ไหนบอกจะปกป้องผม?

ทนครั้งที่ 1

ห้องอาหารเช้าขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ตระกูลสือ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านกระจกบานใหญ่ เผยให้เห็นสวนหย่อมที่ได้รับการดูแลอย่างประณีต แต่บรรยากาศในห้องกลับเย็นยะเยือกราวกับมีม่านน้ำแข็งบางๆ กั้นไว้

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

// นั่งจิบกาแฟ

สือซินกำลังจิบกาแฟยามเช้าอย่างสงบ ขณะที่ฉานเยวี่ยกำลังยืนรอรับคำสั่งอยู่ไม่ห่าง เขาอดทนกับความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตบางๆ

เสียงช้อนกระทบถ้วยกาแฟเซรามิกดังแผ่วเบา เป็นจังหวะเดียวกับที่ สือซิน วางแก้วลงอย่างเนิบนาบ ดวงตาคมกริบภายใต้คิ้วเข้มกวาดมองไปทั่วห้องอาหารที่ตกแต่งอย่างหรูหรา หากแต่กลับไม่มีแววของความสุขแม้แต่น้อย

เขานั่งนิ่งอยู่หัวโต๊ะตัวยาวใหญ่ราวกับรูปปั้นหินอ่อนที่ไร้ชีวิตชีวา ใบหน้าหล่อเหลาไร้อารมณ์ มีเพียงความเย็นชาที่แผ่ออกมาราวกับไอพิษ

ที่มุมห้อง ไม่ห่างจากประตูทางเข้า ฉานเยวี่ย ยืนนิ่งราวกับเป็นส่วนหนึ่งของผนัง เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวที่รัดกุมปกปิดร่างกาย กางเกงสแลคสีเข้ม ผมหน้าม้าที่ยาวเกินไปเล็กน้อยบดบังดวงตา ทำให้ยากจะคาดเดาความรู้สึก

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

// ยืนนิ่ง

มือเรียวสองข้างประสานกันไว้ด้านหน้าอย่างสุภาพ แต่หากสังเกตดีๆ จะเห็นปลายนิ้วที่จิกเข้าหากันแน่นจนขาวซีด ความเจ็บปวดร้าวลึกจากรอยแผลใหม่ที่ยังไม่หายดีบนแผ่นหลังยังคงทิ่มแทงอยู่ตลอดเวลา แต่เขาก็ยังคงยืนนิ่ง ไม่แสดงอาการใดๆ ราวกับถูกฝึกฝนมาอย่างดีเยี่ยม

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

กาแฟนี่.....เย็นไปหน่อยนะ

สือซินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและไร้ความรู้สึก

คำพูดของสือซินเป็นเหมือนน้ำแข็งที่ถูกโยนลงกลางห้อง ไม่มีการมองมาทางฉานเยวี่ยโดยตรง แต่ทุกคนในห้อง รวมถึงฉานเยวี่ยเอง ก็รู้ดีว่าคำตำหนินั้นพุ่งเป้าไปที่ใคร

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

// ก้าวเท้าออกมาหนึ่งก้าว

ฉานเยวี่ยขยับตัวออกมาจากมุมเดิมและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นกัน ถึงในใจจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวดก็ตาม

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

ขอโทษด้วยครับ เดี๋ยวผมจะรีบเอาไปเปลี่ยนให้ใหม่นะครับ // กำลังจะเดินไปเอาแก้วกาแฟ

___________________________

ทนครั้งที่ 2

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ไม่ต้อง

ฉานเยวี่ยโค้งตัวเล็กน้อย พลันเสื้อเชิ้ตที่รัดอยู่ก็เสียดสีกับรอยสักปริศนาที่กำลังจะกลายเป็นแผลเป็นนูนต่ำบนแผ่นหลังของเขา ความเจ็บปวดแล่นแปลบขึ้นมาจนหน้าซีดลงไปอีกนิด แต่เขาก็ยังคงควบคุมตัวเองไว้ได้ดีเยี่ยม จนไม่มีใครสังเกตเห็น

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

// กลับไปยืนเหมือนเดิม

สือซินไม่ได้หันมามองฉานเยวี่ยแม้แต่น้อย ยังคงจิบกาแฟแก้วเดิมช้าๆ ราวกับไม่ได้สนใจคำตอบของอีกฝ่าย

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ไม่จำเป็น... แค่จำไว้ว่าครั้งหน้าอย่าให้มันเกิดขึ้นอีก... สิ่งที่ฉันต้องการ... จะต้องไร้ที่ติเสมอ... ไม่มีคำว่า 'เกือบ' หรือ 'น่าจะ'

ฉานเยวี่ยเม้มปากเล็กน้อย เขาเข้าใจดีว่าคำว่า 'สิ่งที่ฉันต้องการ' ของสือซินนั้นไม่ได้หมายถึงแค่กาแฟเพียงแก้วเดียว แต่หมายถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาสามารถควบคุมได้ รวมถึงชีวิตของฉานเยวี่ยเองด้วย

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

// วางถ้วยกาแฟ

สือซินวางถ้วยกาแฟลงอย่างหมดจด เงยหน้าขึ้นมองเพดานเล็กน้อย ราวกับครุ่นคิดเรื่องสำคัญกว่า

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

วันนี้... มีนัดกับคุณหลี่ ตอนบ่ายสามโมง... เตรียมเอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับโครงการลงทุนใหม่ไว้ให้พร้อม...

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ห้ามผิดพลาดแม้แต่จุดเดียว... เข้าใจใช่ไหม

ฉานเยวี่ยก้มหน้าเล็กน้อย เสียงตอบหนักแน่น แม้ความเจ็บปวดทางกายจะเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วตัวก็ตาม

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

เข้าใจครับคุณสือซิน ผมจะเตรียมให้พร้อมที่สุดครับ

สือซินลุกขึ้นยืนช้าๆ ร่างสูงสง่าในชุดสูทสั่งตัดดูราวกับรูปสลักที่ปราศจากความรู้สึก เขาก้าวเดินผ่านฉานเยวี่ยไปอย่างไม่แยแส

ไม่มีการชายตามอง ไม่มีการทักทาย ไม่มีการรับรู้ถึงการมีตัวตนของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย ราวกับฉานเยวี่ยเป็นเพียงอากาศธาตุ หรือเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งในห้องนี้

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ขอย้ำอีกรอบนะ

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ห้ามผิดพลาด

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

เด็ด

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ขาด

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

ครับ

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ฉาง

ฉาง [ เลขาของสือซิน ]

ครับนาย

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

เตรียมรถไว้แล้วใช่ไหม

ฉาง [ เลขาของสือซิน ]

ครับ

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

// เดินออกไป

ฉาง [ เลขาของสือซิน ]

// เดินตามสือซินไป

ฉานเยวี่ยยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเขาค่อยๆ เลื่อนมองตามแผ่นหลังของสือซินที่เดินลับหายไปจากห้องช้าๆ

ความว่างเปล่าและความเย็นยะเยือกที่สือซินทิ้งไว้มันหนักอึ้งเสียยิ่งกว่าโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น

แต่เขายังคงยืนหยัดอยู่ได้ ราวกับต้นไม้ที่ยืนต้นทนทานต่อพายุหิมะที่ไม่มีวันจบสิ้น ใบหน้าที่เรียบเฉยค่อยๆ เผยให้เห็นร่องรอยของความทุกข์ทรมานที่ถูกเก็บซ่อนไว้อย่างเจ็บปวด

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

ครั้งนี้......ก็เจ็บตัวอีกแล้ว // 😿

ฉานเยวี่ยพูดเบาๆก่อนที่เขาจะค่อยๆ ยกมือขึ้นกุมแผ่นหลังตัวเองเบาๆ ความร้อนจากรอยแผลที่กำลังเต้นตุบๆ ย้ำเตือนถึงพันธนาการที่เขามีต่อสือซินอย่างชัดเจน

ทนครั้งที่ 3

ณ บ้านของฟ้าคราม

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรและชาอบอวลอยู่ในบ้านไม้หลังเล็กของ ฟ้าคราม แสงแดดอบอุ่นและนุ่มนวลกว่าทุกที่ที่ ฉานเยวี่ย เคยอยู่ รอบตัวมีต้นไม้เล็กๆ และหนังสือวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ

บนโซฟานุ่มๆ มีฉานเยวี่ยที่นั่งถอดเสื้ออยู่ เผยให้เห็นแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยรอยแผลที่นูนขึ้นมาจนหน้ากลัว

ความเจ็บปวดกัดกิดบาดแผลของฉานเยวี่ยจนใบหน้าซีดเซียว แต่กลับดูผ่อนคลายกว่าทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าสือซิน...

ฟ้าคราม นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อนรัก มือเรียวกำลังบรรจงทายาลงบนแผ่นหลังของฉานเยวี่ยอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดวงตาคู่คมของฟ้าครามฉายแววกังวลลึกๆ แต่ริมฝีปากยังคงเม้มแน่น พยายามเก็บงำความรู้สึกทั้งหมดไว้

ฟ้าคราม [ เพื่อนของนายเอก ]

ทนหน่อยนะ......เดี๋ยวก็หาย

ฟ้าครามถอนหายใจแผ่วเบา ราวกับปลดปล่อยความหนักอึ้งในอก

ฟ้าคราม [ เพื่อนของนายเอก ]

คราวนี้ไอ้คุณหนูนั่นมันทำอะไรมึงอีก

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

อย่าไปใส่ใจเลย....กูชินแล้ว

. . . .

เสียงประตูเหล็กหนักอื้ออึงปิดลงสนิท ขังทั้งสองไว้ในความมืดสลัวและบรรยากาศที่หนาวเหน็บ สือซิน ยืนอยู่กลางห้องในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำที่รัดกุม ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบเฉย ทว่าในดวงตาคมกริบนั้นฉายแววเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

ผมขอโทษ.....

ฉานเยวี่ยยืนอยู่เบื้องหน้าสือซิน ร่างกายสั่นสะท้านเล็กน้อย แต่พยายามเก็บซ่อนความกลัวไว้ภายใต้ใบหน้าที่ซีดเผือด เขาก้มหน้าลงมองพื้นและไม่กล้าสบตากับสือซิน

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ขอโทษ?

น้ำเสียงที่นิ่งเฉยของสือซิน ทำให้ความกลัวของฉายเยวี่ยพุ่งไปจนถึงขีดสุด

มือข้างหนึ่งของเขากำลังจับ แซ่หนังสีดำ ที่ยาวและหนาแน่นเอาไว้ ปลายแซ่แตะพื้นเบาๆ ราวกับงูร้ายที่กำลังพร้อมจะฉกเหยื่อทุกเวลา

ห้องใต้ดินของคฤหาสน์สือซิน ผนังหินเย็นเฉียบ ไร้หน้าต่าง มีเพียงแสงสลัวจากหลอดไฟดวงเดียวที่ห้อยลงมากลางห้อง เผยให้เห็นอุปกรณ์ออกกำลังกายบางชิ้น และ... แซ่หนังที่แขวนอยู่บนผนังดูเหมือนว่า ฉานเยวี่ยจะทำเรื่องผิดพลาดร้ายแรงอีกครั้งในสายตาของสือซิน ซึ่งทำให้สือซินไม่พอใจถึงขีดสุด

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ถอดออก .....

สือซินเอ่ยปากพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไร้อารมณ์ แต่กลับแฝงด้วยอำนาจที่กดดัน

ฉานเยวี่ยตัวแข็งทื่อ เขารู้ดีว่า 'ถอดออก' หมายถึงอะไร มือที่สั่นเทาค่อยๆ เอื้อมไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของตัวเองทีละเม็ด ช้าๆ ราวกับไม่อยากให้ช่วงเวลานี้มาถึง

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

// กลัว

เสื้อเชิ้ตถูกปลดออก เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียนที่มีร่องรอยของรอยแผลเป็นเก่าๆ จางๆ ที่ยังคงทิ้งหลักฐานของการถูกลงโทษในอดีต

สือซินมองดูแผ่นหลังของฉานเยวี่ยด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่มีแววของความสงสาร หรือแม้แต่ความหงุดหงิด มันไร้ซึ่งอารมณ์และความรู้สึก

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

หันหลัง...

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

ผม.... // กำลังจะพูด

สือซิน [ คู่หมั้นของฉานเยวี่ย🪨 ]

ฉันบอกให้หันหลัง...

ฉานเยวี่ย [ นายเอก🥀 ]

// ขนลุก

ฉานเยวี่ยหลับตาลงช้าๆ พยายามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วค่อยๆ หมุนตัวหันหลังให้กับสือซิน แผ่นหลังเปลือยเปล่าเผชิญหน้ากับความมืดมิดที่กำลังจะมาเยือน

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!