ลีน่า  อายุ26ปี เธอเป็นลูกสาวคนโตของท่านนายพลหมิง  เธอมีพี่น้อง4คนครอบครัวเธอรักกันดี  

ลีน่าเป็นคนที่เย็นชามากๆเธอไม่ชอบยิ้มให้กับใครแม้กระทั้งคนในครอบครัว

เพราะอะไรนะเหรอที่เธอถึงเย็นชา  คงเป็นเพราะว่าเธอเสียแม่ไปนั้นแหละมั้ง ตั้งแต่แม่จากไปเธอก็ได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากเด็กที่ร่าเริงก็กลายเป็นเด็กที่เงียบขรึมตลอดเวลา

อีกส่วนหนึ่งเธอไม่ใช่เจ้าของร่างนี้นะสิเธอคือมีนาหัวหน้าองค์กรนักฆ่าสาวที่โหดที่สุดที่ตายด้วยโรคประจำตัว เธอเข้ามาอยู่ในร่างนี้ได้ยังไงนะเหรอเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันเธอเข้ามาอยู่ในร่างนี้6ปีแล้ว

แล้วเธอก็ได้ตายอีกรอบแต่คราวนี้เธอดันไปเกิดไปที่ไกลแสนไกล

โครมมมมมม!!!!

เสียงรถชนกันสนั่นจนผู้คนแถวนั้นต่างมุงดู        ใช่แล้วลีน่าเองเธอประสบอุบัติเหตุเนื่องจากคนขับหลับใน เธอช่างเกิดมาเป็นตัวซวยจริงๆ  ตายแล้วก็ไม่รู้จักลงนรก

สติของลีน่าค่อยๆดับ  

'' ลาก่อนทุกคน  '' ลีน่า

วูบบบบบบบ

ลีน่าค่อยๆลืมตาขึ้นมาเธอมองไปรอบๆก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน

'' ที่ไหนอีกละเนี้ยตายสองรอบแล้วก็ยังไม่ได้ลงนรกอีกเหรอพระเจ้าเล่นตลกอะไรกับฉัน  '' 

" เจ้าโทษข้ารึ '' อยู่ๆชายหนุ่มรูปหล่อก็ปรากฏขึ้น เขาถามเธอ  "ไม่ตกใจหน่อยเหรอที่เห็นข้าโผล่ออกมา'' 

'' อืม ลืมตกใจเลยแหะ '' เย็นชา

'' หืม '' เย็นชาเสียจริง

" แล้วคุณเป็นเป็นใคร '' เย็นชา

'' ข้าคือพระเจ้าที่เจ้าโทษอยู่เมื่อกี้อย่างไรเล่า" นางช่างเย็นชาจนน่ากลัวเสียจริงเขาคิดในใจ

'' มารับฉันเหรอ'' เธอถามเสียงเย็นชา

'' อืม ข้ามารับเจ้าไปเกิดใหม่'' 

'' อ้อ จะให้ฉันไปอยู่ในร่างของใครอีกละ '' เธอถามเสียงเย็น

'' เด็กน้อย ร่างของเด็กน้อยที่อายุ16ข้าจะให้พรเจ้า3ข้อ เจ้าต้องการสิ่งใด '' 

"กี่ข้อ '' เย็นชาหน้านิ่ง

" ตามใจเจ้าขอแค่ไม่มากจนเกินไป ถ้าข้าให้ได้ก็จะให้ " 

'' ข้อแรก ฉันต้องการพลังที่มากที่สุดในที่ที่ฉันไปอยู่และแข็งแกร่งที่สุด'' เย็นชา

'' ได้ '' 

'' ข้อสอง ฉันต้องการความจำเร็วแค่เห็นหรืออ่านผ่านตาก็สามารถจำได้ 

'' ได้ '' ​​​​​​

" ข้อสามฉันต้องการให้ฉันขอพรได้อีกในเวลาที่ฉันต้องการ '' เธอมองหน้าเขาก่อนจะแสยะยิ้มออกมา

" อืม '' ให้ตายสิทำไมนางถึงได้น่ากลัวเช่นนี่เล่าข้าละอยากเห็นหน้าพวกที่ทำให้นางโกรธจริงๆ

'' ได้หรือไม่ละ '' เย็นชา

'' ตามที่เจ้าต้องการ '' ถ้าไม่ให้นางมีหวังนางไม่ปล่อยข้าไปแน่ๆ  " หลับตาสิ" 

ลีน่าทำตามที่เขาบอก จู่ๆก็เหมือนมีกระแสพลังอะไรบ้างอย่างไหลเวียนตามร่างกายของเธอ ไม่นานก็กลับมาสงบนิ่งเหมือนเดิม เธอลืมตาขึ้นมา

''​​​​​''พลังที่เจ้าอยากได้ โลกที่เจ้าไปอยู่มีไม่กี่คนเท่านั้นที่จะมีพลังเจ้าอย่าใช่พลังของเจ้าไปทำร้ายผู้บริสุทธิ์เล่า  ตอนนี้พลังของเจ้าสามารถฆ่าคนได้ภายในพริบตาเลยก็ว่าได้แค่เจ้าสะบัดมือคราเดียวทุกสิ่งทุกอย่างก็จะหายไปในทันที

" ไม่ทำฉันก่อนฉันก็จะไม่ทำคืน'' เย็นชา

"เฮ้อ  ไปเถอะ อ้ออันนี้ข้าให้เจ้าเป็นของแถมหวังว่าเจ้าจะชอบ 

" แหวน !! มันคงไม่ใช่แหวนธรรมดาสินะ '' เธอมองสำรวจก่อนจะสวมใส่

'' ในแหวนมีทุกอย่างที่เจ้าต้องการแล้วของในแหวนจะไม่มีวันหมด

" โอ้ ไอเทมสุดโกงในที่สุดฉันก็มี  หึหึ

(' นางคิดอะไรอยู่กันทำไมถึงได้ยิ้มน่ากลัวนัก'')

"พร้อมแล้ว"เย็นชา/หน้านิ่ง

'' อืม '   โชคดีน้องข้า 

วูบบบบบบบ

ลีน่าลืมตาขึ้นมา ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาเธอก็เห็นชายอายุสามสิบกว่าๆ กับเด็กชายตัวน้อยที่น้ำตาอาบแก้มทั้งสอง

เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน  สองคนนี้คือคนในครอบครัวของร่างนี้  

พ่อของร่างนี้ชื่อว่า เสี่ยวต้าไห่ (พิการ)

ส่วนน้องชายชื่อ เสี่ยวจิ้นหลง 6ขวบ

ส่วนร่างที่นางเข้ามาชื่อ เสี่ยวมี่ถง 16

เธอมองผู้เป็นพ่อกับน้องชาย ก่อนจะถอนหายใจ เห้อ ครอบครัวนี้จนมาก จนคนเป็นแม่หนีไปแต่งงานกับท่านเจ้าเมืองที่รวยแสนรวยแล้วทิ้งลูกกับผู้เป็นสามีที่อยู่ในกันมานานหลายสิบปี

"ท่านพ่อ น้องเล็ก " เธอเรียกเสียงแผ่วเบาแต่ก็ยังคงเย็นชาและหน้านิ่งเช่นเคย

" ถงเอ๋อร์เจ้าฟื้นแล้ว เป็นเช่นไรบ้าง" ผู้เป็นพ่อถามอย่างเป็นห่วง

'' ข้าไม่เป็นไร '' ยังคงเย็นชา

" พี่ใหญ่ท่านเจ็บตรงไหนหรือไม่" เด็กน้อยถามเธอด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน

'' พี่ไม่เป็นแล้วเสี่ยวจิ้น '' เธอเช็ดคราบน้ำตาให้เด็กน้อย

ต่อไปนี้เธอคงต้องอ่อนโยนกับคนในครอบครัวมากๆกว่านี้สินะ แต่เธอจะทำได้รึป่าวนะ

" ท่านพ่อท่านซูบผอมเกินไปหรือไม่เสี่ยวจิ้นก็อีกคน "  ไม่สิร่างนี้ก็ผอมเช่นกันเอาไงดีละ    " นี่ท่านพระเจ้าอยู่อยู่ไม่

" อืม มีอันใด" นางเรียกข้ามาแบบนี้หรือนางจะขอพรอีก

" ตอนนี้ร่างกายนี้อ่อนแอยิ่งนัก'' 

" เห้อ ได้ " พรึ่บบบ " รับนี่ไป

ของสิ่งนั่นเข้ามาอยู่ในแหวนมิติของเธอทันที  

" ในแหวนทีทุกอย่างเจ้ายังจะเรียกข้าอีกรึ ช่างไม่รู้จักใช้ของให้คุ้มเสียจริง

" อืม ไปได้แล้ว " เสียงเย็น

" หึ '' หายไปทันที

"พวกท่านมองข้าทำไมรึ" 

" พ่อเห็นเจ้านิ่งไปพ่อเรียกยังไงเจ้าก็ไม่ตอบ " 

'' ท่านพ่อ เสี่ยวจิ้นข้ามีเรื่องจะบอก แต่ท่านห้ามบอกเรื่องนี้กับใครนะ" เสียงเย็นชา

" ได้" ทั้งสองตอบรับ

เธอก็ได้เล่าเรื่องพระเจ้าให้ทั้งสองฟังแต่ก็ไม่ทั้งหมดหรอก  ทั้งสองตกใจเป็นอย่างมากที่เธอมีพลัง ส่วนมากจะเป็นเชื้อพระวงศ์หรือคนมีเงินเท่านั้น ส่วนน้อยมากที่จะสามารถฝึกได้

หลังจากเล่าเรื่องจบเธอก็ได้เอาน้ำที่พระเจ้าให้มาออกมาดื่ม  ทันทีที่ดื่มลงไปร่างกายของทำสามก็เจ็บปวดทุรนทุรายเหมือนร่างกายจะแตกสลาย จนค่อยๆกลับมาเป็นปกติ  ตอนนี้ทั้งสามร่างกายเปลี่ยนไปมา  ท่านพ่อของเธอดูเด็กลงเหมือนเด็กหนุ่มเลยที่เดียว ที่สำคัญกลับมาเดินได้ปกติแล้ว  ส่วนน้องชายของเธอน่ารักมีน้ำมีนวนมากขึ้น เธอเองก็เช่นกันสวยสะพรั่งใครเห็นก็ต้องเหลียวมอง 

" ยาของเจ้าวิเศษยิ่งนักถงเอ๋อร์'' 

" ข้าเห็นด้วยขอรับ" 

" ท่านพ่อเราทานข้าวกันเถอะ " 

เธอเอาอาหารที่อยู่ในมิติออกมาเธอไม่ต้องเสียเวลาทำด้วยซ้ำแค่คิดเธอก็สามรถนำทันออกมาได้แล้ว

หลังจากกินข้าวเสร็จเธอก็เดินสำรวจรอบบ้าน มีเด็กชายตัวน้อยเดินตามหลัง  ดูเหมือนว่าน้องชายตัวน้อยของเธอจะติดเธอเสียจริง

" พี่ใหญ่ " 

" ว่าไงเสี่ยวจิ้น " พร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดู หมั่นเขี้ยวจริงๆ เธอหยิกแก้มเด็กชายตัวน้อย " เจ้าซาราเปาน้อย'' 

" ขอรับ ข้าชอบ " 

" หึหึ เด็กหนอเด็ก" 

ในระหว่างนั้นก็มีเสียงเรียกมาจากหน้าประ เธอเลยเดินไปดูพร้อมกับน้องชาย

" มาหาใครรึ " เย็นชา

" ถงเอ๋อร์ข้ามาหาลุงใหญ่นะ ''เขามองนางอย่างตกตะลึงก่อนจะตอบคำถาม

ชายหนุ่มตรงหน้าของเธอคือเสี่ยวเฟิ่งเป็นลูกของลุงรอง อายุ20พอดี

" พี่เสี่ยวเฟิ่งเข้ามาก่อนสิ " เธอยังคงเย็นชาตามเคย

มาถึงด้านใน

" ท่านพ่อพี่เสี่ยวเฟิ่งมาหา " 

" เสี่ยวเฟิ่งรึ " เสี่ยวต้าเดินออกมาจากห้อง  

ทางด้านเสี่ยวเฟิ่งที่เห็นก็ตกใจ

" ลุงใหญ่ ท่านกลับมาเดินได้แล้ว" เขาพูดอย่างดีใจ

" อย่างที่เจ้าเห็น มาหาข้ามีอะไรรึ " 

" ท่านพ่อให้ข้ามาบอกว่าตอนนี้ท่านปู่ป่วยหนักขอรับอยากให้ลุงใหญ่ไปดูท่านปู่เสียหน่อย '' 

" ท่านพ่อ!!; '' ตกใจ

ทั้งหมดไปที่บ้านตระกูลเสี่ยว ก็ไม่ต่างกันมากเท่าไหร่ จนพอๆกันเห้อ