เคียสก้าวเข้ามาในร้านหนังสือเก่าเล็ก ๆ ริมถนน ช่วงบ่ายที่แสงแดดสาดผ่านหน้าต่างกระจกฝุ่นละอองลอยละล่องเหมือนเวลาหยุดชั่วขณะ เขาชอบที่นี่ เพราะกลิ่นกระดาษเก่าทำให้เขารู้สึกเหมือนได้อยู่ในโลกอีกใบ ช้า ๆ และสงบ

แต่วันนี้…มีบางอย่างดึงดูดความสนใจของเขา

ตรงมุมหนึ่งของร้าน มีผู้ชายคนหนึ่งยืนเลือกหนังสือเล่มเก่า ผมสีน้ำตาลเข้มสยายลงบ่า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มแฝงความลึกและความสงบราวกับว่าโลกภายนอกไม่อาจเข้ามาแตะตัวเขาได้ เคียสไม่รู้ว่าทำไม แต่หัวใจเขากระตุกอย่างแรงเหมือนถูกใครบางคนแตะเบา ๆ

“คุณชอบอ่านอะไรแบบนี้เหรอ?” เคียสถามเสียงเบา ๆ

ชายคนนั้นหันมามอง ดวงตาเผชิญหน้ากับเขาแบบไม่หลบเลี่ยง ก่อนริมฝีปากบาง ๆ จะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ “ผมชอบเรื่องราวที่จับใจ…แต่บางครั้งก็เหมือนจะจางหายไปกับเวลา”

คำตอบนั้นทำให้เคียสรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในโลกของเขา เสียงหัวใจเต้นแรงจนแทบจะได้ยินเสียงของมัน

“ผม…เคียส” เขาแนะนำตัวพร้อมยื่นมือไป

“ผม…เซลีน” ชายคนนั้นตอบ มือของเขาสัมผัสมือเคียสเบา ๆ ราวกับเป็นสัญญาณแรกของความผูกพัน

พวกเขาเริ่มคุยกันทันที เรื่องหนังสือ เรื่องดนตรี และเรื่องชีวิตประจำวัน เคียสเล่าเรื่องมหาวิทยาลัย งานพาร์ทไทม์ และความฝันของเขา ส่วนเซลีนฟังด้วยความสนใจ แววตาของเขาอบอุ่นและเข้าใจราวกับว่าเคียสพูดออกมาทุกคำให้เขาได้ฟัง

เวลาผ่านไปเหมือนไม่มีการหยุด ทั้งคู่หัวเราะ แลกเปลี่ยนมุมมอง และบางครั้งก็เงียบไปด้วยกันโดยไม่อึดอัด เคียสเริ่มสังเกตว่าเวลาอยู่ใกล้เซลีน หัวใจเขาเต้นแรงและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน

“คุณทำให้ผมรู้สึก…แปลกดีนะ” เคียสพูดเบา ๆ

เซลีนยิ้มอย่างรู้ใจ “แปลกแบบไหน?”

“แบบ…อยากอยู่ใกล้คุณมาก ๆ แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง” เคียสสารภาพ

เซลีนเงียบไปสักครู่ ก่อนจะเอื้อมมือมาวางบนไหล่เคียสเบา ๆ “งั้นก็อยู่ใกล้ผมแบบนี้ก็ได้…ไม่ต้องพูดอะไร”

เพียงสัมผัสเล็ก ๆ นั้น หัวใจเคียสเหมือนถูกไฟลนร้อน ความอบอุ่นและความใกล้ชิดทำให้เขารู้สึกว่าพบคนที่เหมาะสมที่สุดสำหรับตัวเอง

เมื่อร้านใกล้จะปิด ทั้งคู่เดินออกมาข้างนอก แสงแดดเย็นสาดลงบนใบหน้าเคียส เขามองไปที่เซลีน และรู้สึกว่าตัวเองอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ตลอดไป

“เราไปเดินเล่นข้างนอกกันไหม?” เคียสถาม เสียงสั่นเล็กน้อยแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

“ได้” เซลีนตอบ พร้อมยิ้มบาง ๆ ทำให้หัวใจเคียสอบอุ่นเหมือนมีแสงอาทิตย์ส่องเข้ามา

พวกเขาเดินเลียบถนนเล็ก ๆ ร้านกาแฟเก่า ๆ และสวนสาธารณะ เคียสสังเกตว่าเซลีนมักมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงบและใส่ใจในรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ทุกสิ่งรอบตัวเขาดูเหมือนเต็มไปด้วยความหมายสำหรับเซลีน

“ผมชอบคนที่ใส่ใจสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้” เคียสพูดเบา ๆ

“เหมือนคุณ?” เซลีนถาม พร้อมหัวเราะเบา ๆ

“เหมือนผม” เคียสตอบทันที น้ำเสียงจริงจัง แต่หัวใจเต้นแรงไม่แพ้คำพูด

พวกเขาใช้เวลานานมาก จนพระอาทิตย์ใกล้จะตก เคียสรู้สึกถึงความผูกพันที่ลึกซึ้งขึ้นทุกที เขาไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่เขารู้สึกชัดเจนว่าอยากให้เวลานี้อยู่กับเซลีนให้นานที่สุด

ก่อนจะแยกทาง เซลีนพูดขึ้น “วันนี้…ผมมีความสุขมาก”

“ผมก็เหมือนกัน” เคียสตอบ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ใช่เพราะความเศร้า…มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นและเต็มไปด้วยความหวัง

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของความรักที่ทั้งสองไม่เคยคาดคิด การผูกพันที่ไม่ได้เกิดจากโชคชะตาเพียงอย่างเดียว แต่เกิดจากความเข้าใจ ความใส่ใจ และความรักที่เริ่มเติบโตอย่างเงียบ ๆ

หลังจากวันแรกที่พบกัน เคียสไม่เคยหยุดคิดถึงเซลีนเลย ไม่ว่าจะนั่งเรียน อ่านหนังสือ หรือเดินผ่านถนนในมหาวิทยาลัย หัวใจเขาก็ยังเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงรอยยิ้มและแววตาของเซลีน

และเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน เคียสก็พบว่าเซลีนเรียนอยู่คณะเดียวกันกับเขา ความสุขนั้นทำให้หัวใจเขาเต้นแรงเกินห้ามใจ

“เฮ้! เคียส วันนี้เจอใครในห้องบ้างไหม?” เพื่อนสนิทของเขาถามระหว่างเดินไปห้องเรียน

“เอ่อ…ก็…เจอเซลีนครับ” เคียสตอบเสียงเบา ๆ ใบหน้าแดงขึ้นทันที

เพื่อนยิ้มกว้าง “โอ้โห…เห็นชอบกันตั้งแต่วันแรกเลยนะเนี่ย”

เคียสไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มและก้มหน้า แต่หัวใจเขากลับเต้นแรงจนแทบทะลุอก

หลังเลิกเรียน เคียสมักจะเดินออกจากตึกคณะพร้อมเซลีน บางครั้งไปนั่งที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ หรือเดินเล่นในสวนสาธารณะ พวกเขาเริ่มแลกเปลี่ยนเรื่องราวในชีวิตประจำวันมากขึ้น เคียสเรียนรู้ว่าเซลีนเป็นคนร่าเริง แต่ก็มีด้านที่ลึกและบางครั้งดูเศร้าอยู่เบื้องหลัง

“คุณดูเหนื่อยนะ” เคียสสังเกตเห็น

เซลีนยิ้มบาง ๆ “เปล่าหรอก แค่เดินมาก็เมื่อยนิดหน่อยเอง”

แต่เคียสรู้ทันทีว่าคำพูดนั้นไม่จริง เขาสัมผัสถึงความอ่อนแรงเล็ก ๆ ในร่างกายของเซลีน จึงยื่นมือไปแตะที่ไหล่เขาเบา ๆ “ถ้าเหนื่อยก็บอกผมนะ ผมจะไม่ว่าอะไร”

เซลีนหันมามอง เค้ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ยิ้มและส่ายหัว “ไม่เป็นไร…ผมโอเค”

เคียสเห็นแววตาเศร้าเล็ก ๆ ของเซลีน และหัวใจของเขาเจ็บแปลก ๆ แต่ไม่ถามต่อ เขารู้ว่าเซลีนต้องการปกป้องความเป็นส่วนตัวของตัวเอง

วันหยุดสุดสัปดาห์ เคียสและเซลีนตัดสินใจไปเที่ยวเล่นริมทะเล พวกเขานั่งบนโขดหิน มองคลื่นกระทบฝั่ง ฟังเสียงนก และหัวเราะกันอย่างไร้กังวล

“คุณเคยเห็นทะเลสวย ๆ แบบนี้ไหม?” เคียสถาม พลางยิ้ม

“ไม่เคย…มันสวยมาก” เซลีนตอบ น้ำเสียงเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก

เคียสเงยหน้ามองเขาแล้วพูดเบา ๆ “คุณดูมีความสุขตอนอยู่กับผม…จริงไหม?”

เซลีนยิ้มบาง ๆ มองไปที่ทะเลกว้าง ๆ ก่อนจะตอบ “ใช่…แต่ผมก็…บางครั้งก็คิดเรื่องอื่นด้วย”

เคียสเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างที่เซลีนซ่อนอยู่ แต่เขาไม่อยากกดดัน เขาเพียงแค่ยื่นมือไปจับมือเซลีนไว้ “ไม่เป็นไรนะ…ไม่ว่าคุณจะคิดเรื่องอะไร ผมอยู่ตรงนี้เสมอ”

เซลีนเงยหน้ามองมือของเขาที่จับมือเขาไว้ น้ำตาเล็ก ๆ กำลังจะไหลออกมา แต่เขากลั้นไว้และหัวเราะเบา ๆ “ขอบคุณนะ เคียส”

เมื่อกลับไปมหาวิทยาลัย ช่วงสัปดาห์ต่อมา เคียสเริ่มสังเกตว่าเซลีนบางครั้ง หายใจแรงขึ้นเร็ว ๆ และมี สีหน้าซีดลงเล็กน้อยหลังออกแรง แต่ทุกครั้งที่เขาถาม เซลีนก็ยิ้มและพูดว่าไม่เป็นอะไร

“คุณโอเคจริง ๆ ไหม?” เคียสถามวันหนึ่งขณะเดินผ่านสวน

“โอเค…ผมสบายดีจริง ๆ” เซลีนตอบ พลางหัวเราะเล็ก ๆ เพื่อให้ทุกอย่างดูปกติ

แต่เคียสไม่ปักใจเชื่อ และความกังวลนั้นเริ่มกัดกินใจเขา

คืนหนึ่งหลังจากเรียนเสร็จ ทั้งคู่เดินเล่นที่สวนใกล้มหาวิทยาลัย เคียสหยุดเดินและจับมือเซลีนไว้แน่น “ผมรู้ว่าคุณกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง…คุณรู้ไหมว่าผมไม่ว่าอะไร ผมแค่…อยากช่วยคุณ”

เซลีนหันมามองเคียส น้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย เขากัดฟันและส่ายหัว “ไม่…ไม่อยากให้คุณทุกข์เพราะผม”

“แต่คุณเป็นของผม…ผมไม่อยากให้คุณแบกรับคนเดียว” เคียสพูดเสียงแน่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจและความผูกพัน

เซลีนถอนหายใจลึก ๆ มองไปไกล ๆ เขาไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แต่สุดท้ายเขาก็ยิ้มและพยักหน้าเบา ๆ มือทั้งสองของพวกเขายังคงประสานกันแน่น ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยไหลเข้าสู่หัวใจทั้งสอง

“ขอบคุณ…ที่อยู่ข้างผม” เซลีนพูดเบา ๆ

“จะอยู่ตลอดไป” เคียสตอบทันที น้ำเสียงจริงจัง

วันเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ของเคียสกับเซลีนแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาเริ่มพูดคุยเรื่องชีวิตส่วนตัว ลึก ๆ ถึงความฝัน ความกลัว และความหวังที่ซ่อนอยู่ เคียสเริ่มเข้าใจว่า เซลีนเป็นคนเข้มแข็ง แต่บางครั้งก็ต้องการการปกป้องและความรักอย่างแท้จริง

แต่ในใจของเซลีนยังคงมี ความลับที่เขาไม่พร้อมจะบอกใคร ความอ่อนแรงบางครั้ง หายใจแรง และสีหน้าซีดเหล่านั้น…มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แต่เขากลัวว่าสักวันความจริงจะทำลายความสุขของเขากับเคียส

และนั่นคือความสัมพันธ์ที่เริ่มเติบโตอย่างช้า ๆ แต่มั่นคง เคียสเรียนรู้ที่จะรักและเข้าใจเซลีนในแบบที่เขาเป็น ส่วนเซลีนเรียนรู้ที่จะไว้วางใจและเปิดใจเล็ก ๆ ให้เคียสเห็น แม้ความลับบางอย่างจะคอยกวนใจอยู่เบื้องหลัง

เรื่องราวของทั้งคู่เพิ่งเริ่มต้น… และบางสิ่งที่ซ่อนอยู่ในความมืด กำลังรอวันที่จะเปิดเผย

ฤดูใบไม้ผลิเริ่มเข้ามาในมหาวิทยาลัย เมล็ดฝนเล็ก ๆ ละอองอยู่บนใบไม้และสะท้อนแสงอาทิตย์จาง ๆ วันหยุดสุดสัปดาห์เคียสและเซลีนตัดสินใจออกไปเที่ยวใกล้ ๆ เมือง เพื่อต้องการหนีความวุ่นวายของชีวิตประจำวันและเพียงแค่ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

“ไปไหนดีวันนี้?” เคียสถาม ขณะขับรถเล็ก ๆ ผ่านถนนเลียบชายทะเล

“ผมอยากไปที่จุดชมวิวบนเขา…อยากดูวิวจากสูง ๆ” เซลีนตอบ น้ำเสียงเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นบางอย่าง

เคียสยิ้ม เขาชอบเห็นรอยยิ้มแบบนั้นของเซลีน ทั้งอบอุ่นและมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก

เมื่อมาถึงจุดชมวิว ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดหินเล็ก ๆ โดยที่เคียสพยายามเดินให้ใกล้เซลีนที่สุด เพื่อที่จะคอยสังเกตว่าเขาสบายดีหรือเปล่า

“คุณโอเคไหม?” เคียสถาม ขณะมองไปที่ใบหน้าของเซลีนที่ซีดเล็กน้อย

เซลีนหันมามองเขา แล้วพยักหน้า “สบายดีครับ…แค่เหนื่อยนิดหน่อย”

แต่เคียสไม่เชื่อ เขาเห็นว่าเซลีนหอบเร็วขึ้นกว่าปกติ มือบาง ๆ ของเขาสัมผัสที่ราวบันไดแน่นขึ้น เคียสใจหายเล็ก ๆ แต่ยังไม่กล้าถามต่อ เพราะกลัวจะทำให้เซลีนอึดอัด

พอขึ้นมาถึงจุดชมวิว วิวด้านหน้ากว้างไกลจนแทบมองไม่เห็นปลายฟ้า เคียสและเซลีนยืนใกล้กัน มองทะเลหมอกและแสงอาทิตย์ที่เริ่มจางลง

“สวยจัง…เหมือนโลกทั้งหมดอยู่ตรงนี้เลย” เคียสพูด พลางยิ้ม

“ใช่…สวยมาก” เซลีนตอบ พลางมองไปไกล ๆ น้ำเสียงเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความรู้สึก

เคียสเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง และอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกไป “คุณรู้ไหม…ผมรู้สึก…ผมอยากอยู่ใกล้คุณแบบนี้ตลอดเวลา”

เซลีนยิ้มบาง ๆ และยื่นมือไปจับมือเคียส “ผมก็เหมือนกัน…อยู่กับคุณแล้วรู้สึกปลอดภัย”

ความรู้สึกนั้นทำให้หัวใจเคียสอบอุ่นและเต็มไปด้วยความหวัง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งผิดปกติเล็ก ๆ

เซลีนเริ่มเอื้อมมือมาประคองหน้าอกตัวเอง แววตาแสดงความเจ็บปวดเล็กน้อย มือสั่นเบา ๆ เคียสรีบเข้าไปจับมือเขาแน่น “เซลีน! คุณเป็นอะไร? เจ็บตรงไหนบอกผมสิ”

เซลีนกัดฟันพยายามยิ้ม “ไม่เป็นไร…แค่เหนื่อยนิดหน่อย”

แต่เคียสเห็นแล้วว่าเซลีนกำลังพยายามอดทน เขาเอาแขนโอบหลังเซลีนไว้แน่นเพื่อพยุงให้เซลีนไม่ล้ม “ไม่เป็นไรหรอก คุณไม่ต้องเก่งอยู่คนเดียว ผมอยู่ตรงนี้แล้ว”

เซลีนถอนหายใจลึก ๆ และพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาเล็ก ๆ เริ่มคลอในดวงตา แต่เขากลั้นไว้ พวกเขาอยู่ใกล้กันและหัวใจของทั้งคู่เต้นพร้อมกัน

---

หลังจากพักอยู่บนจุดชมวิวสักพัก ทั้งคู่เดินลงเขาอย่างช้า ๆ เคียสพยายามอยู่ใกล้เซลีนตลอดเวลา แม้ว่าเซลีนจะพยายามบอกว่าโอเค แต่เคียสก็เริ่มกังวลอย่างมาก

“ผมรู้สึกว่าคุณกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง” เคียสพูดเสียงเบา ขณะจ้องไปที่ดวงตาของเซลีน

เซลีนมองลงพื้น ไม่ตอบ เขารู้สึกกลัวว่าถ้าพูดความจริงออกไป จะทำให้ความสุขระหว่างเขากับเคียสพังลง

“คุณรู้ไหม…ผมไม่ว่าอะไร ผมแค่…อยากช่วยคุณ” เคียสบอก มือของเขายังคงจับมือเซลีนแน่น

เซลีนหันมองเคียส น้ำตาเล็ก ๆ ไหลออกมา เขาอยากพูดแต่ก็กลัว เคียสคือความหวังเดียวของเขาในเวลานี้

“ขอบคุณ…ที่อยู่ข้างผม” เซลีนพูดเสียงเบา

“จะอยู่ตลอดไป” เคียสตอบ น้ำเสียงจริงจังและมั่นคง

---

คืนวันนั้น ทั้งคู่กลับมาที่ห้องพักในมหาวิทยาลัย เคียสไม่สามารถหลับตาได้เพราะความกังวล เขานั่งมองเซลีนที่กำลังอ่านหนังสือ พลางคิดว่าเบื้องหลังรอยยิ้มและความเข้มแข็งของเขา อาจมีความเจ็บปวดบางอย่างที่ซ่อนอยู่

“เซลีน…คุณไม่จำเป็นต้องซ่อนอะไรจากผมหรอกนะ” เคียสพูดเสียงเบา

เซลีนวางหนังสือลง มองเคียสตาในตา ราวกับอยากจะพูด แต่สุดท้ายก็เพียงพยักหน้าเบา ๆ

---