> [ระบบแจ้งเตือน – ห้องสนทนาสำนักเซย์ริน]
ฮารุโตะ:
อากาเนะ... ได้ข่าวหรือยัง? หมู่บ้านคาโมะโดนโจมตีอีกแล้ว
อากาเนะ:
ได้ยินแล้ว สำนักเพิ่งส่งภารกิจมา ข้าจะออกคืนนี้
ฮารุโตะ:
อีกแล้ว? เจ้าคนเดียวอีกหรือ...
มันเป็นปีศาจระดับ “จิไค” นะ อันตรายเกินไป
อากาเนะ:
ปีศาจพวกนั้นไม่รอให้ใครพักหรอก ฮารุโตะ
ข้าไม่อาจปล่อยให้มันฆ่าคนเพิ่ม
ฮารุโตะ:
แต่—
อากาเนะ:
ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ตายง่ายๆ
> [คำบรรยาย]
หญิงสาวในชุดนักล่าสีเงินคาดฟ้า มัดผมขึ้นสูง ดาบ ยูกิคาเงะ สะท้อนแสงจันทร์ราวน้ำแข็งที่ร้องเพลง
เธอก้าวผ่านลานหิมะเงียบงัน มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านคาโมะ
โดยไม่รู้เลย... ว่าอีกสำนักหนึ่งก็ได้รับคำสั่งเดียวกัน
---
> [ระบบแจ้งเตือน – ห้องสนทนาสำนักฮิโนะคามิ]
หัวหน้าสำนัก:
คาเงะซึมิ เจ้าได้รับภารกิจใหม่
ปีศาจระดับจิไค ปรากฏที่คาโมะ
อย่าประมาท
คาเงะซึมิ:
หึ… แค่ปีศาจชั้นนั้น เถ้าถ่านพริบตาเดียวก็พอ
หัวหน้าสำนัก:
ข้าได้ยินว่ามีผู้ล่าจากสำนักอื่นไปก่อนหน้า
อย่าสร้างปัญหาขัดแย้งกัน
คาเงะซึมิ:
ตราบใดที่พวกเขาไม่ขวาง ข้าก็ไม่เสียเวลา
ชายหนุ่มในชุดดำลายเพลิง เดินผ่านประตูไม้เก่า
มือขวาจับดาบ คาเซ็นโฮมุระ — ดาบแห่งเพลิงฟ้า ที่ว่ากันว่าเกิดจากไฟของยมราช
แววตาเย็นราวคนที่เคยเห็นความตายมานับไม่ถ้วน
และในลมหายใจนั้น เขาไม่รู้เลยว่า... “น้ำแข็งแห่งโชคชะตา” กำลังรออยู่
---
> [ข้อความบันทึกภารกิจ – เขตคาโมะ]
ชื่อปีศาจ: "โอะโอนิแห่งหมอกเลือด (血霧の鬼)"
ลักษณะ: ร่างใหญ่เท่ามนุษย์ยักษ์ มีหน้ากากไม้แหว่งครึ่ง ดวงตาแดงเรืองในหมอก
ระดับภัย: จิไค (ขั้นสูง)
คำเตือน: สังหารผู้ล่าไปแล้วสามราย
---
หมู่บ้านคาโมะปกคลุมด้วยหมอกสีเลือด
เสียงระฆังในศาลเจ้าดังขึ้นสามครั้ง...
แสงเพลิงสีฟ้าลุกโชนในมุมหนึ่งของป่า
พร้อมกับเกล็ดน้ำแข็งที่ร่วงหล่นจากอีกฟากฟ้า
และในวินาทีนั้น—
“เพลิง” และ “น้ำแข็ง” ได้เหยียบพื้นเดียวกัน
โดยไม่รู้ว่าศัตรูตรงหน้า... อาจกลายเป็นชะตาของตนเอง
---
> [ระบบแจ้งเตือน – เสียงดาบกระทบกัน]
🔥❄️ เสียงโลหะสะท้อนก้องในความมืด
คาเงะซึมิ:
เจ้าคือใคร... ทำไมถึงมายุ่งกับปีศาจของข้า
อากาเนะ:
ข้าควรถามเจ้ามากกว่า ปีศาจตนนั้นคือภารกิจของสำนักเซย์ริน
คาเงะซึมิ:
หึ สำนักน้ำแข็งงั้นรึ... ไม่คิดเลยว่าจะเจอพวกเจ้าที่นี่
อากาเนะ:
ข้าก็ไม่ได้อยากเจอเพลิงที่ทำลายทุกอย่างเหมือนกัน
เพลิงสีน้ำเงินสะบัดผ่านหิมะที่ไม่ละลาย
ดาบทั้งสองกระทบกันจนเกิดประกายแสงสีฟ้าและขาว
ในค่ำคืนแห่งหมอกเลือด...
สองดาบต่างสำนักได้จารึกชื่อของกันและกันโดยไม่ตั้งใจ
> [ระบบแจ้งเตือน – พื้นที่ภารกิจ : หมู่บ้านคาโมะ]
หมอกหนาทึบปกคลุมไปทั่ว เหมือนเลือดที่ลอยอยู่ในอากาศ
---
อากาเนะ:
อย่าขวาง ข้าจะจัดการปีศาจตนนั้นเอง
คาเงะซึมิ:
พูดแบบนั้นกับข้าเหรอ?
เจ้าคิดว่าพลังน้ำแข็งของเจ้าจะทันมันรึ
อากาเนะ:
ถ้าไม่ลอง ก็ไม่รู้
> [เสียง "ฟึ่บ" ของดาบยูกิคาเงะชักออก]
คมดาบสีเงินสะท้อนแสงจันทร์ เย็นเยียบจนหมอกแข็งตัวเป็นเกล็ดน้ำแข็ง
---
คาเงะซึมิ:
...น่าสนใจดีนี่
งั้นข้าจะไม่ออมมือ
> เพลิงสีน้ำเงินพุ่งออกจากดาบคาเซ็นโฮมุระ แผ่ความร้อนที่ไม่อาจสัมผัสได้ด้วยผิวหนัง
เปลวเพลิงนั่นเผาเงาหมอกให้กลายเป็นเถ้าธุลี แต่หมอกใหม่ก็ลอยกลับมาอีก
---
เสียงคำรามต่ำดังก้องจากในหมอก — ดวงตาสีแดงสองดวงลอยอยู่กลางอากาศ
ร่างปีศาจสูงเกือบสามเมตร ผิวแตกลายเลือด
มือขวาถือค้อนเหล็กมนุษย์ ข้างซ้ายลากหัวกะโหลกมนุษย์อีกสาม
---
ปีศาจ:
ฮะฮะฮะ... พวกนักล่าอีกแล้วรึ...
เจ้าคิดว่าจะรอดจากหมอกของข้าได้หรือ
คาเงะซึมิ:
เสียงน่ารำคาญ... ข้าจะเผาเจ้าจนเหลือแต่ขี้เถ้า
อากาเนะ:
อย่าเข้าใกล้หมอกนั้น มันกัดกินพลังชีวิต
คาเงะซึมิ:
ข้ารู้ ไม่ต้องสั่ง
> คาเงะซึมิกระโดดขึ้นจากกิ่งไม้ ปล่อยไฟฟ้าเพลิงฟ้าเป็นวงล้อม หมอกเลือดระเหยไปในเสี้ยววินาที
อากาเนะเหวี่ยงดาบสร้างกำแพงน้ำแข็ง ล็อกปีศาจไว้ตรงกลาง
---
อากาเนะ:
ตอนนี้! เผามันซะ!
คาเงะซึมิ:
อย่าสั่งข้า... แต่ก็ได้
> เพลิงสีน้ำเงินระเบิดกลางวงน้ำแข็ง เสียงกรีดร้องของปีศาจดังก้องในท้องฟ้ายามค่ำ
ความร้อนและความเย็นปะทะกันจนเกิดไอน้ำขาวหนาแน่น
---
> [ระบบแจ้งเตือน – หมอกสลาย]
ปีศาจ “โอะโอนิแห่งหมอกเลือด” ถูกกำจัด
แต่พื้นที่รอบศาลเจ้ากลับปรากฏ “ตราประทับดำ” รูปวงกลมซ้อนกัน
---
อากาเนะ:
...ตราผนึกปีศาจ
คาเงะซึมิ:
ข้าไม่ชอบเลย เวทมนตร์พวกนี้
อากาเนะ:
มันไม่ใช่ของปีศาจตนนี้... เหมือนมีคนเรียกมันมา
> [เสียงลมหนาวพัดแรงขึ้น]
เปลวเพลิงของคาเงะซึมิและน้ำแข็งของอากาเนะค่อย ๆ สลายไปพร้อมกัน เหมือนพลังทั้งสองไม่อาจอยู่ในที่เดียวได้
---
คาเงะซึมิ:
เจ้า... ชื่ออะไร
อากาเนะ:
ไม่จำเป็นต้องรู้
คาเงะซึมิ:
หึ... เย็นชาเหมือนหิมะของเจ้าเลย
อากาเนะ:
แล้วเจ้าก็ร้อนเกินไปเหมือนเพลิงของตัวเองนั่นแหละ
ทั้งสองเดินจากกันโดยไม่หันกลับ
แต่บนพื้นหิมะ... มีเศษตราดำรูปวงกลมค่อย ๆ ซึมเข้าพื้นดิน
และในเงามืด — หญิงคนหนึ่งในชุดแดงมืดจ้องมองอยู่เงียบ ๆ
---
เรนกะ (ในเงา):
ไฟของยมราช... น้ำแข็งแห่งรัตติกาล...
ในที่สุด พวกเจ้าก็พบกันแล้วสินะ
ข้ารอเวลานี้มานาน...
> [เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังก้องในความมืด]
> [คืนหลังการต่อสู้ – ศาลเจ้าร้าง หมู่บ้านคาโมะ]
หิมะยังคงตกไม่หยุด แม้เพลิงของพระเอกจะเผาไปแล้วทั้งป่า
---
อากาเนะ:
(พึมพำเบา ๆ) ...ตรานี่ไม่เคยเห็นมาก่อน
วงในเป็นยันต์ผนึกปีศาจ แต่ชั้นนอก... คล้ายเวทมนตร์มนุษย์
> เธอใช้ปลายนิ้วแตะพื้นหิมะที่มีรอยตราดำ มันเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็ง — เย็นจนรู้สึกถึงความตาย
---
> [ระบบแจ้งเตือน – สัญญาณพลังวิญญาณแปรปรวน]
แหล่งพลังปีศาจยังคงไม่สลาย
---
เสียง (ไม่ทราบที่มา):
...อย่าสัมผัสสิ่งนั้น ถ้าเจ้ายังอยากมีชีวิต
อากาเนะ:
!
(หันไปอย่างเร็ว)
คาเงะซึมิ:
ข้าบอกแล้ว ว่ามันไม่ใช่ตราของปีศาจตนนั้น
มันคือ “ตราผนึกวิญญาณ” — ใช้เรียกวิญญาณที่เคยถูกสังหารให้กลับมา
อากาเนะ:
ตราผนึก... เจ้าเคยเห็นงั้นหรือ?
คาเงะซึมิ:
ครั้งหนึ่ง เคยเห็นที่ภูเขาอาโอะกามิ
ใช้มันเรียก “อาคุโนะคามิ” — เทพปีศาจแห่งไฟมรณะ
ผลคือทั้งหมู่บ้านหายไปในคืนเดียว
อากาเนะ:
...เช่นนั้นปีศาจคืนนี้อาจเป็นเพียงเครื่องบูชา
ลมหนาวพัดผ่านศาลเจ้าร้าง เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ดังขึ้นเบา ๆ ทั้งที่ไม่มีลมแรง
ดวงจันทร์ซ่อนหลังเมฆ เงาของทั้งสองทอดบนหิมะยาวเหมือนเส้นด้ายโชคชะตา
---
> [เสียงเอี๊ยดของประตูศาลเจ้าเปิดออกเอง]
คาเงะซึมิ:
...มีบางอย่างอยู่ข้างใน
อากาเนะ:
สัมผัสได้เช่นกัน
พลังเย็นนี้... ไม่ใช่ของข้าแน่
> ทั้งสองเดินเข้าไปในศาลเจ้าเก่า เสาหินแตกร้าว มียันต์กระดาษสีซีดแปะอยู่ทั่วผนัง
ตรงกลางมีหีบไม้ดำเก่าจาง ๆ คล้ายถูกเผาในอดีต
---
อากาเนะ:
ข้างในมีบางอย่าง—
คาเงะซึมิ:
อย่าเปิด
อากาเนะ:
เหตุใด—
คาเงะซึมิ:
กลิ่นพลังนี้... ไม่ใช่ปีศาจธรรมดา มันคือ “จิตมนุษย์”
> ทันใดนั้น หีบไม้เปิดออกเอง เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกลิ่นคาวเลือด
เงาดำลอยออกมาจากกล่อง — เป็นเงาหญิงในชุดแดง มีผมยาวลากพื้น ตาไร้ตาดำ
---
ปีศาจหญิง:
คืนข้า... คืนร่างของข้า...
อากาเนะ:
ถอยไป คาเงะซึมิ!
> เธอฟาดดาบน้ำแข็งใส่เงานั้น แต่ดาบทะลุร่างไปโดยไม่กระทบสิ่งใด
คาเงะซึมิ:
วิญญาณสาป... มันไม่ใช่ปีศาจ แต่คือผู้ถูกฆ่าด้วยมนตร์ผนึก
อากาเนะ:
ใคร... ทำแบบนี้
> เงาหญิงยกมือขึ้น แสงสีแดงจากตราดำบนพื้นเริ่มเรืองขึ้นอีกครั้ง
---
> [ระบบแจ้งเตือน – พลังเวท “โลหิต” ตรวจพบ]
คาเงะซึมิ:
โลหิต...? นี่มัน...
> เงาหญิงพูดเสียงเบา ราวกับคำสวดเก่า
“เรนกะ... เรียกข้ากลับมา...”
---
อากาเนะ:
เรนกะ?
คาเงะซึมิ:
เจ้าพูดว่า... เรนกะ?
นางนั่นตายไปแล้วเมื่อสามปีก่อน... หรือว่า—
> ทั้งสองมองหน้ากัน — แววตาที่ไม่ไว้ใจแต่กลับสะท้อนความกลัวแบบเดียวกัน
---
ศาลเจ้าร้างถูกปิดตายด้วยตราผนึกโลหิต
ขณะเดียวกัน ที่อีกฟากของภูเขา...
หญิงในชุดแดงมืดกำลังยืนอยู่หน้ากระจกพิธี
ใบหน้าของนาง — คือ “เรนกะ”
และในมือของนาง มีเส้นผมของอากาเนะกับเลือดจากมือคาเงะซึมิอยู่ในขวดเดียวกัน
---
เรนกะ (กระซิบ):
เพลิงและน้ำแข็ง...
ถ้าเจ้าทั้งสองรวมกัน โลกนี้จะกลับสู่คืนเลือด
ข้าจะไม่ปล่อยให้ชะตานั้นเกิดซ้ำอีก—
นอกจากมันอยู่ใต้มือของ ข้า
> [เสียงหัวเราะสะท้อนก้องทั่วหุบเขา]
---
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
