Ss. 1 : เสียงหัวใจที่ไม่อาจลืม

ตอนที่ 1 — กลิ่นหอมของฤดูใบไม้ผลิ

> คำเตือน: เนื้อหามีความเข้มข้นทางอารมณ์ และบางส่วนสะท้อนจิตใจที่บิดเบี้ยวของตัวละคร

ลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านกลีบดอกซากุระที่ร่วงหล่นลงบนลานหน้าโรงเรียน “คิโนะฮาระ” แสงแดดอุ่นส่องกระทบใบหน้าเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนเหม่อมองท้องฟ้า

“ฮารุ” — เด็กหนุ่มปีสองผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนเสมอ และไม่เคยคิดเลยว่าวันธรรมดาในชีวิตของเขา จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายที่หวานหอมที่สุดในโลก

“อรุณสวัสดิ์ ฮารุ~!”

เสียงใสของหญิงสาวดังมาจากด้านหลัง ก่อนที่ร่างเล็กในชุดนักเรียนหญิงจะวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีแดงเข้มวาววับเหมือนทับทิมต้องแสง “มิโอะ” — เพื่อนสมัยเด็กของเขา และเพื่อนร่วมชั้นที่ดูเหมือนจะรักเขามากเกินกว่าคำว่าเพื่อน

“อรุณสวัสดิ์ มิโอะ... วันนี้มาตั้งแต่เช้าเลยนะ”

“ก็แน่นอนสิ~ ก็ฉันอยากเจอนายก่อนใครไง ฮารุ”

เสียงเธอหวานปนขี้เล่น แต่สายตาที่มองมา มันต่างจากรอยยิ้มบนใบหน้า — มันเป็นสายตาที่ จับจ้อง เหมือนนักล่าที่ไม่ยอมปล่อยเหยื่อ

เธอยื่นข้าวกล่องสีชมพูมาให้ “ฉันทำข้าวกล่องให้ด้วยนะ นายชอบของทอดใช่ไหม~?”

ฮารุหัวเราะเบา ๆ “ขอบใจนะมิโอะ แต่เธอไม่ต้องลำบากก็ได้...”

“ไม่ลำบากหรอก~ เพราะฉันทำให้ นายคนเดียวเท่านั้น”

เสียงของเธอเบาลงตอนจบประโยค ราวกับร่ายมนต์ที่แฝงคำสาบานอยู่ข้างใน

ระหว่างวัน ฮารุใช้ชีวิตเหมือนทุกวัน — เรียน พูดคุยกับเพื่อน ๆ หัวเราะกับเรื่องไร้สาระ

แต่ทุกครั้งที่เขาหันไปมองด้านหลัง เขาจะเห็นสายตาคู่เดิม...

ดวงตาสีแดงที่จ้องมองเขา ไม่กะพริบเลยแม้แต่วินาทีเดียว

คืนนั้น ฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ฮารุเดินกลับบ้านคนเดียว เพราะมิโอะบอกว่ามีธุระ

แต่ระหว่างทาง เขารู้สึกว่ามีคนตามหลัง — เสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่พยายามกลบเสียงฝน

เขาหยุดเดิน... เสียงนั้นก็หยุด

เขาเริ่มเดิน... เสียงนั้นก็กลับมาอีก

หัวใจเต้นแรง — แต่เมื่อเขาหันกลับไป มีเพียงความว่างเปล่าและเงาของเสาไฟฟ้า

“แปลกจัง... คงแค่คิดไปเอง” เขาพึมพำ พลางรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้น

รุ่งเช้า

ข่าวใหญ่ของโรงเรียนคือ “นักเรียนหญิงปีสองชื่อ อายะ หายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน”

ห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบ ฮารุนั่งฟังด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะอายะคือเพื่อนที่เขาเพิ่งพูดด้วยเมื่อวาน

“ฉันเห็นเธอเดินคุยกับฮารุตอนเย็นนะ~” เสียงเพื่อนคนหนึ่งพูดแซว

“ใช่ ๆ ดูเหมือนเธอจะชอบนายด้วยแหละ ฮารุ”

เขาหัวเราะเก้อ ๆ “อย่าพูดเล่นแบบนั้นเลย...”

แต่ในมุมหนึ่งของห้อง — มิโอะนั่งนิ่ง มือบีบปากกาแน่นจนหัก ดวงตาเยือกเย็นจ้องมาที่เขาไม่วางตา

“อายะเหรอ... หายตัวไปงั้นเหรอ?”

ริมฝีปากเธอคลี่ยิ้มเบา ๆ — ยิ้มที่ไม่มีใครเห็น นอกจากความมืด

คืนนั้น ฮารุกลับถึงบ้าน เห็นบางสิ่งวางอยู่หน้าประตู

กล่องของขวัญเล็ก ๆ ห่อด้วยริบบิ้นสีแดง

เขาเปิดออกอย่างสงสัย — ข้างในคือ... ริบบิ้นผมสีฟ้าอ่อนของอายะ

เลือดจาง ๆ เปื้อนอยู่ตรงปลายผ้า

กลิ่นหอมของน้ำหอมที่อายะชอบ ยังติดอยู่บางเบา

มือของฮารุสั่น “นี่มัน... อะไรกัน...”

แล้วเขาก็เห็นข้อความสั้น ๆ เขียนด้วยลายมือที่คุ้นเคย

> “อย่ามองใครอีกเลยนะ... เพราะฉันมองนายอยู่เสมอ — มิโอะ 💕”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ฮารุ~ นายอยู่ไหม?”

เสียงนั้นอ่อนหวาน... และอยู่ใกล้เกินไป

> จบตอนที่ 1 — กลิ่นหอมของฤดูใบไม้ผลิ

🌹 ตอนที่ 2 — “รอยยิ้มในเงามืด”

เสียงฝนเมื่อคืนยังไม่ทันจาง กลิ่นอับชื้นในอากาศยังคงติดอยู่ในลมหายใจของฮารุ เขานั่งนิ่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ดวงตาจ้องไปที่กล่องของขวัญบนโต๊ะ — กล่องสีชมพูผูกริบบิ้นแดง ที่เมื่อคืนเขาเปิดมันออกมาและพบ “ของบางอย่าง” ที่ไม่ควรอยู่ในบ้านของเขา

แต่ตอนนี้... กล่องนั้นว่างเปล่า

ริบบิ้นผมของอายะที่เปื้อนเลือด หายไปแล้ว

ฮารุขมวดคิ้ว เขามั่นใจว่าเมื่อคืนหลังจากเปิดกล่อง เขาวางมันไว้ตรงนี้แน่นอน

เขาไม่ได้ฝัน... มันจริงทั้งหมด

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น — ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง

หัวใจของเขาสะดุ้งเฮือก ก่อนที่เสียงใสคุ้นหูจะดังขึ้น

“ฮารุ~! ตื่นรึยัง ฉันเอาอาหารเช้ามาให้นะ~”

มิโอะ

เขากลืนน้ำลาย ก่อนลุกขึ้นไปเปิดประตู

เธอยืนอยู่ตรงนั้น ในชุดนักเรียนเรียบร้อย ผมยาวสีดำถักเปียข้างเดียว ดวงตาสีแดงวาวสะท้อนแสงเช้า รอยยิ้มของเธอสดใส... เหมือนทุกวัน

“อรุณสวัสดิ์~ นายดูหน้าซีด ๆ นะ ไม่สบายเหรอ?” เธอถาม พร้อมยกถุงอาหารขึ้น “ฉันเลยทำโจ๊กมาให้ด้วย~”

“ขะ...ขอบใจนะ แต่... มิโอะ”

“หืม?”

“เมื่อคืน... เธออยู่ที่ไหนเหรอ?”

คำถามนั้นทำให้รอยยิ้มเธอชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนกลับมาสดใสเหมือนเดิม

“เมื่อคืนเหรอ? ก็อยู่บ้านสิ~ ฉันดูซีรีส์ทั้งคืนเลย ฮารุถามทำไมเหรอ?”

“ก็... เปล่าหรอก” เขาตอบ แต่ใจเต้นแรงราวกับกำลังโกหกตัวเอง

เธอก้าวเข้ามาในบ้านโดยไม่รอคำเชิญ

สายตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างละเอียดราวกับเจ้าของบ้านตัวจริง ก่อนเธอจะวางถุงอาหารลงบนโต๊ะ

“บ้านนายรกอีกแล้วนะ~ ถ้าฉันไม่มาช่วยจัด คงจะกลายเป็นรังหนูแน่ ๆ”

“ฮะ ๆ ไม่ต้องก็ได้มั้ง ฉันจัดเองได้—”

“ไม่ได้สิ!” เสียงเธอดังขึ้นแทรก รอยยิ้มหวานแปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในพริบตา

“...นายไม่รู้เหรอ ว่าฉันอยากดูแลนายมากแค่ไหน”

เธอเดินเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบชนกัน กลิ่นหอมจากแชมพูของเธอแตะจมูกเบา ๆ

ดวงตาคู่นั้น... ใกล้เกินไป อุ่นเกินไป และ น่ากลัวเกินไป

ฮารุหลุบตาลง “ขอโทษนะมิโอะ ฉันแค่... รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

เสียงของเธออ่อนลงทันที “อืม~ งั้นพักเยอะ ๆ นะ ฉันจะอยู่ดูแลเอง”

---

หลังจากกินข้าวเช้า (ที่มิโอะบังคับให้กินจนหมด) เธอก็ช่วยทำความสะอาดห้องอย่างกระตือรือร้น

แต่ระหว่างที่ฮารุเข้าห้องน้ำ เขากลับได้ยินเสียงบางอย่าง — เสียงลิ้นช้อนโลหะขูดกับพื้นโต๊ะ

“มิโอะ...?” เขาเดินออกมา

เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มสดใส

“อ๊ะ นายกลับมาแล้วเหรอ~ ฉันแค่เก็บกล่องขยะน่ะ ของบางอย่างน่าจะหล่นไว้เมื่อคืน”

เธอพูดพร้อมยื่นกล่องสีชมพูคืนให้ — กล่องเดิมที่มีริบบิ้นแดง

แต่ตอนนี้... มันสะอาดหมดจด ราวกับไม่เคยมีเลือดเปื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว

---

วันต่อมา โรงเรียนเต็มไปด้วยข่าวลือเกี่ยวกับอายะที่ยังไม่ถูกพบ

ตำรวจเข้ามาสอบถามนักเรียนบางคน ฮารุเองก็ถูกเรียกไปด้วย

“นายเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับเธอรึเปล่า?”

“ครับ ผมคุยกับเธอตอนเย็น แล้วก็แยกกันกลับบ้าน”

“หลังจากนั้นมีใครติดต่อไหม?”

“ไม่มีครับ...”

มิโอะนั่งอยู่ในห้องสอบสวนเดียวกัน เธอยิ้มบาง ๆ ขณะฟังทั้งหมด

เมื่อสายตาของเขาเหลือบไปหา เธอก็ส่งรอยยิ้มหวานกลับมา พร้อมกระซิบเบา ๆ

> “ไม่ต้องกลัวนะ... ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายนายเด็ดขาด”

---

คืนนั้น ฮารุนอนไม่หลับ เขาฝันอีกครั้ง

ฝันเห็นสวนซากุระในคืนฝนตก ดอกไม้สีชมพูถูกย้อมด้วยของเหลวสีแดงเข้ม

ตรงกลางมีร่างผู้หญิงคนนึงยืนหันหลังอยู่ — ผมของเธอเปียกแนบตัว ริบบิ้นผูกผมสีฟ้าถูกลมพัดปลิว

เสียงกระซิบดังขึ้นในหัวเขา

> “นายบอกว่าจะไม่ทิ้งฉัน... ทำไมถึงมองคนอื่น?”

ฮารุสะดุ้งตื่น เหงื่อเย็นซึมทั่วร่าง

เขามองไปที่โต๊ะข้างเตียง — มีกล่องสีชมพูวางอยู่

บนฝากล่อง เขาเห็นตัวอักษรเล็ก ๆ เขียนด้วยเลือดสีแดงสด

> “ฉันอยู่ข้าง ๆ นายเสมอนะ — มิโอะ 💕”

---

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในความมืด

ชื่อบนหน้าจอคือ — “มิโอะ”

มือของฮารุสั่น เขารับสายช้า ๆ

“ฮารุ... นายคิดถึงฉันไหม?” เสียงปลายสายเบาและสั่น

“...มิโอะ นี่มันอะไรกันแน่?”

“อย่ากลัวเลย ฉันแค่... อยากให้นายรู้ว่า ฉันรักนายมาก... มากจนถ้านายหายไป ฉันก็คงอยู่ไม่ได้”

เสียงเธอสั่นเครือ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

> “แต่ไม่ต้องห่วงนะ... ถ้าใครจะพรากนายไปจากฉันอีก ฉันจะ... จัดการเอง♡”

สัญญาณปลายสายขาดลง เหลือเพียงเสียงหัวใจของฮารุที่เต้นแรงในความมืด

---

> จบตอนที่ 2 — รอยยิ้มในเงามืด

🌹 ตอนที่ 3 — “เงาของความทรงจำ”

เช้าวันต่อมา ท้องฟ้าแจ่มใสกว่าทุกวัน เสียงนกร้องเบา ๆ เหมือนจะปลอบโยนใจของฮารุจากฝันร้ายเมื่อคืน

แต่ในอกเขายังรู้สึกหนัก — ความฝันนั้นเหมือนจริงเกินไป

กล่องสีชมพูที่เมื่อคืนอยู่บนโต๊ะ... ตอนนี้ **หายไปอีกแล้ว**

เขาเดินหาทั่วห้อง ทั้งบนชั้นวางหนังสือ ใต้เตียง จนถึงตู้เสื้อผ้า

แต่ไม่มีแม้เงา เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า กำลังถูกใครบางคน “หลอก” หรือกำลัง “เสียสติ” กันแน่

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้น — *ก๊อก ก๊อก ก๊อก*

“ฮารุ... นายอยู่ไหม?” เสียงของมิโอะอีกแล้ว

เขาเดินไปเปิดประตูอย่างระวัง เธอยืนอยู่พร้อมกล่องข้าวในมือและรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนเกินไปสำหรับเช้านี้

“ฉันเอาอาหารมาให้อีก~ นายดูซูบไปเยอะเลยนะ”

ฮารุพยายามฝืนยิ้ม “ขอบใจนะ แต่เธอไม่ต้องลำบากทุกวันก็ได้...”

“ไม่ลำบากเลย” เธอตอบเสียงเรียบ “เพราะนี่คือหน้าที่ของฉัน”

“หน้าที่เหรอ?”

“อืม...” เธอยิ้มจาง “นายจำไม่ได้เหรอ? ตอนเด็ก ๆ เราเคยสัญญากันไว้นะ — ว่าฉันจะดูแลนายตลอดไป”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของฮารุสะดุด

---

🌸 แฟลชแบ็ก — ฤดูใบไม้ผลิเมื่อ 10 ปีก่อน

เด็กชายตัวเล็กนั่งอยู่ใต้ต้นซากุระ ร้องไห้อย่างเงียบ ๆ เพราะลูกสุนัขของเขาเพิ่งตาย

เด็กหญิงอีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมผ้าเช็ดหน้าในมือ ดวงตาเธอแดงก่ำเหมือนกัน

“อย่าร้องนะ ฮารุ...” เธอพูดเบา ๆ

“แต่มันจากไปแล้ว...”

“ไม่เป็นไร... ฉันจะอยู่กับนายแทนมันเอง”

เธอยื่นนิ้วก้อยออกมา “เราสัญญากันนะ ว่าฉันจะอยู่ข้างนายตลอดไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

เด็กชายลังเล ก่อนจะเกี่ยวก้อยตอบ

“ถ้านายทรยศ ฉันจะไม่ให้อภัยเลยนะ” เธอยิ้ม

“ไม่หรอก ฉันไม่มีวันทำแบบนั้น...”

กลีบดอกซากุระร่วงลงบนหัวทั้งคู่ พร้อมเสียงหัวเราะใส ๆ ที่เวลาผ่านไปสิบปี ก็ยังชัดเจนในใจของเธอ

---

ภาพนั้นจางหายไปพร้อมเสียงเรียกจากโลกปัจจุบัน

“ฮารุ? นายเป็นอะไรไปเหรอ?”

เขากะพริบตา ถอนหายใจ “แค่... คิดถึงตอนเด็กนิดหน่อย”

“ดีแล้ว~” มิโอะยิ้ม “เพราะตอนนั้นนายเป็นของฉัน...”

ฮารุสะดุ้งกับคำพูดนั้น แต่เธอพูดต่ออย่างร่าเริงราวกับไม่ได้สังเกต

“ไปโรงเรียนกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย~”

---

โรงเรียนคิโนะฮาระ

วันนี้อากาศอบอ้าวผิดปกติ เสียงกระซิบยังคงวนอยู่ทั่วโรงเรียนเกี่ยวกับ “อายะ” ที่ยังไม่ถูกพบ

บางคนเริ่มพูดว่าเธออาจจะหนีออกจากบ้าน บางคนก็ว่าอาจมีคนลักพาตัว

มิโอะนั่งข้างฮารุในห้องเรียน สีหน้าเธอสงบนิ่งเกินไป

ขณะที่เพื่อน ๆ คุยกันเรื่องข่าว เธอกลับวาดภาพบางอย่างลงในสมุด

ฮารุเหลือบมองโดยไม่ตั้งใจ...

ภาพนั้นคือ ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ใต้ต้นซากุระที่เปื้อนเลือด

และมีมืออีกคู่โอบจากด้านหลัง — มือที่มีชื่อ “HARU” เขียนไว้

เขาขนลุกวาบ “มิโอะ... นั่นเธอวาดอะไรน่ะ?”

เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มหวาน “รูปของเราไง~”

“ของเรา?”

“อืม~” เธอพึมพำเบา “ตอนที่อยู่ด้วยกัน... ตลอดไป”

---

หลังเลิกเรียน ฮารุแยกไปซ้อมดนตรีกับเพื่อน ๆ

เขาเล่นกีตาร์ในชมรมเล็ก ๆ ที่อยู่ท้ายอาคารเรียนเก่า

แต่ในระหว่างที่เขาเล่น เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนยืนมองจากนอกหน้าต่าง —

เงาร่างของหญิงสาวผมยาว ใส่ชุดนักเรียนสีดำ ยืนอยู่กลางแสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับฟ้า

เขาหันไปมอง — แต่เงานั้นหายไป

เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น “ฮารุ นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ปะ...เปล่า แค่รู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่...”

เพื่อนหัวเราะ “คงเป็นมิโอะนั่นแหละ เธอตามนายตลอดเลยนี่”

ฮารุฝืนยิ้ม แต่ในใจเริ่มสั่นไหว

ถ้ามิโอะอยู่ตรงนี้จริง... แล้วใครที่เขาเห็นในเงาเมื่อตะกี้กันแน่?

---

คืนนั้น ขณะเขากำลังกลับบ้าน

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

มิโอะ

เขากดรับสาย เสียงปลายสายเบาและสั่นเครือเหมือนเดิม

“ฮารุ... นายจำสัญญาของเราได้ไหม?”

“สัญญา... ตอนเด็กเหรอ?”

“ใช่... นายบอกว่าจะไม่ทิ้งฉัน... ว่าฉันคือคนเดียวของนาย...”

“มิโอะ... นั่นมันตอนเด็กนะ มันไม่—”

เสียงเธอขัดขึ้นทันที

“มันยังคงอยู่ในใจฉัน... ทุกวัน ทุกคืน ทุกวินาที”

เสียงหายใจแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“นายรู้ไหม... เวลาฉันเห็นนายยิ้มให้คนอื่น มันเหมือนหัวใจฉันกำลังถูกเฉือนออกทีละชิ้น...”

ฮารุนิ่งไป เขาไม่รู้จะตอบอย่างไร

ในที่สุดเขาพูดเบา ๆ “มิโอะ... ฉันว่าเธอควรพักผ่อนหน่อยนะ”

“ไม่ต้องห่วง...”

เสียงเธออ่อนลง

“คืนนี้ฉันจะนอนฝันดีแน่ ๆ ...เพราะฉันได้อยู่กับนายแล้ว”

“อยู่กับฉัน?”

ก่อนที่เขาจะพูดต่อ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากหน้าต่างห้อง

แกร๊ก...

ฮารุหันขวับ — หน้าต่างเปิดออกเล็กน้อย ลมพัดกลีบดอกซากุระเข้ามาในห้อง

บนพื้นไม้ มีคราบเลือดจาง ๆ เป็นรอยเท้าขนาดเล็ก 2 รอย เดินจากหน้าต่างเข้ามาข้างเตียง

เขาชะงัก มือสั่น ขณะเสียงปลายสายดังขึ้นอีกครั้ง

> “คืนนี้ฉันอยู่ข้างนายแล้วนะ... ฮารุ♡”

---

> จบตอนที่ 3 — เงาของความทรงจำ

---