เสียงออดดังขึ้นหลังจากพักเที่ยง นักเรียนเริ่มทยอยเดินเข้าห้องเรียนใหม่ ห้อง ม.6/8 ที่เพิ่งถูกจัดกลุ่มใหม่หลังเปิดเทอม

“ห้องใหม่แม่งโคตรแปลกหน้าเลยว่ะ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งบ่นขณะโยนกระเป๋าลงโต๊ะด้านหลัง เขาคือ ภูผา — ไอ้ผู้ชายหน้าตาดีที่เย็นชาจนสาวทั้งโรงเรียนอยากได้ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

“เออ กูเห็นด้วย คนแม่งมองแต่พวกเราว่ะ”

ติวเตอร์ พูดขึ้นเสียงเรียบแต่สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ตามด้วย ต้นกล้า ที่กำลังเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่

“ปล่อยมันมองไปเหอะ ม.6/8 นี่ห้องรวมพวกเกรดดีแต่ปากจัดทั้งนั้น” ต้นกล้าหัวเราะในลำคอ ก่อนจะโดนภูผามองนิ่ง ๆ เป็นสัญญาณให้เงียบ

อีกฝั่งหนึ่งของห้อง เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากมุมขวา

“นานิ โต๊ะเรานั่งตรงนี้ได้ป่ะ” เสียงใส ๆ ของ มิน เอ่ยขึ้นขณะวางกระเป๋า เธอเป็นเด็กสาวขี้อาย แต่รอยยิ้มของเธอทำให้ใครหลายคนมองตาม

“ได้ดิ เดี๋ยวโมนานั่งข้าง ๆ นี่ละ” นานิ ตอบพลางเรียกเพื่อนอีกคน

“กูมาละ ๆ แม่ง ชั้นสามนี่เมื่อยขาเหี้ย ๆ” โมนา บ่นขณะวางกระเป๋าเสียงดังจนนักเรียนบางคนหันมามอง

ไม่นาน ครูประจำชั้นเดินเข้ามา “เงียบหน่อยนักเรียน!”

เสียงเงียบลงแทบจะทันที ครูยืนถือรายชื่อพร้อมรอยยิ้ม

“ปีนี้ห้อง 6/8 จะอยู่ด้วยกันไปทั้งปีนะ ใครยังไม่รู้จักกันก็ทำความรู้จักไว้ด้วย จะได้ไม่มีปัญหาเวลาเรียนกลุ่ม”

นักเรียนเริ่มหันซ้ายหันขวา ครูอ่านชื่อทีละคนให้ทุกคนขานรับ

จนกระทั่ง…

“มิน ธันวารัตน์”

“ค่ะ!” เสียงใสนั้นดังขึ้น มินยกมือตอบก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

ภูผาเหลือบตามอง แต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ก่อนจะก้มหน้ากลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทีนี้ครูจะจัดที่นั่งใหม่นะ — มิน ไปนั่งกับ ภูผา”

“ห้ะ!?” เสียงนานิกับโมนาอุทานพร้อมกัน

มินหน้าเหวอทันที ส่วนภูผาแค่พยักหน้าเบา ๆ แล้วขยับของออกจากโต๊ะด้านหลังสุดให้เธอนั่ง

มินค่อย ๆ เดินไปนั่งข้างเขาอย่างเกร็ง ๆ

“ส-สวัสดี...นะ” เธอพูดเสียงเบา

“อืม” เสียงตอบสั้น ๆ แต่เย็นเฉียบจนบรรยากาศแทบแข็ง

นานิหันไปกระซิบโมนา “มึงดูดิ เย็นชาชิบหาย กูนึกว่าหล่อแต่พูดดีซะอีก”

โมนาหัวเราะ “เออ กูว่ามันหล่อแบบอันตรายอะ”

หลังจากนั้นครูก็เริ่มสอนเนื้อหาเบื้องต้นเกี่ยวกับวิชาเลือกใหม่ เสียงชอล์กขีดไปบนกระดาน แต่ในหัวของมินกลับไม่รับรู้อะไรเลย เพราะเธอรู้สึกเหมือนมีออร่าความเย็นชาจากคนข้าง ๆ แผ่ออกมาทั้งคาบ

จนกระทั่งหมดคาบเรียน…

“เออ มึง ๆ” นานิรีบเดินมาหามินทันที “เป็นไงบ้างวะ ได้นั่งกับไอ้ภูผา หล่อปะ”

มินหัวเราะเบา ๆ “ก็...หล่อนะ แต่พูดน้อยจัง”

“น้อยเหี้ยอะไร นั่นคือไม่พูดเลยต่างหาก!” โมนาแทรกขึ้น

ทั้งสามคนหัวเราะ แล้วหยิบมือถือออกมาแลกไอจีกัน

@min.mii, @nani_ny, @monaaa — เพื่อนใหม่สามคนเริ่มสนิทกันเล็กน้อย

และในมุมหลังห้อง ภูผาเหลือบตามองกลุ่มนั้นแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับติวเตอร์เสียงเบา

“พวกนั้นดูเสียงดังดีนะ”

ติวเตอร์ยิ้มมุมปาก “เสียงดังแต่ดูจริงใจดีว่ะ”

“อืม...” ภูผาแค่พยักหน้า ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาสวม ปิดทุกเสียงรอบข้างเหมือนเดิม

แต่...สายตาเขายังแอบเหลือบไปทางมินเป็นระยะ — แม้จะไม่มีใครทันเห็นก็ตาม

---

ตอนที่ 2 : โต๊ะว่างกับสายตาที่บังเอิญสบกัน

---

เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้นพร้อมเสียงโหวกเหวกในห้อง 6/8 นักเรียนทยอยกันออกจากห้อง บางกลุ่มรีบไปจองโต๊ะในโรงอาหารก่อนที่มันจะเต็ม

“ไปแดกข้าวปะมึง” นานิหันไปถาม

“ไปดิ กูหิวจนจะกินโต๊ะได้ละ” โมนาตอบพลางขยับผม

“มิน ไปด้วยกันเร็ว”

“อื้อๆ รอแป๊บ ขอเก็บสมุดก่อน”

ทั้งสามสาวเดินลงมาที่โรงอาหาร บรรยากาศเสียงดัง อาหารกลิ่นโชยไปทั่ว

“เอาอะไรดีมึง”

“ข้าวกระเพราไข่ดาวดิ ไม่ต้องเผ็ดมากนะ กูปากพัง” นานิพูดขณะต่อคิว

“เออๆ ส่วนกูเอาก๋วยเตี๋ยว” โมนาบอก

หลังจากได้อาหาร ทั้งสามเดินหาโต๊ะว่างอยู่นานจนในที่สุดก็เจอโต๊ะหนึ่งตรงมุมหลัง — โต๊ะใหญ่พอให้หกคน

“โชคดีฉิบหาย เหลือโต๊ะเดียวพอดีเลย” มินหัวเราะ

ทั้งสามนั่งลง คุยเล่นกันเรื่องครูคนใหม่ เรื่องเด็กในห้อง

“มึงๆ ว่ากันไหม ห้องเราผู้ชายหล่อเยอะเหี้ยๆ” โมนากระซิบเสียงแผ่วแต่หัวเราะร่า

“โดยเฉพาะสามคนนั้น…” นานิแกล้งทำเสียงยาว “ไอ้ภูผา ไอ้ติวเตอร์ ไอ้ต้นกล้า แม่งฮอตทั้งห้องแล้วมั้ยล่ะ”

“แต่กูว่ามันเย็นชาชิบหาย” มินพูดพลางตักข้าวเข้าปาก “โดยเฉพาะคนที่กูนั่งข้างๆ นั่นน่ะ...”

“อุ้ยๆ มีการพูดถึงด้วยยย~” โมนาแซว “ระวังนะมิน เดี๋ยวเขาตกหลุมรักเอา”

“เพ้อเจ้อ!” มินทำหน้าแดงนิดๆ แล้วหันหนี

ในขณะเดียวกัน…อีกมุมหนึ่งของโรงอาหาร

ภูผาเดินมากับติวเตอร์และต้นกล้า ทั้งสามคนเป็นที่สะดุดตาเกือบทุกสายตาในนั้น

“เหี้ย ไม่มีโต๊ะเลยว่ะ” ต้นกล้าบ่น

“เออ โรงอาหารแม่งคนเยอะทุกวัน” ติวเตอร์พูดเรียบๆ

ภูผามองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นโต๊ะของมินกับเพื่อนว่างไปครึ่งหนึ่ง

“นั่งนั่นก็ได้”

“นั่นมันโต๊ะผู้หญิงนะมึง” ต้นกล้าพูดเสียงต่ำ

“แล้วไง” ภูผาตอบนิ่งๆ ก่อนเดินตรงไป

มินที่กำลังกินอยู่ถึงกับชะงักเมื่อเงาสามเงามาหยุดตรงหน้าโต๊ะ

“ขอนั่งด้วยได้มั้ย โต๊ะมันเต็มหมดแล้ว” เสียงทุ้มต่ำของภูผาทำเอามินหน้าเหวอไปชั่วขณะ

นานิกับโมนามองหน้ากันก่อนนานิจะพยักหน้า “เอ่อ...นั่งสิ ยังว่าง”

ทั้งสามหนุ่มนั่งลงฝั่งตรงข้ามกลุ่มสาว บรรยากาศแปลก ๆ เข้ามาแทนที่เสียงพูดคุย

“มึงชื่อมินใช่ปะ ที่นั่งข้างภูผาอะ” ต้นกล้าพูดขึ้นพลางตักข้าวเข้าปาก

“อ..อืม ใช่”

“แล้วพวกมึงชื่อไรบ้างอะ”

“นานิ กับ โมนา” นานิตอบสั้น ๆ

“โอเค กูต้นกล้า นี่ติวเตอร์ ส่วนไอ้นี่ ภูผา — แต่มันไม่ค่อยพูดหรอก อย่าไปง้อให้เมื่อย” ต้นกล้าหัวเราะ

มินเผลอยิ้มออกมานิดหน่อย “ไม่เป็นไร เราชินกับคนเงียบ ๆ นะ”

“อืม” ภูผาเอ่ยสั้น ๆ แต่สายตาเขามองมาที่เธอครู่หนึ่ง ก่อนจะก้มกินต่อ

โมนาแอบกระซิบกับนานิ “กูแม่งรู้สึกเหมือนอยู่ในซีรีส์วะ”

“เออ กูก็คิดงั้น แต่อย่าทำหน้าเขินแบบนั้นดิ เดี๋ยวพวกมันรู้”

ในระหว่างที่ทุกคนกินข้าว เสียงใส ๆ ดังขึ้นจากโต๊ะข้าง ๆ

“อุ๊ย ภูผา มานั่งกับเด็กใหม่เหรอ~”

หญิงสาวในชุดนักเรียนพอดีตัว เดินเข้ามาเกาะโต๊ะ เธอชื่อ พายน์ — ตัวร้ายเบอร์หนึ่งของโรงเรียนนี้ แฟนเก่าภูผาที่คบกันเพราะหน้าตาและชื่อเสียง

“ไปที่อื่น พายน์” เสียงภูผาเย็นเฉียบ

“โอ๊ย ทำไมพูดแรงจัง เมื่อก่อนยังไม่เย็นชาแบบนี้เลยนี่นา~”

ติวเตอร์เงยหน้าขึ้นพูดเรียบ ๆ “พายน์ อย่ากวนคนอื่นตอนกินข้าว”

พายน์หัวเราะในลำคอ “เหอะ...ก็แค่ถาม ทำไมต้องทำหน้าด้วยเหมือนจะฆ่ากัน”

มินนั่งเงียบ มือจับช้อนแน่นโดยไม่รู้ตัว

นานิกับโมนามองหน้ากัน พอพายน์เดินไปก็ได้ยินเสียงโมนาเบา ๆ “กูแม่งอยากเอาน้ำราดหัวมันฉิบหาย”

นานิหัวเราะหึ “ใจเย็นมึง ยังไม่ถึงเวลา”

ภูผาวางช้อนลง แล้วพูดเสียงเรียบโดยไม่มองใคร “อย่าใส่ใจพวกปากหมาแบบนั้น มันไม่มีค่าพอจะให้จำ”

มินเผลอเงยหน้ามองเขา สบตากันเพียงแวบเดียว

แต่ในหัวใจของเธอกลับเต้นแรงจนรู้สึกได้...

---

ตอนที่ 3 : เสียงหัวเราะในห้องเรียน กับใครบางคนที่เริ่มสังเกต

---

เสียงกริ่งคาบบ่ายดังขึ้นหลังพักเที่ยง นักเรียนกลับเข้าห้องอีกครั้ง บรรยากาศใน 6/8 คราวนี้ดูไม่เกร็งเท่าตอนเช้า เพราะเริ่มมีเสียงคุยกันมากขึ้น

“เมื่อกี้มึงเห็นป่ะ ตอนพายน์มาหาภูผาอะ กูแทบอยากสาดน้ำแกงหมูใส่หน้าแม่ง” โมนาพูดเสียงเบา ๆ แต่ไม่ได้พยายามปิดมากนัก

“เหี้ย อย่าดังนักดิ เดี๋ยวพวกมันได้ยิน” นานิปรามแต่ขำในลำคอ

มินแค่ยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไรหรอก ไม่อยากมีปัญหากับใครตั้งแต่วันแรกเลย”

“ใจดีเกินไปแล้วนะมึง” โมนากอดอก “พวกนั้นไม่เคยเลิกวุ่นวายหรอก โดยเฉพาะพายน์นั่นแหละ”

ขณะที่พวกเธอกำลังคุยกัน เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบา ๆ

ภูผาเดินเข้ามากับติวเตอร์และต้นกล้าเหมือนเดิม

แต่คราวนี้แปลก — เพราะเขาเหลือบมองโต๊ะมินก่อนเดินไปนั่ง

“กูว่ามันเริ่มมีอะไรแล้วว่ะ” ต้นกล้ากระซิบ

“หุบปาก” ภูผาพูดเรียบ ๆ แต่หูเขาแดงขึ้นนิด ๆ

ติวเตอร์หัวเราะเบา ๆ “แม่ง ขนาดบอกไม่สนใจ ยังหันไปมองทุกห้านาที”

“กูแค่สังเกตเฉย ๆ”

“อ๋อ สังเกตเหรอ… เหมือนพายน์ที่ ‘สังเกต’ มึงทุกวันเลยนะ” ติวเตอร์แซะกลับ

ภูผาเหล่มอง “อย่าให้กูขว้างหนังสือใส่หัวนะ”

“เออๆ ล้อเล่นน่า พ่อหนุ่มเย็นชา”

ครูเข้ามาเริ่มสอนอีกครั้ง แต่คราวนี้ให้นักเรียนจับกลุ่มทำงานสี่คน

“งั้นพวกเธอสี่คนอยู่กลุ่มเดียวกันละกัน มิน นานิ โมนา กับ…”

ครูมองไปทางหลังห้อง “ภูผา มานี่หน่อย”

ทั้งห้องส่งเสียงโห่เบา ๆ “โห ครูจับคู่ดาวโรงเรียนเลย!”

มินหน้าแดง ส่วนภูผาทำหน้าเฉยราวกับไม่รู้สึกอะไร

“เราทำหัวข้อเกี่ยวกับการจัดกิจกรรมโรงเรียนละกันนะ” มินพูดเบา ๆ

“อืม” ภูผาตอบสั้นตามเคย

“เออ มึงนี่ตอบได้แค่คำเดียวเหรอวะ” นานิบ่น

ติวเตอร์ที่นั่งใกล้หัวเราะเบา ๆ “มันพูดเยอะกับเพื่อนก็แค่พวกกูนี่แหละ อย่าว่ามันเลย”

“เหรอคะ” นานิเลิกคิ้ว “งั้นฝากสอนมันหน่อยนะ ให้พูดมากกว่านี้หน่อย กูไม่อยากเดาคำตอบจากสีหน้า”

ทั้งกลุ่มหัวเราะ ส่วนภูผาแค่ถอนหายใจเบา ๆ แล้วหยิบปากกามาจดงาน

แต่ทุกครั้งที่มินพูด เขาจะเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย เหมือนกลัวว่าจะพลาดอะไรจากเธอ

ระหว่างที่พวกเขากำลังทำงาน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากประตู

“ครูคะ ขออนุญาตเข้าเรียนค่ะ”

เป็น พายน์ ที่เดินกลับเข้าห้องมาพร้อม คิน — หนุ่มหล่ออีกคนที่ขึ้นชื่อเรื่องปากหมา ทะเลาะได้กับทุกคนในโรงเรียน

พายน์หันมาทางมินทันที

“อุ๊ย... นั่งกลุ่มกับภูผาด้วยเหรอ” น้ำเสียงแฝงความหมั่นไส้

มินไม่ตอบ แค่ยิ้มบาง ๆ

คินหัวเราะ “เฮ้อ ไอ้ภูผา มึงนี่โชคดีจริง ๆ ได้ทำงานกับผู้หญิงน่ารักทั้งกลุ่ม”

ติวเตอร์พูดเสียงเรียบ “พูดมากไป เดี๋ยวได้โดนครูเช็กชื่อ”

“โอ๊ย ใครจะกลัว” คินหัวเราะก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะข้างหลัง

“พวกนั้นแม่งตัวปัญหาเลย” นานิกระซิบ

ภูผาเอ่ยสั้น ๆ “อย่าไปใส่ใจ เสียเวลา”

มินเผลอยิ้มออกมาอีกครั้งกับน้ำเสียงเรียบ ๆ นั้น “นายพูดเหมือนเดิมเลยนะ...แต่ก็ดี ขอบคุณ”

เขาเหลือบมองเธอเล็กน้อย “อืม”

ตอนนั้นเอง ใบหน้ามินก็แดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

โมนาแซวทันที “กูเห็นนะมึง เขินมันเหรอ?”

มินรีบส่ายหน้า “ปะ...เปล่า!”

นานิหัวเราะ “เออๆ ยังไงก็ได้ แต่กูว่ามีคนเริ่มใจเต้นละว่ะ”

ติวเตอร์กับต้นกล้ามองหน้ากันก่อนจะยิ้มมุมปาก

“เออ...เริ่มแล้วสินะ” ต้นกล้าพึมพำ

---