เช้าวันจันทร์ที่ฝนพรำ เป็นเช้าที่พลอยรู้สึกว่าความกระตือรือร้นของเธอถูกดูดกลืนไปจนหมดสิ้น เธอเดินก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์เข้ามาในอาคารสำนักงานใหญ่ 'เมโทรโพลิสทาวเวอร์' ที่เพิ่งเริ่มงานมาได้เพียงเดือนเดียว นิ้วเรียวไถหน้าจออย่างรวดเร็วเพื่ออ่านเมลอัปเดตงานที่หัวหน้าส่งมาตอนตีสี่ครึ่ง

​"ต้องรีบแล้ว" เธอพึมพำกับตัวเอง

​พลอยรีบย่องไปที่ลิฟต์หมายเลข 3 ซึ่งเป็นลิฟต์ที่คนไม่ค่อยใช้ เพราะมันตั้งอยู่มุมตึก ต้องเดินอ้อมจากทางเข้าหลักนิดหน่อย แต่เธอชอบความเงียบสงบของมัน ทันทีที่นิ้วกำลังจะกดปุ่ม "ขึ้น" ประตูลิฟต์ก็แง้มออกพอดี

​ภายในลิฟต์มีคนอยู่ก่อนแล้วหนึ่งคน เธอคนนั้นยืนนิ่งๆ กอดแฟ้มสีดำขนาดใหญ่ไว้กับอก เธอมองตรงไปข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ผมสั้นซอยเนี้ยบสีดำขลับถูกจัดทรงอย่างดี เสื้อเชิ้ตสีขาวผ้าดีที่ถูกปลดกระดุมเม็ดบนออกเล็กน้อยเผยให้เห็นไหปลาร้าสวยงาม กางเกงสแล็คสีดำที่เข้ากันดีกับรองเท้าหนังขัดมันเงาดูสมบูรณ์แบบ แสงไฟในลิฟต์สาดกระทบใบหน้าคมคาย ทำให้เห็นเค้าโครงที่ดูดีอย่างไม่มีที่ติ

​เธอคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองพลอยนิ่งๆ ด้วยแววตาที่เหมือนจะกวนนิดๆ แต่ก็แฝงความเท่ไว้เต็มเปี่ยม... มิ้นท์!

​พลอยชะงักไปเล็กน้อย เธอจำได้ทันที มิ้นท์... รุ่นพี่สมัยมัธยมที่เคยอยู่ห้องข้างๆ เธอเป็นคนดังของโรงเรียน เป็นนักกีฬาบาสเกตบอลที่เป็นขวัญใจสาวๆ ทั่วโรงเรียน ส่วนพลอยเป็นแค่เด็กเรียนเงียบๆ ที่ทำตัวกลืนไปกับฝูงชน ความสัมพันธ์ของพวกเธอมีเพียงการสบตากันเพียงเสี้ยววินาทีตามทางเดินเท่านั้น

​"อ้าว... เธอเองเหรอ" มิ้นท์เอ่ยทักเสียงเรียบๆ ทุ้มๆ แต่แฝงรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างที่พลอยไม่เคยเห็นมาก่อนในสมัยเรียน

"คะ... ค่ะ" พลอยตอบตะกุกตะกัก พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น "คุณมิ้นท์นี่เอง"

​พลอยก้าวเข้าไปในลิฟต์ กดชั้น 25 อย่างรวดเร็ว มิ้นท์ดูเหมือนจะกดชั้น 28 ไว้ก่อนแล้ว บรรยากาศภายในลิฟต์แคบๆ กลายเป็นความอึดอัดอย่างไม่น่าเชื่อ พลอยยืนชิดผนังลิฟต์ด้านหนึ่งอย่างเกร็งๆ พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ข้างๆ ดาราฮอลลีวูดที่เธอไม่รู้จักดีพอ

​"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้" มิ้นท์พูดพลางขยับตัวออกห่างจากเธอเล็กน้อย "ฉันไม่ได้จะกินเธอสักหน่อย"

"อะ... เอ๊ะ!" พลอยหน้าเห่อร้อนขึ้นทันที "ปะ... เปล่านี่คะ แค่..." เธอไม่รู้จะแก้ตัวว่าอะไรดี

​"แค่รีบไปทำงานใช่ไหม" มิ้นท์หัวเราะเบาๆ ซึ่งเป็นเสียงที่เพราะกว่าที่เธอจินตนาการไว้มาก

​จังหวะนั้นเอง...

​ไฟในลิฟต์ก็กระพริบสองสามครั้ง แล้วดับพรึ่บ!

​ความมืดเข้าปกคลุมอย่างฉับพลัน ไม่มีแสงใดๆ เล็ดลอดเข้ามาจากภายนอก มีเพียงความมืดสนิทเท่านั้น ตามมาด้วยเสียง "ครืนนนน" ที่น่าขนลุกจากสายเคเบิลด้านบน ลิฟต์สั่นแรงหนึ่งครั้ง แล้วหยุดนิ่งสนิทระหว่างชั้นที่ 10 กับ 11

​"โอ๊ย!" พลอยอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ ตัวเธอสั่นสะท้านกับความมืดและความรู้สึกของการถูกขัง มือบางของเธอเผลอไปคว้าแขนของคนข้างๆ ทันทีอย่างไม่มีสติ

"อ๊ะ!" มิ้นท์ร้องออกมาเบาๆ เพราะแรงบีบที่ค่อนข้างแรง

​มิ้นท์นิ่งไปเล็กน้อยกับสัมผัสที่คาดไม่ถึงนั้น... สัมผัสอุ่นๆ ของมือที่กำลังสั่นจากความกลัวที่ส่งผ่านแขนเสื้อเชิ้ตของเธอ มิ้นท์ก้มลงมองมือเล็กๆ ที่บีบแขนเธอไว้แน่นก่อนจะตัดสินใจไม่ผลักมือออกไป

​"ดูเหมือนเราจะติดอยู่ในนี้แล้วสิ" มิ้นท์พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ แม้หัวใจจะเต้นแรงกว่าปกติก็ตาม

​พลอยเงยหน้าขึ้นมองในความมืดสลัวๆ ที่พอมีแสงจากช่องระบายอากาศลอดเข้ามาเล็กน้อย แววตาของเธอดูกังวลอย่างเห็นได้ชัดในความมืด

"จะ... จริงเหรอคะ แล้วเราจะทำยังไงดี นี่มันมืดมากเลยนะ" เสียงพลอยเริ่มสั่นคล้ายจะร้องไห้

​มิ้นท์ถอนหายใจเล็กน้อย เธอรู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทำเท่ห์หรือกวนประสาท มิ้นท์เอื้อมมือไปควานหาปุ่มฉุกเฉินบนแผงควบคุม แล้วกดมันค้างไว้

"ตี้ดดดด... ตี้ดดดด..." เสียงสัญญาณดังอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เงียบไป

​"ใจเย็นๆ นะ ฉันว่าคงมีคนรู้แล้วแหละ" มิ้นท์พูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน "ลิฟต์ในตึกนี้มีระบบแจ้งเตือนอัตโนมัติอยู่แล้ว เดี๋ยวเขาก็มาช่วย"

​"แต่ว่า... มันมืดมากเลยค่ะ" พลอยพูดเสียงแผ่ว "หนู... ฉันไม่ชอบที่มืดและแคบ"

​"โอเค เข้าใจแล้ว" มิ้นท์พูดเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างไปตบเบาๆ ที่หลังมือของพลอยที่ยังคงจับแขนเธออยู่ "ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ตรงนี้"

​มิ้นท์หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดเปิดไฟฉาย แสงสว่างจ้าเล็กน้อยพุ่งตรงไปที่แผงควบคุมลิฟต์ แล้ววนกลับมาส่องใบหน้าของพลอยที่ยังคงซีดเผือด

​"เอาโทรศัพท์เธอออกมาก็ได้ ถ้าอยากเล่นเกมรอ" มิ้นท์เสนอ พลางส่องไฟมาที่พื้นเพื่อให้พลอยเห็นว่าเธอกำลังยืนอยู่ตรงไหน

​พลอยส่ายหน้าช้าๆ "ไม่ค่ะ หนู... เอ่อ... ฉันแค่ไม่ชินกับที่แคบๆ มืดๆ แบบนี้"

"อ๋อ... กลัวที่แคบเหรอ" มิ้นท์พยักหน้าเข้าใจ "งั้นเดี๋ยวฉันจะคุยกับเธอไปเรื่อยๆ จะได้ไม่รู้สึกอึดอัด"

​พลอยเงยหน้าขึ้นมองมิ้นท์อย่างประหลาดใจ ไม่คิดว่าคนอย่างมิ้นท์จะใส่ใจคนอื่นได้ถึงขนาดนี้

​"แล้ว... คุณมิ้นท์ไม่กลัวเหรอคะ" พลอยถามเสียงแผ่ว มิ้นท์มีสีหน้าที่ดูสงบอย่างน่าทึ่ง

"เคยติดมาบ่อยแล้ว ตอนเรียนก็ซนตลอด ชอบแอบขึ้นไปบนดาดฟ้าตึกเก่าๆ ตอนทำงานก็เข้าออกไซต์งานบ่อยๆ มันเลยชินมั้ง" มิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย พลางใช้ไฟฉายส่องสำรวจรอบๆ ตัวลิฟต์อีกครั้ง "อย่าคิดมากเลย ถือว่าเป็นวันหยุดสั้นๆ ก่อนเริ่มงานก็แล้วกัน"

​"วันหยุดสั้นๆ ที่ต้องยืนเกร็งๆ ในลิฟต์มืดๆ เนี่ยนะคะ" พลอยเริ่มมีน้ำเสียงหยอกเย้ากลับมาเล็กน้อย นั่นทำให้มิ้นท์รู้สึกโล่งใจที่พลอยเริ่มผ่อนคลาย

​"ก็ยังดีกว่าต้องไปนั่งประชุมเครียดๆ นี่นา" มิ้นท์โต้กลับ "ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ฉันจำเธอได้นะ พลอยใช่ไหม เด็กเรียนเก่งห้อง 4/1"

​พลอยยิ้มบางๆ อย่างเขินอายเมื่อถูกพูดถึงเรื่องสมัยเรียน

"ค่ะ จำได้ด้วยเหรอคะ"

"ก็เธอเป็นเด็กเรียนเก่งนี่นา" มิ้นท์หยุดไปเล็กน้อย จ้องตาพลอยในแสงไฟ "แถมยังน่ารักด้วย ใครจะจำไม่ได้" มิ้นท์แซวพลางเลื่อนไฟฉายไปส่องที่ใบหน้าของพลอยอย่างจงใจ

​พลอยหน้าแดงก่ำกับคำชมที่ไม่คาดฝัน เธอรีบหลบสายตาไปทางอื่น หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นด้วยเหตุผลที่แตกต่างจากความกลัวเมื่อครู่

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ"

"จริงสิ" มิ้นท์ยืนยัน "แล้วตอนนี้มาทำงานที่นี่ตำแหน่งอะไร ฉันอยู่ฝ่ายโปรเจกต์นะ"

​บทสนทนาเล็กๆ น้อยๆ ดำเนินไปท่ามกลางความมืดมิดในลิฟต์ที่ติดอยู่ จากเรื่องงาน สู่เรื่องเก่าๆ สมัยมัธยม ที่มิ้นท์ชอบแกล้งครูใหญ่ และพลอยก็ชอบแอบอ่านนิยายรักใต้โต๊ะเรียน เสียงหัวเราะแผ่วเบาของพลอยดังขึ้นเป็นระยะ

​ความมืดที่ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด... มันกลับเป็นม่านที่ช่วยให้คนสองคนได้ทำความรู้จักกันอย่างใกล้ชิดและเป็นกันเองที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา

​

บรรยากาศในลิฟต์ที่ควรจะตึงเครียด กลับอบอวลไปด้วยความผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด บทสนทนาเรื่องเก่าๆ ยังดำเนินต่อไป พลอยเริ่มเล่าถึงความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นนักเขียนนิยาย แต่สุดท้ายก็มาลงเอยที่งานกราฟิกดีไซน์ที่เธอรู้สึกว่ามันจำกัดกรอบความคิด

"จริงเหรอเนี่ย" มิ้นท์หัวเราะเบาๆ "ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเด็กเรียนเก่งอย่างเธอจะแอบซ่อนความติสต์ไว้ได้ขนาดนี้"

"ก็ใครๆ ก็คิดว่าเด็กเรียนเก่งต้องเป็นพวกหัวหน้าห้อง ใส่แว่นหนาๆ ไม่สนใจเรื่องไร้สาระนี่คะ" พลอยตอบอย่างอารมณ์ดี "แล้วคุณมิ้นท์ล่ะคะ ไม่คิดจะเปลี่ยนจากโปรเจกต์งานก่อสร้าง ไปทำอะไรที่นุ่มนวลกว่านี้บ้างเหรอ"

มิ้นท์ยักไหล่เล็กน้อย "ฉันชอบความท้าทาย ชอบการได้สร้างบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาจากศูนย์ มันเป็นอิสระดีนะ" เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเสริมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "แต่... บางทีก็อยากมีอะไรที่นุ่มนวลกว่านี้บ้างเหมือนกัน"

พลอยเหลือบมองเธอทันที แสงไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องกระทบดวงตาของมิ้นท์ ทำให้พลอยเห็นประกายบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก

ทันใดนั้นเอง...

"ครืนนนนน!"

ลิฟต์สั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง และมีการขยับตัวลงไปเล็กน้อยตามแรงโน้มถ่วงที่ไม่พึงประสงค์ พลอยที่ยืนเอนพิงผนังอยู่เสียหลัก ตัวเธอล้มเซไปด้านหน้าอย่างไม่ตั้งใจ

"ว้าย!"

มิ้นท์เองก็ตกใจไม่แพ้กัน เธอรีบละมือจากโทรศัพท์ วางมันไว้บนพื้นลิฟต์ และใช้แขนทั้งสองข้างโอบรับร่างของพลอยไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มกระแทกกับพื้น

ร่างของทั้งสองแนบชิดกันอย่างสมบูรณ์แบบ

พลอยซบหน้าลงกับไหล่ของมิ้นท์ กลิ่นหอมจางๆ จากน้ำหอมราคาแพงและความสะอาดของเสื้อเชิ้ตสีขาวลอยมาแตะจมูก

"โอเคไหม?" มิ้นท์ถามเสียงพร่า มือของเธอโอบกระชับแผ่นหลังของพลอยไว้แน่น

"ค่ะ..." พลอยตอบเสียงสั่นๆ "ขอบคุณมากนะคะ"

พลอยรีบผละออกจากมิ้นท์ทันที แต่ด้วยพื้นที่อันจำกัด ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ แสงไฟฉายที่อยู่บนพื้นส่องขึ้นมา ทำให้เธอมองเห็นใบหน้าของมิ้นท์อย่างชัดเจนในระยะประชิด

มิ้นท์จ้องมองใบหน้าที่แดงก่ำของพลอย ดวงตาคู่คมของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งห่วงใยและ... ความสนใจอย่างไม่อาจปฏิเสธได้

"ฉันว่า... เธอน่าจะยืนตรงนี้นะ" มิ้นท์พูดเสียงเบา พลางจับไหล่พลอยให้ยืนชิดอยู่ด้านในมุมที่มั่นคงของลิฟต์ แล้วเธอเองก็ขยับตัวมายืนคั่นระหว่างพลอยกับประตูลิฟต์ที่ดูไม่มั่นคง

"คุณมิ้นท์..." พลอยเรียกชื่อเธอเบาๆ

"เรียกมิ้นท์เฉยๆ ก็ได้"

"มิ้นท์..." พลอยหายใจเข้าลึกๆ "ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณเป็นคนใจดีขนาดนี้"

มิ้นท์ยิ้มมุมปาก เธอกลับมาใช้ท่าทีกวนๆ เล็กน้อย

"นั่นเป็นความลับของลิฟต์นี้ไง ถ้าเราไม่ได้ติดอยู่ด้วยกัน เธอก็คงคิดว่าฉันเป็นแค่ยัยเด็กเกเรสมัยมัธยมต่อไป"

"ไม่หรอกค่ะ" พลอยส่ายหน้าช้าๆ "ฉันแค่ไม่กล้าเข้าใกล้คุณ"

ประโยคนั้นทำให้รอยยิ้มของมิ้นท์หายไปทันที เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือพลอยที่กำลังสั่นอย่างแผ่วเบา แล้วบีบมันไว้เพื่อถ่ายทอดความอบอุ่น

"ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกัน" มิ้นท์ยอมรับ "ฉันเห็นเธอมาตลอดนะ ตั้งแต่มัธยมแล้ว... แต่ไม่รู้จะเข้าหาเธอด้วยวิธีไหน"

คำสารภาพที่ตรงไปตรงมาทำให้พลอยใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม ในขณะที่ความเงียบกำลังจะเข้าปกคลุม...

จู่ๆ ไฟในลิฟต์ก็กระพริบสองสามครั้ง แล้วสว่างจ้าขึ้นมาทันที

ลิฟต์เริ่มเคลื่อนตัวขึ้นอย่างช้าๆ แล้วเสียงประกาศจากลำโพงก็ดังขึ้น

"ขออภัยผู้โดยสารในลิฟต์หมายเลข 3 ขณะนี้ลิฟต์กลับมาใช้งานได้ตามปกติแล้วค่ะ ช่างกำลังตรวจสอบความปลอดภัยอีกครั้ง..."

เวลาส่วนตัวของพวกเธอได้สิ้นสุดลงแล้ว

พลอยรีบชักมือออกจากการเกาะกุมของมิ้นท์ด้วยความตกใจที่เหตุการณ์กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เธอจัดเสื้อผ้าและผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย แล้วยืนหันหลังให้มิ้นท์ทันทีที่ลิฟต์เคลื่อนตัวถึงชั้น 25

"ถึงชั้นเธอแล้ว" มิ้นท์พูดเสียงเรียบๆ แต่แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวังเล็กๆ ที่ช่วงเวลาแสนพิเศษนั้นจบลงแล้ว

"ขะ... ขอบคุณมากนะคะคุณมิ้นท์" พลอยรีบก้าวออกจากลิฟต์อย่างรวดเร็ว แทบจะวิ่งหนีออกไป

ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง มิ้นท์ก็เอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มและหนักแน่น:

"นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของลิฟต์นะพลอย ฉันจะคุยกับเธออีกแน่นอน"

พลอยยืนนิ่งอยู่หน้าลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นไปชั้น 28 หัวใจของเธอเต้นรัวเหมือนกลอง ใบหน้ายังคงร้อนผ่าวจากสัมผัสที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอรู้ดีว่าเรื่องราวของเธอกับผู้จัดการสาวหล่อคนนี้... เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

เป็นยังไงบ้างคะสำหรับตอนนี้? ตอนนี้ทั้งคู่ได้ออกจากลิฟต์มาแล้ว คุณอยากให้ ตอนที่ 3 เป็นฉากที่ทั้งคู่ได้พบกันอีกครั้งในที่ทำงาน หรือเป็นการนัดเจอกันนอกรอบเพื่อสานต่อเรื่องราวในลิฟต์คะ?

พลอยนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในแผนกกราฟิกดีไซน์ แต่สมาธิของเธอหลุดลอยไปไกลตั้งแต่ก้าวออกจากลิฟต์ หัวใจยังคงเต้นรัวเมื่อนึกถึงประโยคสุดท้ายของมิ้นท์ที่ว่า "ฉันจะคุยกับเธออีกแน่นอน"

มันเป็นประโยคที่ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ในใจของเธอ พลอยพยายามทำงาน แต่ภาพใบหน้าของมิ้นท์ในระยะประชิดในความมืดก็ผุดขึ้นมาไม่หยุด เธอยอมรับว่ามิ้นท์เป็นผู้หญิงที่ดูดี มีเสน่ห์ และเต็มไปด้วยความมั่นใจอย่างหาตัวจับยาก แต่การที่อีกฝ่ายแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ มันทำให้เธอสับสน

ตึก... ตึก...

เสียงเคาะโต๊ะเบาๆ ทำให้พลอยสะดุ้งสุดตัว เธอเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับ เนย เพื่อนร่วมงานที่สนิทที่สุดและเป็นที่ปรึกษาเรื่องหัวใจ

"เหม่ออะไรพลอย นี่แกนั่งจ้องจอว่างๆ มาสิบนาทีแล้วนะ" เนยถามอย่างเป็นห่วง

"เปล่า... แค่คิดเรื่องงานนิดหน่อย" พลอยรีบแก้ตัว แต่แก้ไม่ได้เนียนนัก

"งานอะไรวะ หน้าแดงขนาดนี้" เนยยิ้มกริ่ม "สารภาพมาซะดีๆ เจอหนุ่มที่ไหนมา"

"ไม่ใช่หนุ่ม!" พลอยรีบตอบเสียงสูง จนเพื่อนร่วมงานโต๊ะข้างๆ หันมามอง

เนยลดเสียงลงเป็นกระซิบ "โอเค... ไม่ใช่หนุ่ม แล้วเป็นใคร? เรื่องของ คุณมิ้นท์ โปรเจกต์แมเนเจอร์สาวหล่อคนนั้นใช่ไหม?"

พลอยเบิกตาโต "รู้ได้ไง!"

"โอ๊ย... ใครๆ ก็รู้ว่าคุณมิ้นท์น่ะฮอตจะตาย แถมยังเป็นผู้หญิงสเป็กสาวๆ หลายคนในตึก" เนยเท้าคาง "แต่ฉันเห็นคุณมิ้นท์ลงมาจากชั้น 28 แล้วสายตาเขามองมาทางแผนกเราแปลกๆ นะ คล้ายมองหาใครอยู่"

พลอยใจหายวูบ แต่ก็ต้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

"ไม่รู้สิ ไม่น่าใช่ฉันหรอก"

ทันใดนั้น โทรศัพท์โต๊ะทำงานของพลอยก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ภายใน

"ค่ะ แผนกกราฟิกค่ะ" พลอยรับสายด้วยน้ำเสียงปกติ

"พลอย... ใช่ไหม" เสียงทุ้มต่ำและคุ้นเคยดังมาจากปลายสาย

พลอยกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก "ค่ะ"

"ฉันมิ้นท์นะ" น้ำเสียงของเธอเป็นทางการ แต่แฝงความขี้เล่นไว้เล็กน้อย "ฉันโทรมาในฐานะหัวหน้าฝ่ายโปรเจกต์ มีเรื่องงานด่วนอยากจะคุยกับกราฟิกดีไซเนอร์ที่เก่งที่สุดในแผนก"

พลอยหันไปมองเนยที่กำลังทำมือทำไม้เป็นรูปหัวใจให้เธออย่างล้อเลียน

"เอ่อ... เรื่องอะไรคะ ส่งเมลมาได้ไหมคะ" พลอยพยายามรักษาระยะห่าง

"ไม่ได้หรอก มันเกี่ยวกับโลโก้ของโปรเจกต์ใหม่ที่ฉันไม่อยากให้ใครเห็นนอกจากเธอ" มิ้นท์เว้นจังหวะ "เที่ยงนี้ไปคุยกันที่ร้านกาแฟข้างล่างได้ไหม สั่งกาแฟที่เธอชอบไว้รอเลย เดี๋ยวฉันออกเอง"

พลอยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าปฏิเสธก็ดูจะผิดมารยาทในการทำงาน แต่ถ้าตอบรับ... มันชัดเจนว่าไม่ใช่แค่เรื่องงาน

"เรื่องมันด่วนจริงๆ นะพลอย" มิ้นท์ใช้ไม้ตายสุดท้าย

"ก็ได้ค่ะ... เดี๋ยวฉันลงไป" พลอยตอบอย่างจำยอม

มิ้นท์หัวเราะเบาๆ "เยี่ยมมาก เจอกันนะ" แล้วก็วางสายไป

พลอยถอนหายใจยาว แล้วหันไปเผชิญหน้ากับสายตาที่รอคำตอบของเนย

"เป็นไงๆ เรื่องงานจริงดิ๊" เนยถามอย่างตื่นเต้น

"บ้า! ก็บอกว่าเรื่องงาน" พลอยลุกขึ้นยืน "แต่เป็นงานที่ต้องคุยกันแบบส่วนตัวมากๆ"

"จ้า... แม่คนส่วนตัว" เนยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ขอให้โชคดีนะยะ"

12:05 น. ที่ร้าน 'The Quiet Corner'

พลอยเลือกนั่งมุมในสุดของร้านกาแฟ เธอสั่งมอคค่าเย็นแก้วโปรด และรอคอยอย่างกระวนกระวาย เธอพยายามหาเหตุผลในเรื่องงานที่มิ้นท์อ้างมา แต่ก็นึกไม่ออกว่าจะมีงานไหนที่ต้องเป็นความลับขนาดนี้

แกร๊ก... เสียงประตูกระจกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงโปร่งของมิ้นท์ที่ก้าวเข้ามาในร้าน

วันนี้มิ้นท์ไม่ได้ใส่เสื้อเชิ้ตทำงาน แต่เป็นเสื้อยืดสีเทาอ่อนกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ดูสบายๆ แต่ก็ยังคงความเท่ไว้เต็มเปี่ยม เธอเดินตรงมาที่โต๊ะของพลอยทันทีโดยไม่มองใคร

"โทษทีที่ให้รอนาน" มิ้นท์นั่งลงตรงข้ามพลอย วางแก้วกาแฟดำที่เธอถือมาลงบนโต๊ะ "ฉันต้องเคลียร์สายด่วนก่อนลงมา"

"ไม่เป็นไรค่ะ" พลอยตอบเสียงเรียบ "แล้ว... เรื่องงานที่ว่า"

มิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย พลางดันแก้วมอคค่าเย็นของพลอยให้เข้าใกล้ตัวเธอมากขึ้น

"ก่อนจะเรื่องงาน... ดื่มกาแฟก่อนไหม เธอดูเครียดไปนะ"

พลอยมองหน้ามิ้นท์อย่างจับผิด "ถ้าไม่พูดเรื่องงาน ฉันขอตัวกลับไปทำงานต่อดีกว่าค่ะ"

มิ้นท์ยกมือขึ้นในท่าทางยอมแพ้ "โอเคๆ ยอมแล้ว" เธอหยิบแฟ้มสีดำเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า "เรื่องงานน่ะมีจริง... แต่อยู่ในแฟ้มนี้"

มิ้นท์เปิดแฟ้มออก ภายในมีกระดาษแผ่นเดียวที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ของเธอว่า:

"ข้อตกลงลับหลังออกจากลิฟต์"

พลอยมองข้อความนั้นอย่างงงงวย แล้วเงยหน้ามองมิ้นท์ที่กำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ฉันว่าเราติดอยู่ในลิฟต์นานพอสมควร ทำให้ความสัมพันธ์ของเรามันเลยคำว่า 'คนรู้จักที่ทำงาน' ไปแล้ว" มิ้นท์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น "ฉันขอสารภาพตรงๆ นะพลอย... ฉันไม่ได้ชวนเธอมากินกาแฟเพื่อคุยเรื่องโลโก้ แต่มันเกี่ยวกับเราสองคน"

"คุณมิ้นท์!" พลอยหน้าแดงก่ำ

"ฟังฉันให้จบก่อน" มิ้นท์จับมือของพลอยไว้เบาๆ บนโต๊ะ พลอยไม่ได้ชักมือออก "ฉันรู้สึกดีกับเธอจริงๆ นะ ฉันเห็นเธอมานานแล้ว แต่ไม่เคยมีโอกาสได้คุยกัน จนกระทั่งเหตุการณ์ในลิฟต์นั่นแหละที่ทำให้ฉันกล้า"

"แต่ว่า... เราไม่รู้เรื่องราวของกันและกันเลยนะคะ" พลอยพึมพำ

"นั่นแหละคือประเด็น" มิ้นท์กระชับมือพลอยแน่นขึ้นเล็กน้อย "ฉันอยากรู้จักเธอในทุกเรื่องที่เธอไม่เคยบอกใคร ไม่ว่าจะเป็นเรื่องนิยายใต้โต๊ะ หรือความฝันที่อยากเป็นนักเขียน"

มิ้นท์เลื่อนแฟ้มไปหาพลอย "ข้อตกลงลับนี้มีแค่ข้อเดียว คือเราจะแชร์เรื่องส่วนตัวกันหลังเลิกงาน หรือในช่วงพักเที่ยงแบบนี้ โดยไม่เกี่ยวกับเรื่องงานเลย เป็นการออกเดทเล็กๆ น้อยๆ เพื่อดูว่าความรู้สึกในลิฟต์มันคือความตื่นเต้นชั่วคราว หรือมันคือความจริงจัง"

"คุณ... พูดเหมือนเรากำลังจีบกัน" พลอยพูดเสียงแผ่วเบา

"ก็ใช่ไง" มิ้นท์ยิ้มกว้าง "ถ้าไม่ชอบก็ปฏิเสธได้เลยนะ ฉันเข้าใจ แต่ถ้าชอบ... ให้โอกาสฉันพิสูจน์ตัวเองได้ไหม"

พลอยมองหน้ามิ้นท์... มองความจริงจังที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มที่มั่นใจ เธอคิดถึงความอบอุ่นในลิฟต์ คิดถึงการปกป้องของมิ้นท์ และคิดถึงคำสารภาพที่อีกฝ่ายบอกว่าแอบมองเธอมานานแล้ว

เธอสูดหายใจลึกๆ แล้วพยักหน้าช้าๆ

"ก็ได้ค่ะ... แต่ถ้าคุณพูดถึงเรื่องโลโก้อีก ฉันจะกลับทันที"

มิ้นท์หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะยกมือพลอยขึ้นมาจูบเบาๆ ที่หลังมือ

"ขอบคุณนะพลอย" มิ้นท์พูดอย่างอ่อนโยน "เริ่มจากวันนี้เลยนะ เธอชอบกาแฟอะไรมากที่สุด"

พลอยยิ้มออกมาอย่างเขินอาย เธอยกกาแฟมอคค่าเย็นของเธอขึ้นมาจิบ

"มอคค่าเย็นค่ะ"

"งั้นพรุ่งนี้ฉันจะเตรียมมอคค่าเย็นแก้วพิเศษมาให้ที่โต๊ะนะ" มิ้นท์ตอบ พลางจ้องมองพลอยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก...