เสียงกริ่งดังแหลมก้องกังวานไปทั่วรั้วสูงสีดำที่ปกคลุมด้วยหมอกหนา ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านในอากาศ ราวกับโลกภายนอกถูกตัดขาดไปทันทีที่ประตู มหึมาของโรงเรียนเปิดออก บานประตูเหล็กแหลมซึ่งถูกสลักด้วยอักขระปีศาจบิดเบี้ยวค่อยๆ ขยับเหมือนกรงเล็บมหึมาของสัตว์ประหลาด กรีดเสียงแหลมครืดคราดก้องสะท้อน
มันคือเสียงต้อนรับ…หรือเสียงคำรามของอสูรที่กำลังหิวโหยกันแน่?
“โรงเรียนอสูร…”
เสียงกระซิบพร่าดังแทรกจากเงามืดด้านใน ท่ามกลางนักเรียนเก่าที่มารวมตัวรอรับการมาถึงของปีการศึกษาใหม่ แต่ละคนล้วนเป็นปีศาจ—บางร่างมีดวงตาเรืองแสง สีสันแตกต่างกันไป บางคนมีเขี้ยวยาวโผล่พ้นริมฝีปาก บางคนมีเงาของปีกและหางปรากฏเป็นระยะ ทุกสายตาจับจ้องไปที่ร่างเล็กที่ก้าวเข้ามาผ่านประตู
เด็กสาว—ผมยาวสีเงินขาวสลวยพลิ้วไหว ตาสีแดงฉานวาวโรจน์ดุจเปลวเพลิง เธอสวมเสื้อเชิ้ตนักเรียนสีขาวสะอาด คู่กับเสื้อคลุมและกระโปรงสีดำสนิทที่ดูโดดเด่นผิดแผกจากบรรยากาศรอบตัว เหมือนประกายเพลิงที่จงใจสาดท้าทายท่ามกลางความมืดมิด
เสียงซุบซิบดังไม่ขาดสาย
“นั่นใครกัน…?”
“กลิ่นเลือดแปลกไป…ไม่ใช่อสูรแท้ๆ”
“สายตานั่น…เหมือนกำลังมองผ่านทุกสิ่ง”
บรรยากาศรอบข้างเริ่มหนาแน่นด้วยแรงกดดันที่จับต้องได้ ราวกับฝูงสัตว์นักล่ากำลังล้อมเหยื่อเอาไว้ ทว่าร่างเล็กนั้นกลับก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ไม่แม้แต่จะกะพริบตา
เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้น—ร่างสูงโปร่งในชุดคลุมยาวสีดำสนิทปรากฏขึ้นตรงบันไดหินนำทาง เขาคืออาจารย์ประจำชั้น เส้นผมสีดำยาวสยาย ดวงตาคมกริบเย็นชาเฉียบขาดราวกับคมมีด
“เด็กใหม่…ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนอสูร” เสียงทุ้มต่ำดังออกมาช้าๆ
เขากวาดตามองนักเรียนรอบข้าง ก่อนหยุดลงที่เธอ ริมฝีปากยกยิ้มจางราวกับล่วงรู้ความลับบางอย่าง
“เธอคงรู้ดี…ว่าที่นี่ ไม่มีที่สำหรับผู้ที่อ่อนแอ”
เด็กสาวเงียบ ไม่ตอบแม้แต่คำเดียว เพียงกำมือแน่น ดอกกุหลาบสีดำที่เธอถือไว้บานสะพรั่งขึ้นช้าๆ กลีบแต่ละกลีบเปื้อนร่องรอยสีแดงคล้ายโลหิต—ดอกไม้ต้องห้ามที่ถูกเล่าขานว่าเป็นสัญลักษณ์ของ สายเลือดสีชาด
—เสียงก้าวเท้าหนักดังขึ้นจากด้านหลัง—
นักเรียนชายร่างใหญ่ เดินออกมาขวางทางเธอ กล้ามเนื้อบึกบึน แววตาสีเหลืองสว่างเรืองราวกับสัตว์นักล่า เขี้ยวคมยาวโผล่เมื่อเขาแสยะยิ้ม
“กฎของโรงเรียนนี้ง่ายมาก เด็กใหม่…พิสูจน์ให้เห็นซะ ว่าเธอมีค่าพอจะอยู่ที่นี่”
เขาโน้มหน้าลง กระซิบเสียงต่ำเย็นเยียบ
“ไม่งั้น…เลือดของเธอจะกลายเป็นอาหารของฉัน”
ความเงียบปกคลุมทุกพื้นที่ ทุกคู่ตาจับจ้อง—ราวกับโรงเรียนทั้งแห่งหยุดหายใจเพื่อรอคอยการเคลื่อนไหวครั้งแรกของ เด็กสาวสายเลือดสีชาด
เงาของการทดสอบ
เสียงหัวเราะแหบห้าวดังมาจากกลุ่มนักเรียนที่ยืนอยู่รอบลานหิน
“โวลกราฟลงมือเองงั้นเหรอ? ดูเหมือนเด็กใหม่จะไม่รอดถึงวันแรกเสียแล้ว”
โวลกราฟ—นักเรียนชายร่างใหญ่ผู้นี้เป็นที่รู้จักกันดีในโรงเรียน เขาเป็นสายเลือดอสูรบริสุทธิ์ ตระกูลนักล่าที่ขึ้นชื่อด้านความโหดเหี้ยม มีข่าวลือว่าปีที่แล้วเขาฉีกนักเรียนใหม่คอขาดต่อหน้าทั้งห้องเพื่อแสดงอำนาจ
ดวงตาสีแดงฉานของเด็กสาวเหลือบมองเขาเพียงแวบเดียว ก่อนริมฝีปากเม้มแน่น
“…”
มือเรียวของเธอวางลงบนกลีบกุหลาบดำ—กลีบแหลมคมราวกับหนามกรีดปลายนิ้ว เลือดสีแดงสดหยดลงบนกลีบ ก่อนที่มันจะถูกดูดซับหายไปในทันที
แรงกดดันบางอย่างแผ่ซ่านออกมา—เย็นยะเยือกจนผู้ที่อยู่ใกล้ต่างหายใจติดขัด
โวลกราฟยิ้มกว้างขึ้น
“หึ…งั้นเรามาเริ่มกันเถอะ!”
เขาก้าวพุ่งเข้าใส่ราวกับสัตว์ร้าย ฟาดหมัดหนักลงตรงหน้า
เสียง “ครืน!” ก้องสะท้อน พื้นหินแตกร้าวจากแรงปะทะ แต่เด็กสาวกลับยืนอยู่ ณ จุดเดิม แทบไม่ขยับไปไหน ดวงตาสีแดงฉานจ้องเขม็ง
เพียงพริบตาเดียว เงาดำหนาทึบก็โอบรอบตัวเธอ ราวกับกำแพงเงาที่กั้นหมัดนั้นไว้ได้อย่างง่ายดาย
“อะไรนะ…!?” โวลกราฟสบถเสียงต่ำ
เสียงซุบซิบดังขึ้นรอบด้าน
“นั่นมันพลัง…?”
“เธอควบคุมเงาได้งั้นเหรอ?”
“ไม่…ไม่ใช่แค่เงาธรรมดา ดูสิ เลือดกำลังไหลอยู่ในนั้น…”
จริงดังคำนั้น—เงาที่รายล้อมตัวเธอสั่นไหว กลายเป็นเส้นสายสีแดงเข้มคล้ายเส้นเลือดที่เต้นเป็นจังหวะ ราวกับสิ่งมีชีวิตมีลมหายใจ
บรรยากาศรอบข้างหนาวเหน็บขึ้นทันที เหมือนโรงเรียนทั้งแห่งถูกแรงอาฆาตกลืนกิน
โวลกราฟถอยหลังหนึ่งก้าว เขายกมือขึ้น ฟันเขี้ยวแหลมขบกรามแน่น
“ชิ…แค่ป้องกันได้ อย่าคิดว่าจะชนะ!”
เขากระโจนอีกครั้ง คราวนี้ปลดปล่อยกรงเล็บยาวออกมา เฉือนอากาศจนเกิดเสียงหวีดหวิว—
ทว่าเงาสีแดงกลับเคลื่อนไหวราวกับแขนอีกข้าง ฟาดกลับด้วยความเร็วเท่าเทียม กรีดบาดแขนโวลกราฟจนเลือดสาดกระเซ็น
“ก๊ากกกก!!” เขาคำรามโหยหวน ดวงตาสีเหลืองวาวโรจน์ยิ่งกว่าเดิม แต่ทว่าภายในแววตานั้น มีความหวาดระแวงเจืออยู่
เด็กสาวยังคงนิ่ง เธอกระซิบเสียงเบา—
“ฉัน…ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไร”
เสียงนั้นเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง ทว่าทุกคนกลับรู้สึกเสมือนเลือดในกายตนเองกำลังเดือดพล่าน
สายเลือดต้องห้าม
“พอแล้ว!”
เสียงก้องกังวานดังสะท้อน—อาจารย์ประจำชั้นยกมือขึ้น เงาสีดำหนาทึบก่อตัวขึ้นกลางลานหิน กั้นระหว่างเด็กสาวกับโวลกราฟ
“นี่เป็นเพียงการต้อนรับ ไม่ใช่สนามสังหาร” เสียงเขาเย็นชา แต่แฝงแรงกดดันมหาศาลที่ทำให้ทุกคนสงบลงทันที
โวลกราฟกัดฟันแน่น เลียเลือดที่ไหลจากบาดแผลของตน ดวงตายังไม่ละไปจากเธอ
“เธอ…ไม่ใช่อสูรธรรมดา”
เด็กสาวไม่ตอบ เพียงปล่อยให้เงาสีแดงหดกลับกลืนหายเข้าไปในร่างเหมือนมันไม่เคยปรากฏ เธอเงยหน้าขึ้นสบตาอาจารย์ช้าๆ
ในแววตาสีนั้น—ความลับกำลังซ่อนอยู่
“สายเลือดสีชาด…” อาจารย์พึมพำเบาๆ ราวกับยืนยันความคิดของตน ก่อนยกยิ้มบางที่แฝงความอันตราย
“ก้าวแรกของเธอ…ได้เริ่มต้นแล้ว”
✨ To Be Continued… ✨
เสียงกริ่งบอกเวลาเรียนครั้งแรกดังขึ้น ก้องสะท้อนในโถงยาวของตึกเรียนหินสีดำ แสงจากโคมไฟเพลิงสีเขียววาบไหวราวกับมีวิญญาณถูกจองจำอยู่ข้างใน บรรยากาศเต็มไปด้วยแรงกดดันและกลิ่นอายปีศาจที่เข้มข้นกว่าที่เธอเคยสัมผัส
“เข้าที่นั่งได้”
เสียงอาจารย์ประจำชั้นดังขึ้น ขณะเขาก้าวผ่านบานประตูไม้หนาหนักเข้ามาในห้องเรียน ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะหยุดที่เธออีกครั้ง
นักเรียนคนอื่น ๆ ยังเหลือบตามองเด็กสาวผมเงินด้วยความสงสัยปนหวาดระแวง บางคนกระซิบซุบซิบ บางคนยิ้มเยาะเหมือนรอชมความล้มเหลว
เธอเลือกนั่งริมหน้าต่าง บานกระจกหนาทึบเปิดออกสู่ทิวทัศน์หมอกสีเทาและป่ามืดดำเบื้องนอก แสงที่ลอดเข้ามาเย็นเยียบ ราวกับแดดไม่กล้าเข้ามาแตะต้องสถานที่แห่งนี้
คำสอนบทแรก
อาจารย์เขียนอักขระปีศาจลงบนกระดาน หยดหมึกสีดำคล้ายเลือดไหลหยดลงช้า ๆ ทุกตัวอักษรเหมือนมีชีวิต บิดเบี้ยวไปมาในสายตาของนักเรียน
“นี่คือ ‘พันธสัญญาโลหิต’ กฎสูงสุดของโรงเรียนอสูร”
เสียงของเขาหนักแน่น “ทุกชีวิตที่ก้าวเข้ามาในที่แห่งนี้ ถูกผูกพันด้วยสัญญาเลือด—เพื่ออยู่รอด หรือเพื่อดับสูญ”
ทันใดนั้น เส้นเลือดสีแดงเข้มก็ลอยออกจากกระดาน เคลื่อนที่กลางอากาศ แสงแวววาวเหมือนเส้นใยแห่งโชคชะตา มันล้อมรอบนักเรียนแต่ละคน รวมถึงเธอด้วย
เด็กสาวนิ่ง แต่ในใจกลับเต้นแรง…
ทันทีที่เส้นเลือดสัมผัสข้อมือ กลีบกุหลาบดำที่เธอพกอยู่ก็สั่นสะท้าน คล้ายตอบสนองต่อคำสาบานนี้
ดวงตาอาจารย์แคบลง มองเห็นปฏิกิริยาเล็กน้อยนั้น แต่ไม่ได้เอ่ยอะไร
การท้าทายครั้งใหม่
พักระหว่างคาบเรียน โถงยาวกลับเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเย้ยหยัน
โวลกราฟ—ผู้ที่เพิ่งปะทะกับเธอเมื่อเช้า—ยืนพิงกำแพง รอยยิ้มเต็มไปด้วยความอาฆาต
“คิดว่าป้องกันได้ครั้งเดียวจะทำให้เธอปลอดภัยงั้นเหรอ เด็กใหม่?”
รอบตัวเขามีลูกสมุนอีกสองคน ดวงตาวาวโรจน์พร้อมล่า
เธอไม่ตอบ เพียงก้าวผ่านไปอย่างเงียบ ๆ ทว่าทุกฝีก้าวกลับยิ่งก่อให้เกิดแรงกดดันแปลกประหลาด เงาตามพื้นโถงขยับเล็กน้อยเหมือนมีชีวิต
ทันใดนั้น—
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมโถง
“พอแล้วโวลกราฟ เธอไม่ใช่เหยื่อของแก”
ร่างนักเรียนชายผอมสูงก้าวออกมา ดวงตาสีฟ้าเรืองราง แฝงประกายเย็นชา เขาสวมเสื้อคลุมยาวปักอักขระสีเงิน
“ค…คาร์เอล?” โวลกราฟหรี่ตา แววตาไม่พอใจปนระแวง
คาร์เอลเพียงปรายตามอง ก่อนหันไปสบตาเด็กสาวสายเลือดสีชาด
“ถ้าไม่อยากถูกฉีกคอในวันแรก ก็ตามฉันมา”
เขาเดินนำไปโดยไม่รอฟังคำตอบ ทิ้งไว้เพียงสายตาสับสนของนักเรียนคนอื่น
เงาที่ซ่อนเร้น
เธอตามคาร์เอลไปยังห้องสมุดใต้ดิน บานประตูไม้เก่าถูกตรึงด้วยโซ่เหล็ก เสียงกุญแจดัง “กรุ๊งกริ๊ง” ก่อนเขาผลักเข้าไป
ห้องสมุดแห่งนี้แตกต่างจากด้านบน หนังสือหนาปกดำวางเรียงราย กลิ่นอับชื้นปนกลิ่นเลือดแผ่วเบา
คาร์เอลหันมามองเธอ สีหน้าเรียบนิ่ง
“เธอ…ไม่ใช่ปีศาจทั่วไป ใช่ไหม?”
เด็กสาวเม้มริมฝีปาก ไม่ตอบ แต่ดอกกุหลาบดำในมือกลับสั่นไหวอีกครั้ง
“ฉันเห็นแล้ว—ตอนที่เธอใช้เงาสีเลือดนั่น”
สายตาเขาคมกริบราวกับแทงทะลุความลับ
“สายเลือดสีชาด… ตำนานต้องห้ามที่แม้แต่คณะอาจารย์ก็ยังหวาดกลัว”
เสียงเพลิงในตะเกียงสั่นไหว ความเงียบหนาหนักปกคลุม
เด็กสาวหลุบตาลง กระซิบเบาแทบไม่ถึงหู
“แล้วนาย…จะทำยังไงล่ะ ถ้ารู้ความจริงนี้”
คาร์เอลยกยิ้มบาง แต่แฝงรอยลึกลับ
“บางความลับ…ควรถูกเก็บไว้ จนกว่าจะถึงเวลาเหมาะสม”
เงาแห่งการจับตา
ทว่าพวกเขาไม่รู้เลย—ที่มุมมืดของห้องสมุด เงาสีดำกำลังขยับ
มันไม่ใช่เงาธรรมดา แต่เป็นดวงตาที่จับจ้องอยู่ตลอดเวลา
อาจารย์ประจำชั้นยืนเงียบในความมืด ริมฝีปากยกยิ้มเย็นชา
“สายเลือดต้องห้าม…ในที่สุดก็มาถึงจริง ๆ”
✨ To Be Continued… ✨
เช้าวันใหม่ในโรงเรียนอสูรไม่ได้เริ่มต้นด้วยเสียงนกร้องหรือแสงแดดอ่อน ๆ
แต่เป็นเสียงกริ่งโลหะที่กรีดบาดอากาศ และเสียงโซ่เหล็กกระทบกันดัง “กรุ๋งกริ๋ง” จากหอคอยสูงด้านตะวันออก
นักเรียนทุกคนถูกเรียกรวมไปยัง ลานพิธีโลหิต—สนามหินสีดำกลางโรงเรียน ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงสลักอักขระปีศาจที่ส่องแสงแดงฉานราวกับเลือดสด
เธอก้าวตามนักเรียนคนอื่นไป สายตาหลายคู่ยังคงจ้องมาเหมือนจะเจาะลึกเข้าไปในเส้นเลือดของเธอ
บางคนยิ้มเหยียด บางคนแสยะฟันเขี้ยว บางคนเพียงสบตาแล้วเบือนหนี ราวกับสัมผัสได้ถึงสิ่งต้องห้าม
พิธีเปิดเรียน
อาจารย์ประจำชั้นยืนอยู่กลางลาน ดวงตาคมกริบวาววับใต้เงาผ้าคลุมสีดำ
เสียงเขากังวานไปทั่วสนาม
“โรงเรียนอสูร… ไม่ใช่สถานที่สำหรับผู้ที่หวังจะใช้ชีวิตธรรมดา”
“ที่นี่ ทุกคาบเรียน ทุกลมหายใจ คือการทดสอบ”
เขากวาดสายตาไปทั่วนักเรียน ก่อนยกมือขึ้น เงาสีดำไหลออกจากฝ่ามือ ร่างของ สัตว์อสูรครึ่งเงา ปรากฏขึ้นทีละตน—ตาเรืองสีเหลือง ฟันแหลมคม สะบัดหางจนฝุ่นหินฟุ้งกระจาย
เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที
“ไม่ใช่วิชาทฤษฎีงั้นเหรอ!?”
“นี่มัน…สนามสังหารชัด ๆ!”
อาจารย์ยิ้มบาง แต่แฝงความโหดเหี้ยม
“บทเรียนแรกของพวกเจ้า…คือ การเอาชีวิตรอด
ผู้ที่ล้ม—เลือดและวิญญาณจะถูกกลืนไปเป็นค่าเล่าเรียนของโรงเรียนนี้”
การต่อสู้เริ่มขึ้น
เสียงคำรามของสัตว์อสูรดังก้อง พวกมันพุ่งเข้าหานักเรียนทันที!
โวลกราฟคำรามลั่น กรงเล็บสีดำพุ่งฉีกเนื้อสัตว์อสูรจนเลือดกระจาย แต่เขาก็ถูกตะปบจนร่างกระแทกกับกำแพง เลือดอาบแขนซ้าย
เสียงกรีดร้องดังระงม บางคนถูกกัด บางคนพยายามหนีจนถูกเพื่อนเหยียบซ้ำ ไม่มีใครปลอดภัย
เธอเองก็ถูกหมายตา—สัตว์อสูรตาสีแดงตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง เล็บคมฟาดลงตรงหน้า
ฟึ่บ!
เงาสีเลือดพุ่งขึ้นทันทีราวกับมีชีวิต พันรอบตัวสัตว์อสูร กดร่างมันจมกับพื้น เลือดสีดำไหลทะลักออกจากรูขุมขนของมัน ก่อนร่างจะแตกสลายเป็นเถ้าควัน
เสียงรอบข้างเงียบวาบ ทุกคู่ตาจับจ้องที่เธออีกครั้ง
“เธอ…ฆ่ามันได้ด้วยพลังแค่ครั้งเดียว…”
“ไม่ใช่เงาธรรมดา…นั่นมัน สายเลือดสีชาด จริง ๆ”
คำเตือนจากเงามืด
ในจังหวะที่ทุกคนยังตะลึง เสียงอาจารย์ดังขึ้น
“พอแล้ว”
เขาสะบัดมือ สัตว์อสูรทั้งหมดหยุดนิ่งก่อนสลายไปกับเงามืด
บรรยากาศคลายลง แต่ความเย็นยะเยือกยังคงเกาะอยู่ในใจทุกคน
อาจารย์ก้าวเข้ามาใกล้เธอ ดวงตาคมกริบจ้องตรงไม่ละสายตา
“พลังนั้น…หากไม่ถูกควบคุม มันจะกลืนกินเจ้าเอง”
เขาโน้มตัวลงเล็กน้อย กระซิบเสียงเย็น
“และเชื่อเถอะ—มีหลายคนที่อยากเห็นเลือดของเจ้าไหลออกมา เพื่อพิสูจน์ตำนานต้องห้าม”
การเฝ้ามองที่ไม่อาจหลบหนี
หลังเลิกพิธี เธอเดินกลับห้องเรียนท่ามกลางสายตานักเรียนมากมาย
บางคู่ตาเต็มไปด้วยความกลัว บางคู่ตาเต็มไปด้วยความโลภ และบางคู่ตา—คือแววตาที่จ้องจะฆ่า
ที่มุมระเบียง คาร์เอลยืนพิงกำแพง สบตาเธอเงียบ ๆ
“เห็นไหมล่ะ เด็กใหม่…โรงเรียนนี้ไม่ได้ทดสอบความรู้ แต่ทดสอบเลือดและวิญญาณ”
เขาหันหลังเดินจากไป ทิ้งประโยคสุดท้ายที่สะท้อนในใจเธอ
“ถ้าอยากอยู่รอด…เธอต้องเลือกว่าใครคือเพื่อน และใครคือศัตรู—ตั้งแต่วันนี้”
✨ To Be Continued… ✨
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
