หมอคนเดิม กับใจที่ยังเหมือนเดิม
วันรับปริญญาที่ได้เจอหมออีกครั้ง
ลานหน้ามหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยสีสันของชุดครุยและช่อดอกไม้ เสียงหัวเราะดังระงมไปทั่ว แต่หัวใจของกวินทร์ (นายเอก) กลับไม่เป็นจังหวะเหมือนทุกคน เขากำหมวกครุยแน่นในมือ พยายามสูดหายใจลึก ๆ
มิว (เพื่อนนายเอก / ครูสาว)
“ยินดีด้วยนะกวินทร์ ในที่สุดก็จบแล้ว นายต้องฉลองให้สุดเลยนะวันนี้!”
กวินทร์ (นายเอก / บัณฑิตจบใหม่)
“ฮ่า ๆ ขอบใจมิว…ฉันยังไม่ค่อยเชื่อเลยว่าตัวเองเรียนจบจริง ๆ”
ทันใดนั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นเสียงทุ้มที่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินอีกในชีวิตนี้
นพ.ภูวินทร์ (พระเอก / หมอศัลยแพทย์)
“กวินทร์…ยินดีด้วยนะ”
กวินทร์ชะงัก แขนข้างที่ถือดอกไม้สั่นเล็กน้อย เขาหันไปเจอร่างสูงในชุดกาวน์สีขาวสะอาด ดวงตาอ่อนโยนเหมือนเดิมทุกอย่าง—หมอภูวินทร์ คนที่เขาเคยรักที่สุด และเป็นคนเดียวที่ทำให้เขาเจ็บที่สุด
กวินทร์ (นายเอก / บัณฑิตจบใหม่)
“คุณ…มาที่นี่ทำไม” (เสียงเบาเหมือนพยายามสะกดความรู้สึก)
นพ.ภูวินทร์ (พระเอก / หมอศัลยแพทย์)
“ฉันมาหาเธอ…วันนี้เป็นวันสำคัญ ฉันอยากบอกด้วยตัวเองว่ายินดีด้วย”
มิวมองทั้งคู่สลับไปมา ก่อนจะกระซิบกับตัวเองเบา ๆ ว่าสถานการณ์มันดูอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก
มิว (เพื่อนนายเอก / ครูสาว)
“เอ่อ…งั้นฉันไปซื้อน้ำก่อนนะ ทิ้งนายสองคนไว้ตรงนี้ล่ะ” (รีบเดินหนีไป)
ความเงียบเข้าปกคลุมทันทีที่เหลือกันสองคน กวินทร์พยายามฝืนรอยยิ้ม แต่สายตาก็ยังหลบเลี่ยง
กวินทร์ (นายเอก / บัณฑิตจบใหม่)
“เราควรจะทำเหมือนไม่รู้จักกันมากกว่านะครับ”
นพ.ภูวินทร์ (พระเอก / หมอศัลยแพทย์)
(มองด้วยแววตาเจ็บแฝงอ่อนโยน) “สี่ปีแล้วกวินทร์…ฉันยังลืมเธอไม่ได้เลย”
หัวใจของกวินทร์เต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกอก แต่ริมฝีปากกลับเอ่ยประโยคที่ขัดกับความรู้สึกในใจ
กวินทร์ (นายเอก / บัณฑิตจบใหม่)
“แต่ผมลืมคุณไปแล้ว”
คำพูดนั้นเหมือนมีดคมกรีดลงกลางอกของภูวินทร์ แต่เขาก็ยังยิ้มบาง ๆ และตอบกลับเบา ๆ
นพ.ภูวินทร์ (พระเอก / หมอศัลยแพทย์)
“ต่อให้เธอบอกว่าลืม ฉันก็จะทำทุกอย่าง…เพื่อให้เธอจำฉันอีกครั้ง”
ความรู้สึกเก่าๆ ที่ยังไม่เคยหาย
หลังจากที่ได้เจอภูวินทร์ (พระเอก) อีกครั้งในวันรับปริญญา กวินทร์ (นายเอก) ก็แทบไม่เป็นตัวของตัวเองเลย เขาเดินกลับห้องพักพร้อมมิวเพื่อนสนิท แต่สมองกลับวนเวียนอยู่กับใบหน้าและเสียงของคนที่เขาพยายามลืมมาตลอด 4 ปี
มิว (เพื่อนนายเอก / ครูสาว)
“นายโอเคหรือเปล่า กวินทร์? วันนี้ฉันเห็นหน้าซีด ๆ นะ”
กวินทร์ (นายเอก / บัณฑิตจบใหม่)
(ถอนหายใจยาว) “ฉันก็ไม่รู้สิ…แค่เห็นหน้าเขา ความรู้สึกที่เคยพยายามลืมมันก็ย้อนกลับมาหมด”
มิว (เพื่อนนายเอก / ครูสาว)
“นี่นายยังรักเขาอยู่เหรอ?”
กวินทร์ (นายเอก / บัณฑิตจบใหม่)
(เงียบไปสักพัก ก่อนยิ้มขื่น) “ฉันไม่แน่ใจ…แต่หัวใจมันเต้นแรงเหมือนวันแรกที่เราคบกัน”
คืนนั้น กวินทร์นอนพลิกตัวไปมา เขาเผลอหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ออกมาจากลิ้นชัก ข้างในมีตั๋วหนังเก่า ๆ และพวงกุญแจที่ภูวินทร์เคยให้ไว้เมื่อยังเป็นแฟนกัน
กวินทร์ (นายเอก / บัณฑิตจบใหม่)
(พึมพำกับตัวเอง) “สี่ปีแล้วนะ…ทำไมยังเก็บไว้อยู่อีกก็ไม่รู้”
น้ำตาเอ่อคลอโดยไม่รู้ตัว ความทรงจำครั้งเก่าย้อนกลับมา—วันแรกที่ได้เจอกันในร้านกาแฟ มุขตลกที่หมอเล่าไม่ขำแต่ทำให้เขาหัวเราะ และคืนสุดท้ายที่ต้องเลิกรา ทั้งหมดเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ภูวินทร์ (พระเอก) กลับมานั่งที่โต๊ะทำงานในโรงพยาบาล เขามองแฟ้มคนไข้ แต่ใจกลับลอยไปไกล ภาพรอยยิ้มของกวินทร์ในชุดครุยยังติดตา
สารัช (เพื่อนพระเอก / ตำรวจ)
(โทรมา) “ไงวินทร์ วันนี้ไปงานรับปริญญามาเป็นไง เจอเขาหรือเปล่า?”
นพ.ภูวินทร์ (พระเอก / หมอศัลยแพทย์)
(ยิ้มจาง ๆ) “อืม…เจอแล้ว เขายังเหมือนเดิมเลย”
สารัช (เพื่อนพระเอก / ตำรวจ)
“แล้วเขาว่าไง?”
นพ.ภูวินทร์ (พระเอก / หมอศัลยแพทย์)
(นิ่งไปสักพัก ก่อนเอ่ยเบา ๆ) “เขาบอกว่า…ลืมฉันไปแล้ว”
สารัช (เพื่อนพระเอก / ตำรวจ)
(ถอนหายใจ) “แล้วนายล่ะ?”
นพ.ภูวินทร์ (พระเอก / หมอศัลยแพทย์)
(พูดชัดเจน) “ฉันไม่เคยลืมเขาเลย”
คืนนั้น ทั้งสองคนนอนอยู่คนละที่ แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยสิ่งเดียวกัน—
ความรู้สึกเก่า ๆ ที่ยังไม่เคยหายไปเลย
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
