- บทนำ-

           "ทุกอย่างเป็นไปได้เพราะมีเธอ"

                  จาก - KT.S -                                        

ถ้าในอนาคตมีเทคโนโลยีท่องเวลาได้ โลกจะเปลี่ยนแปลงหรือเปล่านะ?

ฉันมักคิดและฝันกลางวันถึงโลกอนาคตเสมอ แถมตัวฉันเองชอบดูหนังไซไฟ หรือหนังที่เกี่ยวข้องกับโลกอนาคตด้วย

ถ้าทุกอย่างในอนาคตสามารถเป็นไปได้ ความฝันของฉันมีอยู่สองอย่าง

อย่างแรก ฉันอยากเจอรักแท้ ได้แต่งงานกับคนที่รัก ฝันอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น

ส่วนอย่างที่สอง ฉันอยากให้มีเทคโนโลยีที่สามารถพาเราท่องเวลาได้ ไม่ว่าจะเป็นการย้อนกลับไปยังอดีต หรือข้ามไปสู่โลกอนาคต

ฉันอยากรู้อนาคตของตัวเอง เพื่อที่จะได้เปลี่ยนปัจจุบันให้ดีขึ้น และอดีตบางอย่างที่ไม่ดี ฉันหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้น

แต่ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้จริงๆ ฉันคงจะไม่มีความรักในวัยเรียน แฟนเฮงซวยทุกคนน่ะ สมควรเลิกๆ ไป จะได้ไม่ต้องมานั่งร้องไห้เสียใจเป็นเดือนๆ

สุดท้ายทุกอย่างที่ฉันคิดก็คงเป็นแค่ฝันกลางวันเท่านั้น

ชีวิตธรรมดาของฉัน...ยังต้องดำเนินต่อไป

ระหว่างกำลังเดินไปตามทางเรียบสนามหญ้ามหาวิทยาลัย สายตาของฉันเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนมัธยมที่ดูแปลกตา มันเหมือนเครื่องแบบโรงเรียนนานาชาติเสื้อเป็นเชิ้ตแขนยาว เนคไทสีแดง กางเกงสแล็คสีเทาและรองเท้าหนังสีดำสะอาดตา ทุกอย่างดูดีเป็นระเบียบมาก

เด็กหนุ่มคนนั้นท่าทางมึนงงและสับสน ฉันเลยอาสาช่วยเหลือนักเรียนหลงทาง ด้วยการเดินเข้าไปทักทายอย่างเป็นมิตร

"สวัสดีค่ะน้อง มีอะไรให้ช่วยไหม" ฉันถามตรงๆ

"!" เด็กหนุ่มคนนั้นหันมามองฉัน ดวงตาเบิกกว้างอย่าตกใจ

"แม่?" เด็กหนุ่มหน้าตาดีเอ่ยด้วยน้ำเสียงคาดไม่ถึง

"หืม?" ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตก หันไปมองรอบๆ เด็กนี่มันเรียกใครว่าแม่กัน

"ใช่แม่จริงๆด้วย" สีหน้าของเด็กหนุ่มดูดีใจมาก

"ผมเคยเห็นรูปแม่สมัยเรียนในหนังสือรุ่น พ่อเก็บไว้อย่างดีเลยละครับ ไม่คิดเลยว่าจะเจอแม่ที่นี่"

"เดี๋ยวๆ เรารู้จักกันด้วยเหรอ" ฉันถามอย่างสับสน

"อ่า..จริงสิ แม่ในตอนนี้ยังไม่รู้จักผม"

"พี่น่ะเหรอ..แม่ของน้อง ไม่ใช่อะ ตอนนี้พี่ยังไม่ได้แต่งงานจะมีลูกได้ยังไง"

"แม่ครับ" เขาคงยังเรียกฉันแบบเดิม สีหน้าจริงจังสุดฤทธิ์

"ผมชื่อคราม เป็นลูกชายแม่จากอนาคตในอีก 30 ปีข้างหน้าครับ"

"!!" ห๊ะ!? อะไรนะ?

สตั้นไปเลยสิคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน

แล้วในอนาคตอีก 30 ปีข้างหน้ามันคือเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

เด็กหนุ่มครามพูดต่อว่า"พ่อผมชื่อกิตติธร ชื่อเล่น คีธ ครับ"

"ในอนาคตพ่อจะเป็นนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะที่สร้างเทคโนโลยีเปลี่ยนโลกหลายอย่าง รวมไปถึงเทคโนโลยีข้ามเวลาด้วย"

'คีธ..กิตติธร?' ใครละนั่น ฉันอ้าปากเหวอ ไม่เห็นจะรู้จักหรือได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย

"แม่ไม่รู้จักพ่อเหรอ" ครามถามอย่างสงสัย

"ไม่" ฉันส่ายหน้ารัวๆ

"จริงด้วย พ่อเคยเล่าให้ฟังว่า พ่อกับแม่คบกันตอนหลังเรียนจบไปแล้ว ตอนนี้แม่เรียนอยู่ปีอะไรเหรอครับ"

"ปีสอง" ฉันตอบอย่างเลื่อนลอย สมองยังตามประมวลเรื่องแปลกใหม่ไม่ทันนัก

"ไม่เป็นไรครับ ผมจะช่วยให้พ่อกับแม่รักกันเร็วขึ้นเอง"

"เดี๋ยวนะ พ่อน้องคือใคร"

"พ่อชื่อกิตติธร ศิริวัฒน์ ชื่อเล่น คีธ ไงครับ"

ไม่คุ้นชื่อเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นใคร อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่ชื่อแฟนคนปัจจุบันของฉันด้วย

"แล้วแม่น้องล่ะ" ฉันถามต่อ

"ก็แม่ไงครับ" ครามชี้มาที่ฉัน "แม่ชื่อนิรันกาล อนันต์ภูไชย์"

"!?" ฉันอ้าปากค้าง "เดี๋ยว รู้จักชื่อจริงพี่ได้ไง"

"ก็พี่เป็นแม่ผมนี่ครับ แล้วผมก็เป็นลูกของแม่ในอนาคตไง"

"จะเป็นไปได้เหรอ นี่มันชีวิตจริง ไม่ใช่หนังไซไฟ"

"ผมพูดจริงนะครับ ในอนาคตวิทยาศาสตร์จะพัฒนาไปไกลมากๆ หลายอย่างที่เคยเป็นแค่พล็อตในหนังก็เป็นจริงได้"

เด็กหนุ่มจึงพูดต่อ"แม่ช่วยตามหาพ่อได้ไหมครับ"

"โอเค..แค่ต้องตามหาคนชื่อ คีธ ใช่ไหม"

"ใช่ครับ พ่อผมเอง" ครามพยักหน้ารัวๆ

"เอาละ งั้นนายมีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเขาบ้าง บอกมาให้หมด"

ฉันไม่รู้เลยว่าการได้พบเจอเด็กหนุ่มแปลกหน้าคนนี้

จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ที่ส่งผลไปถึงอนาคตอันเนื่องมาจากการบิดเบือนของกาลเวลา

ติดตามบทต่อไป

       "ไม่มีใครรักแม่เหมือนพ่อหรอกนะครับ"

           จาก - คราม กิตติภูมิ ศิริวัฒน์ -

ชีวิตธรรมดาของฉัน จู่ๆก็เปลี่ยนไป

เมื่อได้พบเจอกับเด็กหนุ่มชื่อ 'คราม' ที่บอกว่าเป็นลูกชายของฉันในอนาคต

"นี่มัน..ข้าวกระเพราหมูกรอบสูตรโบราณนี่!" ครามเบิกตากว้างมองจานอาหารที่อยู่ตรงหน้าอยากตื่นเต้น ก่อนหันมองไปรอบๆด้วยความตื่นตาตื่นใจ

"โรงอาหารที่นี่ดูย้อนยุคสุดๆ เลยครับ เหมือนหลุดมาอยู่ในหนังพีเรียดเลยนะเนี่ย"

"..." ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี

"อืม อร่อยมากเลยครับ สมกับเป็นสูตรโบราณเลย ขอบคุณคุณแม่ที่ซื้อข้าวให้ผมครับ" ครามเอ่ยขณะทานข้าวอย่างหิวโหย

"แล้วคนในโลกอนาคตเขาทานอะไรกัน" ฉันอดถามไม่ได้ถึงจะไม่เชื่อว่าเด็กนี่มาจากอนาคตจริงๆหรือเปล่า แต่ก็ห้ามความสงสัยไม่ได้เลย อยากรู้ชะมัดว่าจะบ้าเป็นตุเป็นตะขนาดไหน

"ส่วนใหญ่เป็นอาหารฟิวชั่นครับ" ครามตอบขณะเคี้ยวข้าวอยากเอร็ดอร่อย

"เป็นอาหารที่ผสมผสานจากหลายรสชาติ ส่วนมากเป็นอาหารสำเร็จรูปทั้งนั้น พวกอาหารปรุงสดใหม่น่ะหากินยาก แถมแพงจะตายไป นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยนะครับที่ผมได้กินอาหารสูตรโบราณแบบนี้"

"อ้อ" ฉันพยักหน้าเบาๆ สรุปว่า..บ้าได้สมจริงดีนะเนี่ย

"สรุปแล้ว คีธ เอ่อ หมายถึงพ่อของนายน่ะ เขาทำอาชีพอะไร อยู่ที่ไหน มีที่อยู่หรือเบอร์ติดต่อไหม"

"พ่อผมเป็นนักวิทยาศาสตร์ อยู่ที่ประเทศไทยนี่แหละครับ แต่ในปีนี้เหรอ..." ครามครุ่นคิดพลางกินข้าวไปด้วย

"พ่อน่าจะเรียนอยู่ปีเดียวกับแม่นะครับ"

"อืม แล้วเขาเรียนที่ไหน"

"เรียนที่เดียวกับแม่นี่ละครับ"

โชคดีจริงๆ อย่างน้อยก็เรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน คงจะตามตัวไม่ยากหรอกมั้ง

"พ่อนายอยู่คณะอะไร ปีอะไร"

"พ่อเรียนคณะวิทยาศาสตร์ สาขาฟิสิกส์ครับ พ่ออายุเท่าแม่เลย"

"อยู่คณะเดียวกันคงตามหาไม่ยาก พ่อนายหน้าตาเป็นยังไง ลองบอกมาสิ"

"พ่อหล่อมากเลยครับ" ครามเอ่ยยิ้มๆ ท่าทางภาคภูมิใจ

"รูปร่างสูงใหญ่ กำยำ ผิวขาว ใส่แว่น แต่..เหมือนผมเคยเห็นรูปพ่อในหนังสือรุ่นช่วงเรียนมหาลัยพ่อไม่ได้หล่อล่ำขนาดนั้น"

"โอเค เดี๋ยวพี่จะลองถามเพื่อนดูนะว่ารู้จักคนชื่อคีธไหม"ฉันบอก ซึ่งครามพยักหน้าเบาๆ ขณะทานข้าวไปด้วย

ว่าแล้วฉันก็กดเบอร์โทรหาเพื่อนทันที รอสักพักปลายสายถึงรับ

"ว่าไงกาล โทรมามีอะไรหรือเปล่า"

"คือเรามีเรื่องอยากจะถามอะ"

"ว่ามา"

"แกรู้จักคนชื่อคีธ กิตติธร ศิริวัฒน์ไหม"

"อ๋อ รู้สิ" เพื่อนฉันตอบทันที "นักศึกษาอัจฉริยะหัวกะทิประจำมอเรา นักศึกษาทุนเต็มของคณะเรา เรียนวิชาไหนก็กวาดคะแนน top เต็มไปหมด"

"อ่า" ฉันรู้สึกโล่งใจที่เพื่อนของฉันรู้จักเขาด้วย ขณะเดียวกันก็อึ้งด้วย มีคนเก่งขนาดนี้ในคณะของเราด้วยหรอ

"แกมีเบอร์หรือ LINE ของคีธไหมอะ ถ้ามีขอหน่อยสิ"

"เอ๋..ยากเลยอะ" น้ำเสียงฟังดูหนักใจ

"ทำไมเหรอ"

"จะว่าไงดี คีธเขาเป็นอินโทรเวิร์ต ไม่สนิทกับใครเลยน่ะสิ แบบไม่ยุ่งกับชาวบ้านเขาอ่ะ เราไม่มี LINE หรอกนะ"

"กรรม" ฉันเอามือก่ายหน้าผาก สัมผัสได้ถึงความสิ้นหวัง

พ่อของเด็กหนุ่มนี่เป็นชาวอินโทรเวิร์ตประเภทเข้าถึงยากหรือนี่ คนที่ชอบเข้าสังคมอย่างฉันถึงกับคิดหนักว่าจะเอายังไงดี

"พรุ่งนี้เช้า มีเลกเชอร์วิชากลศาสตร์ ถ้ากาลไม่มีเรียนชนกันก็แวะมาหาเขาสิ คีธเป็นเด็กเรียน ไม่ค่อยโดดอยู่แล้ว"

"อ๋อ โอเค"

"ว่าแต่ ทำไมแกมาถาม สนใจคีธเหรอ อย่าบอกนะว่าเปลี่ยนสเปคหันมาสนใจหนุ่มเนิร์ดแทนหนุ่มนักกีฬา 55"

"จะบ้าเหรอ เรามีแฟนอยู่แล้ว แค่มีธุระอยากคุยกับเขาเฉยๆ"

"โอเคๆ ลืมบอก คีธมี facebook นะ แค่ไม่ค่อยเล่นไม่ค่อยโพสต์อะไร ได้ยินว่าไม่ค่อยตอบด้วย กาลลอง search ชื่อจริงภาษาอังกฤษของคีธแล้วลองแอดไปดูสิ"

"โอเค ขอบใจมากนะ" ฉันวางสายทันที

"แม่ครับ...ตอนนี้คบกับคนอื่นที่ไม่ใช่พ่ออยู่เหรอ"

"ทำไมอะ" ครามจ้องหน้าผมนิ่งๆ แล้วบอกว่า

"แฟนแม่ชื่อกันต์ใช่ไหมครับ เรียนคณะวิทยาศาสตร์การกีฬา เป็นนักบาสมหาลัย"

"น้องรู้ได้ยังไง" ฉันอ้าปากค้าง ครามถอนหายใจแล้วพูดต่อ "พ่อเคยเล่าให้ฟัง.."

"โอเค พี่ไม่เถียงกับนายแล้ว สมมุติว่าถ้าที่นายพูดมาเป็นเรื่องจริง เราสองคนเป็นแม่ลูกกัน แล้วทำไมพ่อนายถึงไม่ใช่กันต์ละ"

"เพราะว่ากันต์ แฟนแม่น่ะ..เขาจะ..." ครามเงียบไปสักพักก่อนจะสายหน้าเบาๆ

"ไม่ได้ผมพูดไม่ได้ ก่อนจะเดินทางข้ามเวลามา คริสตัลเตือนถึงสิ่งที่ผมไม่สามารถพูดหรือเปลี่ยนแปลงได้ เพราะจะทำให้เกิดไทม์ริปเปิลเอฟเฟกต์"

"ห๊ะ!?" งงเป็นไก่ตาแตกอีกแล้ว "คริสตัลคืออะไร"

"AI ผู้ช่วยของพ่อครับ" ครามตอบ "ผมพูดไม่ได้ แต่แม่เชื่อผมเถอะนะ คนที่ชื่อกันต์เขาไม่ได้รักแม่จริงๆหรอก ไม่เหมือนกับพ่อที่รักแม่มากที่สุด"

"ผมพูดจริงนะ" ครามยังยืนกรานคำเดิม "เดี๋ยวแม่ก็จะรู้เองว่าใครกันแน่ที่รักแม่จริงๆ"

"โอเค" ฉันขี้เกียจเถียงเลยตัดบท "พรุ่งนี้พี่ไม่มีเรียน เดี๋ยวจะพานายไปหาคีธ โอเคนะ"

"ครับ" ครามพยักหน้า "ขอบคุณครับ"

"เรื่องที่ตัวนายมาจากอนาคตน่ะ อย่าพูดให้ใครฟังนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่านายบ้า"

"แต่ผมพูดความจริงนี่นา"

"ไม่ได้ ยังไงก็พูดไม่ได้"

"ก็ได้ครับ" ครามพยักหน้าแบบไม่เต็มใจ

"แล้วนายมีที่อยู่หรือยัง"

ครามส่ายหน้า🙂‍↔️

"งั้นมานอนห้องพี่ก่อนก็ได้"

"โอ้ ขอบคุณครับ~" ครามยิ้มดีใจ

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ชื่อ'Kittithorn Siriwat' ในเฟสบุ๊ค

"พี่มีเฟสพ่อนายนะ" ฉันชูโทรศัพท์ให้ครามดู

"โอ๊ะ นั่นชื่อพ่อผมจริงๆ ด้วย ว่าแต่..เฟสคืออะไรครับ" ครามทำหน้างง ขณะชะโงกหน้ามาดู

"เฟสบุ๊คไง ไม่รู้จักเหรอ"

"อ๋อ social media สมัยก่อนเหรอครับ" ครามยักไหล่

"ยุคผมเราใช้ไวป์(VYPE)น่ะ เป็นแพลตฟอร์มที่ใช้กันทั่วโลก ทุกคนจะมีอวตารของตัวเองในโลกเวอร์ชวล มีระบบแปลภาษาอัตโนมัติ สามารถรับจ่ายเงินได้ทุกประเทศด้วย"

"หา?" ฉันกระพริบตางงๆ "ไม่เคยได้ยินชื่อเลย"

"ไวป์เกิดก่อนผมไม่นานครับ" ครามอธิบาย "เดี๋ยวก็คงมาในอนาคตอีกไม่กี่ปีข้างหน้า"

"เอ่อ...โอเค" ฉันรีบเปิด message ทักทายพ่อของคราม

Nirankarn : สวัสดี นายชื่อคีธใช่ไหม เราชื่อกาลนะ

Nirankarn : อยากคุยด้วยหน่อย ว่างไหม

ฉันทิ้งข้อความไว้แค่นั้นแล้วหันกลับไปฟังเรื่องไวป์จากคราม ไม่นานโทรศัพท์ฉันก็สั่น อีกฝ่ายตอบกลับมาสั้นๆว่า

Kittithorn : อืม

เอาละ ฉันหยุดเดินและถอนหายใจ จะคุยกับเขาอย่างไรดี

"มีอะไรเหรอครับ" ครามถามเมื่อเห็นฉันหยุดเดิน

"พ่อนายน่ะ ตอบกลับมาแล้ว แต่จะเริ่มพูดยังไงดี"

เรื่องยากจริงๆ หากจะต้องอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟัง โดยไม่ถูกมองว่าเป็นบ้าไปเสียก่อน

ติดตามบทต่อไป

"คนในยุคพ่อกับแม่เขาอยู่กันแบบนี้เอง"

จาก - คราม กิตติภูมิ ศิริวัฒน์ -

หากครามคนนี้คือลูกของฉันจริงๆ

แล้วพ่อเด็กนี่คือคีธ เจ้าของแอคเฟสบุ๊คนี้ เท่ากับว่าตอนนี้ ฉันกำลังแชทคุยกับ 'ว่าที่สามีในนาคต' หรือนี่

ฉันส่ายหน้าเบาๆ ขณะกดลิฟท์ขึ้นชั้น8

"ว้าว นี่คือลิฟท์สินะ โบราณสุดๆ เลย" ครามวิจารณ์

"โลกอนาคตไม่มีลิฟท์กันหรือไง" ฉันถามแบบทึ่งๆ

"ในโลกอนาคตเรามีเทคโนโลยีเคลื่อนย้ายมวลสารที่ก้าวหน้ามากๆ แบบว่าสามารถหายวับแล้วโผล่วูบมาอีกชั้นได้เลยครับ"

"อ๋อ เหมือนเทเลพอร์ตอะนะ"

"ใช่ๆ ประมาณนั้นเลย" ครามพยักหน้า

"สุดยอดจริงๆ" ฉันอึ้งมาก "ถ้าเทเลพอร์ตได้แบบนี้เวลาเดินทางไปต่างประเทศก็ไม่ต้องใช้เครื่องบินแล้วสินะ"

"เครื่องบินคืออะไรครับ" ครามถามงงๆ "ยานอวกาศเหรอ"

"เดี๋ยวนะ นายไม่รู้จักเครื่องบิน?"

"ยานพาหนะทุกชนิดในยุคผมบินได้หมดเลยครับ ใช้ความเร็วสูงด้วย"

"เอ่อ..." ฉันตอบไม่ถูกเลย พอเดินถึงห้องฉันไขกุญแจและเปิดห้อง

"ว้าว นี่คือห้องของแม่สินะ อืม โบราณจริงๆ"

"โบราณอีกละ ห้องนายในโลกอนาคตเป็นไง ว่ามาซิ"

"ห้องเรียบง่าย ไม่ซับซ้อน รายละเอียดน้อย แต่ดูเรียบหรู"

เด็กนี่มัน..จินตนาการไปถึงไหนเนี่ย

"แล้วแม่..คุยกับพ่อหรือยังครับ"

"ยัง นี่แหละกำลังจะคุย" ฉันเดินไปนั่งข้างๆ ครามที่ปลายเตียง แล้วเป็นโทรศัพท์ที่ค้างไว้หน้า message ของคีธ

ล่าสุดฉันทักไป เขาตอบกลับมาแค่ว่า 'อืม' จะไปต่อยังไงดี

"แม่เล่าเรื่องผมสิครับ พ่อต้องเชื่อแน่ๆ" ครามว่าแบบนั้น

ฉันส่ายหน้ารัวๆ "จะบ้าเหรอ ใครจะเชื่อ"

งั้นเอาแบบนี้" ว่าแล้วฉันก็พิมพ์ข้อความ

Nirankarn : ว่างไหม มีเรื่องอยากคุยด้วย นัดเจอกันวันนี้ สะดวกมั้ย

ผ่านไปสักพักก็ขึ้นว่าอีกฝ่ายอ่านแล้ว แต่กลับไม่มีคำตอบ

"พ่อว่าไงบ้างครับ"

"ยังไม่ตอบเลย"

"เหรอครับ..." ครามพยักหน้าเบาๆ "วันนี้คงไม่ได้เจอพ่อแล้วสิ"

"พรุ่งนี้เดี๋ยวก็เจอ" ฉันตอบ ก่อนชวนครามไปร้านข้าวมันไก่ข้างล่างหอ

"ข้าวมันไก่ทอดสูตรโบราณ!" ครามอุทานเสียงใส

"..." กะแล้วว่าต้องพูดแบบนี้ "อะไรๆ ก็โบราณไปหมดเลยนะ"

"แต่ผมชอบนะครับ" ครามยิ้มก่อนกินข้าวมันไก่อย่างเอร็ดอร่อย

หลังทานเสร็จ ฉันนั่งดูแชทในโทรศัพท์ คีธก็ยังไม่ตอบข้อความเลย อ่านแล้วแต่ไม่ตอบ หมอนี่มันยังไงกันนะ

ครามเห็นฉันเช็คโทรศัพท์ด้วยท่าทางหงุดหงิด เลยช่วยอธิบายว่า

"ปกติพ่อเป็นคนเงียบไป ไม่ค่อยเล่นโซเชียลครับ ผมคิดว่าพ่อคงเขินที่แม่ทักไปมากกว่า"

"เขินอะไรกัน ก็คุยปกติ"

"พ่อเคยเล่าให้ผมฟังว่า พ่อแอบชอบแม่มานานแล้ว"

"แต่..เราสองคนไม่รู้จักกันเลยนะ"

"ครับ" ครามพยักหน้า "แม่คงจำพ่อไม่ได้ แต่พ่อเคยเรียนมัธยมที่เดียวกับแม่นะครับ"

"...." ฉันรีบแย้งเปลี่ยนเรื่องทันที "ไปอาบน้ำได้แล้วไป ผ้าเช็ดตัวอยู่ตรงนั้น"

ครามพยักหน้าก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป

"โอ้โห้! ห้องอาบน้ำแม่อย่างโบราณเลยอะ ผมต้องใช้ยังไงละ"

"แล้วห้องน้ำที่ไม่โบราณเป็นไง" ฉันอดถามไม่ได้

"เป็นเหมือนตู้อาบน้ำเลยครับ เข้าไปแล้วไม่ต้องทำอะไรเลย น้ำ สบู่ แชมพู ทุกอย่างจะออกมาเองอัตโนมัติ เราแค่ยืนเฉยๆก็พอ"

"..." เวรกรรม ฉันต้องมาสอนเด็กมัธยมอาบน้ำแบบโบราณด้วย

ฉันเดินไปห้องน้ำ สอนเด็กนี่ใช้อุปกรณ์

"ฟังนะ หมุนตรงนี้เพื่อเปิดน้ำ ส่วนอันนี้เป็นที่ปรับอุณหภูมิร้อนเย็น ขวดนี้คือแชมพู ครีมนวด สบู่ เปิดฝาแล้วบีบออกมานะ"

"โอเคครับ" ครามพยักหน้า "แล้วน้ำยาแปรงฟันอยู่ไหนครับ"

"น้ำยาแปรงฟัน?" มีด้วยเหรอวะ

"ก็น้ำยาที่ใส่ปาก บ้วนๆ มันมีนาโนเทคโนโลยีขัดฟันเองทุกซอกทุกมุมเลยครับ บ้วนๆ ประมาณ 1 นาทีก็สะอาดแล้ว"

"..." ขออึ้งอีกรอบ "ของแบบนี้ไม่มีอยู่ในยุค'โบราณ' หรอกนะน้อง"

ฉันเน้นคำว่า 'โบราณ'ประชดซะเลย

"ดูนะเดี๋ยวสอน หยิบแปรงสีฟัน บีบยาสีฟันใส แล้วก็แปลงๆ " ฉันโชว์ตัวอย่างให้เด็กนี่ดู

"โห ยุ่งยากเหมือนกันนะนี่" ครามค่อยๆ ทำตามทีละขั้นตอน

ฉันคิดในใจ เด็กนี่โตมาแบบไหนกันถึงได้แปรงฟันไม่เป็น

พออาบน้ำเสร็จ เจ้าเด็กนี่คงเหนื่อยมากจริงๆ หัวถึงหมอนก็หลับเลย

"ฝันดีนะเจ้าเด็กแสบ"

ติดตามบทต่อไป