หลังจอขอเกรียน ตอนที่ 1
“พวกคุณเคยเบื่อหน่ายที่ต้องใช่ชีวิตในโลกของผู้ใหญ่บ้างมั้ยคะ”
“ชั้นคนนึงล่ะที่เบื่อมากกกกกก...”
-ตื่นเช้า-
-อาบน้ำแต่งตัว-
-เดินทางไปทำงาน-
-ทำงาน-
-กินข้าวเที่ยง-
-นั่งคุยกับเพื่อน-
-ทำงาน-
-ทำโอ-
-เดินทางกลับบ้าน-
-กินข้าว-
-อาบน้ำ-
-ดูหนัง-
-นอน-
“นี่ยังไม่รวมเรื่องสังคมในบริษัทอีกนะคะ แต่จะทำไงได้ล่ะก็ชั้นจนนี่คะ”
“ชีวิตชั้นวนเวียนอยู่แบบนี้ทุกวันๆ”
“เห็นชั้นทำงานแล้วแต่อย่าคิดว่าชั้นมีแฟนนะคะ ไม่เลยค่ะ”
“ชั้นอยากมีเงินเก็บเยอะๆ พอที่จะดูแลตัวเองได้ก่อนแล้วค่อยมีแฟนมากกว่า”
“เพราะว่าเห็นคนรอบข้างกลุ้มใจกับเรื่องคนรักแล้วบอกตรงๆ ว่ากลัวค่ะ”
“ครอบครัวแตกแยก”
“บางคนเสียงานเสียการ”
“ถูกให้เป็นบ้านน้อยโดยไม่รู้ตัว”
“หมดเงินหมดทองไปกับผู้ชายเยอะแยะ”
“บางคนถึงกับเป็นโรคซึมเศร้าก็มีนะคะ”
“ครอบครัวของชั้นก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน”
“ตอนนี้ความสุขเดียวในชีวิตของชั้นคงเป็นวันหยุดมั้งคะ เพราะชั้นจะนอนโง่ๆ อยู่บนที่นอนทั้งวัน”
“แต่ก็ยังลุกขึ้นมาหาอะไรกินเองได้ และยังไม่ถึงขั้นใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่นะคะ”
“เห็นมั้ยคะ การนอนโง่ๆ อยู่บนที่นอนแบบที่คนอื่นว่ามันก็เป็นความสุขอย่างนึงน้า”
เสียงความคิดที่ดังขึ้นมาเมื่อสักครู่คือเสียงบ่นของ “เอิน” หญิงสาวพนักงานบริษัทตำแหน่งเล็กๆ ในบริษัทใหญ่ๆ คนหนึ่ง
เธอย้ายออกจากบ้านมาอาศัยอยู่ตัวคนเดียวเพราะพ่อแม่แยกทางกัน ต่างฝ่ายต่างเกี่ยงกันที่จะรับเอินไปอยู่ด้วยเพราะมีครอบครัวใหม่กันหมดแล้ว
เอินเลยย้ายออกมาอยู่คนเดียวซะเลย เพราะตอนนั้นเธอกำลังเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้ายพอดีจึงเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย
เธอคิดในใจว่าเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้จบๆ ซักที เพราะตั้งแต่เด็กเธอต้องทนเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันบ้านแตกทุกวัน อยู่กันไม่มีความสุขก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปดีที่สุด
ตอนนี้วันๆ เอินก็เลยเอาแต่ทำงานเก็บเงินให้เยอะ เพื่อยามที่แก่ตัวลงจะได้มีเงินไปอยู่บ้านพักคนชราคนเดียว
เอินคิดว่าชัวิตนี้คงไม่มีผู้ชายที่ไหนเข้ามาหาเธอแล้วแน่ๆ ครั้นจะให้ออกไปตามหาเองเบ้าหน้าแบบเธอก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ซะด้วย
เธอคิดและมีเป้าหมายแบบนั้น
“ไปจ้า ไปทำงานที่เรารักกัน”
เอินปลุกขวัญและกำลังใจตัวเองก่อนที่จะเดินทางไปขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อไปทำงาน
“ตะ-ตะไมคนแน่นจัง”
เอินมองไปรอบๆ สถานีที่เต็มไปด้วยผู้คนวึ่นวือ
กว่าที่เอินจะได้ขึ้นรถไฟฟ้าใช้เวลาอยู่หลายนาทีทำให้วันนี้เธอมาทำงานสาย
“ชะ-เช้าอันสดใส”
“ทะ-ที่โดนหักเงิน”
“ต่อไปคงต้องวางแผนการเดินทางให้เร็วขึ้นกว่านี้อีกสินะ นี่ขนาดวันละสองชั่วโมงยังไม่ทันเลย”
“เออจริงสิ...!!! รึเราเก็บเงินซื้อเต็นท์มานอนหน้าบริษัทเลยดีกว่า”
“มันได้ที่ไหนล่ะ...!!! ทำงานๆ หยุดเลอะเทอะได้ละ”
เอินบ่นกับตัวเองก่อนที่เธอจะก้มหน้ารับชะตากรรรมกับงานเอกสารกองโตของเธอต่อไป
“เอิน”
หัวหน้างานเรียกเอิน
“คะ...?”
เอินรีบวางมือและเดินไปคุยกับหัวหน้างานเธอที่ห้อง
หัวหน้างาน : “พี่จะทำงานถึงสิ้นเดือนนี้นะ พี่จะกลับไปอยู่ต่างจังหวัดน่ะ”
“แม่พี่อายุมากแล้วคงถึงเวลาต้องวางมือกลับไปดูแลแกแล้วน่ะ”
เอิน : “กะทันหันจังค่ะ ไม่เคยได้ยินว่าพี่จะลาออกมาก่อนเลย” เธอหน้าจ๋อยลง
หัวหน้างาน : “คนออกไม่บ่นคนบ่นไม่ออกน่ะ เคยได้ยินมั้ย” เธอยิ้มให้เอิน
เอิน : “ต่อไปนี้หนูคงเคว้งคว้างน่าดูเลยค่ะ”
หัวหน้างาน : “เธอตั้งใจทำงานไปนะ เธอเป็นคนตั้งใจยังไงก็อยู่ที่นี่ได้”
เอิน : “ค่ะพี่ หนูไปไหนก็คงไม่รอดหรอกหนูเจียมตัวเองดีค่ะ” เธอหัวเราะแห้งๆ
หัวหน้างาน : “แต่หัวหน้างานคนใหม่ที่จะมาแทนพี่เค้าอาจจะเข้มงวดหน่อยนะ เป็นผู้ชายค่อนข้างระเบียบเลยล่ะ”
เธอรู้สึกห่วงเอิน
เอิน : “แบบไหนก็รับมือได้ค่ะ เพื่องานเพื่อเงิน”
หัวหน้างาน : “มีอะไรปรึกษาพี่ได้เหมือนเดิมเลยนะ”
เอิน : “ค่ะพี่”
เธอยิ้มให้หัวหน้างาน แต่ในใจก็แอบหวั่นการเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้นเหมือนกัน
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน
“เอินๆๆ หมูทะๆๆ”
แฟ เพื่อนร่วมงานของเอินชวนเธอไปกินหมูกระทะ
“ขอโทษนะ วันนี้ชั้นจะต้องรีบกลับอ่ะที่บ้านมีเรื่องด่วน”
เธอพูดกับเพื่อนร่วมงานด้วยใบหน้าเศร้า
“ที่บ้านมีเรื่องเหรอแกอยู่คนเดียวนี่ หมาแมวก็ไม่ได้เลี้ยงอ่ะ”
แฟเป็นห่วงเอิน
เอิน : “ไน่เหอ...”
แฟ : “นะ-ไน่อะไรนะ ชื่อญาติแกเหรอเหมือนคนจีนเลยนี่แกมีเชิ้อจีนเหรอ
“แต่หน้าตาแกไม่ได้เลยนะ แล้วเค้าเป็นอะไร”
เธอรีบถามเพราะรู้สึกเป็นห่วงเอิน
“ไน่เหอ เค้าเป็นพระเอกในซีรีส์จีนเรื่องเว่ยเว่ย”
เอินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ชั้นเห็นในกลุ่มรีวิวกันไว้ว่าดีงามมากเลยกะว่าจะดูหลายครั้งแล้วน่ะ แต่ก็ดองเค้าไว้เพราะว่าติดงาน”
“ตอนนี้งานเคลียร์จบเรียบร้อยแล้วคงจะต้องทำตามสัญญาขอเวลาอีกไม่นาน”
เอินอธิบายเป็นเพลงเพิ่มเติมให้แฟฟัง
“เอิ่ม...เพลงประกอบซีรีส์ที่แกร้องเมื่อกี้ฉายตอนเย็นวันศุกร์ป่ะ ที่จบไปแล้วอ่ะ”
แฟหัวเราะจนท้องแข็ง
เอิน : “วันหลังนะเพื่อน ชั้นปล่อยให้หยางหยางรอไม่ได้อีกแล้วน่ะ”
แฟ: “เออๆ ยัยคนติดซีรีส์ มือถือความจำจะเต็มหมดละมีแต่รูปผู้”
แฟเบ้ปากมองบน
เอิน : “เจอกันพรุ่งนี้นะเพื่อน”
ทั้งคู่โบกมือลาก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน
เมื่อถึงบ้าน
เอินรีบอาบน้ำให้ตัวหอมก่อนที่จะรีบไปพบไน่เหอ
“ไน่เหอ...ชั้นมาล้าวววววว”
เธอนั่งดูแบบนันสต๊อปไปหลายตอนจนถึงเวลาเกือบเช้า
“วะ-วันนี้ชั้นต้องลาหยุด”
“จะมีใครเคยตายเพราะดูซีรีส์จนตาแข็งบ้างมั้ยนะ”
เอินนั่งสะลึมสะลือ ขอบตาดำปี๋
“ไม่ได้...!!! หยุดคือโดนหักเงิน”
“ยัยขี้เกียจ...!!!”
“แกโดนหักเพราะมาสายไปเยอะแล้ว แกจะโดนหักอีกไม่ได้เด็ดขาด”
“ตีห้ากว่าแล้ว อาบน้ำไปเลยดีกว่า”
“นี่แกอย่าเห็นผู้ดีกว่างานนะ สะบัดก้นลุกขึ้นไปเดี๋ยวนี้...!!!”
“แล้วเดี๋ยวค่อยไปนอนที่บริษัทเอาละกัน”
เมื่อบ่นตัวเองเรียบร้อยเอินก็รีบลุกขึ้นไปอาบน้ำทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรที่ติดขัด
ระหว่างที่นั่งรถไฟฟ้าเธอก็อดที่จะคิดถึงไน่เหอไม่ได้เลย
“ถ้าชั้นเล่นเกมละจะได้เจอผู้ดีๆ แบบนั้นบ้างมั้ยนะ”
“ตะ-แต่นางเอกเค้าเล่นเกมเก่งมากละชั้นล่ะ แค่ซักเกมก็ยังไม่เคยเล่นเลย”
“ไว้เดี๋ยวถึงบริษัทลองโหลดมาเล่นดูก่อนละค่อยว่ากัน”
“บางทีถ้าได้เล่นชั้นอาจมีพรสวรรค์ทางด้านนี้โดยที่ชั้นไม่รู้ตัวก็ได้นะ”
เอินหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวจนคนที่นั่งข้างๆ หันมามอง
เธอได้แต่ยิ้มแห้งๆ กลับไปก่อนที่จะนั่งก้มหน้า
“ไว้ถึงบริษัทก่อนเถอะ”
เอินคิดในใจว่าหากถึงบริษัทเมื่อไหร่เธอจะรีบโหลดเกมแบบในซีรีส์มาเล่นทันที
“เอิ่ม...ถึงเธอโหลดเธอก็ไม่ได้เจอหยางหยางหรอกนะ”
เสียงนกเสียงกาแถวนั้นค่อนแคะเอิน
หลังจอขอเกรียน ตอนที่ 2
เอินมาถึงบริษัทในสภาพบอบช้ำจากสงครามการดูซีรีส์เมื่อคืน
“นะ-หน้าแก...ไม่มันยับงั้นอ่ะ”
“เฮ้ยเอิน...นี่แกอย่าบอกนะว่าแกสูบยาบ้าอ่ะ”
“สภาพหน้าแกเดฟ ขอบตาดำคล้ำมาเลยวันนี้”
แฟตกใจเมื่อเห็นสภาพหน้าของเอิน
“กะ-แก ชะ-ชั้นขอไปนอนก่อนนะไม่ไหว”
เอินเดินเซไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
“นี่แกคงจะเล่นไน่เหอเล่นหนักเลยสิท่า”
แฟส่ายหัวก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเหมือนกัน
เอินนอนหลับเพลินไปจนถึงเวลาเข้างาน
หัวหน้างาน : “เอินๆ”
เธอจับไหล่เอินเบาๆ เพื่อปลุกให้ตื่น
เอิน : “อื่อ”
เธอปัดมือของหัวหน้างานออกแล้วนอนหลับต่อ
หัวหน้างาน : “เอินๆ เราเป็นอะไรรึเปล่า”
เธอเขย่าตัวเอินแรงขึ้นด้วยความเป็นห่วง สักพักเอินก็งัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา
“คะ...?”
แต่เมื่อเอินเงยหน้าขึ้นมามองชีดๆ เห็นว่าเป็นหัวหน้างานของเธอก็รีบกระเด้งลุกขึ้นยืนทันที
"ค่ะ...!!!"
เอินพูดเสียงดังฟังชัด
หัวหน้างาน : “ไม่สบายรึเปล่า ปกติไม่เคยเห็นหลับลึกขนาดนี้เลยน่ะ”
เธอถามด้วยความเป็นห่วง
เอิน : “อะ-เอ่อ ปวดหัวนิดหน่อยแต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ”
เอินหลบตาหัวหน้างานตอบตะกุกตะกัก
หัวหน้างาน : “ลามั้ย”
เอิน : “ไม่ค่ะๆ”
เธอโบกมือไปมาปฏิเสธ
หัวหน้างาน :
“หักโหมงานมากน่ะสิเราเลยเป็นแบบนี้”
“อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยเงินที่หาได้ไม่ควรเอามารักษาตัวนะ”
พูดจบเธอก็เดินเข้าห้องทำงานไป
เอิน : "นะ-นี่ชั้นเพิ่งโกหกหัวหน้างานไปจริงๆ
รึนี่"
“ติดผู้ละเสียงานมันเป็นแบบนี้นี่เอง”
เอินก้มหน้ารู้สึกผิดจึงรีบทำงานของตัวเองอย่างหนักเป็นการลงโทษตัวเอง
เมื่อถึงช่วงเที่ยง
แฟ :
“เมื่อคืนแกดูถึงกี่โมงอ่ะสภาพถึงได้เป็นงี้”
เอิน : “ตีห้ากว่า”
เธอตอบพร้อมกับยัดข้าวใส่ปากด้วยความหิว
แฟ : “ตีห้า...!!! นี่แกยังไม่ได้นอนเลยสิถ้างั้นน่ะ”
แฟตกใจ
เอิน : “อื่อ มีมาตอดนอนก่อนเข้างานละนิดนึง”
เธอตอบทั้งที่ข้าวเต็มปาก
แฟ :
"แกนี่มันเหลือเกินจริงๆ" แฟบ่น
เอิน :
"คนไม่มีความรักแบบแกจะไปเข้าใจอะไร"
เธอเบะปากพูด
แฟ :
"งั้นชั้นก็ขออวยพรให้แกกับไน่เหอรักกันนานๆ นะ ไม่ใช่ดูเรื่องใหม่ละก็เปลี่ยนผู้อีก"
เอิน :
"นี่แกอย่ามาดูถูกความรักของชั้นนะ"
แฟ :
"จบละต่อเรื่องไหนอีกล่ะทีนี้ รึเข็ดแล้ว” แฟเบะปากใส่
เอิน : “ยังอ่ะ ตอนนี้ชั้นยังมูฟออนจากไน่เหอเค้าไม่ได้เลยว่ะแก”
เอินทำหน้าเศร้ายกมือขึ้นมาปาดน้ำตา
แฟ : “ถ้ำกระบอกมั้ย ชั้นจะขับรถพาแกไปเลิกไน่เหอเอง” แฟประชด
เอิน :
“ที่ไหนก็ทำให้ชั้นเลิกกับเค้าไม่ได้ทั้งนั้นแหละ”
เธอทำหน้าจริงจัง
แฟ : “ท่าจะเป็นหนัก”
แฟส่ายหัวด้วยความเอือมระอา
เอิน : “นี่ๆ ตอนนี้ชั้นมีโปรเจคใหม่ด้วยนะ”
แฟ : “ยังไงๆ” แฟถามด้วยความอยากรู้
เอิน :
“ชั้นจะเล่นเกมเพื่อตามหารักแท้...อั๊ยยะ”
เธอพูดด้วยสีหน้ามั่นใจและมีความหวัง
ทันทีที่แฟได้ยินเธอก็มีสีหน้าเรียบเฉย ได้แต่นั่งสงบนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีกเลยเพื่อไว้อาลัยให้กับความคิดของเอิน
เอิน : “แกไม่เข้าใจอ่าาาา
ไม่เชื่อแกไปลองดูซีรีส์เรื่องนี้ละแกจะเข้าใจความรู้สึกชั้น”
เธอบ่นอุบอิบเมื่อเห็นว่าแฟไม่สนับสนุน
แฟ : “ไปนะ ชั้นเสียเวลาคุยกะแกนานละ”
เธอลุกขึ้นเดินไปทิ้งให้เอินนั่งอ้างว้างอยู่ตรงนั้นคนเดียว
“ฮั่นแน่ อย่าให้รู้ว่าแอบไปโหลดเกมมาเล่นน้าาา...”
เอินตะโกนตามหลังแฟไปพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
“เฮ้ยยยย...!!! ใกล้จะหมดเวลาพักแล้วชั้นต้องรีบไปหาข้อมูลโหลดเกมก่อนนนนน”
เอินรีบวิ่งไปที่โต๊ะทำงานทันที
หลังจากที่เอินมีความตั้งใจที่แน่วแน่แล้วว่าจะเล่นเกมเพื่อตามหาไน่เหอ เธอก็เริ่มหาข้อมูลของเกมที่เหมือนในซีรีส์
“อืม...เรื่องนี้คงต้องถามอากู๋สินะ”
เอินกดหาข้อมูลจนพบว่าเกมนั่นชื่อ
“โปเยโปโลเย” เอินจึงลองกดหาชื่อเกมใน Play Store
“แอร๊ยยยยยยยยยยยย..."
"มันมีจริงๆ
ด้วย...!!!”
เธอได้แต่กรีดร้องเสียงโหยหวนในใจคนเดียว
หลังจากโหลดเรียบร้อยเธอก็เปิดเกม เอินพยายามที่จะเรียนรู้และทำความเข้าใจกับเกม
แต่ขณะที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับเกมนั้น จู่ๆ หัวหน้างานของเธอก็เดินเข้ามา
“เอินๆ พี่วานลงไปรับของให้หน่อยสิ มีคนเอาเอกสารของหัวหน้างานคนใหม่มาส่งน่ะ”
“จะมีรถสีดำจอดอยู่ที่หน้าตึกเลย พี่รบกวนเวลาพักหน่อยนะ”
หัวหน้างานวานเอินให้ลงไปรับเอกสารให้
“ค่ะพี่”
เอินรับคำและเดินไปรับเอกสารให้หัวหน้าของเธอทันที
แต่ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์เธอก็ได้อ่านข้อมูลในเกมไปด้วยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
“ให้เลือกอาชีพตัวละคร...?”
“อืมม...ละชั้นจะเลือกอาชีพอะไรดีล่ะ”
“จริงๆ ถ้าชั้นอยากเป็นนางเอกก็ต้องเลือกตัวผู้หญิง”
“ตะ-แต่ว่า ตัวละครผู้ชายในเกมเค้าก็หล่ออ่ะเลือกไม่ถูกเลย”
เอินกำลังใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะเลือกตัวละครอาชีพไหนดี
เธอเดินกดมือถือมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหน้าตึก
“รถสีดำๆ...?”
“นั่นไงๆ”
เอินเดินตรงไปที่รถสีดำและเคาะกระจกเรียกคนในรถ
“ก๊อกๆๆๆ”
เมื่อเห็นกระจกรถเลื่อนลงเอินก็รีบยื่นมือเข้าไปในรถเพื่อขอรับเอกสาร
“มารับเอกสารค่ะ”
เธอพูดกับคนในรถโดยที่ไม่มองหน้าเขา
คนขับหยิบเอกสารยื่นให้เอิน
“เดี๋ยวผม...”
คนขับกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ยังไม่ทันพูดจบประโยคเอินก็เดินกดโทรศัพท์มือถือแล้วเดินจากไปเรียบร้อยแล้ว
“ดะ-ดีจังพนักงานที่นี่
ยังพูดไม่ทันจบก็เดินเล่นมือถือละก็เดินหนีไปเฉยเลย”
คนในรถส่ายหัวด้วยความเอือมระอาก่อนที่จะขับรถไปจอดในอาคาร
ชายคนที่เอินมารับเอกสาร
แท้จริงแล้วเขาคือ “พล” หัวหน้าแผนกคนใหม่ที่จะมาเป็นหัวหน้างานของเอินในอีกไม่กี่วันข้างหน้านั่นเอง
วันนี้พลนำเอกสารมาให้
และมาดูสถานที่ทำงานก่อนที่จะเริ่มทำงานจริง
ระหว่างที่เดินกลับขึ้นตึกเอินเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการทำงาน เนื่องจากหมดเวลาพักของเธอแล้ว
“นี่ค่ะ”
เอินยื่นเอกสารให้หัวหน้างาน
หัวหน้างาน :
“เป็นไงมั่งได้เจอกันแล้วใช่มั้ย”
เอิน : “เจอใครคะ” เอินสงสัย
หัวหน้างาน : “ก็คุณพล หัวหน้างานคนใหม่ของเธอไง”
เอิน : “ไม่เห็นใครนะคะ”
หัวหน้างาน :
“คนที่เธอไปเอาเอกสารด้วยไง ได้คุยอะไรกันมั้ย”
เอิน : “ยะ-อย่าบอกนะคะว่า...”
เธอยืนอ้าปากตาค้างกายละเอียดหลุดออกจากร่างไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
และเมื่อเรียกกายละเอียดกลับมาได้...
“พี่อ่าาา ทำไมไม่บอกหนูก่อนว่าคนที่มาส่งเอกสารเป็นหัวหน้างานคนใหม่ของหนูคะ”
เอินเบะปาก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“คุณพลเค้าไม่ให้บอก เค้าอยากดูพฤติกรรมของพนักงานน่ะ”
หัวหน้างานบอกเอินเสียงอ่อย
“หัวหน้างานรึฝ่ายบุคคลเนี่ย ยังไม่ทันเริ่มงานก็เข้มซะขนาดนี้แล้ว”
เอินทำหน้ายู่
หัวหน้างาน :
“เราไปทำอะไรไม่ดีไว้เหรอ”
เธอถามด้วยความเป็นห่วง
เอิน :
“นะ-หนูเดินเล่นมือถือละก็ไม่ได้คุยอะไรกับเค้าเลยน่ะค่ะ แค่ยื่นมือไปเอาเอกสารแล้วก็เดินออกมาเลย”
เธอเอามือตีหัวตัวเองหลายที
หัวหน้างาน :
"เรื่องแค่นี้เอง" เธอหัวเราะกับท่าทางที่เอินทำ
เอิน :
"หนูลาออกหนีความผิดดีมั้ยคะ"
หัวหน้างานขำที่เอินพูด
"ถ้าจะออกเธอต้องแจ้งล่วงหน้า 30 วัน ตามระเบียบของบริษัทนะไม่งั้นจะไม่ได้รับค่าแรงที่ทำมา"
พลเดินเข้ามาระหว่างที่เอินกับหัวหน้างานกำลังคุยกันพอดี
เอินหน้าซีดรีบหันไปมองเจ้าของเสียง
"ไง จะทำเรื่องเลยมั้ย"
พลมองหน้าเอินที่เอาแต่ส่ายหัว
"ชั้นขอโทษค่ะ แค่พูดเล่นเฉยๆ
ไม่กล้าออกหรอกค่ะ"
เอินหน้าเสีย
พล :
"เรื่องแบบนี้ไม่ควรพูดเล่นในที่ทำงานนะ"
เขาพูดเสียงเข้ม
เอิน :
"ต่อไปจะระวังคำพูดมากกว่านี้ค่ะ"
เธอก้มหน้าสำนึกผิด
พล : "ไปครับ เข้าไปคุยเรื่องงานที่จะส่งมอบให้ผมในห้องกันครับ”
พลเชิญหัวหน้างานของเอินเข้าไปพูดคุยในห้อง
"นะ-ไน่เหอ เธอรอชั้นก่อนนะ"
"ตอนนี้...งะ-เงาหัวชั้นเหมือนจะดูเลือนลางยังไงก็ไม่รู้"
เอินเอามือขึ้นมาจับหัวตัวเองพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความสยอง
หลังจอขอเกรียน ตอนที่ 3
วันเริ่มต้นในการตามรอยซีรีส์ของเอินต้องพังลงไม่เป็นท่าเมื่อเจอกับพล หัวหน้างานคนใหม่ของเธอ
“คุยกันนานจัง เค้าคงจะไม่คุยเรื่องไล่เราออกหรอกนะ”
เอินรู้สึกใจคอไม่ดี
“ลองไปแอบฟังหน่อยดีกว่า เผื่อท่าไม่ดีจะได้หนีทัน”
เธอค่อยๆ เดินไปที่หน้าห้องของหัวหน้างานแล้วเอาหูแนบประตูเพื่อแอบฟัง
แต่แล้วจู่ๆ ...
พลก็เปิดประตูออกมาจึงทำให้เอินเสียหลักล้มลงไปนั่งกับพื้น
“อะ-เอ่อ”
เอินตกใจนั่งนิ่งตัวแข็งเพราะไม่คิดว่าพลจะเปิดประตูออกมา
พล : “เธอจะเข้าไปข้างในรึเปล่า”
เขาถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เอิน : “มะ-ไม่ค่ะ”
เธอก้มหน้าหลบ ทำตัวแข็งไม่กล้าขยับ
พล : “ถ้างั้นก็ช่วยหลีกทางด้วย”
เอิน : “ค่ะๆ”
เธอรีบลุกขึ้นและหลบไปยืนด้านข้าง
จากนั้นพลก็ได้เดินผ่านเอินไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แม่เจ้า...!!!”
“เย็นชาสุดๆ ชั้นจะตายมั้ยเนี่ยยยยยย...!!!”
เอินเอามือขึ้นมายีหัวตัวเองให้ฟูด้วยความเครียด
“เอิน เข้ามาหาพี่หน่อยสิ”
หัวหน้างานเรียกเอินให้เข้าไปพบ
“ค่ะพี่”
เอินรีบเดินเข้าห้องไปทันที
“คุณพลจะเริ่มมาดูและเรียนรู้งานตั้งแต่พรุ่งนี้ พอต้นเดือนตอนพี่ไปแล้วเราก็จะต้องอยู่กับคุณพลเองแล้วนะ”
หัวหน้างานยิ้มบางๆ
“พี่...”
เอินพูดเสียงอ่อยทำตาละห้อย
“พี่จะไปทำอะไรที่ต่างจังหวัดคะ”
“รับหนูไปทำงานด้วยได้มั้ย จ่ายครึ่งนึงของเงินเดือนที่นี่ก็ได้ค่ะ”
“จะให้เป็นคนทำงานบ้าน ทำไร่ รึจะไถนาหนูก็ทำได้หมดนะพี่จะได้ไม่ต้องจ้างควายให้เปลืองเงิน”
“รวบตึงงานทุกอย่างมาไว้ที่หนูคนเดียวเลยค่ะ”
เอินเบะปากเหมือนจะร้องไห้
หัวหน้างานหัวเราะเสียงดังลั่น
“คุณพลเค้าไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก”
“เราพอรู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้ผลกำไรของบริษัทเราไม่ค่อยดีเท่าไหร่น่ะ”
“คุณพลเค้าจะเข้ามาดูแลและทำให้มันดีขึ้นนะ”
“เราเองก็ทำงานให้ดี มีความตั้งใจ พยายามทำงานให้บริษัทขาดเราไม่ได้จะได้ยังมีงานทำต่อ”
“ตอนนี้งานหายากนะ พี่ก็เตือนเราได้แค่นี้น่ะ”
“ส่วนเรื่องคุณพลก็ไม่ต้องห่วง จริงๆ แกใจดีนะ”
“แต่ด้วยตำแหน่งเลยอาจจะทำให้ต้องวางตัวแบบนั้นน่ะ”
เขาลูบหัวเอินอย่างเอ็นดู
“ค่ะพี่”
เอินหน้าเศร้า
หัวหน้างาน :
“ดูแลเค้าให้ดีเหมือนที่ดูแลพี่นะ ที่ผ่านมาพี่ขอบคุณมากสำหรับความตั้งใจในการทำงานเราช่วยพี่ได้เยอะเลย”
เอิน : “ค่ะพี่ หนูจะไม่ทำให้เสียชื่อว่าเป็นเด็กพี่เลยค่ะ”
เธอทำสีหน้าจริงจรังเหมือนแบกความหวังของหมู่บ้านเอาไว้
ทั้งคู่หัวเราะกันสนุกสนานโดยไม่รู้ว่าพลแอบดูอยู่หน้าห้อง
และเมื่อถึงเวลาเลิกงาน
แฟ : “ไงแก ทำหน้าหงอยเหมือนหอยป่วยเลย”
เธอบีบไหล่เอินด้วยความเป็นห่วง
เอิน : “ตอนนี้ชั้นกำลังนับถอยหลังวันตายอยู่น่ะสิ”
เธอนั่งหมดอาลัยตายอยาก
แฟ : “ไน่เหอช่วยแกได้แมะ”
แฟหรี่ตามอง
เอิน : “ได้อยู่ล้าววววววววววววว...”
เอินเปลี่ยนท่าทางเป็นกระดี๊กระด๊าขึ้นมาทันที
แฟ :
“ยังกะมีร่างหนึ่งร่างสองสลับกันออกมาเลยแก”
แฟส่ายหัว
เอิน : “ไปนะ เสียเวลาคุย”
พูดจบเอินก็รีบวิ่งไปขึ้นรถทันที ทิ้งให้แฟนั่งอยู่อย่างนั้นคนเดียว
เมื่อกลับถึงบ้าน เอินก็รีบเปิดเกมโปเยโปโลเยเล่นทันที
“อาชีพตัวละครที่ท่านต้องการ...”
เอินเลื่อนไปมาอยู่นาน ก่อนที่จะตัดสินใจเล่นตัวเดียวกับนางเอกของเรื่อง
“เอาล่ะ เล่นตัวเดียวกันกับนางเอกละกัน”
เธอเลือกด้วยสีหน้ามั่นใจ แววตาเต็มไปด้วยความเพ้อฝัน
แต่หลังจากที่เริ่มเกม...
“วะ-เว่ยเว่ย ไน่เหอ...?”
“คะ-คนนั้นก็เว่ยเว่ย กะไน่เหอ”
“เฮ้ย...ทำไมคนชื่อนี้เต็มไปหมดเลยอ่า”
เอินกำลังสับสนกับชื่อผู้เล่นแต่ละคนในเกม
และเนื่องจากในชีวิตเธอไม่เคยเล่นเกมมาก่อนเลยกดเล่นงูๆ
ปลาๆ เพราะรีวิวเกมนี้ไม่ค่อยมีให้หาข้อมูลสักเท่าไหร่
“เอาเถอะลองเล่นไปตามเกมก่อนละกัน มาถึงขั้นนี้แล้ว”
เอินเล่นตามภารกิจที่เกมให้ทำไปเรื่อยๆ
แต่ระหว่างเล่นอยู่ เอินก็พบว่าการเล่นเกมมันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดเลย
“นึกว่าจะได้เล่นแบบสวยๆ เปล่าเลยนี่...”
“เกมนี้มันต้องฆ่าปีศาจ แล้วก็ต้องฆ่าผู้เล่นคนอื่นด้วย”
ขณะที่เธอกำลังงงๆ จู่ๆ ก็มีผู้เล่นคนหนึ่งทักข้อความมาหาเธอ
“คุณมาฆ่าผมทำไม...!!!”
ข้อความแรกในเกมที่ทักมาบ่นเอิน จากที่วาดฝันเอาไว้ว่าจะเป็นพระเอกทักมาขอแต่งงานในเกม
“อะ-เอ่อ...เราไปฆ่าเธอตอนไหนเหรอคะ”
เอินกำลังงงๆ เพราะเธอก็ฆ่าปีศาจปกติยังไม่ได้ไปฆ่าผู้เล่นคนไหนในเกมเลย
“ฆ่าสิ...!!! ผมเล่นของผมอยู่ดีๆ คุณก็มาฆ่าผม...!!!”
ผู้เล่นในเกมเริ่มใส่อารมณ์กับเอิน
“ชะ-ชั้นไปฆ่าเค้าตอนไหนเมื่อไหร่ฟระ”
“ถ้างั้นขอโทษด้วยนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ”
เอินยังงงอยู่ แต่ก็ตามน้ำไปก่อนเพราะไม่อยากที่จะมีปัญหา
เธอขอโทษผู้เล่นคนนั้นไปอยู่หลายครั้ง จนสุดท้ายเขาคุยดีกับเธอ
“ไม่เป็นไรๆ ผมก็เพิ่งเล่นเหมือนกัน”
“ผมเล่นตายแล้วเกิดใหม่อยู่หลายรอบเลยหัวร้อนไปหน่อย ต้องขอโทษด้วยเหมือนกันครับ”
“นี่ก็เพิ่งโหลดมาเล่นเหมือนกันเลยยังงงๆ อยู่ด้วยน่ะครับ”
เขาเองก็ได้ขอโทษเอินด้วยเช่นกัน
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เอินถอนหายใจด้วยความโล่ง เพราะหากมีปัญหาต่อเธอคงต้องได้ลบเกมทิ้งแน่ๆ
หลังจากเรื่องจบไปเธอก็เล่นเกมต่อไปตามปกติ
แต่สักพักก็มีผู้เล่นคนอีกคนหนึ่งทักข้อความถึงเธออีก...
“หัวแดงเลยเราอ่ะ ปิดหัวด้วย”
ชายคนหนึ่งบอกกับเอิน
“เอิ่ม...อะไรมันคือหัวแดงอีกฟระ”
เอินทำคิ้วขมวดด้วยความงง พยายามมองที่หัวของตัวละครในเกม
“มันก็สีน้ำตาลนี่นา”
เธอไม่รู้ว่าหัวแดงของคนๆ
นั้นหมายถึงอะไร จึงเงียบทำเป็นแกล้งตายไม่ตอบข้อความอะไรกลับไป
“ปิดหัวด้วย หัวเราแดงอยู่”
เขาส่งข้อความมาอีกครั้ง
“ถ้ายังทักมาอยู่เราก็คงต้องตอบกลับไปละล่ะ”
เอินทำหน้าแหยๆ ก่อนที่จะตัดสินใจตอบข้อความกลับไป
“หัวก็ไม่ได้แดงมากนะคะ แต่ถ้าจะให้ปิดก็ได้ค่ะ”
“วะ-ว่าแต่มันปิดหัวตรงไหนเหรอคะ”
เธอเออออไปก่อนทั้งที่ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ก่อนที่จะถามวิธีปิดกับเขา
“หัวแดงคือเราเปิดโหมดต่อสู้อยู่”
“เพราะงั้นเวลาเราปล่อยพลังอะไรมันจะไปโดนคนที่อยู่ใกล้ๆ หรือคนไหนที่กำลังปล่อยพลังอยู่ก็จะมาโดนเราไปด้วย”
“แบบนี้เวลาเดินไปไหนจะโดนเค้าตีตายเอานะ”
เขาอธิบายให้เอินฟังอย่างละเอียด
“อ๋อค่ะๆๆ...นึกว่าเปิดโหมดนี้แล้วจะเก่งขึ้นซะอีก เห็นมันเป็นรูปชูกำปั้นต่อเข้าใจว่าไว้เรียกพลังอะไรแบบนี้”
เอินบอกไปแบบเขินๆ
“ฮ่าๆๆๆ มันเอาไว้หาเรื่องคนอื่นมากกว่านะ”
“เครื่องหมายมันเหมือนประมาณว่าชั้นพร้อมบวกกะแกนะ อะไรแบบนี้”
“มีอะไรก็ถามได้นะ ยินดีๆ”
เขาหัวเราะก่อนที่จะขอตัวจากไป
“เอิ่ม คิดว่าดูจากเลเวลของเราแล้วคงไม่มีทางได้เจอไน่เหอง่ายๆ สินะ”
“ได้...!!!”
“ชั้นจะเติมเงินในเกมเพื่อให้แกเก่งขึ้นเอง...!!!”
เธอทำท่าฮึกเหิม ก่อนที่จะชูบัตรเครดิตขึ้นมาด้วยสีหน้ามุงมั่นและเด็ดเดี่ยว
จากนั้นเธอก็ได้กดลงทะเบียนผูกบัตรเพื่อเอาไว้ซื้อไอเท็มต่างๆ
ในเกม
เอิน...สุดท้ายเธอก็ตกเข้าสู่วงจรเสียเงินเพราะผู้ชายจนได้นะ
แล้วนี่เส้นทางตามรอยซีรีส์ของเอินจะราบรื่นหรือตายเรียบกันแน่นะ เตรียมแจ้งทีมงานแบกศพมารอได้เลย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
