“พันธนาการพิณหิมะ” (雪琴之縛 — เสวี่ยฉินจือฝู่)
ตัวละครร
🌸 หลินอวี้ซิน (林玉欣)
อายุ: 19 ปี
ฉายา: เทพพิณหิมะ (雪琴仙子)
สำนัก: เมฆาพิสุทธิ์ (清雲門)
อาวุธ: พิณ “จันทราเหมันต์” (寒月琴)
วิชาประจำตัว: “เสียงพิณกลืนหิมะ” – ใช้เสียงพิณควบคุมพลังเย็นและหยินภายใน ทำให้สามารถหยุดเลือด เยียวยา หรือทำลายพลังชั่วได้
⚔️ ม่อหลิงเซียว (墨凌霄)
อายุ: 23 ปี
ฉายา: เงาเพลิงสวรรค์ (焰影)
แคว้น: แคว้นม่อ (墨國)
อาวุธ: กระบี่เพลิงดำ “เยี่ยนหลิง” (焰靈劍)
พลัง: “อัคคีอสูร” — เปลวเพลิงปีศาจสีดำที่เผาผลาญได้แม้กระทั่งจิตวิญญาณ
🕊️ ไป๋ซินหยา
ตำแหน่ง: บรรพบุรุษ
ลักษณะ: หญิงวัยกลางคน ผมขาวดุจหิมะ ดวงตาสงบนิ่ง
นิสัย: เยือกเย็น มีเมตตาแต่เด็ดขาดในกฎสำนัก
🕊️ ประวัติ: ไป๋อวี้หาน (白玉寒)
ชื่อ: ไป๋อวี้หาน (Bai Yuhan / 白玉寒)
อายุ: 27 ปี (อายุมากกว่าอวี้ซิน 5 ปี)
สังกัด: สำนักเมฆาพิสุทธิ์ (清雲門 – ชิงอวิ๋นเหมิน)
ตำแหน่ง: อดีตศิษย์พี่เอกของสำนัก, ปัจจุบันเป็น “จอมยุทธเร้นเงา” ผู้ควบคุมพลังหยางบริสุทธิ์
อาวุธ: ดาบ “เยี่ยนหลง” (焰龍劍 – ดาบมังกรเพลิง)
พลังหลัก: “เพลิงหยางขาว” (白陽真焰) – พลังบริสุทธิ์ที่สามารถล้างพลังมารหรือปีศาจได้ แต่หากใช้เกินขอบเขตจะเผาทำลายวิญญาณผู้ใช้เอง
ตอนที่ 1 คืนหิมะโปรยในหุบเมฆาพิสุทธิ์
คืนหิมะโปรยในหุบเมฆาพิสุทธิ์
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
หิมะตกอีกแล้ว... ทั้งหุบขาวโพลนจนดูเหมือนสวรรค์ลืมสีอื่นไปหมด
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
ชาเย็นหมดถ้วยแล้วสินะ
(เสียงกระบี่ปะทะกันดังแว่วขึ้นจากเชิงเขา ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร่างหนึ่งล้มลงตรงประตูเรือน)
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
ใคร...!?
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
(หอบหายใจแรง) อย่า... เข้ามา...
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
เจ้าเลือดออกมากเกินไปแล้ว! อยู่เฉย ๆ เถอะ ข้าจะรักษาให้
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
เจ้า... เป็นใคร... หรือข้าตายไปแล้วถึงได้เห็นเทพธิดาในหิมะ
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว พักก่อนเถอะ
(เธอวางมือลงบนชีพจร ใช้พลังพิณปรับลมปราณให้เขา เสียงพิณดังอ่อนโยนไปทั่วเรือน)
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
ชีพจรเจ้าประหลาดนัก... เหมือนมีกระแสพลังปีศาจไหลเวียน
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
(ลืมตา ดวงตาเปล่งแสงสีแดง) อย่ารักษาข้า มิฉะนั้นเจ้าจะถูกกลืนไปพร้อมกัน
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
หากข้าไม่ช่วย แล้วใครจะช่วยเจ้าได้เล่า
(เสียงพิณดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้หนักแน่นและอบอุ่น… หิมะข้างนอกหยุดโปรยราวฟ้ากำลังมองดู)
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
เจ้าบ้าจริง ๆ...
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
อืม ข้าเองก็คิดเช่นนั้น... แต่สายไปแล้วล่ะ
(สายลมพัดผ่าน เส้นผมของทั้งสองพันเกี่ยวกันเบา ๆ — และนั่นคือจุดเริ่มต้นของพันธนาการที่ไม่อาจแก้ได้...)
ตอนที่ 2 เงาเพลิงในเรือนหิมะ
(เช้าในหุบเมฆาพิสุทธิ์ — ลมเย็นพัดเบา ๆ กลิ่นชาหอมกรุ่นลอยอยู่ในเรือนไม้เงียบสงบ)
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
เจ้าตื่นแล้วสินะ
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
(ลืมตาช้า ๆ) ...ที่นี่ที่ใด?
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
เรือนพักของข้า สำนักเมฆาพิสุทธิ์ เจ้าอยู่ในหุบเขาแห่งนี้มาเกือบสองวันแล้ว
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
สองวัน... (ขมวดคิ้ว) ข้า...ยังไม่ตายหรือ?
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
เจ้าควรดีใจสิที่ยังมีชีวิตอยู่
(เทน้ำชาใส่ถ้วย แล้วยื่นให้เขา)
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
...เจ้ารักษาข้า ทั้งที่รู้ว่าข้ามีพลังปีศาจ?
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
ข้าเห็นเพียงว่ามีคนบาดเจ็บอยู่ตรงหน้า จะเป็นปีศาจหรือคน ข้าก็ไม่อาจปล่อยให้ตายไปเฉย ๆ
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
(หัวเราะเบา ๆ) โลกนี้ยังมีคนพูดเช่นนั้นอยู่จริงหรือ?
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
มีสิ อย่างน้อย...ก็ข้าคนหนึ่ง
(หลิงเซียวมองหญิงสาวตรงหน้า — เสื้อคลุมขาวของนางสะท้อนแสงหิมะราวเทพธิดา แต่แววตากลับอบอุ่นและสงบจนเขาไม่กล้าหันหนี)
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
เจ้ารู้หรือไม่ หากผู้ใดพบข้าในสภาพนี้ พวกเขาจะสังหารข้าโดยไม่ลังเล
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
แล้วข้าควรทำเช่นนั้นหรือ?
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
(นิ่งไปครู่หนึ่ง) ...ไม่รู้สิ ข้าเคยเชื่อว่าความเมตตาคือความโง่ แต่ตอนนี้...ข้าเริ่มไม่แน่ใจ
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
บางครั้ง ความโง่ก็ช่วยให้คนยังเป็น “คน” อยู่ได้นะ
(ลมเย็นพัดผ่านม่านหน้าต่าง เสียงพิณเบา ๆ ดังขึ้นจากมืออวี้ซิน เธอเล่นเพียงไม่กี่ท่อน แต่พลังลมปราณกลับสงบลงรอบเรือน)
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
เสียงพิณของเจ้า...มันทำให้เพลิงในกายข้าสงบลง
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
นั่นเพราะเจ้าไม่ต่อต้านมัน ต่างหาก
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
หรือเพราะเจ้าไม่กลัวมัน...
(เขาเอื้อมมือออกไปแตะสายพิณเบา ๆ แต่พลังสีแดงจากปลายนิ้วกลับแผ่ววาบขึ้น — อวี้ซินยื่นมือมาปิดไว้ทันที)
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
อย่าฝืน ข้ายังไม่เข้าใจพลังในตัวเจ้า ถ้าเจ้าดื้ออีก ข้าจะ...ข้าอาจรักษาเจ้าไม่ได้อีกต่อไป
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
(มองเธอเงียบ ๆ) เจ้าเป็นหญิงที่ประหลาดนัก... ไม่กลัวข้าเลยแม้แต่น้อย
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
ข้ากลัวสิ แต่ข้าแค่เลือกจะไม่แสดงออกต่างหาก
(เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอนตัวพิงหมอน)
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
เจ้าชื่ออะไร?
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
หลินอวี้ซิน แล้วเจ้าล่ะ...ควรให้ข้าเรียกว่าอะไรดี?
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
ม่อหลิงเซียว — คนที่โลกภายนอกอยากเห็นตายเสียให้ได้
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
(นิ่งไปครู่) โลกภายนอกอยากให้เจ้าตาย...แต่ข้าไม่ใช่หนึ่งในนั้น
(หลิงเซียวเงียบไปอีกครั้ง ก่อนเอ่ยเสียงเบา)
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
ถ้าเช่นนั้น ข้าคงมีหนี้ชีวิตติดตัวเจ้าซะแล้ว...
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
ข้าไม่ต้องการหนี้ เพียงแต่อยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อก็เท่านั้น
(เสียงพิณแผ่วอีกรอบ ลมหนาวหอบหิมะเข้ามาในเรือน แต่ความรู้สึกในอกของทั้งคู่กลับอบอุ่นประหลาด...)
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
แปลกจริง...ข้าอยู่กับเจ้าแล้วเหมือนลืมความหนาวไปได้
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
หรือไม่ก็เพราะเจ้ากำลังมีไข้ก็ได้
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
ฮะ...งั้นเจ้าคงเป็นหมอที่ทำให้คนไข้ไม่อยากหายดี
(อวี้ซินหลุบตาแก้มแดงเรื่อเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว)
หลินอวี้ซิน(อวี้ซิน)
พักเถอะ ข้าจะต้าชาใหม่ให้...อย่าขยับแผลมากนัก
(นางลุกขึ้น เดินออกไปยังลานหิมะ เสียงพิณยังแผ่วเบาอยู่ข้างในเรือน — ทิ้งให้ม่อหลิงเซียวมองตามแผ่นหลังนาง พลางคิดในใจ...)
ม่อหลิงเซียว(หลิงเซียว)
("หญิงผู้นี้...คือแสงเดียวที่เหลืออยู่ในโลกมืดของข้ารึเปล่านะ”)
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
