บนสวรรค์ชั้นเก้าสูงสุด ที่ซึ่งแสงทองฉาบฟ้าราวนิรันดร์ มีหนึ่งเทพผู้เปล่งประกายดั่งดวงอาทิตย์ในท่ามกลางหมู่ดารา

"หลี่เทียนหยวน"—เทพวรยุทธ ผู้ฝึกฝนบรรลุถึงขอบเขตเหนือเทพ ผ่านยุทธภพทั้งสิบสามแดน บ่มเพาะเต๋าจนฟ้าดินยอมจำนน แม้แต่จิตแห่งสวรรค์ยังหวั่นเกรงต่อพลังของเขา

แต่ในความรุ่งโรจน์นั้น กลับก่อเกิดความอิจฉา...และความโลภ

เหล่าทวยเทพซึ่งแต่เดิมเคยยอมรับนับถือ กลับเห็นว่าอำนาจของหลี่เทียนหยวนคือภัยคุกคาม

"หากเราปล่อยให้เขาเติบโตต่อไป ฟ้าทั้งเก้าจะอยู่ในมือเขา!" เทพผู้บัญชาสวรรค์กล่าวด้วยความหวาดกลัว

พวกมันจึงไม่รอช้า วางแผนทรยศด้วยความโหดเหี้ยม

วัตถุประสงค์ไม่ใช่แค่หยุดเขา—แต่คือ ต้องการครอบครองพลังของเขาทั้งหมด

เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครล้างแค้นให้เขาได้ พวกมันส่ง “กองทัพเซียนพิทักษ์สวรรค์” นับหมื่น

บุกสังหารสมาชิกตระกูลหลี่อย่างเหี้ยมโหด

ทลายคฤหาสน์ฟ้าบูรพา—บ้านเกิดของเขาให้เป็นเพียงฝุ่นธุลี

พ่อแม่ พี่น้อง ภรรยา และลูก ถูกประหารด้วยเพลิงเต๋า!

ขณะเดียวกัน หลี่เทียนหยวนซึ่งถูกลอบโจมตีโดยเทพระดับสูงถึงเจ็ดองค์ ก็ถูกสะกดพลัง

และสุดท้าย ถูกตราหน้าว่าเป็น "เทพกบฏ"

พวกมันร่วมกันเปิดประตูมิติสวรรค์และเนรเทศเขาไปยัง แดนนรกอเวจี

สถานที่ซึ่งไม่มีเทพองค์ใดเคยรอดกลับออกมาได้แม้แต่ผู้เดียว

แต่โชคชะตาไม่อาจลิขิตหลีเทียนหยวนได้

ณ ใจกลางนรกที่เปลวเพลิงหลอมได้แม้แต่จิตวิญญาณเทพ

เขาได้พบกับหนึ่งในผู้น่ากลัวที่สุดในประวัติศาสตร์—จักรพรรดิมารสวรรค์

"เจ้าคือเทพวรยุทธที่ถูกสวรรค์ทรยศงั้นหรือ?" มารสวรรค์เอ่ยพร้อมรอยยิ้มเหี้ยม

"เจ้ามีแค้น...ข้ามีไฟ ข้าจะมอบโอกาสให้เจ้า กลับไปเผาสวรรค์ด้วยไฟของตัวเอง"ข้าจะมอบเปลวเพลิงหายนะสีดำทมิฬ

หลี่เทียนหยวนผู้สูญเสียทุกอย่าง เงยหน้าขึ้นจากพื้นนรก

เปลวตาเขามิใช่ความสิ้นหวัง แต่มันคือ—โทสะของฟ้า

"สวรรค์ได้เลือกทำสงครามกับข้า...บัดนี้ข้าจะเป็นภัยพิบัติของมัน"สังหารพวกมันให้หมด

>ฉายศึกเหนือสวรรค์ล้างบางทวย

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแต่งขึ้นมาเองไม่ใช่ดัดแปลง

เจ้าของชื่อลิขสิทธิ์:ธีรภัทร สมเพ็ชร

ต่อกันเลยกับตอนที่2

>ฉายศึกเหนือสวรรค์ล้างบางทวยเทพ

เสียงระฆังศักดิ์สิทธิ์ดังก้องไปทั่วฟากฟ้าเมื่อ "หลี่เทียนหยวน " เทพผู้ทรยศ ยืนเดี่ยวท้าทายทวยเทพทั้งสามสิบห้าพระองค์ ดวงตาเขาเรืองแสงทองคำ เปลวเพลิงสีดำลุกโชนรอบกายจนบิดเบือนมิติ

เบื้องหน้าของเขา ยังมีอีกทวยเทพทั้งสิบสององค์ มหาเทพแห่งสวรรค์ ประจำจักรวาลต่างมิติ ยืนเรียงแถวบนแท่นบัลลังก์ทิพย์ ดวงเนตรเปล่งประกายดุจดวงตาแห่งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ ทรงศัสตราวุธแห่งกาลเวลา พลังแห่งธาตุ และเสียงแห่งคพิพากษา

“เจ้าไม่ควรอยู่ที่นี่ หลี่เทียนหยวน !” เทพเจ้าสายฟ้ากู่ร้อง ฟาดหอกสายฟ้าพุ่งตรงมายังพระเอกด้วยพลังที่ฉีกแผ่นดินฟ้าเป็นสองส่วน

แต่พระเอกเพียงยกมือขึ้นและใช้ นิ้วเดียว หยุดหอกสายฟ้าไว้กลางอากาศ ก่อนบีบมันจนแตกสลายเป็นผงแสง

“ข้าควรอยู่ที่นี่หรือไม่… ข้าตัดสินใจเองได้!”

เสียงของพระเอกลึก ก้อง และหนักหน่วง ราวกับเทพบรรพกาลเอ่ยจากขุมนรก

ทันใดนั้น เทพนักรบพันแขนทั้งห้าองค์พุ่งเข้าโจมตีพร้อมกัน แต่ละหมัดของพวกเขาทำลายดาวฤกษ์ได้ทั้งดวง ทว่า หลี่เทียนหยวน แค่สะบัดมือ เปลวเพลิงดำรูปมังกรพันล้านตัว ก็พุ่งออกมา กลืนกินร่างเทพนักรบจนเหลือเพียงเศษเถ้าถ่านลอยเกลื่อน

“ปีศาจ! เขาฆ่าทวยเทพได้ด้วยการโจมตีเดียว!?” เทพีแห่งแสงตะโกน ดึงดาบแสงจันทราลงมาฟัน แต่เงามืดเบื้องหลัง หลี่เทียนหยวน ขยายตัวขึ้น เปลี่ยนเป็นปีกยักษ์นับพันคู่ กวาดออกไปเพียงครั้งเดียว แสงทั้งฟ้าถูกบดบังจนทุกอย่างตกอยู่ในความมืดนิรันดร์เทพแห่งกาลเวลายกนาฬิกาทรายขึ้น หมายลบอดีตของ หลี่เทียนหยวน ให้สิ้น แต่พระเอกได้เหวี่ยงดาบสีดำทำให้กาลเวลาเกิดรอยแยกมิติขนาดใหญ่สร้างแรงระเบิดมหาศาล

พลังจากหัวใจของเขากระจายออกเป็นวงกว้าง ต้านกระแสเวลา และเรียกจิตวิญญาณของเหล่าผู้ล้มตายให้ลุกขึ้น

“พลังของข้า... ไม่ใช่สิ่งที่พวกเจ้าจะหยั่งถึงได้”

เสียงนั้นเย็นยะเยือก ทุกเทพเริ่มหวาดกลัว

“ทวยเทพทั้งสวรรค์... จงสิ้นสูญ!”

เขายกมือขึ้น สร้าง ดาบสีดำยาวเท่ากับสวรรค์ทั้งเก้า ก่อนฟันลงมาพร้อมเสียงแตกของจักรวาล

ฉึกกกก!!!

สวรรค์ทั้งเก้าถูกผ่าครึ่ง

เสียงกรีดร้องของเหล่าเทพดังก้อง โลกาโหมไฟนรก แสงสุดท้ายดับวูบ

หลี่เทียนหยวนยืนอยู่กลางความว่างเปล่า สายลมที่พัดผ่านเต็มไปด้วยเศษซากปีกเทพ และเลือดสีทองที่โปรยปรายดุจสายฝน

[ฉาก: กลางมหาจักรวาล – หลังสวรรค์ทั้งเก้าถูกผ่าครึ่ง]

เศษซากสวรรค์ลอยกระจัดกระจาย เถ้าถ่านของทวยเทพล่องลอยเป็นฝุ่นแสง หลีเทียนหยวนยืนเดี่ยวบนพื้นว่างเปล่า เปลวเพลิงสีดำรอบกายยังคงลุกไหม้ มันร้อนแรงจนเส้นทางกาลเวลาบิดเบี้ยว

“ในที่สุดก็เหลือแค่เจ้ากับข้า...” เสียงหนึ่งดังขึ้น มันทรงพลังจนมิติแตกกระจายเป็นชั้น ๆ

ราชันย์แห่งสวรรค์ “กู่เทียน” ปรากฏตัว

ร่างของเขาสูงใหญ่จนบดบังดวงดาวทั้งพันล้านดวง ผิวหนังเปล่งประกายดั่งทองคำบริสุทธิ์ มีปีกแสงสิบสองคู่กางออก กลิ่นอายของเขาหนักหน่วงจนแม้แต่เวลาเองก็หยุดไหล

“หลี่เทียนหยวน ... ข้าจะไม่อภัยที่เจ้าทำลายสวรรค์”

เสียง กู่เทียนคือคำประกาศิตของจักรวาล เขายกมือขึ้น เพียงดีดนิ้วเบา ๆ ก็เกิด มหานิวเคลียร์แสง ระเบิดกลางสุญญากาศ ทำลายกาแล็กซีไปนับล้าน

แต่หลี่เทียนหยวน.ยังยืนอยู่ ท่ามกลางความว่างเปล่าเกราะสีดำปกคลุมกาย ดวงตาข้างหนึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง อีกข้างเป็นทองคำ เขากวัดแกว่ง ดาบจักรวาลสีดำ ในมือจนบรรยากาศสั่นสะเทือน

“หึ... ถึงเวลาที่ราชันย์จะล้มลงแล้ว”

ทันใดนั้น ทั้งสองพุ่งเข้าปะทะด้วยความเร็วเหนือแสง เสียงกระแทกดังก้องราวกับมีจักรวาลนับหมื่นถล่มลงมาพร้อมกัน

💥โครมมมมม!!!

หมัดของ กู่เทียน พุ่งเข้าใส่ แต่ถูกพระเอกกาง โล่เงามืดขนาดเท่าจักรวาล รับไว้ แรงกระแทกทำให้ดวงดาวล้านดวงรอบตัวดับสิ้น

หลี่เทียนหยวนก็ได้สวนกลับด้วยการฟาดดาบสีดำลงดาบของเขาฟันทะลุแสง ทำให้ปีกสิบสองคู่ของ กู่เทียนหยางขาดสามคู่ เลือดทองคำสาดกระเซ็นราวกับสายฝน

“เจ้ากล้าทำให้ข้าเลือดออก... เจ้าเป็นคนแรกในรอบสิบล้านปี!”กู่เทียนคำราม เสียงคำรามทำให้มิติเวลาแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

หลี่เทียนหยวนยิ้มเหี้ยม เลือดสีดำไหลที่มุมปากเป็นครั้งแรกตั้งแต่สู้มา

“เจ้าก็ทำให้ข้าเลือดออกเช่นกัน... สมกับเป็นราชันย์”

ทั้งสองพุ่งชนกันอีกครั้ง คราวนี้ แรงปะทะฉีกจักรวาลออกเป็นสองฝั่ง – ครึ่งหนึ่งกลายเป็นนรกมืดสนิท อีกครึ่งหนึ่งกลายเป็นแดนสวรรค์ไร้ที่สิ้นสุด