็คือลูกของเบลล่าหนู เรเนสเม่ ยังไงล่ะ! รอนานอยู่นะเจคอบ

ฉันเดินออกมาก่อนจะหยิบตะกร้าไปวางที่แคชเชียร์เพื่อรอเช็คบิล...

ก่อนจะเดินออกไปแล้วขนของไปวางไว้ที่หลังรถ

และรีบบิดสตาร์ทรถขับออกไปทันที...

พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วซะด้วย นี่แปลว่าเธอจะต้องเจอกับพวกคัลเลนแน่ๆ โดยเฉพาะเอ็ดเวิร์ดหมอนั่นยิ่งขี้สงสัยซะด้วย แล้วยังจะเบลล่าอีก!!