👥️ตัวละครหลัก

เพชร – นักศึกษาปี 3 สาขาศิลปกรรม หนุ่มอบอุ่น เงียบ ๆ ชอบเก็บความรู้สึกไว้ ไม่ค่อยพูดถึงอดีต

เมษา – นักศึกษาปี 1 สาขานิเทศศาสตร์ สดใส อารมณ์ดี แต่ลึก ๆ มีแผลในใจจาก “เพื่อนคนหนึ่ง” ที่เคยหายไปตอนมัธยม

📖ตอนที่ 1 : “การกลับมาของฤดูร้อน”

ลมร้อนช่วงต้นเทอมพัดแรงจนใบไม้แห้งปลิวว่อนทั่วลานหน้าอาคารศิลปกรรม

เพชรนั่งร่างแบบอยู่ใต้ต้นปีบ ใบหน้าเปื้อนเหงื่อแต่สายตายังคงนิ่งสงบเหมือนทุกวัน

แต่หัวใจกลับเต้นแรงแปลก ๆ — เหมือนกำลังรอใครบางคน ทั้งที่ไม่ควรจะรออีกแล้ว

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

> “พี่เพชร... ใช่พี่เพชรจริง ๆ ใช่ไหมครับ?”

เพชรเงยหน้าขึ้น — แล้วหัวใจก็เหมือนหยุดเต้นไปครู่หนึ่ง

เด็กหนุ่มตรงหน้าในชุดนักศึกษาปีหนึ่ง

รอยยิ้มสดใสเหมือนเมื่อหลายปีก่อน…

ดวงตาใสซื่อคู่นั้นไม่มีทางที่เขาจะลืมได้ —

> “เมษา...”

ชื่อที่เคยอยู่ในความทรงจำทุกค่ำคืนดังออกมาเบา ๆ

เพชรไม่คิดเลยว่าจะได้เจออีกครั้ง หลังจากวันนั้น… วันที่เมษาหายไปโดยไม่ลา

> “ผมสอบติดที่นี่แหละครับ ไม่คิดว่าจะได้มาเจอพี่อีก”

เมษายิ้ม แต่ในแววตานั้นมีบางอย่างซ่อนอยู่ เหมือนคนที่พยายามยิ้มกลบความรู้สึกเก่า ๆ

เพชรเงียบไป ไม่รู้จะตอบยังไง เขายังจำทุกอย่างได้ดีเกินไป

ช่วงเวลาที่เมษาหายไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ มันกลายเป็นบาดแผลในใจจนถึงวันนี้

> “ดีใจนะ... ที่ได้เจออีกครั้ง”

เพชรพูดเสียงเบา ก่อนจะหลบสายตา

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของฤดูร้อนครั้งใหม่ —

ฤดูร้อนที่แสงแดดอบอุ่น… แต่หัวใจของทั้งคู่ยังคงหนาวเย็นจากอดีตที่ยังไม่จางไปไหน

📖ตอนที่ 2 : “ในวันที่เราหายไป”

หลังจากวันนั้น เมษาก็เริ่มปรากฏตัวในชีวิตเพชรอีกครั้งอย่างเงียบ ๆ

เจอกันตอนเช้าในโรงอาหาร เดินผ่านกันหน้าตึก หรือบางทีก็มานั่งข้าง ๆ ตอนเพชรวาดรูป

เหมือนทุกอย่างกำลัง “เริ่มใหม่” — แต่ในใจเพชร กลับเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่กล้าถาม

> “พี่เพชรยังชอบวาดรูปเหมือนเดิมเลยนะครับ”

“ก็มีอย่างอื่นให้ทำที่ไหนล่ะ” เพชรตอบเรียบ ๆ

“แต่ผมชอบดูนะ... เหมือนตอนนั้นเลย”

คำพูดของเมษาทำให้หัวใจเพชรสะดุด

“ตอนนั้น” …คำสั้น ๆ แต่กลับพาเขาย้อนกลับไปในอดีต

⏳️ย้อนกลับไปเมื่อ 3 ปีก่อน

เพชรกับเมษาเคยเรียนมัธยมด้วยกัน เมษาเป็นเด็กข้างบ้านที่ย้ายมาใหม่ สดใส พูดเก่ง ชอบตามติดเพชรตลอดเวลา

ตอนนั้นเพชรเป็นเด็กที่เงียบ ขี้เก็บตัว แต่ก็ยอมให้เมษามาอยู่ข้าง ๆ ทุกวันโดยไม่ปฏิเสธ

พวกเขานั่งกินข้าวด้วยกัน

กลับบ้านด้วยกัน

และในวันหนึ่ง — เมษาก็พูดประโยคที่เปลี่ยนทุกอย่างไป

> “พี่เพชร… ถ้าผมบอกว่าผมชอบพี่ พี่จะว่าอะไรไหม?”

เพชรจำได้ว่าเขาเงียบ

ไม่ได้ตอบ ไม่ได้ปฏิเสธ

แต่ในวันรุ่งขึ้น เมษาก็หายไปจากชีวิตเขาทันที — ไม่โทร ไม่ส่งข้อความ ไม่ลา

☀️ปัจจุบัน

> “วันนั้น... ทำไมถึงหายไป?”

เสียงเพชรเอ่ยถามในที่สุด

เมษาชะงัก มือที่ถือแก้วน้ำสั่นนิด ๆ

> “ผม...ขอโทษครับพี่”

“ผมไม่ได้อยากไป แต่ผมไม่มีทางเลือก...”

เพชรมองหน้าอีกฝ่าย ดวงตาคมที่เคยเย็นชาเริ่มสั่นไหว

เขาอยากถามต่อ อยากรู้ทุกอย่าง แต่ก็กลัวว่าคำตอบจะทำให้ใจพังอีกครั้ง

> “พอเถอะ ถ้าไม่อยากพูดตอนนี้ก็ไม่ต้อง”

“แต่เมษา... อย่าหายไปอีกเลย”

เมษาก้มหน้า ยิ้มบาง ๆ

> “ครับ ผมจะอยู่ตรงนี้... ไม่ไปไหนอีกแล้ว”

แสงเย็นของมหาลัยในยามเย็นตกกระทบหน้าต่าง

รอยยิ้มจาง ๆ ของเมษาเหมือนแสงสุดท้ายของเดือนเมษา — อบอุ่นแต่เจ็บลึก

และเพชรรู้ดีว่า... ความเจ็บจากอดีตยังไม่หาย

แต่บางที — แสงนี้อาจจะนำพวกเขากลับมาหากันอีกครั้งก็ได้

ตอนที่ 3 : “คนที่ยืนข้างเขา”

ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา เมษามักจะมาหาเพชรที่คณะหลังเลิกเรียน

บางวันช่วยถือของ บางวันนั่งดูเพชรวาดรูป บางวันก็แค่เงียบ ๆ อยู่ข้างกัน

> “พี่เพชรครับ เดี๋ยวผมไปซื้อกาแฟให้นะ พี่เอาอะไรดี?”

“เหมือนเดิม”

“เอสเพรสโซ่เย็นหวานน้อยใช่ไหม?”

“อืม...จำได้ด้วย”

เพชรแอบยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว

เขาเริ่มรู้สึกว่าชีวิตกลับมามีสีอีกครั้ง

แต่ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยน เมื่อ “ต้น” — เพื่อนร่วมรุ่นของเมษา เข้ามาในภาพนั้นด้วย

☕️ที่ร้านกาแฟข้างคณะ

เมษานั่งหัวเราะกับต้นอยู่ตรงมุมร้าน เสียงหัวเราะของเมษาทำให้เพชรที่บังเอิญผ่านมาเห็นต้องหยุดเดิน

ภาพนั้นมันอบอุ่น แต่กลับทำให้ใจของเพชรหน่วงจนพูดไม่ออก

เขาไม่ได้โกรธ แต่ความรู้สึกบางอย่างมันไหลย้อนกลับมาอีกครั้ง

ตอนที่เขา “ไม่ทันได้ตอบคำว่า ชอบ” ของเมษาในวันนั้น

> “เขาดูสนิทกันดีนะพี่”

เสียง “ฟาง” เพื่อนสาวของเพชรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสายตาของเพชร

“อืม” เขาตอบสั้น ๆ

“ถ้ายังรู้สึกอยู่ ก็อย่าปล่อยอีกล่ะพี่ เพชรไม่ใช่คนเย็นชา...แค่กลัวเท่านั้นเอง”

คำพูดนั้นเหมือนแทงเข้าใจกลาง

ใช่ — เขากลัว

กลัวจะยื่นมือไป แล้วอีกคนจะหายไปเหมือนครั้งก่อน

🌅เย็นวันนั้น

เมษาเดินมาหาเพชรหลังจากที่เพชรกำลังเก็บของกลับบ้าน

> “พี่เพชรจะกลับแล้วเหรอครับ?”

“อืม กำลังจะไป”

“ผมขอไปส่งได้ไหม?”

“ไปกับเพื่อนสิ เห็นหัวเราะกันใหญ่”

น้ำเสียงของเพชรฟังดูเรียบ แต่เมษารับรู้ได้ถึงความแข็งของอารมณ์แฝงอยู่

เขานิ่งไปครู่ ก่อนพูดเบา ๆ

> “ต้นเขาแค่ช่วยติวครับ ผม...ไม่ได้หัวเราะเพราะมีความสุขหรอก ผมหัวเราะ...เพราะพี่มองมาแล้วผมไม่รู้จะทำหน้ายังไง”

เพชรหยุดเดิน หันกลับมาสบตาเมษา

สายตาทั้งคู่ปะทะกันในแสงไฟหน้าตึกที่ส่องลอดต้นไม้

> “เมษา...”

“ครับ?”

“ถ้าครั้งนี้จะเริ่มใหม่...ขอให้มั่นใจหน่อยได้ไหม ว่าจะไม่หนีอีก”

เมษายิ้มบาง ๆ ดวงตาเริ่มแดงเรื่อ

> “ครับ... ผมสัญญา”

แต่ในเงามืดของลานตึกศิลปกรรม

มีใครบางคนยืนมองอยู่ — สายตาเย็นชา จับจ้องมาที่ทั้งคู่...

บางที “อดีตของเมษา” อาจยังไม่จบแค่การจากลาในครั้งนั้น

ตอนที่ 4 : “ความลับที่ไม่เคยบอก”

ค่ำวันศุกร์ — ฝนตกหนักทั่วมหาวิทยาลัย

เสียงฟ้าร้องดังกลบเสียงหัวใจของใครบางคนที่กำลังสั่นไหว

เพชรนั่งอยู่ในห้องวาด เขายังจำคำพูดของเมษาได้

> “ผมสัญญา...ว่าจะไม่หนีอีก”

แต่ตั้งแต่เมื่อเช้า เมษาก็ไม่มาที่คณะ ไม่รับสาย ไม่ตอบแชต

ความเงียบที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง จนเพชรเริ่มรู้สึกเหมือนฝันร้ายซ้ำเดิม

🌧“ฝนตกอีกแล้ว”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากประตู

เป็น “ต้น” — เพื่อนของเมษา ที่เพชรเคยเห็นในร้านกาแฟ

> “พี่เพชรใช่ไหมครับ? ผมมีเรื่องจะบอกเรื่องเมษา...”

เพชรเงยหน้าขึ้น แววตาเริ่มสั่น

“เขา...ไม่สบายครับ อยู่โรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน”

“ว่าไงนะ?”

🏥โรงพยาบาลกลางเมือง

เพชรวิ่งฝ่าสายฝนมาถึงโรงพยาบาล เสื้อผ้าเปียกชุ่มแต่ไม่สนใจ

พอเปิดประตูเข้าไปในห้องพักคนไข้ เขาก็เห็นเมษานอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดแต่ยังมีรอยยิ้ม