มีกลุ่มกลุ่มหนึ่งมีเจ ตอง ครีม แหวนและพิน

ก่อนเข้ากลุ่มนี้ฉันสนิทกับครีมมากครีมตามติดฉันตลอดแต่พอฉันชวนเข้ากลุ่มนี้ครีมได้เปลี่ยนไปพูดจาไม่ดีกับฉันและไปสนิทกับเจ(ที่ฉันชวนครีมเข้ากลุ่มนี้เพราะกลุ่มนี้เก่งฉันหวังดีกับครีมมากแล้วหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน)ฉันเป็นคนไม่ชอบมีเรื่องกับเพื่อนจึงทำตัวเฉยๆ และเดินไปกับแหวนและอิง แหวนและอิงสนิทกัน อิงเป็นคนที่เข้าหาง่ายที่สุด ฉันจึงตามติดอิงแต่ดูอิงรำคาญฉัน ฉันเลยลองตีสนิทกับแหวนแต่แหวนเมินฉันตลอดจะคุยกับฉันเนื่องจากสั่งให้ไปทำอะไรเท่านั้นนอกจากนี้ก็แค่คุยเล่นพาไปกินข้าวถึงจะยอมคุยกับฉัน พอฉันลืมของหรืออยากให้ทั้งสองคนนี้ไปกับฉันทีไรเขาไม่เคยมากับฉันเลย ตองเป็นคนปากไม่ดีส่วนเจดูเป็นสื่อกลาง ฉันจะลองตีสนิทกับเจแต่ว่าครีมก็ขั้นฉันเอาไว้มีอยู่มาวันหนึ่งพวกเราไปกินไข่เจียวด้วยกันพอได้ไข่เจียวแล้วฉันก็ไปบีบซอสแต่ซอสมันไม่ออกเจก็เลยช่วยบีบให้แล้วไปกินข้าวพร้อมกันทั้งกลุ่มพอใกล้กินเสร็จแล้วเหลือฉันแหวนและอิงที่ยังกินไม่เสร็จ ตองเร่งฉันคนเดียวแล้วพูดว่า"พินกินเร็วๆหน่อยดิ บีบซอสก็ไม่เป็นยังให้มารออีก"อีก 4 คนหันมาพร้อมกันที่ตองและกลับมามองที่ฉัน ในตอนที่ตองพูดฉันเกือบร้องไห้ออกมาแต่ฉันก็เก็บเอาไว้ฉันอยากด่ามันมากแต่ฉันก็ด่าไม่ออกเพราะฉันไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนแล้วฉันก็รักเพื่อนมากฉันกลัวโดนทิ้งประมานว่าฉันนั้น..ขี้ขลาด มันเป็นปมตั้งแต่ตอนประถมฉันเลยขำๆไปเพื่อนๆก็ไม่ได้ว่าอะไร ระหว่างทางไปเรียนหรือตอนกลับบ้านทุกที่ที่ฉันอยู่ฉันคิดว่าฉันโง่หรือเปล่า เพื่อนแย่ขนาดนี้ยังจะไปคบอีกความกลัวของฉันมันวกวนไปมาจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังแก้ไม่ได้และฉันก็คงปรารถนาต่อไปว่าฉันอยากได้เพื่อนแท้...

เรื่องราวนี้เกิดความเป็นจริง ไม่รู้ว่ามีใครเคยเจอเหมือนแอดหรือเปล่าแต่เราจะไปเชิญไปด้วยกัน😄

วิธีที่แอดเขียนอาจต่างจากคนอื่นต้องขออภัยแต่ละตอนมันจะต่างเรื่องกัน หวังว่าทุกคนจะอยากอ่านเรื่องที่แอดเขียนลงไป

ทุกคนช่วยบอกหน่อยว่าแอดควรทำอย่างไรดี

แจ้งให้ทราบ!! ที่แอดนำมาพูดนี้เปนเรื่องที่แอดเขียนลงในไดอารี่ส่วนตัว ไม่รู้ว่าทุกคนจะคิดเห็นอย่างไรแต่ ช่วยรับฟัง"เรื่องราวที่อยากปลดปล่อย"ของแอดด้วย ขอบคุณค่ะ

.

.

.

วันนี้วันที่ 22เราไม่ได้เขียนบันทึกมา 5 วัน วันนี้เป็นวันที่เลวร้ายจริงๆฉันไม่อยากบอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ที่รู้มันทำให้ฉันอยากตายหลายรอบแล้วเหตุผลนั้นอยู่ที่ตัวฉันและอยู่ที่ครอบครัวจิตสำนึกของฉันในตอนนี้รู้สึกว่าจะอยู่หรือตายก็ไม่สำคัญฉันในตอนนี้รู้สึกว่าถ้ามันถึงขีดจำกัดมากๆแบบไม่ไหวแล้วฉันจะยกมีดขึ้นมาแบบไม่ลังเลคุณคิดถูกแล้วว่าฉันจะทำอะไรฉันก็แค่ปาดคอตัวเองไม่ก็แทงที่หัวใจเท่านั้นพอการกระทำนั้นพอนึกดูแล้วมันก็ดูขี้ขลาดฉันอยากรู้ว่าถ้าฉันเอามีดมาจ่อตัวเองครอบครัวจะเห็นเป็นอย่างไรพี่ๆคงพูด"เอาเลยๆ!!"ส่วนแม่ฉันไม่แน่ใจนักไม่รู้ว่าเค้าจะร้องไห้หรือทำเหมือนพี่...ในช่วงนี้ ฉันรู้สึกไม่มีตัวตนและอยากเก็บตัวอยู่คนเดียวแต่ฉันทำไม่ได้ยังไงล่ะยังไงก็ต้องช่วยงานครอบครัวฉันไม่แน่ใจว่าถ้าฉันทำพลาดแล้วโดนลงโทษด้วยการตบฉันจะอยู่เฉยๆให้เขาตบไหมฉันรู้สึกว่าฉันเหมือนตุ๊กตาแล้วไม่มีศักดิ์ศรีในตัวเองถ้าฉันยืนให้เขาตบเพราะแม่ไม่ใช่คนตบด้วยแต่เป็นพี่สาวที่จริงก็ไม่สำคัญว่าใครตบมันก็แย่อยู่ดี พวกเขาชอบพูดว่าฉันทำตัวเหมือนนางเอกมิวสิคเสมอเพราะฉันชอบร้องไห้เวลาที่พวกเขาดุไม่ใช่ว่าฉันอยากร้องหรอกนะร้องไปมันก็น่ารำคาญอยู่ดีเขาแต่ร่างกายมันไม่ยอมทำตามคำสั่ง มันชั่ง..น่าสมเพช เวลาโดนดุในช่วงก่อนๆฉันจะเป็นลมเสมอเคยชักกระตุกมาแล้วด้วยฉันคิดว่าถ้าฉันมีอาการผิดปกติอีกรอบฉันคงจะไม่สู้กับมันแล้วล่ะฉันคงพอแค่นี้ไม่รู้ว่าจากนี้จะเป็นยังไงแต่ที่รู้ๆฉันไม่เคยมีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตเลย

*แจ้งให้ทราบ* เหตุการณ์นี้ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าสิ่งที่แอดรู้สึกหรือความในใจ มาจากเรื่องจริง ทุกคนคงไม่เข้าใจสิ่งที่แอดพูดมากนักเพราะแอดไม่ได้อธิบายเรื่องหรือตอนทะเลาะเพราะฉะนั้น "เรื่องราวที่อยากปล่อย"ที่แอดทำขึ้นเรื่องนี้ มีไว้เพื่อปลดปล่อยความเศร้าของแอดเท่านั้น ถ้าใครไม่พึงพอใจแอดขอโทษด้วย เพราะเรื่องนี้..แอดทำเพื่อตัวเอง