เช้าวันอาทิตย์ที่แดดอ่อน ๆ ส่องผ่านเมฆบางเหนือฟ้าเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยหัวใจเต้นแรง เธอสะพายกระเป๋าสีชมพูอ่อน ใบหน้าตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะวันนี้เป็นวันแรกของเทอมใหม่ ความคิดต่าง ๆ วิ่งว่อนอยู่ในหัว “ฉันจะทำตัวดีไหมนะ…เพื่อนใหม่จะชอบฉันรึเปล่า…แล้วธันวาจะอยู่ห้องเดียวกันรึเปล่า”

เหนือฟ้าหยุดอยู่หน้าประตูห้องเรียน ก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วก้าวเข้าไป เธอสังเกตเห็นบรรยากาศในห้องเรียนที่เงียบสงบ เพื่อน ๆ หลายคนกำลังจัดกระเป๋าและคุยกันอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะดังเป็นระยะ ๆ

สายตาของเธอสังเกตไปยังชายหนุ่มคนนั้น เขานั่งอยู่แถวหน้าสุด ผมดำตัดตรงเรียบร้อย ใบหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตากลับดูกล้า ๆ กลัว ๆ และอบอุ่นในเวลาเดียวกัน เหนือฟ้ารู้สึกตัวร้อนขึ้นเล็กน้อย ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด

“สวัสดี…ฉันชื่อเหนือฟ้า” เธอกระซิบกับตัวเองก่อนจะก้าวไปนั่งที่มุมห้องใกล้หน้าต่าง มองออกไปข้างนอกเห็นต้นไม้สูงพาดเงาลงมาบนลานโรงเรียน ความสงบของธรรมชาติทำให้หัวใจเธอคลายความตื่นเต้นไปบ้าง

ทันใดนั้น ธันวาเงยหน้ามองเหนือฟ้า เหมือนรู้ว่าเธอกำลังสังเกตเขา เขาพยักหน้าตอบอย่างเรียบง่าย แต่ความอบอุ่นที่อยู่ในสายตานั้นทำให้หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรง เธอเบาใจเล็กน้อยแล้วหันไปมองกระดาษเรียน เธอพยายามทำตัวสบาย ๆ

ครูเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและเริ่มชี้แจงเรื่องตารางเรียน วันแรกมักเต็มไปด้วยความรู้สึกผสมปนเปกัน ทั้งตื่นเต้น กลัว และอยากทำให้ดี เหนือฟ้าพยายามตั้งใจฟังบทเรียน แต่สายตาก็อดสังเกตธันวาไม่ได้

ช่วงพักกลางวัน เหนือฟ้าเดินออกมานอกห้องเรียนด้วยความเงียบสงบ เธอชอบความเงียบและความสดชื่นของลมตอนเที่ยง เธอเลือกม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ริมสนาม มองดูใบไม้ไหวไปมา ความรู้สึกสบาย ๆ แทรกเข้ามาในหัวใจ

ไม่ทันไร ธันวาเดินเข้ามาใกล้เธอโดยไม่ทันตั้งตัว

“นั่งตรงนี้เหรอ?” เขาถามเสียงเรียบ แต่ฟังแล้วอบอุ่น

เหนือฟ้าพยักหน้า เล็กน้อย

“อืม…ฉันชอบนั่งตรงนี้ มันสงบดี”

ธันวานั่งลงข้าง ๆ เงียบ ๆ ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ

“เธอดูเหมือนคนใจดีนะ”

เหนือฟ้าเกือบสำลักกับคำชม แต่ก็อดยิ้มไม่ได้

“ข…ขอบคุณ”

บทสนทนาสั้น ๆ นั้นทำให้หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรง เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกประหลาด ๆ ทำให้ใบหน้าร้อนขึ้นเล็กน้อย

หลังจากนั้น ทั้งคู่เริ่มพูดคุยเรื่องเรื่องเล็ก ๆ รอบตัว เช่น อากาศ หนังสือเรียน และสัตว์เลี้ยง เรื่องเล็ก ๆ เหล่านี้กลับทำให้บรรยากาศอบอุ่นและสนิทสนมขึ้น แม้จะเพิ่งเจอกันครั้งแรก

บ่ายนั้น ครูมอบหมายงานกลุ่ม เหนือฟ้าและธันวาอยู่ในกลุ่มเดียวกัน เธอรู้สึกประหม่านิด ๆ เพราะต้องทำงานร่วมกับเขาเป็นครั้งแรก

“เรามาเริ่มทำงานกันเถอะ” ธันวาพูดเรียบ ๆ แต่สายตากลับจริงจัง

เหนือฟ้าพยักหน้าและเริ่มจัดการเอกสาร เธอพยายามไม่คิดมาก แต่หัวใจยังเต้นแรงทุกครั้งที่เขามองมา

งานกลุ่มผ่านไปด้วยดี ทั้งคู่ช่วยกันคิดและแบ่งงานอย่างลงตัว ธันวาไม่ใช่แค่เงียบเรียบ ๆ แต่มีไอเดียและความคิดสร้างสรรค์ทำให้เหนือฟ้าประทับใจ

“เธอเก่งนะ” ธันวาพูดเสียงเบา

เหนือฟ้าเงยหน้ามองเขาและยิ้มอาย ๆ

“ข…ขอบคุณค่ะ เราก็ช่วยกันนะ”

หลังเลิกเรียน ทั้งคู่เดินออกจากโรงเรียนพร้อมกัน ฟ้าสีส้มอ่อน ๆ คลี่คลายความตึงเครียดของวันแรก

“พรุ่งนี้…เจอกันใหม่นะ” ธันวาพูดเสียงเบา

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า

“เจอกันค่ะ”

ระหว่างทางกลับบ้าน เหนือฟ้าไม่หยุดคิดถึงธันวา ความคิดถึงเล็ก ๆ แทรกเข้ามาในหัวใจ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างพิเศษกำลังเกิดขึ้น แม้ยังไม่เข้าใจทั้งหมด

เช้าวันจันทร์ ฟ้าสีเทาอ่อนปกคลุมทั่วท้องฟ้า เสียงนกร้องเรียกเช้าเบา ๆ เหนือฟ้าเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยร่มลายดอกไม้สีชมพู เธอไม่ลืมความรู้สึกตื่นเต้นจากวันแรกเมื่อวาน วันนี้ก็ยังใจเต้นแรงเหมือนเดิม แต่มีความหวังเล็ก ๆ ว่าเธอจะได้เจอธันวาอีก

เมื่อก้าวเข้าห้องเรียน เธอพบว่าเขานั่งอยู่ที่เดิม หน้าตาเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความสงบและอบอุ่น เธอยิ้มบาง ๆ ให้เขา ธันวาพยักหน้าเล็กน้อย เหมือนตอบรับความยิ้มนั้น

“วันนี้ฝนตกแน่เลย” เธอพูดกับตัวเองอย่างเบา ๆ เพราะเมื่อเช้าฟ้าเริ่มมืดครึ้ม

ช่วงพักกลางวัน ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาเป็นสายบาง ๆ เสียงฝนกระทบหลังคาโรงเรียนทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ แต่หัวใจเหนือฟ้ากลับตื่นเต้นเพราะเธอรู้ว่า ธันวาอาจจะยังอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่เหมือนเดิม

เธอวิ่งออกไปนอกห้องเรียน แต่ร่มลมแรงทำให้เธอเปียกเล็กน้อย เหนือฟ้าเห็นธันวากำลังยืนอยู่ใกล้ทางเข้าห้องสมุด เขาไม่ได้ถือร่ม แต่ยังยืนรอเธออยู่

“เหนือ! ทำไมยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว ฝนตกแล้วนะ” ธันวาเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาที่อบอุ่นทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

เหนือฟ้าหลบสายตาเขาเล็กน้อย ก่อนจะพูด

“ฉัน…ฉันรอใครสักคนอยู่ แต่ดูเหมือนจะมาช้า…” เสียงเธอสั่นเล็กน้อยเพราะหนาว และเพราะความเขิน

ธันวายิ้มมุมปาก แล้วยื่นร่มมาให้เหนือฟ้า

“ถ้าอยากรอใคร ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วนะ”

เหนือฟ้ารู้สึกอบอุ่น เธอยิ้มบาง ๆ รับร่มจากเขา

“ขอบคุณ…ธันวา”

พวกเขาเดินไปที่ห้องสมุดด้วยกัน เสียงฝนกระทบกระจกทำให้บรรยากาศรอบตัวดูโรแมนติกขึ้น ธันวาเริ่มเล่าเรื่องตลกเล็ก ๆ เพื่อให้เหนือฟ้าหัวเราะ เธอหัวเราะจริง ๆ ครั้งแรกในรอบหลายวัน ความอึดอัดระหว่างพวกเขาค่อย ๆ หายไป

เมื่อมาถึงมุมหนึ่งของห้องสมุด ทั้งคู่หยุดเดิน

“เหนือ…” ธันวาเอ่ยช้า ๆ และเงยหน้ามองเธอ

“ฉัน…” เขาหยุด พยายามหาคำพูดที่เหมาะสม

เหนือฟ้าเงยหน้าขึ้น มองตาเขาเต็ม ๆ

ธันวาหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยต่อ

“ฉัน…ชอบเวลาเธอยิ้มแบบนี้ ชอบที่เธอเป็นตัวเองเวลาอยู่กับฉัน”

หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรง เธอไม่รู้จะตอบอย่างไร

“ฉัน…ฉันก็ชอบเวลา…เราอยู่ด้วยกันเหมือนกัน” เธอกระซิบเบา ๆ

สายฝนด้านนอกเริ่มหยุด แต่ความรู้สึกอบอุ่นในใจของทั้งคู่กลับท่วมท้น เหมือนโลกนี้เหลือเพียงพวกเขาสองคน

หลังจากนั่งพูดคุยอยู่สักพัก ธันวาชวนเหนือฟ้าไปห้องกิจกรรมเพื่อวาดภาพด้วยกัน

“ฉันอยากวาดภาพฝนกับท้องฟ้า เธอช่วยฉันวาดด้วยได้ไหม?”

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า “ได้ค่ะ ฉันวาดไปพร้อมเธอเลย”

พวกเขานั่งข้างกัน จับพู่กันแล้วเริ่มระบายสี ฟ้าเทาอ่อนผสมกับน้ำเงินเข้มบนกระดาษ ความรู้สึกสนุกและตื่นเต้นทำให้หัวใจทั้งคู่ใกล้กันมากขึ้น

เหนือฟ้าหยุดมองธันวา ช่างเป็นคนที่แตกต่างจากใคร เงียบ เรียบ แต่จริงใจ และอบอุ่นมากที่สุดเท่าที่เธอเคยพบ

“ธันวา…ฉันไม่คิดว่าจะสนุกกับการวาดภาพมากขนาดนี้เลย” เธอพูดเบา ๆ

ธันวายิ้มบาง ๆ “ฉันก็เหมือนกัน การวาดภาพกับเธอทำให้รู้สึกสบายใจ”

เสียงฝนหยุดสนิท ฟ้าเริ่มสว่างขึ้น แต่เหนือฟ้าและธันวากลับไม่อยากลุกไปไหน ความใกล้ชิดเล็ก ๆ ทำให้ทั้งคู่รู้สึกว่าช่วงเวลานี้เหมือนหยุดอยู่กับที่

เย็นนั้น หลังเลิกเรียน ทั้งคู่เดินออกจากโรงเรียนพร้อมกัน ฟ้าสีส้มอ่อนคลี่คลายความตึงเครียดของวัน

“พรุ่งนี้…เจอกันใหม่นะ” ธันวาพูดเบา ๆ

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า “เจอกันค่ะ”

ระหว่างทางกลับบ้าน เหนือฟ้าไม่หยุดคิดถึงธันวา ความคิดถึงเล็ก ๆ แทรกเข้ามาในหัวใจ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างพิเศษกำลังเกิดขึ้น แม้ยังไม่เข้าใจทั้งหมด

เช้าวันอังคาร ฟ้าครึ้มและลมเย็นพัดมาเหนือฟ้าเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยใจเต้นแรง เธอสะพายกระเป๋าสีชมพูอ่อนและถือร่มลายดอกไม้ใบเก่า แม้จะไม่ใช่วันฝนตก แต่ฟ้าเต็มไปด้วยเมฆเทาเหมือนเตือนว่าฝนอาจตกในไม่ช้า

เมื่อก้าวเข้าห้องเรียน เหนือฟ้าเห็นธันวานั่งอยู่ที่เดิม หน้าตาเรียบเฉยแต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นเหมือนทุกวัน เธอยิ้มบาง ๆ ให้เขา ธันวาพยักหน้าเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นทำให้หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรงขึ้นอีก

ระหว่างเรียน ครูให้ทำแบบฝึกหัดคู่กัน ธันวาเป็นคนที่เหนือฟ้าต้องจับคู่ด้วย เธอรู้สึกประหม่านิด ๆ เพราะต้องทำงานใกล้ชิดกับเขาอีกครั้ง

“เธอพร้อมไหม?” ธันวาถามเสียงเรียบ

เหนือฟ้าพยักหน้า “พร้อมค่ะ”

พวกเขานั่งใกล้กัน จัดกระดาษ ดินสอ และเริ่มทำงานร่วมกัน ธันวาไม่เพียงแค่เงียบเรียบ แต่ยังตั้งใจและมีไอเดียทำให้เหนือฟ้าประทับใจ

“เธอเก่งมากนะ” ธันวาพูดเบา ๆ

เหนือฟ้ารู้สึกหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย “ข…ขอบคุณค่ะ เราช่วยกันนะ”

หลังเรียนเสร็จ ฟ้าเริ่มโปรยฝนเบา ๆ เสียงฝนกระทบหลังคาและใบไม้ทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ เหนือฟ้าวิ่งออกไปนอกอาคารเพื่อไปม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอไม่สนใจร่ม เพราะอยากสัมผัสละอองฝนเบา ๆ

ธันวาเห็นเธอจากทางเข้าห้องสมุด รีบวิ่งเข้ามาหาโดยไม่สนใจฝน

“เหนือ! ฝนตกแล้ว ทำไมไม่ร่ม?” เขาถามเสียงเรียบ แต่สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

เหนือฟ้าหลบสายตาเขาเล็กน้อย ก่อนจะตอบ

“ฉัน…ฉันแค่อยากยืนอยู่ตรงนี้สักครู่”

ธันวายิ้มมุมปาก แล้วยื่นร่มให้เหนือฟ้า

“ถ้าอยากอยู่ตรงนี้ ฉันก็อยู่ตรงนี้ด้วยนะ”

เหนือฟ้ารู้สึกอบอุ่นและใจเต้นแรง เธอยิ้มรับร่มจากเขา

“ขอบคุณ…ธันวา”

พวกเขาเดินไปที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ด้วยกัน เสียงฝนด้านนอกทำให้บรรยากาศโรแมนติกขึ้น ธันวาเริ่มเล่าเรื่องขำ ๆ เพื่อให้เหนือฟ้าหัวเราะ

“เธอหัวเราะแบบนี้น่ารักนะ” ธันวาพูดเบา ๆ

เหนือฟ้ารู้สึกใจเต้นแรงจนแทบหยุดหายใจ

“ข…ขอบคุณค่ะ” เธอกระซิบ

พวกเขานั่งพูดคุยกันนาน หลายเรื่อง ทั้งเรื่องเรียน งานอดิเรก และความฝัน ธันวาฟังเธออย่างตั้งใจ ทำให้เหนือฟ้ารู้สึกเหมือนโลกนี้เหลือเพียงสองคน

ฝนเริ่มหนักขึ้น ธันวายื่นร่มคันใหญ่ให้เหนือฟ้า

“ไปที่ห้องสมุดกันไหม ฝนเริ่มแรงแล้ว”

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า “ไปค่ะ”

ในห้องสมุด ทั้งคู่เลือกมุมนั่งใกล้หน้าต่าง มองฝนตกพร้อมกัน

“ฉันชอบเวลาฝนตกแบบนี้” ธันวาพูด

“ฉันก็เหมือนกัน มันสงบและ…ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย”

พวกเขาเริ่มวาดภาพลงบนกระดาษ ร่างฝน ต้นไม้ และฟ้าเทาอ่อน ความสนุกและความใกล้ชิดทำให้หัวใจทั้งคู่เต้นแรง ใบหน้าของเหนือฟ้าแดงขึ้นเล็กน้อยเมื่อธันวามองมา

“เหนือ…ฉันมีเรื่องอยากบอก” ธันวาพูดเสียงเบา เงยหน้ามองเธอ

เหนือฟ้าหยุดวาดภาพ มองตาเขาเต็ม ๆ

“อะไรเหรอ?” เธอกระซิบ

“ฉัน…ชอบเวลาเธอยิ้มแบบนี้ ชอบที่เธอเป็นตัวเองเวลาอยู่กับฉัน”

หัวใจเหนือฟ้าเต้นแรง เธอไม่รู้จะตอบอย่างไร

“ฉัน…ฉันก็…เหมือนกันค่ะ” เธอกระซิบเบา ๆ

สายฝนเริ่มเบา แต่ความอบอุ่นในใจของทั้งคู่กลับท่วมท้น โลกนี้เหมือนหยุดหมุน เหลือเพียงพวกเขาสองคน

หลังจากนั่งพูดคุยอยู่สักพัก ธันวาชวนเหนือฟ้าไปที่มุมวาดภาพในห้องสมุด

“ฉันอยากวาดภาพฝนกับท้องฟ้า เธอช่วยฉันวาดด้วยได้ไหม?”

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า “ได้ค่ะ ฉันวาดไปพร้อมเธอเลย”

พวกเขานั่งข้างกัน จับพู่กันระบายสี ฟ้าเทาอ่อนผสมกับน้ำเงินเข้มบนกระดาษ ความสนุกและความใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่รู้สึกอบอุ่นและมีความสุข

เย็นนั้น หลังเลิกเรียน ฟ้าสีส้มอ่อนคลี่คลายความตึงเครียดของวัน

“พรุ่งนี้…เจอกันใหม่นะ” ธันวาพูดเสียงเบา

เหนือฟ้ายิ้มและพยักหน้า

“เจอกันค่ะ”